Δημήτρης Κουτσούμπας: Η νέα επίθεση στην Κοινωνική Ασφάλιση και το λαϊκό εισόδημα ‒ Συνέντευξη Τύπου (VIDEO) ‒ (ΑΝΑ)ΣΥΝΤΑΞΗ ΜΕ ΤΟ ΠΑΜΕ: Συλλαλητήρια Κυριακή 7/12

Συνέντευξη Τύπου του Δ. Κουτσούμπα για τη νέα επίθεση στην Κοινωνική Ασφάλιση και το λαϊκό εισόδημα

Δημοσίευση: Παρ, 05/12/2014 - 11:10
Τελευταία Ενημέρωση: Παρ, 05/12/2014 - 14:03

Δείτε τη συνέντευξη Τύπου του ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Δημήτρη Κουτσούμπα με θέμα «Οι πολιτικές εξελίξεις και η νέα επίθεση στην Κοινωνική Ασφάλιση και το λαϊκό εισόδημα». 

Στην εισηγητική του ομιλία ο Δ. Κουτσούμπας τόνισε: 

«Είναι φανερό ότι με βάση και τις τελευταίες εξελίξεις των διαπραγματεύσεων κυβέρνησης και τρόικας δρομολογούνται νέα, πολύ αρνητικά μέτρα, σε ό,τι αφορά τα δικαιώματα του εργαζόμενου λαού - για να είμαστε πιο ακριβείς σε ό,τι έχει απομείνει από εργατικά λαϊκά δικαιώματα, μετά από 6 χρόνια κρίσης, μνημονίων και αντιλαϊκών μέτρων.

Με τη σημερινή μας παρέμβαση θέλουμε να καλέσουμε τους εργαζόμενους, το λαό να μην πέσει στην παγίδα της αναμονής του αποτελέσματος των περιβόητων διαπραγματεύσεων με την τρόικα, να οργανώσει την αντεπίθεσή του, να ξεπεράσει τον αποπροσανατολιστικό "θόρυβο" σχετικά με το ποιος είναι ο ικανότερος διαπραγματευτής, ποιος έχει τις πιο σκληρές κόκκινες γραμμές, η κυβέρνηση ή η αξιωματική αντιπολίτευση.

Θεωρούμε ότι σ’ αυτές τις συνθήκες είναι επιτακτική ανάγκη τα εργατικά σωματεία, οι οργανώσεις του μαζικού κινήματος να κάνουν ό,τι περνά απ’ το χέρι τους προκειμένου να ενημερώσουν, να διαφωτίσουν, να κινητοποιήσουν το λαό, για να σταματήσει το έγκλημα διαρκείας σε βάρος του λαϊκού εισοδήματος και ιδιαίτερα της Κοινωνικής Ασφάλισης. 

Δεν υπάρχουν περιθώρια αναμονής για το πότε και πώς θα κλείσει η διαπραγμάτευση. Ούτε για το αν θα γίνουν και πότε εκλογές. Χρειάζεται λαϊκή παρέμβαση τώρα.

Σ’ αυτή την κρίσιμη συγκυρία έχει ιδιαίτερη σημασία να ξεκαθαρίσουμε ποιος διαπραγματεύεται με ποιον, για ποια ταξικά συμφέροντα, με ποιο στόχο.

Η διαπραγμάτευση με την τρόικα δεν αφορά την ικανοποίηση λαϊκών αναγκών. Δεν στοχεύει ούτε καν στην ανάκτηση των τεράστιων απωλειών που είχε ο λαός την περίοδο της κρίσης. Αφορά στην ουσία διαφορές μεταξύ του ντόπιου κεφαλαίου, της άρχουσας τάξης και των πιστωτών της ΕΚΤ, της ΕΕ, του ΔΝΤ, που καθορίζονται από συγκεκριμένα δεδομένα:

Πρώτο: Την υπάρχουσα στασιμότητα της οικονομίας, αλλά και την πιθανότητα εκδήλωσης νέας κρίσης στην Ευρωζώνη, με προφανή επίδραση στην πορεία της διεθνούς καπιταλιστικής οικονομίας.

Δεύτερο: Την υπερχρέωση αρκετών χωρών, την προβληματική δημοσιονομική κατάσταση μεγάλων δυνάμεων της Ευρωζώνης, όπως η Ιταλία και η Γαλλία.

