Cabalgando con Fidel
Raúl Torres,
28 Νοεμβρίου 2016
Dicen que en la plaza en estos días
se le ha visto cabalgar
a Camilo y a Martí.
Y delante de la caravana
lentamente sin jinete,
un caballo para ti.
Vuelven las heridas que no sanan
de los hombres y mujeres
que no te dejaremos ir.
Hoy el corazón nos late afuera
y tu pueblo aunque le duela
no te quiere despedir.
Hombre, los agradecidos te acompañan.
Cómo anhelaremos tus hazañas.
Ni la muerte cree que se apoderó de ti.
Hombre, aprendimos a saberte eterno.
Así como Olofi y Jesucristo,
no hay un solo altar sin una luz por ti.
Hoy no quiero decirte, Comandante,
ni barbudo, ni gigante
todo lo que sé de ti.
Hoy quiero gritarte «padre mío»,
no te sueltes de mi mano,
aún no sé andar bien sin ti.
Hombre, los agradecidos te acompañan.
Cómo anhelaremos tus hazañas.
Ni la muerte cree que se apoderó de ti.
Hombre, aprendimos a saberte eterno.
Así como Olofi y Jesucristo,
no hay un solo altar sin una luz por ti.
Hombre, los agradecidos te acompañan.
Cómo anhelaremos tus hazañas.
Ni la muerte cree que se apoderó de ti.
Hombre, aprendimos a saberte eterno.
Así como Olofi y Jesucristo.
No hay un solo altar sin una luz por ti.
Dicen que en la plaza esta mañana,
ya no caben más corceles
llegando de otro confín.
Una multitud desesperada
de héroes de espaldas aladas
que se han dado cita aquí.
Y delante de la caravana
lentamente sin jinete,
un caballo para ti.
|
Καλπάζοντας με τον Φιντέλ
Μετάφραση στα μέτρα του πρωτότυπου,
Μπάμπης Ζαφειράτος, 3 Δεκεμβρίου 2016
Λεν πως στην πλατεία αυτές τις μέρες
καβάλα πέρασαν αργά
ο Καμίλο κι ο Μαρτί.
Και μπροστά μπροστά στη λιτανεία
άτι δίχως καβαλάρη,
το δικό σου το φαρί.
Είναι οι πληγές μας που δεν κλείνουν
κι όλοι οι άντρες κι οι γυναίκες
δεν σ’ αφήνουμε στιγμή.
Τώρα η καρδιά μας έχει σπάσει
κι ο λαός σου που πονάει
πώς να σ’ αποχωριστεί.
Φίλε, όλος σου ο λαός σε συνοδεύει.
Πόσο η δύναμή σου θα μας λείψει.
Ούτ’ ο θάνατος ο ίδιος να την σβήσει δεν μπορεί.
Φίλε, μάθαμε να σ’ έχουμε για πάντα.
Όπως τον Ολόφι ή το Χριστό μας,
και παντού ένα φως για σένα καίει στη γη.
Σήμερα δεν είσαι ο Κομαντάντε,
Ούτε Γίγας και μπαρμπούδος,
κι όλα όσα είσ’ εσύ.
Τώρα είσ’ «ο δικός μου ο πατέρας»,
μη μ’ αφήνεις μ’ άδεια χέρια,
πώς να ζήσω μια ζωή.
Φίλε, όλος σου ο λαός σε συνοδεύει.
Πόσο η δύναμή σου θα μας λείψει.
Μα ούτ’ ο θάνατος ο ίδιος να σε σβήσει δεν μπορεί.
Φίλε, μάθαμε να σ’ έχουμε δικό μας.
Όπως τον Ολόφι ή το Χριστό μας.
Κι απ’ το φως σου τ’ άστρα φως ρίχνουν στη γη.
Φίλε, όλος σου ο λαός σε συνοδεύει.
Πόσο η δύναμή σου θα μας λείψει.
Μα ούτ’ ο θάνατος ο ίδιος να σε σβήσει δεν μπορεί.
Φίλε, μάθαμε να σ’ έχουμε δικό μας.
Όπως τον Ολόφι ή το Χριστό μας.
Κι απ’ το φως σου τ’ άστρα φως ρίχνουν στη γη.
Τούτο το πρωί μες στην πλατεία,
άλογα άλλα δεν χωράνε
κι έφτασαν από μακριά.
Ένα πλήθος μέγα απελπισμένο
ήρωες με πλατιές φτερούγες
μαζευτήκανε όλοι εκεί.
Και μπροστά μπροστά απ’ το μέγα πλήθος
άτι δίχως καβαλάρη,
το δικό σου το φαρί.
(Μπάμπης Ζαφειράτος, 3 Δεκεμβρίου 2016)
|
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.