Η ένταση των αστικών σχεδιασμών, οι προβληματισμοί - διαβεβαιώσεις - εξυπηρετήσεις του ΣΥΡΙΖΑ για το κεφάλαιο και ο άλλος δρόμος

ΑΝΑΜΟΡΦΩΣΗ ΤΟΥ ΑΣΤΙΚΟΥ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΣΚΗΝΙΚΟΥ

Οι αστικοί σχεδιασμοί εντείνονται

Η αναμόρφωση του αστικού πολιτικού σκηνικού πηγαίνει χέρι - χέρι με την αναζήτηση άλλων μειγμάτων αστικής διαχείρισης της καπιταλιστικής κρίσης που να εξασφαλίζουν ρευστότητα στο μεγάλο κεφάλαιο, προώθηση των συμφερόντων του και απορρόφηση των λαϊκών αντιδράσεων.


Μαζί και με μια συζήτηση για τα παραπέρα βήματα της ΕΕ, τη λειτουργία των ευρωενωσιακων μηχανισμών και θεσμών στο μέλλον. Αφορά κυρίως το ποιος μπορεί τελικά να αποτελέσει το σοσιαλδημοκρατικό πόλο - πυλώνα του συστήματος.

Σε ένα πρώτο επίπεδο εξελίξεων, οι πολυδιαφημισμένοι «58» (ή έστω η ηγεσία τους) αποφάσισαν να μην κατεβάσουν υποψήφιους στο κοινό ευρωψηφοδέλτιο της λεγόμενης ΕΛΙΑΣ (ΠΑΣΟΚ - Λοβέρδος κ.ά.).

Για το γεγονός αυτό δόθηκαν πολλές εξηγήσεις, με πιο επικρατέστερη ότι αυτό οφείλεται στην απόφαση Σαμαρά - Βενιζέλου οι ευρωβουλευτές να εκλεγούν με σταυρό, άρα για διάφορους λόγους γινόταν δύσκολη έως απίθανη η εκλογή στελεχών των «58»

Ωστόσο, είναι σίγουρο ότι οι διεργασίες για την αναμόρφωση του λεγόμενου κεντροαριστερού χώρου όχι μόνο δεν έχουν λήξει, αλλά θα ενταθούν το επόμενο διάστημα.

Αυτό φανερώνουν άλλωστε οι επισημάνσεις ότι παρά την εκλογική κατεδάφιση του ΠΑΣΟΚ, η σοσιαλδημοκρατία συνεχίζει να έχει σημαντικά ερείσματα σε τμήματα εργαζομένων και ιδιαίτερα σε μεσαία στρώματα όπως έχουν δείξει οι αρχαιρεσίες σε συνδικάτα, φορείς όπως οι δικηγορικοί σύλλογοι κλπ.

Δεν πρέπει να υποτιμήσουμε ότι οι ίδιες οι εκλογές του Μάη θα αποτελέσουν σταθμό για την αναμόρφωση του χώρου, κάτι που επισήμανε και ο ίδιος ο Βενιζέλος.

Επίσης ως παράγοντας που κινείται στο χώρο της σοσιαλδημοκρατίας προβάλλεται και το κόμμα που ίδρυσε ο Στ. Θεοδωράκης με τον τίτλο «Το Ποτάμι».

 Αλλο μείγμα

Πάντως το πιο ενδιαφέρον από την υπόθεση των «58» τη βδομάδα που πέρασε ήταν οι θέσεις τους για την «Ευρώπη». Θέτοντας το δικό τους κριτήριο για τις ευρωεκλογές, αναφέρουν ότι

• «στις ευρωεκλογές (...) Θα ψηφίσουμε για την αναγέννηση του αληθινού οράματος της Ευρώπης. Ευρώπη: Ούτε λιτότητα, ούτε λαϊκισμός».