Τρίτο: Την απαίτηση των μονοπωλιακών ομίλων στην Ελλάδα για νέα ρύθμιση των δανειακών υποχρεώσεων, ώστε να διασφαλιστεί μεγαλύτερη κρατική ώθηση στην καπιταλιστική ανάπτυξη, μεγαλύτερη κρατική στήριξη στις επενδύσεις.

Έτσι σήμερα, τόσο η ελληνική κυβέρνηση όσο και ο ΣΥΡΙΖΑ συμπλέουν σε κάποιο βαθμό με την ιταλική και γαλλική πίεση προς τη γερμανική κυβέρνηση, για αλλαγές στο μείγμα διαχείρισης στην Ευρωζώνη. Η πίεση της Γαλλίας και της Ιταλίας έχει τη στήριξη των ΗΠΑ και της ηγεσίας του ΔΝΤ. Η ρύθμιση της ελληνικής περίπτωσης, παρά το μικρό μέγεθος της ελληνικής οικονομίας, έχει ευρωπαϊκή και διεθνή σημασία, αφού η λύση που θα δοθεί συνιστά προηγούμενο για αντιμετώπιση μεγάλων ζητημάτων, όπως αυτό της Ιταλίας.

Προειδοποιούμε για μια ακόμα φορά ότι καμιά διαπραγμάτευση μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο, μέσα στο στρατόπεδο της ΕΕ και με τις αλυσίδες του κεφαλαίου, δεν μπορεί να οδηγήσει στη βελτίωση της κατάστασης του λαού.

Κοινός τόπος όλων των εναλλακτικών λύσεων είναι:

• - Να συνεχιστούν οι λαϊκές θυσίες στο βωμό της ανταγωνιστικότητας, να προχωρήσουν οι αντιλαϊκές αναδιαρθρώσεις που κατεδαφίζουν όσα δικαιώματα έχουν απομείνει, εργασιακά και ασφαλιστικά.
• - Να τηρηθούν οι αντιλαϊκές δεσμεύσεις που ισχύουν για όλα τα κράτη-μέλη της ΕΕ, σχετικά με τη δημοσιονομική πολιτική, τις ποσοστώσεις στην εγχώρια παραγωγή, την "απελευθέρωση" και τις ιδιωτικοποιήσεις σε τομείς στρατηγικής σημασίας.
• - Να συνεχίσει να πληρώνει ο λαός για ένα μέρος του κρατικού χρέους που ούτε ευθύνεται για τη δημιουργία του ούτε ωφελήθηκε απ’ τη διόγκωσή του.

Σ’ αυτά δεν δεσμεύεται μόνο η κυβέρνηση, αλλά και ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ που υπογραμμίζει τη θέση του για "τήρηση των νόμων", προειδοποιεί ότι "δεν υπόσχεται παραδείσους, αλλά πολλή, σκληρή δουλειά" και καλεί σε "νέα κοινωνική συμφωνία", δηλαδή σε ταξική συνεργασία για να πιαστεί ο στόχος του κεφαλαίου για επιστροφή στη μεγαλύτερη κερδοφορία και ανταγωνιστικότητα, την ουσία δηλαδή της περιβόητης καπιταλιστικής ανάπτυξης.

Άλλωστε ήδη η αξιωματική αντιπολίτευση λέει ότι και μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ θα συνάψει κάποιο "πρόγραμμα" με τους εταίρους, τους δανειστές. Απλά λένε ότι αυτό το πρόγραμμα θα είναι αναπτυξιακό και όχι υφεσιακό. Αυτή η ανάπτυξη όμως θα βαδίσει πάνω στα ερείπια των εργατικών κατακτήσεων παλιότερων δεκαετιών, με μείωση των μέσων μισθών, μαύρες ελαστικές εργασιακές σχέσεις, πλήρη ανταποδοτικότητα στην Ασφάλιση.

Επιβεβαιώνεται αυτό που το ΚΚΕ έχει πει εδώ και καιρό, ότι, ανεξάρτητα από το πότε θα λήξει το συγκεκριμένο μνημόνιο, τα αντιλαϊκά μέτρα είναι δεδομένα, τόσο αυτά που έχουν ψηφιστεί και μονιμοποιούνται όσο και αυτά που δρομολογούνται για το επόμενο διάστημα.

