Μποτίλια Στον Άνεμο

Για ναυαγούς που θέλουν να κολυμπήσουν. Το σημείωμα άλλοτε βιαστικό και ταραγμένο, άλλοτε φλύαρο ή λακωνικό, ακατάληπτο κι ερμητικό, κακογραμμένο κι αδέξιο, ευδιάκριτο ή ξεθωριασμένο. Μπουκαλάκια, φιαλίδια, φιάλες αερίου. Μποτίλιες, μποτίλιες, μποτίλιες... Με καθορισμένο, πάντοτε, στίγμα. Καλή στεριά, συνταξιδιώτες... Ή καλή θάλασσα.

Σάββατο 6 Σεπτεμβρίου 2014

Υγεία: Το «κόστος» της ανθρώπινης ζωής στον καπιταλισμό

Το «κόστος» της Υγείας «κοστίζει» σε ανθρώπινες ζωές

Κριτήριο για την έγκαιρη διάγνωση, την πρόληψη και τη θεραπεία δεν είναι η εξέλιξη της επιστήμης και της τεχνολογίας και οι δυνατότητες που προσφέρουν, αλλά το κόστος των εξετάσεων, των θεραπειών, των φαρμάκων.

Ιδιαίτερα για ανθρώπους με σοβαρές και χρόνιες παθήσεις, όπως είναι οι καρκινοπαθείς, αυτή η πραγματικότητα κοστίζει πολλές ανθρώπινες ζωές.

Όπως αποκάλυψε χτες ο «Ριζοσπάστης» (5/9/2014), η έλλειψη έγκαιρης και έγκυρης διάγνωσης του καρκίνου, σε συνδυασμό με την αδυναμία πρόσβασης στη βέλτιστη επιστημονικά και τεχνολογικά θεραπεία, έχουν ως αποτέλεσμα η Ελλάδα, με 34% μικρότερη εμφάνιση της ασθένειας απ' το μέσο όρο (ΜΟ) της Ευρώπης, να έχει περίπου τον ίδιο ΜΟ θνησιμότητας με αυτόν της Ευρώπης.

Τα στοιχεία αναφέρθηκαν από την Ενωση Φυσικών Ιατρικής Ελλάδας (ΕΦΙΕ).

Στην Ευρώπη, των 773 εκ. ανθρώπων, εμφανίζονται κάθε χρόνο 3,4 εκ. ή 355,7 ασθενείς με καρκίνο ανά 100.000 κατοίκους.
Στην Ελλάδα, των 11,4 εκ. κατοίκων, εμφανίζονται 40.971 ή 234,7 καρκινοπαθείς ανά 100.000 κατοίκους.

Αντίστοιχα, ο ΜΟ θνησιμότητας:

Ευρώπη είναι 168 ανά 100.000 κατοίκους, ενώ στην
Ελλάδα 150,8 ανά 100.000 κατοίκους.

Δηλαδή, είναι κοντά σε απόλυτους αριθμούς και σε ποσοστά (0,24% και 0,21% αντίστοιχα) επί του συνολικού πληθυσμού.

***

Αυτό δεν είναι αποτέλεσμα μόνο μιας άνισης μάχης με την ασθένεια, αλλά και σοβαρών ελλείψεων, περικοπών, αγοραπωλησίας υπηρεσιών, φαρμάκων, μηχανημάτων.

Είναι αποτέλεσμα της αντίφασης ανάμεσα στις δυνατότητες που δίνουν επιστημονικά επιτεύγματα και τα εμπόδια που βάζουν στην πλατιά δημόσια και δωρεάν αξιοποίησή τους τόσο η καπιταλιστική δράση στο χώρο της Υγείας όσο και η θεώρηση των παροχών της Υγείας ως «κόστους» για το καπιταλιστικό κράτος.

Είναι ενδεικτικά τα στοιχεία που παρουσίασε η ΕΦΙΕ:

Σύμφωνα με τα ευρωπαϊκά δεδομένα, θα έπρεπε να υπάρχει ένας Γραμμικός Επιταχυντής/200.000 πληθυσμού.

Δηλαδή, στην Ελλάδα θα έπρεπε να υπάρχουν τουλάχιστον 50 μηχανήματα και στην ιδανικότερη περίπτωση 70.

Υπάρχουν μόνο 25 στο δημόσιο τομέα και 15 στον ιδιωτικό τομέα και αυτοί μόνο σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Αλεξανδρούπολη, Γιάννενα, Πάτρα και Ηράκλειο.

Σε κάθε μηχάνημα πρέπει να αντιστοιχούν δύο ακτινοθεραπευτές, αλλά αυτήν τη στιγμή στα δημόσια νοσοκομεία αντιστοιχούν μόλις 0,5 -δηλαδή μισός ακτινοθεραπευτής ανά μηχάνημα- καθώς έχουν να γίνουν προσλήψεις απ' το 2006.

Ο μέσος όρος ηλικίας των μηχανημάτων στο δημόσιο τομέα είναι άνω των 15 ετών (!), με αποτέλεσμα κανένα δημόσιο νοσοκομείο να μην μπορεί να προσφέρει τις σύγχρονες τεχνικές ακτινοθεραπείας.

Έτσι ο τομέας των σύγχρονων - από τεχνικής άποψης - θεραπειών έχει παραδοθεί σε πέντε ιδιωτικά νοσοκομεία.

***

Οι επιστήμονες υπογράμμισαν ότι η αποτελεσματικότητα των τεχνολογικών εξελίξεων και των νέων θεραπειών αυξάνονται, γι' αυτό και πρέπει:

Να ανανεωθούν οι εξοπλισμοί των νοσοκομείων,
Να υπάρξει επαρκής στελέχωση και συνεχιζόμενη εκπαίδευση όλου του προσωπικού.

Αυτή η αναγκαιότητα που υπαγορεύεται από την επιστήμη, προσκρούει πάνω στην επιχειρηματική δράση στην Υγεία.

Είναι τραγικό να δίνουν καθημερινά άνθρωποι άνιση μάχη με τον καρκίνο,

Επειδή οι επιχειρηματικοί όμιλοι έχουν στα χέρια τους τα φάρμακα, τον ιατρικό εξοπλισμό, τα μηχανήματα, τις θεραπείες.
Επειδή όλες οι υπηρεσίες της Υγείας -σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα- παρέχονται με όρους εμπορίου, αγοραπωλησίας.
Επειδή οι επιχειρηματικοί όμιλοι πουλούν στις δομές Υγείας τα πάντα, όλα τα αναγκαία για τη λειτουργία τους, τα νοσοκομεία πουλούν με τη σειρά τους υπηρεσίες για να έχουν έσοδα, τα ασφαλιστικά Ταμεία -δηλαδή οι εργαζόμενοι- και οι ασθενείς αγοράζουν υπηρεσίες.
Επειδή το κράτος συνεχώς κάνει περικοπές στο όνομα ενός υποτιθέμενου εξορθολογισμού των δαπανών και προκειμένου να μειώσει το μη μισθολογικό κόστος των εργαζομένων, δηλαδή το μέρος εκείνο που δαπανάται για κοινωνικές παροχές.