Αλκυονίς - Studio: Ευτυχείτε! Σινεμά, Μουσική, Θέατρο − Μπουλμέτης, Βούλγαρης, Πυθαράς, Λάνθιμος, Ακίν, Πεκ, Βιλνέβ, Πότερ, Ζβιανγκίτσεφ, Γκουαντανίνο, Γουεϊγουέι, Έστλουντ, Φράνκο, Στρίγκλες, Κοβότσος, Σπηλιώπουλος - Γράμμος 36η εβδομάδα

ΑΛΚΥΟΝΙΣ new star art cinema

ΙΟΥΛΙΑΝΟΥ 42-46, ΠΛΑΤΕΙΑ ΒΙΚΤΩΡΙΑΣ (ΜΕΤΡΟ Βικτώρια)
Τηλ. 210 8220008, 210 8220023

Εισ.: €7.00
Παιδ.-φοιτ./ άνω των 65 & Εκπαιδευτικοί/Ατέλεια/Στρατιωτικό €5.00,
για ανέργους €3.00,οικογενειακό πακέτο τριών ατόμων €10.00
Κάθε ΔΕΥΤΕΡΑ τα δύο άτομα € 7,00, κάθε ΤΡΙΤΗ-ΤΕΤΑΡΤΗ €5.00
Parking διαθέσιμο κάτω από τον κινηματογράφο

22/2 έως 282/2018

1) «1968» του ΤΑΣΟΥ ΜΠΟΥΛΜΕΤΗ

Π​ΕΜΠΤΗ​ έως ΣΑΒΒΑΤΟ 1​7​.00 ΚΥΡΙΑΚΗ 1​3​.30

*

2​) «ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ» του ΠΑΝΤΕΛΗ ΒΟΥΛΓΑΡΗ

ΔΕΥΤΕΡΑ εως ΤΕΤΑΡΤΗ ​1​6​.00

*

​3) «ΝΑ ΜΕ ΦΩΝΑΖΕΙΣ ΜΕ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΣΟΥ» του ΛΟΥΚΑ  ΓΚΟΥΑΝΤΑΝΙΝΟ

(Βλέπε στο τέλος)

​ΠΕΜΠΤΗ εως ΚΥΡΙΑΚΗ 18.30​

*

​4) «Blade Runner» του Denis Villeneuve

ΠΕΜΠΤΗ ​εως ΣΑΒΒΑΤΟ 22.30

*

5) «ΒΕΡΟΛΙΝΟ, ΑΝΤΙΟ» του ΦΑΤΙΧ ΑΚΙΝ

(Βλέπε στο τέλος)

​ΠΕΜΠΤΗ εως ΚΥΡΙΑΚΗ​ 2​1.0​0

*

6) «ΟΤΑΝ Ο ΜΑΡΞ ΣΥΝΑΝΤΗΣΕ ΤΟΝ ΕΝΓΚΕΛΣ» του ΡΑΟΥΛ ΠΕΚ

​ΔΕΥΤΕΡΑ και ΤΕΤΑΡΤΗ 18.00​

*
7) «ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΡΟΗ» του ΆΙ ΓΟΥΕΪΓΟΥΕΪ

(Βλέπε στο τέλος)

ΚΥΡΙΑΚΗ 15.00 και ΔΕΥΤΕΡΑ​ 20.00

*

8) «The Party» της ΣΑΛΙ ΠΟΤΕΡ

​ΠΕΜΠΤΗ εως ΣΑΒΒΑΤΟ​ ​15​.30

*

9) «ΕΥΤΥΧΙΑ» του ΧΡΗΣΤΟΥ ΠΥΘΑΡΑ

(Βλέπε στο τέλος)

Τ​ΡΙΤΗ​ ​21.30

*

10) «Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΟΥ ΙΕΡΟΥ ΕΛΑΦΙΟΥ» του ΓΙΩΡΓΟΥ ΛΑΝΘΙΜΟΥ

ΔΕΥΤΕΡΑ​ έως ΤΕΤΑΡΤΗ ​23.00

*

Ειδική Εκδήλωση​-προβολη​

1) “STRINGLESS /ΣΤΡΙΚΓΛΕΣ” ΖΩΝΤΑΝΗ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΤΟΥ ΠΡΩΤΟΥ ΟΜΩΝΥΜΟΥ ΔΙΣΚΟΥ ΤΟΥΣ
Από το 6μελές​ γυναικείο​ σχήμα 
Θα ακολουθήσει προβολή της ταινίας 
 “STRINGLESS /ΣΤΡΙΚΓΛΕΣ” του ΑΓΓΕΛΟΥ ΚΟΒΟΤΣΟΥ

