Μάκης Παπαδόπουλος: Ο εχθρός στην ίδια μας τη χώρα

ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ

Ο επικίνδυνος σημαιοφόρος του ΝΑΤΟ και της ΕΕ

Του
Μάκη ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ
Μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ

Οι φωτό από: 
Anti-imperialist and anti-NATO rally in Greece

Με μια επίμονη προπαγανδιστική εκστρατεία, η κυβέρνηση του Αλ. Τσίπρα προσπαθεί να συγκαλύψει τον επικίνδυνο ρόλο της στην προώθηση των σχεδίων του ΝΑΤΟ και της ΕΕ σε βάρος των βαλκανικών λαών, τον οποίο έχει πρόθυμα αναλάβει. Η ανάληψη ρόλου σημαιοφόρου των ευρωατλαντικών σχεδίων απ' την κυβέρνηση αφορά την προώθηση των συμφερόντων της ελληνικής αστικής τάξης στην ευρύτερη περιοχή.

Ο ρόλος της ομολογήθηκε ανοιχτά σε πρόσφατη συνέντευξη του Αμερικανού πρέσβη Τζέφρι Πάιατ, ο οποίος αναφέρθηκε στην ανάγκη να αντιμετωπιστεί η «κακόβουλη επιρροή» της Ρωσίας στα Δυτικά Βαλκάνια και να συνεχιστεί η πορεία ένταξης των συγκεκριμένων χωρών στους ευρωατλαντικούς θεσμούς.

Ο Τζ. Πάιατ χαρακτήρισε την Ελλάδα γεωπολιτικό «κρίκο», έναν κατάλληλο μεντεσέ μεταξύ ΝΑΤΟ, ΕΕ και ευρύτερης περιοχής. Τόνισε τη θετική επιρροή της Ελλάδας στα Βαλκάνια και στην Ανατολική Μεσόγειο και τη συμβολή της ως πυλώνα σταθερότητας.

• Τα κυβερνητικά στελέχη και τα βασικά αστικά μέσα ενημέρωσης αναφέρονται γενικόλογα στην ελληνική συμβολή στην εμπέδωση της σταθερότητας, της δημοκρατίας και της ειρήνης στην περιοχή.

Πίσω από το συγκεκριμένο φραστικό περιτύλιγμα κρύβονται, όπως θα δούμε, οι μεθοδεύσεις για να ισχυροποιηθεί η δικτατορία του κεφαλαίου σε όλες τις βαλκανικές χώρες και να εμπλακούν ακόμα περισσότερο οι βαλκανικοί λαοί στα ιμπεριαλιστικά επιθετικά σχέδια του ΝΑΤΟ και στο εκρηκτικό κουβάρι των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων.

• Αυτό που πρέπει να προσέξουμε είναι η βιασύνη των ευρωατλαντικών επιτελείων, ώστε να επιταχυνθεί η ένταξη των βαλκανικών χωρών στο ΝΑΤΟ και στην ΕΕ και να διευθετηθούν ή να παρακαμφθούν ζητήματα που αφορούν χρονίζουσες ενδοαστικές αντιθέσεις στην περιοχή.

Ο πρωθυπουργός εμφανίζει αυτόν το στόχο ως προσπάθεια να «κλείσουμε μέτωπα» για να εδραιωθεί η ειρήνη στην περιοχή.

Για να αποκαλύψουμε τον πραγματικό ρόλο της ελληνικής κυβέρνησης, πρέπει να αναφερθούμε στη συνολική εικόνα των αντιθέσεων στο διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα.

Τα Βαλκάνια στο στόχαστρο του ΝΑΤΟ

Τα σχέδια διεύρυνσης του ΝΑΤΟ προς τα Βαλκάνια και την Ανατολική Ευρώπη δεν είναι καινούργια. Τέθηκαν σε εφαρμογή ήδη απ' τη δεκαετία του '90, αμέσως μετά την ανατροπή του σοσιαλισμού στο πλαίσιο του ανταγωνισμού με τη Ρωσία, για τον έλεγχο της ευρύτερης περιοχής.

