Ευρωεκλογές 2014: Ευρωσκεπτικισμός, ναζισμός και μονοπώλια

ΟΙ ΕΥΡΩΕΚΛΟΓΕΣ ΣΕ ΑΛΛΕΣ ΧΩΡΕΣ

Πολλή συζήτηση γίνεται μια βδομάδα μετά τη διεξαγωγή των ευρωεκλογών με αφορμή τα αποτελέσματά τους, ενώ η αποχή πάνω από 50% σε 21 από τις 28 χώρες και η άνοδος των ευρωσκεπτικιστικών, ακροδεξιών, ακόμα και φασιστικών δυνάμεων εμφανίστηκε να «ανησυχεί» τις αστικές τάξεις και τους πολιτικούς τους εκπροσώπους.

Στην πραγματικότητα ο «ευρωσκεπτικισμός», όποια έκφραση και αν παίρνει (εθνικιστική, ρατσιστική, ακόμα και φασιστική ή λαϊκίστικη), αποτελεί πολιτικό ρεύμα όπου βρίσκουν έκφραση τμήματα του κεφαλαίου κρατών της ΕΕ.

Τα ιδεολογικά στοιχεία που υπάρχουν στις δυνάμεις αυτές στην πραγματικότητα δεν είναι μόνο δικά τους, αλλά και όλου του αστικού πολιτικού συστήματος του οποίου είναι τμήμα.

Τα περί «κλεπτοκρατίας», «διαφθοράς», «ευρωγραφειοκρατών» ή «των μεταναστών που στερούν τις δουλειές» συναντώνται σε όλο το φάσμα των κομμάτων του συστήματος.

Παρότι παρουσιάζονται ως... αντισυστημικές δυνάμεις, είναι άμεσα συνδεδεμένες με το αστικό κράτος και τους μηχανισμούς του και στηρίζονται και αξιοποιούνται από τους αστούς, ιδιαίτερα σε περίοδο καπιταλιστικής κρίσης και όξυνσης των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, από τη μία για να γίνονται ανάχωμα στη ριζοσπαστικοποίηση λαϊκών στρωμάτων, στρέφοντάς τα σε αντιδραστικές κατευθύνσεις και από την άλλη ακόμα και ως δυνάμεις κρούσης ενάντια στο οργανωμένο εργατικό - λαϊκό κίνημα, όπως το παράδειγμα της Χρυσής Αυγής στη χώρα μας.

Το ΚΚΕ στην πρώτη εκτίμηση της ΚΕ για το αποτέλεσμα συνολικά στην ΕΕ σημειώνει:

• «Το συνολικό εκλογικό αποτέλεσμα στις υπόλοιπες χώρες της ΕΕ είναι αρνητικό για τους λαούς. Αναδεικνύει την ανάγκη της ανασυγκρότησης του κομμουνιστικού κινήματος και την ισχυροποίηση των ΚΚ και μαζικών λαϊκών κινημάτων, σε κατεύθυνση ρήξης και ανατροπής της εξουσίας του κεφαλαίου, των μονοπωλίων.

• Η διάχυτη λαϊκή αντίθεση στην ΕΕ, την πολιτική και τους θεσμούς της, που εκφράστηκε και με τη μαζική αποχή από τις ευρωεκλογές σε πολλά κράτη-μέλη, ως αποτέλεσμα της πολύχρονης εμπειρίας των λαών της ΕΕ, αντί να αποκτά αντιμονοπωλιακό και αντικαπιταλιστικό προσανατολισμό, παγιδεύεται σε συντηρητικά, αντιδραστικά κόμματα, σε εθνικιστικές και ρατσιστικές δυνάμεις, φασιστικές οργανώσεις, του λεγόμενου "ευρωσκεπτικισμού", τα οποία υπηρετούν επιδιώξεις διαφόρων τμημάτων του κεφαλαίου.

• Αυτά τα τμήματα του κεφαλαίου επιζητούν την αναμόρφωση της Ευρωζώνης και της ΕΕ, ακόμη και με αποχώρηση χωρών από αυτήν, προκειμένου να υπηρετήσουν τα ιδιαίτερα συμφέροντά τους, να ενισχύσουν την ανταγωνιστικότητά τους.

• Δεν αμφισβητούν την αντιλαϊκή πολιτική, την ένταση της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης, την ένταξη σε κάποιας μορφής ιμπεριαλιστική συμμαχία. Συνεπώς δεν αποτελούν λύση για τους λαούς της Ευρώπης. Ευθύνη για αυτή την κατάσταση έχουν και τα κόμματα που συσπειρώνονται στο Κόμμα Ευρωπαϊκής Αριστεράς, που ανήκει και ο ΣΥΡΙΖΑ, ακόμη και Κομμουνιστικά Κόμματα που έχουν εγκαταλείψει την πάλη ενάντια στην ΕΕ και την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου.

• Τα κόμματα αυτά, με την πολιτική εξωραϊσμού της ΕΕ, τη συμβιβαστική στάση τους στο κίνημα, με τη συμμετοχή τους σε αντιλαϊκές κυβερνήσεις τα προηγούμενα χρόνια, ζημίωσαν το εργατικό - λαϊκό κίνημα στις χώρες τους, το οδήγησαν σε ήττα, αφήνοντας τους εργαζόμενους σε αυτές τις χώρες εκτεθειμένους στο λαϊκισμό αντιδραστικών και φασιστικών κομμάτων».

Έχει όμως σημασία να δούμε ορισμένες χαρακτηριστικές περιπτώσεις όπου διαμορφώνεται το ιδιαίτερα αρνητικό σκηνικό για τους λαούς.