Εκφράζοντας τμήματα του κεφαλαίου που θέλουν ένα άλλο μείγμα διαχείρισης, με απελευθέρωση κεφαλαίων προς χρηματοδότησή τους, σημειώνουν:

• «Ο κίνδυνος για την Ευρώπη και τους λαούς της έρχεται από δύο διαφορετικές κατευθύνσεις. Από τη συνεχή λιτότητα και από τον εθνικολαϊκισμό όποιο χρώμα και αν έχει». Και παρακάτω: «Λέμε όχι στην αδιαλλαξία της λιτότητας, στο νεοφιλελεύθερο δογματισμό, στις αντιαναπτυξιακές πολιτικές που πνίγουν την πραγματική οικονομία».

Είναι σαφές ότι οι θέσεις αυτές συμπίπτουν με την κριτική που εκφράζει και ο ΣΥΡΙΖΑ στην ΕΕ.

Η σύμπτωση καταγράφεται και σε άλλες τους προτάσεις που εξυπηρετούν το στόχο εξασφάλισης ρευστότητας στους καπιταλιστές: 

• Αλλαγή του καταστατικού της ΕΚΤ ώστε να μπορεί να παρεμβαίνει στην πρωτογενή αγορά ομολόγων και να ασκεί το ρόλο δανειστή ύστατης ανάγκης.
• Κατάργηση της τρόικας και αντικατάστασή της από τα θεσμικά όργανα της ΕΕ. Ενεργοποίηση της Ευρωπαϊκής Τράπεζας Επενδύσεων και του Ευρωπαϊκού Επενδυτικού Ταμείου.
• Φόρο επί των χρηματοπιστωτικών συναλλαγών για τη χρηματοδότηση του κράτους Πρόνοιας.
• Συμφωνία για μορφές αμοιβαιοποίησης του χρέους και διασφάλισής του.
• Καθιέρωση ευρωπαϊκού ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος για άπορους και αντίστοιχου επιδόματος ανεργίας, μέτρο διαχείρισης της ακραίας φτώχειας.

Υπέρ της ανάγκης άλλου μείγματος διαχείρισης επιχειρηματολογεί εσχάτως και το ΠΑΣΟΚ. Ειδικά μετά το πρόσφατο ταξίδι του προέδρου του, Ευ. Βενιζέλου, το Γενάρη σε Γαλλία και ΗΠΑ. Ελεγε χαρακτηριστικά ο Βενιζέλος στις 10/2, στη συνεδρίαση των σοσιαλδημοκρατών ευρωβουλευτών στο Στρασβούργο για «το πρόβλημα της τρόικας»: «Ξεκινάει μέσα από την πίεση των ισχυρών ευρωπαϊκών κυβερνήσεων, ιδίως της γερμανικής κυβέρνησης, να έρθει το ΔΝΤ και να εγκατασταθεί στην καρδιά της Ευρωζώνης». Μιλούσε για «σκληρούς συσχετισμούς, μεταξύ αυτών που είναι δημοσιονομικά "ενάρετοι" και αποφασίζουν και αυτών που είναι δημοσιονομικά "άσωτοι" και πρέπει να εφαρμόσουν τις αποφάσεις». Εστίαζε σε μια «πολιτική ανισορροπία στην Ευρώπη»: «Ποιοι είναι οι δημοσιονομικά "ενάρετοι"; Οι πέντε χώρες με τριπλό Α στην πιστοληπτική ικανότητα. Στην πραγματικότητα ποιες είναι οι χώρες αυτές; Μόνο η Γερμανία».

Στον απόηχο τέτοιων δηλώσεων, είχαμε αργότερα τοποθετήσεις όπως αυτή του γραμματέα της ΚΠΕ του ΠΑΣΟΚ Νίκου Ανδρουλάκη, ότι

• «η σημερινή Σοσιαλδημοκρατία (...) έδειξε αδυναμία να συγκρουστεί με την κυρίαρχη δεξιά αντίληψη περί της σκληρής λιτότητας που επέβαλε η ευρωπαϊκή ελίτ και αποδέχτηκε πολιτικές πλήρους απορρύθμισης».