• Η υλοποίηση αυτών των σχεδίων απαιτούσε τη διάλυση της ενιαίας Γιουγκοσλαβίας και συνοδεύτηκε απ' τις ιμπεριαλιστικές στρατιωτικές επεμβάσεις του ΝΑΤΟ στη Βοσνία - Ερζεγοβίνη το 1995, στο Κοσσυφοπέδιο το 1999 και στην ΠΓΔΜ το 2001.
• Ταυτόχρονα, δημιουργήθηκαν οι κατάλληλοι μηχανισμοί όπως το Ευρω-Ατλαντικό Συμβούλιο Σύμπραξης (EAPC) και το πρόγραμμα Σύμπραξης για την Ειρήνη (PfP), ώστε να διευκολυνθεί η αυτοτελής συνεργασία κάθε κράτους της περιοχής με το ΝΑΤΟ με την απαραίτητη ευελιξία.

Από τότε η προσπάθεια ενίσχυσης και επέκτασης της επιρροής του ΝΑΤΟ ήταν συνεχής και αυτονόητη, αν αναλογιστεί κανείς την οικονομική, γεωγραφική και στρατιωτική σημασία ελέγχου των Βαλκανίων για την ηγεμονία στην ευρύτερη περιοχή της Ευρασίας.

• Τα Βαλκάνια αποτελούν χώρο στρατηγικής σημασίας για τη στρατιωτική περικύκλωση της Ρωσίας και για τη μεταφορά Ενέργειας και εμπορευμάτων προς την ΕΕ.
• Παράλληλα, αποτελούν στο σύνολό τους μια αξιοσημείωτη αγορά για την εξαγωγή κεφαλαίου και εμπορευμάτων απ' τα ανταγωνιζόμενα ιμπεριαλιστικά κέντρα.
• Διαθέτουν επίσης φτηνή εργατική δύναμη και σημαντικές ενεργειακές πηγές σε ευρωπαϊκό έδαφος.

Ωστόσο, την τελευταία διετία, είναι προφανές ότι το ΝΑΤΟ βιάζεται. Η γρήγορη ένταξη κρατών των Δυτικών Βαλκανίων στις γραμμές του φαίνεται να αποτελεί πλέον μια πολύ σημαντική προτεραιότητα. Η ΕΕ απ' την πλευρά της επιταχύνει επίσης το βηματισμό της, για να προχωρήσει τη διεύρυνσή της στα Δυτικά Βαλκάνια.

Η βιασύνη του ΝΑΤΟ και της ΕΕ

Η κλιμάκωση του ανταγωνισμού, η όξυνση των αντιθέσεων μεταξύ των ιμπεριαλιστικών κέντρων απαιτεί ιδιαίτερη προσοχή και ερμηνεία. Για να κατανοήσουμε τις εξελίξεις, πρέπει να δούμε τη μεγάλη εικόνα της όξυνσης των αντιθέσεων των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ με τη Ρωσία και την Κίνα στο διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα.

• Η όξυνση αντανακλάται στην πρόσφατη δημοσίευση της νέας «Εθνικής Στρατηγικής» των ΗΠΑ, όπου η Κίνα και η Ρωσία κατονομάζονται ανοιχτά για πρώτη φορά ως στρατηγικοί ανταγωνιστές, σε σχέση με τα παλαιότερα γενικόλογα σχήματα των «ασύμμετρων απειλών» και των «φίλων της τρομοκρατίας». Επίσης, δεν αναφέρεται πλέον η Τουρκία ως σύμμαχος των ΗΠΑ.
• Οι μεγαλύτεροι διεθνείς ιμπεριαλιστικοί οργανισμοί και τα σχετικά διεθνή φόρα έχουν αποτυπώσει το οικονομικό υπόβαθρο αυτών των επιλογών, δηλαδή το μεγάλο μέγεθος υπερσυσσώρευσης κεφαλαίου που προαναγγέλλει μια επερχόμενη διεθνή συγχρονισμένη καπιταλιστική κρίση, καθώς και την άνοδο της οικονομικής ισχύος της Κίνας, που απειλεί μεσοπρόθεσμα την πρωτοκαθεδρία των ΗΠΑ.
• Έκθεση του ΔΝΤ το Δεκέμβρη του 2017 αναφέρεται στον κίνδυνο μιας νέας διεθνούς καπιταλιστικής κρίσης με αφετηρία την οικονομία της Κίνας.

