ΚΝΕ: Εγκαινιάστηκε το Στέκι Πολιτισμού και Νεανικής Δημιουργίας της Οργάνωσης - Χαιρετισμός του Δημήτρη Κουτσούμπα και του Τάσου Γαλανόπουλου, μέλους του Γραφείου του ΚΣ της ΚΝΕ

Εγκαινιάστηκε το Στέκι Πολιτισμού και Νεανικής Δημιουργίας της ΚΝΕ - Χαιρετισμός του Δημήτρη Κουτσούμπα (VIDEO - ΦΩΤΟ από τον 902)

Δημοσίευση: Σάβ, 25/04/2015 - 19:53
Τελευταία Ενημέρωση: Σάβ, 25/04/2015 - 21:41

Ενας πολύ όμορφος χώρος που θα στεγάζει εκδηλώσεις και δραστηριότητες από όλα τα είδη της τέχνης, εγκαινιάστηκε το απόγευμα του Σαββάτου στο κέντρο της Αθήνας από το ΚΣ της ΚΝΕ. Πρόκειται για το Στέκι Πολιτισμού και Νεανικής Δημιουργίας, που λειτουργεί στην οδό Τροίας 36, στη Βικτώρια. Tο Στέκι αποτελεί μια νέα αφετηρία και ταυτόχρονα συνέχεια της πολύχρονης και πολύπλευρης παρέμβασης της Οργάνωσης.

Στα εγκαίνια παραβρέθηκε πολυμελής αντιπροσωπεία της ΚΕ του ΚΚΕ με επικεφαλής τον ΓΓ της ΚΕ του Κόμματος Δημήτρη Κουτσούμπα, που αφού ξεναγήθηκε στους χώρους του στεκιού, απηύθυνε χαιρετισμό στην εκδήλωση των εγκαινίων. (διαβάστε παρακάτω)

Την εκδήλωση άνοιξε με χαιρετισμό εκ μέρους της ΚΝΕ ο Τάσος Γαλανόπουλος, μέλος του Γραφείου του ΚΣ της ΚΝΕ (Δείτε εδώ βίντεο - διαβάστε παρακάτω τον χαιρετισμό).

Μετά τους χαιρετισμούς, στην εκδήλωση βραβεύτηκε η Τομεακή Οργάνωση Κατάρτισης Αττικής της ΚΝΕ για τη συμμετοχή της στη δημιουργία του Στεκιού και της απονεμήθηκε το έργο του Δ. Κατσικογιάννη «Μπουρλοτιέρηδες του Μηχανικού Ολύμπου», ενώ σε όλους τους οικοδόμους και τεχνίτες που δούλεψαν για να γίνει το Στέκι δόθηκε μια ανατύπωση του έργου του Τάσσου «Διαδήλωση», που το είχε φτιάξει για το 11ο Συνέδριο του ΚΚΕ.

Ακολούθησε καλλιτεχνική εκδήλωση με μέλη της ΚΝΕ να διαβάζουν και να απαγγέλλουν κείμενα και ποιήματα των Μπρεχτ, Χικμέτ, Μαγιακόφσκι, Ρίτσου, Λειβαδίτη, Αναγνωστάκη και τραγούδια από ποιήματά τους μελοποιημένα από τους Μικρούτσικο, Λεοντή και Τσαγκάρη (δείτε εδώ βίντεο).

Μέσα από τις απαγγελίες και τα τραγούδια αναδείχθηκε ο ρόλος της τέχνης και ειδικά της στρατευμένης τέχνης στον κόσμο των πιο προοδευτικών και πρωτοπόρων ιδεών που εμπνέεται από την πάλη της εργατικής τάξης.

Ο χαιρετισμός του ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Δημήτρη Κουτσούμπα

Συντρόφισσες και σύντροφοι

Φίλες και φίλοι

Το Φεστιβάλ σε μια περίοδο ανόδου της λαϊκής πάλης μετά την πτώση της χούντας, νομιμοποίησης του ΚΚΕ, άνοιξε νέους δρόμους σε πολλούς τομείς, έδωσε δυναμισμό στην ανάπτυξη της ΚΝΕ.

Το στέκι αυτό εδώ στην Τροίας, στην καρδιά της Αθήνας, σε μια περίοδο που αγωνιζόμαστε να γυρίσουμε μπροστά τον τροχό, μπορεί, χέρι - χέρι με το φεστιβάλ, να εμπνεύσει τη συλλογική και ατομική δημιουργία, την αγωνιστική ανάταση της νεολαίας, του λαού μας. Να γίνει εστία φωτιάς, που θα συμβάλει στο «κάψιμο» της σαπίλας.

