Αυτό να κάνουμε! ➽ Η Μποτίλια Στον Άνεμο σας εύχεται με τον πάντα επίκαιρο Ρόκε Δάλτον ➽ Καλή χρονιά και καλούς αγώνες ➽ ¡Hasta la poesía de la revolución!

#FreePalestine #SaveGaza #ZionistCensorship

 

 

Μετάφραση

Μπάμπης Ζαφειράτος - Μποτίλια Στον Άνεμο

 

 

Ρόκε Δάλτον

Γιατί γράφουμε

 

 

Γράφει κανείς στίχους και λατρεύει

το παράξενο γέλιο των παιδιών,

τα μύχια της ανθρώπινης ψυχής

που μέσα σε τραχιές όξινες πόλεις μεταμφιέζει τον μύθο της,

την καθιέρωση της χαράς

που την προφητεύει ο καπνός από τα εργοστάσια.

 

Ο καθένας κρατάει μια πατρίδα μικρή μέσα στα χέρια του,

ημερομηνίες φριχτές,

νεκρούς σαν μαχαίρια αδυσώπητους,

δηλητηριώδεις επίσκοπους,

τεράστιους νέους που στέκονται ολόρθοι

με μιαν απαντοχή πιο μεγάλη απ’ τα χρόνια τους,

επαναστάτες φουρνάρηδες με περισσότερη δύναμη από όση ένα κρίνο,

ράφτες σαν τη ζωή,

γεγονότα απ’ την πορεία της δικής μας ζωής, αγαπημένες,

ψωμί λιγοστό, άρρωστα παιδιά,

δικηγόρους προδότες,

καταδικασμένα εγγόνια γι’ αυτό που υπήρξανε,

γάμους χαραμισμένους από ανίκανους άντρες,

μανάδες, μαθητές, γεφύρια,

διαλυμένα προγράμματα, φωτογραφίες σκισμένες.

 

Ο καθένας μπορεί να πεθάνει,

αύριο,

σ’ ένα χρόνο,

σ’ ένα μήνα στο ακοίμητο άνθος της νιότης του⸱

θα μείνει σπαρμένος κάτω απ’ το χώμα

και νέοι άνθρωποι θα έρθουν ζητώντας καινούργιους ορίζοντες.

Θα ρωτήσουν τι ήμασταν,

ποιοι ήμασταν εμείς με τις αμάλαγες φλόγες που υπήρξαμε πριν απ’ αυτούς,

ποιους να βλαστημάνε μέσα απ’ τις μνήμες τους.

 

Λοιπόν.

Αυτό να κάνουμε:

Τον χρόνο που μας αγγίζει να τον φυλάμε για χάρη τους.

 

 

Από τη συλλογή «Το Παράθυρο στο Πρόσωπο» (1961)

Μετάφραση: Μπάμπης Ζαφειράτος, 10 Μαρτίου 2023

 

 

 

 

Roque Dalton

Por qué escribimos

 

 

Uno hace versos y ama

la extraña risa de los niños,

el subsuelo del hombre

que en las ciudades ácidas disfraza su leyenda,

la instauración de la alegría

que profetiza el humo de las fábricas.

 

Uno tiene en las manos un pequeño país,

horribles fechas,

muertos como cuchillos exigentes,

obispos venenosos,

inmensos jóvenes de pie

sin más edad que la esperanza,

rebeldes panaderas con más poder que un lirio,

sastres como la vida,

páginas, novias,

esporádico pan, hijos enfermos,

abogados traidores

nietos de la sentencia y lo que fueron,

bodas desperdiciadas de impotente varón,

madre, pupilas, puentes,

rotas fotografías y programas.

 

Uno se va a morir,

mañana,

un año,

un mes sin pétalos dormidos;

disperso va a quedar bajo la tierra

y vendrán nuevos hombres pidiendo panoramas.

Preguntarán qué fuimos,

quiénes con llamas puras les antecedieron,

a quiénes maldecir con el recuerdo.

 

Bien.

Eso hacemos:

custodiamos para ellos el tiempo que nos toca.

 

La ventana en el Rostro (1961)