Η «ελάφρυνση», η «αναδιάρθρωση» και η απάτη της αστικής διαχείρισης

 «ΕΛΑΦΡΥΝΣΗ» ΚΑΙ «ΑΝΑΔΙΑΡΘΡΩΣΗ» ΤΟΥ ΚΡΑΤΙΚΟΥ ΧΡΕΟΥΣ

Σε ενιαίο πακέτο με το μείγμα της αντιλαϊκής πολιτικής

Στο τραπέζι πέφτουν από πολιτικές δυνάμεις και οικονομικά κέντρα τα διάφορα σενάρια γύρω από τους τρόπους «ελάφρυνσης» ή «αναδιάρθρωσης» του ελληνικού κρατικού χρέους, με κοινό παρονομαστή το υπό διαμόρφωση μείγμα της αντιλαϊκής πολιτικής και τους ανασχεδιασμούς, στο πλαίσιο των προσδοκιών των αστικών επιτελείων για επερχόμενη αναιμική οικονομική ανάκαμψη.

 

Ιμπεριαλιστικά κέντρα και κυβερνήσεις ανταγωνίζονται για την απόσπαση συγκριτικών πλεονεκτημάτων ενόψει αυτών των εκτιμήσεων, ενώ ταυτόχρονα σε πλήρη εξέλιξη βρίσκεται και η διαπάλη γύρω από τον επιμερισμό της χασούρας ανάμεσα στα διάφορα τμήματα του κεφαλαίου.

Διαπραγματευτικό ατού της κυβέρνησης στα παζάρια για τη διευθέτηση του χρέους και τη διεκδίκηση όρων ευνοϊκών για την ανάκαμψη της κερδοφορίας των ντόπιων μονοπωλίων είναι τα «πρωτογενή πλεονάσματα», τα οποία είναι απόρροια των σαρωτικών αντιλαϊκών μέτρων.

Η συζήτηση σχετικά με τους τρόπους ελάφρυνσης («κούρεμα», μείωση επιτοκίων, επιμήκυνση κ.ά.), αυτό καθεαυτό το ύψος της ελάφρυνσης που θα προκύψει, είτε με τον ένα είτε με τον άλλο, τρόπο, είναι ζητήματα που αναπότρεπτα και άμεσα συνδέονται με το εύρος των αντιλαϊκών μέτρων της επόμενης περιόδου, που θα αποτυπωθούν και στο νέο Μεσοπρόθεσμο Πλαίσιο 2014 - 2017.

• Ο λαός δεν έχει τίποτα να περιμένει από τη συζήτηση και την «ελάφρυνση», από τις όποιες μεθοδεύσεις.

 
Η απάτη του ΣΥΡΙΖΑ

Στο ίδιο αντιλαϊκό «γήπεδο», εξελίσσεται και η παρέμβαση από την πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ, που βάζει στο τραπέζι τις λεγόμενες «ρήτρες ανάπτυξης», δηλαδή την αποπληρωμή του χρέους ανάλογα με το ρυθμό ανάκαμψης του παραγόμενου ΑΕΠ, της καπιταλιστικής κερδοφορίας.

Πρόκειται για απάτη ολκής, για λύση αντίστοιχη με αυτήν της επιμήκυνσης σε βάθος χρόνου.

Απόλυτα ψευδεπίγραφος είναι και ο διαχωρισμός του κρατικού χρέους σε «επαχθές» ή όχι.

Όπως επιβεβαιώθηκε και από τις δηλώσεις του, ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Γ. Σταθάκης, προσδιόρισε το «επαχθές» χρέος σε 5% του συνολικού. Ο διαχωρισμός αυτός ουσιαστικά βάζει το λαό να αναγνωρίσει ένα χρέος που σε καμία περίπτωση δεν είναι δικό του.

 Το χρέος δεν είναι του λαού

• Το χρέος του αστικού κράτους δημιουργήθηκε αποκλειστικά για να καλυφθούν οι διευρυνόμενες ανάγκες των μονοπωλίων.
• Διογκώθηκε παράλληλα με τις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις και ολοκληρώσεις,
• Είναι σύμφωνο με αυτές και με τις ιδιωτικοποιήσεις που έλαβαν χώρα στην προηγούμενη φάση της εντατικής ανάπτυξης του ΑΕΠ και των επιχειρηματικών κερδών.
• Σωρεύτηκε με εντατικούς ρυθμούς μετά από τη Συμφωνία του Μάαστριχτ,
• Απογειώθηκε από τη διαδικασία σύγκλισης με την ΟΝΕ,
• Εκτοξεύτηκε σε νέα αστρονομικά επίπεδα μετά την πρόσδεση της χώρας στο «σκληρό πυρήνα» της Ευρωζώνης.

Με το κρατικό χρέος χρηματοδότησαν το μεγάλο κεφάλαιο που εργολαβικά ανέλαβε να κατασκευάσει και στη συνέχεια να αξιοποιήσει νευραλγικές υποδομές, μεταφορικά δίκτυα, οδικούς άξονες, λιμάνια, αεροδρόμια κ.ά.

