Η "Αυγή", ο "σταλινικός αντισημιτισμός" και η "δημιουργική" ιστοριογραφία

Lenin Reloaded

Ι.

Στο φύλλο 9 Μαρτίου 2014 της "Αυγής" δημοσιεύεται άρθρο της Ευγενίας Κριτσέφσκαγια με τίτλο "Η Σοβιετική Μνήμη". Στο άρθρο αυτό, η συγγραφέας ισχυρίζεται τα ακόλουθα:

Ο Ρώσος εμιγκρέ από το 1925, φιλόσοφος και ιστορικός Γεώργιος Φεντότοφ (1886-1951), έγραφε μετά τον Β΄Παγκόσμιο πόλεμο: «...η ζωή στη Ρωσία δεν είναι ελεύθερη ούτε ήρεμη, αλλά σε συνθήκες απόλυτης ισότητας και απεθνικοποιημένου πολιτισμού, εκατομμύρια Εβραίοι σχεδόν διαλύθηκαν στην ημιμογγολική της ‘θάλασσα'. Η Ρωσική Επανάσταση, που από τη μια έπνιξε τον εθνικό-θρησκευτικό πολιτισμό των Εβραίων, και από την άλλη διευκόλυνε την αφομοίωσή τους, έκανε περισσότερα για την εξαφάνιση του εβραϊσμού από τον Χίτλερ με τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και τους δήμιούς του».

Είχε δίκαιο: ο αντισημιτισμός έχει εξαλειφθεί πλήρως στην προπολεμική Σοβιετική Ένωση. Αλλά ο Φεντότοφ δεν πρόλαβε τις μετέπειτα εξελίξεις, την μεταπολεμική εκστρατεία του σοβιετικού καθεστώτος κατά των σοβιετικών Εβραίων. Οι Εβραίοι της ΕΣΣΔ θυμήθηκαν την καταγωγή τους, όταν τους την θύμισαν με την Υπόθεση των Γιατρών, οι οποίοι καταδικάστηκαν για τη συνομωσία κατά του Στάλιν και «οι ηγέτες τους» εκτελέστηκαν το 1953. Ο Στάλιν σχεδίαζε να εκτοπίσει τους Εβραίους στην Άπω Ανατολή, στην Αυτόνομη Εβραϊκή Δημοκρατία με πρωτεύουσα την πόλη Μπιρομπιτζάν, που δημιουργήθηκε το 1934. 

Για το σκοπό αυτό συντάχτηκαν πλήρεις λίστες των Εβραίων: η μεταφορά έπρεπε να γίνει με τα ειδικά επιστρατευμένα τρένα στις 6 Μαρτίου, αλλά... στις 5 Μαρτίου συνέβη το μοιραίο: πέθανε ο Στάλιν. Οι εναπομείναντες ηγέτες, αν ήθελαν να μείνουν στην εξουσία έπρεπε να πουν Απεταξάμην το Σατανά... Έτσι οι σοβιετικοί Εβραίοι πήραν το χρόνο τους.

Δεν γνωρίζω τι επαγγέλεται η κυρία Κριτσέφσκαγια, αλλά το τελευταίο επάγγελμα με το οποίο θα την συνέδεα είναι αυτό του ιστορικού. Η φαντασία της ξεπερνά τα όρια των επαγγελματιών μυθιστοριογράφων. Κατ' αρχήν αποφαίνεται, με πάσα βεβαιότητα, ότι οι Εβραίοι της ΕΣΣΔ γλίτωσαν τη μοίρα της μαζικής απέλασης στη Σιβηρία επειδή ο Στάλιν πέθανε πριν την πραγματοποιήσει και επειδή η ηγετική ομάδα του κόμματος γνώριζε ότι αν ήθελε να μείνει στην εξουσία έπρεπε να τον αποκηρύξει και να πάει κόντρα στις πολιτικές που σχεδίαζε. 

Ο ισχυρισμός είναι πραγματικά εντυπωσιακός μιας και προϋποθέτει, πρώτα από όλα, την ύπαρξη λαϊκής κατακραυγής εναντίον του Στάλιν τέτοιας ώστε οι διάδοχοί του να είναι αναγκασμένοι να αποσυνδέσουν τον εαυτό τους απ' τον ίδιο με κάθε τρόπο. Αναρωτιέται κανείς αν η κυρία Κριτσέφσκαγια έχει διαβάσει έστω για την κηδεία του "σατανά" που έπρεπε να αποκηρυχθεί, έστω από μίκυ μάους. Και δεν είναι μόνο η γνωστή καθυστέρηση στην ανακοίνωση του θανάτου του, που σίγουρα δεν δείχνει καμία τέτοια αυτοπεποίθηση εκ μέρους των διαδόχων. Η σορός του εκτέθηκε σε λαϊκό προσκήνυμα για τρεις μέρες και νύχτες, ενώ σε όλη τη χώρα πραγματοποιήθηκαν μνημόσυνα. Το πλήθος ήταν τόσο μεγάλο που αναφέρεται πως εκατοντάδες ποδοπατήθηκαν στην προσπάθειά τους να φτάσουν στη σορό. Οι φωτογραφίες που ακολουθούν δίνουν μια ξεκάθαρη απάντηση για το κατά πόσο θα μπορούσε να υπάρχει στους διαδόχους του Στάλιν το είδος κινήτρου που φαντασιώνεται η κυρία Κριτσέφσκαγια:

Εργάτες στο εργοστάσιο της Dynamo πληροφορούνται τον θάνατο  του Στάλιν από το ραδιόφωνο

Ουρά λαϊκού προσκυνήματος στη σορό

Η ουρά προεκτείνεται

Οι Μαλένκοφ, Μπέρια, Μολότωφ, Βοροσίλοφ, Χρουτσώφ, Μπουλγκάνιν,  Καγκάνοβιτς και Μικογιάν (οι διάδοχοι) κουβαλούν το φέρετρο του "σατανά" που ήταν αναγκασμένοι να "αποτάξουν"

Πλήθη στην πλατεία Trubnaya, Μόσχα, όπου αναφέρεται ότι ποδοπατήθηκαν εκατοντάδες, αν όχι χιλιάδες, κατά την κηδεία

Λαϊκός θρήνος στη Ρίγα

Οι εργάτες του εργοστασίου Vyacheslav Molotov θρηνούν τον Στάλιν

Η Πράγα θρηνεί τον Στάλιν, 9 Μαρτίου 1953

Οι εργάτες των σιδηροδρόμων θρηνούν τον Στάλιν

Λουλούδια και λαός, Κόκκινη Πλατεία, Μόσχα

Αν και το χαμηλό μορφωτικό επίπεδο των αναγνωστών της "Αυγής" μπορεί να θεωρηθεί δεδομένο βάσει του είδους των εξωφρενικά ανιστόρητων δημοσιεύσεων που γίνονται αποδεκτές στην εφημερίδα, ο συγκεκριμένος ισχυρισμός της κυρίας Κριτσέφσκαγια προϋποθέτει κάτι παραπάνω: απώλεια της κοινής λογικής. Δεν υπάρχει άνθρωπος που να γνωρίζει το παραμικρό από Σοβιετική ιστορία που δεν γνωρίζει ότι η ομιλία αποκαθήλωσης του Στάλιν από τον Χρουτσώφ το 1956, τρία χρόνια μετά δηλαδή, παρέμεινε μυστική, και δεν υπάρχει άνθρωπος τόσο ανόητος που να μην καταλαβαίνει γιατί. Και δεν υπάρχει άνθρωπος με ίχνος γνώσης της Σοβιετικής ιστορίας που να μην γνωρίζει ότι ο πυρήνας εκείνης της ομιλίας ήταν η επίθεση στην "προσωπολατρεία" που υποτίθεται ότι έφτασε σε παροξυσμό αποθέωσης ακριβώς με τον θάνατο του Στάλιν. Ο παραλογισμός του ισχυρισμού του κειμένου σε ό,τι αφορά την δήθεν μεταστροφή στην πολιτική απέναντι στους Εβραίους λόγω απαξίας του Στάλιν θα έπρεπε να είναι εμφανής σε έναν καλό μαθητή γυμνασίου με στοιχειώδεις γνώσεις ιστορίας. Δεν γνωρίζω κανέναν, οσοδήποτε αντικομμουνιστή ιστορικό, που να έχει φτάσει στο σημείο σουρεαλισμού που φτάνει η κυρία Κριτσέφσκαγια προσπαθώντας να στοιχειοθετήσει επιχείρημα περί άμεσου κινδύνου για τους Εβραίους αν δεν είχε πεθάνει ο Στάλιν.

Αλλά για τους ξεκαρδιστικούς, τουλάχιστο εν έτει 2014, ισχυρισμούς της κυρίας Κριτσέφσκαγια για τα υποτιθέμενα σχέδια Στάλιν για τους Εβραίους θα χρειαστεί να επανέλθω σε δεύτερη ανάρτηση.

II.

Ας περάσω τώρα στους υπόλοιπους, και βασικότερους, ισχυρισμούς της κυρίας Κριτσέφσκαγια στο άρθρο της "Αυγής". Αυτοί είναι οι εξής:

1. "Ο Στάλιν σχεδίαζε να εκτοπίσει τους Εβραίους στην Άπω Ανατολή, στην Αυτόνομη Εβραϊκή Δημοκρατία με πρωτεύουσα την πόλη Μπιρομπιτζάν, που δημιουργήθηκε το 1934."

