Διαφοροποιήσεις στην ΕΕ; ‒ Τι μπορεί να σημαίνει «συμμαχία του Νότου» σε μια καπιταλιστική διακρατική ένωση;

Ποιες διαφοροποιήσεις στην ΕΕ;

Εντείνεται, το τελευταίο διάστημα, η προσπάθεια αστικών και οπορτουνιστικών δυνάμεων να καλλιεργήσουν προσδοκίες στους λαούς ότι αλλάζει το κλίμα στην ΕΕ, άρα τελειώνουν τα βάσανά τους.

Λέγεται χαρακτηριστικά:

«Επιτέλους συνειδητοποιείται όλο και περισσότερο η ανάγκη χαλάρωσης της αυστηρής λιτότητας και της δημοσιονομικής πειθαρχίας που πνίγει την ανάπτυξη και δεν βγάζει από την ύφεση».

Αφορμή, για να δυναμώσουν αυτές οι φωνές, είναι η στασιμότητα στις οικονομίες της Ευρωζώνης, η μικρή οπισθοχώρηση σε ορισμένες, σε συνδυασμό με τη Σύνοδο Κορυφής της λυκοσυμμαχίας το Σάββατο στις Βρυξέλλες.

Επιδρούν ταυτόχρονα, από τη μια, η παραίτηση και ο ανασχηματισμός της γαλλικής κυβέρνησης μετά τις «αντι-μερκελικές» δηλώσεις του πρώην υπουργού Αρνό Μοντεμπούρ και, από την άλλη, η διαφαινόμενη στήριξη της γερμανικής κυβέρνησης στον νυν υπουργό Οικονομικών της Ισπανίας, Λουίς δε Γκίντος, για τη θέση του προέδρου του Συμβουλίου των υπουργών Οικονομικών της Ευρωζώνης (Eurogroup).

Και οι αστικές και οι οπορτουνιστικές δυνάμεις, αν και από διαφορετικές αφετηρίες, διατείνονται ότι αυτά είναι δείγματα της «αλλαγής» και ότι μάλιστα «τώρα ο ταλαιπωρημένος Νότος της ΕΕ αποκτά πιο ισχυρή φωνή και έτσι τα περιθώρια διαπραγμάτευσης και για την Ελλάδα είναι μεγαλύτερα».

Αυτά ακούγονται στη χώρα μας και από στελέχη της συγκυβέρνησης ΝΔ - ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΡΙΖΑ που υπερασπίζεται τον Γάλλο πρώην υπουργό Οικονομίας, ο οποίος προβάλλει υποτίθεται έναν εναλλακτικό δρόμο, στην ίδια όμως ρότα της ΕΕ και της εξουσίας των μονοπωλίων.

Τι μπορεί να σημαίνει «συμμαχία του Νότου» σε μια καπιταλιστική διακρατική ένωση;

Οι διαφοροποιήσεις που υπάρχουν, και εντός των καπιταλιστικών κρατών, ανάμεσα σε τμήματα του κεφαλαίου ως προς την πολιτική διαχείρισης της κρίσης,

• Δεν είναι τίποτε άλλο παρά έκφραση των ιδιαίτερων συμφερόντων τους, όπως και της διαπάλης συμφερόντων ανάμεσα στα κράτη - μέλη της ΕΕ, στην οποία επιδρά και η ανισόμετρη καπιταλιστική ανάπτυξη.
• Είναι η διαπάλη μεταξύ των μονοπωλίων για το ποια θα βγουν από την κρίση με λιγότερες ζημίες και ταυτόχρονα θα πάρουν μεγαλύτερα μερίδια στην αγορά σε βάρος των ανταγωνιστών τους. Αξιοποιώντας και τους μειωμένους μισθούς, τα κουτσουρεμένα δικαιώματα, την αφαίρεση κατακτήσεων, που αυξάνουν το ποσοστό κέρδους και ως αντεργατικές αναδιαρθρώσεις ήρθαν για να μείνουν.

Ιδιαίτερα, σήμερα, που οι καπιταλιστές έχουν ανοιχτό το πεδίο, αφού δεν υπάρχει αντίπαλο δέος, όπως όταν υπήρχε το σοσιαλιστικό σύστημα, και ο ανταγωνισμός με άλλα αναπτυσσόμενα καπιταλιστικά κέντρα (Κίνα, Ινδία, Βραζιλία, Ρωσία κ.λπ.) δεν αφήνει περιθώρια σημαντικών παραχωρήσεων στους εργαζόμενους.

Έτσι, τα περί «συμμαχίας του Νότου ενάντια στο φιλελεύθερο βορρά της Μέρκελ»,

• αφενός καταρρίπτονται, αφού ο φιλελεύθερος πρωθυπουργός της Ισπανίας Ραχόι είναι σύμμαχος της Μέρκελ, όπως και ο Γάλλος Πρόεδρος Ολάντ,
• ενώ ο κεντροαριστερός Ιταλός πρωθυπουργός Ρέντσι προωθεί αντιλαϊκές αναδιαρθρώσεις.

Βεβαίως, δεν αποκλείεται να υπάρξει κάποια χαλάρωση.

Ωστόσο, αυτό δεν πρόκειται να βάλει τέλος στα δεινά των εργαζομένων.

Η όποια χαλάρωση σημαίνει περισσότερο κρατικό χρήμα στο κεφάλαιο για επενδύσεις και όχι φιλολαϊκή διαχείριση.

Να γιατί η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ, ακόμη και αν εφαρμοστεί σε επίπεδο ΕΕ, δεν πρόκειται να αλλάξει τη ζωή των λαών.

Άρα δε χωράνε οι αυταπάτες του ΣΥΡΙΖΑ ότι η ένωση των μονοπωλίων, η ΕΕ, αλλάζοντας δήθεν πολιτική διαχείρισης θα γίνει Ενωση των Λαών.

Η καπιταλιστική παραγωγή μπορεί να ανακάμψει αλλά απ' αυτό δε θα βγουν κερδισμένα τα λαϊκά στρώματα αλλά τα μονοπώλια.

Το ΚΚΕ καλεί το λαό να βγάλει συμπεράσματα και να αξιοποιήσει την πλούσια εμπειρία του.

• Να απεγκλωβίζεται από την πολιτική του κεφαλαίου, να μην υποτάσσεται σε ξένα συμφέροντα και να προτάξει τη δική του λαϊκή συμμαχία για την ανατροπή της εξουσίας των καπιταλιστών, την κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων, την αποδέσμευση από την ΕΕ.

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ- Η Άποψή μας, 28/8/2014