Διογκώθηκε:

• Με την πληρωμή υπέρογκων πολεμικών δαπανών, στο πλαίσιο της συμμετοχής του αστικού κράτους στο ΝΑΤΟ και άλλες ιμπεριαλιστικές ενώσεις,
• Με τις κρατικές ενισχύσεις που δόθηκαν μέσω των «αναπτυξιακών» νόμων σε επενδύσεις,
• Με τις φοροελαφρύνσεις στους επιχειρηματίες κ.ά.
• Με το κρατικό χρέος χρηματοδοτήθηκαν τα εμπορικά και άλλα ελλείμματα με τα άλλα κράτη και τις αγορές, χρηματοδοτήθηκαν επί της ουσίας οι κάθε είδους δοσοληψίες των ντόπιων μεγαλοεπιχειρηματιών.

Έρχονται τώρα, στις δυσκολίες της καπιταλιστικής κρίσης, να φορτώσουν τα σπασμένα στις λαϊκές πλάτες με αλλεπάλληλα μέτρα, τα οποία σχεδιάζουν να συνεχίσουν, ανεξάρτητα από μνημόνια και δανειακές συμβάσεις.

Νέα αντιλαϊκά μέτρα, είτε με «κούρεμα» είτε με «επιμήκυνση»

Πολύ πρόσφατη είναι η εμπειρία με το «κούρεμα» του κρατικού χρέους, με το οποίο αποψίλωσαν τα ασφαλιστικά ταμεία, διαμορφώνοντας και το πλαίσιο για τη διάλυση των συντάξεων, ολόκληρης της γκάμας των δαπανών για τη λαϊκή Υγεία, την Πρόνοια κ.λπ.

Αποκαλυπτικά είναι τα στοιχεία του υπουργείου Οικονομικών, σχετικά με τη διαμόρφωση της μάζας του κρατικού χρέους για τα αμέσως προηγούμενα χρόνια:

• Διαμορφώνεται στα 321 δισ. ευρώ ή στο 174,8% του ΑΕΠ, από 239,7 δισ. ευρώ που εμφανιζόταν το Δεκέμβρη του 2007.
• Στο τέλος του 2013, μετά και το «κούρεμα» του 2012 εμφανιζόταν διογκωμένο κατά 81,3 δισ. ευρώ (14% σε σχέση με το 2007),

Επιβεβαιώνοντας πλήρως τις εκτιμήσεις που, από την πρώτη στιγμή είχε διατυπώσει το ΚΚΕ:

• Η αντιλαϊκή κυβερνητική πολιτική που υλοποιείται στο όνομα της μείωσης του κρατικού χρέους, μαζί με τη χρεοκοπία εκατομμυρίων νοικοκυριών που θα προκαλέσει, οδηγεί και σε αύξηση του ίδιου του χρέους.

Ανεξάρτητα ή και ταυτόχρονα με τις όποιες συνταγές διαχείρισης (νέο «κούρεμα», επιμήκυνση, χαμηλότερα επιτόκια), η «αποκατάσταση» του κρατικού χρέους στο πλαίσιο της λυκοσυμμαχίας της ΕΕ θα απαιτεί διαδοχικά, χωρίς τέλος, αντιλαϊκά μέτρα, είτε με μνημόνια είτε χωρίς αυτά.

Με τους νέους κανονισμούς «ενισχυμένης δημοσιονομικής εποπτείας» που ισχύουν σε όλα ανεξαιρέτως τα κράτη της ΕΕ προβλέπονται ταχύτατοι ρυθμοί μείωσης μέχρι και 5% το χρόνο, προκειμένου να προσεγγίσουν την «τιμή αναφοράς» (60% του ΑΕΠ).

Τα μνημόνια, οι αντιλαϊκές καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις, τα χτυπήματα στα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα ήρθαν για να μείνουν, γιατί μόνο έτσι υπηρετείται η κερδοφορία του κεφαλαίου, η «ανταγωνιστικότητα» των ευρωπαϊκών μονοπωλίων έναντι των ανταγωνιστών τους διεθνώς.

 Η ρευστότητα των επιχειρηματικών ομίλων στο επίκεντρο

Τελείως διαφορετικό πράγμα είναι αυτό που κόφτει τους καπιταλιστές και τους κάθε είδους διαχειριστές του εκμεταλλευτικού συστήματος:

Είναι η αποδέσμευση κεφαλαίων από την εξυπηρέτηση του κρατικού χρέους, προκειμένου να διοχετευθούν για τη στήριξη της καπιταλιστικής ανάκαμψης.

Η διεργασία αυτή, όπως έχει καταδείξει και η πρόσφατη εμπειρία, αργά ή γρήγορα, θα επανατροφοδοτήσει το «κουρεμένο» ή «επιμηκυνόμενο» κρατικό χρέος.

