Μάρλον Μπράντο (3 Απριλίου 1924 - 1 Ιουλίου 2004): Καρδιά Του Σκοταδιού

Γιώργου Βακιρτζή: Πορτραίτο του Μάρλον Μπράντο (διάμετρος 2,35 μ.) από τη γιγαντοαφίσα της ταινίας Το Τελευταίο Τανγκό Στο Παρίσι (1972), για τον κινηματογράφο Αττικόν (Αθήνα 11/2/1974).
Περιλαμβάνεται στο Λεύκωμα: Γιγαντοαφίσες από τους κινηματογράφους της Αθήνας, 1950-1975 (σελ. 1). Συλλογή Ηellaffi / Αθηναϊκές Εκδόσεις, Αθήνα 1993 (με αφορμή την έκθεση του 1993 στο Πολιτιστικό Κέντρο "Μελίνα Μερκούρη", πρώην ΠΙΛΟΠΟΙΕΙΟΝ ΤΟΥ ΠΟΥΛΟΠΟΥΛΟΥ)

Κύριο Κουρτς ‒ πέτανε*

Μάρλον Μπράντο

Επιμέλεια: Μποτίλια Στον Άνεμο

(Βλέπε και Το ΣΙΝΕΜΑ της Μποτίλιας)

Μάρλον Μπράντο - Λοχαγός Κουρτς στην "Αποκάλυψη Τώρα" (1979)
3 Απριλίου 1924, Ομάχα, Νεμπράσκα, ΗΠΑ - 1 Ιουλίου 2004, Γουέστγουντ, Λος Άντζελες, Καλιφόρνια, ΗΠΑ

Ο Μάρλον Μπράντο (3/4/1924 – 1/7/2004) ήταν ένας από τους πλέον σημαντικούς αμερικανούς ηθοποιούς του 20ού αι. Οι εξαιρετικές του υποκριτικές ικανότητες φάνηκαν σε ταινίες που σκηνοθέτησε ο ελληνοαμερικανός Ηλίας Καζάν τη δεκαετία του 1950, όπως το Λεωφορείον ο Πόθος και το Λιμάνι της Αγωνίας.

Ηλίας Καζάν, Το Λιμάνι της Αγωνίας (On the Waterfront, 1954)
Αφισέτα από τη συλλογή της Μποτίλιας (36 χ 27,5 εκ.)

Το δραματικό ύφος τού ωραίου, ασυμβίβαστου και καταστρεπτικού ή αυτοκαταστροφικού νέου, που εισήγαγε ο Μπράντο, επηρέασε πολλούς μεταγενέστερους Αμερικανούς ηθοποιούς. Το Αμερικανικό Ινστιτούτο Κινηματογράφου τον έχει κατατάξει τέταρτο στη λίστα με τους 25 μεγαλύτερους σταρ όλων των εποχών.

Τα πρώτα χρόνια

Ο Μπράντο γεννήθηκε στην Ομάχα της πολιτείας Νεμπράσκα των ΗΠΑ. Το 1935, οι γονείς του χώρισαν και ο μικρός Μπράντο μαζί με τα δύο του αδέλφια ακολούθησε την μητέρα του στην Αγία Άννα στην Καλιφόρνια. Το 1937, οι γονείς του συμφιλιώθηκαν και εγκαταστάθηκαν στο Λίμπερτυβιλ κοντά στο Σικάγο.

Λεωφορείον ο Πόθος (A Streetcar Named Desire, 1951)

Το 1944 ανέλαβε τον πρώτο του μεγάλο ρόλο στην δραματική θεατρική κωμωδία Θυμάμαι Τη Μαμά (Remember Mama), που παίχθηκε στο Μπρόντγουεϊ της Νέας Υόρκης. Η παράσταση απέτυχε οικονομικά, αλλά οι κριτικές για τον Μπράντο ήταν ιδιαιτέρως καλές. Το 1947, ανέλαβε τον ρόλο του Στάνλεϋ Κοβάλσκι στο θεατρικό δράμα του Τ. Γουίλιαμς Λεωφορείο ο Πόθος (A Streetcar Named Desire) σε σκηνοθεσία του Ηλία Καζάν.