ΚΥΡΙΑΚΗ 21.00

*

Θεατρικές Παραστάσεις

1) «Jazz for kids: Η ιστορία ενός ρυθμού» της ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΣΠΗΛΙΩΠΟΥΛΟΥ

ΚΥΡΙΑΚΗ 11.30

***

STUDIO new star art cinema

ΣΠΑΡΤΗΣ ΚΑΙ ΣΤΑΥΡΟΠΟΥΛΟΥ 33 ΠΛΑΤΕΙΑ ΑΜΕΡΙΚΗΣ
Τηλ 210-8640054

Εισ.: € 7.00 
Παιδ.-φοιτ./ άνω των 65 & Εκπαιδευτικοί/Ατέλεια/Στρατιωτ ικο €5.00, 
Άνεργοι €3.00. Οικογενειακό πακέτο τριών ατόμων €10.00.
Κάθε ΔΕΥΤΕΡΑ  τα δύο άτομα € 7,00, κάθε ΤΡΙΤΗ-ΤΕΤΑΡΤΗ €5.00.
Parking διαθέσιμο κάτω από τον κινηματογράφο 

22/2 έως 28/2/2018

1) «ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΡΟΗ» του ΆΙ ΓΟΥΕΪΓΟΥΕΪ

(Βλέπε στο τέλος)

ΠΕΜΠΤΗ έως ΣΑΒΒΑΤΟ 15.30

*

2) «THE DISASTER ARTIST» του ΤΖΕΙΜΣ ΦΡΑΝΚΟ

ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ 20.15

*

3) «The Party» της ΣΑΛΙ ΠΟΤΕΡ

ΚΥΡΙΑΚΗ  έως ΤΕΤΑΡΤΗ  16.30

*

4) «ΧΩΡΙΣ ΑΓΑΠΗ» του ΑΝΤΡΕΪ ΖΒΙΑΝΓΚΙΝΤΣΕΦ

ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ 18.00

*

5) «ΤΟ ΤΕΤΡΑΓΩΝΟ» του ΡΟΥΜΠΕΝ ΕΣΤΛΟΥΝΤ

ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ  22.00

*

6) «Τι κι αν έπεσε ο Γράμμος, εμείς θα νικήσουμε (2017)» του ΚΩΣΤΑ ΣΤΑΜΑΤΟΠΟΥΛΟΥ

36η εβδομάδα

ΚΥΡΙΑΚΗ έως ΤΕΤΑΡΤΗ 15.00

***

Κριτική Ταινιών

Να Με Φωνάζεις Με Τ' Ονομά Σου

Call me by your Name

του Λούκα Γκουαντανίνο

10 στα 10

Βσσιμενη στο ββλίο του Αντρε Ασιμάν, η υποψηφια για τέσσερα Οσκαρ ταινία του Λούκα Γκουαντανίνο είναι και πάλι γεμάτη ήλιο και Ιταλία, μα αυτή τη φορά και γεμάτη ζωή κι όλα όσα αυτή συνεπάγεται.

Ιταλία, ΗΠΑ, Βραζιλία, Γαλλία, 2017

Παραγωγή: Πίτερ Σπίαρς, Λούκα Γκουαντανίνο, Εμιλι Ζορζ, Ροντρίγκο Τειχέιρα, Μάρκο Μοραμπίτο, Τζέιμς ΑΪβορι, Χάουαρντ Ρόσεμαν

Σκηνοθεσία: Λούκα Γκουαντανίνο

Σενάριο: Τζέιμς Αϊβορι

Φωτογραφία: Σαγιόμπου Μουκντίπρομ

Μοντάζ: Γουόλτερ Φασάνο

Μουσική: Σουφγιάν Στίβενς

Πρωταγωνιστούν: Τίμοθι Σαλαμέ, Αρμι Χάμερ, Μάικλ Στούλμπαργκ, Αμιρά Καζάρ,

Διάρκεια: 132 λεπτά

Διανομή: Feelgood Entertainment

*

«Να με φωναζεις με τ’ ονομα σου». Ερωτας: αποφαση η γεγονος;

