Μποτίλια Στον Άνεμο

Για ναυαγούς που θέλουν να κολυμπήσουν. Το σημείωμα άλλοτε βιαστικό και ταραγμένο, άλλοτε φλύαρο ή λακωνικό, ακατάληπτο κι ερμητικό, κακογραμμένο κι αδέξιο, ευδιάκριτο ή ξεθωριασμένο. Μπουκαλάκια, φιαλίδια, φιάλες αερίου. Μποτίλιες, μποτίλιες, μποτίλιες... Με καθορισμένο, πάντοτε, στίγμα. Καλή στεριά, συνταξιδιώτες... Ή καλή θάλασσα.

Σάββατο 1 Ιανουαρίου 2022

Μήνυμα του ΚΚΕ για το 2022: Ο σοσιαλισμός είναι η απάντηση για τον 21ο αιώνα!

Στο μήνυμά της για το 2022, η Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΕ, αναφέρει:

1. Η Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΕ εύχεται καλή και αγωνιστική χρονιά, με υγεία και δύναμη, σε όλους κι όλες, εργαζόμενους, άνεργους, βιοπαλαιστές αυτοαπασχολούμενους και αγρότες, τους νέους και τις νέες, τις γυναίκες των λαϊκών οικογενειών, τους αγωνιζόμενους επιστήμονες και καλλιτέχνες, τους μετανάστες και πρόσφυγες.

Υποδεχόμαστε τη νέα χρονιά με βαθιά πεποίθηση ότι ο λαός μπορεί στις σημερινές συνθήκες να βρει την αισιοδοξία, το κουράγιο και την αλληλεγγύη, αν πιστέψει στο δίκιο και τη δύναμή του.

Μπορεί να μετατρέψει το σύνθημα "μόνο ο λαός μπορεί να σώσει το λαό", που είδαμε να γίνεται πράξη σε δύσκολες στιγμές της περασμένης χρονιάς, σε σάλπισμα αντεπίθεσης και υλοποίησης εκείνων των προϋποθέσεων που θα του επιτρέψουν να ζήσει καλύτερα.

Άλλωστε, οι στιγμές που ξεχώρισαν τον προηγούμενο χρόνο ήταν εκείνες που η λαϊκή πρωτοβουλία και κινητοποίηση έβαλαν τη δική τους μοναδική σφραγίδα στις εξελίξεις.

Κι αν αυτές οι στιγμές αποτελούν ακόμη φωτεινή εξαίρεση, μπορεί ο λαός να τις επιβάλει ως κανόνα, στον αγώνα για μια κοινωνία που οι πόθοι και τα όνειρα για μια ζωή χωρίς εκμετάλλευση και αδικία θα μπορέσουν τελικά να εκπληρωθούν, τόσο στην Ελλάδα, όσο και σε όλη την Ευρώπη, τον κόσμο.

2. Η χρονιά που φεύγει αφήνει ένα ακόμη τραγικό αποτύπωμα στη ζωή και τα δικαιώματα του ελληνικού λαού. Οι περσινές κυβερνητικές προβλέψεις για επιστροφή στη λεγόμενη “κανονικότητα” διαψεύστηκαν οικτρά.

Ο εφιάλτης της πανδημίας, με την απώλεια ανθρώπινων ζωών και την κατάρρευση των δημοσίων συστημάτων υγείας, συνεχίζεται παρά το γεγονός ότι, μετά από δύο χρόνια, η ανθρωπότητα έχει περισσότερα επιστημονικά εργαλεία στα χέρια της (εμβόλια, φάρμακα, επιστημονική γνώση κι εμπειρία).

Η ανάκαμψη της οικονομίας, μετά από έναν χρόνο βαθιάς κρίσης, στηρίχτηκε σε νέα μέτρα έντασης της εκμετάλλευσης των εργαζομένων και στη διάθεση πακτωλού χρημάτων απ’ τα καπιταλιστικά κράτη προς τις μεγάλες επιχειρήσεις, ενώ ταυτόχρονα συνοδεύεται από ανατιμήσεις σε βασικά προϊόντα επιβίωσης του λαού κι ένα τεράστιο κύμα ακρίβειας, που τσακίζει το -ήδη καθημαγμένο- λαϊκό εισόδημα.

