Η ομιλία του Δημήτρη Κουτσούμπα στη μεγάλη προεκλογική συγκέντρωση του ΚΚΕ στο Σύνταγμα
Δημοσίευση: Τετ, 16/09/2015 - 20:52
Τελευταία Ενημέρωση: Τετ, 16/09/2015 - 22:32
Τελευταία Ενημέρωση: Τετ, 16/09/2015 - 22:32
Με αισιοδοξία και ελπίδα για τις μάχες που έχει μπροστά του ο λαός, αποφασιστικό και μαχητικό πνεύμα για τη συμμετοχή του σε αυτούς, χωρίς ταλάντευση και δεύτερες σκέψεις για το δρόμο που πρέπει να βαδίσουν. Έτσι θα σταθούν και μπροστά στην κάλπη της Κυριακής, οι χιλιάδες λαού που γέμισαν το Σύνταγμα, παίρνοντας μέρος στην μεγάλη προεκλογική συγκέντρωση του ΚΚΕ στο Σύνταγμα, με ομιλητή το ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Δημήτρη Κουτσούμπα.
Το ίδιο μαχητικό «παρών» θα συνεχίσουν να δίνουν τα μέλη και οι φίλοι του Κόμματος, μέχρι την Κυριακή, στην τελική ευθεία της προσπάθειας να βγει το ΚΚΕ όσο το δυνατόν περισσότερο ενισχυμένο από την κάλπη.
Διαδίδοντας το κάλεσμα συστράτευσης σε γειτονιές, χώρους δουλειάς και σχολές, φροντίζοντας να φτάσει το ψηφοδέλτιο με το σφυροδρέπανο στα χέρια που πρέπει.
Στους χιλιάδες εργαζόμενους και άνεργους που συνάντησαν τους κομμουνιστές και τη δράση τους στους αγώνες για τη δουλειά, το μεροκάματο και τη σύνταξη, για το νοσοκομείο, τον παιδικό σταθμό και το σχολείο των παιδιών τους. Εξηγώντας, μέχρι την τελευταία στιγμή, πως η ψήφος τους για να γίνει λίπασμα που θα θεριέψει τους αυριανούς αγώνες, πρέπει να είναι κόκκινη.
Σε αυτούς που έχουν βαδίσει μαζί με το ΚΚΕ στο παρελθόν, και απομακρύνθηκαν αναζητώντας λύσεις που πρόσκαιρα φάνηκαν πιο άμεσες και εύκολες. Καλώντας να ξαναπάρουν τη θέση τους στον κοινό αγώνα, δίπλα στο κόμμα που "στεγάζει" την ιστορία, τους αγώνες και την προοπτική της εργατικής τάξης να χτίσει έναν κόσμο στα μέτρα των δικών της αναγκών.
Απευθύνονται ακόμα σε όσους είδαν την απογοήτευση να παίρνει τη θέση της ελπίδας που επικαλέστηκε η «πρώτη φορά αριστερά» κυβέρνηση των τελευταίων μηνών, θυμούνται όμως τις προειδοποιήσεις του ΚΚΕ και συζητούν με τους κομμουνιστές με γνώμονα την πείρα όσων έζησαν τους τελευταίους μήνες. Και ειδικά σε αυτούς, τονίζουν πως τώρα είναι η ώρα να δώσουν ηχηρή απάντηση σε όσους ποντάρουν να διαδώσουν την απογοήτευση, να τροφοδοτήσουν τη λογική πως «δε γίνεται τίποτα», να τη μετατρέψουν σε μοχλό υποταγής και ενσωμάτωσης την επόμενη μέρα. Γιατί τώρα δεν είναι η ώρα να σηκώσουν ψηλά τα χέρια, αλλά τη σημαία του αγώνα.
«Μπορούμε να είμαστε πρωταγωνιστές με το δικό μας σχέδιο για τη φιλολαϊκή διέξοδο. Μπορούμε να ζήσουμε με σύγχρονα δικαιώματα, χωρίς κρίσεις, φτώχεια και ανεργία. Αυτό είναι το πραγματικά καινούργιο σήμερα», με τα λόγια αυτά, μεταξύ άλλων, υποδέχονταν τα μεγάφωνα τις προσυγκεντρώσεις που έφταναν στο Σύνταγμα.
Στο χώρο της συγκέντρωσης, διαβάστηκε επίσης ο κατάλογος των κομμάτων που έχουν στείλει μηνύματα αλληλεγγύης στο ΚΚΕ, μπροστά στην εκλογική μάχη.
Τη θέση τους μπροστά στην εξέδρα που στήθηκε στο Σύνταγμα, πήραν συνεργαζόμενοι με το ΚΚΕ που δίνουν τη μάχη ως υποψήφιοι στα ψηφοδέλτιά του, καλλιτέχνες, άνθρωποι του Πολιτισμού και της επιστήμης, που πήραν μέρος στην προεκλογική συγκέντρωση.
«Φίλες και φίλοι,
Απόψε από εδώ, από το Σύνταγμα, με τον αέρα της αισιοδοξίας που μας δίνει αυτή η πραγματικά μεγαλειώδης συγκέντρωση, δίνουμε τη μάχη μέχρι την τελευταία στιγμή η κάλπη της Κυριακής να βγάλει δυνατό το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας.
Δυνατό το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας γιατί αυτό το εκλογικό αποτέλεσμα μπορεί να χαροποιήσει, να δώσει αισιοδοξία ακόμα και σε όσους δεν συμφωνούν σε όλα μαζί μας, αναγνωρίζουν όμως ότι το ΚΚΕ είναι η δύναμη της συνέπειας, της αλήθειας, της πραγματικής ανατροπής.
