Οι εξετάσεις του ΣΕΒ ‒ Η κάλπικη και η πραγματική ανατροπή

Υπό την σκέπη των Μονοπωλίων

Οι εξετάσεις του ΣΕΒ

Του Μάκη ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ

Μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ, υπεύθυνος της Ιδεολογικής Επιτροπής και του Τμήματος Οικονομίας της ΚΕ

Οι ευρωεκλογές τελείωσαν. Ήρθε η ώρα για τους δύο βασι­κούς διεκδικητές της επόμε­νης αστικής κυβέρνησης, τη ΝΔ και τον ΣΥΡΙΖΑ, να διαγωνισθούν μπροστά στους πραγματικούς εξε­ταστές τους, τους μονοπωλιακούς ομίλους που κρατούν στα χέρια τους τα κλειδιά της οικονομίας.

Ένας απ’ τους βασικούς φορείς της εξουσίας των μονοπωλίων, ο ΣΕΒ, προσκάλεσε στην ετήσια Γε­νική Συνέλευση των μετόχων του, τον Αντ. Σαμαρά και τον Αλ. Τσίπρα, για να παρουσιάσουν τις θέ­σεις τους σχετικά με τη νέα Ελλά­δα της ανάπτυξης, χωρίς τα γνωστά προπαγανδιστικά περιτυλίγματα της προεκλογικής περιόδου.

Ο νέος πρόεδρος του ΣΕΒ, Θ. Φέσσας, υπενθύμισε τον βασικό α­στικό προσανατολισμό για μια αντα­γωνιστική, παραγωγική, εξωστρε­φή καπιταλιστική οικονομία, η ο­ποία δε θα στηρίζεται σε δανεικά. Ανέδειξε ως προτεραιότητα τη μεί­ωση του λεγόμενου «μη μισθολο­γικού κόστους», δηλαδή την επι­τάχυνση της αντιλαϊκής αναδιάρ­θρωσης του Ασφαλιστικού, με επέ­κταση του ιδιωτικού πυλώνα της Α­σφάλισης, καθώς και τη διασφάλιση της «κοινωνικής συνοχής», που μεταφράζεται σε στοιχειώδη προ­στασία της ακραίας φτώχειας.

Επα­νέλαβε τις γνωστές απαιτήσεις για νέα φορολογική ελάφρυνση και μείωση του ενεργειακού κόστους των μονοπωλιακών ομίλων.

Η αλήθεια είναι ότι οι δύο δια­γωνιζόμενοι γνωρίζουν τις λεπτο­μέρειες της εξεταστέας ύλης πο­λύ νωρίτερα. Απ' την αρχή της εκ­δήλωσης της κρίσης είχαν προσδιορισθεί οι βασικοί άξονες

Η αλήθεια είναι ότι οι δύο δια­γωνιζόμενοι γνωρίζουν τις λεπτο­μέρειες της εξεταστέας ύλης πο­λύ νωρίτερα. Απ' την αρχή της εκ­δήλωσης της κρίσης είχαν προσδι­ορισθεί οι βασικοί άξονες της αστι­κής αναπτυξιακής στρατηγικής, με σχετικές εκδόσεις που συνυπέγρα­ψαν το Ελληνοαμερικανικό και το Ελληνογερμανικό Επιμελητήριο κα­θώς και το ΙΟΒΕ.

Κοινός τόπος αυ­τών των μελετών ήταν ο προσανα­τολισμός ατά. λεγόμενα «συγκριτι­κά πλεονεκτήματα» της χώρας (τον ποιοτικό τουρισμό, τις ΑΠΕ και την πράσινη Ενέργεια, την ισχυρή ναυ­τιλία, την ανταγωνιστική γεωργία, τη βιομηχανία τροφίμων και ποτών) καθώς και στην επέκταση των ευέ­λικτων εργασιακών σχέσεων και τη διασφάλιση φθηνής εργατικής δύ­ναμης. Κοινός στόχος, η βελτίωση της αποτελεσματικότητας του αστι­κού κράτους με διατήρηση του κρα­τικού ελέγχου σε ορισμένους κλά­δους στρατηγικής σημασίας (π.χ. νε­ρό, Ενέργεια) και παράλληλη συμ­μετοχή του ιδιωτικού τομέα.

