Οικόπεδα 5' από την ομόνοια (των λαών) − Μάκης Παπαδόπουλος: Η λαϊκή ευημερία προϋποθέτει άλλο δρόμο ανάπτυξης − 2ο Διεθνές Συνέδριο Πετρελαίου: Τα ενεργειακά αποθέματα των μονοπωλίων

Ωφελημένοι οι ενεργειακοί όμιλοι, ένταση της εκμετάλλευσης και κίνδυνοι για το λαό

Η παρέμβαση του
Μάκη Παπαδόπουλου,
μέλους του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ
στο 2ο Διεθνές Συνέδριο για τα αποθέματα πετρελαίου και φυσικού αερίου στην Ελλάδα

Όπως είχαμε τονίσει και στο 1ο Διεθνές Συνέδριο, η Ελλάδα έχει πράγματι σήμερα μεγάλες αναξιοποίητες παραγωγικές δυνατότητες γενικά και ιδιαίτερα στον κλάδο του Upstream.

Το αυξανόμενο ενδιαφέρον μεγάλων διεθνών ενεργειακών ομίλων, οι παλιότερες μελέτες για τα πετρελαϊκά συστήματα της χώρας, η ύπαρξη ενός σύγχρονου εγχώριου καθετοποιημένου ενεργειακού ομίλου όπως τα ΕΛΠΕ, με ερευνητικές δραστηριότητες στο εξωτερικό, στην Αίγυπτο, στη Λιβύη, στα Βαλκάνια, υπογραμμίζουν αυτό το συμπέρασμα.

• Δε μας λείπουν, λοιπόν, οι σημαντικές ενεργειακές πηγές ούτε το δυναμικό υψηλής τεχνολογικής και επιστημονικής ειδίκευσης. Το πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε είναι πολιτικό.

Το πραγματικό ερώτημα δεν είναι αν τα πιθανά αποθέματα υδρογονανθράκων μπορούν γενικά και αόριστα να αποτελέσουν μοχλό ανάπτυξης, αλλά αν και με ποιες προϋποθέσεις θα αξιοποιηθούν για την ικανοποίηση των αναγκών της κοινωνίας.

Με άλλα λόγια: Ανάπτυξη για ποιον;

Δυστυχώς, δεν είναι δύσκολο να απαντήσει κανείς ποιοι θα είναι οι σίγουρα μεγάλοι ωφελημένοι απ' την ενεργειακή πολιτική που ακολουθεί η σημερινή κυβέρνηση, όπως και οι προηγούμενες κυβερνήσεις.

Ασφαλώς οι μεγαλομέτοχοι εγχώριων και ξένων ομίλων, όπως η «Exxon Mobil» και η «Total», μπορούν να είναι ικανοποιημένοι. Όμως, για τους μισθωτούς, τους αυτοαπασχολούμενους, τα λαϊκά στρώματα, οι αρνητικές συνέπειες της κυβερνητικής πολιτικής είναι φανερές και δεν μπορούν να συσκοτιστούν.

Αρκεί να διακρίνουμε 3 χαρακτηριστικούς παράγοντες που αλληλοσυνδέονται για να αντιληφθούμε το αντιλαϊκό πρόσημο της κυβερνητικής πολιτικής:

• Το σημερινό κρατικό πλαίσιο έρευνας και εκμετάλλευσης των κοιτασμάτων πετρελαίου, που ουσιαστικά ισοδυναμεί με τη διανομή του ενεργειακού πλούτου της χώρας σε μια χούφτα ομίλους οι οποίοι θα κερδίσουν τη μερίδα του λέοντος.

Φτάνει να δει κανείς το πλαίσιο αδειοδότησης που διαμορφώνεται, το σημερινό επίπεδο χρηματοδότησης και στελέχωσης υποδομών της ΕΔΕΥ, καθώς και τα γνωστά χρόνια προβλήματα του ΙΓΜΕ και του ΕΛΚΕΘΕ και να κάνει μια σύγκριση με της διεθνείς πρακτικές. Στην ουσία, σήμερα, δε διασφαλίζεται ούτε η συμμετοχή, ούτε ο ουσιαστικός κρατικός έλεγχος των ερευνών ούτε η δέσμευση μέρους της πιθανής εξόρυξης απ’ το ελληνικό κράτος.