ΓΑΛΛΙΑ
Η Λεπέν ανέλαβε δράση για λογαριασμό των γαλλικών μονοπωλίων

Η Λεπέν μαζί με τους άλλους εθνικιστές ακροδεξιούς της ΕΕ

Τα βήματά της την επομένη των εκλογών φανερώνουν ότι οι «ευρωσκεπτικιστές» διεκδικούν αναβαθμισμένο ρόλο υπέρ των μονοπωλίων, εντός, αλλά και εκτός των συνόρων του

Με τον «αέρα» που της έδωσε το 25% των ψήφων που το κόμμα της συγκέντρωσε στις ευρωεκλογές, η πρόεδρος του Εθνικού Μετώπου της Γαλλίας, Μαρίν Λεπέν, όχι μόνο ζήτησε εκλογές το ίδιο κιόλας βράδυ των εκλογών, αλλά ανέλαβε ήδη δράση για τη συγκρότηση νέας ευρωομάδας.

Ξεκαθάρισε δηλαδή ότι η πολιτική της παράταξη θα επιδιώξει αναβαθμισμένο ρόλο στη (συν)διαμόρφωση της αντιλαϊκής πολιτικής, εντός, αλλά και εκτός συνόρων.

«Είναι απαράδεκτο η Εθνοσυνέλευση να μην είναι αντιπροσωπευτική του γαλλικού λαού», δήλωνε το βράδυ της περασμένης Κυριακής, με δεδομένο όχι μόνο ότι αυξήθηκαν τα ποσοστά του Μετώπου, αλλά και ότι τόσο το «δεξιό» UMP όσο και το κυβερνών PS αποδυναμώθηκαν σημαντικά [το Εθνικό Μέτωπο πήρε 24,95%, το UMP 20,8%, το Σοσιαλιστικό Κόμμα (PS) 13,98%, οι Εναλλακτικοί (κεντρώοι) 9,90 %, οι Οικολόγοι 8,91%, το Μέτωπο της Αριστεράς 6,34%].

«Ο κυρίαρχος λαός μίλησε, διακήρυξε ότι θέλει πίσω τα ηνία της μοίρας του» συμπλήρωνε, καταφεύγοντας σε έναν προκλητικό λαϊκισμό για να κρύψει ότι η κριτική που το Μέτωπο ασκεί στην ΕΕ είναι μόνο κριτική από τη σκοπιά των μονοπωλιακών συμφερόντων που δεν ωφελούνται από τη συγκεκριμένη ιμπεριαλιστική διακρατική ένωση.

Ενδεικτική είναι η κατεύθυνση στην οποία θα διαθέσει τους 24 ευρωβουλευτές που εξέλεξε το συγκεκριμένο κόμμα, όπως αποτυπώθηκε και στις θέσεις που προεκλογικά διακήρυσσε. Ας δώσουμε δύο χαρακτηριστικά παραδείγματα:

Δια-ατλαντική (Α)Συμφωνία κεφαλαίων

‒‒> Το Μέτωπο ασκεί κριτική στη Δια-ατλαντική Συμφωνία που διαπραγματεύεται η ΕΕ με τις ΗΠΑ, γιατί εκτιμά ότι θα κλαπεί ζωτικός χώρος από τις γαλλικές πολυεθνικές και θα ενισχυθούν ανταγωνιστές τους. «Οι εργάτες θα αφεθούν στο έλεος ενός ανταγωνισμού αμερικανικού, που έχει πλεονεκτική θέση στις εξαγωγές με ένα νόμισμα πιο αδύναμο από το ευρώ. Ακόμα χειρότερα, σε ορισμένους τομείς, όπως η γεωργία, οι Αμερικανοί επιδιώκουν να διατηρήσουν πολιτικές στήριξης ανώτερες από τις δικές μας», υποστηρίζει το Μέτωπο.

Το πρόβλημα δηλαδή δεν είναι πως στο βωμό της ενίσχυσης του ανταγωνισμού όλων των επιχειρήσεων ‒γαλλικών, αμερικανικών ή όποιων άλλων‒ θυσιάζονται αδιάκοπα τα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα, αλλά ότι οι αμερικανικές εταιρείες αποκτούν με τη συμφωνία πλεονεκτήματα έναντι των γαλλικών και εξασφαλίζουν μεγαλύτερο κομμάτι από την πίτα των εξαγωγών.

Για το αν οι εκμεταλλευτές των εργατών θα είναι Γάλλοι αγωνιά το Μέτωπο και όχι για το ότι η ζωή των εργατών επιδεινώνεται, γιατί αυτό συνεπάγεται ο αμείωτος ανταγωνισμός μεταξύ των μονοπωλίων. «Οι διαπραγματεύσεις έγιναν με μυστικότητα και χωρίς συμμετοχή των εκλεγμένων από το λαό», τονίζει, εξηγώντας ότι αν οι ευρωβουλευτές είχαν ενεργότερη συμμετοχή στα «παζάρια» για τη μοιρασιά κλάδων και αγορών, θα ήταν πιο ήσυχο. «Οι βουλευτές του Μετώπου δηλώνουν ότι θα καταγγέλλουν συστηματικά την παρέμβαση αμερικανικών κεφαλαίων στα ευρωπαϊκά θεσμικά όργανα», καταλήγει μεταξύ άλλων, στέλνοντας ούτε λίγο ούτε πολύ το εξής μήνυμα: «Είναι ήδη πολλά τα αρπακτικά που έχουμε μαζευτεί πάνω από την ευρωπαϊκή αγορά, δεν μας συμφέρει να μαζευτούν κι άλλα από την άλλη μεριά του Ατλαντικού με τα οποία θα υποχρεωθούμε να μοιραστούμε το λαϊκό πλούτο ή από τα οποία κινδυνεύουμε να αφανιστούμε».