2. "Για το σκοπό αυτό συντάχτηκαν πλήρεις λίστες των Εβραίων: η μεταφορά έπρεπε να γίνει με τα ειδικά επιστρατευμένα τρένα στις 6 Μαρτίου, αλλά... στις 5 Μαρτίου συνέβη το μοιραίο: πέθανε ο Στάλιν", κι έτσι δεν πραγματοποιήθηκε η μαζική απέλαση του εβραϊκού πληθυσμού της Ρωσίας στη Σιβηρία.

Στις 9 Ιουνίου 1957, εν μέσω Ψυχρού Πολέμου, τέσσερα περίπου χρόνια μετά το θάνατο του Στάλιν και ένα περίπου χρόνο μετά την μυστική ομιλία Χρουτσώφ, δόθηκε στη δημοσιότητα το ακόλουθο δημοσιογραφικό κείμενο από το Παρίσι:

Το σχέδιο του Στάλιν να εκτοπίσει όλους τους Εβραίους της Ρωσίας επιβεβαιώνεται από Σοβιετικό Απεσταλμένο 

ΠΑΡΙΣΙ, 9 Ιουνίου [1957]

Σύμφωνα με άρθρο στη δημοφιλή εφημερίδα Paris-Soir, ο P.K Ponomarenko, Πρεσβευτής της ΕΣΣΔ στην Πολωνία, επιβεβαίωσε μια αναφορά που κυκλοφόρησε πριν κάποιο καιρό, ότι ο Στάλιν σχεδίαζε να απελάσει όλους τους Εβραίους της ΕΣΣΔ στο Birobidjan και ότι πέθανε λόγω έκρηξης νεύρων όταν ο στρατηγός Κλεμέντι Βοροσίλοφ αντιτάχθηκε στο σχέδιό του. 

Η εφημερίδα του Παρισιού, σε άρθρο που δημοσιεύτηκε την περασμένη Παρασκευή, είπε πως ο Πρεσβευτής Ponomarenko έδωσε τις πληροφορίες σε ομάδα Πολωνών κομμουνιστών δημοσιογράφων στη Βαρσοβία. Σύμφωνα με το άρθρο, ο Στάλιν κάλεσε 25 μέλη του Σοβιετικού Presidium τον Φεβρουάριο του 1953, λίγο μετά την απόκαλυψη της "συνωμοσίας των γιατρών" ενάντια σε βασικούς ηγέτες των Σοβιετικών. Το άρθρο έλεγε ότι στην συνάντηση αυτή ο Στάλιν ανακοίνωσε ότι σχεδίαζε να στείλει όλους τους Εβραίους της Ρωσίας στο Birobidjan, της ούτως καλούμενης αυτόνομης Εβραϊκής Δημοκρατίας, που βρίσκεται περισσότερα από 3.000 μίλια μακριά από τη Μόσχα. 

Σύμφωνα με το άρθρο, ο Στάλιν είπε ότι αυτό θα το έκανε εξαιτίας της "Σιωνιστικής και ιμπεριαλιστικής συνωμοσίας" ενάντια στην Σοβιετική Ένωση και ενάντια στον ίδιο. Ο Λαζάρ Καγκάνκοβιτς, το "μόνο εβραϊκής καταγωγής" μέλος που ήταν παρόν, ρώτησε αν το σχέδιο αφορούσε όλους τους Εβραίους της Ρωσίας και ο Στάλιν απάντησε ότι θα γινόταν μια "συγκεκριμένη επιλογή." 

Το άρθρο της εφημερίδας ανέφερε ότι ο Β.M. Μολότωφ, τότε Υπουργός Εξωτερικών της ΕΣΣΔ, ο οποίος έχει Εβραία σύζυγο, είπε με "τρεμάμενη" φωνή ότι μια τέτοια απέλαση θα είχε "πολύ άσχημο" αντίκτυπο στην διεθνή κοινή γνώμη. Στο σημείο αυτό, σύμφωνα με το δημοσίευμα, ο Στρατηγός Βοροσίλοφ πέταξε την κάρτα μέλους του ΚΚΣΕ στο τραπέζι και είπε: "αν παρθεί τέτοια απόφαση, θα ντρεπόμουν να είμαι μέλος του Κόμματος, το οποίο θα ατιμωθεί εντελώς." Ο Στάλιν βρυχήθηκε οργισμένα: "Σύντροφε Κλεμέντι, εγώ θα αποφασίσω πότε δεν θα έχεις πλέον το δικαίωμα να κρατήσεις την κομματική σου κάρτα μέλους." 

Το άρθρο ανέφερε ότι, με το χάος που επικράτησε, ο Στάλιν έπεσε στο πάτωμα με αποπληξία. Ο Λαυρέντι Μπέρια, αρχηγός της Μυστικής Αστυνομίας χοροπήδησε, χόρεψε γύρω-γύρω απ' το πεσμένο σώμα του Στάλιν, και φώναξε χαρούμενα "Είμαστε ελεύθεροι. Επιτέλους! Επιτέλους!" Οι γιατροί ήρθαν λίγα λεπτά αργότερα και ο δικτάτορας μεταφέρθηκε στο δωμάτιό του ως την ανακοίνωση του θανάτου τον Μάρτιο.