Συντρόφισσες και σύντροφοι

Δεν είναι και λίγη αυτή η σαπίλα. Κάθε μέρα γινόμαστε μάρτυρες αρνητικών εξελίξεων για το λαό και τη νεολαία.

Ζούμε σε μια δύσκολη εποχή.

Κάθε μέρα που περνά αποκαλύπτεται όλο και πιο καθαρά η πραγματική στυγνή εξουσία των μονοπωλίων και των διαχειριστών τους.

Τους προηγούμενους κυβερνώντες τους γνωρίσαμε καλά. Οι καινούργιοι της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ έχουν αρχίσει να δείχνουν κι αυτοί το πραγματικό τους πρόσωπο, μέσα σε 3 μόλις μήνες.

Μέσα σε 10 μέρες επέβαλαν 2 επαίσχυντες Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου.

Πριν λίγους μήνες δήλωναν έτοιμοι να σκίσουν τα μνημόνια που υπέγραψαν οι κυβερνήσεις των μερκελιστών, δήλωναν ότι θα βαράνε τα νταούλια και θα χορεύουν οι αγορές και σήμερα χαριεντίζονται με την Μέρκελ στην Ευρώπη, προβάλουν τα ίδια κινδυνολογικά διλήμματα για να σκύψει το κεφάλι ο λαός, και να αποδεχτεί να συνεχίζεται το πρόγραμμα αντιλαϊκών μέτρων.

Μας θέλουν όλους και όλες συνένοχους στο έγκλημα που ετοιμάζουν, μέσα στη λυκοσυμμαχία της ΕΕ και του καπιταλιστικού δρόμου που μας έφερε έως εδώ.

Το ΚΚΕ και η ΚΝΕ θα είναι εδώ για να ρίχνουν φως στο δρόμο που περπατούν αγκαλιασμένοι οι αγωνιστές της ζωής. Το ΚΚΕ φωτίζει το νου και την καρδιά, για να βρουν δύναμη οι λαοί να περπατούν μαζί, σε ένα δρόμο χωρίς εκμεταλλευτές και εκμεταλλευόμενους.

Φίλοι και φίλες

Πολλοί άνθρωποι σήμερα του πολιτισμού, των τεχνών, νέοι και νέες αναζητούν απαντήσεις, νέες απαντήσεις. Δεν υπάρχει άλλος χώρος που μπορεί να συμβάλει, που μπορεί να δώσει πραγματικές απαντήσεις σε δύσκολα ερωτήματα, να ανοίξει έστω δρόμους αναζήτησης, από το ΚΚΕ και την ΚΝΕ, που σχεδόν ένα αιώνα τώρα ανάδειξαν και αναδεικνύουν τα συμφέροντα των εργαζομένων σε όλους τους τομείς της ζωής συμπεριλαμβανομένης και της τέχνης.

Το Κόμμα μας, ένα Μαρξιστικό - Λενινιστικό εργατικό κομμουνιστικό κόμμα, γνωρίζει ότι κάθε κοινωνία βασιζόμενη στην ταξική εκμετάλλευση παράγει δύο πολιτισμούς.

Στον καπιταλισμό, ο πολιτισμός, η φιλοσοφία, τα έθιμα, η τέχνη, της αστικής τάξης είναι κυρίαρχα. Αυτοί που δουλεύουν και παράγουν τις υλικές ανάγκες της ζωής, οι εκμεταλλευόμενοι, παράγουν ένα πολιτισμό που είναι σε αντίθεση, αλλά την ίδια στιγμή δεν μπορεί -παρά να επηρεάζεται από την άρχουσα τάξη.

Όταν η εργατική τάξη έρθει στην εξουσία, θα επανακτήσει τα πολιτιστικά χαρακτηριστικά του παρελθόντος και θα γίνει ο φυσικός κληρονόμος των θετικών παραδόσεων, δημιουργώντας βέβαια σε νέα, ανώτερη βάση τον πολιτισμό της νέας κοινωνίας της πραγματικής ελευθερίας.

Η τέχνη είναι που καταγράφει την ιστορία κάθε εποχής. Η τέχνη είναι το νήμα που δένει τους ανθρώπους μεταξύ τους, δίνοντας το όραμα και τη συνειδητοποίηση ενός ευρύτερου ορίζοντα της κοινωνίας, της οποίας αποτελούν μέρος.

Στον καπιταλισμό οι αστοί εκφράζουν τις αξίες της κοινωνίας που υπηρετούν και υπό αυτό το πρίσμα αντιμετωπίζουν και την τέχνη.

