Δημήτρης Γόντικας: Διδάγματα και συμπεράσματα 40 χρόνια από τον ξεσηκωμό του Πολυτεχνείου

 Αποσπάσματα από την ομιλία του Δ. Γόντικα, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, σε εκδήλωση της Οργάνωσης Περιοχής Κεντρικής Μακεδονίας της ΚΝΕ για την επέτειο του Πολυτεχνείου

Στο αμφιθέατρο του Πολυτεχνείου στη Θεσσαλονίκη, που γέμισε ασφυκτικά από τη σπουδάζουσα και εργαζόμενη νεολαία, πραγματοποιήθηκε το βράδυ της Παρασκευής η κεντρική εκδήλωση της Οργάνωσης Περιοχής Κεντρικής Μακεδονίας της ΚΝΕ για την ηρωική επέτειο των 40 χρόνων από τον ξεσηκωμό του Πολυτεχνείου.

Στην εκδήλωση παρουσιάσθηκαν ηχητικά από ανέκδοτα τραγούδια της περιόδου της δικτατορίας και το συγκρότημα της ΚΝΕ πραγματοποίησε μουσικό αφιέρωμα στα τραγούδια του Πολυτεχνείου.

Ομιλητής στην εκδήλωση ήταν ο Δημήτρης Γόντικας, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ. Παραθέτουμε εκτενή αποσπάσματα από την ομιλία.

* * *

«Τότε παλεύαμε να ανατρέψουμε τη χούντα, τη δικτατορία των συνταγματαρχών, μια απροκάλυπτα ανοιχτή δικτατορία του κεφαλαίου.

Σήμερα παλεύουμε να ανατρέψουμε τη δικτατορία των μονοπωλίων και της ΕΕ, μια βάρβαρη εξουσία καλυμμένη με κοινοβουλευτικό μανδύα. Μια εξουσία που επιβάλλει και υπερασπίζεται έναν τρόπο παραγωγής που βρίσκεται σε παρακμή, ένα σύστημα που γίνεται όλο και πιο αποκρουστικό σε όλες του τις εκδηλώσεις.

Βαθιά αντιδραστικό, επικίνδυνο, καταστροφικό.

Ένα σύστημα που είναι σε πλήρη αντίθεση με τις ανάγκες της κοινωνίας και τις δυνατότητες της εποχής μας για ένα άλλο πολύ πιο υψηλό επίπεδο πολιτισμού και ευημερίας για το λαό.

Η κυριαρχία των μονοπωλίων που απλώνουν τη σιδερένια μπότα τους παντού είναι το τελευταίο αλλά πολύ ισχυρά οργανωμένο κάστρο του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής, όπως παλιότερα ήταν τα μεσαιωνικά φρούρια των φεουδαρχών και βασιλιάδων.

Αυτά τα κάστρα παλεύουμε σήμερα να ανατρέψουμε και μαζί να ξεριζώσουμε την προαιώνια πηγή της κοινωνικής αδικίας και την εκμετάλλευση των πολλών από τους λίγους. Την ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής.

Αυτό ακριβώς είναι και το καινούριο που φέρνει το ΚΚΕ στο προσκήνιο της κοινωνικής εξέλιξης, της ιστορίας.

Ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής έχει φάει τα ψωμιά του. Η αστική τάξη περνάει αντικειμενικά στο χρονοντούλαπο της ιστορίας.

Η πιο τρανή απόδειξη είναι η σημερινή θέση και το μέλλον της νεολαίας στο σύστημα αυτό. Σήμερα το 60% είναι άνεργοι και το υπόλοιπο δουλεύει με μερική απασχόληση και εξευτελιστικούς μισθούς. Η κατάσταση αυτή δεν είναι προσωρινή ούτε είναι ελληνικό μόνο φαινόμενο. Είναι η κύρια τάση εξέλιξης στον καπιταλισμό. Μαζική ανεργία, σχετική και απόλυτη εξαθλίωση. Τίποτα παραπάνω δεν μπορεί να δώσει ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής.

Η εργατική τάξη αντικειμενικά βρίσκεται στο προσκήνιο της ιστορίας, ηγέτης της κοινωνικής εξέλιξης, «γκρεμιστής και πλαστουργός της νέας ζωής».