Ηλίας Καζάν, Βίβα Ζαπάτα! (Viva Zapata!, 1952)

Η ώρα του Όσκαρ

Το 1951, ο Μπράντο υποδύθηκε τον Στάνλεϋ Κοβάλσκι στην κινηματογραφική μεταφορά του Λεωφορείου Ο Πόθος, πάλι σε σκηνοθεσία Καζάν. Για τον ρόλο αυτό, καθώς και για τους πρωταγωνιστικούς του ρόλους στις ταινίες Βίβα Ζαπάτα (Viva Zapata!, 1952) και Ιούλιος Καίσαρ (Julius, 1953), ο Μπράντο προτάθηκε για το βραβείο Όσκαρ. Τελικά, τιμήθηκε με Όσκαρ Α΄Ανδρικού Ρόλου το 1954 για τον ρόλο τού Τέρρυ Μαλλόυ στην ταινία του Ηλία Καζάν, Το Λιμάνι Της Αγωνίας (On the Waterfront).

Άρθουρ Πεν, Η Καταδίωξη (The Chase, 1966)

Στα τέλη της δεκαετίας του 1950 και καθ' όλη την δεκαετία του 1960, ο Μπράντο πρωταγωνίστησε σε μέτριες έως κακές ταινίες που δεν ανταποκρίνονταν στο υποκριτικό του ταλέντο. Η επιστροφή του Μπράντο σε σημαντικούς ρόλους έγινε με τις ταινίες του Φράνσις Φορντ Κόπολα Ο Νονός (The Godfather, 1972) και Αποκάλυψη Τώρα (Apocalypse Now, 1979). Για τον ρόλο τού Βίτο Κορλεόνε στον Νονό, ο Μπράντο τιμήθηκε με το βραβείο Όσκαρ, αλλά αρνήθηκε να παραλάβει ο ίδιος το βραβείο, διαμαρτυρόμενος έτσι για την κακομεταχείριση των αυτοχθόνων Ινδιάνων στις ΗΠΑ.

Ο Μάρλον Μπράντο και το «Μικρό φτερό»

Το 1973, ο Μάρλον Μπράντο, κατακτά το Οσκαρ για την ερμηνεία του στην ταινία «Ο Νονός». Ο θρύλος του κινηματογράφου δεν δίνει το παρών στην τελετή, αντ' αυτού εμφανίζεται νεαρή ηθοποιός ντυμένη με παραδοσιακή ινδιάνικη φορεσιά, η οποία συστήνεται ως Σατσίν Μικρό Φτερό, μέλος της φυλής των Απάτσι. Εκ μέρους του Μπράντο, η Σατσίν αρνείται να πάρει το βραβείο, σε ένδειξη διαμαρτυρίας για τον τρόπο με τον οποία η βιομηχανία του θεάματος έχει προσεγγίσει τους Ινδιάνους. Η Σατσίν συγκινείται και χειροκροτείται (ενώ ακούγονται και κάποια "ου"). Αργότερα, κατά τη διάρκεια της βραδιάς, ο Κλιντ Ιστγουντ, σχολιάζει ότι κάποιος θα πρέπει να διαμαρτυρηθεί και για όλους τους καουμπόις που έχουν σκοτωθεί στα γουέστερν με τον Τζον Γουέιν στο πέρασμα των χρόνων...

Μπερνάρντο Μπερτολούτσι, Το Τελευταίο Τανγκό στο Παρίσι (Last Tango in Paris, 1972)

Μία άλλη ταινία στην οποία πρωταγωνίστησε ο Μπράντο και η οποία προκάλεσε έντονες αντιπαραθέσεις κριτικών για τον ερωτισμό της ήταν Το Τελευταίο Ταγκό Στο Παρίσι (Last Tango In Paris, 1972) σε σκηνοθεσία του Μπερνάρντο Μπερτολούτσι.

Τζίλο Ποντεκόρβο, Κουεμάντα (Queimada / Burn!, 1969)

Τα τελευταία χρόνια

Στα τελευταία χρόνια της ζωής του, ο Μπράντο ανέλαβε ρόλους και πάλι σε μέτριες έως κακές ταινίες, με εξαίρεση τις ταινίες Μια Σκληρή, Λευκή Εποχή (A Dry White Season, 1989, υποψ. για Όσκαρ β' ανδρικού ρόλου), Ο Αρχάριος (The Freshman, 1990) και Ντον Χουάν ΝτεΜάρκο(Don Juan DeMarco, 1995).

Τζέρεμι Λίβεν, Ντον Χουάν ΝτεΜάρκο (Don Juan DeMarco, 1995)

Η ταραγμένη προσωπική ζωή

Η προσωπική ζωή του Μπράντο υπήρξε το ίδιο ταραγμένη με την επαγγελματική του ζωή. Πάλεψε για τα ανθρώπινα δικαιώματα και για την αποκατάσταση των αυτοχθόνων Ινδιάνων των ΗΠΑ. Παντρεύτηκε τρεις φορές και απέκτησε έντεκα παιδιά, από τις συζύγους του, τις ερωμένες του καθώς και από υιοθεσία.