«Αλλη» ΕΕ

Τόσο οι «58», όσο και οι άλλες κινήσεις της σοσιαλδημοκρατίας, υιοθετούν την κατεύθυνση της εμβάθυνσης της οικονομικής και πολιτικής ενοποίησης. Αναφέρεται χαρακτηριστικά στο ίδιο κείμενο:

• «Η κρίση μας έδειξε ότι χωρίς σταθερότερη Οικονομική, Νομισματική και Δημοσιονομική Διακυβέρνηση, το κόστος που θα πληρώνουν οι ευρωπαϊκοί λαοί θα είναι βαρύ και η ενότητα της Ευρωζώνης θα κινδυνεύει. Χρειαζόμαστε ένα τολμηρό άλμα στην τραπεζική, δημοσιονομική, οικονομική και πολιτική ενοποίησή της».

Στον αντίποδα αυτής της λογικής και προσπαθώντας να εκφράσει τον αστικό εθνικιστικό «ευρωσκεπτικισμό», ο πρόεδρος των ΑΝΕΛ Πάνος Καμμένος σημείωνε ότι «αυτή τη στιγμή υπάρχουν δύο κόσμοι στην πολιτική. Εκείνοι οι οποίοι πιστεύουν στο φεντεραλισμό, στην ομοσπονδιοποίηση, στην κατάργηση των εθνών-κρατών - σε αυτό συμφωνούν το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα και το Ευρωπαϊκό Σοσιαλιστικό Κόμμα (ΠΑΣΟΚ - ΝΔ δηλαδή) - και υπάρχουν και οι άλλοι, οι αντιφεντεραλιστές, που πιστεύουμε στην έννοια του έθνους-κράτους. Αυτοί οι δύο κόσμοι θα συγκρουστούμε στις ευρωεκλογές. Εμείς δεν πιστεύουμε στη μείωση της εθνικής κυριαρχίας. Θα συναντηθούμε, λοιπόν, με δυνάμεις οι οποίες πιστεύουν στην παραμονή της εθνικά κυρίαρχης Ελλάδας».

***

ΣΥΡΙΖΑ

Προβληματισμοί, διαβεβαιώσεις και εξυπηρετήσεις για το κεφάλαιο

Ο ΣΥΡΙΖΑ αντιμετωπίζει τα δικά του προβλήματα στο πλαίσιο αναμόρφωσης του αστικού πολιτικού σκηνικού, κυρίως στο να πείσει ότι μπορεί να αποτελέσει πυλώνα σταθερότητας του συστήματος. Εκφράζεται έντονη αμφισβήτηση γι' αυτό. 

Σε μερίδα του αστικού Τύπου επισημαίνεται το γεγονός ότι ψηφοδέλτια του ΣΥΡΙΖΑ δεν φέρνουν τα αναμενόμενα αποτελέσματα σε σωματεία και συλλόγους, παρά την εκτίναξη του κόμματος στις εθνικές εκλογές και τις δημοσκοπήσεις:

• «Πριν από τους δικηγόρους, οι αγωνιστές του ΣΥΡΙΖΑ πάτωσαν στο ΤΕΕ, στη ΓΣΕΕ, στη ΓΣΕΒΕΕ, στην ΑΔΕΔΥ και γενικώς σε όλες τις συνδικαλιστικές εκλογές που έχουν γίνει από το 2012 - με εξαίρεση την ΟΛΜΕ και τους γιατρούς του αείμνηστου ΕΟΠΥΥ όπου κατέγραψαν άνοδο. Στη συντριπτική πλειονότητα των συνδικαλιστικών εκλογών της τελευταίας διετίας τις πρώτες θέσεις διατηρούν οι συνδικαλιστές που προέρχονται από τη ΝΔ ή την ευρύτερη Κεντροαριστερά (...) Η προφανής αδυναμία του ΣΥΡΙΖΑ να οργανώσει και να εκφράσει μια εργασιακή πλειοψηφία έστω και σε συνδικαλιστικό επίπεδο εξηγεί και την αδυναμία του να οργανώσει ένα αποτελεσματικό "κίνημα ανατροπής" της κυβέρνησης "από τα κάτω"».