Κριτική στο ΕΥΡΩ με φιλομονοπωλιακό Μπολκενστάιν

‒‒> Η κριτική που το Μέτωπο ασκεί στο ευρώ είναι ότι «είναι πολύ ισχυρό νόμισμα για την οικονομία μας, διακόπτει τις εξαγωγές μας» και «ενθαρρύνει τη μετακίνηση (σ.σ. επιχειρήσεων) και την αποβιομηχάνιση».

Ενώ μεταξύ άλλων επισημαίνει: «Τα χρήματα των Γάλλων πρέπει να μένουν στη Γαλλία έτσι ώστε να διοχετεύονται σε μια φιλόδοξη πολιτική εθνικής επανάκτησης».

Είναι φανερό πως το Μέτωπο έχει διασυνδέσεις με μερίδες του κεφαλαίου που εκτιμούν ότι ένα ενιαίο νόμισμα στην ευρωενωσιακή αγορά τούς στερεί το προβάδισμα που θα είχαν αν εξακολουθούσαν να συναλλάσσονται με ένα αδύναμο συναλλαγματικά «εθνικό νόμισμα» και εξασφάλιζαν έτσι πιο ανταγωνιστικά προϊόντα.

Βεβαίως, τα οφέλη από ένα τέτοιο προβάδισμα όχι μόνο δεν θα τα καρπωθούν εργάτες, αλλά και θα εξασφαλιστούν με την ισοπέδωση των δικών τους κατακτήσεων και αναγκών.

Αντίστοιχο φιλομονοπωλιακό προσανατολισμό έχει κάθε «κριτική» που ασκεί στην ευρωενωσιακή πολιτική.

Το πρόβλημα που εντοπίζει π.χ. στις οδηγίες τύπου «Μπολκεστάιν» είναι ότι εταιρείες ανταγωνιστικές στις γαλλικές προσλαμβάνουν εργάτες με χαμηλότερα μεροκάματα και «προκαλούν πρόβλημα στις γαλλικές εταιρείες» οι οποίες «αναγκάζονται τελικά να κάνουν το ίδιο».

«Εθνική κυριαρχία»... των μονοπωλίων

Υπό αυτό το πρίσμα και μόνο (δηλαδή της αναζήτησης «εναλλακτικής» για λογαριασμό μερίδων του κεφαλαίου που θα κερδίσουν περισσότερα από μια έξοδο ή άλλη σχέση με την ΕΕ), έδωσαν την περασμένη Τετάρτη στις Βρυξέλλες κοινή συνέντευξη η Μαρίν Λεπέν με τον ΓΓ της ιταλικής «Λέγκας του Βορά» Ματέο Σαλβίνι, τον πρόεδρο του ολλανδικού Κόμματος για την Ελευθερία (PVV) Γκέερτ Βίλντερς, τον ΓΓ του αυστριακού Κόμματος των Ελευθέρων (FPO) Χάραλντ Βιλίμσκι και το βουλευτή του κόμματος Φλαμανδικό Συμφέρον (Φλάαμς Μπελάνγκ) Γκέρολφ Ανεμανς.

Οι παραπάνω εμφανίζονται έτοιμοι να συγκροτήσουν νέα ευρωομάδα και δηλώνουν ότι ως τα τέλη Ιούνη θα έχουν βρεθεί οι ευρωβουλευτές από δύο ακόμα χώρες που απαιτούνται για να αποκτήσουν και τυπικά τη σχετική δυνατότητα.

Όπως σημείωσε η Λεπέν, η ευρωομάδα αυτή θα αντιπαλεύει την «ευρωπαϊκή ολοκλήρωση» και θα υπερασπίζεται την «εθνική κυριαρχία», την κυριαρχία δηλαδή μιας σειράς μονοπωλίων έναντι ανταγωνιστών τους που συγκριτικά έχουν ωφεληθεί από τη σημερινή συμμετοχή στην ευρωπαϊκή λυκοσυμμαχία.

Έτσι, τόσο η ενίσχυση των «ευρωσκεπτικιστικών» δυνάμεων, αλλά και η αποφασιστικότητα με την οποία φαίνονται να διεκδικούν ενεργότερη παρουσία στην ευρωπαϊκή σκηνή δείχνει ότι δεν αποκλείεται να δυναμώσουν οι φυγόκεντρες τάσεις που εδώ και καιρό έχουν εμφανιστεί στην Ευρώπη.

Η καπιταλιστική κρίση και οι ανακατατάξεις που αυτή επιτάχυνε στις διεθνείς και περιφερειακές ιμπεριαλιστικές συμμαχίες δεν αποκλείεται να οδηγήσει τα επόμενα χρόνια σε μεγάλη αλλαγή του γεωπολιτικού χάρτη και των διακρατικών μορφών συνεργασιών.

‒Εξελίξεις που για τους εργαζόμενους κυοφορούν μόνο νέους κινδύνους και νέα κλιμάκωση της επίθεσης που δέχονται, καθώς θα βρεθούν αντιμέτωποι με την αγριότητα εκείνων των μονοπωλίων που, έχοντας εξασφαλίσει προνομιακούς όρους για τον πλουτισμό τους, θα ξεσπούν πάνω τους με νέα μανία.

Α. Μ.