Η εικόνα συμπληρώνεται αν συνυπολογίσουμε ότι τα ΕΛΠΕ βρίσκονται πλέον σε πορεία ολοκλήρωσης της ιδιωτικοποίησης μέσω του ΤΑΙΠΕΔ, ενώ της νέο διαγωνισμό οδεύει ο ΔΕΣΦΑ, στον οποίο τα ΕΛΠΕ ελέγχουν το 35% του μετοχικού κεφαλαίου. Δεν είναι τυχαία εξάλλου η χρονική συγκυρία που ο όμιλος Λάτση πιέζει για αλλαγές στη σύνθεση του ΔΣ των ΕΛΠΕ.

Μέσα στο σημερινό πλαίσιο της «απελευθερωμένης» αγοράς, όπου οι όμιλοι ανταγωνίζονται για τα μερίδια και τη διασφάλιση του μεγαλύτερου ποσοστού κέρδους, ακούγεται ως ανέκδοτο ο συνολικός ενεργειακός σχεδιασμός με γνώμονα της κοινωνικές ανάγκες.

Μια απλή ματιά στο ποσοστό ενεργειακής φτώχειας των λαϊκών νοικοκυριών και στα πανάκριβα καύσιμα που πληρώνει ο λαϊκός καταναλωτής αρκεί για να υπογραμμίσει αυτό το συμπέρασμα.

• Όσο για τα περιβόητα κρατικά έσοδα που θα υπάρξουν απ’ την εκμετάλλευση, αυτά θα αξιοποιηθούν μέσα στο πλαίσιο της γνωστής δημοσιονομικής πολιτικής που στηρίζει την κερδοφορία του κεφαλαίου, των δανειστών και των εγχώριων μονοπωλιακών ομίλων, θυσιάζοντας συνεχώς τα δικαιώματα και το εισόδημα των εργαζομένων.

Όποια συνεισφορά υπάρξει στον τομέα της ασφάλισης θα συνοδευθεί από αφαίρεση άλλων πηγών κρατικής χρηματοδότησης, αφού η κυβερνητική πολιτική κατεδάφισης των ασφαλιστικών δικαιωμάτων είναι δεδομένη.

• Υπογράφονται ήδη συμβάσεις παραχώρησης και προχωρούν οι διαδικασίες για νέες έρευνες στα υπόλοιπα οικόπεδα, στο Ιόνιο και νότια της Κρήτης, χωρίς να προχωρά η διαδικασία ανακήρυξης και οριοθέτησης της ελληνικής ΑΟΖ, σύμφωνα με τη Διεθνή Σύμβαση για το Δίκαιο της Θάλασσας. Την ίδια ώρα κλιμακώνεται η επιθετικότητα της αστικής τάξης της Τουρκίας, που αμφισβητεί με στρατιωτικά και διπλωματικά μέσα τα υπάρχοντα σύνορα της περιοχής και γενικότερα τη Συνθήκη της Λοζάνης και επιχειρεί να δημιουργήσει τετελεσμένα για γκρίζες ζώνες στο Αιγαίο.

Παράλληλα, κατασκευάζονται και εξετάζονται για να υλοποιηθούν συγκεκριμένες υποδομές μεταφοράς φυσικού αερίου στην ΕΕ και στα Βαλκάνια, που συνδέονται άμεσα με το σκληρό ανταγωνισμό ΗΠΑ - Ρωσίας για τον ενεργειακό και ευρύτερο έλεγχο των αγορών της περιοχής. Οι διακηρύξεις για ανάδειξη της Ελλάδας σε διεθνές διαμετακομιστικό κέντρο Ενέργειας με έργα όπως ο αγωγός ΤΑΡ, ο διασυνδετήριος IGB, οι τερματικοί σταθμοί μεταφοράς LNG και το σχέδιο «East Med», δεν μπορούν να κρύψουν την αυξανόμενη εμπλοκή της Ελλάδας στο κουβάρι των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων που οξύνονται στην περιοχή μας.

Στην πραγματικότητα, με στόχο την εδραίωση των γεωστρατηγικών και ενεργειακών συμφερόντων της αστικής τάξης, η κυβέρνηση αναλαμβάνει ρόλο σημαιοφόρου σε επιθετικά σχέδια του ΝΑΤΟ στην ευρύτερη περιοχή, συναινεί στην αναβάθμιση του ρόλου της βάσης της Σούδας, καλεί την αρμάδα του ΝΑΤΟ να αναλάβει τη φύλαξη του Αιγαίου, ενισχύει τον άξονα οικονομικής και στρατιωτικής συνεργασίας με την Αίγυπτο και το Ισραήλ.

