ΣΥΡΙΖΑ: Τροχοπέδη και εμπόδιο στην αναγέννηση του εργατικού κινήματος

Η «σοσιαλδημοκρατικοποίηση» του ΣΥΡΙΖΑ

Σήμερα, εξαιτίας της πολιτικής φθοράς των αστικών κομμάτων, ιδιαίτερα της κάθετης πτώσης του ΠΑΣΟΚ, τα επιτελεία της αστικής τάξης δοκιμάζουν τη συνύπαρξη δύο πόλων με την αλληλοδιαπλοκή μεταξύ τους:

• Του φιλελεύθερου που το βαφτίζουν «κεντροδεξιό» με ηγετική δύναμη τη ΝΔ (όσο υπάρχει ως τέτοια) και 
• Tου σοσιαλδημοκρατικού πόλου που συντίθεται από την «κεντροαριστερά» και την «αριστερά».

Ο όρος «κέντρο» ως πρώτο συνθετικό αποτελεί τη συγκολλητική ουσία, τον κρίκο ή το μοχλό που θα επιτρέψει στην αστική τάξη να διαμορφώνει κυβερνητικά σχήματα μεγαλύτερης ποικιλίας, είτε με συνεργασίες προς τα δεξιά, είτε με συνεργασίες προς τα αριστερά, είτε ακόμα και μεγάλους συνασπισμούς.

Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να γίνει ούτε το ΠΑΣΟΚ του '73 - '89 ούτε το ΠΑΣΟΚ του '93 - '04

Το ΠΑΣΟΚ απεμπόλησε τα συνθήματά του που το κατέγραφαν στη συνείδηση ευρύτερων εργατικών, λαϊκών μαζών ως αριστερό, προοδευτικό, αντιδεξιό κόμμα, χωρίς να κάνει ούτε ένα βήμα, ούτε μια απόπειρα έστω για «τα μάτια του κόσμου» για να υλοποιήσει τις υποσχέσεις στο λαό ότι θα κινηθεί ενάντια στην ΕΟΚ και το NATO, ενάντια στο μεγάλο κεφάλαιο.

Δε συνάντησε από τα πρώτα του βήματα ούτε αντίδραση, ούτε πίεση, ούτε προσκόμματα και απειλές στο εσωτερικό της χώρας από την αστική τάξη και τους εμφανείς μηχανισμούς του. Δεν έκανε ούτε μια απόπειρα να βάλει σε εφαρμογή κάποια διακήρυξή του που δε βόλευε το σύστημα σε μια περίοδο που είχε πάρει εκλογικά το 48% των ψήφων, και θα είχε ακόμα ευρύτερη λαϊκή στήριξη, αν προχωρούσε στην υλοποίηση των υποσχέσεών του. Σε μια περίοδο που ο διεθνής συσχετισμός ήταν καλύτερος, υπήρχαν εναλλακτικές λύσεις οικονομικής συνεργασίας με τις σοσιαλιστικές χώρες, με αραβικές και άλλες.

Το ΠΑΣΟΚ είχε το πλεονέκτημα της δυνατότητας εξαγοράς και διαφθοράς, καθώς είχαν καθυστερήσει στην Ελλάδα ορισμένοι αστικοί εκσυγχρονισμοί όπως ήταν η αναγνώριση της Εθνικής Αντίστασης και η κατάργηση του πιστοποιητικού κοινωνικών φρονημάτων.

Είχε το πλεονέκτημα της μαζικής στήριξης και προσχώρησης ΕΑΜικών δυνάμεων που είχαν περάσει σε φάση συμβιβασμού μετά τον εμφύλιο, είχαν φοβηθεί και κουραστεί από τις κάθε λογής και μορφής διώξεις.

Είχε το πλεονέκτημα της μεταφοράς της πείρας της δυτικοευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας της μεταπολεμικής περιόδου, με το σύνθημα του «κοινωνικού» κράτους και του «λαϊκού» καπιταλισμού, αλλά και της διαβρωτικής δουλειάς του ευρωκομμουνισμού.