Είναι χαρακτηριστικό τι έγραφε ο Έρεμπουργκ:

«Ποιος διαμαρτυρήθηκε για την ανηθικότητα του μυθιστορήματος του Φλομπέρ μαντάμ Μποβαρύ; Οι αστοί που σύχναζαν στους οίκους ανοχής, και το έβρισκαν πολύ του γούστου τους να έχουν και καμιά φιλεναδούλα. Ποιος, δεν πάει πολύς καιρός, ζήτησε να κατεβαστούν οι πίνακες του Μποτιτσέλι, γιατί λέει, οι πίνακες αυτοί διέφθειραν τη νεολαία; Γεροκολασμένοι συνδρομητές σε όλα τα εικονογραφημένα περιοδικά. Ποιος στην Αμερική οργίστηκε για τις ταινίες του Σαρλό, με την πρόφαση ότι είναι ανήθικες; Κλέφτες ολκής, γκάγκστερς, άνθρωποι που εκμεταλλεύονται εκατομμύρια άλλους ανθρώπους στις "μπίζνες" τους. Η ηθική του αστού είναι διπλή. Θέλει εκείνοι που δουλεύουν να τηρούν τις δέκα εντολές και μία ενδέκατη, επινοημένη από τον αστό: "Τίμα το χρήμα"! Οσο γι' αυτόν, αυτός δεν "φυλάσσει" παρά μόνο την ενδεκάτη εντολή γιατί είναι υπεράνω της κοινής ηθικής. Αυτός μπορεί να κλέβει, να ψεύδεται, να ζει σε ακολασία, να σκοτώνει. Στη σοσιαλιστική κοινωνία η διπλή ηθική προκαλεί τη γενική κατακραυγή.

Σε μας, κανείς τίμιος άνθρωπος δεν έχει ανάγκη από διπλή ηθική. Μια τέχνη που εξαπατά το λαό δεν ενδιαφέρει κανέναν».

Ο Έρεμπουργκ ταυτόχρονα κριτίκαρε αυστηρά την άποψη ότι η τέχνη, οι συγγραφείς, κλπ, πρέπει να παρουσιάζουν ιδεώδεις ανθρώπους, ιδεώδεις καταστάσεις. Πρέπει να δίνονται και με τις καλές, θετικές ιδιότητές τους, αλλά και με τις ελλείψεις, τις αδυναμίες τους, δίδασκε.

Άλλωστε την κοινωνία που οραματιζόμαστε δεν θα την χτίσουν ιδανικά μανεκέν, αλλά μέσοι άνθρωποι, καθημερινοί, ζωντανοί. Δεν χρειάζεται να μιμούμαστε ιδεώδεις ήρωες, κάποιους μακρινούς, άπιαστους. Το κύριο είναι το παράδειγμα των ανθρώπων, που δεν είναι απαλλαγμένοι από αδυναμίες, που τα λάθη τους και οι αδυναμίες τους τούς διδάσκουν. Οι νέοι και οι νέες θέλουν να μάθουν, όχι πώς μπορεί να γεννηθεί ένας ήρωας, αλλά πώς γίνεται κανείς τέτοιος. Γι' αυτό με ότι καταπιανόμαστε χρειάζεται σοβαρότητα, θέρμη, ανθρωπιά.

Καθώς η ζωή εξελίσσεται περίπλοκα, η ανθρώπινη αντίληψη και νόηση διευρύνονται και το επίπεδο της αισθητικής, γίνεται δεκτικό στις νέες τάσεις και φόρμες. Όταν αυτά τα μέσα είναι επιτυχώς προσαρμοσμένα σε έναν αξιόλογο σκοπό, προσθέτουν μια νέα διάσταση στην τέχνη του κοινωνικού ρεαλισμού.

Σήμερα, σε συνθήκες δύσκολες, αντεπανάστασης, συνολικής, γενικής υποχώρησης του εργατικού κινήματος διεθνώς, του κομμουνιστικού κινήματος, όπου έχει αδυνατίσει η επιρροή του ΚΚ, η γνώση, η μελέτη, η ετοιμασία δυνάμεων είναι όρος ύπαρξης και νέας ανόδου, κάτι το οποίο θα συμβεί και θα ξανασυμβεί στην πορεία της εξέλιξης.

Η διδασκαλία της πολιτιστικής κληρονομιάς του Κόμματος, ολόκληρων 96 χρόνων, μπορεί να στείλει εμπνευσμένα μηνύματα σε πολλές χιλιάδες ανθρώπους, νέους και νέες που δουλεύουν στις τέχνες σήμερα.