ΒΡΕΤΑΝΙΑ: ΕΠΙΚΡΑΤΗΣΗ ΤΟΥ Ν. ΦΑΡΑΤΖ

Μετεκλογικά επινίκια από τον ηγέτη του UKIP Νάιτζελ Φάρατζ

Κόμμα «ανεξαρτησίας» αλλά όχι από το κεφάλαιο

Το αποτέλεσμα των βρετανικών ευρωεκλογών, της αποχής του 60%, επέφερε αξιοσημείωτη, πλην επιφανειακή, αλλαγή στο πολιτικό σκηνικό κομμάτων αστικής διαχείρισης, μιας που για πρώτη φορά μετά από τουλάχιστον 100 χρόνια έσπασε το δικομματικό «μονοπώλιο» Συντηρητικών και Εργατικών από το Βρετανικό Κόμμα Ανεξαρτησίας (UKIP) του «ευρωσκεπτικιστή» Νάιτζελ Φάρατζ.

Ευρωσκεπτικιστές εκατομμυρίων

Ο Φάρατζ, με τον πακτωλό των εκατομμυρίων στερλινών που έσπρωχναν από πίσω του τάχα «αυτοδημιούργητοι» εκατομμυριούχοι και πρώην στελέχη του Συντηρητικού Κόμματος, έπαιξε επάξια το παιχνίδι των εντυπώσεων στα αστικά ΜΜΕ, τα οποία κατέγραφαν σχεδόν κάθε του κίνηση και δήλωση.

Εκμεταλλευόμενος, παράλληλα, τη λαϊκή δυσαρέσκεια για το μπαράζ πολιτικών λιτότητας και φτωχοποίησης των λαϊκών στρωμάτων λόγω της καπιταλιστικής κρίσης αλλά και τη χαλαρότητα που χαρακτηρίζει και τη βρετανική ψήφο στις ευρωεκλογές, το κόμμα του Φάρατζ κατάφερε να αναδειχθεί πρώτο στις ευρωεκλογές του Μάη παίρνοντας 27,5% των ψήφων και 24 ευρωβουλευτές (11 παραπάνω σε σχέση με τις ευρωεκλογές του 2009). Ακολούθησαν οι Εργατικοί του Εντ Μίλιμπαντ με 25,41% και 20 ευρωβουλευτές (επτά παραπάνω από το 2009) και τρίτοι οι Συντηρητικοί του πρωθυπουργού Ντέιβιντ Κάμερον με 23,9% και 19 ευρωβουλευτές (επτά λιγότερους από τις ευρωεκλογές του 2009).

Και λύκοι με προβιά

Ενδιαφέρον είχαν οι εκλογικές επιδόσεις των Φιλελεύθερων Δημοκρατών του Νικ Κλεγκ, δηλαδή οι συνεταίροι του Κάμερον στην παρούσα κυβέρνηση. Οι Φιλελεύθεροι Δημοκράτες υπέστησαν πανωλεθρία χάνοντας πάνω από το 50% της εκλογικής τους δύναμης, παίρνοντας ποσοστό 6,61% και μόλις έναν ευρωβουλευτή (δηλαδή 10 λιγότερους από τις ευρωεκλογές του 2009).

• Αξίζει να σημειωθεί ότι οι Φιλελεύθεροι Δημοκράτες είχαν λανσαριστεί στις προηγούμενες ευρωεκλογές και γενικές εκλογές ως τάχα «εναλλακτική» κεντροδεξιά πολιτική δύναμη. Όμως, μετεκλογικά έβαλαν πλάτη σε όλες τις αντιλαϊκές πολιτικές που φούντωσαν τη φτώχεια, την ανέχεια, κλόνισαν το σύστημα Υγείας και Πρόνοιας και άνοιξαν τον ασκό του Αιόλου για τις απολύσεις δεκάδων χιλιάδων δημόσιων υπαλλήλων.

Αυτό βεβαίως μπορεί να το κάνει με άνεση μελλοντικά και το UKIP του Φάρατζ.

Κι αυτό γιατί πρόκειται για κόμματα που επιχειρούν να διαχειριστούν το σύστημα προς όφελος της πλουτοκρατίας, ανεξάρτητα από το προσωπείο που φοράνε.

Το σίγουρο πάντως είναι ότι καταφέρνουν να εγκλωβίζουν δυνάμεις από τα λαϊκά στρώματα, χρησιμοποιώντας πότε το «χαρτί» κατά των ξένων μεταναστών και πότε αυτό των «πολέμιων» μίας πανίσχυρης Γερμανίας και ΕΕ, ενώ στην ουσία εξυπηρετούν και προωθούν, σαν λύκοι με προβιά, τα συμφέροντα των μονοπωλίων και της «ελεύθερης αγοράς», αναζητώντας καλύτερες προοπτικές για εκείνη τη μερίδα κυρίως του κεφαλαίου που νιώθει να απειλείται από τις συνέπειες της λεγόμενης παγκοσμιοποίησης και της ανόδου οικονομικών δυνάμεων όπως η Κίνα και η Ινδία.

Δ. Ο.

ΙΤΑΛΙΑ

Καθαρά χέρια: Ο πρωθυπουργός της Ιταλίας Μάτεο Ρέντσι, που εμφανίζεται ως «άφθαρτος, νέος και μεταρρυθμιστής» σε συνάντηση με τη Γερμανίδα καγκελάριο Α. Μέρκελ

Νέα «ορμή» για νέες αντιλαϊκές μεταρρυθμίσεις

Η επισήμανση του προέδρου της «Confindustria» (σ.σ. της Ενωσης των Ιταλών βιομηχάνων) Τζόρτζιο Σκουίντσι ότι το Δημοκρατικό Κόμμα πρέπει να αξιοποιήσει τη «λαϊκή εντολή για να προχωρήσει σε αλλαγές» τα λέει όλα.

Γιατί, η «αλλαγή» που οι μεγαλοεργοδότες ζητούν ακόμα πιο επίμονα τους τελευταίους μήνες είναι νέα μέτρα μείωσης του «εργατικού κόστους».