Προς το παρόν, ο ΣΥΡΙΖΑ είναι η κύρια πολιτική δύναμη που μπορεί, λόγω της εκλογικής του εκτίναξης και του δίχρονου που αξιοποίησε το 2012 - 2014 για την άμβλυνση του όποιου ριζοσπαστισμού υπήρχε, να παίξει το ρόλο του στυλοβάτη του συστήματος και του κυματοθραύστη απέναντι στην ανασύνταξη του εργατικού κινήματος, στην κοινωνική συμμαχία, στην αντικαπιταλιστική - αντιμονοπωλιακή πρωτοπορία στην Ελλάδα, στην Ευρώπη.

Σήμερα οι συνθήκες είναι διαφορετικές

Είναι ανάγκη όμως να κατανοηθούν οι διαφορές του σήμερα με το χτες, και να φύγει από τη μέση κάθε ανάμνηση περί του ΠΑΣΟΚ της 3ης του Σεπτέμβρη, περί του «μικρότερου κακού».

Το ΠΑΣΟΚ έγινε το σκαλοπάτι επιστροφής της ΝΔ στη διακυβέρνηση («της Δεξιάς» που θα έβαζε στο «χρονοντούλαπο της Ιστορίας»), ενώ ανάλογα παραδείγματα προκύπτουν με τις κεντροαριστερές κυβερνήσεις που συγκροτήθηκαν και με τη συμμετοχή μάλιστα Κομμουνιστικών Κομμάτων στη Δυτική Ευρώπη. Αποτέλεσαν δυνάμεις εναλλαγής στην αστική διακυβέρνηση.

Οι συνθήκες είναι σήμερα πολύ διαφορετικές. Συνθήκες που απορρέουν όχι βεβαίως από συγκυριακά ή τυχαία γεγονότα, αποτελούν οι παρακάτω:

1. Η καπιταλιστική κρίση

Η οικονομική καπιταλιστική κρίση ως συνέχεια του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης και προθάλαμος της αναιμικής καπιταλιστικής ανάπτυξης.

Σε συνθήκες που το οικοδόμημα της EE υποφέρει από τριγμούς, αβεβαιότητες για το άμεσο ακόμα μέλλον της. Η περίοδος αυτή απαιτεί ευρύτερες συναινέσεις για την ανάδειξη αστικών κυβερνήσεων συνεργασίας με μεγάλη αποτελεσματικότητα στον εγκλωβισμό των εργατικών, λαϊκών μαζών, όχι με προσωρινές παραχωρήσεις και κατακτήσεις, αλλά με τον εκφοβισμό, τη μοιρολατρία, την αυταπάτη, την αποριζοσπαστικοποίηση.

2. Η αβεβαιότητα των αστών

Το απότομο φούσκωμα του ΣΥΡΙΖΑ που παραμένει ένα κόμμα συνιστωσών, πολυσυλλεκτισμού προκαλεί αβεβαιότητα στην αστική τάξη, στον πιο σκληρό της πυρήνα, κατά πόσο η πλήρης προσαρμογή του στις ανάγκες της αστικής διακυβέρνησης θα γίνει με τον ίδιο εύκολο και απόλυτο τρόπο που έγινε με το ΠΑΣΟΚ την περίοδο '81 - '84.

Από την άποψη αυτή, ασκούν πίεση στον ΣΥΡΙΖΑ, προκειμένου να λειάνει ορισμένες από τις αιχμές που διατηρεί και για εκλογικούς λόγους. Η πίεσή τους πιάνει τόπο και όχι τυχαία.

3. Το παλιό, το καινούργιο και ο Οβίδιος

Οι αντιθέσεις και ανταγωνισμοί εντός της EE και ανάμεσα σε παλαιά και νέα ιμπεριαλιστικά κέντρα.