Ενδεχομένως η κυβέρνηση να ήθελε να περάσει αυτά τα μέτρα σε έναν ευνοϊκότερο γι’ αυτήν πολιτικό χρόνο, έχοντας πάρει μια παράταση ζωής με την επιδιωκόμενη από τη μεριά της, εδώ και καιρό, εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας από τη σημερινή Βουλή το Φεβρουάριο του 2015.

Από ό,τι φαίνεται, επίσης, οι όποιες συζητήσεις και διαφωνίες των τελευταίων ημερών δεν έχουν να κάνουν μόνο με τον τρόπο και χρόνο επιβολής των μέτρων, αλλά και με τη μετάβαση στη νέα φάση της επιτήρησης το επόμενο διάστημα, το ρόλο του ΔΝΤ κλπ., ζητήματα επίσης πάνω στα οποία εκφράζονται αντιθέσεις, διαφορετικές προσεγγίσεις και σχεδιασμοί, ενταγμένες στους οξείς ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς.

Η ουσία όμως για το λαό δεν αλλάζει. Τα μέτρα, και κυρίως αυτά που αφορούν την Κοινωνική Ασφάλιση, τα Εργασιακά ήταν προαποφασισμένα. Αποτελούν κατευθύνσεις της ΕΕ από το 2001, περιέχονται στους στόχους που προωθεί η αντιλαϊκή στρατηγική της ΕΕ "Ευρώπη 2020". Θεωρούνται προαπαιτούμενο για να υπάρξει η περιβόητη καπιταλιστική ανάκαμψη. Και αυτό είναι που κρύβουν και η κυβέρνηση και η αξιωματική αντιπολίτευση.

Να, γιατί το ΚΚΕ δεν δέχεται να μπει σε αυτή την αποπροσανατολιστική συζήτηση και αντιπαράθεση για το πότε τελειώνει ή δεν τελειώνει τυπικά το μνημόνιο.

Γιατί, ακόμη κι αν τελειώσει τυπικά το μνημόνιο, θα υπάρχουν όλοι οι αντιλαϊκοί νόμοι και τα μέτρα που ψηφίστηκαν ελέω μνημονίου, όπως επίσης δεν πρέπει να μας διαφεύγει και το γεγονός ότι οι όποιες συζητήσεις για τη μετάβαση στη νέα φάση επιτήρησης, το νέο ρόλο του ΔΝΤ, τη νέα γραμμή χρηματοδότησης του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας, αφορούν διαφορές για τους τρόπους και το χρόνο που θα συνεχίσει ο σφαγιασμός του λαού προς όφελος του μεγάλου κεφαλαίου.

Αφορούν βέβαια και κάποια ψίχουλα για την ακραία φτώχεια, τα οποία θα προέλθουν από νέα αφαίμαξη των υπόλοιπων μισθωτών και αυτοαπασχολούμενων. Ψίχουλα που θα εξανεμιστούν αμέσως, όσο συνεχίζουμε να βαδίζουμε στο σημερινό δρόμο ανάπτυξης, με γνώμονα το κέρδος των μονοπωλιακών ομίλων.

Ακόμα κι αν αλλάξει το μείγμα διαχείρισης στην Ελλάδα και στην ΕΕ σε μια λιγότερο περιοριστική εκδοχή, με μεγαλύτερη ανοχή στην υπέρβαση των ετήσιων ορίων του κρατικού ελλείμματος και του χρέους, αυτό δεν θα είναι προς το συμφέρον των λαών. Όπως δείχνει η πρόσφατη πείρα των ΗΠΑ και της Ιαπωνίας, καμιά επεκτατική πολιτική διαχείρισης δεν μπορεί να αποτρέψει την εκδήλωση της κρίσης και τη σχετική εξαθλίωση των εργαζομένων. Τα αντιλαϊκά μέτρα για διασφάλιση φθηνής εργατικής δύναμης εφαρμόζονται και σ’ αυτές τις χώρες, όπως και στη Γερμανία, της περιοριστικής πολιτικής της Μέρκελ.

Η ουσία, λοιπόν, δεν αλλάζει για το λαό. Θα συνεχίσουν να εφαρμόζονται οι αντιλαϊκές κατευθύνσεις που έχουν αποφασιστεί και περιλαμβάνονται στη στρατηγική της ΕΕ "Ευρώπη 2020". Θα συνεχιστεί η επίθεση των μονοπωλίων για να διασφαλίσουν φθηνή εργατική δύναμη και νέα πεδία κερδοφορίας για το υπερσυσσωρευμένο κεφάλαιο. Επίθεση που εκδηλώνεται σ’ όλα τα κράτη-μέλη της ΕΕ, είτε σε φάση κρίσης είτε σε φάση ανάκαμψης και ανάπτυξης.