Έτσι, λίγα μόνο 24ωρα μετά τον εκλογικό «θρίαμβο» του κόμματος του πρωθυπουργού Ματέο Ρέντσι, η ερμηνεία αυτή και παραίνεση του μεγάλου κεφαλαίου δεν άφησε κανένα περιθώριο παρεξήγησης για το ποιον θα ωφελήσει αυτός ο «θρίαμβος».

Άλλωστε, ο ίδιος ο Ρέντσι την περασμένη Πέμπτη δήλωσε ότι «μητέρα όλων των μαχών είναι οι αλλαγές στην ιταλική αγορά εργασίας».

Τα ιταλικά ΜΜΕ έσπευσαν να σημειώσουν ότι διακηρυγμένη προτεραιότητα της κυβέρνησης είναι να μειώσει τη γραφειοκρατία για τις επιχειρήσεις και να δώσει τη δυνατότητα επέκτασης των ευέλικτων μορφών απασχόλησης.

Άλλωστε, πρόσφατα εγκρίθηκε και νόμος που δίνει τη δυνατότητα στην εργοδοσία να απασχολεί κάποιον με συμβάσεις ορισμένου χρόνου για ακόμα μεγαλύτερο χρονικό διάστημα (πλέον, μέχρι και τρία χρόνια).

Τα «σχέδια» Ρέντσι

Από την πρώτη στιγμή που ορκίστηκε η νέα κυβέρνηση, ο 39χρονος είχε ξεκαθαρίσει ότι τα σχέδιά του περιλαμβάνουν:

• ευκολότερες απολύσεις,
• νέες ιδιωτικοποιήσεις,
• μείωση δημοσίων δαπανών,
• «απλοποίηση» των εργασιακών σχέσεων, τσακίζοντας τη μόνιμη και σταθερή εργασία.

Φυσικά, προκειμένου να υφαρπάζει τη λαϊκή συναίνεση στα νέα αντεργατικά μέτρα, η κυβέρνηση προώθησε και ρυθμίσεις που εμφανίζονταν να είναι φιλολαϊκές, όπως φοροελαφρύνσεις μερικών δεκάδων ευρώ για κάποιους χαμηλόμισθους, που σε συνδυασμό με τις έντονες διακηρύξεις για τη «νέα ελπίδα», που σηματοδοτεί η κυβέρνηση Ρέντσι, φαίνεται να επέδρασαν σε μεγάλο μέρος και των λαϊκών στρωμάτων: Το Δημοκρατικό Κόμμα του Ματέο Ρέντσι έλαβε 40,8%. Το Κίνημα των Πέντε Αστέρων του Μπέπε Γκρίλο 21,1%, η Φόρτσα Ιτάλια του Σίλβιο Μπερλουσκόνι 16,8% και 13 έδρες, η ακροδεξιά «Λέγκα του Βορρά» 6,2%, η «Νέα Κεντροδεξιά» (που συγκυβερνά με τον Ρέντσι) 4,4% και η «Αλλη Ευρώπη με τον Τσίπρα» 4%.

Και το άλλο μείγμα

«Η ομοφωνία μάς ωθεί να προσπαθήσουμε δυναμικά να αλλάξουμε την Ιταλία αλλά και την Ευρώπη», δήλωνε την Πέμπτη επίσης ο Ρέντσι, που φαίνεται ότι παράλληλα με την επιτάχυνση νέων αντεργατικών ρυθμίσεων θα επιδιώξει αναβάθμιση της παρέμβασής του και στις διεργασίες αναζήτησης του καταλληλότερου (όπως κάθε αστική τάξη και κάθε μερίδα του κεφαλαίου το εννοεί) μείγματος διαχείρισης της καπιταλιστικής κρίσης, οι οποίες εντείνονται στο εσωτερικό της ΕΕ.

Πάντως, το εκλογικό αποτέλεσμα αναμένεται να δώσει ώθηση σε διάφορες εξελίξεις.

Μετά την απογοήτευσή του για τις επιδόσεις του, το Κίνημα των Πέντε Αστέρων (που δήλωνε προεκλογικά ότι θα έπαιρνε την πρώτη θέση από το Δημοκρατικό Κόμμα, αλλά τελικά ήρθε δεύτερο με διαφορά είκοσι μονάδων) φέρεται να εξετάζει μέτρα ανανέωσής του:

Έτσι, σύμφωνα με πληροφορίες του πρακτορείου ANSA, η ηγεσία του σκέφτεται τελικά να ενισχύσει τις τηλεοπτικές του εμφανίσεις, να αλλάξει τον τρόπο εκλογής των υποψηφίων του και να καταρτίσει ένα «σκιώδες» υπουργικό συμβούλιο.

Γκρίλο – Φάρατζ:
Ελεγκτές μεταναστευτικών... ροών

Στο μεταξύ, ο Μπέπε Γκρίλο φέρεται να συζητά ήδη το ενδεχόμενο συγκρότησης ευρωομάδας με το βρετανικό Κόμμα Ανεξαρτησίας UKIP του Νάιτζελ Φάρατζ.

Την Τετάρτη ήδη συναντήθηκαν και ο δεύτερος δήλωσε ότι αν η συνεργασία ευοδωθεί, «θα έχει πλάκα να προκαλέσουμε πολλούς μπελάδες στις Βρυξέλλες».

Την Παρασκευή, ο Γκρίλο δήλωνε σε βρετανικά ΜΜΕ ότι ο Φάρατζ «διαθέτει ειρωνεία και χιούμορ, δεν είναι ρατσιστής, ούτε φασίστας... Επιθυμεί, όπως και εμείς, να ελέγξει τις μεταναστευτικές ροές στην Ευρώπη».