Αυτοί οι ανταγωνισμοί θα φέρουν περισσότερες φορές στο μέλλον την αστική τάξη της χώρας ή τα πιο σημαντικά τμήματά της μπροστά στο δίλημμα ποια ιμπεριαλιστική δύναμη ή πόλο θα ακολουθήσουν στην οικονομική, πολιτική και στρατιωτική διαπάλη για την διανομή και αναδιανομή των αγορών.

Η πιο σοβαρή και αδιαμφισβήτητη απόδειξη είναι το ίδιο το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ και η επακόλουθη τακτική του, οι οβιδιακές του μεταμορφώσεις που τις εξηγεί μάλιστα με το ότι δεν μπορεί ένα κόμμα του 4% να είναι το ίδιο με ένα κόμμα του 27% που είναι σε αναμονή να κυβερνήσει.

Σοβαρή απόδειξη συνιστά η μαζική μετακόμιση τμήματος της εργατικής αριστοκρατίας, της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας, της «πασοκικής νομενκλατούρας» στον ΣΥΡΙΖΑ.

Η συριζοποίηση των δυσαρεστημένων και έντρομων πυρήνων του ΠΑΣΟΚ

• Διευκόλυνε και τη διασπορά στελεχών σε ρεφορμιστικές δυνάμεις όπως ΔΗΜΑΡ, «κεντροαριστερά» σχήματα όπως οι «58» και η «Ελιά»,
• Έφερε στον αφρό και πρόσωπα που δεν ήταν στην πρώτη γραμμή, εκκολάφθηκαν όμως στο πασοκικό θερμοκήπιο της προγραμματικής σύγκλισης με τη ΝΔ, τύπου «Ποτάμι».

Ορισμένα παραδείγματα «σοσιαλδημοκρατικοποίησης»

Εξόφθαλμα παραδείγματα σε ζητήματα τακτικής που πιστοποιούν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ κινείται στην ίδια ρότα με το ΠΑΣΟΚ ή καλύτερα αντιγράφει και μιμείται:

1. Τα συνθήματα

Η αλλαγή συνθημάτων συνιστά σταδιακή έως και κραυγαλέα σε ορισμένα ζητήματα υποκατάσταση θέσεων, στη βάση των οποίων κατέκτησε απότομα εκλογική δύναμη και καλλιέργησε αυταπάτες.

Από την κατάργηση του Μνημονίου και των δεσμεύσεών του με απόφαση της Βουλής πριν την πρώτη εκλογική αναμέτρηση, σε αυτόματη κατάργηση του Μνημονίου μέσω της ψήφου.

Η ψήφος σημαίνει κατά τον ΣΥΡΙΖΑ κατάργηση και ακύρωση, άρα δε χρειάζεται ούτε νομοθετική κατάργηση και πολύ περισσότερο πραγματική ρήξη με την αστική τάξη και την EE.

Από την πραγματική σύγκρουση στην εντελώς συμβολική, δηλαδή αέρας κοπανιστός.

Σε καμία χώρα της Ευρώπης οι εκλογές δεν ακύρωσαν επιλογές αυτόματα. Ούτε σήμερα, ούτε στο παρελθόν, ούτε ποτέ.

Θυμίζει το σύνθημα του ΠΑΣΟΚ «στις 18 σοσιαλισμός».

Το ίδιο ισχύει για την κατάργηση όλων των νόμων που περιείχαν τα Μνημόνια, των συνοδευτικών υπουργικών πράξεων, των πράξεων νομοθετικού περιεχομένου που αφορούν κοινωνικά προβλήματα.

Σταδιακά η αυτόματη –κατά ΣΥΡΙΖΑ– κατάργηση των νόμων μεταφράζεται σε μία και μόνη συγκεκριμένη δέσμευση (αν και αυτή γίνει και όταν...) για τον κατώτατο μισθό, ο οποίος εν τω μεταξύ έχει χάσει την αξία του πάνω από το 40%, με δεδομένα τα διάφορα χαράτσια, φόρους κ.λπ.

Πολύ περισσότερο που με τις εργασιακές σχέσεις που ισχύουν και το φόβο της απόλυσης ο κατώτατος μισθός αφορά πολύ μικρότερο αριθμό εργαζομένων.