Οι, δε, εκτιμήσεις για έναν νέο γύρο οικονομικής κρίσης επιβεβαιώνουν το φαύλο κύκλο “κρίσης – ανάκαμψης”, με τα λαϊκά στρώματα να βγαίνουν συνεχώς με νέες απώλειες.

Η στρατηγική της “πράσινης και ψηφιακής μετάβασης”, που είναι ο ακρογωνιαίος λίθος της πολιτικής της ΕΕ και του Ταμείου Ανάκαμψης, συνοδεύεται από την ενεργειακή φτώχεια, ως αποτέλεσμα της πανάκριβης ενέργειας, τα νέα “πράσινα” χαράτσια, την καταστροφή του περιβάλλοντος.

Όλα τα παραπάνω δεν συνιστούν κάποιες “παρεκκλίσεις”, κάποιους “εξωγενείς παράγοντες”, που δήθεν διαταράσσουν την “ομαλότητα”, όπως ισχυρίζεται η κυβέρνηση της ΝΔ, ούτε συνιστούν “διαχειριστικά προβλήματα”, όπως ισχυρίζονται τα άλλα αστικά κόμματα, που υπηρέτησαν και στηρίζουν αυτή τη στρατηγική.

Η αιτία των σημερινών αδιεξόδων βρίσκεται στο κυνήγι της καπιταλιστικής κερδοφορίας, στην πολιτική και τις ιεραρχήσεις κρατών και κυβερνήσεων για τη μεγαλύτερη στήριξη αυτής της κερδοφορίας σε βάρος των λαϊκών αναγκών, στους ανταγωνισμούς των επιχειρηματικών ομίλων. Βρίσκεται, δηλαδή, σε αυτή καθαυτή τη λειτουργία του καπιταλιστικού συστήματος.

Πώς μπορεί να εξασφαλιστεί η υγεία του λαού, όταν η λήψη των αναγκαίων μέτρων προστασίας, αλλά και η στήριξη του δημόσιου συστήματος υγείας, θεωρούνται “πολυτέλεια” και “περιττό κόστος”, ενώ την ίδια στιγμή ο ιδιωτικός τομέας της υγείας θησαυρίζει και προωθείται περαιτέρω η λειτουργία και του δημόσιου συστήματος με επιχειρηματικά κριτήρια;

Πώς μπορεί να αντιμετωπιστεί η πανδημία, όταν το μεγαλύτερο ποσοστό των λαών των πιο φτωχών χωρών παραμένει ανεμβολίαστο, χωρίς ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, γιατί τα εμβόλια και τα φάρμακα είναι χρυσοφόρα εμπορεύματα στα χέρια των επιχειρηματικών ομίλων;

Πώς μπορεί να εξασφαλιστεί η πρόσβαση σε φθηνό ηλεκτρικό ρεύμα κι ενέργεια, όταν απαξιώνονται παραγωγικές δυνατότητες και υλοποιείται η πολιτική της “πράσινης μετάβασης”, για να στηριχθούν οι κερδοφόρες “πράσινες” μπίζνες;

Πώς μπορεί να στηριχθεί το εισόδημα μισθωτών κι αυταπασχολουμένων, που τσακίστηκε τα χρόνια των μνημονίων και μετά της πανδημίας, όταν προτεραιότητα για τα αστικά κράτη και την ΕΕ είναι οι επιδοτήσεις στο μεγάλο κεφάλαιο;

Όποια πέτρα κι αν σηκώσουμε, θα δούμε ότι από κάτω κρύβεται τελικά η μεγάλη αντίφαση της εποχής μας: Από τη μία οι τεράστιες δυνατότητες να ικανοποιηθούν οι σύγχρονες λαϊκές ανάγκες και από την άλλη η “κανονικότητα” του καπιταλιστικού συστήματος, που ακυρώνει αυτές τις δυνατότητες και συνθλίβει τις λαϊκές ανάγκες στο βωμό του κέρδους.