Κείμενο: Old Boy / elculture.gr

Καλοκαίρι. Διακοπές. Παλιό αρχοντικό. Ιταλική εξοχή. Η φύση ζει την καλή και την γλυκιά της ώρα. Γραφικές κωμοπόλεις παραδίπλα. Ποδηλατάδες. Ήλιος να λούζει τα πάντα, ήλιος όχι καυτά ενοχλητικός, ήλιος που τον παίρνεις και τον φοράς σαν ρούχο φωτός. Δεκαεπτά χρονών. Ο Έλιο είναι δεκαεπτά χρονών. Και τα προηγούμενα καλοκαίρια βασικά ψιλοβαριόταν. Όσο μπορεί να βαρεθεί δηλαδή ένα τόσο χαρισματικό παιδί, που είναι συνέχεια με ένα βιβλίο στο χέρι και με γουόκμαν στα αυτιά, ένας υπέροχος νεαρός πιανίστας που συνεχώς σκάβει τον εαυτό του με διαβάσματα και ακούσματα, παιδί δυο φωτισμένων γονέων, οι οποίοι συνδυάζουν ιδανικά την υψηλή κουλτούρα με την ενδοοικογενειακή τρυφερότητα. Αλλά ναι, προηγούμενα καλοκαίρια περίμενε να περάσουν οι εβδομάδες και οι μήνες για να γυρίσει πίσω, γιατί δεν είχε και πολλά να κάνει εκεί στην εξοχή. Αυτό το καλοκαίρι όμως θα είναι αλλιώς. Αυτό το καλοκαίρι έχει να κάνει. Αυτό το καλοκαίρι είναι πια δεκαεπτά χρονών.

Και μολονότι το «Nα με φωνάζεις με τ’ όνομά σου» διαδραματίζεται το 1983, o Έλιο, σε μια ταινία που γυρίστηκε το 2017 και βασίζεται σε ένα βιβλίο που γράφτηκε το 2007, δεν θα μπορούσε να είναι μικρότερος από 17, γιατί μετά συγγραφείς, σεναριογράφοι και σκηνοθέτες θα είχαν άλλου τύπου μπλεξίματα. Ενώ τώρα μπορούν να κοιτάζουν το μακρινό 1983 με την ασφάλεια της απόστασης και με μια αδιόρατη αλλά υπαρκτή υπεροψία και μέθη για τη δική μας εποχή που είναι λιγότερο ομοφοβική. Πάντως αν η ταινία γυριζόταν το 1983, ίσως και ο Έλιο να μπορούσε να είναι 16, 15 ή 14. 

Όχι ότι θα έπρεπε να είναι τόσο, φυσικά και δεν «έπρεπε» να είναι τόσο, αλλά αντίθετα πάει, το θέμα είναι ότι σχεδόν απαγορεύεται πλέον να είναι τόσο. Κι αν δεν απαγορεύεται σε επίπεδο λογοκρισίας, απαγορεύεται σε επίπεδο πρόσληψης του βιβλίου ή της ταινίας και της πολεμικής που θα δέχονταν. Και πάντως αν η ταινία γυριζόταν το 1985, όπως το υπέροχο «Δωμάτιο με Θέα» του Τζέις Άιβορι (που διασκεύασε σεναριακά το «Να με φωνάζεις με τ’ όνομά σου» ανταμειβόμενος μάλιστα με μια υποψηφιότητα για όσκαρ και με μερικές πανέμορφες σινεφίλ αναφορές του Λούκα Γκουαντανίνο), θα μπορούσαμε πιο εύκολα να δούμε ολόκληρο το κορμί των δύο πρωταγωνιστών, σε μια ταινία που κατά τ’ άλλα υμνεί την ομορφιά του σώματος μέσω αγαλμάτων και που προσπαθεί να αποτυπώσει το ημίγυμνο ανδρικό κορμί ως ζωντανό άγαλμα. Οπότε ο Άιβορι μπορεί να διαμαρτύρεται τώρα για τα συμβόλαια που υπέγραψαν οι Αμερικάνοι πρωταγωνιστές και απαγόρευαν την εμφάνιση των γεννητικών τους οργάνων, αλλά βρισκόμαστε μάλλον σε μια εποχή που μια ιστορία για έναν έρωτα μεταξύ ανδρών δεν μπορεί πια να σκανδαλίσει ακόμη και τον πιο συντηρητικό θεατή, οπότε δεν δείχνουμε ό,τι θα μπορούσε ίσως ακόμη να τον σκανδαλίσει.

Ίσως λοιπόν υπό αυτή την έννοια το «Να με φωνάζεις με τ΄όνομά σου» να είναι μια νεο-συντηρητική ταινία: Έρωτας με έναν νέο, ναι –αλλά να είναι τουλάχιστον 17. Να φιλμάρουμε ανδρικά κορμιά σαν αγάλματα, ναι – αλλά ημίγυμνα, όχι και γυμνά. Να τους δείξουμε να κάνουν έρωτα, ναι – αλλά να μην δείξουμε και πολλά πολλά. Εντελώς άλλου τύπου ταινία, βέβαια, αλλά δεν μπορείς παρά να σκεφτείς πόσο τραχιά ήταν τα πάντα στο “Βrokeback Mountain”, πως από την κινηματογράφηση του σεξ ως όλες τις υπαρξιακές συγκρούσεις, όλα σε ξεβόλευαν και σε έφερναν αντιμέτωπο με κάτι καθολικά επώδυνο. Όχι ότι δεν υπάρχει οδύνη και στην ταινία του Γκουαντανίνο. Υπάρχει και είναι επιδραστική. Είναι όμως μια οδύνη μερική, είναι μια οδύνη αμιγώς ερωτική. Και μια ερωτική οδύνη μπορεί πράγματι να είναι από τα πιο αβάσταχτα βιώματα, καμία απολύτως αντίρρηση. Ο Έλιο όμως έχει την ευλογία να στεγάζει την οδύνη του μέσα σε υλικές, συναισθηματικές και πνευματικές συνθήκες που του επιτρέπουν να βιώνει τον σπαραγμό του έρωτα ως τέτοιον και μόνο. Ο σπαραγμός του Ένις στο”Βrokeback Mountain” ήταν δομικός και συμπεριελάμβανε όλο του το φαίνεσθαι και όλο του το είναι.