Η κάλπικη και η πραγματική ανατροπή

Ο πραγματικός αντίπαλος δεν πήρε μέρος στις εκλογές

Είναι φανερό ότι μετά τις ευρωεκλογές ο πραγματικός αντίπαλος του λαού, η άρχουσα τάξη, στέκει ακλόνητος στη θέση του και έτοιμος να προωθήσει τις αντιλαϊκές κατευθύνσεις του.

Καμιά μεταβολή του συσχετισμού μεταξύ ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ δεν πρόκειται να αλλάξει αυ­τήν την κατάσταση.

Και οι δύο διεκδικητές της επόμε­νης αστικής κυβέρνησης υποκλίνονται στους στόχους της αστικής τάξης.

Το μόνο επομένως που μπορούν να διαπραγματευτούν είναι οι όροι σφαγής του λαού.

Ο στόχος της επιστροφής σε υψηλούς ρυθμούς καπιταλιστικής ανάπτυξης και της προσέλκυσης επενδύσεων δεν οδηγεί στη λαϊκή ευημερία, ού­τε καν σε ανάκτηση των μεγάλων απωλειών του λα­ού την περίοδο της κρίσης.

Πρόκειται για τη συνέ­χεια του ίδιου δρόμου που μας έφερε ως εδώ.

Αύξη­ση των κερδών των μονοπωλιακών ομίλων και ουσια­στική ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών δεν συμβα­δίζουν, βρίσκονται στον αντίποδα.

Όποια παραλλα­γή διαχείρισης και αν εφαρμοσθεί στο πλαίσιο αυτού του δρόμου της ανασφάλειας, της ανεργίας, της εκ μετάλλευσης, στην ουσία θα αφορά κάποια ψίχουλα για τις ομάδες ακραίας φτώχειας, τα οποία θα κλη­θούν να πληρώσουν οι υπόλοιποι μισθωτοί και αυτο­απασχολούμενοι και όχι τα μονοπώλια.

Χρειάζεται ριζική αλλαγή πορείας, ριζικά διαφο­ρετικός δρόμος ανάπτυξης με κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων, επιστημονικό κεντρικό σχεδιασμό της παραγωγής, αποδέσμευση απ* την EE και το NATO.

Χρειάζεται ανασύνταξη του κινήματος, που θα σημαδεύει τον πραγματικό αντίπαλο, την άρχουσα τάξη, την εξουσία των μονοπωλίων και όχι μόνο τα συμπτώματα της κυριαρχίας τους, όπως η διαφθο­ρά, και την εκάστοτε αστική κυβέρνηση.

Μπορεί και πρέπει να γίνουν άμεσα βήματα για την οργάνωση της λαϊκής αντεπίθεσης των μισθωτών, των αυτοαπασχολούμενων στην πόλη και το χωριό, των νέων που πνίγονται στο σημερινό βάλτο.

Σ’ αυτήν την κατεύθυνση ξεδιπλώνουμε καθημερι­νά, αποφασιστικά, μαχητικά τη δράση μας, σε κόβε χώρο δουλειάς, κάθε κλάδο, κάθε γειτονιά.