Ισχυρίστηκε ότι «δεν έχει ακόμη συμφωνηθεί κανενός είδους συμμαχία με το Κόμμα Ανεξαρτησίας του Ηνωμένου Βασιλείου (UKIP)», αλλά «συναντήθηκε με τον ηγέτη του για μια πρώτη επαφή και η εντύπωση που σχημάτισε είναι θετική».

Πάντως, στο εσωτερικό του κόμματος του Γκρίλο έχουν αρχίσει έντονες αντιδράσεις από διάφορα στελέχη.

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ (σσ. 26, 27), 1/6/2014

Άλλα ενδεικτικά αποτελέσματα

Ολλανδία

Το αντιμεταναστευτικό Κόμμα για την Ελευθερία (PVV) του Γκέερτ Βίλντερς, που προβαλλόταν προεκλογικά ακόμα και ως πρώτο, πήρε 11,9% και ήρθε τέταρτο. Το φιλελεύθερο κόμμα Δημοκράτες 66 (D66) πήρε 15,4% και το κεντροδεξιό κόμμα των Χριστιανοδημοκρατών (CDA) 15%. Την τρίτη θέση κατέλαβε το δεξιό Λαϊκό Κόμμα Ελευθερίας και Δημοκρατίας (VVD) του πρωθυπουργού Μαρκ Ρούτε με 13,2%.

Η συμμετοχή των Ολλανδών ψηφοφόρων κυμάνθηκε στο 37%, στα ίδια περίπου επίπεδα με τις ευρωεκλογές του 2009.

Δανία

Το αντιμεταναστευτικό Λαϊκό Κόμμα της Δανίας ήρθε πρώτο με 26,6%. Το κυβερνών κόμμα των Σοσιαλδημοκρατών βρίσκεται στο 19,10%.

Αυστρία

Το Λαϊκό Κόμμα (OVP) πήρε το 27%. Οι Σοσιαλδημοκράτες (SPO), ο εταίρος του OVP στον κυβερνητικό συνασπισμό, 24,1%. Το ακροδεξιό, ευρωσκεπτικιστικό Κόμμα των Ελευθέρων (FPO) έρχεται τρίτο με ποσοστό 19,7%, από 13% στις προηγούμενες εκλογές. Η συμμετοχή έφτασε το 45%.

Πορτογαλία

Το αντιπολιτευόμενο Σοσιαλιστικό Κόμμα πήρε 31,47%, ενώ ο κυβερνητικός συνασπισμός στον οποίο συμμετέχει το PSD (δεξιό Σοσιαλδημοκρατικό κόμμα) και το Λαϊκό Κόμμα (CDS) 27,7%. Η Ενωτική Δημοκρατική Συμμαχία στην οποία συμμετέχει το Πορτογαλικό ΚΚ και το Οικολογικό Κόμμα - Πράσινοι πήρε 12,67%. Ακολουθούν το Κόμμα της Γης με 7,14%, το Μπλοκ της Αριστεράς με 4,56% και σε μικρότερα κόμματα μοιράζεται συνολικά 17,3%. Η αποχή έφτασε στο 65,5%.

Ισπανία

Το PP (Λαϊκό Κόμμα) ήρθε πρώτο με 26,06%, το σοσιαλδημοκρατικό PSOE ακολουθεί με 23%, η Πλουραλιστική Αριστερά (Ενωμένη Αριστερά όπου συμμετέχουν και το ΚΚ Ισπανίας, Πρωτοβουλία για την Καταλωνία, Πράσινοι και Νέα εθνικιστική αδελφότητα) με 9,99%, το Podemos («Μπορούμε» - κόμμα των λεγόμενων αγανακτισμένων) με 7,97%, η Ενωση «Πρόοδος και Δημοκρατία» με 6,5%, διάφορα εθνικιστικά κόμματα με 5,44% και ακολουθούν διάφορα άλλα κόμματα, ενώ το ΚΚ Λαών της Ισπανίας, το μόνο ουσιαστικά στη χώρα με γραμμή αντίθεσης στην ΕΕ και τη στρατηγική του κεφαλαίου συνολικά αύξησε λίγο τις ψήφους του στις 29.000 ή 0,18%.

Τσεχία

Με 81,5% αποχή, πήραν οι φιλελεύθεροι του ΑΝΟ 16,13%, οι συντηρητικοί ΤΟΡ 09 15,95, οι σοσιαλδημοκράτες 14,17% , το ΚΚ Βοημίας Μοραβίας 10,98%, οι Χριστιανοδημοκράτες 9,95%, οι συντηρητικοί ΟDS 7,67%, ενώ υπάρχει μεγάλη διασπορά σε άλλα μικρότερα κόμματα.

Κύπρος

Πήραν: ΔΗΣΥ 37,7%, ΑΚΕΛ 26,9%, ΔΗΚΟ 10,8%, ΕΔΕΚ 7,7%, Συμμαχία Πολιτών 6,7%, Μήνυμα Ελπίδας 3,8%, το φασιστικό ΕΛΑΜ 2,69%, Δράση - Eylem 0,85%, Αλλοι 2,86%. Η συμμετοχή κυμάνθηκε στο 43%.

«ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΗ ΓΙΑ ΤΗ ΓΕΡΜΑΝΙΑ»

Μπερντ Λούκε, αρχηγός του AfD

Η νέα έκφραση μερίδας των καπιταλιστών

Την παντιέρα του ευρωσκεπτικισμού στις γερμανικές ευρωεκλογές κράτησε ψηλά το νέο κόμμα «Εναλλακτική Για τη Γερμανία» (AfD) του 51χρονου καθηγητή μακροοικονομίας στο πανεπιστήμιο του Αμβούργου, Μπερντ Λούκε.

