Ο Άρης και τα απόνερα της αντι-ΚΚΕ διανοησίας ─ Δανίκας, Μαραντζίδης, Πετρόπουλος κλπ άναρθοι Τύποι

 Αποκατάσταση του Βελουχιώτη και αντι-ΚΚΕ απόνερα

Του
Κώστα ΣΚΟΛΑΡΙΚΟΥ
Μέλος του Τμήματος Ιστορίας της ΚΕ του ΚΚΕ

Στις 23 Ιούνη (2018) συγκλήθηκε η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του ΚΚΕ για συζήτηση και έγκριση του Δοκιμίου Ιστορίας του Κόμματος (1918-1949). Στον «Ριζοσπάστη» της 1ης Ιούλη δημοσιεύτηκαν η Εισήγηση της ΚΕ στη Συνδιάσκεψη και οι Αποφάσεις της για την κομματική αποκατάσταση των Αρη Βελουχιώτη, Γιώργου Γιαννούλη και Γιώργου Γεωργιάδη.

Έκτοτε, μια πληθώρα άρθρων στον Τύπο και στο διαδίκτυο επικεντρώνονται στην κομματική αποκατάσταση του Βελουχιώτη και επιτίθενται στο ΚΚΕ.

Αρχικά, πρέπει να σημειωθεί ότι οι κομμουνιστές, σε αντίθεση με τους αστούς και οπορτουνιστές ιστορικούς και δημοσιολόγους, δεν αντιμετωπίζουν τα ιστορικά γεγονότα ως αποτέλεσμα της δράσης ηγετικών προσωπικοτήτων.

Αντίθετα, αντιλαμβανόμενοι την Ιστορία ως «ιστορία ταξικών αγώνων», κρίνουν κάθε προσωπικότητα στο πλαίσιο του ιστορικού περιβάλλοντος που έδρασε, «ζυγίζουν» τη θετική και την αρνητική συνεισφορά της με μέτρο το κατά πόσο ανταποκρίθηκε στη διεκπεραίωση των ιστορικών καθηκόντων της εποχής της.

Με αυτά τα κριτήρια το ΚΚΕ αντιμετωπίζει και τον Αρη Βελουχιώτη, όπως και τον Ζαχαριάδη, τον Στάλιν κ.ά.

Επίσης, πρέπει να υπενθυμίσουμε ότι διαχρονικά το ΚΚΕ και ο Βελουχιώτης (όπως και ο Ζαχαριάδης, ο Μπελογιάννης κ.ά.) δέχονται επίθεση, άλλοτε άμεσα και χυδαία και άλλοτε από τους κατά καιρούς «υπερασπιστές» του Άρη, που τον χρησιμοποιούν ως πρόσχημα επίθεσης στο ΚΚΕ, ενώ ταυτόχρονα εξορκίζουν το πολιτικό σκεπτικό του.

Εδώ και δεκαετίες, ποικιλώνυμοι αστοί και οπορτουνιστές ιστορικοί και δημοσιολόγοι με το ένα χέρι γράφουν εγκώμια για τον Βελουχιώτη και με το άλλο ξορκίζουν την ανάγκη συνέχισης του ένοπλου αγώνα του ΕΛΑΣ, με έπαθλο την εξουσία.

Στους προηγούμενους συγκαταλέγονται και τα troll του ΣΥΡΙΖΑ, που έχουν πλημμυρίσει το διαδίκτυο, παίρνοντας υπό την «προστασία» τους τον Άρη. Ασελγούν, όπως κάνουν και με τον Μπελογιάννη, τους 200 της Καισαριανής κ.ά.

Πρόκειται για την κατάληξη των οπορτουνιστών, οι οποίοι από τη μια καμαρώνουν για τα κατορθώματά τους στην αστική διαχείριση (σύμπλευση με ΝΑΤΟ, Τραμπ, Ευρωπαϊκή Ενωση, ΣΕΒ κ.λπ.), ενώ από την άλλη χρησιμοποιούν την Ιστορία για να αποκρύψουν από το λαό ότι είναι πιστοί υπηρέτες της αστικής εξουσίας.