Το ζήτημα της επόμενης διεθνούς συγχρονισμένης καπιταλιστικής κρίσης ήταν ένα απ' τα θέματα στο Συνέδριο του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ στο Νταβός το Γενάρη του 2018.

• Η όξυνση των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων ήταν το θέμα της κεντρικής συζήτησης στο Νταβός: «Δημιουργία κοινού μέλλοντος σ' έναν κατακερματισμένο κόσμο».

Αξίζει να σημειωθεί η αναφορά του υπουργού Εμπορίου των ΗΠΑ Γουίλμπουρ Ρος, «βρισκόμαστε σε εμπορικό πόλεμο», και η κριτική της Γερμανίδας καγκελάριου Μέρκελ κατά της νέας αμερικανικής πολιτικής του προστατευτισμού, που κορυφώθηκε, με τη διατύπωση της αμφιβολίας της για το αν ο κόσμος διδάχτηκε κάτι απ' τους δύο Παγκόσμιους Πολέμους.

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, μπορούμε να εκτιμήσουμε ότι η βιασύνη για την ένταξη των Δυτικών Βαλκανίων στο ΝΑΤΟ και στην ΕΕ αφορά:

α) Την επιδίωξη εξασθένισης της επιρροής της Ρωσίας και της Κίνας και των σχεδιασμών τους στην περιοχή (αξιοποίηση των Βαλκανίων απ' την Κίνα ως πύλης μεταφοράς εμπορευμάτων στην ΕΕ και ενεργειακή εξάρτηση της περιοχής απ' το ρωσικό φυσικό αέριο).

β) Την αντιστάθμιση μιας πιθανής αλλαγής της εξωτερικής πολιτικής της τουρκικής κυβέρνησης Ερντογάν, που θα επιδράσει στο συσχετισμό δυνάμεων στην περιοχή σε βάρος των ΗΠΑ. Την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές ήταν ακόμα σε εξέλιξη η επίσκεψη του ΥΠΕΞ των ΗΠΑ Ρεξ Τίλερσον στην Αγκυρα.

γ) Την αξιοποίηση της προθυμίας της ελληνικής κυβέρνησης να αναλάβει ρόλο σημαιοφόρου του ΝΑΤΟ, για να υπηρετήσει τα στρατηγικά συμφέροντα της ελληνικής αστικής τάξης.

δ) Την αυξανόμενη οικονομική σημασία της περιοχής για τα διασυνδεδεμένα διευρωπαϊκά δίκτυα μεταφορών, Ενέργειας, ψηφιακών υπηρεσιών και για τις Αμεσες Ξένες Επενδύσεις των μονοπωλίων της ΕΕ, που αποτυπώνεται στην πρόσφατη σχετική στρατηγική της ΕΕ.

Κίνα και Ρωσία στα Βαλκάνια

Το αυξανόμενο ενδιαφέρον της Κίνας για τα Βαλκάνια σχετίζεται με την προώθηση του στρατηγικού σχεδίου της «Μια ζώνη - Ενας Δρόμος Συνεργασίας και Ανάπτυξης», για τη σύνδεση Ασίας - Ευρώπης με οικονομικούς διαδρόμους μεταφοράς εμπορευμάτων, το οποίο περιλαμβάνει διμερείς διακρατικές συμφωνίες και δημιουργία υποδομών με κινεζική χρηματοδότηση.

Σε αυτό το πλαίσιο δημιουργήθηκε η «Πρωτοβουλία 16+1», στην οποία συμμετέχουν η Κίνα και 16 κράτη της Ανατολικής Ευρώπης και των Βαλκανίων. Στην «Πρωτοβουλία» αυτή συμμετέχουν απ' τα Βαλκάνια η Σερβία, η Βουλγαρία, η Ρουμανία, η Αλβανία, η ΠΓΔΜ, το Μαυροβούνιο, η Βοσνία - Ερζεγοβίνη.

• Τα Βαλκάνια είναι το γεωγραφικό κέντρο των χερσαίων διαδρομών του κινεζικού σχεδίου και περιλαμβάνει τη βασική θαλάσσια πύλη του σχεδίου, το λιμάνι του Πειραιά.