Ανάπτυξη για όλους;

Όπως λέμε «πλέουν σε πελάγη ευτυχίας», έτσι ακριβώς συνέβη και στη συνέλευση του ΣΕΒ (στη φωτογραφία ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ ανάμεσα στο νέο πρόεδρο του ΣΕΒ, Θ. Φέσσα, και τον απερχόμενο, Δ. Δασκαλόπουλο)

Η προσήλωση του Αντ. Σαμαρά σ' αυτόν τον αντιλαϊκό δρόμο και οι ολέθριες συνέπειες της πολιτι­κής της συγκυβέρνησης για τα λα­ϊκά στρώματα δεν χρειάζονται κα­μία απόδειξη. Τα νέα χτυπήματα του Μεσοπρόθεσμου στο Ασφαλιστικό, η δυνατότητα ομαδικών απολύσε­ων, η αύξηση των έμμεσων φόρων έχουν ήδη δρομολογηθεί.

Το ενδιαφέρον εστιάζεται αντικειμενικά σ αυτόν που αυτοπρο­βάλλεται ως μεγάλος ανατροπέ­ας και σκληρός διαπραγματευτής, στον Αλ. Τσίπρα.

Ο πρόεδρος του ΓΥΡΙΖΑ πράγ­ματι τα έδωσε όλα στις εξετάσεις της άρχουσας τάξης. Διαβεβαίωσε ότι επιδιώκει την ειλικρινή συνερ­γασία και την ανάπτυξη λειτουργι­κής σχέσης με τον ΣΕΒ και ύψω­σε τη σημαία της ταξικής συνερ­γασίας, προσδιορίζοντας το πλαί­σιο μιας «νέας κοινωνικής συμφω­νίας». Απ' το πλαίσιο του ΣΥΡΙΖΑ φυσικό απουσιάζει κάθε απαίτη­ση για άμεση ανάκτηση των τερά­στιων απωλειών των λαϊκών στρω­μάτων της περιόδου της κρίσης.

Τίθεται ο στόχος της επιστροφής στην ανάκαμψη της καπιταλιστικής οικονομίας με προστασία της ακραί­ας φτώχειας. Βασική αιχμή αποτε­λεί η επαναφορά του κατώτατου μι­σθού στα 751 ευρώ και των συλλο­γικών διαπραγματεύσεων.

Η «εγγύ­ηση» του κατώτατου μισθού εφαρ­μόσθηκε σε πολλά κράτη - μέλη της EE και αξιοποιήθηκε ως εφαλτήριο για συμπίεση του μέσου μισθού, γκι εξίσωση των μισθών προς τα κάτω, για επέκταση των ελαστικών εργα­σιακών σχέσεων.

Η «εγγύηση» του ΣΥΡΙΖΑ προ­σπερνά χωρίς απαντήσεις τα δύ­σκολα ερωτήματα:

• Πόσους μήνες το χρόνο και πόσες ώρες το μήνα θα δουλεύουν όσοι βρίσκουν δουλειά;
• Ποια θα είναι η πραγματική αγορα­στική δύναμη αυτού του μισθού;

Το κυριότερο είναι πως ο ΣΥΡΙ­ΖΑ επαναφέρει το γνωστό μύθο της «ανθρωποκεντρικής καπιταλιστικής ανάπτυξης για όλους», με ταυτόχρο­νο όφελος για το κεφάλαιο και την εργατική τάξη.

Παραδίδοντας εγχειριδιακά μα­θήματα κεϋνσιανής διαχείρισης, ο Αλ. Τσίπρας τόνισε την ευεργετι­κή επίδραση μιας αύξησης των μι­σθών στην τόνωση της κατανάλω­σης, στην «ενεργό ζήτηση», που δί­νει τελικά ώθηση στην καπιταλιστι­κή ανάπτυξη.

Ισχυρίστηκε ότι η υ­ποβάθμιση της κατάστασης της ερ­γατικής τάξης δεν διασφαλίζει την αύξηση της ανταγωνιστικότητας.

Η αλήθεια είναι ότι οι μεγαλο­μέτοχοι των μονοπωλιακών ομίλων γνωρίζουν πολύ καλά το ταξικό τους συμφέρον όταν απαιτούν φθηνό­τερη εργατική δύναμη και αύξηση του βαθμού εκμετάλλευσης για να θωρακίσουν την ανταγωνιστικότη­τα των επιχειρήσεων.