Σήμερα που η ημερομηνία του Μνημονίου λήγει, άρα δεν έχει πρακτικό νόημα η κατάργησή του, υπόσχεται αναδιαπραγμάτευση της δανειακής σύμβασης και μάλιστα μέσα από ευρωπαϊκή συνδιάσκεψη και σε κάθε περίπτωση με τη διαδικασία των συνεδριάσεων της Κομισιόν και των διαφόρων οργάνων.

Σε όλη την ιστορία της ΕΟΚ/ΕΕ δεν υπάρχει αντιλαϊκή απόφαση που ακυρώθηκε –και μάλιστα με βάση την πρόταση ενός κράτους- μέλους– το αντίθετο, από το κακό στο χειρότερο κινούνται οι αποφάσεις.

2. Το «κούρεμα»

Ο ΣΥΡΙΖΑ προτείνει «κούρεμα» του χρέους χωρίς νέες δεσμεύσεις, ενώ γνωρίζει ότι το θέμα είναι ακόμα πιο δύσκολο, αφού οι πιστωτές είναι κράτη και όχι ιδιώτες.

Δεν αναφέρεται καθόλου στις κατευθυντήριες θέσεις της EE, στη σύγχρονη στρατηγική των 4 ελευθεριών, που ισχύουν:

• είτε υπάρχει είτε δεν υπάρχει κρίση,
• είτε υπάρχει χρέος είτε όχι,
• είτε ανήκεις στην Ευρωζώνη είτε όχι,
• είτε ανήκεις στην EE είτε όχι.

Το κυριότερο, δεν κάνει λόγο για την αποφασισμένη εποπτεία και αυτόματη εφαρμογή μέτρων και κυρώσεων.

Ο ΣΥΡΙΖΑ αδίστακτα, χωρίς ίχνος ντροπής, προχωρά σε συνειδητή αντιστροφή αιτίας και αποτελέσματος, κάτι πολύ προσφιλές σε όλα τα αστικά κόμματα, τα ρεφορμιστικά, που χρόνο με το χρόνο απέκτησαν ιδιαίτερη μαεστρία σ' αυτήν τη μορφή της εξαπάτησης.

Συγκεκριμένα, κάνει ότι ξεχνάει το ξέσπασμα της κρίσης, που μάλιστα έχει διεθνή χαρακτήρα και όχι μόνο ελληνικό, και ανάγει το μνημόνιο σε αιτία της κρίσης.

Συνειδητά και δογματικά κάνει ό,τι μπορεί για να έρχονται στην πρώτη γραμμή δευτερεύοντα, περιφερειακά ζητήματα σε σχέση με το χαρακτήρα της κρίσης και της αστικής πολιτικής διεξόδου, όπως το δήθεν μεγάλο πρόβλημα του «πολλαπλασιαστή» που χρησιμοποίησε η τρόικα, προχειρότητες και τσαπατσουλιές, διαδικαστικά ζητήματα.

Οι προχειρότητες δεν καθορίζουν το χαρακτήρα των μέτρων, αλλά αυτά για τον ΣΥΡΙΖΑ είναι λεπτομέρειες, αρκεί ο λαός να τα πιστέψει.

3. Οι παρεκκίσεις των άλλων

Συνεχίζει την τακτική που είχε όλα τα χρόνια ο οπορτουνισμός να ανάγει τις κυβερνητικές επιλογές σε ελληνική παρέκκλιση και κυρίως στον αντιδραστικό χαρακτήρα της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ.

Προβάλλει ως βασικό επιχείρημα ότι στα άλλα κράτη της EE δεν έχει γίνει ακριβώς το ίδιο, ότι δεν έχουν γίνει αποκρατικοποιήσεις παντού, ότι σε άλλα κράτη υπάρχει καλύτερη κατάσταση, οι εργαζόμενοι έχουν περισσότερα προνόμια, η εν πάση περιπτώσει τα «φάρμακα» είναι πιο αποτελεσματικά.