Ο πατέρας του Έλιο είναι καθηγητής Αρχαιολογίας. Κάθε καλοκαίρι φιλοξενούν στο αρχοντικό έναν υποψήφιο διδάκτορα. Ο πατέρας επιβλέπει, ο φιλοξενούμενος βοηθά τον πατέρα στο ερευνητικό του αντικείμενο. Ο εκάστοτε φιλοξενούμενος παίρνει το δωμάτιο του Έλιο, ο οποίος μεταφέρεται σε ένα διπλανό. Επικοινωνούν με μια εσωτερική πόρτα και το μπάνιο είναι κοινό. Ο Όλιβερ είναι ο φετινός φιλοξενούμενος. Και ο Γκουαντανίνο με τον Άιβορι θα πάρουν όλο, μα όλο, τον χρόνο τους μέχρι να φέρουν τον Έλιο και τον Όλιβερ στο σημείο αμοιβαίας ομολογίας της έλξης τους. Και πάλι θα πάρουν το χρόνο τους κι από αυτό το σημείο ως το σημείο που θα παραδοθεί και σωματικά ο ένας στον έρωτα του άλλου. Το «Να με φωνάζεις με τ’ όνομά σου» είναι σε ένα μεγάλο του μέρος μια ταινία αναμονής και προσμονής. Προσωπικά θα ήθελα αυτό το χτίσιμο της αναμονής και της προσμονής να είχε γίνει με πιο σαφές σκηνοθετικό αποτύπωμα. Είναι σαν ο Γκουαντανίνο να υιοθετεί τους ρυθμούς, τη χαλάρωση και τη ραστώνη του περίγυρου της ιστορίας που αφηγείται. Το οποίο δεν είναι πάντως μόνο μείον, έχει και τα καλά του. Όσο για το σενάριο, έχει αυτή τη βασική ιδιαιτερότητα. Δεν εφευρίσκονται ούτε υποπλοκές, ούτε τεχνητά εμπόδια, ούτε παρεξηγήσεις, ούτε όλα αυτά τα συνήθη που καθυστερούν την πραγμάτωση ενός κινηματογραφικού έρωτα.

Και όχι, το ότι ο Έλιο κάνει έρωτα με μια συνομήλικη του κοπέλα δεν είναι υποπλοκή. Είναι μέρος του σεξουαλικού του ξυπνήματος, είναι μέρος της μετατροπής του από αγόρι σε άντρα. Και ο Γκουαντανίνο εντάσσει τον ανθρώπινο ερωτισμό σε ένα γενικότερο πλαίσιο: είναι σαν η καλοκαιρινή φύση να πλαισιώνει ερωτικά τον Ένιο, είναι σαν να προκαλεί το ξύπνημά του, είναι σαν να του λέει πως όλα τριγύρω του είναι ερωτισμός, είναι ζωή, είναι ένα κάλεσμα να αρχίσει να συμμετέχει στο παιχνίδι που διαιωνίζει τη ζωή.

Aλλά εκτός από τον ερωτισμό υπάρχει και ο έρωτας. Που εμπεριέχει μέσα του και τον ερωτισμό στην πιο ολοκληρωτική μορφή του, αλλά που είναι πάντως κάτι άλλο. Ο Έλιο ερωτεύεται τον Όλιβερ και ο Όλιβερ ερωτεύεται τον Έλιο. Κι όσο τυχεροί είναι όσοι τους συμβαίνει ταυτόχρονα, άλλο τόσο άτυχοι είναι όσοι πρέπει να το ζήσουν χωρίς την συνθήκη της αμοιβαιότητας, της ταύτισης, της συγχρονίας. Ποιά είναι όμως τα θεμελιώδη συστατικά του έρωτα; Τι είναι αυτό που κάνει τον Έλιο να νιώθει έτσι για τον Όλιβερ και τον Όλιβερ να νιώθει έτσι για τον Έλιο; Τι είναι ο έρωτας: απόφαση ή γεγονός; Είναι πρώτα απ’ όλα γεγονός. Είναι πρώτα απ’ όλα κάτι που συμβαίνει ερήμην σου. Σε πλήρη σχέση με το ποιος είσαι, ποιος έχεις γίνει, από που έχεις έρθει, σε πλήρη σχέση με όλα όσα ξέρεις και δεν ξέρεις για τον εαυτό σου, σε πλήρη σχέση με όλα όσα μπορείς και δεν μπορείς να φανταστείς για αυτόν, αλλά ταυτόχρονα ερήμην σου. Ό,τι κι αν νομίζεις ότι καταλαβαίνεις, είναι στην πραγματικότητα οι εκ των υστέρων απόπειρες ερμηνείας ενός γεγονότος που σου συνέβη χωρίς να το επιλέξεις.