Υψώνει τη σημαία της γεωπολιτικής αναβάθμισης και παίζει με τη φωτιά σε μια περίοδο που αυξάνεται ο κίνδυνος επαναχάραξης συνόρων, διαμελισμού κρατών και γενίκευσης των πολεμικών αναμετρήσεων, όπως δείχνουν και οι τελευταίες επικίνδυνες εξελίξεις στη Συρία, στο Κυπριακό και η κλιμάκωση περιφερειακών διενέξεων όπως της Σαουδικής Αραβίας με το Κατάρ.

• Δεν αποτελεί μυστικό ότι ο στόχος για αύξηση του ποσοστού κέρδους των ενεργειακών ομίλων συμβαδίζει με την αύξηση του βαθμού εκμετάλλευσης των εργαζομένων, το υψηλό επίπεδο επαγγελματικού κινδύνου και τις αντικειμενικά μειωμένες εγγυήσεις προστασίας του περιβάλλοντος.

Δεν χρειάζεται να επαναλάβουμε αναλυτικά τα γνωστά στοιχεία για τις εθελούσιες απολύσεις, τις μειώσεις μισθών, το καθεστώς απασχόλησης στους εργολάβους, τα θανατηφόρα εργατικά ατυχήματα στους ομίλους.

Υπογραμμίζουμε, όμως, την ανησυχία μας σχετικά με την πληρότητα των μελετών περιβαλλοντικών επιπτώσεων και των σχεδίων περιβαλλοντικής παρακολούθησης, πρόληψης και περιορισμού των συνεπειών πιθανών ατυχημάτων με βάση και την πρόσφατη πείρα απ' τη συζήτηση στην Περιφέρεια του Ιονίου (μια περιοχή υψηλής σεισμικότητας, με σημαντική τουριστική και αλιευτική δραστηριότητα, υδατοκαλλιέργειες, ιστορική και πολιτιστική κληρονομιά και προστατευόμενες φυσικές περιοχές).

Στην πρόσφατη σχετική Στρατηγική Μελέτη Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων δεν υπήρχαν αναφορές ακόμα και για γνωστά ζητήματα, που αφορούν τη διαρροή τοξικών απόβλητων, καθώς και την ύπαρξη βομβών απεμπλουτισμένου ουρανίου, απ' την εποχή των ΝΑΤΟικών βομβαρδισμών εναντίον της Γιουγκοσλαβίας.

Δεν υπήρξε επίσης δέσμευση ότι θα υπάρξει λεπτομερής καταγραφή και αποτύπωση μικροζωνικών μελετών για τις περιοχές που πρόκειται να εμπλακούν πριν αρχίσουν οι εξορύξεις. Ο περιορισμένος χρόνος δεν επιτρέπει φυσικά μια αναλυτική κριτική της κυβερνητικής πολιτικής. Αυτό που θέλουμε να υπογραμμίσουμε είναι ότι αυτές οι επιλογές δεν αποτελούν μονόδρομο.

Η λαϊκή ευημερία προϋποθέτει άλλο δρόμο ανάπτυξης

Τα ελληνικά κοιτάσματα υδρογονανθράκων μπορούν να αξιοποιηθούν προς όφελος της λαϊκής ευημερίας, αν ακολουθήσουμε ένα ριζικά διαφορετικό δρόμο ανάπτυξης, με γνώμονα τις κοινωνικές ανάγκες και όχι το καπιταλιστικό κέρδος. Αυτός ο δρόμος προϋποθέτει κοινωνική κρατική ιδιοκτησία στον τομέα της Ενέργειας και συνολικά στα μέσα παραγωγής, ώστε να μπορεί να εφαρμοστεί επιστημονικός κεντρικός σχεδιασμός, που θα υπηρετεί ένα σύνολο συνδυασμένων στόχων:

• Τη μείωση του βαθμού ενεργειακής εξάρτησης της χώρας,
• Την προστασία του περιβάλλοντος και της δημόσιας υγείας,
• Την εξοικονόμηση Ενέργειας,
• Την εξασφάλιση επαρκούς και φθηνής λαϊκής κατανάλωσης,
• Την ασφάλεια των εργαζομένων του κλάδου.