Πολλές δεκαετίες τώρα, η αστική ιδεολογία στην τέχνη επέχει θέση εντολής - κυρίαρχης γραμμής. Στο χέρι μας είναι συνεχώς να το αποκαλύπτουμε και αρκετοί και αρκετές που ανήκουν στη νέα γενιά, ψάχνουν σήμερα για μια κατεύθυνση, πού να προσανατολιστούν. Σημαντικό τμήμα διανοουμένων, καλλιτεχνών, όσο κι αν δεν έχει την πολιτιστική έκρηξη και τη μαζικότητα που γνώρισε στις δεκαετίες του 60' και του 70', συμβάλουν σε αυτή τη γνώση, την αντίσταση, τη σύγχρονη δημιουργία, τη σημερινή προσφορά, ταυτόχρονα, με το σεβασμό στην ιστορία και την ταξική πείρα.

Δεκάδες καλλιτέχνες, συγγραφείς, μουσικοί, ηθοποιοί, κλπ, εμπνεύστηκαν από το Κόμμα στο διάβα των δεκαετιών, από το ίδιο το κίνημα, τον αγώνα, διαδήλωσαν για το δικαίωμα να είσαι πολιτισμένος εργάτης. Μουσικά συγκροτήματα, θεατρικά σχήματα, σκηνοθέτες, ποιητές, λογοτέχνες, συνθέτες, χορογράφοι, εικαστικοί, δούλεψαν, δημιούργησαν στις γειτονιές, στις πόλεις, στα εργοστάσια, στους τόπους δουλειάς, στις σχολές, κάποιοι έγιναν γνωστοί ευρύτερα, σε όλη τη χώρα, διεθνώς, χωρίς όμως να αφομοιωθούν από τη βιομηχανία θεάματος, που παράγει άβουλα όντα τραπεζικών λογαριασμών και υπηρέτες πλουτοκρατών.

Ο Ναζίμ Χικμέτ επεσήμανε ότι πρέπει να κάνουμε τέχνη που να γίνεται μια από τις αναγκαίες πηγές γνώσης της ζωής. Πάντα θύμιζε τι έγραφε η Κρούπσκαγια, στις αναμνήσεις της για τον Λένιν: ότι για τον Λένιν, η ρούσικη λογοτεχνία ήταν μία από τις πηγές της γνώσης της πραγματικότητας. Να γράφουμε ποιήματα, μυθιστορήματα, θεατρικά έργα, που να έχουν αυτή την αρετή, έλεγε.

Η τέχνη έχει αναμφίβολα ευρύ πεδίο, αντανακλά πολλούς τομείς της ανθρώπινης ζωής και εμπειρίας. Την αγάπη για τη φύση, μπορεί να αναδεύει σκέψεις, αγωνίες, ερωτηματικά, μπορεί να εκφράζεται ανάλαφρα, ρομαντικά ή με ένταση, να είναι διακοσμητική και ευχάριστη, να γίνεται κραυγή για το δίκιο, να εκφράζει την οργή σε ένα θέατρο του δρόμου ή σε μια ραπ μελωδία.

Αλλά από όλες τις ποικιλομορφίες της, η τέχνη αγγίζει το ύψιστο σημείο της όταν είναι κοινωνική και πολιτική. Ο διάσημος Μεξικάνος τοιχογράφος, ζωγράφος, Ντιέγκο Ριβέρα, συνήθιζε να λέει: «Αν δεν είναι προπαγάνδα δεν είναι τέχνη», όσο κι αν αυτό μπορεί όντως να ακούγεται ακραίο σε ορισμένους.

Ο Ένγκελς έλεγε ότι οι ποιητές προαισθάνονται το μέλλον. Αν όμως είναι ικανοί να προαισθάνονται το μέλλον, τότε μπορούν και να οσφραίνονται πολύ καλύτερα ακόμα, και τα προβλήματα του παρόντος.

Η υψηλότερη διάσταση της δημιουργίας επιτυγχάνεται όταν το ταλέντο και η ταξική συνείδηση συναντώνται στο παρόν για να παράγουν «προπαγάνδα» για την οριστική απελευθέρωση του ανθρώπου. Δηλαδή, η καλλιτεχνική δημιουργία να γίνεται πράξη, να μετουσιώνεται σε σπέρμα ζωής για τους περισσότερους, κι έτσι να βγαίνει το μήνυμα της καταξίωσης του ανθρώπου.

Η καταξίωση που λέει ΝΑΙ στη ζωή, αντιστεκόμενη στο θάνατο.

Που λέει ΝΑΙ στην ελευθερία, αντιστεκόμενη στη δουλεία.