Είναι σαφές ότι η ουσία και των δύο ισχυρισμών της κυρίας Κριτσέφσκαγια βρίσκεται ήδη σε αυτό το εκπληκτικό ρεπορτάζ του 1957. Πρόκειται για ένα επίτευγμα δημοσιογραφίας, που αναμφισβήτητα ξεπερνά ακόμα και το άρθρο της ίδιας στην "Αυγή" το 2014. Τι να πρωτοθαυμάσει κανείς εδώ;
 
* Το γεγονός ότι ο δημοσιογράφος της Paris-Soir άκουσε την "τρεμάμενη φωνή" του Μολότωφ και τον Στάλιν να "βρυχάται" σε συνάντηση κλειστού κύκλου στο Κρεμλίνο (κατά το πρότυπο ρεπορτάζ του "Αποδυτηριάκια" στο "Φίλαθλο", που ακούει τι λέει ο πρόεδρος στον σέντερ μπακ με τηλεπάθεια);
 
* Το ότι είδε (με την ίδια τηλεπάθεια) τον Βοροσίλοφ να κοπανάει την κάρτα μέλους του στο τραπέζι;
 
* Το ότι ο Στάλιν διαπιστώνεται τηλεπαθητικώς πως πέθανε απ' τα νεύρα του επειδή δεν τον άφηναν να εκτοπίσει τους Εβραίους;
 
* Το ότι ήταν αποφασισμένος να εκτοπίσει "όλους τους Εβραίους της Ρωσίας" αλλά ταυτόχρονα σχεδίαζε να εκτοπίσει "a certain selection", κάποιους συγκεκριμένους;
 
* Τα τηλεπαθητικώς καταγεγραμμένα και γλαφυρά περιγραφόμενα χοροπηδηχτά και χορούς του συνεπαρμένου από ευτυχία Μπέρια γύρω από το πεσμένο σώμα του Στάλιν στο πάτωμα;
 
* Το ότι οι γιατροί, που σχεδόν σε όλες τις άλλες αναφορές στα γεγονότα ειδοποιήθηκαν με τουλάχιστο μια μέρα καθυστέρηση, κατέφθασαν "λίγα λεπτά αργότερα";
 
* Το ότι όλα αυτά τα γραφόμενα από την Paris-Soir τα "επιβεβαίωσε" ο Πρέσβης της ΕΣΣΔ στην Πολωνία σε εκστασιασμένους "κομμουνιστές δημοσιογράφους";
 
Όλα αυτά κάνουν μέχρι και το ρεπορτάζ του "Εργατικού Αγώνα" για την Κόνιτσα να χλωμιάζει. Αλλά έχουμε αποκρύψει το καλύτερο για το είδος πηγών στο οποίο βασίζει η κυρία Κριτσέφσκαγια την "έρευνά" της. Η εφημερίδα Paris-Soir, που υποτίθεται πως δημοσίευσε "την περασμένη Παρασκευή" του Ιουνίου του 1957 όσα "τσιτάρει" το δημοσίευμα και όσα "επιβεβαίωσε" σε "κομμουνιστές δημοσιογράφους" της Βαρσοβίας ο Πρέσβης της ΕΣΣΔ, είχε κλείσει τελεσίδικα δεκατρία ολόκληρα χρόνια πριν. Έκλεισε με την απελευθέρωση της Γαλλίας από τους Ναζί το 1944, καθώς από το 1940 λειτουργούσε ως όργανο της κατοχικής κυβέρνησης του Vichy.
 
Θα χρειαστεί να συνεχίσουμε σε τρίτο μέρος.

ΙΙΙ.

Η επτάλυχνος, κεντρική πλατεία, Μπιρομπιτζάν.

Ας επιστρέψουμε τώρα στους δύο βασικούς ισχυρισμούς της κυρίας Κρίτσεφσκαγια, και ας εστιάσουμε αρχικά στο σημείο που αφορά τον "τόπο εκτοπισμού". Θυμίζω: "Ο Στάλιν σχεδίαζε να εκτοπίσει τους Εβραίους στην Άπω Ανατολή, στην Αυτόνομη Εβραϊκή Δημοκρατία με πρωτεύουσα την πόλη Μπιρομπιτζάν, που δημιουργήθηκε το 1934."