Σε όσους λοιπόν ακόμα το σκέφτονται, το βασανίζουν, τους λέμε να απαντήσουν στο εξής: Ποιος θέλεις να χαμογελάει το βράδυ των εκλογών; Οι εκμεταλλευτές σου και τα κόμματά τους, οι κυβερνήσεις τους; Ή να φοβηθούν στην εφαρμογή των αντιλαϊκών μέτρων, να δούνε με τη μεγάλη εκλογική δύναμη του ΚΚΕ ότι ο λαός δεν θα σκύψει το κεφάλι, θα ξεσηκωθεί, δεν θα έχουν τη συναίνεσή του…;
Για σας που θέλετε μια ζωή χωρίς εκμετάλλευση και ανεργία, χωρίς αφεντικά, η απάντηση είναι μόνο μία: Κάπα Κάπα Έψιλον. Η απάντηση βρίσκεται στο ψηφοδέλτιο με τα τρία κόκκινα γράμματα, τη σεμνή υπογραφή του λαού μας, όπως γράφει και ο ποιητής μας, ο Γιάννης Ρίτσος.
Την Κυριακή στην κάλπη Κάπα Κάπα Έψιλον για να μην προσθέσει ο λαός μας και τη δική του ψήφο στις 222 ψήφους των 5 κομμάτων που ψήφισαν το μνημόνιο και τώρα εμφανίζονται σαν αθώες περιστερές που αμάρτησαν για το παιδί τους.
Την Κυριακή στην κάλπη Κάπα Κάπα Έψιλον γιατί κανείς δεν πρέπει να δώσει δεύτερη ευκαιρία σε αυτούς που με τη μάσκα της περηφάνιας και της αξιοπρέπειας έφεραν το 3ο μνημόνιο και γκρέμισαν ελπίδες, διέψευσαν προσδοκίες.
Γιατί ψήφος στον ΣΥΡΙΖΑ για μια «δεύτερη ευκαιρία» θα είναι νέα παραίτηση από τη λαϊκή θέληση και δύναμη να υπερασπιστούμε τις λαϊκές ανάγκες.
Γιατί κανείς δεν πρέπει να επιστρέψει πίσω στη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ τον απογοήτευσε.
Γιατί κανείς δεν πρέπει να πάει στη ναζιστική εγκληματική Χρυσή Αυγή, στα τσιράκια του συστήματος, για να εμφανίζονται ως τρίτη κοινοβουλευτική δύναμη.
Γιατί ΠΟΤΑΜΙ, ΠΑΣΟΚ, ΑΝΕΛ είναι το ίδιο υπεύθυνοι για χθεσινή και αυριανή αντιλαϊκή πολιτική.
Γιατί κανείς δεν πρέπει να σκοντάψει στην τρικλοποδιά της Λαϊκής Ενότητας, γιατί το «αντιμνημόνιο» είναι ψεύτικη διαχωριστική γραμμή, όπως και το δραχμή αντί για ευρώ, χωρίς να θίγονται τα μονοπώλια, οι καπιταλιστές.
Την Κυριακή στην κάλπη Κάπα Κάπα Έψιλον γιατί η ψήφος του εργάτη, του άνεργου, του μεροκαματιάρη, του φτωχού αγρότη, του νέου παιδιού και της γυναίκας της λαϊκής οικογένειας δεν μπορεί να μπαίνει στο ίδιο τσουβάλι με την ψήφο του βιομήχανου, του τραπεζίτη, του εφοπλιστή και των λοιπών εκμεταλλευτών του λαού που δικές τους ανάγκες αποτυπώνουν μνημόνια, προαπαιτούμενα, εφαρμοστικοί νόμοι.
Την Κυριακή στην κάλπη Κάπα Κάπα Έψιλον για να σπάσει το κλίμα απογοήτευσης, να χτυπηθεί η μοιρολατρία του «τίποτα δε γίνεται, τίποτα δεν κουνιέται».
Η δυσαρέσκεια και η απογοήτευση τώρα πρέπει να γίνουν πείσμα, να γίνουν δύναμη, να μην οδηγήσουν σε αποχή από αυτή τη μάχη.
Ε, λοιπόν, ναι. Κάτι ουσιαστικό μπορεί να αρχίσει να γίνεται, κάτι μπορεί να αρχίζει να αλλάζει με δυνατό το ΚΚΕ παντού και στις εκλογές.
Η ψήφος στο ΚΚΕ είναι λιθαράκι στο δρόμο της ανατροπής, η ψήφος σε όλα τα άλλα κόμματα είναι νέο εμπόδιο σε οποιαδήποτε ελπίδα. Με δυνατό το ΚΚΕ παντού, μπορούμε να ανοίξουμε το δρόμο της ανατροπής.
Στις 21 του Σεπτέμβρη, όπως κι αν διαμορφωθούν τα εκλογικά ποσοστά και οι βουλευτικές έδρες όλων των άλλων κομμάτων, θα υπάρξει συνεννόηση για να γίνει κυβέρνηση.
Είτε αυτή είναι κυβέρνηση συνεργασίας του ΣΥΡΙΖΑ με κάποια από τα υπόλοιπα κόμματα, το ΠΑΣΟΚ, το ΠΟΤΑΜΙ ή τους ΑΝΕΛ, είτε είναι κυβέρνηση μεγάλου συνασπισμού των δύο πόλων του αστικού πολιτικού συστήματος, του ΣΥΡΙΖΑ παρεούλα με τη ΝΔ.
Κυβέρνηση θα υπάρξει, γιατί ο λογαριασμός του 3ου μνημονίου είναι έτοιμος.