Σύμφωνα με στοιχεία της Τράπεζας της Ελλάδας, η αντιλαϊκή επίθεση στους μισθούς με την «εσωτερική υποτίμηση» α­ναβάθμισε θεαματικά την ανταγω­νιστικότητα της ελληνικής οικονο­μίας τα τελευταία χρόνια.

Γενικότερα, η καπιταλιστική πα­ραγωγή δεν είναι μια παραγωγή εμπορευμάτων που απλά πρέπει να πουληθούν. Είναι μια παραγωγή με σκοπό το κέρδος. Η αύξηση του βαθμού εκμετάλλευσης του εργα­ζόμενου είναι μονόδρομος για την αύξηση του ποσοστού κέρδους του κεφαλαίου. Ο κάθε καπιταλιστής θα ήταν ευτυχής αν ο ίδιος διέθετε πάμφθηνη εργατική δύναμη και οι ανταγωνιστές του έδιναν υψηλούς μισθούς για να υπάρχει ένα υψηλό επίπεδο κατανάλωσης.

Όμως, εδώ βρισκόμαστε μπροστά σε μια απ’ τις εγγενείς, άλυτες αντι­φάσεις της καπιταλιστικής παραγω­γής. Δεν είναι η μοναδική. Ο καπι­ταλιστικός τρόπος παραγωγής δεν μπορεί επίσης να ξεπεράσει την α­ναρχία της παραγωγής, τον ανελέη­το ανταγωνισμό, την ανισόμετρη α­νάπτυξη επιχειρήσεων και κλάδων. Όλες αυτές οι εγγενείς αντιφάσεις και δυσαναλογίες είναι γνήσια τέ­κνα του συστήματος της καπιταλι­στικής εκμετάλλευσης.

Γι’ αυτό ε­ξάλλου και καμιά μορφή αστικής διαχείρισης, ούτε η νεοφιλελεύ­θερη, ούτε η κεϋνσιανή, δεν κατά­φερε να αποτρέψει την περιοδική εκδήλωση καπιταλιστικών κρίσεων υπερσυσσώρευσης κεφαλαίου.

Η ανάγκη του κεφαλαίου για φθηνό­τερη εργατική δύναμη περιλαμβά­νει φυσικά και τους κλάδους υψη­λής τεχνολογίας, τους οποίους προ­τάσσει η κυβερνητική πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ.

Αρκεί να δούμε τις μεγά­λες πραγματικές απώλειες των μι­σθωτών στις τηλεπικοινωνίες και την πληροφορική τα τελευταία χρό­νια.

Αυτή η ανάγκη των μονοπωλί­ων αποτυπώνεται στις αποφάσεις που δεσμεύουν όλα τα κράτη - μέ­λη της EE, όπως η Στρατηγική «Ευ­ρώπη 2020».

Απλά μπορεί να αλλά­ξουν οι μορφές στις οποίες δίνεται το κύριο βάρος για τη ληστεία της εργατικής τάξης (π.χ., αντί της άμε­σης μείωσης του μισθού, να προτάσ­σονται η αύξηση των ασφαλιστικών βαρών των εργαζομένων, η αύξηση της ψαλίδας μισθού - παραγωγικό­τητας, κ.λπ.).

Αν ο ΣΥΡΙΖΑ πιστεύει πραγμα­τικά ότι τα μονοπώλια πρόκειται να στηρίξουν ανάκτηση των απω­λειών των εργαζομένων, γιατί δεν προχωρά σε δέσμευση για επανα­φορά του 13ου και 14ου μισθού;

Παλιά Ελλάδα της ανασφάλειας και της φτώχειας

Με γενικόλογες θολές διακηρύ­ξεις επιχείρησε να ξεπεράσει ο Αλ. Τσίπρας και τις στρατηγικές δεσμεύ­σεις που θωρακίζουν την ανταγω­νιστικότητα των μονοπωλίων σε ό­λα τα κράτη - μέλη της EE.