Νομίζω ότι είναι ασφαλές να παρατηρήσει κανείς ότι, με τον τρόπο που είναι γραμμένη η φράση, δίνει την εντύπωση ότι η Αυτόνομη Εβραϊκή Δημοκρατία δημιουργήθηκε για να εκτοπιστούν εκεί οι Εβραίοι της Ρωσίας, ως μέρος σχεδίου του σατανικού καθεστώς του Στάλιν. Σαν να λέμε δηλαδή, ότι το πρώτο βήμα για έναν τύραννο που θέλει να εξολοθρεύσει έναν πληθυσμό είναι να του ιδρύσει Αυτόνομο Κράτος και να του το δώσει πεσκέσι! Αλλά η κυρία Κριτσέφσκαγια δεν συνειδητοποιεί τόσο λεπτά ζητήματα ειρωνείας στα ίδια της τα γραφόμενα.

Ας δούμε τι λέει για το θέμα αυτό όχι κανένας "απολογητής του Σταλινισμού", βέβαια, αλλά σιωνιστικός ιστότοπος όπου κυματίζει περήφανα η σημαία του Ισραήλ:

Μπιρομπιτζάν:

To όνομα της περιοχής [oblast] στην πρώην ΕΣΣΔ, της οποίας το επίσημο όνομα ήταν "Εβραϊκή Αυτόνομη Περιοχή" ["Jewish Autonomous Region" (JAO), Avtonomnaya Oblast]. Το Μπιρομπιτζάν ήταν η πρωτεύουσα της αυτόνομης περιοχής. [...] Η "Αυτόνομη περιοχή" δημιουργήθηκε για να δώσει διέξοδο στις εθνικιστικές τάσεις που παρέμειναν στους Εβραίους της δυτικής Σοβιετικής Ένωσης.

Επρόκειτο, δηλαδή, για περιοχή την οποία το σατανικό καθεστώς Στάλιν προσέφερε στους Εβραίους εκείνους που δεν επιθυμούσαν να είναι μέρος του Σοβιετικού πληθυσμού, και ήθελαν να ιδρύσουν αυτόνομο κράτος. Σκεφτείτε σατανικότητα: ένας πληθυσμός μιας χώρας δεν επιθυμεί την συνύπαρξη με άλλους πληθυσμούς, θέλει να αποσχιστεί και αντί να τον εξαλείψεις με πόλεμο, του δίνεις ένα κομμάτι της χώρας (36.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα) για να ζήσει αυτόνομα. Αυτό έκανε το σατανικό καθεστώς Στάλιν. Βεβαίως, στο άρθρο στο οποίο παραπέμπω αναφέρεται ότι οι περισσότεροι Εβραίοι σεπαρατιστές-εθνικιστές ήθελαν την Κριμαία, που είχε πολύ καλύτερο κλίμα. Τόσο γύφτος όμως ήταν ο Στάλιν που δεν τους έδωσε μια ψωροΚριμαία, για αυτό και τιμωρείται ακόμα και σήμερα η Ρωσία για τα ανομήματά του.

Όπως και να 'χει, η δυσάρεστη για την κυρία Κριτσέφσκαγια ουσία είναι ότι η Αυτόνομη Εβραϊκή Περιοχή ήταν εκχώρηση του Σοβιετικού κράτους στους Εβραίους σεπαρατιστές και όχι τόπος εξορίας του συνόλου του εβραϊκού πληθυσμού της Ρωσίας. Ή αλλιώς, ότι στο Μπιρομπιτζάν ένας Εβραίος μπορούσε να βρεθεί επειδή το ήθελε και μόνο. Δεν τον ανάγκαζε κανείς να μείνει εκεί.

Η ιδέα για Αυτόνομη Εβραϊκή Περιοχή, με προτίμηση τη δημιουργία της στην Κριμαία, πρωτοδιατυπώθηκε στην ΕΣΣΔ από τον σιωνιστή Αβραάμ Μπραγκίν νωρίς, μόλις το 1924. Όταν ο Στάλιν αποφάσισε ότι "θα δώσουμε γη στους Εβραίους, όχι όμως στην Κριμαία", και επιλέχθηκε το Μπιρομπιτζάν, οι σεπαρατιστές Εβραίοι άρχισαν να εγκαθίστανται εκεί εθελοντικά και στη βάση της δικής τους καμπάνιας για αυτονομία από το 1928, όταν η περιοχή κηρύχτηκε επίσημα Εθνική Εβραϊκή Περιοχή. Εγκαταστάθηκαν εθελοντικά, σύμφωνα πάντα με το ίδιο σιωνιστικό σάιτ, 40.000 Εβραίοι στο μέγιστο σημείο μετεγκατάστασης (ο εβραϊκός πληθυσμός της ΕΣΣΔ ήταν εκατομμύρια). 

Το 1934, το έτος το οποίο αναφέρει η κυρία Κριτσέφσκαγια ως έτος ίδρυσης της Αυτόνομης Εβραϊκής Περιοχής, είναι πράγματι το έτος ανακήρυξής της με αυτόν τον τίτλο, έξι όμως χρόνια μετά την εθελοντική μετοίκηση εκεί ενός μικρού τμήματος του εβραϊκού πληθυσμού που δεν ήθελε να ζει στην ΕΣΣΔ.