Επομένως, οι εμπορικές και μεταφορικές συμφωνίες της Κίνας με τα βαλκανικά κράτη έχουν ιδιαίτερη σημασία για τους στόχους της σε ευρωπαϊκό επίπεδο.

Ήδη μεταξύ Σερβίας και Κίνας υπήρξε συμφωνία για την αναβάθμιση του σιδηροδρομικού δικτύου της Σερβίας και τη δημιουργία σιδηροδρομικής γραμμής υψηλών ταχυτήτων που θα συνδέει το Βελιγράδι με τη Βουδαπέστη. Η πιθανή μεταφορά κινεζικών εμπορευμάτων απ' τον Πειραιά προς αυτό το δίκτυο θα διέρχεται απ' την ΠΓΔΜ.

• Η παρουσία της Ρωσίας στα Βαλκάνια έχει μεγάλο ιστορικό βάθος. Η Ρωσία διατηρεί σημαντικά οικονομικά και πολιτικά ερείσματα στη Σερβία, στο Μαυροβούνιο, στην ΠΓΔΜ και στη Βουλγαρία.

Σε πρόσφατο πόρισμά της, η Βρετανική Βουλή των Λόρδων διαπιστώνει άνοδο της ρωσικής επιρροής και απροθυμία των πολιτών να ενταχθούν στις ευρωατλαντικές δομές, στα Δυτικά Βαλκάνια.

Το πόρισμα επισημαίνει ότι βασικό πρακτορείο ειδήσεων στη Σερβία και το Μαυροβούνιο παραμένει το ρωσικό «Sputnik».

• Η Σερβία έχει ήδη υπογράψει κοινή αμυντική συνθήκη με τη Ρωσία (που περιλαμβάνει και τον εκσυγχρονισμό της σερβικής αεράμυνας) και συζητά τη ρωσική πρόταση για ένταξή της στην Ευρασιατική Οικονομική Ενωση.

Τα Βαλκάνια έχουν επίσης διπλή σημασία για τον ενεργειακό τομέα της Ρωσίας, αφενός ως προνομιακή αγορά για το ρωσικό φυσικό αέριο και αφετέρου ως βασικός χώρος διέλευσης για τα σχέδια μεταφοράς ρωσικού φυσικού αερίου στην ΕΕ (αρχικά του South Stream και στη συνέχεια του Turkish Stream).

Ας μην ξεχνάμε ότι το 2016 η «Gazprom» προμήθευσε το 1/3 της συνολικής κατανάλωσης φυσικού αερίου στην Ευρώπη.

• Η Ρωσία ελέγχει τον ενεργειακό όμιλο της Σερβίας NIS (51% μετοχών στην «Gazprom»), πετρελαϊκά διυλιστήρια στη Βοσνία - Ερζεγοβίνη και έχει συμφωνήσει να προμηθεύει τον κόμβο διανομής φυσικού αερίου «Balkan» στη Βουλγαρία για τη Ν/Α Ευρώπη.

Η στροφή και η επιθετικότητα της Τουρκίας

Σημαντική πλευρά των εξελίξεων των τελευταίων χρόνων αποτελεί η αύξηση της επιθετικότητας της τουρκικής αστικής τάξης στην ευρύτερη περιοχή, που συνοδεύεται με κινήσεις επανεξέτασης των συμμαχιών της στο διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα.

Η κυβέρνηση Ερντογάν εμφανίζεται να αμφισβητεί τη Συνθήκη της Λοζάνης, τα σύνορα της περιοχής και να απειλεί τις ΗΠΑ με πιθανή αναθεώρηση της συμμαχικής πολιτικής απέναντί τους.

• Οι αμερικανοτουρκικές σχέσεις επιδεινώθηκαν μετά το αποτυχημένο πραξικόπημα κατά της κυβέρνησης Ερντογάν και την ανικανοποίητη απαίτηση της Τουρκίας για έκδοση του Γκιουλέν απ' τις ΗΠΑ.

Ακολούθησαν ορισμένα επεισόδια, με πιο χαρακτηριστικό την αναφορά του Ερντογάν στον πίνακα των εχθρών του ΝΑΤΟ σε άσκηση στη Νορβηγία, που αποδόθηκε σε τεχνικό λάθος απ' τον γγ του ΝΑΤΟ.