Κι αυτός ο λογαριασμός δεν μπορεί να περιμένει γιατί δεν μπορούν να περιμένουν οι απαιτήσεις των μονοπωλίων για νέα μεγαλύτερη κερδοφορία, βγαλμένη από τη δουλειά του μισθωτού, από την αφαίμαξη του αγρότη, του βιοτέχνη, που σήκωσαν και σηκώνουν τα βάρη της οικονομικής κρίσης, που για τα νέα βάρη χρειάζεται τώρα μια πιο μακρόχρονη σταθερή κυβέρνηση.
Μετά τις εκλογές η νέα κυβέρνηση που θα σχηματιστεί, θα καταθέσει το νέο μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα δημοσιονομικής στρατηγικής 2016-2019 με μέτρα και μεταρρυθμίσεις, το νέο κρατικό προϋπολογισμό που θα φορτώσει νέα αντιλαϊκά μέτρα ύψους περίπου 3-4 δισ.
Είναι πρόκληση ο ΣΥΡΙΖΑ να λέει πως το μνημόνιο που αυτός έφερε και ψήφισαν όλοι μαζί είναι καλύτερο από τα προηγούμενα γιατί δεν μειώνει άμεσα το μισθό. Είναι χειρότερο, όχι μόνο γιατί περιλαμβάνει βάρβαρα μέτρα, αλλά γιατί αυτά έρχονται να προστεθούν στα δύο προηγούμενα της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ.
Γιατί προβλέπει νέα φοροεπιδρομή στο λαό.
Ο ΕΝΦΙΑ μονιμοποιείται, η εισφορά αλληλεγγύης αυξάνεται σημαντικά και γίνεται μόνιμη.
Οι αυτοαπασχολούμενοι φορολογούνται απ’ το πρώτο ευρώ.
Οι αγρότες βρίσκονται στο στόχαστρο μιας πραγματικής φορολογικής καταιγίδας με εκτίναξη της άμεσης φορολογίας, ΦΠΑ στα αγροτικά εφόδια, κατάργηση αφορολόγητου.
Τα 2 δισ. ευρώ αύξηση των έμμεσων φόρων μέσα από την αύξηση του ΦΠΑ δεν είναι νέα μείωση του εργατικού - λαϊκού μισθού;
Είναι πρόκληση ο ΣΥΡΙΖΑ να λέει πως το δικό του μνημόνιο είναι φιλολαϊκό γιατί πέτυχε μικρότερα πλεονάσματα.
Ποιος θα τα πληρώσει αυτά, από ποια τσέπη θα βρεθούν; Ξανά της λαϊκής οικογένειας, που ήδη έχει χάσει τον μπούσουλα με τη φορολογία, ενώ το μεγάλο κεφάλαιο θα την περνάει ζάχαρη με τις νόμιμες φοροαπαλλαγές, τους αναπτυξιακούς νόμους, μέχρι τις τριγωνικές πωλήσεις, την υπερτιμολόγηση εισαγωγών και τους φορολογικούς παραδείσους.
Είναι πρόκληση ο ΣΥΡΙΖΑ να λέει πως η δική του συμφωνία είναι καλύτερη γιατί ανοίγει το ζήτημα απομείωσης του δημόσιου χρέους. Πού τα πουλάνε αυτά;
Έχουν δεσμευτεί με την υπογραφή του κ. Τσίπρα. Η όποια αναδιάρθρωση θα συνοδευτεί με νέα αντιλαϊκή επίθεση, όπως έγινε με το «κούρεμα» του PSI.
Ο λαός θα συνεχίσει να πληρώνει ένα χρέος, που εκτοξεύτηκε μαζί με το νέο δάνειο 85 δισ., που του φόρτωσε ο ΣΥΡΙΖΑ, για το οποίο έχουν χρεωθεί και τα δισέγγονά μας.
Η κοροϊδία δεν έχει τέλος. Για ποιο «παράλληλο πρόγραμμα» μιλάνε, για ποια ισοδύναμα;
Τι ισοδύναμα μπορείς να υποσχεθείς στους συνταξιούχους που θα δουν νέες, ακόμα μεγαλύτερες μειώσεις, συνολικού ύψους πάνω από 2 δισ. ευρώ μέχρι το 2016;
Πώς μπορεί να αντισταθμιστεί η αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης, οι αυξήσεις στις κρατήσεις των συντάξεων, η κατάργηση του ΕΚΑΣ και η εφαρμογή της ρήτρας μηδενικού ελλείμματος;
Και, τελοσπάντων, πού τα πουλάνε τα παραμύθια ότι οι δικές τους ιδιωτικοποιήσεις είναι καλύτερες, όταν το Γενάρη οι ίδιοι ξεσπάθωναν για το ξεπούλημα των αεροδρομίων, των λιμανιών;
Κι όλα τα υπόλοιπα που ανακάλυψαν στον ΣΥΡΙΖΑ, με τις περιβόητες «βέλτιστες πρακτικές της ΕΕ» για τα εργασιακά δικαιώματα, είναι για να «μασκαρευτούν» τα νέα μέτρα.
Γιατί παντού στην Ευρώπη τσακίζονται τα δικαιώματα των εργαζομένων, αν και ξεκινούν από διαφορετικό επίπεδο από χώρα σε χώρα.
Και όταν με την πρώτη πληρώνεις τη λυπητερή, δεν δίνεις και συγχωροχάρτι σε ένα κόμμα, στον ΣΥΡΙΖΑ, που στην καλύτερη περίπτωση «πήγε για μαλλί και βγήκε κουρεμένος», πούλαγε ελπίδα και έφερε τη μεγαλύτερη λεπίδα των δικαιωμάτων σου.
Τι έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ για να ανακουφίσει το λαό σ’ αυτούς τους εφτά μήνες;
Τα ψίχουλα της ανθρωπιστικής κρίσης ήταν λίγα, πολύ λίγα για να χορτάσουν τα εκατομμύρια των φτωχών. Ακόμα κι αυτά έχουν ημερομηνία λήξης το τέλος του ’15.