Αγάπησε με πάθος την Ταϊτή και έζησε εκεί για ένα μεγάλο μέρος της ζωής του. Τον Μάιο του 1990, ο πρωτότοκος γιος του Μπράντο, ο Κριστιάν, δολοφόνησε τον εραστή της ετεροθαλούς αδελφής του, Τσεγιέν. Αργότερα ο Κριστιάν καταδικάστηκε σε φυλάκιση 10 ετών, ενώ η Τσεγιέν αυτοκτόνησε σε ηλικία 25 ετών το Απρίλιο του 1995.

Φορτωμένος με υπέρογκα χρέη και υπέρβαρος ο Μάρλον Μπράντο πέθανε από πνευμονικό οίδημα, από ζάχαρο κι από καρκίνο σε νοσοκομείο του Λος Άντζελες την 1 Ιουλίου του 2004.


ΠΗΓΗ: WIKIPEDIA

Oi δέκα καλύτερες εμφανίσεις του ασυμβίβαστου

Τα «σκονάκια» του Μπράντο στον «Νονό»!

Η υποκριτική ικανότητά του έμεινε στην ιστορία της τέχνης ως ένα ξεχωριστό κεφάλαιο, γραμμένο με ιδρώτα -στο λευκό μακό που φορούσε στο «Λεωφορείο ο πόθος»- βλέμματα, εκφράσεις, ατάκες...

Στο «Νονό» του Φράνσις Φορντ Κόπολα, ως Δον Βίτο Κορλεόνε, ο Μάρλον Μπράντο, είχε προσφέρει άλλη μια αξεπέραστη ερμηνεία, που τον οδήγησε μάλιστα στην κατάκτηση του δεύτερου Οσκαρ του, το 1973. Πάνω από 40 χρόνια μετά, ο τότε συμπρωταγωνιστής του, σπουδαίος ηθοποιός επίσης, Ρόμπερτ Ντιβάλ, αποκαλύπτει -μετά ντοκουμέντου- ένα από τα μυστικά αυτής της πραγματικά αξέχαστης ερμηνείας.

Το ταλέντο του Μπράντο είναι αδιαμφισβήτητο, ωστόσο για να πετύχει το τέλειο στο «Νονό» χρειάστηκε κάποια κρυφή βοήθεια από τους συμπρωταγωνιστές του, κυρίως από τον Ντιβάλ, ο οποίος καρφίτσωνε επάνω του κάρτες με τα λόγια του Μπράντο! Η σχετική φωτογραφία από τα γυρίσματα του «Νονού», αποδεικνύει το «τρικ» που ακολουθούσε το καστ για να εξυπηρετήσει τον Μπράντο.

Μάρλον Μπράντο - Λοχαγός Κουρτς στην "Αποκάλυψη Τώρα" (1979)

Ξετυλίγοντας τις αναμνήσεις του από την εποχή του «Νονού» σε συνέντευξη στη Huffington Post, ο Ρόμπερτ Ντιβάλ, χαρακτήρισε τον Μπράντο «μέντορα» για όλους τους ηθοποιούς, ενώ αποκάλυψε άλλη μια λεπτομέρεια: ότι στην περίφημη σκηνή, με τον Μπράντο και τον Αλ Πατσίνο στον κήπο, ο Μπράντο κοιτάει ψηλά, όχι γιατί ατενίζει τον ορίζοντα, αλλά γιατί τα λόγια του εμφανίζονταν σε μια υψηλή πινακίδα που είχε αναρτήσει η παραγωγή της ταινίας...

thetoc

Φιλμογραφία

Φράνσις Φορντ Κόπολα, Αποκάλυψη Τώρα (Apocalypse Now, 1979)

Marlon Brando (1924–2004)

• Το κορμί μου σου ανήκει (The Men, 1950)
• Λεωφορείον ο Πόθος (A Streetcar Named Desire, 1951) - Υποψήφιος για Όσκαρ Πρώτου Ανδρικού Ρόλου
• Βίβα Ζαπάτα! (Viva Zapata!, 1952) - Υποψήφιος για Όσκαρ Πρώτου Ανδρικού Ρόλου
• Ιούλιος Κάισαρ (Julius Caesar, 1953) - Υποψήφιος για Όσκαρ Πρώτου Ανδρικού Ρόλου

Λάζλο Μπένεντεκ, Ο Ατίθασος (The Wild One, 1954)