Επομένως, ακόμα κι αν υπάρξει μετάβαση σε μια διαφορετική συμφωνία επιτήρησης, θα συνεχίσουν να εφαρμόζονται οι γενικές αντιδραστικές κατευθύνσεις, οι αξιολογήσεις, οι ισοσκελισμένοι προϋπολογισμοί σε βάρος του λαού που ισχύουν για όλα τα κράτη-μέλη της ΕΕ. Για το λαό είναι αδιάφορο τι όνομα θα έχει αυτή η νέα συμφωνία, αν θα λέγεται "μνημόνιο", "πρόγραμμα", "εθνικό σχέδιο". Σημασία έχει αν θα καταργηθούν οι αντιλαϊκοί νόμοι που ψηφίστηκαν, αν δεν θα υπάρξουν νέοι παρόμοιοι, στην ίδια κατεύθυνση.

Αναμφίβολα, στον πυρήνα των νέων μέτρων είναι η νέα επίθεση στην Κοινωνική Ασφάλιση, μαζί φυσικά με τη νέα αφαίμαξη του λαϊκού εισοδήματος, που από ό,τι φαίνεται είναι στην ατζέντα των συζητήσεων. Ιδιαίτερα όμως όσον αφορά το Ασφαλιστικό υπάρχει μια πολύ σοβαρή ποιοτική διαφορά σε σχέση με το παρελθόν.

Ολοκληρώνονται οι ανατροπές που είχαν γίνει όλα αυτά τα χρόνια -και πριν και μετά το μνημόνιο- στα ασφαλιστικά δικαιώματα και ουσιαστικά καταργείται ο κοινωνικός χαρακτήρας της Ασφάλισης, καταργείται ουσιαστικά το δικαίωμα στη σύνταξη, στην ευθύνη του κράτους να εγγυάται αυτό το δικαίωμα.

Η επίθεση στο Ασφαλιστικό αποδεικνύει τον ταξικό χαρακτήρα των μέτρων που παίρνονται σε όλες τις χώρες-μέλη της ΕΕ, ανεξάρτητα από ελλείμματα, χρέη ή μνημόνια.

Η συζήτηση και η διαπραγμάτευση για το ποια μέτρα κλειδώνουν ή όχι δεν πρέπει να αφορά τους εργαζομένους, τους ασφαλισμένους. Η κατάσταση που δημιουργείται συνολικά με τα προωθούμενα μέτρα, αλλά και με αυτά που ήδη έχουν ψηφιστεί και ενεργοποιούνται από την αρχή του έτους, διαμορφώνει ένα άλλο ασφαλιστικό σύστημα μακριά από αυτό που γνωρίζαμε ως σήμερα.

Αδυνατίζει σημαντικά ο κοινωνικός χαρακτήρας της Ασφάλισης, με στόχευση να γίνει η Ασφάλιση ατομική υπόθεση του καθένα, να βρίσκεται ο κάθε εργαζόμενος στο έλεος των ασφαλιστικών εταιρειών, να είναι πελάτης των επιχειρηματιών στο χώρο της Υγείας.

Τα μέτρα που συζητάνε είναι σε αυτήν την κατεύθυνση. Κανένας δεν θα εξαιρεθεί από την επίθεση. Κανένας εργαζόμενος δεν επιτρέπεται να μπει σε λογικές που αναφέρουν “εμένα δεν με πιάνουν, δεν με ακουμπούν τα μέτρα”. Τα μέτρα είναι συνδυαστικά, συμπληρώνουν το ένα το άλλο. Ακόμα και κάποια κατηγορία, που ενδεχομένως σήμερα να μένει έξω από τις αυξήσεις στα όρια ηλικίας, θα βρει μπροστά της τις αλλαγές στον τρόπο του υπολογισμού της σύνταξης, τις νέες μειώσεις, τη μηδαμινή προστασία από τις ασθένειες, τα εργατικά ατυχήματα.