Αυτά σημειώνονταν στην εφημερίδα «Τα Νέα» πριν από μερικές μέρες.

Ο προβληματισμός για το κατά πόσο ο ΣΥΡΙΖΑ αποκτά πραγματικά «πόδια», αναπτύσσεται και στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ. Τροφοδοτείται και από περιστατικά δυσκολίας να βρεθεί υποψήφιος ικανός να δώσει τη μάχη των τοπικοδιοικητικών εκλογών με αξιώσεις (π.χ. Θεσσαλονίκη) ή από φαγωμάρα για το «χρίσμα» σε τοπικές του οργανώσεις (π.χ. Πάτρα).

Γράφτηκε στην κυριακάτικη «ΑΥΓΗ» της 23/2:

• «Αρχίζει να φαίνεται στο επίπεδο των αυτοδιοικητικών εκλογών πως αυτό το πανελλήνιο 27% (σ.σ.: των εθνικών εκλογών) δεν είναι στο τσεπάκι του ΣΥΡΙΖΑ (...) Οι οργανώσεις του κόμματος που κλήθηκαν να κάνουν τις καλύτερες δυνατές επιλογές στον χώρο ευθύνης τους αποκαλύπτουν τις αδυναμίες που έχουν στις γειώσεις με το κοινωνικό τους περιβάλλον (...)».

Αλλωστε, σε ανύποπτη στιγμή είχε ομολογηθεί ανοιχτά στην «Αυγή» πως είναι πρόβλημα ότι η εκλογική επιρροή του ΣΥΡΙΖΑ δεν εκφράζεται στο συνδικαλιστικό κίνημα και την τοπική διοίκηση, εκτίμηση που αξιοποιήθηκε ως επιχείρημα για την ανάγκη «διεύρυνσης» των ψηφοδελτίων του.

Οι δυσκολίες αυτές υποχρεώνουν τον ΣΥΡΙΖΑ σε αναδίπλωση από τη θέση για «δημοψηφισματικό» χαρακτήρα των εκλογών του Μάη.

«Μετρητά στο χέρι» υπόσχεται στους επιχειρηματίες

Την ίδια ώρα, για το «ειλικρινές, βαθύ και ουσιαστικό ενδιαφέρον» του ΣΥΡΙΖΑ διαβεβαίωσε τους επιχειρηματίες ο Αλ. Τσίπρας από το βήμα ημερίδας του κόμματός του την περασμένη Τετάρτη, όπου παρουσιάστηκε η κυβερνητική του πρόταση για τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις (ΜμΕ) και την επιχειρηματικότητα.

Στις θέσεις που παρουσιάστηκαν δεν ορίζεται με σαφήνεια ποιες επιχειρήσεις υπάγονται κατά τον ΣΥΡΙΖΑ στην κατηγορία των ΜμΕ. 

Θυμίζουμε ότι με αυτόν τον όρο η ΕΕ αναφέρεται σε καπιταλιστικές επιχειρήσεις που απασχολούν έως και 200 άτομα και έχουν ετήσιο τζίρο μέχρι και 10 εκατομμύρια ευρώ. Καμιά δηλαδή σχέση με τους φτωχούς αυτοαπασχολούμενους.

Οι θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ χαρακτηρίζουν ως σοβαρό πρόβλημα διαρθρωτικού χαρακτήρα τον πολύ μεγάλο αριθμό επιχειρήσεων που απασχολούν από 0 έως 3 εργαζομένους. Μάλιστα, προκρίνουν ξεκάθαρα μέτρα συγκέντρωσης και συγκεντροποίησης:

• «Οι προτάσεις για ευνοϊκές και ρεαλιστικές ρυθμίσεις πρέπει να συνδεθούν με αξιόπιστα επιχειρηματικά σχέδια ανασυγκρότησης, σε οριζόντια τοπική διάταξη ή κάθετη περιφερειακή. Με μελέτες βιωσιμότητας των αναφερόμενων επιχειρήσεων ή ανάλογα σχέδια για νέες επιχειρήσεις, εταιρικής ή συνεταιριστικής μορφής, που θα προκύπτουν με συνένωση παλαιών, με στόχο οικονομίες κλίμακας και βιώσιμη προοπτική. Θέσπιση ευνοϊκών φορολογικών απαλλαγών και ρυθμίσεων, για τη μεταβίβαση πάγιου εξοπλισμού, που παραμένει αδρανής σε αυτές, ιδιαίτερα σε κοινωνικές συνεταιριστικές επιχειρήσεις. Σε περιπτώσεις συνενώσεων οι ρυθμισμένες υποχρεώσεις δε θα πρέπει να βαραίνουν τις νέες επιχειρήσεις, αλλά μόνο τα υπόχρεα φυσικά πρόσωπα».

Η αναγκαιότητα συγκέντρωσης της παραγωγής είναι δεδομένη και αντικειμενική.

Το ζήτημα είναι αν θα γίνει με καπιταλιστικό τρόπο που στη βάση του ανταγωνισμού σημαίνει και καταστροφή τμήματος των αυτοαπασχολούμενων, διατήρηση άλλων σε καθεστώς αβεβαιότητας και μόνιμης απειλής ή με σοσιαλιστικό τρόπο, με την ένταξη δηλαδή στην κοινωνική παραγωγή στη βάση της κοινωνικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής.

Είναι αναγκαίο στον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης, ειδικά σε συνθήκες καπιταλιστικής ανάκαμψης, να στηριχτούν μεσαίες ή μικρότερες καπιταλιστικές επιχειρήσεις σε ορισμένους κλάδους. Αλλωστε, μαζί με την καταστροφή υπάρχει και η τάση αναπαραγωγής τέτοιων επιχειρήσεων.

Ο ΣΥΡΙΖΑ με σαφήνεια υιοθετεί τον πρώτο δρόμο, δηλαδή τον καπιταλιστικό τρόπο, όμως προσπαθεί να εμφανίσει τη δική του πρόταση ως «μέση λύση» υποσχόμενος στους μεγάλους ότι θα γίνουν μεγαλύτεροι και στους μικρούς ότι θα μεγαλώσουν μέσα από καπιταλιστικούς συνεταιρισμούς. 

Ετσι, ο ΣΥΡΙΖΑ, ως κόμμα αστικής διαχείρισης, επιχειρεί να υπηρετήσει συγκεκριμένες επιδιώξεις του μεγάλου κεφαλαίου για σύναψη συμμαχιών με τις λεγόμενες ΜμΕ, το εύρος των οποίων περιλαμβάνει από φτωχούς αυτοαπασχολούμενους μέχρι μεσαίους κεφαλαιοκράτες.

Πολιτική που βεβαίως δε συμφέρει τη συντριπτική πλειοψηφία των φτωχών αυτοαπασχολούμενων. Θυμίζουμε ότι η πείρα των συνεταιρισμών στο έδαφος του καπιταλισμού έχει δείξει ότι είτε αυτοί καταστρέφονται, είτε εξελίσσονται σε μεγάλες καπιταλιστικές επιχειρήσεις, ή εξαγοράζονται από μεγάλα μονοπώλια.

Πάντα στο όνομα της στήριξης των ΜμΕ οι αστικές κυβερνήσεις έπαιρναν μέτρα προς όφελος γενικά του κεφαλαίου. Κάτι ανάλογο επιχειρεί και ο ΣΥΡΙΖΑ με τις προτάσεις του.

Τέτοιου είδους είναι οι προτάσεις - «παροχές» που παρουσιάστηκαν, όπως μείωση ενεργειακού κόστους, ρυθμίσεις χρεών, στήριξη με επιδοτούμενες θέσεις εργασίας κ.λπ.