ΝΑΙ στην αλήθεια, αντιστεκόμενη στο σκοταδισμό και το παράλογο.

ΝΑΙ στη δικαιοσύνη, αντιστεκόμενη σε κάθε είδους αυταρχισμό και εκμετάλλευση.

ΝΑΙ στο μέλλον, αντιστεκόμενη στην οπισθοδρόμηση και την απαισιοδοξία.

Σε τελευταία ανάλυση, η τέχνη που βρίσκεται σε συμπόρευση με τις κινητήριες δυνάμεις της ιστορίας, αντιστεκόμενη στο τυφλό και το τυχαίο.

Έτσι ώστε να φτάσουμε στο σημείο της εξέλιξης της κοινωνίας, της ανθρωπότητας, στο σοσιαλισμό - κομμουνισμό, όπου θα πάρει πρακτικό βαθύτερο νόημα η ρήση του Γκόρκι «ηθική του μέλλοντος θα είναι η αισθητική».

Ο καπιταλισμός έχει μετατρέψει την τέχνη σε όπλο επιβολής του στον πολιτισμό. Η επιλογή η δική μας, είναι η μετατροπή της τέχνης σε ένα όπλο ενάντια στη σαπίλα του καπιταλισμού και την αστική επιρροή κι εδώ οι κομμουνιστές και οι κομμουνίστριες έχουμε σημαντικό ρόλο να παίξουμε.

Και φτάνοντας στο τέλος αυτής της παρέμβασης σήμερα εδώ θα ήθελα να θυμίσω κάποια ιστορία διδακτική και για το σήμερα που έλεγε ο παλαίμαχος κομμουνιστής, Γιάννης Χαρατσίδης:

Κάποτε, τέλη της δεκαετίας του '50, πήρε ένα γράμμα από ένα νεαρό αγροτόπαιδο που του έλεγε ότι θέλει να γίνει ηθοποιός και ζητούσε να τον συμβουλέψει πώς. Του απάντησε, καθώς τον ήξερε πολύ καλά, και αυτόν και όλη την οικογένειά του, ότι αυτή είναι μια δύσκολη δουλειά, που θέλει ταλέντο, μόρφωση και εκπαίδευση και από ότι ξέρει εκείνος δεν καλύπτει αυτές τις απαιτήσεις. Ο νέος πικράθηκε φαίνεται και παραπονέθηκε σε συγγενείς του λέγοντας:

-Τι, ούτε να φιλάμε δεν ξέρουμε;

Αυτό μέχρι τότε είχε δει ή καταλάβει από τον κινηματογράφο, τον πρωταγωνιστή να φιλά την πρωταγωνίστρια. Μια παρεξήγηση που συνοδεύει όσους δεν έχουν το χάρισμα της αυτογνωσίας και της μετριοφροσύνης.

Τριάντα περίπου χρόνια μετά το παραπάνω περιστατικό, δηλαδή κάπου στη δεκαετία του '80, ένας επιμορφωτικός σύλλογος νέων ενός μεγάλου χωριού της Αττικής, παρεκάλεσε τον Γ. Χαρατσίδη να συμμετάσχει στην κριτική επιτροπή ενός ποιητικού διαγωνισμού που ο σύλλογος προκήρυξε ανάμεσα στα μέλη του. Στη συλλογή που τυπώθηκε και κυκλοφόρησε με τα καλύτερα ποιήματα του διαγωνισμού, προτάχθηκαν κρίσεις και σχόλια των μελών της επιτροπής.

Να τι είπε εκεί ο Χαρατσίδης:

«Οι νεοσσοί που δοκιμάζουν τα φτερά τους στον α' ποιητικό διαγωνισμό... να μην ξεχνούν ότι έχει και παραπάνω ύψη να πετάξουν, ότι η τέχνη είναι πολύ απαιτητική φίλη και ανάγκη, ότι το καλό γράψιμο περνάει μέσα από το πολύ και σωστό διάβασμα του προοδευτικού βιβλίου. Το καλό ψωμί γίνεται από καλό αλεύρι και καλό ζύμωμα και καλό φούρνο - ψήσιμο. Μην κουράζεσθε ποτέ να ζυμώνετε, να επεξεργάζεστε το υλικό σας. Κάτι βγάζει η μέλισσα και βάζει στο νέκταρ και το μετατρέπει σε μέλι. Στο νέκταρ της πραγματικότητας εάν δεν έχετε να βάλετε ταλέντο, δεν θα κάνετε τέχνη. Κάθε ήχος δεν είναι μελωδία. Ο ήχος έχει άλλες λειτουργίες, αλλά η μελωδία αιχμαλωτίζει. Μάθετε την ποιητική μουσική. Στην τέχνη δεν ισχύουν οι κανόνες της στατιστικής. Καλύτερα λίγα και καλά παρά πολλά και άσχημα».