Ιδιαίτερα πρέπει να σταθούμε στο τμήμα της νεολαίας, των σημερινών νέων ανθρώπων που η πλειοψηφία τους βρίσκεται στην ανεργία, περιπλανιέται από κλάδο σε κλάδο, εργάζεται με κάθε είδους ελαστική εργασιακή σχέση, με 4ωρα και 3ωρα, με 2 και 3 μήνες δουλειά το χρόνο, ψάχνει το μεροκάματο στα κακοπληρωμένα προγράμματα ανεργίας, που πολλαπλασιάζονται ως κυρία μορφή εργασιακής σχέσης. Προγράμματα που δεν δίνουν ένσημα, δεν δίνουν μέρες Ασφάλισης.

Αυτό το κομμάτι σήμερα το καταδικάζουν στην εξαθλίωση. Αυξάνοντας τις μέρες ασφάλισης από τις 4.500 στις 6.000, από τα 15 στα 20 χρόνια, για να μπορεί κάποιος να πάρει σύνταξη, δημιουργούν συνθήκες ώστε η σημερινή νεολαία, του 27% των ανέργων, των εκατοντάδων χιλιάδων των προγραμμάτων απασχόλησης, να μην πάρει ποτέ σύνταξη, να την πετάξουν στο μέλλον στο κατώτερο δυνατό επίπεδο που έχουν νομοθετήσει, δηλαδή στα 200 ευρώ του ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος.

Οι εξελίξεις που έτρεξαν επιβεβαιώνουν τις ανησυχίες του ΚΚΕ για το μέλλον του κοινωνικοασφαλιστικού συστήματος.

Η στάση απέναντι στο χαρακτήρα του ασφαλιστικού συστήματος είναι κεντρικό ζήτημα διαπάλης, γι’ αυτό -αν και το έχουμε διατυπώσει πολλές φορές στο παρελθόν- χρειάζεται να το υπενθυμίζουμε πως η εξέταση της οικονομικής κατάστασης των ασφαλιστικών ταμείων δεν είναι λογιστικό ζήτημα, εισπράξεων, εσόδων και εξόδων.

Η λογιστική - οικονομικο-διαχειριστική λογική από την κυβέρνηση και τα επιτελεία της ΕΕ, που αντιμετωπίζουν την Κοινωνική Ασφάλιση ως κόστος, δεν μας αφορά. Πρέπει να απορριφθεί με επιθετικό τρόπο από τους εργαζομένους και τους ασφαλισμένους. Το ζήτημα της Κοινωνικής Ασφάλισης είναι πρώτα και κύρια ζήτημα πολιτικό, ταξικό, αποτελεί δικαίωμα για τον εργαζόμενο.

Δικαίωμα που προέρχεται από το γεγονός ότι ο εργαζόμενος, που είναι ο δημιουργός του παραγόμενου πλούτου, πρέπει να έχει ένα ισχυρό πλέγμα προστασίας απέναντι στο εκμεταλλευτικό κοινωνικοοικονομικό σύστημα, που επιδεινώνει καθημερινά τη ζωή του, εντατικοποιεί την εργασία, επιβαρύνει την υγεία, έχει βάλει τις βάσεις για εργασία μέχρι τα βαθιά γεράματα. Είναι κατάκτηση των εργαζομένων με σκληρούς αγώνες. Σήμερα έχει καθοριστική σημασία περισσότερο από κάθε άλλη φορά να μπει σε κάθε τόπο δουλειάς, σε κάθε κλάδο το σύνθημα "Κανένας ανασφάλιστος", κανένας εργαζόμενος να μη μένει εκτεθειμένος στον επαγγελματικό κίνδυνο, κανένας εργαζόμενος να μη βρίσκεται εκτός των παροχών Υγείας. Όλοι οι εργαζόμενοι μετά το τέλος της εργασιακής ζωής τους έχουν δικαίωμα στην αξιοπρεπή ζωή.

Οι αντιασφαλιστικοί νόμοι της τελευταίας διετίας, έχοντας ως βάση το νόμο του 2010, δεν έγιναν για να αντιστραφεί η κατάσταση και να "σωθεί το σύστημα", αλλά για να φορτωθούν στις πλάτες των εργαζομένων και των άλλων λαϊκών στρωμάτων και νέα βάρη, για να απαλλαγούν το κράτος και η εργοδοσία από τις δεσμεύσεις και τις υποχρεώσεις τους.

