Η ιδέα της ελευθερίας στην απουσία λαιμοδέτη

Αντιζιβάγκο... ζιβανσί

Ανοχή - Ενοχή

Της
Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ

Η νέα εθνική γραμμή είναι η Ανοχή - Ενοχή! Τα καταφέρνει μια χαρά η κυβέρνηση σ' αυτόν τον τομέα.

Ένα χρόνο μετά το όχι που έγινε ναι −με τα μέλη της ΚΝΕ και του ΚΚΕ να καταδιώκονται το περυσινό καλοκαίρι, έξω απ' τα εκλογικά τμήματα, γιατί διακινούσαν ψηφοδέλτια με το ανόθευτο όχι− η Ενοχή για την πλήρη υποταγή στα κελεύσματα του κεφαλαίου και την ολοκληρωτική υποδούλωση σε μνημόνιο εκατονταετίας, μετατράπηκε σε κομπασμό, κοκορέματα και τσαμπουκαλεμένη αντιστροφή της πραγματικότητας.

Ο λαός, τους έδωσε των συριζανελιτών, με την εκλογική του επιλογή τρεις μήνες μετά, όλο εκείνο το πεδίο Ανοχής, για να οργιάζουν τα άνθη του κακού.

• Αναρωτιέται κανείς, όσο αφελής και να είναι, πώς αντέχει η έννοια «αριστερό πρόσημο» στην τιμολόγηση της απεργίας.

Με μισό δισεκατομμύριο, ο κινεζικός κολοσσός ως και πύργο θα χτίσει στο λιμάνι του Πειραιά, φτάνει να μην απεργούν ούτε ένα, ούτε δύο, ούτε τρία, ούτε τέσσερα παιδιά του...

Άμα ανέχεσαι την προσφορά, ψελλίζοντας ότι είναι κομματάκι δύσκολο, κι έχεις ως κεντρικό προϊόν - σήμα κατατεθέν της χώρας την απουσία γραβάτας, ε, τότε εύκολα συρρικνώνεται η ιδέα της... ελευθερίας στην απουσία λαιμοδέτη.

Αλλά εδώ που τα λέμε, κοτζάμ Μπλερ, που πλασάρισε τον τρίτο δρόμο πολύ καλύτερα από την αγραβατωσιά του Τσίπρα, καυχιέται για τα ψέματά του και τις συμμαχίες των προθύμων που ματοκύλισαν τη Μέση Ανατολή βάφοντας κόκκινο από αίμα τον Τίγρη και τον Ευφράτη, κι εδώ εμείς δεν θα πλασάρουμε τον Οργανισμό Λιμένος Πειραιώς, ως Οργανισμό Λιμένος Πεκίνου;

Ένα Π δεν κάνει τη διαφορά, όπως δεν αλλάζει κι η υποτροφία άμα πάρεις εξήμισι ή δέκα.

Όταν η ενοχή γίνεται με λαϊκή εντολή ανοχή, τότε η τιμή τιμή δεν έχει και χαρά στον τιμολογητή της...

• Όσα αποκάλυπτα αντεστραμμένα είδωλα κι αν συλλέξουμε,
• Όσες οπορτουνιστικές ταρζανιές κι αν απαριθμήσουμε,
• Όση παραλυτική οργή και χυδαιοποιημένη απαξία της απογοήτευσης κι αν συσσωρεύσουμε,

η μεγάλη ζημιά δε μαζεύεται.

Σε συνθήκες ύφεσης και με τη μυρουδιά του μπαρουτιού να ζώνει την πατρίδα στο γεωπολιτικό της στίγμα, η αριστερή μνημονιάδα πρόσθεσε τη χαριστική ραψωδία στο έπος του σάπιου παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού.

Η αυτοκτονία, τώρα που την επιλέγουν ως διέξοδο και οι πλούσιοι, νομιμοποιεί την ατομική επιλογή.

• Κι οδηγεί το δίλημμα πολύ μακρυά απ' την ουσία της ζωής και της συντροφικής πάλης.

Σαν τη γραβάτα ένα πράμα. Που λες κι εξωραΐζει τον καπιτάλα και τον κάνει πιο ανθρώπινο, όταν σπρώχνει τις μάζες να επιλέγουν τη διαταγή του ως... επιθυμία τους.

Θέλει προσοχή.

Τα μηνύματα σε συσκευασία τρόμου −πέφτει η Ιταλία λόγω τραπεζών, αγάντα Ρόμελ κ.λπ. κ.λπ.− δεν αποκρυπτογραφούνται εύκολα.

• Όσοι διατείνονταν ότι η Ελλάδα έγινε πειραματόζωο κι άλλα τέτοια βαρύγδουπα, δεν υπολόγισαν ότι ο σχεδιασμός έγινε πρώτα εντός, γιατί υπήρξαν οι κατάλληλοι άνθρωποι, την κατάλληλη στιγμή.
• Απ' τον Βαρουφάκη έως τη Ζωή, ήρθαν κι έκατσαν την μπίλια στον αριθμό που κλήρωσε την εναλλακτική των αστών.
• Η πετυχημένη αριστερά είναι η δεξιά που θριαμβεύει ως δήθεν αντιπολίτευση του εαυτού της, και το δίλημμα είναι ξανά αν θες να σε σκοτώσει ή ν' αυτοκτονήσεις.

Δημοψήφισμα γι' αυτό το δίλημμα πότε θα κάνουμε, θα το αποφασίσουν οι φασίστες που κυκλοφορούν ελεύθεροι χάρις στην ανοχή χωρίς ενοχή...

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ, 10/7/2016