• Ο Ατίθασος (The Wild One, 1954)
• Το Λιμάνι της Αγωνίας (On the Waterfront, 1954) - Όσκαρ Πρώτου Ανδρικού Ρόλου
• Ντεζιρέ, Το λουλούδι ενός θρόνου (Desirée, 1954)
• Μάγκες και κούκλες (Guys and Dolls, 1955)
• Αυγουστιάτικο φεγγάρι (The Teahouse of the August Moon, (1956)
• Σαγιονάρα (Sayonara, 1957) - Υποψήφιος για Όσκαρ Πρώτου Ανδρικού Ρόλου

Έντουαρντ Ντμύτρικ, Ο χορός των καταραμένων (The Young Lions, 1958)

• Ο χορός των καταραμένων (The Young Lions, (1958)
• Ο φυγάς (The Fugitive Kind, 1959)
• Η εκδίκηση είναι δική μου (One-Eyed Jacks, 1961)
• Η ανταρσία του Μπάουντι (Mutiny on the Bounty, 1962)
• Η Καταδίωξη (The Chase, 1966)
• Η κόμισσα απ'το Χόνγκ Κονγκ (A Countess from Hong Kong, 1967)

Σίντνεϋ Λιούμετ, Ο φυγάς (The Fugitive Kind, 1959)

• Ανταύγιες σε χρυσά μάτια (Reflections in a Golden Eye, 1967)
• Candy (1968)
• Η Νύχτα της Επόμενης Μέρας, (The Night of the Following Day, 1968)
• Κουεμάντα (Queimada / Burn!, 1969)
• Ο Άνθρωπος της Νύχτας (The Nightcomers, 1972)

Τζων Χιούστον, Ανταύγιες σε χρυσά μάτια (Reflections in a Golden Eye, 1967)

• Ο Νονός (The Godfather, 1972) - Όσκαρ Πρώτου Ανδρικού Ρόλου (αρνήθηκε, αλλά το αποδέχτηκε ιδιωτικά αργότερα)
• Το Τελευταίο Τανγκό στο Παρίσι (Last Tango in Paris, 1972) - Υποψήφιος για Όσκαρ Πρώτου Ανδρικού Ρόλου
• Οι Φυγάδες του Μισούρι (The Missouri Breaks, 1976)
• Σούπερμαν (Superman:The Movie, 1978)
• Roots: The Next Generations (1979) - Μίνι τηλεοπτικές σειρές, Βραβείο Emmy

Μάρλον Μπράντο, Η εκδίκηση είναι δική μου (One-Eyed Jacks, 1961)

• Αποκάλυψη Τώρα (Apocalypse Now, 1979)
• Η μυστική φόρμουλα (The Formula, 1980)
• Μιά σκληρή, λευκή εποχή (A Dry White Season, 1989) - Υποψήφιος για Όσκαρ Δεύτερου Ανδρικού Ρόλου
• Ο Αρχάριος (The Freshman, 1990)
• Christopher Columbus: The Discovery (1992)
• Ντον Χουάν ΝτεΜάρκο (Don Juan DeMarco, 1995)
• The Island of Dr. Moreau (1996)
• Ο Γενναίος (The Brave, 1997)
• The Score (2001)

Μάρλον Μπράντο - Λοχαγός Κουρτς στην "Αποκάλυψη Τώρα!" (1979)

Joseph-Conrad, Heart Of Darkness (1899 σειρά, 1902 βιβλίο)

* Mistah Kurtz ‒ he dead.

Από τη νουβέλα του Κονραντ, Καρδιά του Σκοταδιού. Μότο στο ποίημα του Τ. Σ. Έλιοτ, Οι Κούφιοι Άνθρωποι (Μτφρ. Γιώργου Σεφέρη).

Ο ήρωας του Κόνραντ, ο Κουρτς, πράκτορας μιας εταιρείας που εμπορεύεται ελεφαντόδοντο, βουλιάζει σιγά σιγά στα βάθη της Κεντρικής Αφρικής και στην καρδιά του ποταμού Κονγκό.
Όπως κι ο Κουρτζ του Μπράντο και του Κόπολα· που έχει γίνει κι αυτός "ένα" με τα σκοτάδια της ζούγκλας του Βιετνάμ· εκεί που θα τον βρούμε και θα τον ακούσουμε να απαγγέλλει το ποίημα του Έλιοτ, σε μια από τις κορυφαίες σκηνές της ταινίας.

Επιμέλεια: Μποτίλια Στον Άνεμο
(Βλέπε και Το ΣΙΝΕΜΑ της Μποτίλιας)