Η κατάργηση της 13ης και 14ης σύνταξης, τις οποίες αντικατέστησαν με ψίχουλα, η συνεχής μείωση των κύριων συντάξεων τα τελευταία χρόνια, η κατακρεούργηση των αποθεματικών των ασφαλιστικών ταμείων με απώλειες πάνω από 12-16 δισ. λόγω του "κουρέματος", η μείωση των εσόδων από τις ασφαλιστικές εισφορές, η αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης, η ανεργία, οι μειώσεις μισθών, η εκ περιτροπής εργασία, σε συνδυασμό με τη δραματική και χρόνια μείωση των επιχορηγήσεων από τον κρατικό προϋπολογισμό, αποτελούν μια ζοφερή κατάσταση που ο λαϊκός παράγοντας με την πάλη του πρέπει να ανατρέψει.

Γι’ αυτό το ΚΚΕ προβάλλει σταθερά και μέσα στο κίνημα, στους αγώνες και στη Βουλή, παντού, συγκεκριμένη δέσμη μέτρων και αιτημάτων σχετικά με το κοινωνικοασφαλιστικό σύστημα:

• Να καλυφθούν άμεσα όλες οι ανάγκες των Ταμείων από το κράτος και τη μεγαλοεργοδοσία, με πλήρη εγγύηση των συντάξεων και όχι μόνο έως τα 360 ευρώ.
• Να υπάρξει πλήρης και κρατική εγγύηση όλων των συντάξεων και των παροχών, να πληρώσουν το κράτος και η μεγαλοεργοδοσία για τα ελλείμματα των Ταμείων.
• Να υπάρξει κάλυψη, με κρατική χρηματοδότηση, του συνόλου των απωλειών των αποθεματικών των ασφαλιστικών ταμείων και των απωλειών από το "κούρεμα" (PSI). Να σταματήσει το τζογάρισμα των αποθεματικών των ασφαλιστικών ταμείων που τα έχει οδηγήσει να έχουν τεράστιες απώλειες.
• Να μην εφαρμοστούν οι προβλέψεις του μεσοπρόθεσμου προγράμματος 2014-2017 για δραστικές μειώσεις της χρηματοδότησης των ασφαλιστικών ταμείων από τον κρατικό προϋπολογισμό.
• Να μην εφαρμοστεί από 1-1-2015, ο ν.3863/2010 που διαχωρίζει τη σύνταξη σε βασική και αναλογική. Να μην εφαρμοστεί ο νέος τρόπος υπολογισμού της σύνταξης με το νέο σύστημα που σε πλήρη εφαρμογή του μειώνει τις κύριες συντάξεις από 7%-25%.
• Κατάργηση της ρήτρας του μηδενικού ελλείμματος που ισχύει στην επικουρική και στα εφάπαξ. Να μην εφαρμοστεί στην κύρια σύνταξη από το 2015.
• Καμιά νέα περικοπή! Επαναφορά της 13ης και 14ης κύριας και επικουρικής σύνταξης, αποκατάσταση των κύριων και επικουρικών συντάξεων. Άμεση αποκατάσταση των απωλειών από τις περικοπές επιδομάτων και συντάξεων σε ειδικές ομάδες, όπως αναπηρίας, χηρείας.
• Δημόσια δωρεάν Υγεία - Πρόνοια για όλους! Πλήρης, δωρεάν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη χωρίς καμία περικοπή στα φάρμακα, με κατάργηση της λίστας, με ανανέωση των βιβλιαρίων του ΙΚΑ και των άλλων Ταμείων για όλους τους ανέργους και τις οικογένειές τους και σε όλα τα βιβλιάρια υγείας των ανασφάλιστων ΑμΕΑ και χρονίως πασχόντων χωρίς όρους και προϋποθέσεις.
• Να εξασφαλιστεί η προστασία της υγείας και της ασφάλειας στους χώρους δουλειάς, μέσα από το κρατικό σώμα γιατρών Εργασίας και Τεχνικών Ασφάλειας.
• Κατάργηση της μερικής απασχόλησης, της προσωρινής και εκ περιτροπής εργασίας, της ελαστικοποίησης των εργασιακών σχέσεων.

Συμπερασματικά:

Κανένας από τους σημερινούς είτε από τους επίδοξους αυριανούς κυβερνώντες δεν εγγυάται το τέλος των μνημονίων διαρκείας για το λαό, το τέλος των αντιλαϊκών νόμων και μέτρων. Ούτε φυσικά η κυβέρνηση, που με κάθε ευκαιρία τονίζει την ανάγκη μεταρρυθμίσεων. Ούτε όμως και η αξιωματική αντιπολίτευση.