Δυστυχώς για αρκετούς από τους Εβραίους σεπαρατιστές, το Μπιρομπιτζάν είναι πολύ ασιατικό περιβάλλον, στα σύνορα με την Κίνα, κι έτσι από 40.000 Εβραίους κατοίκους που έφτασε η ΑΕΠ επί "σατανά", ο πληθυσμός έπεσε στους 14.000 το 1959, έξι χρόνια μετά τον θάνατό του. Σήμερα είναι μόλις 4.000. Η μεγάλη πλειοψηφία των κατοίκων του άλλαξε άποψη για την συμβίωση με άλλες εθνότητες και εγκατέλειψε το σεπαρατιστικό εγχείρημα όσο αυτοβούλως το ανέλαβε.

Η ίδρυση της Εθνικής Εβραϊκής Περιοχής και μετέπειτα της Αυτόνομης Εβραϊκής Περιοχής σε μια εποχή (1928-1944), όπου το να είσαι Εβραίος στην Ευρώπη ήταν άκρως επικίνδυνο για τη σωματική σου ακεραιότητα, δεν άφησε ασυγκίνητη την παγκόσμια Εβραϊκή Κοινότητα, για την στάση της οποίας φαίνεται μακάρια ανίδεη η κυρία Κριτσέφσκαγια, αρθρογράφος της "Αυγής."

Το 1934 ιδρύθηκε στις... ΗΠΑ η "Αμερικανική Επιτροπή για την Εγκατάσταση των Εβραίων στο Μπιρομπιτζάν", με ηγέτη τον Εβραίο τραπεζίτη και χρηματιστή Γουίλλιαμ Κοέν, και υποστηρικτή, ανάμεσα σε άλλους, τον Άλμπερτ Αϊνστάιν. Στόχος της ήταν ο καθόλα αξιέπαινος στόχος να γλιτώσει τις ζωές των δύσμοιρων Εβραίων που κατοικούσαν σε βάρβαρες χώρες όπως η Πολωνία και η Γερμανία από τη σφαγή, δίνοντάς τους την ικανότητα να μεταβούν στην ασφάλεια της απομακρυσμένης αυτής περιοχής της ΕΣΣΔ, με άλλα λόγια, η χρηματοδότηση Εβραίων ώστε να μετοικήσουν σ' αυτό που η έξοχη κυρία Κριτσέφσκαγια παρουσιάζει, λίγο-πολύ, ως σατανικά προετοιμασμένο αντισημιτικό Γκουλάγκ. Πολύ πριν το Ισραήλ, το Μπιρομπιτζάν ήταν το πρώτο εβραϊκό κράτος στον κόσμο.

Όμως είναι πιθανό η κυρία Κριτσέφσκαγια να μην χρειάζεται γνώσεις, αφού στην φαντασία αριστεύει πραγματικά. Διότι είναι ίσως ο μόνος άνθρωπος παγκοσμίως που ανακάλυψε και "λίστες Εβραίων" που συντάχθηκαν το 1953 και τρένα έτοιμα για αναχώρηση σε κάτι που φαίνεται να μπερδεύει με το Άουσβιτς. Και η νοσηρή και συκοφαντική φαντασία όμως είναι φαντασία: δυστυχώς, οι λίστες του Εβραϊκού Ολοκαυτώματος που ετοίμαζε ο Στάλιν πριν πάθει αποπληξία απ' τα νεύρα του είναι μάλλον αποκλειστικά στα δικά της χέρια και δεν έχουν εντοπιστεί ποτέ και πουθενά εκτός των σελίδων της εφημερίδας της "Ριζοσπαστικής Αριστεράς".

Στο τελευταίο μέρος, θα παραθέσουμε αποσπάσματα από μια γυναίκα η οποία σε αντίθεση με την κυρία Κριτσέφσκαγια, δεν γράφει φτηνές ιστορίες τρόμου για ευτελείς σοσιαλδημοκράτες και ταξικά ναυάγια, αλλά είναι ιστορικός. Έστω, αντισταλινική ιστορικός. Την Αντονέλλα Σολομόνι.

IV.