Το ίδιο και με τη δέσμευση για

• «πολιτικές στήριξης δυναμικών και καινοτόμων παραγωγικά επιχειρήσεων και ενθάρρυνσης για τη δημιουργία νέων (...) ιδιαίτερα σε κλάδους που έχουν στρατηγικό ενδιαφέρον».

Για το κεφάλαιο θα δουλεύουν Περιφέρειες και Δήμοι

Την Παρασκευή 21 Φλεβάρη, ο υπεύθυνος του τομέα ανάπτυξης του ΣΥΡΙΖΑ και εκ των διαμορφωτών της οικονομικής του πολιτικής, Γ. Σταθάκης, κατέθετε τα ίδια διαπιστευτήρια στους βιομηχάνους της Βόρειας Ελλάδας.

Σε εκδήλωση που οργάνωσε στη Θεσσαλονίκη ο Σύνδεσμος Βιομηχάνων Βόρειας Ελλάδας, ο Γ. Σταθάκης τους υποσχέθηκε μείωση του ενεργειακού κόστους 

• μιας και «δεν γίνεται να πληρώνουν 40% παραπάνω και να απαιτούμε να κάνουν εξαγωγές. Πρέπει να βρεθεί λύση τώρα με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, με μια μεγάλη συμφωνία για τη διάσωση της βιομηχανίας που επιβαρύνεται τόσο δυσανάλογα από το ενεργειακό αυτό κόστος».

Απαντώντας στο αίτημα των βιομηχάνων για χρηματοδοτική στήριξη, είπε ότι σε όλη την Ευρώπη, παρά την απαγόρευση, αξιοποιούνται σ' αυτή την κατεύθυνση χρηματοδοτικά εργαλεία μέσω των τοπικών κρατιδίων, των Περιφερειών και των Δήμων. 

Και πρόσθεσε ότι η

• «επαναφορά της ιδέας της βιομηχανικής πολιτικής στην Ευρώπη» (σ.σ. δηλαδή της πολιτικής - οικονομικής στήριξης των βιομηχανιών) «αποτελεί μια μεγάλη ευκαιρία για τη χώρα και πρέπει να την αξιοποιήσουμε στο έπακρο». Μάλιστα, σημείωσε πως σ' αυτή την κατεύθυνση μπορεί να χρησιμοποιηθεί και το ΕΣΠΑ.

Ο Γ. Σταθάκης με συνέντευξή του την περασμένη Δευτέρα για το ενδεχόμενο νέου μνημονίου υποστήριξε πως τα οικονομικά δεδομένα δεν συνηγορούν υπέρ ενός τέτοιου σεναρίου και πως αν επιβληθεί θα πρόκειται για πολιτική επιλογή, όχι επιβεβλημένη λόγω οικονομικών αναγκών, νομιμοποιώντας στην ουσία τα μνημόνια στο βαθμό που «τα επιβάλλουν» οικονομικές ανάγκες. Συγκεκριμένα ανέφερε:

• «Δεν μπορεί να πει κανείς αν στέκει, αυτή τη στιγμή, η ιδέα ενός νέου μνημονίου, με βάση τα οικονομικά δεδομένα, διότι προϋποθέτει μια νέα χρηματοδότηση. Παραδεκτά στοιχεία μιας νέας χρηματοδότησης είναι το χρηματοδοτικό κενό σχετικά με το χρέος της χώρας, τα περίφημα 11 δισ., τα οποία από οικονομική άποψη μπορούν να καλυφθούν με τρόπους που δεν επιβάλλουν την ανάγκη μιας νέας, έκτακτης χρηματοδότησης και είναι έτσι ένα θέμα διαχειρίσιμο, με την ΕΚΤ, τον ESM και τα εργαλεία που παρέχει. Αρα, η αναγκαιότητα δεν δικαιολογείται και επιβάλλεται από τις ανάγκες ή τις εντολές που έχει η τρόικα για να επιβάλει να συναφθεί μνημόνιο. Εάν τίθεται μ' αυτούς τους όρους, είναι πολιτικό το ζήτημα και όχι οικονομικό».