Μέσα σ' αυτό το πλαίσιο της εργατικής εξουσίας, των σοσιαλιστικών σχέσεων παραγωγής

Μπορεί να διασφαλιστεί διακρατική, αμοιβαία επωφελής συνεργασία για τη συστηματική έρευνα και αξιοποίηση των εγχώριων ενεργειακών πηγών, καθώς και για τη μεταφορά σχετικής τεχνογνωσίας.

Μπορεί, επίσης, να αξιοποιηθεί σημαντικό μέρος του εγχώριου επιστημονικού δυναμικού και να θωρακιστούν τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας.

Ο δρόμος που προτείνουμε είναι ασφαλώς δύσκολος, αλλά είναι ο μόνος ρεαλιστικός για την ικανοποίηση των κοινωνικών αναγκών.

Με αυτές τις σκέψεις ευχόμαστε επιτυχία στις εργασίες του Συνεδρίου και αναμένουμε με ενδιαφέρον τα συμπεράσματά του.

***

2ο ΔΙΕΘΝΕΣ ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΓΙΑ ΤΑ ΑΠΟΘΕΜΑΤΑ ΠΕΤΡΕΛΑΙΟΥ ΚΑΙ ΦΥΣΙΚΟΥ ΑΕΡΙΟΥ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

Στο επίκεντρο οι «στρατηγικές» προτεραιότητες και οι ανταγωνισμοί των επιχειρηματικών ομίλων

Η στρατηγική προτεραιότητα που έχει για τους εγχώριους και ξένους μονοπωλιακούς ομίλους η προοπτική εκμετάλλευσης υδρογονανθράκων στην Ελλάδα, αλλά και οι ενδοαστικές αντιπαραθέσεις για το θέμα αναδείχθηκαν από το 2ο Διεθνές Συνέδριο Πετρελαίου, με θέμα «Ελλάδα: Τα Αποθέματα Πετρελαίου και Φυσικού Αερίου μπορούν να αποτελέσουν βασικό μοχλό Ανάπτυξης της Xώρας» που διεξήχθη πρόσφατα, με διοργανωτές το Πανελλήνιο Σωματείο Εργαζομένων στα Ελληνικά Πετρέλαια (ΠΣΕΕΠ) και το Ευρωπαϊκό Ινστιτούτο Ερευνας και Τεχνολογίας (ΕΕΤΙ), υπό την αιγίδα του ΥΠΕΝ, με χορηγό τα ΕΛΠΕ και υποστηρικτή τον ΔΕΣΦΑ.

Στο επίκεντρο των συζητήσεων βρέθηκαν οι επενδυτικές δυνατότητες σε πιθανώς εκμεταλλεύσιμα κοιτάσματα υδρογονανθράκων στην Ελλάδα, μια συζήτηση που έχει αναθερμανθεί ιδιαίτερα το τελευταίο διάστημα, μετά την εκδήλωση έμπρακτου ενδιαφέροντος για συμμετοχή από πετρελαϊκούς κολοσσούς («Total», «Exxon Mobil», «Repsol») σε συνεργασία με ελληνικούς μονοπωλιακούς ομίλους (ΕΛΠΕ και «Energean») και τη δρομολόγηση των διαδικασιών για την έναρξη ενός νέου γύρου ερευνών και αδειοδοτήσεων.

Στρατηγική ομοθυμία και διαχειριστικές διαφωνίες των αστικών κομμάτων

Η συζήτηση για την εκμετάλλευση υδρογονανθράκων στην Ελλάδα δεν είναι καινούργια.

Παρότι οι διαβουλεύσεις παρασκηνιακά ήταν έντονες, μόλις πρόσφατα μπήκαν οι υπογραφές στις συμβάσεις για την παραχώρηση των περιοχών Αρτας - Πρέβεζας και βορειοδυτικής Πελοποννήσου στα ΕΛΠΕ καθώς και με την «Energean» για την Αιτωλοακαρνανία.

Όπως έχει προαναγγείλει η κυβέρνηση, προσεχώς επίκεινται υπογραφές για την παραχώρηση του οικοπέδου 2 στο Ιόνιο (δυτικά της Κέρκυρας) στην κοινοπραξία ΕΛΠΕ - «Total» - «Edison» και του οικοπέδου 10 (Κυπαρισσιακός) στα ΕΛΠΕ.