Το άρθρο της Αντονέλα Σαλομόνι "Αντισημιτισμός στην μεταπολεμκή ΕΣΣΔ με στήριξη του κράτους: Μελέτες και ιστορικές προοπτικές" δεν είναι, όπως άλλωστε δείχνει ο τίτλος του, καθόλου φιλικό προς την ΕΣΣΔ. Τυχαίνει όμως να περιέχει μια αναλυτική συζήτηση όσων αναφέρει η κυρία Κριτσέφσκαγια στο άρθρο της στην "Αυγή." Ας δούμε τι λέει η Σαλομόνι, καθηγήτρια σύγχρονης ιστορίας στο Πανεπιστήμιο της Καλαβρίας και της ιστορίας του Shoah και των γενοκτονιών στο Πανεπιστήμιο της Μπολόνια. Οι εμφάσεις είναι δικές μου:

Από τις αρχές της δεκαετίας του 1950, και όλο και περισσότερο καθώς περνούσε ο καιρός, λεγόταν ότι επίκειτο μαζικό εκτοπισμός των Εβραίων στη Σιβηρία, ο οποίος προετοιμάστηκε βάσει άμεσης προτροπής του Στάλιν στην περίοδο εκείνη. Η δίκη ενάντια στους "γιατρούς-σαμποτέρ", σύμφωνα με πολλές μαρτυρίες, περιλαμβανομένων των μαρτυριών υψηλών Σοβιετικών αξιωματούχων (που όμως παρατίθεντο έμμεσα) θα τύγχανε ανοιχτά ενθουσιώδους υποδοχής και θα κατέληγε με δημόσιες εκτελέσεις στη Μόσχα και σε άλλες μεγάλες πόλεις, ώστε να ακολουθήσει ένα τεράστιο κύμα πογκρόμ τα οποία θα οργάνωνε το καθεστώς σε ολόκληρη τη χώρα. Μόνο επειδή πέθανε ο Στάλιν δεν εφαρμόστηκε το σχέδιο. Πράγματι, ο τρόπος με τον οποίο συνελήφθηκαν οι γιατροί, η χρήση βασανιστηρίων για να εξαχθούν οι ομολογίες τους, και η μεγάλη προπαγανδιστική καμπάνια που συνόδευσε αυτή την επιχείρηση  δείχνουν πως ήταν επικείμενη μια μεγάλης έκτασης "εκκαθάριση." Φήμες πιθανού βίαιου εκτοπισμού των Σοβιετικών Εβραίων στο Μπιρομπιτζάν είχαν ήδη αρχίσει να διαχέονται στις αρχές του 1948, μετά τον μυστηριώδη θάνατο του Μίχελς. Ενισχύθηκαν στα τέλη της ίδιας χρονιάς, κατά τη διάρκεια της διάλυσης της Εβραϊκής Αντιφασιστικής Επιτροπής και της σύλληψης των μελών της [σσ. συνεργάτης της ήταν ο Vasily Grossman στον οποίο αναφέρεται η κυρία Κριτσέφσκαγια]. Χρόνια αργότερα, οι φήμες βρήκαν επιβεβαίωση σε δηλώσεις που ανέφεραν ακόμα και την κατασκευή ειδικών στρατοπέδων και την προετοιμασία τραίνων για να μετακινηθούν τα θύματα της απέλασης. Όμως κανένα γραπτό τεκμήριο δεν βρέθηκε περί της ύπαρξης τέτοιου σχεδίου. Έτσι το θέμα ήταν πάντα αμφιλεγόμενο.

Το ότι υπάρχει πραγματική βάση για μια τέτοια απέλαση είναι αναμφισβήτητο σε μια χώρα όπου οι αναγκαστικές μετακινήσεις πληθυσμών, για ταξικούς ή για εθνικούς λόγους, ήταν συνηθισμένη πρακτική στις δεκαετίες του 1930 και του 1940. Όμως η εφαρμογή αυτής της απειλής ενάντια στους Εβραίους θα έβρισκε σημαντικά εμπόδια.  Σύμφωνα με τον Γενάντι Κοστιρτσένκο, σε αντίθεση με την περίπτωση πληθυσμών με συγκεκριμένη γεωγραφική βάση, η απέλαση εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων που δεν ζούσαν σε συγκεκριμένες περιοχές, αλλά μάλλον σε πυκνοκατοικημένα αστικά κέντρα, δεν θα μπορούσε να εφαρμοστεί γρήγορα και μυστικά. Αυτό ισχύει ακόμα περισσότερο αν σκεφτεί κανείς ότι οι άνθρωποι αυτοί ήταν βαθιά ενσωματωμένοι στον υπόλοιπο πληθυσμό, στο σημείο που είχαν σημαντικές θέσεις στη δημόσια ζωή. Ακόμα πιο σημαντικά, σε μια χώρα που δεν είχε την εθνοτική ομοιογένεια της Γερμανίας, κανένας θεσμικός αντισημιτισμός στην πολυεθνική ΕΣΣΔ δεν θα μπορούσε να συναγωνιστεί τη Ναζιστική ακρότητα.  Θα έπρεπε μάλλον να αναπτυχθεί βαθμιαία και διακριτικά, και κυρίως, χωρίς τυπική νομιμοποίηση. Αλλιώς, ο αντισημιτισμός θα οδηγούσε σε μια σημαντική παρέκκλιση από την κομμουνιστική ιδεολογία "που κρατούσε ακόμα ένα μικρό αλλά κρίσιμης σημασίας στοιχείο Μπολσεβίκικου διεθνισμού, παρά το σταλινικό στίγμα του σωβινισμού." Έτσι, η αναγκαία μυστικότητα, η σταδιακότητα και ο πολυεθνισμός αποκλείουν την δυνατότητα της υιιοθέτησης βραχυπρόθεσμων, καταναγκαστικών μαζικών μέτρων σε ό,τι αφορά τους Εβραίους σε καιρό ειρήνης.  Αν ο Στάλιν είχε οποιοδήποτε σχέδιο, αυτό συνίστατο στην ενσωμάτωση των Εβραίων, "προωθώντας", ακόμα και με κατασταλτικά μέσα (και πρώτα απ' όλα ενάντια στην Εβραϊκή κουλτούρα και διανόηση, που θεωρούνταν υπεύθυνες για την αντίσταση στη διαδικασία εθνικοποίησης) μια εξέλιξη που υπ'ο άλλες συνθήκες θα θεωρούνταν φυσική και αντικειμενική.