Κι επειδή επρόκειτο για χωριό που έβγαζε καλό και πολύ κρασί να επισημάνουμε ότι: «Ο γλυκερός μούστος χωρίς ζύμωση δεν γίνεται ευφραντικό κρασί. Το πραγματικό υλικό, αν δεν ζυμωθεί με ευαισθησία και έμπνευση, δεν κάνει έργο τέχνης».

Ας κρατήσουμε αυτές τις σκέψεις, αυτά τα λόγια, αυτή την πείρα.

Ας μην επαναπαυόμαστε, να ψάχνουμε, να αναζητάμε συνεχώς νέους τρόπους επικοινωνίας με τη νεολαία, πλάι στους δοκιμασμένους, φροντίζοντας να έχουμε τη στέρεη άποψή μας και να τη μεταφέρουμε για προβληματισμό, με ανοικτό μυαλό, πλατιά σε όλους και όλες, όσους θέλουν να βρεθούν μαζί μας, να δημιουργήσουμε, να αγωνιστούμε, να ομορφύνουμε τη ζωή μας.

Μέσα από τη μελέτη, το τραγούδι, τη μουσική, το θέατρο, το χορό, τον κινηματογράφο, τη ζωγραφική, τη χαρακτική, την ποίηση, τη λογοτεχνία.

Ας γίνει αυτό το στέκι που παραχώρησε το ΚΚΕ στην ΚΝΕ, κυψέλη δημιουργίας και ανάτασης για τους νέους και τις νέες.

Στην πορεία για το γιορτασμό των 100 χρόνων από την ίδρυση του ΚΚΕ και των 50 χρόνων από την ίδρυση της ΚΝΕ που συμπληρώνονται το 2018, ας δώσουμε τον καλύτερο εαυτό μας για να κάνουμε πράξη το σύνθημα των 100χρονων:

«Με το λαό για το σοσιαλισμό», διανθισμένο με το στίχο του μεγάλου κομμουνιστή ποιητή μας, Γιάννη Ρίτσου: «Σεμνή υπογραφή του λαού μας στις λεωφόρους του μέλλοντος».

Καλή δύναμη, νέες επιτυχίες σε όλους και όλες.

Ο χαιρετισμός του Τάσου Γαλανόπουλου

Σύντροφοι και συντρόφισσες,

Φίλοι και φίλες,

Σας καλωσορίζουμε στο «Στέκι Πολιτισμού και νεανικής δημιουργίας» της ΚΝΕ. Θέλουμε να σας ευχαριστήσουμε που ανταποκριθήκατε στο κάλεσμα μας σε μια σημαντική στιγμή για την Οργάνωσή μας.

Εκ μέρους του Κεντρικού Συμβουλίου της ΚΝΕ θέλουμε να ευχαριστήσουμε τους εκατοντάδες συντρόφους και φίλους που συνέβαλλαν τους δυο αυτούς μήνες, αλλά και πιο πριν, στη διαμόρφωση του πανέμορφου αυτού χώρου που μας παραχώρησε το Κόμμα μας.

Iδιαίτερα τους συντρόφους και φίλους οικοδόμους, ηλεκτρολόγους, υδραυλικούς, μπογιατζήδες, μαραγκούς, σιδεράδες, πλακάδες, ψυκτικούς, τους φίλους που τοποθέτησαν τις μοκέτες, τους συντρόφους που εγκατέστησαν το συναγερμό, τους αρχιτέκτονες και μηχανικούς. Οπως και τους συντρόφους απ' όλες τις οργανώσεις της ΚΝΕ στην Αττική που καθημερινά έδωσαν το παρών. Συμβάλλοντας κι εκείνοι από το πόστο τους, δουλεύοντας συλλογικά, σχεδιασμένα, σε πολλές περιπτώσεις με αυταπάρνηση για να καταφέρουμε εκείνο που πριν 65 μέρες φαινόταν δύσκολο, για κάποιους και ανέφικτο. Όσο περνούσαν οι μέρες το στέκι αυτό γινόταν όλο και πιο πολύ και δικός τους χώρος, γιατί τον σφράγισαν και με τη δική τους δουλειά, τέχνη και μαστοριά, σκέψη και προσπάθεια.