Ακόμα, πρόσφατα εξαγγέλθηκε η συνεργασία των ΕΛΠΕ με την «Total» και την «Exxon Mobil» για έρευνες σε δύο περιοχές στα ανοιχτά της Κρήτης και μάλιστα υπεβλήθη και σχετικό αίτημα στην κυβέρνηση. Μάλιστα, είχαν προηγηθεί συνεχείς επαφές σε υψηλό κυβερνητικό επίπεδο με εκπροσώπους των πετρελαϊκών κολοσσών.

Παράλληλα, η «Energean» έχει γνωστοποιήσει ότι, από κοινού με τον ισπανική «Repsol», ενδιαφέρεται να προχωρήσει σε έρευνες σε θαλάσσιες περιοχές.

Είναι προφανές, λοιπόν, ότι αυτή η «αλλαγή σελίδας», με την επιτάχυνση των εξελίξεων στον συγκεκριμένο τομέα, φέρει φαρδιά πλατιά την υπογραφή του ΣΥΡΙΖΑ, που έχει να καυχιέται ότι μπόρεσε να φέρει εις πέρας αυτό στο οποίο είχαν αποτύχει οι προκάτοχοί του. Το να παραδώσει, δηλαδή, βορά στα συμφέροντα των εγχώριων και ξένων μονοπωλιακών ομίλων, την προοπτική εκμετάλλευσης των υδρογονανθράκων της χώρας.

Αυτό, άλλωστε, ήταν και το πνεύμα της παρέμβασης του Γ. Σταθάκη στο συνέδριο. Επιχειρώντας να τεκμηριώσει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ προσφέρει τα απαιτούμενα από το κεφάλαιο εχέγγυα, ο υπουργός τόνισε ότι «το ΥΠΕΝ έχει συγκεκριμένη στρατηγική για την αξιοποίηση των υδρογονανθράκων», διαμορφώνοντας «θεσμικό πλαίσιο ώστε να διευκολυνθεί το επενδυτικό ενδιαφέρον». Παράλληλα, ο Γ. Σταθάκης προανήγγειλε και περαιτέρω εξελίξεις, λέγοντας ότι «επιδιώκουμε την επαναπροκήρυξη και άλλων θαλάσσιων και χερσαίων περιοχών».

Η στρατηγική σύμπλευση των αστικών κομμάτων στα αναπτυξιακά προτάγματα του κεφαλαίου αποδείχτηκε και στο συγκεκριμένο συνέδριο, ενώ παράλληλα αναδείχτηκε ως πεδίο αντιπαράθεσης η διαχειριστική ικανότητα και η αποφασιστικότητα στην προώθηση των προτεραιοτήτων των μονοπωλίων. Εκοβε ο ΣΥΡΙΖΑ, έραβε η ΝΔ... Ο τομεάρχης Ενέργειας της ΝΔ Κ. Σκρέκας είπε ότι «είναι κρίμα να κάθεται η Ελλάδα σε έναν θησαυρό και να απλώνει το χέρι σαν επαίτης. Οφείλει η κυβέρνηση να αφήσει πίσω ιδεοληψίες και να συνεχίσει αυτά που ξεκίνησε η προηγούμενη κυβέρνηση του κ. Μανιάτη. Εδώ και 2,5 χρόνια τα πράγματα έχουν πέσει σε τέλμα. Πολλά τείνουν να ακυρωθούν», υπογράμμισε, επισημαίνοντας ουσιαστικά την ανάγκη να επιταχυνθούν οι σχετικές εξελίξεις προς όφελος του κεφαλαίου.

Στο ίδιο μήκος κύματος, ο αντιπρόεδρος της ΝΔ Κ. Χατζηδάκης τόνισε ότι επί ΝΔ «δημιουργήθηκε ένα θετικό κεκτημένο, το οποίο πρέπει να προστατευτεί (...) Πλέον η αδράνεια ξεπεράστηκε και προχώρησαν κάποιες εκκρεμότητες».