Από την άλλη, διαβάζουμε και το παρακάτω:

«Επομένως, ολότελα λάθος, μοιραίο και ασυγχώρητο η Συμφωνία της Βάρκιζας. (...) Και επομένως (το κορυφαίο και ανατρεπτικό), ότι μετά την αποχώρηση των χιτλερικών δυνάμεων από την κατεχόμενη Ελλάδα οι αντάρτες υπό την καθοδήγηση του ΚΚΕ όφειλαν να επελάσουν, να σκαρφαλώσουν στη λαϊκή εξουσία και να εφαρμόσουν τους νόμους του υπαρκτού σοσιαλισμού. (...) δηλαδή, η Ελλάδα ένα απίστευτο Ελντοράντο για κάθε κοπρίτη που από το πουθενά θα λάμβανε, ως τρόπαιο, μερίδιο από τη δημόσια περιουσία».¹

Οι εργαζόμενοι, συμπεριλαμβανομένων αυτών που είχαν χύσει το αίμα τους στα χρόνια της Κατοχής, χαρακτηρίζονται «κοπρίτες» από τον αρθρογράφο, προκειμένου να δικαιώσει το καπιταλιστικό σύστημα που παράγει κοπρίτες μαζικά και στο διηνεκές.

Ισως να τον ξεπερνά σε αντικομμουνιστικό μένος (ίσως όχι) η εφημερίδα «Δημοκρατία», η οποία κάνει λόγο, ως συνήθως, για τον «σφαγέα Βελουχιώτη»²!

Βέβαια, η σχετική αρθρογραφία έχει «εμπλουτιστεί» με τα ακόλουθα:

1. Το ΚΚΕ, αφού αποκατέστησε τον Αρη μόνο πολιτικά το 2011, προχωρά στην κομματική του αποκατάσταση, δίχως να έχουν προκύψει νέα τεκμήρια για τη συγκεκριμένη περίοδο³.

Πρώτον, το 2011, η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη που ενέκρινε τον Β' Τόμο του Δοκιμίου Ιστορίας (1949-1968) ασχολήθηκε με τη Συμφωνία της Βάρκιζας, στο βαθμό που αυτή αποτέλεσε επίκεντρο της διαπάλης στα κομματικά Σώματα της περιόδου 1949-1968. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, προχώρησε στην πολιτική αποκατάσταση του Αρη.

Η πρόσφατη Πανελλαδική Συνδιάσκεψη διερεύνησε άλλη ιστορική περίοδο. Εξέτασε τη λειτουργία, τη δράση και τη στρατηγική του Κόμματος και στη διάρκεια της κρίσιμης δεκαετίας του 1940.

Η εξέταση αυτής της κρίσιμης περιόδου στηρίχτηκε στο αποκατεστημένο Αρχείο του ΚΚΕ, σε άλλες αρχειακές πηγές και βιβλιογραφία.

Ανάμεσα σε πολλά άλλα, η εξέταση οδήγησε τεκμηριωμένα στο συμπέρασμα ότι η υπογραφή της Συμφωνίας της Βάρκιζας προκάλεσε αντιδράσεις σε όλο το εύρος του Κόμματος.

Οι αντιδράσεις αυτές πιστοποιούνται για παράδειγμα από τα 20.000 - 25.000 μέλη του που διαγράφτηκαν μετά τη Βάρκιζα⁴, από άλλους που έφυγαν από το Κόμμα, από μερικούς χιλιάδες πρώην αντάρτες που βγήκαν στο βουνό για να γλιτώσουν από την τρομοκρατία που εξαπέλυσαν οι ένοπλες δυνάμεις της αστικής εξουσίας, από τη διαπάλη για τη Βάρκιζα που ξέσπασε στο Μπούλκες (η οποία πρώτη φορά εξετάζεται μέσα από τεκμήρια).

Συγκεκριμένα στο Μπούλκες, αντιδράσεις για την Βάρκιζα υπήρξαν από καπετάνιους του ΕΛΑΣ, όπως οι Νίκος Ξυνός (Σμόλικας), Βασίλης Γκανάτσιος (Χείμαρρος), Β. Ραφτούδης, Διονύσης Γκουγκούσης (Καραντάου), Νίκος Χατζηνικολάου (Μαύρος) κ.ά.