Όχι δεν μπορείς να αποφασίσεις να ερωτευθείς, δεν μπορείς να πεις ρε φίλε είναι καλοκαιράκι, είμαι 17 και οι ορμόνες μου βράζουν, μην τη βγάλω με βιβλία και μουσικούλες και φέτος, έχω τόσες βδομάδες ελεύθερες, έχω και μια έλξη για τους άντρες έχω καταλάβει, παίδαρος φαίνεται ο καινούριος φιλοξενούμενος, γιατί να μην αφεθώ λίγο; Αλλά ο έρωτας δεν είναι αληθινός έρωτας όσο παραμένει μετέωρος και εκκρεμής στη σφαίρα του γεγονότος. Μετατρέπεται σε αληθινό έρωτα όταν αποφασίζεις ότι θα αντιμετωπίσεις το γεγονός που συνέβη ερήμην σου, με τον μόνο τρόπο που του αξίζει: βουτώντας μέσα του με όλο σου το κεφάλι, μέχρι να μην μπορείς να πάρεις ανάσα αν δεν είναι η ανάσα του άλλου. Να με φωνάζεις με τ’ όνομά σου κι εγώ θα σε φωνάζω με το δικό μου. Τέτοιοι φαφλατισμοί, τέτοια γειτνίαση με το κιτς, το μελό και την κοινοτοπία, τέτοια έλλειψη μέτρου, τέτοια έλλειψη φίλτρου, τέτοια έλλειψη ψυχραιμίας, τέτοια παράδοση στην επικράτεια του μη σχετικιστικού, του μη κρατημένου, του μη τρομαγμένου. Ερωτευμένος είναι μόνο αυτός που δεν φοβάται πόσο θα πληγωθεί στο μέλλον, ακόμη κι αν τρέμει κάθε του στιγμή. Ερωτευμένος είναι μόνο αυτός που δεν φοβάται πόσο νικητής σε όλα αποδεικνύεται ο χρόνος, ερωτευμένος είναι μόνο αυτός που δεν φοβάται μελλοντικές απομαγεύσεις, ερωτευμένος είναι μόνο αυτός που ξέρει – ξέρει όμως- ότι στην περίπτωσή τους ο χρόνος είναι μόνο σύμμαχος και δεν θα είναι ποτέ εχθρός.

Αλλά τι συμβαίνει αν έρθει το τέλος; Τότε τι, τότε πώς την παλεύεις; Ο Τιμοτέ Σαλαμέ είναι στο ρόλο του Έλιο καθηλωτικά φυσικός, ο Άρμι Χάμερ στέκεται επάξια δίπλα του, αλλά την παράσταση κλέβει ο πολύ αγαπημένος Μάικλ Στούλμπαργκ, που μέσα σε ελάχιστα λεπτά αναδεικνύεται στον ίσως πιο συγκινητικό και πιο υποδειγματικό πατέρα της κινηματογραφικής ιστορίας. Όσα λέει στον γιο του σε κάνουν να πιστεύεις ότι αν ήταν έτσι οι πατεράδες απέναντι στους γιους, αν ήταν έτσι οι γονείς απέναντι στα παιδιά τους, όλα, μα όλα, μα όλα θα ήταν ριζικά διαφορετικά. Δεν μπορούμε να αλλάξουμε τον κόσμο. Μπορούμε όμως να αγαπήσουμε τα παιδιά μας με αυτόν τον τρόπο. Και να τους το δείξουμε. Και τότε θα το δείξουν κι αυτά στα δικά τους. Αν κάνουν. Αν δεν κάνουν και πάλι θα το δείξουν στους κοντινούς τους ανθρώπους. Ό,τι μας κάνει άρτιους και υγιείς και ό,τι δεν μας γεμίζει κόμπλεξ και ματαιώσεις, είναι περίσσευμα που μεταλαδαμπεύουμε στους άλλους. Όπως βέβαια και το ακριβώς αντίστροφο. Και κάπως έτσι η ζωή συνεχίζεται. Με αυτή τη σκυταλοδρομία υγείας ή ματαίωσης. Με αυτή τη σκυταλοδρομία απροϋπόθετης αγάπης ή συναλλακτικών σχέσεων.