***

  
Αλλος ο δρόμος για το λαό!

Οι προαναφερόμενες ενδοαστικές διεργασίες και αστικοί προβληματισμοί καμία σχέση δεν έχουν με τα λαϊκά συμφέροντα. Αφορούν πτυχές της γενικής πολιτικής ΕΕ και κεφαλαίου ενάντια στο λαό και τις ανάγκες του. 

Και η σημερινή και όποια άλλη κυβέρνηση αποδέχεται αυτό το αντιλαϊκό πλαίσιο, θα ακολουθεί την ίδια πολιτική, ανεξάρτητα από τις όποιες κορόνες για «σκληρές διαπραγματεύσεις».

Το επόμενο διάστημα θα ενταθούν οι προσπάθειες εγκλωβισμού των εργαζομένων σε νέα αστικά πολιτικά σχήματα, θα οξυνθεί ο ανταγωνισμός ανάμεσα στα κόμματα αστικής διαχείρισης τόσο για το χρίσμα από το κεφάλαιο όσο και για την ικανότητα στράτευσης των εργαζομένων στα διάφορα εναλλακτικά τους σχέδια. Είτε με προώθηση της ενοποίησης της ΕΕ, είτε με τον ευρωσκεπτικισμό.

Σε ένα πλαίσιο όπου κυριαρχούν ενδοϊμπεριαλιστικοί - ενδοαστικοί ανταγωνισμοί, στη βάση της αντικειμενικής για το καπιταλιστικό σύστημα ανισομετρίας και που ειδικά στις συνθήκες της κρίσης βγαίνουν πιο έντονα στην επιφάνεια, δεν μπορεί παρά να αναπτύσσονται σοβαρές αντιθέσεις μέσα στις αστικές τάξεις στο εσωτερικό της ΕΕ: 

• Για την πορεία εξέλιξης της λυκοσυμμαχίας τους,
• Για τη σχέση της με άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα κλπ.

Κάθε βήμα στην πορεία της ΕΕ γίνεται πεδίο αντιπαραθέσεων (όπως έγινε π.χ. στην υπόθεση της περιβόητης τραπεζικής ένωσης όπου το μοντέλο που υιοθετήθηκε ευνοεί το γερμανικό κεφάλαιο) και

• Οι λύσεις που τελικά αποφασίζονται καθορίζονται στη βάση του συσχετισμού δύναμης, είναι αντανάκλαση της αντικειμενικής διαφορετικής οικονομικής και πολιτικής δύναμης των κρατών-μελών στο εσωτερικό της ΕΕ, που δεν μπορούν να αναιρεθούν από καμία ενδοαστική σύγκρουση, καμία Συνθήκη, καμία απόφαση κανενός οργάνου.

Οι εργαζόμενοι δεν πρέπει να εγκλωβιστούν στις διάφορες παραλλαγές, παραδρόμους και παρακάμψεις του αντιλαϊκού καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης της ΕΕ. 

Δεν πρέπει να μπλέξει ο λαός στις μεταξύ τους αντιθέσεις.

Το παράδειγμα της Ουκρανίας είναι χαρακτηριστικό ότι οι εργαζόμενοι, εγκλωβισμένοι στα γρανάζια των ενδοαστικών και ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων, την πληρώνουν.

Για να νιώσει και να γίνει πιο ισχυρός ο ο λαός, χρειάζεται ισχυροποίηση του ΚΚΕ παντού. 

• Με ενιαίο κριτήριο ψήφου σε Ευρωβουλή, Βουλή, δήμους και περιφέρειες, στα σωματεία, στους τόπους δουλειάς και τις γειτονιές. Μοναδική εγγύηση για ισχυρή αντιπαράθεση απέναντι σε κάθε αντιλαϊκή κυβέρνηση, στην πολιτική της ΕΕ και των μονοπωλίων.

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ - Σαββατοκύριακο, 1-2/3/2014