Οι εκατό δόσεις είναι δόσεις που δεν έχει να πληρώσει ο εργαζόμενος, ο αυτοαπασχολούμενος, ο φτωχός αγρότης, του οποίου η υπουργός των Οικονομικών, σήμερα αντιμνημονιακή κ. Βαλαβάνη, του έλεγε πως είναι πατριωτικό καθήκον να πληρώσει.
Οι μεγαλοοφειλέτες, τα μεγάλα πορτοφόλια όμως είδαν πρόστιμα να σβήνονται, οφειλές να χαρίζονται.
Κι όσο για το 5ευρω στα νοσοκομεία, αυτό το κατάργησαν με τις κινητοποιήσεις τους οι εργαζόμενοι στα νοσοκομεία, τα ταξικά σωματεία, οι Λαϊκές Επιτροπές, πολύ πριν την κυβέρνηση, που ξαναφέσωσε τους συνταξιούχους, αυξάνοντας την εισφορά για τον κλάδο υγείας και, βέβαια, αφήνοντας άθικτα όλα τα μέτρα που καθιστούν την Υγεία πανάκριβο εμπόρευμα για το λαό.
Πολλή συζήτηση γίνεται για το νέο και το παλιό, με πολλη δόση βέβαια υποκρισίας. Μα, όπως έλεγε προφητικά ο Μπρεχτ: «Στεκόμουν πάνω σε ένα λόφο και είδα το παλιό να πλησιάζει, μα ερχόταν σα νέο. Σερνόταν πάνω σε καινούργια δεκανίκια που κανείς δεν είχε ξαναδεί. Βρωμούσε νέες μυρουδιές σαπίλας που κανείς δεν είχε ξαναμυρίσει… Έτσι το παλιό έκανε την εμφάνισή του σα νέο, μασκαρεμένο…».
Μην περιμένετε ούτε με το λεγόμενο «νέο ελληνικό παραγωγικό και αναπτυξιακό μοντέλο» του ΣΥΡΙΖΑ, ούτε με το «νέο εθνικό οικονομικό και κοινωνικό σχέδιο» της ΝΔ, δηλαδή με την πολυπόθητη καπιταλιστική ανάπτυξη, καλύτερες μέρες ή έστω την επιστροφή στην προ κρίσης κατάσταση.
Μην παρασύρεστε από τα μεγάλα λόγια για προσέλκυση επενδύσεων που θα εστιάζουν στην καινοτομία και στην ποιότητα του παραγόμενου εμπορεύματος, για κρατικές επενδύσεις προσέλκυσης επενδυτών, για καλή αξιοποίηση των κοινοτικών πακέτων χρηματοδότησης, για το ποιος θα κάνει πιο γρήγορα τις μεταρρυθμίσεις.
Απ’ αυτά δεν θα κερδίσει ο μισθωτός, ο αυτοαπασχολούμενος, ούτε θα λυθεί η ανεργία. Το πολύ- πολύ που υπόσχεται ο κ. Τσίπρας είναι 100-150 χιλιάδες 8μηνες θέσεις μερικής εργασίας, μισοασφαλισμένης, μισοπληρωμένης, γιατί αυτές χρειάζονται οι καπιταλιστές σε κάποιους κλάδους.
Δεν μπορούν να καταργήσουν την ανεργία, γιατί δεν συμφέρει τους πλουτοκράτες να μειώσουν το γενικό εργάσιμο χρόνο, με αύξηση και όχι μείωση μισθών, με μείωση των ορίων συνταξιοδότησης.
Η πολιτική σταθερότητα για τους καπιταλιστές δεν είναι μόνο η κυβερνητική σταθερότητα, αλλά πάνω από όλα η κατάργηση των αγώνων με νέους νόμους, προϋπόθεση δηλαδή ο λαός να παραιτηθεί από το αίτημα επιστροφής των απωλειών, από το δικαίωμα να θέλει να βελτιώσει τη ζωή του με βάση τις σύγχρονες ανάγκες.
Δεν υπάρχει πολιτική διαχείρισης και «μοντέλο καπιταλιστικής ανάπτυξης» που να μπορεί να οδηγήσει σε έναν καπιταλισμό χωρίς εκμετάλλευση, χωρίς ξεζούμισμα των εργαζομένων.
Γι’ αυτό τα ίδια αντιλαϊκά μέτρα παίρνονται σε όλες τις χώρες κράτη – μέλη της ΕΕ είτε έχουν μνημόνιο είτε δεν έχουν, ακόμα και σε αυτές όπως η Βρετανία και η Δανία που έχουν εθνικό νόμισμα.
Και με την ευκαιρία, ας μας πουν οι οπαδοί της καπιταλιστικής Ελλάδας της δραχμής, που κατά τα άλλα δεν αμφισβητούν την ΕΕ, την ΚΑΠ, τις αναδιαρθρώσεις, την απελευθέρωση των αγορών. Ας μας πουν, πώς θα τα συνταιριάξουν με τις γενικευμένες απώλειες σε εργατικά - λαϊκά δικαιώματα;
Ρωτάμε:
Πόσο ωφελούνται οι άνεργοι και οι άστεγοι της Μ. Βρετανίας της λίρας που κατά εκατομμύρια περιμένουν από τα συσσίτια των φτωχών («τράπεζες τροφίμων») ένα πιάτο φαΐ;
Τι κέρδισαν οι εργαζόμενοι στη Δανία της κορόνας που είδαν τα όρια συνταξιοδότησης να πηγαίνουν στα 67 χρόνια με άμεση προοπτική να φτάσουν τα 68; Για να μη μιλήσουμε για τη Βουλγαρία, τη Ρουμανία…
Και για να μην κοροϊδευόμαστε: Και με εθνικό νόμισμα θα ισχύουν πλήρως - όπως ισχύουν για όλα τα κράτη-μέλη της ΕΕ είτε είναι μέλη της Ευρωζώνης είτε δεν είναι, ανεξάρτητα σε ποια θέση βρίσκονται στην ευρωενωσιακή ιεραρχία όλα τα σύγχρονα βάρβαρα μέτρα και επιλογές που υλοποιούνται σε όλα τα κράτη, ανεξάρτητα αν είναι στη φάση της κρίσης ή στη φάση της ανάκαμψης.