*

Βερολίνο, Αντίο

Tschick

του Φατίχ Ακίν

6 στα 10

Γράφει ο Γιώργος Κρασσακόπουλος

Βασισμένο στο best-seller του Βόλφγκανγκ Χέρντορφ, ένα εφηβικό road-movie με το πάθος και την ψυχή του Φατίχ Ακίν.

Γερμανία, 2016

Παραγωγή: Μάρκο Μέχλιτζ

Σκηνοθεσία: Φατίχ Ακίν

Σενάριο: Χαρκ Μπομ, Λαρς Χούμπριχ

Φωτογραφία: Ράινερ Κλάουσμαν

Μοντάζ: Αντριου Μπερντ

Μουσική: Βινς Πόουπ

Πρωταγωνιστούν: Τρίσταν Γκέμπελ, Ανάντ Μπάντμπιλεκ, Ούβε Μπομ, Ξένια Ασέντζα, Ανγια Σνάιντερ, Νικόλ Μερσέντες Μίλερ

Διάρκεια: 93 λεπτά

Διανομή: Rosebud 21 / Seven Films

Ενώ η μητέρα του βρίσκεται σε κλινική αποτοξίνωσης και ο πατέρας του είναι σε «επαγγελματικό» ταξίδι με τη γραμματέα του, ο 14χρονος Μάικ περνά το καλοκαίρι του βαριεστημένος και μοναχός στο ακριβό μα άδειος σπίτι των γονιών του. Μέχρι που μια μέρα μπαίνει στη ζωή του ο Τσικ, ο καινούριος Ρωσικής καταγωγής συμμαθητής του, που όπως κι εκείνος δεν είναι καλεσμένος στο τελευταίο πάρτι πριν τις καλοκαιρινές διακοπές στο σπίτι της πιο δημοφιλούς συμμαθήτριας τους. Κι επειδή δεν έχουν τι να κάνουν, θα κλέψουν ένα Λάντα και θα ξεκινήσουν ένα ταξίδι στην ανατολική πλευρά της Γερμανίας.

Βασισμένο σε ένα τεράστιο (εφηβικό, αλλά όχι μόνο) best seller στην Γερμανία, το καινούριο φιλμ του Φατίχ Ακίν δεν θα μπορούσε να βρίσκεται πιο μακριά από την υπερφιλόδοξη -και αποτυχημένη "Μαχαιριά"- τόσο σε ύφος όσο και σε προσθέσεις. Αυτό το νεανικό road movie μπορεί να μην προσθέτει τίποτα καινούριο σε ένα γνώριμο, είδος, αλλά έχει όλη την ενέργεια, την φόρα, το χιούμορ ακόμη και την τρυφερότητα που απαιτείται για να γίνει απολαυστικό.

Το βιβλίο –και το σενάριο του φιλμ- χτίζει δυο ενδιαφέροντες χαρακτήρες που κατορθώνουν να είναι αληθοφανείς σαν έφηβοι μα κι αρκετά «παράξενοι» για να είναι κινηματογραφικοί κι οι δυο νεαροί ηθοποιοί που τους υποδύονται έχουν το ταλέντο και την ευφυία να μην τους μεταμορφώσουν σε καρικατούρες, -ειδικά ο Τσίκ ο οποίος εύκολα θα μπορούσε να ξεφύγει προς εκείνη την κατεύθυνση.

Ο Φατίχ Ακίν ακολουθεί το ταξίδι τους με μια δόση κινηματογραφικής τρέλας αλλά και με αυτοσυγκράτηση στις στιγμές που το φιλμ απαιτεί πιο λεπτούς συναισθηματικούς χειρισμούς και κατορθώνει να στήσει ένα φιλμ που συλλαμβάνει κάτι από την αίσθηση της αμηχανίας και του ενθουσιασμού της νιότης και της ανεξερεύνητης, γεμάτης πιθανότητες περιοχής που είναι η εφηβεία, αυτό το ταξίδι ανάμεσα στην παιδική ηλικία και την ενηλικίωση που μπορεί να γίνει με ένα σωρό διαφορετικούς τρόπους και διαδρομές. Ακόμη και με ένα κλεμμένο Λάντα.

flix

*

Ανθρώπινη Ροή

Human Flow

του Αϊ Γουέι Γουέι

5 στα 10

Γράφει ο Γιώργος Κρασσακόπουλος

To ντοκιμαντέρ του ανατρεπτικού Αϊ Γουέι Γουέι για τη σύγχρονη μετανάστευση, κινηματογραφεί με όμορφο τρόπο την ασχήμια της ανθρωπότητας. Επίσημη συμμετοχή στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας.