3. Κι αν όλα τα παραπάνω αποτελούν τη μία όψη της καπιταλιστικής βαρβαρότητας, η άλλη όψη είναι οι ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι, τα προσφυγικά - μεταναστευτικά ρεύματα, με την τραγωδία των νεκρών προσφύγων στη Μεσόγειο, η κούρσα των εξοπλισμών και η μετακίνηση τεράστιων στρατιωτικών δυνάμεων σε διάφορες περιοχές του πλανήτη, που φέρνουν πιο κοντά τον κίνδυνο νέων ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων και πολεμικών συγκρούσεων.

Οι ελληνικές κυβερνήσεις, στο όνομα της γεωστρατηγικής αναβάθμισης του ελληνικού κεφαλαίου, παίρνουν ενεργό μέρος σε αυτούς τους σχεδιασμούς.

Συνάπτουν επιθετικές -κι όχι αμυντικές, όπως ισχυρίζονται- συμφωνίες με ισχυρά ιμπεριαλιστικά κράτη, όπως οι ΗΠΑ και η Γαλλία.

Μετατρέπουν τη χώρα σε πολεμικό ορμητήριο, με αύξηση των αμερικανοΝΑΤΟϊκών στρατιωτικών δυνάμεων και βάσεων. Στέλνουν ελληνικές στρατιωτικές δυνάμεις σε επεμβάσεις στο εξωτερικό.

Δαπανούν τεράστια ποσά για στρατιωτικούς εξοπλισμούς, ξεπερνώντας, ως ποσοστό του ΑΕΠ, ακόμη και τις ΗΠΑ.

4. Σήμερα συγκεντρώνονται ακόμη περισσότερες αποδείξεις που φωτίζουν, όχι μόνο τις αιτίες των προβλημάτων, αλλά πάνω απ’ όλα την ανάγκη μιας νέας κοινωνικής οργάνωσης, που θα έχει στο επίκεντρο την ικανοποίηση των σύγχρονων λαϊκών αναγκών.

Διαμορφώνονται δυνατότητες περισσότερες εργατικές - λαϊκές δυνάμεις να βαδίσουν στο δρόμο της αμφισβήτησης και ανατροπής, να πιστέψουν ότι μπορούν όχι μόνο να επιδράσουν, αλλά και να καθορίσουν τις εξελίξεις προς όφελός τους.

Τα πρόσφατα αγωνιστικά σκιρτήματα σε κλάδους και χώρους δουλειάς, που ακύρωσαν στην πράξη αντεργατικούς νόμους και σχεδιασμούς της εργοδοσίας, είναι ελπιδοφόρα και στέλνουν ένα δυνατό μήνυμα:

Οι εργαζόμενοι μπορούν να επιβάλλουν το δίκιο τους, αν πολλαπλασιαστούν οι εστίες αντίστασης και αγώνα, αν ηττηθούν οι λογικές της αναμονής και των “λύσεων απ’ τα πάνω”, αν γυρίσουν την πλάτη στις ψευδαισθήσεις ότι μπορεί να υπάρξει “δίκαιη” ή “προοδευτική” διαχείριση της σημερινής βαρβαρότητας, αν προσπεράσουν νέα, παλιά ή αναπαλαιωμένα αναχώματα εγκλωβισμού της λαϊκής δυσαρέσκειας.

Άλλωστε, η ίδια η εμπειρία δείχνει ότι καμία “μεταμόρφωση” του αστικού πολιτικού συστήματος δεν μπορεί να οδηγήσει σε πραγματική διέξοδο υπέρ του λαού.

Η απάντηση στην αντιλαϊκή πολιτική της κυβέρνησης της ΝΔ, δεν είναι μια ψευδεπίγραφη “προοδευτική διακυβέρνηση” τύπου ΣΥΡΙΖΑ ή ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ.

Άλλωστε κοινό κυβερνητικό πρόγραμμα αυτών των κομμάτων είναι οι βασικοί άξονες της σημερινής πολιτικής, από το Ταμείο Ανάκαμψης και τη στρατηγική της λεγόμενης “πράσινης μετάβασης”, μέχρι την εμπλοκή της Ελλάδας στους επικίνδυνους αμερικανοΝΑΤΟϊκούς σχεδιασμούς.