Και το ζήτημα δεν είναι αν συμμορφώνεσαι με τους κανόνες της ΕΕ με ευρώ ή δραχμή, αλλά αν επιλέγεις να αποδεσμευτείς από τα δεσμά της.
Και για να εξηγούμαστε, είναι διαφορετικό πράγμα να σε αποβάλουν, να σε πετάξουν έξω από την ΕΕ, γιατί δεν ακολουθείς τους κανόνες λειτουργίας του κοινού νομίσματος ή γιατί θέλουν να την κάνουν ένα κλαμπ ισχυρών και είναι άλλο πράγμα ο λαός, με τη δική του εξουσία και απόφαση, να φύγει από την ΕΕ, να διαγράψει μονομερώς το χρέος, να φύγει από τη μέγγενη των αγορών του κεφαλαίου.
Μας ρωτάνε:
«Και πού θα βρεθούνε χρήματα αν ο λαός στρέψει τις πλάτες του στην διεθνή καπιταλιστική αγορά;».
Μα, η λαϊκή, η σοσιαλιστική οικονομία σημαίνει οριστικό διαζύγιο με το κεφάλαιο. Σημαίνει ριζικά διαφορετικός τρόπος υπολογισμού, τι από τους πόρους και από τα παραγόμενα προϊόντα πηγαίνει για παραγωγική επένδυση, τι πηγαίνει για κατανάλωση, τι για κοινωνικές υπηρεσίες.
Αυτό σημαίνει κεντρικός επιστημονικός σχεδιασμός. Και είναι πολύ λιγότερη η δαπάνη που χρειάζεται για πιο σύγχρονες κοινωνικές υπηρεσίες από το μέρος της παραγωγής που αποσπούν σήμερα οι καπιταλιστές ως κέρδος, για πάρτη τους.
Τέτοια περισσεύματα, υπάρχουν και σήμερα στην Ελλάδα της κρίσης, έγιναν όμως νόμιμα και παράνομα εξαγόμενα κέρδη, εξαγόμενα κεφάλαια. Το 2014, πάρα πολλοί όμιλοι, μεγάλες επιχειρήσεις είχαν κέρδη, ακόμα κι όταν είχαν μείωση του κύκλου εργασιών τους.
Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Περίσσεψαν τα «κροκοδείλια» δάκρυα για νεκρά παιδιά, τους ξεριζωμένους πρόσφυγες και μετανάστες από τους διαχειριστές του συστήματος, τον ΣΥΡΙΖΑ και τη ΝΔ, αλλά και από εκείνους, όπως είναι τα στελέχη της λεγόμενης Λαϊκής Ενότητας και άλλους από τους ΑΝΕΛ, που μόλις χθες, από κυβερνητικούς «θώκους», υπηρετούσαν τη συγκεκριμένη πολιτική που «σπέρνει» ιμπεριαλιστικούς πολέμους, επεμβάσεις, τζιχαντιστές, για να «θερίσει» τον πόνο, τα δάκρυα, την παραπέρα εκμετάλλευση των λαών, τα εκατομμύρια των προσφύγων που ξεριζώνονται από τον τόπο τους.
Μερίδιο ευθύνης γι’ αυτήν την κατάσταση έχουν όλοι όσοι έβαλαν «πλάτη» για την υλοποίηση των ιμπεριαλιστικών σχεδίων, όλοι όσοι συμφωνούν με τη συμμετοχή της χώρας μας σε νέα εγκλήματα που διαπράττονται για το πετρέλαιο, το φυσικό αέριο, τους αγωγούς, γενικότερα τους δρόμους μεταφοράς των εμπορευμάτων και των μεριδίων των αγορών ή με δύο λέξεις για το καπιταλιστικό κέρδος.
Τεράστια ευθύνη έχουν όσοι λιβανίζουν και αφήνουν στο απυρόβλητο την ΕΕ, που συμμετέχει σε επεμβάσεις και στη συνέχεια ανοιγοκλείνει τη στρόφιγγα του Δουβλίνου και της Σένγκεν κατά το δοκούν και δεν δεσμεύεται να κατανείμει ούτε ένα μικρό αριθμό προσφύγων στα κράτη - μέλη της ώστε να αποσυμφορηθούν χώρες όπως η Ελλάδα.
Τι έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ επτά μήνες στην κυβέρνηση;
Διατήρησε τις στρατιωτικές βάσεις, τη βάση - ορμητήριο της Σούδας, το ΝΑΤΟικό στρατηγείο στη Θεσσαλονίκη, στο Κιλκίς, την ευρωατλαντική βάση στη Λάρισα, τη βάση των ιπτάμενων ραντάρ στο Άκτιο και τις άλλες υποδομές που είναι στην υπηρεσία των εγκληματικών σχεδίων των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ και της ΕΕ.