Γερμανία, ΗΠΑ, Κίνα, 2017

Παραγωγή: Χάινο Ντέκερτ, Αϊ Γουέι Γουέι

Σκηνοθεσία: Αϊ Γουέι Γουέι

Σενάριο: Αϊ Γουέι Γουέι

Φωτογραφία: Κρίστοφερ Ντόιλ, Αϊ Γουέι Γουέι, Κωνσταντίνος Κουκούλης και άλλοι

Μοντάζ: Νιλς Παγκ Αντερσεν

Μουσική: Κάρστεν Φούνταλ

Διάρκεια: 140 λεπτά

Διανομή: Seven Films

Γυρισμένο σε 23 χώρες από την Ελλάδα, τη Γερμανία, το Αφγανιστάν, τη Τουρκία ως το Μεξικό, η ροή ενός κύματος ανθρώπων που κινούνται συνεχώς προς αναζήτηση δικαίωσης, καταφύγιου και πατρίδας.

Είναι πολύ πιθανόν να περίμενε κανείς κάτι περισσότερο από την πρώτη κινηματογραφική απόπειρα ενός τόσο διάσημου εικαστικού καλλιτέχνη και ακτιβιστή, όμως το «Human Flow» στην ουσία δεν διαφέρει από ένα τυπικό ντοκιμαντέρ για την προσφυγική κρίση, παρά μόνο στο μέγεθος των φιλοδοξιών του και της ματιάς του.

Διότι αν τα τελευταία χρόνια η λέξη προσφυγικό είναι άμεσα συνδεδεμένη με την Συρία και την προσφυγική εισροή στην Ευρώπη, το φιλμ διασχίζει όλες τις ζώνες κρίσης του πλανήτη, από την Μπούρμα και το Ιρακ έως την Κένυα και το Μεξικό, τη Γάζα και φυσικά την Λέσβο την Ειδωμένη και την Αθήνα χαρτογραφώντας τα σύνορα ενός κόσμου που δεν έχει ακόμη συνειδητοποιήσει ότι γίνεται όλο και μικρότερος όπως λέει ένας από τους ανθρώπους που μιλούν στην κάμερα στην διάρκεια του φιλμ.

Οι εικόνες της βίαιης αυτής ανθρώπινης μετακίνησης από χώρα σε χώρα, η απουσία ριζών και τόπου, ο πόνος, η θλίψη, η απόγνωση αλλά και η ελπίδα είναι τα υλικά που δίνουν στο ντοκιμαντέρ την δύναμή του. Εικόνες κινηματογραφημένες με προσοχή στην «αισθητική», από μια σειρά φωτογράφους, αναμεσά τους και ο Κρίστοφερ Ντόιλ κι ο Ελληνας Κωνσταντίνος Κουκούλης, πολύ συχνά με την χρήση drone που, μερικές στιγμές κατορθώνουν να αποκαλύψουν κάτι από το μέγεθος του προβλήματος το οποίο θέλει να αποκαλύψει η ταινία.

Αυτή η διαδρομή σε ολόκληρο τον κόσμο συχνά με τον Αϊ Γουέιγουεϊ να είναι παρών στα πλάνα ανάμεσα στους μετανάστες σε μια σκηνοθετική επιλογή που θα έμοιαζε πιο ταιριαστή σε μια ταινία του Μάικλ Μουρ, παίρνει σχήμα μέσα από μεσότιτλους με στίχους ποιητών όπως ο Αδωνις ή ο Ναζίμ Χικμέτ, από βουδιστικές γραφές ή τον χάρτη των θεμελιωδών δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ενωσης κι από ανθρώπους που μιλούν στην κάμερα. Κάποιοι έχουν κάτι αληθινά σπαρακτικό να πουν, άλλοι κάτι ουσιώδες και μερικοί όπως ο Ελληνας υπουργός μεταναστευτικής πολιτικής Γιάννης Μουζάλας, αρκούνται σε κοινοτοπίες.

Οι προθέσεις του είναι αξιοθαύμαστες κι ίσως η μεγαλύτερη επιτυχία του είναι ο τρόπος που κατορθώνει να αποκαλύψει το πραγματικό μέγεθος μιας συνεχιζόμενης τραγωδίας, όμως πέρα από αυτά το «Human Flow» βρίσκει την αληθινή δύναμη που του αναλογεί μόνο κατά στιγμές. Οταν για παράδειγμα στο τελευταίο πλάνο, η κάμερα ανυψώνεται πάνω από έναν τεράστιο σωρό σωσιβίων στην Λέσβο, Ή σε μια άλλη που θα μπορούσε να ιδωθεί κι ως κριτική για τον τρόπο που τα μέσα, η Δύση κι ακόμη και αυτή η ταινία κοιτάζει το προσφυγικό πρόβλημα: Ενας νεαρός μετανάστης κρύβει το πρόσωπό του πίσω από την πινακίδα που κρατά με την λέξη «respect». Σκύβει το κεφάλι του πίσω της μα η κάμερα μένει εκεί, περιμένοντας το βλέμμα του να αναδυθεί, για ένα ακόμη πλάνο...

flix

*

Ευτυχία

του Χρήστου Πυθαρά

4 στα 10

Γράφει η Λήδα Γαλανού

Η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του Χρήστου Πυθαρά, ένα πορτρέτο μιας κοπέλας και μιας κοινωνίας που χάνει επαφή με την πραγματικότητα.