Η ουσία της επιδείνωσης των αμερικανοτουρκικών σχέσεων αφορά, απ' τη μια, τη στήριξη των ΗΠΑ στα σχέδια αυτονόμησης κουρδικών περιοχών στα νότια σύνορα της Τουρκίας και την αμερικανική στήριξη στις επιλογές του Ισραήλ.

• Απ' την άλλη, αφορά τις επιδιώξεις του τουρκικού κεφαλαίου να αναβαθμίσει τη θέση του στη Μέση Ανατολή και στα Βαλκάνια, αξιοποιώντας τις ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις, την οθωμανική ιστορική παράδοση και το μουσουλμανικό θρησκευτικό - πολιτιστικό στοιχείο στους πληθυσμούς της περιοχής.

Σύμφωνα με τα επίσημα δεδομένα, στα Βαλκάνια ζουν 8 εκατομμύρια μουσουλμάνοι κυρίως σε Αλβανία και Βοσνία - Ερζεγοβίνη.

Ζητήματα όξυνσης των αντιθέσεων αποτελούν η σταδιακή αναβάθμιση των σχέσεων Τουρκίας - Ρωσίας στους τομείς της Ενέργειας (αγωγός Turkish Stream, πυρηνικά εργοστάσια κ.ά.), των στρατιωτικών εξοπλισμών (αγορά S-400 κ.ά.) και στις διαπραγματεύσεις για το μέλλον της Συρίας (Σύνοδος Ρωσίας - Ιράν - Τουρκίας στο Σότσι).

• Επίσης, η στήριξη της κυβέρνησης του Ισραήλ για δημιουργία ανεξάρτητου κουρδικού κράτους, η μονομερής αναγνώριση της Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσας του Ισραήλ απ' την αμερικανική κυβέρνηση Τραμπ και κυρίως η χρηματική και στρατιωτική βοήθεια των ΗΠΑ προς τις δυνάμεις των Κούρδων ανταρτών της Συρίας.

• Οι ΗΠΑ έχουν ήδη δημιουργήσει στρατιωτικές βάσεις στην πετρελαιοπαραγωγό περιοχή της βορειοανατολικής Συρίας και στοχεύουν στη συγκρότηση «Συνοριακής Δύναμης Ασφαλείας» στα σύνορα Τουρκίας - Συρίας, κυρίως με κουρδικές δυνάμεις.

Μετά τη δεύτερη στρατιωτική εισβολή της Τουρκίας στη Συρία (επιχείρηση «Κλάδος Ελαίας») στο Αφρίν, οι ΗΠΑ προειδοποίησαν ότι θα απαντήσουν στρατιωτικά επιθετικά, αν ο τουρκικός στρατός προωθηθεί στη συγκεκριμένη περιοχή του Μάνμπιτζ.

• Ο Ερντογάν απάντησε αποφασιστικά ότι όσοι κάνουν τέτοιες δηλώσεις «δεν έχουν δοκιμάσει ποτέ οθωμανικό ράπισμα».

Δημιουργία τετελεσμένων;

Στην πραγματικότητα, η Τουρκία διεξάγει μια σύνθετη διαπραγμάτευση κυρίως με τις ΗΠΑ και το Ισραήλ, με βασικούς στόχους την αποτροπή δημιουργίας ανεξάρτητου Κουρδιστάν στον άξονα Β. Ιράκ - Συρίας, τον έλεγχο των ενεργειακών πηγών Κιρκούκ - Μοσούλης και την αμφισβήτηση των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Κύπρου και της Ελλάδας, ιδιαίτερα της οριοθέτησης των σχετικών ΑΟΖ.

Κλιμακώνει τις στρατιωτικές και τις διπλωματικές προκλήσεις της, ώστε να δημιουργεί «τετελεσμένα» με πρότυπο την ιστορία των λεγόμενων «γκρίζων ζωνών» στο Αιγαίο.

Πρόσφατα, ο Τούρκος αρχηγός ΓΕΕΘΑ Χ. Ακάρ, με αφορμή τη νέα τουρκική εισβολή στη Συρία, διακήρυξε ξανά την ικανότητα της Τουρκίας να διεξάγει ταυτόχρονα 2,5 πολέμους, λέγοντας:

«Εχουμε τη δυνατότητα να διεξάγουμε στρατιωτική επιχείρηση στο Αφρίν και ταυτοχρόνως να ελέγχουμε το Αιγαίο».