Και δεν αναφερόμαστε φυσικά μόνο στα νέα μέτρα. Γιατί, ακόμα κι αν δε ληφθεί κανένα νέο μέτρο, ο λαός δεν μπορεί να τα βγάλει πλέον πέρα, δεν μπορεί να εξασφαλίσει αξιοπρεπή διαβίωση. Απαιτείται άμεση ανάκτηση των απωλειών της περιόδου της κρίσης. Αυτή η απαίτηση πρέπει να είναι η αφετηρία της λαϊκής αντεπίθεσης για ν’ ανοίξει επιτέλους ο δρόμος ικανοποίησης των σύγχρονων κοινωνικών αναγκών με βάση τις τεράστιες δυνατότητες που υπάρχουν σήμερα, ο δρόμος της κοινωνικοποίησης των μονοπωλίων, της αποδέσμευσης από το ΝΑΤΟ και την ΕΕ, του επιστημονικού κεντρικού σχεδιασμού της οικονομίας με εργατικό, λαϊκό έλεγχο.

Για ν’ ανοίξει αυτός ο δρόμος απαιτείται άμεσα ανασύνταξη, αναγέννηση του κινήματος. Σ’ αυτή την κατεύθυνση συμβάλλουμε εμείς οι κομμουνιστές, όπως δείχνει η επιτυχία της προσπάθειας του Πανελλαδικού Συλλαλητηρίου της 1ης Νοέμβρη με κεντρικό σύνθημα «Δεν θα ζήσουμε με ψίχουλα», όπως δείχνει η συνεπής και με αυτοθυσία πάλη καθημερινά στους τόπους δουλειάς, στην προετοιμασία της απεργίας της 27ης Νοέμβρη, των κινητοποιήσεων που ετοιμάζονται αυτές τις μέρες και όλο το επόμενο διάστημα από το ταξικό εργατικό κίνημα, από άλλες λαϊκές οργανώσεις της Κοινωνικής Συμμαχίας.

Φυσικά, η ανάγκη επαγρύπνησης και κινητοποίησης του λαού δεν αφορά μόνο τους μισθούς, τα ασφαλιστικά δικαιώματα, τις συντάξεις. Η ευρύτερη περιοχή μας έχει μετατραπεί κυριολεκτικά σε καζάνι που βράζει, αν δούμε 

• τις εξελίξεις απ’ τη Συρία ως την Ουκρανία, την πρόσφατη όξυνση των σχέσεων Αλβανίας και Σερβίας,
• την κλιμάκωση της αντιπαράθεσης των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ με τη Ρωσία,
• την πρόσφατη ακύρωση του μεγάλου ρωσικού σχεδίου "South Stream" για την τροφοδοσία με φυσικό αέριο της Νότιας Ευρώπης.

Σ’ αυτές τις συνθήκες η επιλογή της ελληνικής κυβέρνησης

• να αναδείξει την Ελλάδα σε ενεργειακό κόμβο κάτω απ’ την ομπρέλα του ΝΑΤΟ,
• η διανομή των εγχώριων υδρογονανθράκων σε μια χούφτα ομίλους χωρίς οριοθέτηση της ΑΟΖ και
• η ενεργός συμμετοχή στην υλοποίηση των ευρωατλαντικών σχεδίων 

μπλέκει το λαό μας όλο και πιο βαθιά στο επικίνδυνο κουβάρι των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων.

Αυτές οι επιλογές, με δεδομένη και την τουρκική επιθετικότητα και προκλητικότητα στο Αιγαίο και στην Ανατολική Μεσόγειο, αυξάνουν τον κίνδυνο εμπλοκής της Ελλάδας σ’ έναν ιμπεριαλιστικό πόλεμο στην περιοχή.

Επείγοντα χαρακτήρα αποκτά

• η οργάνωση και πάλη του ελληνικού λαού και της νεολαίας,
• η ανασύνταξη του εργατικού λαϊκού κινήματος,
• η προώθηση της Κοινωνικής Λαϊκής Συμμαχίας,
• η αλλαγή συσχετισμών παντού,

υπέρ της συνεπούς, ταξικής, ριζοσπαστικής, αντιμονοπωλιακής, αντικαπιταλιστικής δύναμης, που θα μπει μπροστά για την υπεράσπιση και ανακούφιση του λαού, για το άνοιγμα του δρόμου για μια νέα κοινωνία, απαλλαγμένη από την καπιταλιστική βαρβαρότητα και εκμετάλλευση». 

902