Τα στοιχεία ομολογούν ότι οι κοινωνικές ανισότητες μεγαλώνουν παντού, σε όλο τον κόσμο, τόσο εκεί που κυβερνούν οι σοσιαλδημοκράτες, όσο κι εκεί που κυβερνούν νεοφιλελεύθεροι ή και κυβερνήσεις συνεργασίας μεταξύ τους.

5. Απάντηση στα σημερινά αδιέξοδα δίνει το κάλεσμα αγωνιστικής συμπόρευσης του ΚΚΕ, η πάλη για σύγχρονα δικαιώματα στη δουλειά και τη ζωή, για αυξήσεις στους μισθούς, κατάργηση αντιλαϊκών νόμων, διεύρυνση κοινωνικών δικαιωμάτων και λαϊκών ελευθεριών, αποδέσμευση από τις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες και τους σχεδιασμούς τους.

Αυτό προϋποθέτει σύγκρουση και όχι ανοχή ή συναίνεση με το κεφάλαιο, οργάνωση της πάλης με κριτήριο τις σύγχρονες ανάγκες και όχι συμβιβασμό με το χαμήλωμα των απαιτήσεων και το δήθεν μικρότερο κακό.

Προϋποθέτει σχέδιο και αγώνα για την ανατροπή του αρνητικού συσχετισμού δύναμης και όχι παθητική αποδοχή του, που τον αναπαράγει και τον ενισχύει.

Απαιτεί πανελλαδικά συντονισμένη δράση των εργαζομένων και των σύμμαχων λαϊκών στρωμάτων, ενάντια στον κοινό αντίπαλο, τα μονοπώλια, τον καπιταλισμό.

Μέσα σε αυτόν τον αγώνα μπορεί να βρει έκφραση και να γονιμοποιηθεί ο προβληματισμός, που όλο και περισσότερες λαϊκές δυνάμεις εκφράζουν, αγωνιώντας για το σήμερα και το αύριο.

Μέσα σε αυτόν τον αγώνα μπορεί να χτιστεί μια πραγματικά ελπιδοφόρα κοινωνική συμμαχία, σε αντικαπιταλιστική – αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση, ενάντια στις διεθνείς ιμπεριαλιστικές συμμαχίες και τις αστικές κυβερνήσεις.

Θα αξιοποιεί κάθε δυσκολία και “ρωγμή” στο αστικό πολιτικό σύστημα για να περνάει ο λαός σε καλύτερες θέσεις μέχρι την ανατροπή αυτού του βάρβαρου εκμεταλλευτικού συστήματος και τη μοναδική ρεαλιστική διέξοδο, το σοσιαλισμό.

6. Πριν λίγες ημέρες συμπληρώθηκαν 30 χρόνια από τη διάλυση της ΕΣΣΔ και την ανατροπή του σοσιαλισμού που γνώρισε η ανθρωπότητα τον 20ο αιώνα.

Αυτή η επέτειος αξιοποιήθηκε από τα επιτελεία του συστήματος ως ευκαιρία για να εξαπολυθεί μια ακόμη ιστορική διαστρέβλωση και συκοφαντική επίθεση σε βάρος του σοσιαλισμού και των -αξεπέραστων ακόμη και σήμερα- κατακτήσεών του.

Σε συνθήκες φαινομενικής καπιταλιστικής παντοδυναμίας, αν κάτι αποδεικνύει αυτή η επίθεση, είναι ο φόβος των απολογητών του σημερινού σάπιου εκμεταλλευτικού συστήματος, ο φόβος μπροστά στις αστείρευτες δυνάμεις της εργατικής τάξης και του λαού να κάνουν το “αδύνατο” δυνατό.

Στο χέρι των λαών είναι να κάνουν τους φόβους που ξορκίζουν πραγματικότητα.

Γιατί, μόνο ο σοσιαλισμός μπορεί να αξιοποιήσει στο έπακρο και προς όφελος του λαού τις τεράστιες δυνατότητες ανάπτυξης της επιστήμης και της παραγωγής.