Σε αυτό το πλαίσιο εντάσσονται

• η παρεμπόδιση των γεωτρήσεων στο «οικόπεδο 3» της ΑΟΖ Κύπρου,
• ο διεμβολισμός σκάφους του Λιμενικού στην περιοχή των Ιμίων, οι συνεχείς παραβιάσεις του ελληνικού εναέριου χώρου και των χωρικών υδάτων και κυρίως
• οι νέες αναφορές του τουρκικού υπουργείου Εξωτερικών ότι τα Ιμια ανήκουν στην Τουρκία και ότι δεν υπάρχουν θαλάσσια σύνορα μεταξύ Ελλάδας και Κύπρου.

Οι συγκεκριμένες εξελίξεις αξιοποιούνται από την ελληνική αστική πολιτική για να εμφανιστούν ως μονόδρομος η ενεργή συμπόρευση της Ελλάδας με τα ευρωατλαντικά σχέδια και η ανάγκη στρατιωτικής και πολιτικής συνεργασίας με το Ισραήλ.

Αξίζει να σημειώσουμε ότι μόλις πριν δυο βδομάδες ο Αμερικανός πρέσβης στην Ελλάδα, Τζ. Πάιατ, εξέφραζε την ανησυχία του για ένα «ατύχημα» μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας στο Αιγαίο.

Αναβάθμιση κινδύνων και διέξοδος για τους λαούς

Η αστική προπαγάνδα προσπαθεί επίμονα και με ένα εύρος επιχειρημάτων να παρουσιάσει το ΝΑΤΟ και την ΕΕ ως παράγοντες ειρήνης, σταθερότητας και ευημερίας για τους λαούς της περιοχής.

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ εμπλουτίζει αυτήν την προπαγάνδα με τα υποτιθέμενα οφέλη για το λαό της χώρας μας απ' την αναβάθμιση της θέσης της εγχώριας αστικής τάξης.

Μόνο που αυτοί οι ισχυρισμοί δεν έχουν καμία σχέση με την αλήθεια. Κανένα απ' τα επιχειρήματά τους δεν αντέχει σε σοβαρή κριτική.

Η θέση ότι όσο αυξάνει η στρατιωτική ισχύς του ΝΑΤΟ τόσο δρα αποτρεπτικά για το ξέσπασμα πολεμικών συγκρούσεων διαψεύδεται απ' την ίδια τη ζωή. Το ΝΑΤΟ ως στρατιωτική ιμπεριαλιστική συμμαχία, με ενεργό ρόλο στον έλεγχο και στο ξαναμοίρασμα των αγορών, είναι ταυτισμένο με τις αιματοβαμμένες ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις απ' τη Γιουγκοσλαβία μέχρι το Ιράκ, τη Λιβύη, τη Συρία.

Όσο αυξάνει η ισχύς του ΝΑΤΟ, τόσο αναβαθμίζει και προωθεί τα στρατιωτικά επιθετικά του σχέδια, με κορυφαίους στόχους την περικύκλωση της Ρωσίας και την παρέμβαση στη θαλάσσια περιοχή της Κίνας.

Ο εκσυγχρονισμός των δομών διοίκησης του ΝΑΤΟ, η εστίαση στην ταχεία μετακίνηση στρατευμάτων και εξοπλισμού και στην αναβάθμιση των πυρηνικών δυνάμεων του ΝΑΤΟ, που περιλαμβάνει «το πρώτο πυρηνικό πλήγμα» εναντίον του αντίπαλου, είναι αποκαλυπτικά.

Ο ισχυρισμός ότι η ένταξη περισσότερων χωρών στο ΝΑΤΟ θα οδηγήσει σε υπέρβαση των μεταξύ τους αντιθέσεων, συσκοτίζει σκόπιμα τον αντιδραστικό χαρακτήρα της ιμπεριαλιστικής ευρωατλαντικής συμμαχίας.