Σύμφωνα με πρόσφατη έκθεση του ΙΟΒΕ (οργάνου του ΣΕΒ)

«μια εφικτή λύση θα ήταν να χρησιμοποιηθεί η σταδιακή μείωση του ελληνικού δημόσιου χρέους ως μοχλός για την περαιτέρω μεταρρύθμιση της οικονομίας».

Σε αυτό το πλαίσιο, προκρίνεται η συνεννόηση για «υπό όρους μείωση του χρέους»,

• συγκεκριμένα η σταδιακή μείωση του χρέους, χωρίς νέα δάνεια,
• με συγκεκριμένες μεταρρυθμίσεις,
• χωρίς περαιτέρω δημοσιονομική προσαρμογή.

Για το μείγμα της αντιλαϊκής διαχείρισης, προκρίνεται η αξιοποίηση των αποφάσεων της τελευταίας Συνόδου Κορυφής της ΕΕ, όπου

«προτάθηκαν συμβόλαια μεταρρυθμίσεων, προκειμένου να κινητοποιηθούν οι ασθενέστερες οικονομίες και να προβούν έγκαιρα σε μεταρρυθμίσεις με ανταπόδοση την πρόσβαση σε πολύ χαμηλού κόστους χρηματοδότηση».

Ανάγλυφα, προκύπτει ο στόχος για την αποδέσμευση κεφαλαίων, αλλά και για την τόνωση της ρευστότητας των επιχειρηματικών ομίλων που δραστηριοποιούνται στη χώρα με τη διοχέτευση νέας φτηνής χρηματοδότησης.

Από οικονομική άποψη, κομβικός μήνας φαίνεται να είναι ο Μάης, όχι λόγω των ευρωεκλογών, αλλά γιατί τότε λήγουν και «πρέπει» να αποπληρωθούν ελληνικά κρατικά ομόλογα ύψους 4,1 δισ. ευρώ που κατέχει η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και ακόμη 694 εκατ. ευρώ που αφορούν τη σταδιακή αποπληρωμή του ΔΝΤ. Συνολικά, δηλαδή, θα πρέπει να αποπληρωθούν ποσά ύψους 4,8 δισ. ευρώ.

Το ντόπιο τραπεζικό κεφάλαιο

Με βάση τα παραπάνω και μπροστά σε αυτήν την προοπτική, ορισμένες μερίδες του ντόπιου τραπεζικού κεφαλαίου έχουν τοποθετηθεί ως εξής επί του θέματος:

• Μείωση των επιτοκίων κατά 50%, διασφάλιση σταθερών επιτοκίων μέχρι το 2020,
• Μετακύλιση ομολόγων (17,5 δισ. ευρώ) της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και άλλων κεντρικών τραπεζών (με λήξη το 2014 και 2015) για τουλάχιστον 15 έτη, καθώς και τη μεταφορά χρέους ύψους 25 δισ. ευρώ από το Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (TΧΣ) στο μόνιμο Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Σταθερότητας (ESM).

Ο λαός έχει την πείρα για να αντιληφθεί ότι ρυθμίσεις, όπως οι παραπάνω, δεν έχουν καμία σχέση ούτε με το λαϊκό συμφέρον, ούτε καν με την ανακούφισή του. Σκόπιμα, χαυνώνουν λαϊκές συνειδήσεις και αποπροσανατολίζουν, αποκρύβουν ότι η πολιτική τους, ανεξάρτητα από μείγμα διαχείρισης ενισχύει την τάξη που έχει την εξουσία και την οικονομία στα χέρια της.

Για το λαό υπάρχει ο άλλος δρόμος ανάπτυξης.

Μοναδική διέξοδος και λύση για τα λαϊκά συμφέροντα είναι η πάλη ενάντια στα διάφορα μείγματα αστικής διαχείρισης και τους συνδυασμούς τους, που δεν αναιρούν τον αντιλαϊκό τους χαρακτήρα.

Σε ρότα συνολικής ρήξης με τα μονοπώλια και την πολιτική τους, διέξοδο υπέρ του λαού δίνει μόνο

• Η μονομερής διαγραφή του χρέους,
• Η έξοδος από τη λυκοσυμμαχία της ΕΕ,
• Η κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων, με εργατική - λαϊκή εξουσία, με κεντρικό σχεδιασμό, για την ανάπτυξη των παραγωγικών δυνατοτήτων της χώρας, με τον ίδιο το λαό αποκλειστικό ιδιοκτήτη του πλούτου που παράγει.

Α. Σ.

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ - Κυριακή, 2/2/2014

 

ΠΑΡΟΜΟΙΑ ΘΕΜΑΤΑ

4/12/2013 -- ΚΚΕ: Με άσφαιρα πυρά η αντιπαράθεση για τη διαχείριση
3/9/2013 -- Το αντιλαϊκό «κοκτέιλ»
18/8/2013 -- Κανένα μείγμα διαχείρισης δε σώζει το λαό
25/11/2012 -- Καθρέφτης των ανταγωνισμών που οξύνονται
18/11/2012 -- Τι κρύβεται πίσω από την κόντρα για το ελληνικό χρέος;