Συμμετείχε ως χώρα στις ευρωατλαντικές στρατιωτικές «Ασκήσεις Συνεκπαίδευσης» στις «Ασκήσεις Χειρισμού Κρίσεων», στην υλοποίηση του «Σχεδίου Δράσης Ετοιμότητας του ΝΑΤΟ», που περιλαμβάνει τη συγκρότηση «Στρατιωτικής Δύναμης Υψηλής Ετοιμότητας», στη Διακλαδική Άσκηση «Ηνίοχος 2015», με τη συμμετοχή στρατιωτικών δυνάμεων των ΗΠΑ και του Ισραήλ.
Τι να πρωτοθυμηθούμε από την «πρώτη φορά αριστερή κυβέρνηση»;
Την παράδοση 500 εκατομμυρίων δολαρίων στην αμερικανική εταιρεία «Lockheed Martin» για τον εκσυγχρονισμό πέντε πεπαλαιωμένων αεροσκαφών ναυτικής συνεργασίας του Πολεμικού Ναυτικού, που αφορούν στις ανάγκες του ΝΑΤΟ;
Τις υποσχέσεις του υπουργού Άμυνας για τη δημιουργία μιας ακόμη αμερικανο-ΝΑΤΟικής βάσης στο Αιγαίο;
Τα τραγούδια και τους χορούς του Κοτζιά, που τραγουδούσε με τα γεράκια του ΝΑΤΟ «We are the world» και ομολογούσε πως ο «ο κόσμος τους» είναι οι ΝΑΤΟικές ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και το μακέλεμα των λαών όπου Γης για τα συμφέροντα του κεφαλαίου; Είναι τα νεκρά παιδιά στα παράλια, οι ταλαιπωρημένοι άνθρωποι που προσπαθούν να σωθούν από τα «έργα» των επίδοξων «σωτήρων» τους.
Γιατί, αλήθεια, αυτά τα θέματα, συνολικά τα λεγόμενα εθνικά θέματα, δεν αναφέρθηκαν καθόλου στην προεκλογική περίοδο από τα άλλα κόμματα; Μα, δεν υπάρχει πεδίο αντιπαράθεσης γι’ αυτά τα ζητήματα ανάμεσα στον ΣΥΡΙΖΑ και στη ΝΔ. Τι δεν έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ που θα μπορούσε να κάνει η ΝΔ;
Ίσα-ίσα η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, όχι μόνο υλοποίησε τις δεσμεύσεις του ΝΑΤΟ, αλλά ανέλαβε και καινούργιες, αφήστε που τώρα πια χρησιμοποιούν τα ίδια επιχειρήματα περί σταθερότητας.
ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ λένε πως δεν υπάρχει άλλος δρόμος και πως η συμμετοχή της χώρας μας στην ΕΕ και στο ΝΑΤΟ μας εξασφαλίζει την ειρήνη, την ασφάλεια, τη σταθερότητα. Μα, για ποια «σταθερότητα» μιλάνε, όταν γύρω μας και πάνω σ’ αυτό το δρόμο που ακολουθεί και η χώρα μας, δηλαδή στο δρόμο του καπιταλιστικού ανταγωνισμού για το μοίρασμα των πηγών Ενέργειας και των δρόμων μεταφοράς, διαλύονται χώρες; Ιράκ, Λιβύη, Συρία…
Για ποια «σταθερότητα» μιλούν, όταν οι γείτονες – σύμμαχοι αμφισβητούν ευθέως την ΑΟΖ και μάλιστα εξακολουθούν να προβάλλουν εδαφικές διεκδικήσεις σε όλο το Ανατολικό Αιγαίο;
Για ποια σταθερότητα μιλούν, όταν αυτή η «σύμμαχος», στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ, εξακολουθεί να κατέχει το 40% της Κύπρου και κάθε τρεις και λίγο παραβιάζει τον Εθνικό Εναέριο Χώρο και τα χωρικά ύδατα της πατρίδας μας;
Για ποια σταθερότητα μιλούν, όταν η Ανατολική Ευρώπη, και ιδιαίτερα η κρίση στην Ουκρανία είναι σε εξέλιξη, όταν η Μέση Ανατολή και η Βόρεια Αφρική «βράζουν», εξαιτίας των ανταγωνισμών ανάμεσα σε ισχυρές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις;
Ας μην ξεγελιόμαστε! Κανείς, μα κανείς δεν μπορεί να είναι ήσυχος, να νομίζει πως αυτός έχει -όπως λέμε- «ένα κεραμίδι πάνω από το κεφάλι του» και δεν κινδυνεύει. Ιδιαίτερα όταν αυτά τα «κεραμίδια» είναι το ΝΑΤΟ, που είναι ένας εγκληματικός ιμπεριαλιστικός οργανισμός, και η ΕΕ, η «συμμορία» του ευρωπαϊκού κεφαλαίου.
Λένε, χωρίς να κοκκινίζουν, ότι «σταθερότητα» είναι η συμμετοχή στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ και «απομόνωση» η αποδέσμευση από αυτούς τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς! Υπάρχει μεγαλύτερη απομόνωση από τη φτώχεια και την εξαθλίωση, από τον πόλεμο; Στην πραγματικότητα, όμως, τώρα είναι που μέσα στην ΕΕ και στο ΝΑΤΟ ο κάθε λαός, ο λαός μας, είναι μόνος του. Έρχεται αντιμέτωπος με τα αντιλαϊκά μνημόνια και τους κινδύνους του ιμπεριαλιστικού πολέμου.
Αντίθετα, όταν ο λαός αποφασίσει να πάρει την τύχη στα χέρια του, δηλαδή να πάρει στα χέρια του την εξουσία και τα «κλειδιά» της οικονομίας, θα βρει όχι έναν, αλλά δεκάδες κι εκατοντάδες συμπαραστάτες.
Γιατί όταν θα «σπάσει ο πάγος», στον οποίο έχει βάλει τα εργατικά, λαϊκά δικαιώματα η βαρβαρότητα του καπιταλισμού, τότε αυτό δεν θα έχει να κάνει με μια μόνο χώρα, με ένα μόνο λαό. Οι εξελίξεις θα είναι πιο γενικευμένες.
