Μεσαιωνική Φάρσα ή Περιμένοντας ό,τι βρέξει

Μεσαιωνική φάρσα

Του 
Γιώργου ΚΑΚΟΥΛΙΔΗ

1. Δίνε από αυτά που έχεις και πάρε από αυτά που δεν σου δίνουν, ψιθυρίζει ο Μπρεχτ. Οι Νεοέλληνες δεν είναι σε θέση ούτε να δώσουν ούτε να πάρουν. Δεν είναι άμοιροι ευθυνών. Ο Νεοέλληνας καταλαβαίνει την πτώση του μόνο όταν κλονίζεται η υγεία του.

2. Η καθημερινότητα είναι μητέρα της πραγματικότητας. Η κάθε μέρα μπορεί να φαίνεται αόριστη, αλλά δεν είναι, έχει μια γεωμετρία, την πιο αυστηρή κρίση. Και στο τέλος της μέρας οι πολίτες λογοδοτούν, είτε το θέλουν είτε όχι, σε αυτές τις πράξεις τους.

3. Η επαιτεία με τη μορφή αναζήτησης Ευρωπαίων πελατών εκ μέρους της κυβέρνησης αποδυναμώνει τον πολίτη, γιατί τον εκθέτει σε μια διαδικασία αναμονής, να στρέφεται στον ουρανό περιμένοντας ό,τι βρέξει. Στο τέλος, όλοι θα καταντήσουμε διακοσμητικά ζωντανά εκθέματα στο μουσείο που επιχειρεί να μετατρέψει την Ελλάδα η «οικογένεια» της Ευρώπης.

4. Κοπιάζουν οι απανταχού σοφοί να εξηγήσουν γιατί ο Ελληνας δεν προσαρμόζεται στον ιππόδρομο της Δύσης. Αδυνατούν να καταλάβουν το λόγο που ενοχλείται ο πολίτης να γίνει αλογάκι, που, μετά το ντρεσάρισμα με τις απαραίτητες ασκήσεις, θα γίνει πιο αποτελεσματικό στο να προσελκύσει την τουριστική πελατεία και χρήμα στο ταμείο της Ενωσης. Ηλίθιες μετριότητες, τυφλωμένες από τα αφεντικά τους, δεν μπορούν και δεν θέλουν να δουν ένα λαό που βιώνει τη χειρότερη πνευματική πτώση του.

5. Η απουσία ανέλιξης είναι ο εχθρός της νεότητας. Το αυτεξούσιο σε κάθε νέο παύει να υφίσταται, μαζί με όλες τις ομορφιές που το συνοδεύουν. Τη νεότητα προσπαθούν να καθησυχάσουν οι κυβερνήσεις, γνωρίζοντας ότι είναι ανατρεπτική δύναμη. Η νεότητα είναι ναός τον οποίο επιθυμεί να κατακτήσει στις μέρες μας ένας φτηνός μηχανισμός σε σχήμα κυβέρνησης. Τους είναι απαραίτητος, γιατί εκεί βασίζουν την ανασύστασή τους. Ωστόσο, αποκομμένη από τις δυνάμεις εκείνες που ο Μαξ Σέλερ αποκαλεί «ζωογόνες», η νεότητα καταφέρνει μεν και κρατά τον ενθουσιασμό της, δυστυχώς όμως καθίσταται σκοτεινή και αόριστη.

6. Δεν υπάρχει απρόοπτο, γιατί αυτό ξεπηδά από την περιπέτεια, που δυστυχώς στις μέρες μας είναι ανύπαρκτη. Η κυβέρνηση έχει αφεθεί. Ακουμπά στο αναλόγιο της Ευρωπαϊκής Ενωσης, πιστεύοντας ότι τέτοιου είδους άσκηση τη δυναμώνει, ακόμα κι αν αυτό ανεβάζει την επίδειξη και την υποκρισία των Γερμανών. Πώς κατάντησε έτσι η πνευματικότητα. Μόνο παραλογισμό κρύβει μέσα της και τυφλή πίστη μακριά από κάθε επιστημονική γνώση.

7. Όταν ακούω τους εθνικιστές να μιλούν για κοινή ευημερία, γελάω με την ψυχή μου. Δηλαδή οι άνεργοι να μη διεκδικούν το δικαίωμα στη ζωή, να μη διαδηλώνουν, διότι έτσι απαιτεί η υψηλή καθοδηγητική αντιδραστική τάξη, που επιθυμεί να είναι υπεράνω όλων. Στοχοποιείται κάθε εργαζόμενος όταν απεργεί και η δικαιοσύνη πιέζεται να λαμβάνει μέτρα εναντίον τους.

8. Το προσφυγικό ζήτημα έχει ξυπνήσει μέσα μας αναμνήσεις από τους δικούς μας συγγενείς και γείτονες, τους διωγμένους από τις χαμένες πατρίδες. Κάνοντας τη σύγκριση με την αντίστοιχη, ανάδελφη, κοινωνία υποδοχής τους στη «μητέρα» Ελλάδα -που μόνο μητέρα δεν στάθηκε-, διαπιστώνει και η δική μας γενιά ότι το θέμα είναι τόσο παλιό όσο και ο έρημος τούτος κόσμος.

«Ο,τι αγαπάς στον κόσμο θα τ' αφήσεις / και θα είναι αυτό το πρώτο πλήγμα / απ' όσα της εξορίας μας δείχνει το δοξάρι / θα δοκιμάσεις τι πικρό ψωμί είναι το ξένο / και τι αβάσταχτος ο δρόμος ν' ανεβοκατεβαίνεις ξένες σκάλες»,

γράφει από πολύ παλιά ο Ντάντε Αλιγκέρι.

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ, 11/12/2016