Είναι ηγέτης γιατί αποτελεί την κύρια παραγωγική δύναμη από την οποία παράγεται όλος ο πλούτος και τον ιδιοποιείται μια μικρή μειοψηφία που ζει παρασιτικά. Είναι η τάξη, η σύγχρονη εργατική τάξη, που στον 21ο αιώνα είναι ήδη πλειοψηφία στον εργαζόμενο πληθυσμό.

Αυτός ο αγώνας διεξάγεται σήμερα. Προετοιμασία, οργάνωση για την ανατροπή της δικτατορίας των μονοπωλίων με την εργατική τάξη στην ηγεσία αυτού του αγώνα. Το έπαθλο θα είναι μια καινούρια κοινωνία. Η σοσιαλιστική - κομμουνιστική κοινωνία.

Είναι εποχή των μεγάλων αγώνων και των μεγάλων εξεγέρσεων και συγκρούσεων. Είναι επομένως εποχή που μπορεί να εμπνεύσει μεγάλα έργα σε όλους τους τομείς και στον τομέα της πνευματικής δημιουργίας και στον τομέα της δράσης.

Μια από τις κυριότερες προϋποθέσεις για κάθε νέο και νέα που θέλει να βρίσκεται στις πρώτες γραμμές αυτού του αγώνα, πέρα από την απαραίτητη θεωρητική επιστημονική πολιτική κατάρτιση και τη συμμετοχή στον αγώνα, μέσα από τις γραμμές του ΚΚΕ, ή με το ΚΚΕ, είναι η μελέτη και δημιουργική αφομοίωση της ιστορικής πείρας του κινήματος και ιδιαίτερα η πείρα των μεγάλων γεγονότων που διαδραμάτισαν, επέδρασαν με ξεχωριστό τρόπο στις εξελίξεις.

 Για το λαϊκό ξεσηκωμό πριν 40 χρόνια

Σαν σήμερα, πριν 40 χρόνια ακριβώς με επίκεντρο το Πολυτεχνείο ξέσπασε ένα ισχυρό κύμα αντίθεσης και αντίστασης στο καθεστώς της Χούντας με τα γνωστά συνθήματα: «Ψωμί - Παιδεία - Ελευθερία», «Κάτω η χούντα», «Εθνική ανεξαρτησία», «Έξω οι ΗΠΑ και ΝΑΤΟ». Μέσα σε τρεις μέρες πήρε τα χαρακτηριστικά ενός λαϊκού ξεσηκωμού.

Το κύμα της εξέγερσης ξεκίνησε από το Πολυτεχνείο, απλωνόταν ώρα με την ώρα σε εργατικές γειτονιές, σε τεχνικές σχολές, σε Γυμνάσια, σε χώρους δουλειάς και σε άλλες πόλεις Θεσσαλονίκη, Πάτρα, Γιάννενα.

Ήταν εντυπωσιακή η γρήγορη εξάπλωση της λαϊκής παρέμβασης. Να σημειώσουμε ότι σε όλους αυτούς τους χώρους οι οργανωμένες δυνάμεις ήταν ελάχιστες. Βέβαια, αρκούσε ένας πρωτοπόρος αγωνιστής να βγει μπροστά θαρραλέα για να ξεσηκωθεί η γειτονιά, η σχολή, το εργοστάσιο.

Ήταν εντυπωσιακά ιδιαίτερα τα εξής στοιχεία. Ενώ οι κατασταλτικοί μηχανισμοί της χούντας και του κράτους ήταν παρόντες και οι συγκρούσεις συνεχείς, σκληρές, και αιματηρές, κυριαρχούσε μέσα στον κόσμο ένα πνεύμα αφοβίας, ο κόσμος αψηφούσε τον κίνδυνο, έβγαινε στο δρόμο. Ένιωθε πραγματικά ελεύθερος, ήταν ένα ξέσπασμα ελευθερίας.

Ήταν ταυτόχρονα μια έκρηξη λαϊκής πρωτοβουλίας, αυτενέργειας, συλλογικότητας, αλληλεγγύης. Μέσα σε αυτή την εξέλιξη συντελείται μια σημαντική διαδικασία. Η συνένωση του αυθόρμητου με το οργανωμένο, το συνειδητό. Διαδικασία που συντελείται μέσα από ισχυρή ιδεολογική και πολιτική διαπάλη μέσα στις μάζες, μπροστά στις μάζες και στα όργανα πάλης που γεννήθηκαν μέσα στον αγώνα, επιτροπές αγώνα, Συντονιστική Επιτροπή Πολυτεχνείου.