Ο Λούκε λανσάρει ως ηγέτης αυτού του νεοϊδρυθέντος ευρωσκεπτικιστικού κόμματος, προβάλλοντας, από τη μια, ένα «σοβαρό» ακαδημαϊκό προφίλ, εμφανιζόμενος συχνά λάβρος ομιλητής κατά της Ευρωζώνης και του ευρώ, δίχως ωστόσο να εναντιώνεται στην ιδέα της ΕΕ, της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, της ελευθερίας δράσης των μονοπωλίων.

Ταυτόχρονα, δε διστάζει να προβάλει προς τα έξω σταθερά ένα λαϊκίστικο πρόσωπο, φωτογραφιζόμενος ενίοτε στα γερμανικά περιοδικά σαν ο «καλός», μορφωμένος, πολύτεκνος Γερμανός οικογενειάρχης.

Ο Αχυράνθρωπος

Στην πραγματικότητα, όμως, ο Λούκε είναι περισσότερο η φωνή και όχι ο ιθύνων νους πίσω από την ιδέα ίδρυσης του κόμματος AfD, τον Απρίλη του 2013, που συμμετείχε για πρώτη φορά στις γερμανικές γενικές εκλογές του περασμένου Σεπτέμβρη παίρνοντας ένα διόλου άσχημο 4,7%.

Δε θα ήταν υπερβολή να πούμε πως ο Λούκε δεν είναι στην ουσία παρά ο «αχυράνθρωπος» του πρώην προέδρου του Συνδέσμου Γερμανών Βιομηχάνων, Χανς Ολαφ Χένκελ.

Ο Χένκελ, που ήταν έως πρότινος διευθυντής της ΙΒΜ στη Γερμανία, αλλά και παραιτήθηκε πριν από μερικούς μήνες από τη θέση του διευθύνοντος συμβούλου στα Διοικητικά Συμβούλια κολοσσιαίων γερμανικών «εταιρειών όπως η «Bayern AG», «Continental AG», «Daimler Chrysler Aerospace», «Ringier AG», για να πάρει μέρος στις ευρωεκλογές, ήταν αυτός που λάνσαρε στην ουσία την ιδέα ίδρυσης ενός «νέου» ευρωσκεπτικιστικού γερμανικού κόμματος, που θα προβάλει τα συμφέροντα μιας συγκεκριμένης μερίδας των γερμανικών μονοπωλίων και καπιταλιστών.

Και η φωνή του

Ο Χένκελ ήταν αυτός που πρωτομίλησε το 2010 στο γερμανικό περιοδικό «Φόκους» για μια Ευρωζώνη δύο ταχυτήτων και δύο νομισμάτων με ένα ξεχωριστό ευρώ για τον πλούσιο βορρά και ένα άλλο, ασθενέστερο, για τον ευρωπαϊκό νότο.

Ο Χένκελ ήταν που το 2011 είχε δηλώσει στους «Φαϊνάνσιαλ Τάιμς» ότι η Αυστρία, η Φινλανδία, η Γερμανία και η Ολλανδία θα έπρεπε να εγκαταλείψουν την Ευρωζώνη και να δημιουργήσουν ένα δικό τους, ξεχωριστό νόμισμα.

Ένα χρόνο μετά τις πολυσυζητημένες, σε ευρωπαϊκό επίπεδο, δηλώσεις Χένκελ, ιδρύθηκε το AfD από τον Μπερντ Λούκε, ακριβώς με αυτές τις ιδέες και «προτάσεις» για μία εναλλακτική ευρωπαϊκή ολοκλήρωση.

Μονοπώλια, δημοψηφίσματα, τζαμιά και συνθήματα

Ολοκλήρωση, που δε θα θίγει τα συμφέροντα των μονοπωλίων, αλλά θα προσελκύει ψηφοφόρους από τη μεσαία αστική και την εργατική τάξη, απαιτώντας δημοψηφίσματα για την ανέγερση τζαμιών, προβάλλοντας «παραδοσιακές, γερμανικές οικογενειακές αξίες», νέους «ξεκάθαρους» κανόνες για τη μετανάστευση κυρίως, αν όχι αποκλειστικά, ειδικευμένου και μορφωμένου εργατικού προσωπικού, «προστασία» του γερμανικού κοινωνικού κράτους πρόνοιας από άνεργους μετανάστες κ.ά.

Σε αυτές τις ευρωεκλογές κατέβηκε φωνάζοντας συνθήματα όπως «Ο Ντράγκι τζογάρει, εσύ πληρώνεις», «Χρειάζεται κουράγιο να είσαι Γερμανία», «Μετανάστες ναι! Αλλά όχι σε βάρος του κοινωνικού συστήματος» και κατάφερε να εξασφαλίσει 6,8% και έξι ευρωβουλευτές, μεταξύ των οποίων ασφαλώς και ο... πρώην πρόεδρος του γερμανικού ΣΕΒ, Χ.Ο. Χένκελ (που ήταν δεύτερος στο ευρωψηφοδέλτιο).

Τα αποτελέσματα

Το γερμανικό πολιτικό σκηνικό στις ευρωεκλογές του Μάη διαμορφώθηκε με τους Χριστιανοδημοκράτες/ Χριστιανοκοινωνιστές της Μέρκελ (CDU/CSU) να παραμένουν στην πρώτη θέση με 35,3% μολονότι έπεσαν κατά 2% (σε σχέση με τις ευρωεκλογές του 2009) και 35 ευρωβουλευτές. Στη δεύτερη θέση οι Σοσιαλδημοκράτες (SPD) με 27,3%, που αύξησαν τη δύναμή τους κατά 6%, στην τρίτη οι Πράσινοι με 10,7% και το «Κόμμα της Αριστεράς» με 7,4%, ενώ για πρώτη φορά όπως αναφέραμε μπήκε στην Ευρωβουλή και το «Εναλλακτικό» AfD με 7% και έξι ευρωβουλευτές. Η καθίζηση των Φιλελευθέρων (FDP) συνεχίστηκε με το ποσοστό τους να πέφτει στο 3,1% από το 11% των προηγούμενων ευρωεκλογών και εκλογή τριών ευρωβουλευτών.