Η ένταξη αστικών κρατών σε κάθε ιμπεριαλιστική συμμαχία δεν εξαφανίζει τις μεταξύ τους ανισότητες σε οικονομική, στρατιωτική και πολιτική ισχύ, ούτε το μεταξύ τους ανταγωνισμό, στη βάση της επίδρασης του νόμου της ανισόμετρης ανάπτυξης των καπιταλιστικών οικονομιών.

Αντίθετα, οι ηγετικές δυνάμεις κάθε ιμπεριαλιστικής συμμαχίας όπως οι ΗΠΑ στο ΝΑΤΟ αξιοποιούν αυτές τις ενδοαστικές αντιθέσεις για να αυξήσουν την επιρροή τους, αξιοποιούν και την πολιτική τού «διαίρει και βασίλευε» σε πολλές περιπτώσεις.

Αρκεί να θυμηθούμε τη στάση των ΗΠΑ

• στην τουρκική εισβολή και κατοχή στην Κύπρο,
• στην προσπάθεια επιβολής «γκρίζων ζωνών» στο Αιγαίο,
• στη στήριξη των σχεδίων της «μεγάλης Αλβανίας»,
• στην πρόσφατη εσωτερική διαπάλη στην ΠΓΔΜ,
• στην υποδαύλιση εθνικιστικών και αλυτρωτικών πολιτικών ρευμάτων στα Βαλκάνια.

Η θέση ότι η ανάληψη πιο ενεργού ρόλου στα ευρωατλαντικά σχέδια και η αναβάθμιση της θέσης της εγχώριας αστικής τάξης στην περιοχή ωφελεί παράλληλα και το λαό, συσκοτίζει το ρόλο του ΝΑΤΟ και της ΕΕ ως βασικών στηριγμάτων της δικτατορίας του κεφαλαίου στα κράτη - μέλη τους, τόσο σε συνθήκες ιμπεριαλιστικής ειρήνης όσο και σε συνθήκες ιμπεριαλιστικού πολέμου.

Η στάση του ΝΑΤΟ την περίοδο της στρατιωτικής δικτατορίας στην Ελλάδα και στην Τουρκία είναι γνωστή και δεν χρειάζεται να επεκταθούμε.

• Σήμερα έχουμε μπροστά μας τη χειροπιαστή απόδειξη της στήριξης της ΕΕ και του ΝΑΤΟ στην αστική αντιλαϊκή επίθεση, στην επιβολή φτηνής εργατικής δύναμης για να ανακάμψουν τα κέρδη και να αναβαθμιστεί η θέση των μονοπωλιακών ομίλων, του κεφαλαίου στη χώρα μας και στην ευρύτερη περιοχή.
• Γνωρίζουμε επίσης τα βάρη που σηκώνει ο λαός για νέες εξοπλιστικές δαπάνες που αφορούν τα σχέδια του ΝΑΤΟ.

Το ΝΑΤΟ και η ΕΕ είναι εχθροί των λαών και στην περίοδο της ιμπεριαλιστικής ειρήνης. Για τους εργάτες και γενικότερα τους λαούς των Βαλκανίων είναι μονόδρομος η κοινή αγωνιστική δράση ενάντια στους καπιταλιστές, στις εγχώριες αστικές τάξεις, στην ΕΕ και στο ΝΑΤΟ.

Για να μην πληρώσουν οι λαοί την όξυνση των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων και τους αντιλαϊκούς προσωρινούς συμβιβασμούς της ιμπεριαλιστικής ειρήνης, πρέπει να αγωνιστούν σε κάθε χώρα ενάντια σε όλα τα ιμπεριαλιστικά σχέδια, για την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου.

• Σε αυτήν την κατεύθυνση το ΚΚΕ αγωνίζεται αποφασιστικά, καθημερινά.
• Για να σημαδέψει πρώτα απ' όλα η εργατική τάξη, ο λαός στη χώρα μας τον πραγματικό αντίπαλο: Την εγχώρια αστική τάξη και τις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες που την στηρίζουν, το ΝΑΤΟ και την ΕΕ.