Στην ίδια γραμμή κινήθηκε και η παρέμβαση του πρώην υπουργού Ενέργειας και βουλευτή του ΠΑΣΟΚ Γ. Μανιάτη, ο οποίος έθεσε επί τάπητος έναν βασικό προβληματισμό που απασχολεί το κεφάλαιο, ασκώντας εμμέσως και κριτική στον ΣΥΡΙΖΑ: «Πρέπει να πάψουμε να ασχολούμαστε μόνο με το πώς θα μειώσουμε το χρέος. Πρέπει να ασχοληθούμε και με το πώς θα αυξήσουμε το ΑΕΠ».

Άλλωστε, το ζήτημα της αξιοποίησης των όποιων πόρων προκύψουν από την ενδεχόμενη εκμετάλλευση κοιτασμάτων υδρογονανθράκων αποτελεί πεδίο αντιπαράθεσης μεταξύ τμημάτων του κεφαλαίου, αλλά και αστικών κομμάτων.

Το θέμα έθεσε ήδη η κυβέρνηση, μιλώντας για αξιοποίησή τους για χρηματοδότηση του Ασφαλιστικού, σε μια προσπάθεια με διττό στόχο:

• Αφενός να καταστήσει πιο «ευκολοχώνευτο» το ξεπούλημα των υδρογονανθράκων σε εγχώρια και ξένα μονοπώλια από την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ,
• Αφετέρου να κατευνάσει τη λαϊκή οργή για τα κυβερνητικά πεπραγμένα στο Ασφαλιστικό.

Είναι αξιοσημείωτο ότι δήθεν φιλολαϊκό «αμπαλάζ» έσπευσε να προσφέρει στη συγκεκριμένη κυβερνητική πρωτοβουλία ο γνωστός και μη εξαιρετέος Γ. Ρωμανιάς, πρώην γγ Κοινωνικής Ασφάλισης και νυν στέλεχος της ΛΑΕ, που στην παρέμβασή του τόνισε ότι «η ανάπτυξη των πλουτοπαραγωγικών πόρων μπορεί να διευκολύνει την άνθηση του ασφαλιστικού συστήματος της χώρας», προσφέροντας έτσι ένα επιπλέον άλλοθι στην κυβέρνηση και συνολικά την αστική τάξη.

Εξάλλου, για το ίδιο θέμα, ο Γ. Μανιάτης επεσήμανε ότι χρειάζεται απάντηση το κατά πόσον τα μελλοντικά έσοδα από τους υδρογονάνθρακες θα χρησιμοποιηθούν για το Ασφαλιστικό ή για το χρέος. «Θυμίζω ότι ο νόμος προβλέπει να πηγαίνουν στο Ασφαλιστικό κατά 75% και σε αναπτυξιακά έργα και εκπαιδευτικά προγράμματα τα υπόλοιπα», είπε, μην αφήνοντας περιθώριο αμφιβολίας για το ότι σε συνθήκες καπιταλιστικής εξουσίας ο λαός δεν έχει να περιμένει όφελος από την εκμετάλλευση του φυσικού πλούτου, αφού η εκμετάλλευσή του βρίσκεται στα χέρια του κεφαλαίου.

Τα μονοπώλια δίνουν τη γραμμή και για το ζήτημα της ΑΟΖ

Η σταθερή στοχοπροσήλωση της κυβέρνησης στους στόχους των μονοπωλίων επιβραβεύτηκε και από τον πρόεδρο των ΕΛΠΕ, Στ. Τσοτσορό, ο οποίος παράλληλα δεν παρέλειψε να επισημάνει ότι δεν χωρά εφησυχασμός. Έστω και καθυστερημένα, η πολιτεία προωθεί τις προσπάθειες αυτές, προειδοποιώντας ταυτόχρονα ότι δεν υπάρχει περιθώριο περαιτέρω καθυστερήσεων.

Ξεχωριστή σημασία έχει η αναφορά του προέδρου των ΕΛΠΕ στο ζήτημα της ΑΟΖ, με την οποία ουσιαστικά έθεσε το πλαίσιο των προτεραιοτήτων των μονοπωλίων του κλάδου για τις εξελίξεις στο συγκεκριμένο ζήτημα.

Όπως χαρακτηριστικά δήλωσε, ο όμιλος ΕΛΠΕ θα συνεχίσει τις προσπάθειες να συμβάλλει, μεταξύ άλλων, «στον σχεδιασμό και την προετοιμασία των αναγκαίων συζητήσεων με τις γειτονικές χώρες για καθορισμό των ΑΟΖ και την άρση της απαγόρευσης ερευνητικών εργασιών, πέραν της θαλάσσιας ζώνης των έξι ναυτικών μιλίων».