Επιπλέον, ο λαός μας θα ‘χει τη στήριξη πρώτα απ’ όλα των άλλων λαών που θα ακολουθήσουν τον ίδιο δρόμο, αλλά στην πορεία κι άλλων, ακόμη και χωρών και κυβερνήσεων που θα παραμένουν στον καπιταλιστικό δρόμο, αλλά τα ιδιαίτερα συμφέροντά τους και οι συγκυρίες θα συμπίπτουν με τα συμφέροντα της χώρας μας. Και τέτοια παράθυρα, έστω και συγκυριακά, αφήνει η ανισόμετρη καπιταλιστική ανάπτυξη, ο ίδιος ο καπιταλιστικός ανταγωνισμός.
Αυτό φαίνεται και σήμερα, π.χ. από τις επιπτώσεις του εμπάργκο της ΕΕ ενάντια στη Ρωσία ή στο Ιράν, που είναι διαφορετικές για χώρες, όπως η Ελλάδα, αλλά και η Γαλλία. Τώρα είναι που για χάρη των ευρωπαϊκών βιομηχανικών μονοπωλίων θυσιάζεται μέρος της ντόπιας αγροτικής παραγωγής.
Στο ερώτημα «Υπάρχει λύση, υπάρχει προοπτική;», απαντάμε κατηγορητικά ΝΑΙ.
Η λύση, η προοπτική για το λαό βρίσκεται στο δρόμο της ρήξης και της σύγκρουσης για να πάρει ο λαός την εξουσία, για να κοινωνικοποιήσει τα μέσα παραγωγής, για να σχεδιάσει επιστημονικά την οικονομία, να αποδεσμεύσει τη χώρα από την ΕΕ, να διαγράψει μονομερώς το χρέος.
Η πρόταση του ΚΚΕ είναι η μόνη πραγματική εναλλακτική διέξοδος για το λαό, ικανή να αξιοποιήσει και αναπτύξει παραπέρα τις παραγωγικές δυνατότητες της χώρας προς όφελος του λαού.
Να σκεφτούμε: Γιατί έχουμε χιλιάδες άνεργους οικοδόμους και μηχανικούς, γιατί έχει σταματήσει η οικοδομή, η κατασκευαστική δραστηριότητα, ενώ χιλιάδες νέοι να αναγκάζονται να ζουν με τους γονείς τους, χιλιάδες σπίτια μένουν ακατοίκητα, ενώ υπάρχουν ανάγκες για έργα υποδομής, αντισεισμικής αντιπλημμυρικής θωράκισης.
Γιατί στην Ελλάδα, μια χώρα πλούσια σε ενεργειακές πηγές, έχουμε σπίτια χωρίς θέρμανση και μειώνεται η λιγνιτική παραγωγή στη Μακεδονία; Γιατί πίσω από τα πανάκριβα καύσιμα κρύβεται το κέρδος των μονοπωλιακών ομίλων, των διυλιστηρίων, του χονδρικού εμπορίου και η βαριά κρατική φορολογία. Αντίθετα ο κεντρικός σχεδιασμός και ο ενιαίος κοινωνικοποιημένος φορέας Ενέργειας μπορούν να καλύψουν σήμερα το σύνολο των αναγκών του λαού.
Να σκεφτούμε γιατί σήμερα εισάγουμε τόσο πολύ γάλα και προϊόντα γάλακτος π.χ. από την Ολλανδία, όπως και πολλά άλλα αγροτικά προϊόντα;
Είναι άσχετο από την πολιτική που έχει επιβάλει η ΕΕ; Η Ελλάδα θα μπορούσε να καλύψει πλήρως τις ανάγκες της σε βασικά είδη διατροφής, όπως το γάλα, το κρέας, το σιτάρι, τα όσπρια, με κρατικές παραγωγικές μονάδες για την παραγωγή και επεξεργασία γάλακτος.
Ο επιστημονικός κεντρικός σχεδιασμός μπορεί γρήγορα να στηρίξει την εγχώρια παραγωγή, να διασφαλίσει ζωοτροφές, φάρμακα, λιπάσματα, κάλυψη των ενεργειακών αναγκών.
Το ίδιο ισχύει και για τις κατασκευές. Μόνο ο κοινωνικοποιημένος κατασκευαστικός τομέας μπορεί να υπαχθεί στον κεντρικό σχεδιασμό, με κριτήριο τις συνολικές ανάγκες σε υποδομές, σε μεταφορές, όχι μόνο κεντρικών αλλά και περιφερειακών αξόνων, σε αντιπλημμυρικά, αντισεισμικά και αντιπυρικά έργα, σε κτίρια κοινωνικών υπηρεσιών, σε όλη τη χώρα, ηπειρωτική και νησιωτική, σε σύγχρονες κατοικίες για όλους και όλες.
Πολλά ακόμα παραδείγματα μπορούμε να αναφέρουμε.
Ο δικός μας δρόμος ανάπτυξης θα απελευθερώσει και θα απογειώσει τις εγχώριες παραγωγικές δυνατότητες που σήμερα παραμένουν καθηλωμένες λόγω της παραγωγής με κριτήριο το κέρδος, του ανταγωνισμού των ομίλων, των δεσμεύσεων της ΕΕ.
Αυτό συνέβη με τη συρρίκνωση της ναυπηγοεπισκευαστικής βιομηχανίας, ενώ η Ελλάδα διαθέτει και υποδομές και τεχνογνωσία.