Έτσι μεταμορφώθηκε ο χώρος αυτός. Ξεκινώντας από πέρυσι με βασικές εργασίες συντήρησης του κτιρίου και πιο εντατικά τους τελευταίους δυο μήνες. Για να διαμορφωθεί μια σύγχρονη υποδομή ικανή να καλύψει τις ανάγκες καλλιτεχνικών ομάδων από κάθε είδος τέχνης όπως και συνολικά τις ανάγκες της μορφωτικής και ερευνητικής δουλειάς που θα πραγματοποιείται στο Στέκι με μικρές εκδηλώσεις, αφιερώματα, βιβλιοπαρουσιάσεις, σεμινάρια.

Για το σκοπό αυτό στο Στέκι υπάρχουν πλέον χώροι για τη φιλοξενία των θεατρικών και χορευτικών ομάδων και την παρουσίαση μικρών εκδηλώσεων όπως και εκθέσεων, στούντιο προβών και ηχογραφήσεων για μουσικά σύνολα και μουσικές ομάδες, χώρος για τις εικαστικές τέχνες, αίθουσα σεμιναρίων και διαλέξεων με βιβλιοθήκη και ταινιοθήκη, που στην πορεία θα εμπλουτιστούν περαιτέρω, δωμάτιο και βεστιάριο των θεατρικών και χορευτικών ομάδων, χώρος αφιερωμένος στις πολύμορφες δραστηριότητες των μικρότερων φίλων μας.

Το τέρμα αυτής της προσπάθειας, είναι η αρχή μιας νέας, ακόμα πιο σύνθετης και απαιτητικής, που όμως έχουμε όλα τα εφόδια για να την καταφέρουμε επίσης.

Η δημιουργία του Στεκιού Πολιτισμού και Νεανικής Δημιουργίας της ΚΝΕ έρχεται να απαντήσει σε ένα ερώτημα που θέσαμε στο 11ο Συνέδριο της Οργάνωσης τον περασμένο Δεκέμβρη.

Το πώς δηλαδή ως ΚΝΕ θα γίνουμε ακόμα πιο ικανοί στην πολιτική - πολιτιστική παρέμβασή μας, στην ανάπτυξη μιας πολύμορφης δραστηριότητας με συνέχεια, στην ανάδειξη του νέου προοδευτικού καλλιτεχνικού έργου.

Το πώς ακόμα καλύτερα θα αξιοποιήσουμε και θα «ακονίσουμε» τα καλλιτεχνικά και μορφωτικά μέσα παρέμβασής μας. Πώς θα δοκιμάσουμε και νέα μέσα και μορφές που θα αξιοποιούν οι Οργανώσεις της ΚΝΕ στην παρέμβασή τους και ιδιαίτερα στο Φεστιβάλ της ΚΝΕ και του «Οδηγητή». Δημιουργώντας και νέες ομάδες, δουλεύοντας εκδηλώσεις, παραγωγές και άλλα. Δίνοντας εφόδια και την κατάλληλη υποδομή για τη δημιουργία καλλιτεχνικού έργου.

Δίνοντας διέξοδο για τη δημιουργική αξιοποίηση του ελεύθερου χρόνου, κόντρα στην υποκουλτούρα και τη μαζική «εκτόνωση» που πλασάρει το σύστημα.

Στόχος επίσης είναι η διάδοση του μαρξιστικού βιβλίου και της προοδευτικής λογοτεχνίας, βοηθώντας στην πρώτη επαφή με την κοσμοθεωρία μας, την ιδεολογία μας και την Ιστορία του Κόμματος.

Βοηθώντας στη συνολική πολιτιστική - μορφωτική καλλιέργεια στις γραμμές της ΚΝΕ και ευρύτερα, συμβάλλοντας στην αντιπαράθεση με την αστική ιδεολογία και πολιτική.

Η ανάγκη αυτή προκύπτει και από την ίδια την πλούσια πείρα που έχει αποκτήσει η Οργάνωση μέσα από τα Φεστιβάλ της ΚΝΕ και του «Οδηγητή», τις πολύμορφες πολιτικές και πολιτιστικές εκδηλώσεις που πραγματοποιεί, την ανάγκη για αναβάθμιση και του Φεστιβάλ, όσο και την ανάγκη απλώματος των δραστηριοτήτων του μέσα στη χρονιά, αλλά και σε κάθε εργατογειτονιά, χώρο δουλειάς και μόρφωσης.

Η εμπειρία από τη δημιουργία του στεκιού έρχεται να προστεθεί και να εμπλουτίσει την πείρα αυτή και μάλιστα σε μια πολύ σημαντική στιγμή, τώρα που το ΚΚΕ και η ΚΝΕ ετοιμάζονται να τιμήσουν τα 100 χρόνια της μοναδικής ιστορικής διαδρομής του ΚΚΕ.

