Μποτίλια Στον Άνεμο

Για ναυαγούς που θέλουν να κολυμπήσουν. Το σημείωμα άλλοτε βιαστικό και ταραγμένο, άλλοτε φλύαρο ή λακωνικό, ακατάληπτο κι ερμητικό, κακογραμμένο κι αδέξιο, ευδιάκριτο ή ξεθωριασμένο. Μπουκαλάκια, φιαλίδια, φιάλες αερίου. Μποτίλιες, μποτίλιες, μποτίλιες... Με καθορισμένο, πάντοτε, στίγμα. Καλή στεριά, συνταξιδιώτες... Ή καλή θάλασσα.

Σάββατο 18 Μαρτίου 2017

Αλκυονίς: Οι Γυναίκες Του Ριζάν (1927) − Μια ανοιχτή αμφισβήτηση της πατριαρχίας και του παλιού τρόπου ζωής − Μετά μουσικής από τους Τηλέμαχο Μούσα και Νίκο Γιούσεφ (20 Μαρ. 2017, 20:00)

«ΟΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΤΟΥ ΡΙΖΑΝ» το εκπληκτικό, φεμινιστικό μελόδραμα των Ivan Pravov και Olga Preobrazhenskaya, για πρώτη φορά στην Ελλάδα, με Συνοδεία Ζωντανής Μουσικής από τον συνθέτη και πολυοργανίστα Τηλέμαχο Μούσα και σολίστα του μουσικού πριονιού και τον μπασίστα των «Υπογείων Ρευμάτων» Νίκος Γιούσεφ, στα πλαίσια του πολύπτυχου αφιερώματος, που διοργανώνει η NEW STAR

Τρία Τραγούδια για τον Λένιν
Ο ΓΓ εκπαιδεύεται στο μουσικό πριόνι

100 ΧΡΟΝΙΑ ΟΚΤΩΒΡΙΑΝΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ και ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ, ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΟ ΜΕΛΛΟΝ (Οι προβολές –Οι εκδηλώσεις)

Δευτέρα 20/3/2017 στις 20.00 στο ΑΛΚΥΟΝΙΣ new star art cinema

Εισιτήριο: €10.00, Φοιτητικό/Ανέργων €5.00

Πληροφορίες κρατήσεις στο τηλέφωνο 210 8220008

ΑΛΚΥΟΝΙΣ newstarart cinema

ΙΟΥΛΙΑΝΟΥ 42-46, ΠΛΑΤΕΙΑ ΒΙΚΤΩΡΙΑΣ (ΜΕΤΡΟ Βικτώρια)

Parking διαθέσιμο κάτω από τον κινηματογράφο.

Ο φεμινισμός στον κινηματογράφο. Μια ανοιχτή αμφισβήτηση της πατριαρχίας και του παλιού τρόπου ζωής.

Μια κινηματογραφική ανακάλυψη. Ένα κορυφαίο έργο. Μια ξεχωριστή ταινία, με λυρική φωτογραφία και με εξαιρετική προσοχή στην απόδοση των εθνογραφικών στοιχείων.

Η κινηματογραφική κάμερα «διηγείται» την ζωή ενός ρωσικού χωριού λίγο πριν και λίγα χρόνια μετά την Επανάσταση του Οχτώβρη, μέσα από τις προσωπικές ιστορίες γυναικών, όπως η Άννα, σύζυγος του στρατιώτη, αλλά και της γεμάτης ζωντάνιας και ενέργειας αδελφής της, της Βασιλίσα, η οποία θα αμφισβητήσει ανοιχτά τον παλιό τρόπο ζωής.

ΟΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΤΟΥ ΡΙΖΑΝ

IMDB: ΟΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΤΟΥ ΡΙΖΑΝ

Από Μποτίλια:

Λευκή ρετροσπεκτίβα σε φόντο κόκκινο

Με αφορμή την επαναλειτουργία της Αλκυονίδας και του Studio

Μικρό οδοιπορικό μνήμης μέσα από σινεμά και γεγονότα που σημάδεψαν τα χρόνια μας

***

Το ΣΙΝΕΜΑ της Μποτίλιας

και

Μποτίλια Στον Άνεμο: Πρόσωπα

ΟΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΤΟΥ ΡΙΖΑΝ

ΟΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΤΟΥ ΡΙΖΑΝ το εκπληκτικό, φεμινιστικό μελόδραμα των Ivan Pravov και Olga Preobrazhenskaya, για πρώτη φορά στην Ελλάδα.

Ο φεμινισμός στον κινηματογράφο. Μια ανοιχτή αμφισβήτηση της πατριαρχίας και του παλιού τρόπου ζωής. Μια κινηματογραφική ανακάλυψη. Ένα κορυφαίο έργο. Μια ξεχωριστή ταινία, με λυρική φωτογραφία και με εξαιρετική προσοχή στην απόδοση των εθνογραφικών στοιχείων.

ΟΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΤΟΥ ΡΙΖΑΝ Σοβιετική Ένωση - 1927 – Διάρκεια 88΄ Σκηνοθεσία: Ivan Pravov και Olga Preobrazhenskaya Παίζουν: Emma Tsesarskaia, Raisa Puzhnaya, Wassily Shironine Μουσική: Sergey Dreznin Φωτογραφία: Konstantin Kuznetsov

Σύνοψη

Σε ένα μικρό χωρίο της Επαρχίας Ριζάν, το 1914, η Άννα και ο Ιβάν ερωτεύονται. Αλλά ο Ιβάν πρέπει να φύγει στον πόλεμο. Εκμεταλλευόμενος την απουσία του, ο πατέρας του φλερτάρει την νεαρή κοπέλα και στο τέλος την βιάζει. Εκείνη μένει έγκυος.

Μερικά χρόνια αργότερα, ο Ιβάν που τον θεωρούσαν νεκρό, επιστρέφει από το μέτωπο. Βρίσκει την γυναίκα του με ένα παιδί και τον βασανίζουν οι ενοχές και η ντροπή.

Η κινηματογραφική κάμερα «διηγείται» την ζωή ενός ρωσικού χωριού λίγο πριν και λίγα χρόνια μετά την Επανάσταση του Οχτώβρη, μέσα από τις προσωπικές ιστορίες γυναικών, όπως η Άννα, σύζυγος του στρατιώτη, η οποία θα αυτοκτονήσει, αλλά και της γεμάτης ζωντάνιας και ενέργειας αδελφής της, της Βασιλίσα, η οποία θα αμφισβητήσει ανοιχτά τον παλιό τρόπο ζωής.

Λίγα λόγια για τον σκηνοθέτη και την ταινία

Μπορεί να μην καινοτόμησε, αλλά άφησε βαθύ «χνάρι» στην ιστορία του σοβιετικού κινηματογράφου και «μίλησε» με τον δικό του, μοναδικό τρόπο στις καρδιές του λαού με το έργο του.

Ο Ιβάν Κονσταντίνοβιτς Πράβοφ κατέθεσε ένα σινεμά που αναδεικνύει τις προσωπικές πλευρές του ανθρώπου μέσα στην δίνη της ιστορίας, δίχως ρηξικέλευθους πειραματισμούς, γεγονός από μόνο του αξιοσημείωτο, αφού δημιουργεί ακριβώς μέσα στην «έκρηξη» του ηφαιστείου της Ρωσικής Πρωτοπορίας.

Ωστόσο, το σινεμά του αγαπήθηκε από το κοινό και ακόμη κι αν δεν έμεινε στην ιστορία σαν πρωτοπόρος της τέχνης του, ωστόσο, στις αρχές της 10ετίας του ‘30 ήταν ο πιο εμπορικός σκηνοθέτης της «Μοσφίλμ»!

Ξεκίνησε την επαφή του στο θέαμα από μικρός, το 1909, στο βαριετέ του Βορόνιεζ, σαν «call boy», δηλαδή το παιδί που ειδοποιεί τους ηθοποιούς πότε πρέπει να βγουν στην σκηνή.

Από το 1919 μέχρι και το 1922 υπηρέτησε στον Κόκκινο Στρατό.

Το 1926 ξεκίνησε να εργάζεται σαν βοηθός σκηνοθέτη και αργότερα σαν σκηνοθέτης στην «Σοβικινό» στην Μόσχα.

Το 1929 τέλειωσε το τμήμα υποκριτικής του VGIK (Πανσοβιετικό Κρατικό Ινστιτούτο Κινηματογραφίας)

Από το 1927 και μέχρι το 1941 δούλευε μαζί με την σεναριογράφο και σκηνοθέτρια, Όλγα Πρεομπραζένσκαγια.

Το 1931 συνέβη κάτι το οποίο αποκαλύπτει πολλά για τον χαρακτήρα του Πράβοφ, για την συνέπειά του να ακολουθήσει μέχρι τέλους τον δικό του καλλιτεχνικό δρόμο και να υπηρετήσει το προσωπικό του καλλιτεχνικό όραμα.

Συγκεκριμένα, η απόπειρά του να μεταφέρει στην οθόνη το εμβληματικό και κολοσιαίο μυθιστόρημα του Σόλοχοφ, «Ο ήρεμος Ντον», αντιμετωπίστηκε εχθρικά από την κριτική, διότι το σκηνοθετικό δίδυμο, Πράβοφ - Πρεομπραζένσκαγια επέλεξαν να αναδείξουν περισσότερο τον τραγικό έρωτα των ηρώων, της Ακσίνια και του Γκριγκόρι, ουσιαστικά, δηλαδή, το πρώτο μέρος του μυθιστορήματος, «προσπερνώντας» όλο το κοινωνικό – πολιτικό έπος του Σόλοχοφ.