Η Ελλάδα της λαϊκής εξουσίας, αποδεσμευμένη από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ, μπορεί να κλείσει αμοιβαία επωφελείς διεθνείς συμφωνίες σε μια σειρά τομείς, από την εξόρυξη εγχώριων υδρογονανθράκων έως την αγροτική παραγωγή. Αυτή η ριζική ανατροπή στην Ελλάδα δεν θα γίνει με την ευρύτερη περιοχή να μένει αμετάβλητη. Θα συμπαρασύρει κι άλλους λαούς σε άλλες χώρες.
Φίλες και φίλοι,
Η ισχυροποίηση του ΚΚΕ παντού και στις εκλογές σημαίνει ότι πρέπει να δώσουμε μάχη για την υιοθέτηση των εκτιμήσεών του, των θέσεών του.
Δεν ζητάμε, βέβαια, να συμφωνήσουν όλοι σε όλα και μεμιάς για να ψηφίσουν το ΚΚΕ, μπορούν όμως να αναγνωρίσουν στο ΚΚΕ ότι είναι ένα άλλο, ριζικά διαφορετικό κόμμα, που δεν συμβιβάζεται με την αθλιότητα που ζούμε και παλεύει με συνέπεια λόγων και έργων για την ανατροπή της.
Αυτό ζητάμε σήμερα:
Δύναμη, για να οργανώσουμε πιο αποτελεσματικά τον αγώνα με τη σαπίλα και τη βαρβαρότητα και τον πόλεμο που κλιμακώνουν σε βάρος του λαού.
Πολλοί μας λένε: «Σωστά είναι αυτά που λέτε. Αλλά αυτά είναι για το μέλλον. Τι θα γίνει αύριο, πως θα ζήσουμε την άλλη μέρα;». Αυτή η αντίληψη είναι που οδηγεί τους εργαζόμενους και πολλούς βιοπαλαιστές στην αγκαλιά των αστικών κομμάτων και σε λαθεμένες επιλογές, στον αφοπλισμό, στην υποταγή, στη μοιρολατρία, να αποδέχονται να ζουν με τα ελάχιστα, να αποδέχονται συνεχώς το μικρότερο κακό και τελικά να έρχεται νέο κακό.
Δεν είναι καινούργια αυτή η θεωρία.
Τη ζούμε χρόνια και πάμε από το κακό στο χειρότερο και μάλιστα σήμερα ραγδαία. Τελείωσαν οι εποχές που το σύστημα είχε ορισμένες δυνατότητες να κάνει παραχωρήσεις προς τα λαϊκά στρώματα.
Αυτό το απάνθρωπο και σάπιο σύστημα δεν μπορεί να βελτιωθεί, δεν μπορεί να γίνει ανθρώπινο.
Ο λαός μας τα δοκίμασε όλα, τέτοιες και αλλιώτικες κυβερνήσεις, κόμματα και αποκόμματα. Τα δοκίμασε όλα και την υπομονή και την αποδοχή και την ανάθεση. Δεν έχει δοκιμάσει ακόμα τη δύναμή του, δεν έχει πάρει τη θέση του στο πλευρό του ΚΚΕ στο δρόμο της σύγκρουσης και ρήξης με τα μονοπωλιακά συμφέροντα, την ΕΕ και την εξουσία τους, στο δρόμο της ανατροπής τους.
Δεν λέμε ότι αυτό θα γίνει στις 21 του Σεπτέμβρη. Αλλά μόνο ένα πιο δυνατό ΚΚΕ, ως λαϊκή αντιπολίτευση και στη Βουλή, μπορεί να ανοίξει το δρόμο, μπορεί να φέρει λαϊκή ανάταση, ελπίδα, θέληση για δράση, για να εμποδίσει την πραγματοποίηση των σχεδιασμένων ήδη αντιλαϊκών μέτρων και να οδηγήσει στη μόνη φιλολαϊκή προοπτική.
Γιατί το πολιτικό πρόβλημα δεν είναι πώς και πότε θα δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις για να περάσουμε σε ρήξεις, ανατροπές και πάλη για άλλο δρόμο ανάπτυξης. Το πραγματικό πρόβλημα είναι αν θα πάρει θέση η εργατική τάξη, οι αυτοαπασχολούμενοι, οι φτωχοί αγρότες, τα παιδιά τους, οι γυναίκες τους, οι άνεργοι στο υπ’ αριθμόν ένα θέμα:
Αν θα αποφασίσουμε να συγκρουστούμε και να απαλλαγούμε από τη δικτατορία του κεφαλαίου, τη δικτατορία των μονοπωλίων.
Αυτό το πρόβλημα έχει τεθεί μπροστά μας. Σήμερα έχουμε περισσότερες αποδείξεις και στοιχεία ότι για το λαό μας, για τους λαούς, αυτή η επιλογή είναι πλέον αναπόφευκτη, είναι η μόνη επιλογή σωτηρίας και προοπτικής.
Αυτό που, επομένως, κρίνεται στις εκλογές είναι αν θα κάνουμε ένα βήμα μπροστά σε αυτή την κατεύθυνση στηρίζοντας το ΚΚΕ εκλογικά και υιοθετώντας την πρότασή του για άλλο δρόμο ανάπτυξης.
Αυτή η υπόθεση δεν θα κριθεί στις κάλπες και από τετραετία σε τετραετία. Θα κριθεί στους δρόμους του αγώνα με ένα πανίσχυρο εργατικό-λαϊκό κίνημα. Μόνο αυτός ο δρόμος μπορεί να φέρει μια πραγματική αλλαγή ανάμεσα στις δυνάμεις που παράγουν και σε εκείνες που τις εκμεταλλεύονται.
Σε αυτές τις εκλογές θα κριθεί αν θα γίνει ένα βήμα σε αυτή την προοπτική με την ισχυροποίηση του ΚΚΕ».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.