Επίσης, από το Τέτοβο έφυγαν ο Γιώργης Χουλιάρας (Περικλής) και άλλοι μαυροσκούφηδες του Αρη, προκειμένου να τον συναντήσουν στην Ελλάδα και από το Κουμάνοβο ο Γιώργος Γεωργιάδης μαζί με δύο αντάρτες.

Οι προηγούμενοι συνελήφθησαν από τις γιουγκοσλαβικές αρχές και στάλθηκαν στο Τέτοβο. Υπενθυμίζεται ότι όλοι οι παραπάνω ανεξαίρετα ανέλαβαν στη συνέχεια καθοδηγητικές ευθύνες στον ΔΣΕ.

Οι αντιδράσεις στη Βάρκιζα δεν βρήκαν διέξοδο έκφρασης και ουσιαστικής συζήτησης στα κομματικά όργανα. Κι αυτό, γιατί το ΠΓ, εγκλωβισμένο στις αντιφάσεις της στρατηγικής και της τακτικής που είχε γενικότερα διαμορφωθεί, θεωρούσε τη Βάρκιζα μονόδρομο και ως εκ τούτου επιζήμια την εκ νέου συζήτηση για αυτή στα συλλογικά όργανα, πολύ περισσότερο για την αναθεώρησή της.

Αυτό το συμπέρασμα προκύπτει και από τη βαθύτερη εξέταση των σχέσεων του ΚΚΕ πρωταρχικά με τα ΚΚ Σοβιετικής Ενωσης και Βουλγαρίας και ερμηνεύει σε μεγάλο βαθμό γιατί το Πολιτικό Γραφείο ή η Κεντρική Επιτροπή δεν συνεδρίασαν για κρίσιμα ζητήματα.

Υπό αυτό το πρίσμα, η κίνηση Βελουχιώτη ήταν μέρος (βέβαια, το πιο δυναμικό) μιας γενικότερης κατάστασης, η οποία τραυμάτισε τη συλλογική λειτουργία σε όλη την κλίμακα (και στον περίγυρο) του Κόμματος.

Με βάση τα προηγούμενα, κρίθηκε απαραίτητη και η κομματική αποκατάσταση του Βελουχιώτη, που συμβολίζει την αποκατάσταση όλων όσοι αντέδρασαν στη Βάρκιζα.

Έτσι και αλλιώς, η ορθότητα της πολιτικής τους άποψης επιβεβαιώθηκε στην πράξη και από το γεγονός ότι σύντομα απλώθηκε η ένοπλη πάλη, που κατέληξε στη δημιουργία του Δημοκρατικού Στρατού.

Δεύτερον, η εξέταση της συλλογικής λειτουργίας ενός ΚΚ και συγκεκριμένα του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού, ειδικότερα σε κρίσιμες περιόδους της ταξικής πάλης, αποτελεί βασικό στοιχείο για την αποτίμηση της πορείας του και μόνο από μικροαστούς ή υποκριτές μπορεί να κατανοηθεί ως κριτική με το «καταστατικό στο χέρι»⁵. Βέβαια, η συγκεκριμένη άποψη είναι συμβατή με το πώς ο συγκεκριμένος και άλλοι αντιλαμβάνονται τη λειτουργία της εσωκομματικής δημοκρατίας. Θεωρούν το φραξιονισμό ως θεμιτή επιλογή, στην οποία έχουν εντρυφήσει και γι' αυτό επιδοκιμάζονται από τον ΣΥΡΙΖΑ και την εφημερίδα του, την «Εφημερίδα των Συντακτών».

2. Ισχυρίζονται διάφοροι ότι το ΚΚΕ λειτουργεί ως ρωμαιοκαθολική Εκκλησία που αποκαθιστά και αγιοποιεί μετά θάνατον, ανάλογα με τις εκάστοτε σκοπιμότητες του και τις ανάγκες της προπαγάνδας του ⁶.