Γι' αυτό και οι πρώτες επιλεγμένες εκδηλώσεις που θα πραγματοποιήσουμε στο Στέκι εντάσσονται στην προσπάθεια αυτή, ξεκινώντας στα μέσα Μάη από εκδηλώσεις, βιβλιοπαρουσιάσεις, συλλογικές εργασίες και βιντεοπροβολές για την Αντιφασιστική Νίκη των Λαών και την προσφορά του ΚΚΕ, όπως επίσης και για το Επιστημονικό Συνέδριο της ΚΕ για τον Ναζίμ Χικμέτ που θα πραγματοποιηθεί τον Ιούνη.

Βεβαίως το βάρος στη λειτουργία του στεκιού την πρώτη περίοδο θα δοθεί στη φιλοξενία των ομάδων της ΚΝΕ και άλλων που θα ασχοληθούν με την προετοιμασία του 41ου Φεστιβάλ ΚΝΕ - «Οδηγητή».

Σήμερα λοιπόν, στο χώρο αυτό, συγκεντρώνουμε τις προσπάθειες των πολιτιστικών και άλλων ομάδων της ΚΝΕ, των νέων δημιουργών, καλλιτεχνών. Όπως επίσης και των εκατοντάδων νέων που έχουμε συναντηθεί και θα συναντηθούμε το επόμενο διάστημα, πολιτιστικών ομάδων, σχολείων και πανεπιστημίων, ερευνητικών - μορφωτικών και άλλων.

Είμαστε σίγουροι, και η ίδια η πλούσια πείρα της οργάνωσης και του Κόμματος, οι δεκάδες εκδηλώσεις, το Φεστιβάλ της ΚΝΕ και του «Οδηγητή» το επιβεβαιώνουν, ότι το κάλεσμα μας αυτό θα βρει πάρα πολλούς αποδέκτες.

Θα θέλαμε να κλείσουμε με ένα ερώτημα που μπορεί σε κάποιους να γεννηθεί.

Μήπως όλα αυτά είναι πολυτέλεια στους δύσκολους καιρούς που ζούμε; Μήπως η μόρφωση, η αναζήτηση της αλήθειας, η τέχνη είναι περιττή; Αφού, όπως αναρωτιόταν κι ο κομμουνιστής συγγραφέας Μπερτολτ Μπρεχτ «το ότι πεινάς μπορείς να το δείξεις απλά τρίβοντας την κοιλιά σου, τι οφελεί να ξέρεις γραφή κι ανάγνωση, μουσική και γλώσσες;» Ξανά και ξανά οι κομμουνιστές, ελπίζουμε έμπρακτα, θα απαντάμε στο ερώτημα αυτό πως όχι. Ούτε περιττή, ούτε και πολυτέλεια είναι η τέχνη κι η κατάκτηση της γνώσης. Είναι ανάγκη και πρέπει να ικανοποιηθεί όπως και οι υπόλοιπες λαϊκές και κοινωνικές ανάγκες, είναι ανάγκη και θα ικανοποιηθεί πλήρως σε μια άλλη κοινωνία, όπου ο πλούτος και η εξουσία θα βρίσκονται στα χέρια των εργαζόμενων, του λαού και των παιδιών της, στο σοσιαλισμό. Εκεί και τότε οι καλλιτέχνες θα έχουν όλες τις δυνατότητες να δημιουργούν, θα είναι απαλλαγμένοι από την αβάσταχτη και συνεχή «λογοκρισία» του καπιταλιστικού κέρδους, των συμφερόντων των βιομηχανιών του θεάματος, κι από όσους έχουν ανάγκη το σκοταδισμό, την άγνοια, τα πιο τερατώδη ψέματα για θεμέλιο του σάπιου συστήματος τους που υπάρχουν οι δυνατότητες για να ξεπεραστεί.

Μέχρι τότε, όπως και τότε σε άλλες συνθήκες, η τέχνη, η δική μας τέχνη που ανθρωπεύει τον άνθρωπο πρέπει να είναι ένας «οδηγός μάχης» όπως λέμε και στη μικρή καλλιτεχνική εκδήλωση που θα ακολουθήσει. Κι η μόρφωση, ένας σίγουρος οδηγός για όσους το 'χουν πάρει απόφαση κι όσους θα αποφασίσουν στην πορεία να ξεπεράσουν ενδοιασμούς, αυταπάτες, ταλαντεύσεις και να παλέψουν για ένα κόσμο στο μπόι των ονείρων και των ανθρώπων.

902