Σε αυτό το τριήμερο έχουν επίσης μεγάλο ενδιαφέρον η στάση και οι εξελίξεις στον κρατικό και κυβερνητικό μηχανισμό, γενικότερα στα διάφορα τμήματα της αστικής τάξης και τις πολιτικές δυνάμεις.

Άρχισαν να οξύνονται οι αντιθέσεις και οι διαφορές στις γραμμές τους. Όσο δυνάμωνε η λαϊκή αντίθεση, αντίσταση στη χούντα, αναζητούνταν και τρόποι διαχείρισης, χειραγώγησης, αντιμετώπισης αυτού του λαϊκού κινήματος μπροστά στον κίνδυνο να τους πάρει φαλάγγι. Δημιουργήθηκαν ορισμένα ανοίγματα, ταλαντεύσεις, ορισμένα περάσματα που το κίνημα αξιοποίησε.

Έχουμε μια κατάσταση που οι πάνω, δηλαδή η χούντα και οι μηχανισμοί της δυσκολεύονταν να ελέγχουν την κατάσταση και οι από κάτω, ο λαός όλο και πιο ανοιχτά δεν ανέχονταν πια τη χούντα.

Είναι γνωστό ότι ο λαϊκός ξεσηκωμός πνίγηκε στο αίμα την τρίτη μέρα. Η χούντα συνέχισε με νέα ηγεσία και με ένα νέο όργιο συλλήψεων, τρομοκρατίας, βασανισμών.

Παρ' όλα αυτά, η κατάσταση πια μέσα στο λαό και στη νεολαία δεν ήταν ίδια. Ο φόβος είχε σπάσει. Η χούντα είχε πληγεί ανεπανόρθωτα. Το Πολυτεχνείο ήταν η αρχή του τέλους της χούντας. Μάλιστα, η κατάρρευση της χούντας κάτω από τα εγκλήματά της συνοδεύεται ταυτόχρονα και με άνοδο του εργατικού και λαϊκού κινήματος και σε άλλες χώρες. Πριν την κατάρρευση της χούντας στην Ελλάδα έχουμε την ανατροπή της δικτατορίας στην Πορτογαλία με την γνωστή επανάσταση των γαρυφάλλων.

Αυτά είναι πάνω κάτω τα βασικά εξωτερικά, ας πούμε, χαρακτηριστικά γνωρίσματα του λαϊκού ξεσηκωμού στο Πολυτεχνείο. Γνωρίσματα λίγο πολύ γνωστά και ευρύτερα αποδεκτά.

Υπάρχει επίσης και η εσωτερική πλευρά, μιλώντας σχηματικά, των γεγονότων.

Το φοιτητικό κίνημα άρχισε να οργανώνεται στις σχολές, να αποκτά νόμιμα και μισονόμιμα όργανα πάλης και παράνομες οργανώσεις στήριξης και καθοδήγησης.

Ανάμεσά τους ήταν η Αντι-ΕΦΕΕ, παράνομη πλατιά μαζική οργάνωση που πρωτοστάτησε στην ίδρυσή της η ΚΝΕ, που αναδείχνονταν και αναγνωρίζονταν πλατιά ως ηγετική αντιχουντική οργάνωση και βέβαια υπήρχε και η ΚΝΕ που αναπτύσσονταν γρήγορα και το κύρος της ήταν αναμφισβήτητο και η επίδραση στην εξέγερση καθοριστική.

Επίσης, με πιο αργούς ρυθμούς ανέβαινε και το εργατικό λαϊκό κίνημα και ιδιαίτερα μετά την απελευθέρωση των εξόριστων.

 Συμπεράσματα από αυτό τον αγώνα

Για εμάς όμως, το ΚΚΕ, την ΚΝΕ, για το επαναστατικό κίνημα έχει σημασία πρωταρχική να μελετάμε και να βγάζουμε συμπεράσματα όσο γίνεται πιο βαθιά, πιο ουσιαστικά, να εμπλουτίζουν το οπλοστάσιο του επαναστατικού αγώνα.

Επιτρέψτε μου να σταθώ σε ορισμένα απ' αυτά.

• Η εξέγερση, ο ξεσηκωμός του λαού και της νεολαίας στο Πολυτεχνείο έγινε κόντρα στο νόμο, ενάντια στο νόμο και ενάντια στη θέληση της συγκεκριμένης μορφής εξουσίας του κεφαλαίου, τη στρατιωτική δικτατορική διακυβέρνηση. Σε αντίθεση και σε σύγκρουση με τη νομιμότητα που το χουντικό καθεστώς θεωρούσε «ιερό και απαραβίαστο».