Πρώτον, όσοι προσπαθούν να διαμορφώσουν μια τέτοια εικόνα είναι οι ίδιοι που παλεύουν να μας πείσουν για την ορθότητα της μεταφυσικής τους πεποίθησης ότι ο καπιταλισμός είναι ο τελευταίος σταθμός στην Ιστορία της ανθρωπότητας και συνεπώς η ταξική πάλη είναι όχι μόνο αχρείαστη, αλλά και καταστρεπτική.

Είναι οι ίδιοι που θεωρούν αξιώματα τα αστικά επιχειρήματα που διαμορφώθηκαν πριν από αιώνες.

Είναι όσοι έχουν συμφέρον από τη διατήρηση της σημερινής τάξης πραγμάτων, της ταξικής αδικίας και εκμετάλλευσης και των ιμπεριαλιστικών πολέμων.

Είναι όσοι θέλουν να πείσουν την εργατική τάξη και τις υπό εκμετάλλευση μάζες ότι δεν έχουν να μάθουν τίποτα από την Ιστορία των αγώνων τους.

Είναι όσοι επιχειρούν συστηματικά να αποσιωπήσουν τις στιγμές κορύφωσης της ταξικής πάλης και, όταν αυτό δεν είναι δυνατό, επιχειρούν να τις διαστρεβλώσουν, να τις δυσφημήσουν, να τις κατασυκοφαντήσουν.

Αυτό φανερώνει και η σταθερή επιμονή του Μαραντζίδη και άλλων να ασχολούνται με την Ιστορία της δεκαετίας του 1940.

Στον αντίποδα, το ΚΚΕ θεωρεί ότι η εξέταση της Ιστορίας της ταξικής πάλης στη χώρα μας και διεθνώς συνιστά προϋπόθεση για την άντληση συμπερασμάτων.

Δεν αντιμετωπίζει την Ιστορία του ως «νεκρό γράμμα», αλλά ως ακριβοπληρωμένη με αίμα και θυσίες πείρα, η οποία τόσο δικαιώνεται, όσο περισσότερο συμβάλλει στη σημερινή πάλη.

Δεύτερον, λόγω όσων ειπώθηκαν ήδη, το ΚΚΕ όχι μόνο δικαιούται, αλλά πολύ περισσότερο οφείλει να αποτιμά την Ιστορία του και για να μην αφήσει τα θύματα της εργατικής τάξης και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων βορά στις χαλκεύσεις και τις προσβολές της δήθεν αντικειμενικής αστικής ιστορίας.

Η ιστορική αποτίμηση της πορείας του ΚΚΕ επιχειρείται με γνώμονα τα συμφέροντα και τους πόθους της συντριπτικής κοινωνικής πλειοψηφίας.

Είναι αντικειμενική γιατί προσανατολίζεται από την ανάγκη της σημερινής εποχής, που εγκαινιάστηκε με την Οκτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση, δηλαδή από την ανάγκη για την επαναστατική ανατροπή της καπιταλιστικής εξουσίας.

1. Δημήτρης Δανίκας, «Ο "κόκκινος προδότης" και οι ενοχές της Αριστεράς», «Πρώτο Θέμα», 1-7-2018.

2. «Γιατί το ΚΚΕ έπειτα από 73 χρόνια "καθάρισε" τον Αρη Βελουχιώτη», «Δημοκρατία», 1-7-2018

3. Γιώργος Πετρόπουλος, «Οι αποκαταστάσεις στελεχών του ΚΚΕ», «Εφημερίδα των Συντακτών», 2-7-2018.

4. Αρχείο ΚΚΕ - Εγγραφο 542286.

5. Γ.Π. , «Με το καταστατικό», «Εφημερίδα των Συντακτών», 2-7-2018.

6. Νίκος Μαραντζίδης, «Ο Βελουχιώτης και η Εκκλησία του σταλινισμού», protagon.gr, 27-6-2018 και Δημήτρης Δανίκας, «Ο "κόκκινος προδότης" και οι ενοχές της Αριστεράς», «Πρώτο Θέμα», 1-7-2018.

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ, 7-8//2018