Έχουμε βαρεθεί να ακούμε πόσο πιο ωραία και σωστά χειρίζεται τις δυσκολίες ο Ομπάμα, ο άλφα ή ο βήτα πολιτικός κάπου σε κάποια άλλη χώρα. Το δίλημμα που βάζει στο λαό είναι Μέρκελ ή Ομπάμα.

• Κάνει πως δε βλέπει την ενιαία πορεία της αφαίρεσης κατακτήσεων, των αναδιαρθρώσεων.
• Τάχα δε βλέπει ότι οι διαφορές τους αφορούν το ύψος του χρέους ή των άλλων δεικτών,
• Κάνει πώς δεν ξέρει τις επιπτώσεις της ανισόμετρης ανάπτυξης που φέρνουν ίδιες αποφάσεις, αλλά ετεροχρονισμένα.

4. Αλλαγή με τις εκλογές

Στο ερώτημα που του απευθύνεται πώς θα πείσει για την αναδιαπραγμάτευση του χρέους και της δανειακής σύμβασης, ο ΣΥΡΙΖΑ απαντά με το επιχείρημα ότι η νίκη του θα διαμορφώσει μια νέα κατάσταση στην EE, θα είναι η αρχή μιας κοσμογονικής θετικής αλλαγής, θα αλλάξουν τα πάντα ή πολλά, μόνο και μόνο γιατί η κάλπη στην Ελλάδα θα βγάλει ΣΥΡΙΖΑ.

Το ίδιο συνέβη και στην Κύπρο που ήταν προεδρευόμενη δημοκρατία, αλλά δε φοβήθηκε η EE ούτε την πρωτιά του ΑΚΕΛ ούτε τον κομμουνιστή πρόεδρο.

Τα ίδια έλεγε ο ΣΥΡΙΖΑ για το «νέο αέρα» με τη νίκη του Ολάντ που θα επέβαλλε τροποποιήσεις στις ευρωπαϊκές επιλογές, ένα άλλο κλίμα κ.λπ.

Πώς είναι δυνατόν μια εκλογική νίκη και μάλιστα από ένα κόμμα που δηλώνει ότι θέλει να μείνει η Ελλάδα στην EE θα γίνει ο παράγοντας να αλλάξει στρατηγική η EE;

Δεν πρόκειται για αφέλεια, αυταπάτη και απειρία, πρόκειται για συνειδητή εξαπάτηση του λαού.

5. Η Λίστα Λαγκάρντ και οι έντιμοι

Μετά τις αποκαλύψεις για την περίφημη λίστα Λαγκάρντ έγινε θεαματική στροφή και τα πάντα εξηγούνται από τον ΣΥΡΙΖΑ κυρίως με τη λογική των πελατειακών σχέσεων των κυβερνήσεων των ΝΔ και ΠΑΣΟΚ με έναν αριθμό επιχειρηματιών κ.λπ.

Γίνεται κυρίαρχο στοιχείο η ανηθικότητα και διαφθορά των κεντρικών πολιτικών στελεχών.

Έρχεται, δηλαδή, ο ΣΥΡΙΖΑ στη θέση του Γ. Παπανδρέου και του ΠΑΣΟΚ που κατήγγελλαν το όργιο διαφθοράς της ΝΔ και της ΝΔ που κατήγγελλε τη διαφθορά του ΠΑΣΟΚ κ.ο.κ.

Έχει, λοιπόν, καταντήσει μονόδρομος για τον ΣΥΡΙΖΑ η συγκρότηση εξεταστικών επιτροπών, η δικομανία, οι απειλές ότι θα πάνε στη φυλακή οι απατεώνες και κλέφτες.

Υποκαθιστά αυτό που έλεγε φραστικά ότι θα ακυρώσει αντιλαϊκές αποφάσεις, ιδιαίτερα ιδιωτικοποιήσεις, με δίκες για τη διαδικασία ιδιωτικοποίησης και όχι για την ίδια την ιδιωτικοποίηση.