Μέρος της μετασοβιετικής συζήτησης επικεντρώθηκε στο εγχείρημα μιας συλλογικής επιστολής που θα δημοσιευόταν στην Πράβδα στο όνομα σημαντικού αριθμού των μελών των Σοβιετικών Εβραίων· η επιστολή θα καταδίκαζε τους "προδότες" γιατρούς και θα πρότεινε εθελοντική απέλαση των Εβραίων ώστε να γλιτώσουν τη λαϊκή οργή. Όμως καμία από τις γνωστές εκδοχές αυτής της επιστολής δεν μιλά ρητά για τέτοιο σχέδιο. Η δημοσίευση, το 2003, του βιβλίου που επιμελήθηκαν οι Jonathan Brent και Vladimir Naumov [σσ. Το τελευταίο έγκλημα του Στάλιν: Η συνωμοσία ενάντια στους Εβραίους γιατρούς], το οποίο άντλησε από νέο αρχειακό υλικό, έχει δώσει νέα πνοή στη συζήτηση. Το βιβλίο μας επιτρέπει μια βαθύτερη γνώση των μέσων και των λόγων που οδήγησαν στην εμπλοκή των γιατρών σε μια υποτιθέμενη "συνωμοσία" ενάντια στη Σοβιετική εξουσία. Οι επιμελητές αναφέρονται συχνά στην κατασκευή νέων στρατοπέδων στο Καζακστάν, το Ιρκούτσκ και την αυτόνομη Δημοκρατία του Κόμι, τα οποία υποτίθεται ότι φτιάχτηκαν για να υποδεχτούν Εβραίους εκτοπισμένους. Όμως έχει παρατηρηθεί ότι δίνοντας λεπτομέρειες για τους συγκεκριμένους τόπους εγκλεισμού, τα ντοκουμέντα κάνουν λόγο μονάχα για "Γερμανούς, Αυστριακούς και άλλους εγκληματίες". Επιπλέον, με δεδομένη την απουσία οποιασδήποτε συγκεκριμένης διαταγής [σσ. για απέλαση Εβραίων] τα μοναδικά τεκμήρια που δίνονται για υποστήριξη της υπόθεσης είναι οι μαρτυρίες ανθρώπων που εμπλέκονταν.

Κατά συνέπεια, φαίνεται ορθό να πούμε ότι η απέλαση Σοβιετικών Εβραίων είναι "μύθος", προϊόν της "κοινωνικής υστερίας" και του πανικού που εμπότισε την Εβραϊκή κοινότητα κατά την περίοδο μετά τον πόλεμο και το Ολοκαύτωμα, μύθος ο οποίος αργότερα ενθαρρύνθηκε ενσυνείδητα από τις ιδιαίτερες προκείμενες του Ψυχρού Πολέμου.

Εδώ, χωρίς κανένα περαιτέρω σχόλιο, τελειώνει η αναφορά μας σε μια ακόμα αδίστακτη "Ψυχρή Πολεμίστρια" από τους πολλούς που εκτρέφονται γενναιόδωρα με δυτικο-ευρωπαϊκά κονδύλια στον κόρφο της "Ριζοσπαστικής Αριστεράς", την κυρία Ευγενία Κριτσέφσκαγια. Άλλωστε, η Ρωσία μετά το 1990-91 είναι η πρωτοπόρος χώρα εφαρμογής της μαζικής εξαγοράς συνειδήσεων και της διαγραφής της ιστορικής μνήμης που προαπαιτεί η νομιμοποίηση της θηριωδίας του παγκόσμιου καπιταλισμού, δίνοντας έτσι και τον τόνο για τις ανάλογες επιχειρήσεις πλύσης εγκεφάλου με το απορρυπαντικό του χρήματος στην Ελλάδα.