Το πλαφόν του νεοναζισμού

Μετά την κατάργηση του πλαφόν 3%, στην ομάδα των Γερμανών ευρωβουλευτών εκπροσωπούνται για πρώτη φορά και άλλα, μικρά, κόμματα όπως εκείνο των Πειρατών (1,3%) και νεοναζιστικό NPD (1%) που εξέλεξαν από έναν ευρωβουλευτή, ευνοούμενοι από την πρόσφατη αλλαγή του εκλογικού νόμου.

Μετά το εκλογικό αποτέλεσμα, ο Χανς Ολαφ Χένκελ απέκλεισε τη συνεργασία του AfD με το Εθνικό Κόμμα (FN) της Μαρίν Λε Πεν, χαρακτηρίζοντας «καταστροφή» την εκλογική επιτυχία των Γάλλων ακροδεξιών.

Οι εκλεκτικές συγγένειες

Ο πρώην πρόεδρος του γερμανικού ΣΕΒ δεν έκρυψε τη συμπάθεια και την προτίμησή του για τους Βρετανούς Συντηρητικούς και την ομάδα «Ευρωπαίων Συντηρητικών και Μεταρρυθμιστών» (ECR). Δύσκολη ωστόσο θα φαινόταν μία συμφωνία συνεργασίας ανάμεσα στo ΑfD και το Βρετανικό Κόμμα Ανεξαρτησίας (UKIP) του Νάιτζελ Φάρατζ μιας που το πρώτο δεν είναι κατά της ΕΕ, αλλά κατά του ευρώ και της Ευρωζώνης με τη σημερινή μορφή, και ο δεύτερος επιδιώκει την έξοδο της Βρετανίας από την Ευρωπαϊκή Ένωση και τη διάλυση της ΕΕ.

Ας σημειωθεί, βεβαίως, ότι αυτό το πολιτικό τοπίο διαμόρφωσε το 48% των ψηφοφόρων που αποφάσισαν να προσέλθουν στις κάλπες.

• Και στη Γερμανία η αποχή ξεπέρασε το 50%.

Δ.Ο.

ΙΡΛΑΝΔΙΑ

Κατηφής ο παραιτηθείς ηγέτης των Ιρλανδών Εργατικών μετά το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών

Εκλογικό αποτέλεσμα «καταπέλτης» για τους Εργατικούς

Τo αποτέλεσμα των ευρωεκλογών στην Ιρλανδία συνοδεύτηκε με την παραίτηση του Εϊμον Γκίλμορ, αντιπροέδρου της ιρλανδικής κυβέρνησης συνασπισμού κεντροδεξιών - κεντροαριστερών, από τη θέση του ηγέτη του Εργατικού Κόμματος μετά τα απογοητευτικά αποτελέσματα των Εργατικών στις τοπικές εκλογές και στις ευρωεκλογές.

Ο 59χρονος Γκίλμορ, υποστηρίζοντας ότι πήρε το μήνυμα των καλπών ανακοίνωσε την παραίτησή του μετά από επτά χρόνια στο τιμόνι του κόμματος.

Ανέλαβε, έτσι, «πλήρως την ευθύνη» για ένα εκλογικό αποτέλεσμα που σημειώθηκε, όπως είπε, «κατά τη διάρκεια της χειρότερης οικονομικής κρίσης στην ιστορία του κράτους».

Συνέργεια και τιμωρία

Ο ίδιος απέφυγε να δει το συντριπτικό αποτέλεσμα σαν τιμωρία των ψηφοφόρων για την κυβερνητική συνεργασία του σοσιαλδημοκρατικού κόμματος με το κεντρώο «Fine Gael» του πρωθυπουργού Έντα Κένι και τις κυβερνητικές πολιτικές επιλογές αμφοτέρων που χτύπησαν αγρίως εργασιακά δικαιώματα, μισθούς, συντάξεις, υπηρεσίες Υγείας, Παιδείας και Πρόνοιας...

Για την ιστορία, το ιρλανδικό Εργατικό Κόμμα είδε τη δύναμή του να υποδιπλασιάζεται στις ευρωεκλογές του 2014, καθώς το ποσοστό του βυθίστηκε στο 5,3% από το 13,9% του 2009, αδυνατώντας να εκλέξει έστω και έναν ευρωβουλευτή. Ανάλογη ήττα υπέστη και στις τοπικές εκλογές, όπου το ποσοστό του έπεσε από το 14,2% στο 7,2%.

Ο πρωθυπουργός Έντα Κένι, που από την πλευρά του είχε μικρότερες απώλειες, μιας που έδειξε συνέπεια στην εξυπηρέτηση των συμφερόντων της αστικής τάξης, εξήρε «το θάρρος του Γκίλμορ» στην επιβολή δύσκολων αποφάσεων, ισχυριζόμενος πως ήταν «απαραίτητες για την ανάκαμψη της οικονομίας».

Σε αυτές τις ευρωεκλογές πήρε 22,3%, εκλέγοντας τέσσερις ευρωβουλευτές. Το Φιάνα Φάιλ του Μ. Μάρτινς πήρε 22,3% και μία έδρα, το Σιν Φέιν του Τζέρι Ανταμς 19,5% και τρεις ευρωβουλευτές, ενώ, τέλος, εξελέγησαν και τρεις ανεξάρτητοι υποψήφιοι.

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ, (σ. 28), 1/6/2014