Είναι πανομοιότυπη η επιλογή του με τις προεκλογικές εξαγγελίες του ΠΑΣΟΚ το '93 ότι θα ακυρώσει την ιδιωτικοποίηση της ΑΓΕΤ μέσω εξεταστικών επιτροπών.

Από την αρχή της κρίσης, έθετε στην πρώτη γραμμή:

• Το ζήτημα της προσφυγής στο Συμβούλιο της Επικρατείας για την ανομία του Μνημονίου, ενώ έβαζε επίσης στην πρώτη γραμμή
• Τη σύσταση διεθνούς επιτροπής για το διαχωρισμό του χρέους σε πραγματικό και επαχθές.

Είναι η πιο υποκριτική και παραπλανητική προπαγάνδα, που παγιδεύει το λαό, η λογική να φύγει ο «ανέντιμος και ανίκανος» να έλθει ο «έντιμος, ο αποτελεσματικός».

Προπαγάνδα που έχει αξιοποιηθεί από διάφορες πλευρές.

6. Αποσπασματικά ζητήματα και ψευτοδιλήμματα

Ο ΣΥΡΙΖΑ ξεχωρίζει 2 - 3, το πολύ 5 ζητήματα τα οποία αναγορεύει σε «γραμμή κυβερνητικής συνεργασίας», που επεκτείνεται και στα όργανα της EE.

Μια κυβέρνηση, όπως και η EE, δεν αποφασίζει μόνο για το χρέος, ούτε για τα δημοσιονομικά ελλείμματα, οι αποφάσεις της είναι εφ' όλης της ύλης με επίκεντρο τις αναδιαρθρώσεις, θέματα εξωτερικής πολιτικής, σχέσεων με άλλες χώρες, ενώσεις και ηπείρους.

Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν δεσμεύεται ούτε και δεσμεύει για το σύνολο της πολιτικής, αλλά γύρω από αποσπασματικά ζητήματα που σήμερα ούτε στο επίπεδο του μαζικού κινήματος δεν αρκούν για κοινή δράση.

Είναι χαρακτηριστικά τα 4 διλήμματα-κριτήρια ψήφου που θέτει για τις ευρωεκλογές:

1. Πέτυχε το Μνημόνιο ή είναι τραγωδία;

2. Να δικαιώσει η κάλπη τη Μέρκελ ή να στείλει μήνυμα δυσαρέσκειας;

3. Δικαιούται η Ελλάδα μια λύση τύπου αυτού που δόθηκε στη Γερμανία το 1953;

4. Δικαιούται η Ελλάδα ναι ή όχι το κατοχικό δάνειο;

Είναι ζητήματα που με άλλη διατύπωση υιοθετούν τόσο η ΝΔ όσο και το ΠΑΣΟΚ.

Επίσης, το τρίτο δίλημμα είναι εκτός τόπου και χρόνου, αφού δεν υπάρχει καμία αναλογία ανάμεσα στο ελληνικό χρέος και τη διευθέτηση του γερμανικού ζητήματος μετά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο.

Το τέταρτο ζήτημα δεν αφορά την EE, αλλά τις διμερείς σχέσεις δύο κρατών, της Γερμανίας και της Ελλάδας που μέσα στην ΕΕ και στο ιμπεριαλιστικό σύστημα δεν μπορεί να είναι ισότιμες.

Τροχοπέδη και εμπόδιο

Είναι προφανές ότι ο ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί σήμερα τροχοπέδη και βασικό εμπόδιο για την αναγέννηση του εργατικού κινήματος, την αντεπίθεσή του με όρους ρήξης και ανατροπής.

Η παραπέρα ενίσχυσή του ισοδυναμεί με καίριο χτύπημα του εργατικού - λαϊκού κινήματος σε μία περίοδο που απαιτείται συγκέντρωση και ισχυροποίηση του αντικαπιταλιστικού - αντιμονοπωλιακού κινήματος, της ενότητας δράσης της εργατικής τάξης και της συμμαχίας της με τους αυτοαπασχολούμενους.

Α.

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ - Κυριακή, 16/3/2014