Ο εχθρός στην ίδια μας τη χώρα

Η ελληνική κυβέρνηση προσπαθεί αφενός να συμβάλει ενεργά στην προώθηση των σχεδίων του ΝΑΤΟ και της ΕΕ στα Βαλκάνια και στην Ανατολική Μεσόγειο και αφετέρου να αξιοποιήσει όσο μπορεί την επιδείνωση των σχέσεων των ΗΠΑ με την τουρκική κυβέρνηση Ερντογάν, με σκοπό να αναβαθμίσει τη θέση της εγχώριας αστικής τάξης στην ευρύτερη περιοχή.

Όλες οι κινήσεις της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής που αφορούν την προετοιμασία στρατηγικής συμφωνίας με την Αλβανία, τις διαπραγματεύσεις με την κυβέρνηση της ΠΓΔΜ και τις ελληνοτουρκικές σχέσεις, εντάσσονται και υπηρετούν την προσπάθεια «γεωπολιτικής αναβάθμισης» της θέσης της ελληνικής αστικής τάξης.

Γενικότερα η διαπάλη μεταξύ του εθνικιστικού και του κοσμοπολίτικου ρεύματος στο ελληνικό αστικό πολιτικό σύστημα, σχετικά με την ανάγκη άσκησης μεγαλύτερων πιέσεων ή την ανάγκη ορισμένων συμβιβασμών με τις αστικές τάξεις της Τουρκίας, της Αλβανίας και της ΠΓΔΜ, αφορά τη διαπραγμάτευση στο στρατόπεδο του ταξικού εχθρού.

Όπως και στο παρελθόν, απ' την εποχή του Ελ. Βενιζέλου μέχρι σήμερα, οι εσωτερικές διαμάχες της αστικής τάξης, οι διαφορετικές προσεγγίσεις για τις αναγκαίες διεκδικήσεις και παραχωρήσεις αφορούν την ενίσχυση της θέσης του εγχώριου κεφαλαίου.

Καμιά αστική πλευρά δεν αμφισβητεί ουσιαστικά τα σχέδια του ΝΑΤΟ και της ΕΕ.

Όλα τα αστικά ρεύματα προσυπογράφουν τους βασικούς οικονομικούς στόχους του ελληνικού κεφαλαίου, που αφορούν μεταξύ άλλων:

α) Τη συμμετοχή της Ελλάδας στα ευρωατλαντικά σχέδια του Νότιου Ενεργειακού Διαδρόμου της ΕΕ για μεταφορά φυσικού αερίου στα Βαλκάνια και στην ΕΕ με αγωγούς (ΤΑΡ, IGB, East Med κ.ά.) και με θαλάσσια μεταφορά υγροποιημένου LNG, όπου πρωταγωνιστεί το ελληνικό εφοπλιστικό κεφάλαιο.

β) Την εξαγωγή κεφαλαίου και την αύξηση των επενδύσεων εγχώριων ομίλων στα Βαλκάνια, που κατέχουν ήδη σημαντικές θέσεις στην Αλβανία και την ΠΓΔΜ και σε μικρότερο βαθμό στη Βουλγαρία.

γ) Τη χερσαία, κυρίως σιδηροδρομική, μεταφορά εμπορευμάτων διαμέσου των Βαλκανίων προς την ΕΕ, κυρίως της Κίνας απ' το λιμάνι του Πειραιά.

δ) Τη διασφάλιση ενός σταθερού πλαισίου για την αξιοποίηση των εγχώριων κοιτασμάτων πετρελαίου και φυσικού αερίου, όπου θα πρωταγωνιστήσουν η αμερικανική «ExxonMobil» και η γαλλική «Total».

Παράλληλα, το σύνολο των βασικών αστικών πολιτικών δυνάμεων στην Ελλάδα στηρίζει στην πράξη τη «συμφωνία» Τραμπ - Τσίπρα, που περιλαμβάνει την αναβάθμιση και επέκταση της δράσης των αμερικανικών στρατιωτικών βάσεων, την αύξηση των δαπανών για εξοπλισμούς του ΝΑΤΟ, τον ενεργό ρόλο της Ελλάδας στη συλλογή και ανάλυση πληροφοριών, τη συμμετοχή στο στρατιωτικό έλεγχο των θαλάσσιων διαύλων στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου.

Γενικότερα η ελληνική κυβέρνηση είναι συνένοχη και όχι θύμα των πιέσεων του ΝΑΤΟ.

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ, 17-18/2/2018