Δήλω­σε ότι θα αποτρέψει την επιδρομή κερδοσκοπικών κεφαλαίων και θα βάλει φρένο στις ιδιωτικοποιήσεις (π.χ. του νερού και της ηλεκτρικής ενέργειας).

Όμως, η ελεύθερη κίνηση κεφα­λαίου και η «απελευθέρωση» του τομέα ηλεκτρικής ενέργειας έχουν δρομολογηθεί απ’ την εποχή της Συνθήκης του Μάαστριχτ, σ' ολό­κληρη την ευρωενωσιακή αγορά.

Η κοινοτική οδηγία που διευκολύνει την πλήρη εμπορευματοποί­ηση του νερού, επιβαρύνοντας την κατανάλωση αντί για την ενίσχυση των επίγειων και υπόγειων υδρο- φορέων, εφαρμόζεται επίσης σ’ ό­λη την EE.

Τι εννοεί ο ΣΥΡΙΖΑ; Δεσμεύεται ότι θα ανακαλέσει τις ιδιωτικοποι­ήσεις, όπως του ΟΤΕ, της ΔΕΗ, του ΔΕΣΦΑ και πώς θα το κάνει;

Στην Πραγματικότητα, το μόνο που μπορεί να κάνει^ είναι η αλ­λαγή της μορφής ιδιωτικοποίησης με τη διατήρηση ενός κρατικού ή δημοτικού φορέα που θα διανέμει κάποια κερδοφόρα φιλέτα των υ­ποδομών και των υπηρεσιών καθώς και μειοψηφικά πακέτα μετοχών σε ιδιωτικούς ομίλους.

Αντίστοιχα, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ διακη­ρύσσει την αναβάθμιση της εγχώρι­ας παραγωγής, δε λέει κουβέντα για το πώς θα αντιμετωπίσει τις κοινο­τικές δεσμεύσεις που την καθηλώ­νουν, π.χ. τις ποσοστώσεις στο κρέ­ας, στο γάλα, στη ζάχαρη, θέτει ως προτεραιότητα την ενίσχυση κλά­δων με «συγκριτικά πλεονεκτήμα­τα» που έχει υποδείξει η άρχουσα τάξη, προσπερνώντας τις μεγάλες εγχώριες παραγωγικές δυνατότη­τες (π.χ. ενεργειακές πηγές, ορυ­κτός πλούτος), που μπορούν να α­ξιοποιηθούν για την επαρκή κάλυ­ψη των βασικών λαϊκών αναγκών.

Μιλά για δημόσιο τομέα - εργα­λείο του δημοκρατικού προγραμ­ματισμού. Ομως, το αστικό κράτος υπηρετεί την κερδοφορία των μο­νοπωλίων. Οι υποδομές και οι υπη­ρεσίες του δεν αποτελούν λαϊκή περιουσία.

Ακόμα και αν υπάρχει κυβερνητική πρόθεση ικανοποί­ησης τών κοινωνικών αναγκών, ο κρατικός σχεδιασμός δεν έχει στα χέρια του τα κλειδιά της οικονομί­ας, δεν μπορεί να καταργήσει την αναρχία και τον ανελέητο ανταγωνι­σμό της καπιταλιστικής παραγωγής.

Γι' αυτό και η μόνη συγκεκριμένη δέσμευση του ΣΥΡΙΖΑ είναι η πρό­θεση πολύμορφης κρατικής στήρι­ξης του «πραγματικού επενδυτή», δηλαδή του κεφαλαιοκράτη που επενδύει με κριτήριο το ποσοστό κέρδους (π.χ. με τη μείωση του ε­νεργειακού κόστους).

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ, 1/6/2014