Τα πράγματα ήταν τόσο άσχημα για τους δύο σκηνοθέτες, που η Ενωση των Εργαζομένων στην Επαναστατική Κινηματογραφία (ARKK) τους εγκάλεσε διότι δεν αποδέχθηκαν το «λάθος» τους.

Ο Πράβοφ κατηγορήθηκε ότι «αποχώρησε φανερά στην αντιδραστική πτέρυγα» του κινηματογράφου και διαφράφηκε από την Ένωση.

Παρόλ’ αυτά, όπως σημειώθηκε και πιο πάνω, το 1933, οι Πράβοφ και Πρεομπραζένσκαγια ήταν οι πιο εμπορικοί σκηνοθέτες της «Μόσφιλμ».

Από το 1944 έως το 1964 ήταν σκηνοθέτης της Φιλαρμονικής της πόλης Κοκάντ του Ουζμπεκιστάν και αργότερα σκηνοθετούσε στο θέατρο του Νέου Θεατή στο Σβερντλόφσκ, όπου, από το 1947, ξεκίνησε να εργάζεται σαν σκηνοθέτης και στο τοπικό στούντιο.

Μεταξύ 1956 και 1958 επιστρέφει στην «Μόσφιλμ», όπου θα εργαστεί και πάλι από το 1962 μέχρι και τον θάνατό του το 1971.

Αναμφισβήτητα, μία από τις καλύτερες δουλειές του θεωρείται η ταινία, «Οι γυναίκες του Ριζάν».

Η κινηματογραφική κάμερα «διηγείται» την ζωή ενός ρωσικού χωριού λίγο πριν και λίγα χρόνια μετά την Επανάσταση του Οχτώβρη, μέσα από τις προσωπικές ιστορίες γυναικών, όπως η Αννα, σύζυγος του στρατιώτη, η οποία θα αυτοκτονήσει, αλλά και της γεμάτης ζωντάνιας και ενέργειας αδελφής της, της Βασιλίσα, η οποία θα αμφισβητήσει ανοιχτά τον παλιό τρόπο ζωής.

Η Πρεομπραζένσκαγια και ο Πράβοφ δεν ανήκαν στην ομάδα των καινοτόμων. Απέφυγαν τα λάθη, αναπόφευκτα για κάθε αναζήτηση, αλλά ακριβώς γι’ αυτόν τον λόγο δεν έκαναν και ανακαλύψεις. Βάδισαν σε ανοιγμένα μονοπάτια. Προσπαθώντας να αποκαλύψουν τις κοινωνικές αντιφάσεις, οι σκηνοθέτες χρησιμοποίησαν την συνηθισμένη “συνταγή”, δίνοντας έμφαση στα προσωπικά, καθημερινά μοτίβα.

Αντικειμενικά ήθελαν να φτάσουν στην αλήθεια της ζωής, αλλά έφταναν, ενίοτε, στην νατουραλιστική αξιοπιστία, στην τοπική εθνογραφία, συγκεντρώνοντας τα πυρά των κριτικών.

«Το χωριό σ’ αυτήν την ταινία –έγραφε ένας κριτικός για το Οι γυναίκες του Ριζάν– αποδόθηκε σε συγκεκριμένη επαρχία, το Ριζάν. Η ευσυνειδησία του σκηνοθέτη ήτ αν τόσο μεγάλη, που η ταινία είναι αδιαμφισβήτητη μέσα στο εθνογραφικό, τοπικό – ιστορικό της μέρος.

Κι όμως, μπορούμε να πούμε ότι ακόμη και μια τέτοια ταινία, δεν είναι το εντελώς κατάλληλο μέρος για την κατασκευή εθνογραφικού μουσείου, διότι οι ισχυρότατες δραματικές καταστάσεις, που σχετίζονται με την προβολή της δυστυχισμένης γυναίκας του χωριού, σκοτώνουν και εμπαίζουν την εθνογραφία (...)». (περιοδικό «Κινό», 27 Δεκεμβρίου 1927).

Αυτές οι «ισχυρότατες δραματικές καταστάσεις επιτεύχθηκαν με την ψυχολογική αποκάλυψη του χαρακτήρα των ηρώων. Οι σκηνοθέτες επικαλέσθηκαν την μαστοριά των ηθοποιών, γεγονός το οποίο, ωστόσο, δεν τους εμπόδισε να διαλέξουν για τους δευτερεύοντες ρόλους εκφραστικούς τύπους χαρακτήρων(...) (Α. Βλάσοφ, Α. Μλοντίκ «Οι ήρωες του Σόλοχοφ στην οθόνη», εκδοτικό «Τέχνη», 1963)