Σύμφωνα με τον κ. Τσοτσορό,

• Ο σχεδιασμός με τις γύρω χώρες για την οριοθέτηση των ΑΟΖ,
• Η προβολή του πετρελαϊκού δυναμικού της χώρας και
• Η προσέλκυση ξένων επενδυτών

πρέπει να αποτελούν βασικές προτεραιότητες.

Δεν είναι τυχαίο ότι οι περιοχές στις οποίες υπάρχουν εκκρεμότητες ή φιλονικίες σε ό,τι αφορά την ΑΟΖ (Τουρκία, Αλβανία, Λιβύη) είναι περιοχές που παρουσιάζουν έντονο ενδιαφέρον από τη σκοπιά της ύπαρξης υδρογονανθράκων.

Το γιατί τα πετρελαϊκά μονοπώλια δείχνουν τέτοιο ενδιαφέρον για το ζήτημα της ΑΟΖ είναι εύκολο να εξηγηθεί.

Μέσω της ανακήρυξης της ΑΟΖ εξασφαλίζεται νομοθετικά η οριοθέτηση θαλάσσιων ζωνών εκμετάλλευσης, ενώ όταν υπάρχει αμφισβήτηση δεν μπορεί να είναι καλώς ορισμένο το πλαίσιο που διέπει μεγάλες και χρονοβόρες επενδύσεις, οι οποίες, σε μια τέτοια περίπτωση, θα ήταν εκτεθειμένες σε διάφορους κινδύνους.

• Γίνεται έτσι κατανοητό ότι η ζέση που επιδεικνύουν τμήματα του κεφαλαίου και αστικά κόμματα για ζητήματα όπως σύνορα και ΑΟΖ δεν πηγάζει από «πατριωτικό» ενδιαφέρον, αλλά από τις επενδυτικές προτεραιότητες των μονοπωλίων.

Εξάλλου, αυτό είναι και το ουσιαστικό περιεχόμενο της περίφημης «αναβάθμισης του γεωστρατηγικού ρόλου της Ελλάδας ως ενεργειακού κόμβου», στο όνομα της οποίας ομνύουν διαχρονικά τα αστικά κόμματα, με την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ να επιχειρεί ενεργητικά να την προωθήσει.

Η προοπτική εκμετάλλευσης των υδρογονανθράκων της χώρας συνδέεται με αυτόν το στόχο.

Αυτό ήταν, άλλωστε, και το μήνυμα που έστειλε με την ομιλία του στο συνέδριο ο διευθύνων σύμβουλος των ΕΛΠΕ, Γρ. Στεργιούλης.

• Αναπτύσσοντας το κυρίαρχο αφήγημα που υιοθετεί η αστική τάξη της χώρας, τόνισε ότι η εξασφάλιση επαρκούς πρόσβασης στην Ενέργεια συνδέεται άρρηκτα με την εθνική ασφάλεια και την οικονομική ευημερία.

Σε μακροπρόθεσμο ορίζοντα, όπως είπε, η ενεργειακή ασφάλεια συνίσταται στον έγκαιρο προγραμματισμό επενδύσεων που θα ικανοποιήσουν την αναμενόμενη ζήτηση Ενέργειας με βάση το ρυθμό ανάπτυξης, ενώ βραχυπρόθεσμα σχετίζεται με την ικανότητα του συστήματος διαχείρισης να αντιδρά σε απότομες αλλαγές στο ισοζύγιο προσφοράς - ζήτησης.

Ουσιαστικά, δηλαδή,

• Έθεσε τις προτεραιότητες, την εξασφάλιση των οποίων από την εκάστοτε κυβέρνηση διεκδικούν οι μονοπωλιακοί όμιλοι που δραστηριοποιούνται στον ενεργειακό κλάδο στη χώρα.

Παράλληλα, δεν παρέλειψε να αποδώσει τα εύσημα στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ για τη συμβολή της στο να αναπτύξουν τα ΕΛΠΕ έντονα εξωστρεφή δραστηριότητα, στη βάση της «σταθεροποίησης της ελληνικής οικονομίας», κάτι που αντανακλάστηκε και στα οικονομικά αποτελέσματα του ομίλου.

Δ.

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ, 18/6/2017