Ελλάδα, 2016

Παραγωγή: Χρήστος Πυθαράς

Σκηνοθεσία: Χρήστος Πυθαράς

Σενάριο: Χρήστος Πυθαράς

Φωτογραφία: Ευγένιος Διονυσόπουλος, Νίκος Θωμάς

Μοντάζ: Βασίλης Σταυρόπουλος

Μουσική: Ντίνος Τσέλης

Πρωταγωνιστούν: Ξανθή Σπανού, Δημήτρης Αλεξανδρής, Θέμις Μπαζάκα, Σταύρος Συμεωνίδης, Μυρτώ Πανάγου, Γιάννης Μυλωνάς, Κατερίνα Παπανδρέου, Χρήστος Στέργιογλου

Διάρκεια: 85 λεπτά 

Official Trailer [2017]

Κάπου ανάμεσα στον «Ενοικο» του Πολάνσκι και στο «Girls» της Λίνα Ντάναμ κινούνται οι προθέσεις της πρώτης σκηνοθετικής δουλειάς του Χρήστου Πυθαρά, βγαλμένης με πείσμα μέσα από την εναλλακτική χρηματοδότηση.

Η ιστορία παρακολουθεί την Αννα (Ξανθή Σπανού), μια όμορφη κοπέλα που ζει μόνη στο διαμέρισμά της στην Αθήνα: προκειμένου να παραμείνει μόνη, χρησιμοποιεί κάθε είδους δικαιολογίες και ψέμματα προς όλους. Δουλεύει σε φωτογραφείο, επισκέπτεται ενίοτε την ψυχαναγκαστική μαμά της (Θέμις Μπαζάκα), συχνότερα τον ψιλικατζή της γειτονιάς (Χρήστος Στέργιογλου).

Το κλειστό της σύμπαν της προκαλεί αναφυλαξία: μεταφορικά, ψυχοσωματικά και κυριολεκτικά. Χωρίς λόγο, χωρίς συγκεκριμένα στοιχεία παρά μια σειρά από ποστ-ιτ κολλημένα στην εξώπορτα και μικρά οράματα που αστράφτουν κατευθείαν στο υποσυνείδητο, η Αννα αρχίζει ν' ανησυχεί ότι κάτι απειλητικό την παρακολουθεί και την περικυκλώνει.

Στο σκηνοθετικό ντεμπούτο του, ο Πυθαράς δηλώνει τη φιλοδοξία του - αλλά και προδίδεται από αυτήν. Σεναριακά το φιλμ μεταλλάσσεται από χαριτωμένη κωμωδία της αμηχανίας, λεπτή και σύγχρονη, σ' ένα υποβλητικό θρίλερ που έρχεται, όμως, χωρίς να έχει χτίσει τους άξονες όπου θα στηριχτεί και θα λειτουργήσει. Αισθητικά, ο Πυθαράς στήνει επιτηδευμένα αλλά πάντα ενδιαφέροντα κάδρα, που θα έφτιαχναν μια στιλιζαρισμένη, όμορφη ταινία αν δεν περιορίζονταν από τη low budget παραγωγή τους.

Ωστόσο, ως πρώτο δείγμα δουλειάς, η «Ευτυχία» φανερώνει έναν σκηνοθέτη που, πριν κι από τις δικές του ταινίες, αγαπά την παράδοση του σινεμά, μ' ένα φιλμ που είναι σίγουρα παιδί της πόλης του.

flix

*

Γραφείο Τύπου NEW STAR

Phone: 2108220008, 2108220023

E-mail: newstarcine@gmail.com

W: http://newstarartcinema.gr/

*
Από Μποτίλια:
*
Λευκή ρετροσπεκτίβα σε φόντο κόκκινο
Με αφορμή την επαναλειτουργία της Αλκυονίδας και του Studio
Μικρό οδοιπορικό μνήμης μέσα από σινεμά και γεγονότα που σημάδεψαν τα χρόνια μας
***
Το ΣΙΝΕΜΑ της Μποτίλιας
και
Μποτίλια Στον Άνεμο: Πρόσωπα