Μπορεί να μην είχε πάρει ο ξεσηκωμός αυτός παλλαϊκό χαρακτήρα, στην καλύτερη περίπτωση στην Αθήνα στο αποκορύφωμα δεν ήταν πάνω από 150.000 λαού και νεολαίας, εξέφραζε όμως τη θέληση της πλειοψηφίας του λαού. Ήταν γι΄ αυτό ένα γνήσιο λαϊκό ξέσπασμα, εξεγερτικού χαρακτήρα. Δεν ήταν εξέγερση μαϊμού. Εξέφραζε πραγματικές ώριμες ανάγκες.

Οι εργαζόμενοι, ο λαός δε μπορούσε άλλο να ζει κάτω από το καθεστώς της χούντας, η ζωή και τα προβλήματά τους επιδεινώνονταν και ήταν πλέον ζωτική ανάγκη η αποτίναξη του ζυγού της χούντας.

• Η εξέγερση δεν έγινε βέβαια με κάποιο συγκεκριμένο από πριν σχέδιο.

Βρήκε όμως πλατιά απήχηση και υποστήριξη γιατί ήταν ώριμη ανάγκη. Είχαν ωριμάσει οι συνθήκες. Έγινε δυνατή γιατί υπήρξε σύμπτωση και συνδυασμός σειράς παραγόντων.

Το Πολυτεχνείο, για να κατανοηθεί αυτό που λέμε, δε θα μπορούσε να γίνει ούτε τρία χρόνια πιο μπροστά, ούτε ακόμα και πριν ένα χρόνο.

Ηταν ώριμες οι συνθήκες και η συγκυρία ευνοϊκή.

Ας δούμε κάπως πιο συγκεκριμένα αυτές τις συνθήκες.

Μπορεί στο ξεκίνημα του ξεσηκωμού να μην υπήρχε κάποιο συγκεκριμένο σχέδιο, να είχε πολλά στοιχεία αυθόρμητου ακόμα η ειδική μορφή εκδήλωσής του, π.χ. η κατάληψη. Δεν ήταν όμως ένα τυχαίο γεγονός. Ήταν έκφραση και ωρίμανση των αγωνιστικών διαθέσεων. Οι ρίζες βρίσκονταν πιο βαθιά και ξεκίναγαν από τα μεγάλα συσσωρευμένα κοινωνικά προβλήματα που η χούντα όξυνε. Βρίσκονταν στις ρίζες και τις παραδόσεις του κινήματος στην Ελλάδα, παρά στις αδυναμίες και τα προβλήματά του. Δεν είναι τυχαίο ότι στην Ελλάδα η δικτατορία κράτησε μόνο επτά χρόνια, σε αντίθεση με Πορτογαλία και Ισπανία που κράτησε πάνω από 30 χρόνια.

Ειδικότερα συνέβαλαν:

• Η παρακαταθήκη της πάλης του ΔΣΕ ενάντια στη ντόπια και ξένη αντίδραση.

• Η ανυποχώρητη, αδούλωτη στάση χιλιάδων μελών και στελεχών του ΚΚΕ που παρέμειναν κλεισμένοι στις φυλακές και εξορίες. Ήταν φάρος που ενέπνεε και καλούσε σε αγώνα και αντίσταση.

• Η συσσώρευση πείρας και δυνάμεων από επιμέρους, αποσπασματικές κινητοποιήσεις, σε όλο το προηγούμενο διάστημα διευκόλυναν τη λαϊκή αντίδραση να γίνεται όλο πιο ανοιχτή και ιδιαίτερα μέσα στα πανεπιστήμια.

• Η ζύμωση ιδιαίτερα μιας σειράς αιτημάτων, όπως ελεύθερες εκλογές στους φοιτητικούς συλλόγους, σε συνδυασμό με την όξυνση των προβλημάτων, γεννούσαν πιο μαζικές και ανοιχτές μορφές πάλης όπως η κατάληψη της Νομικής.

Τέλη 1972 αρχές 1973 άρχισαν πια να πυκνώνουν και να παίρνουν όλο και πιο ανοιχτό χαρακτήρα οι αντιχουντικές διαθέσεις και εκδηλώσεις.

Μπαίνουν στον αγώνα εργατοϋπάλληλοι, αγρότες, επαγγελματοβιοτέχνες.

Στο διάστημα αυτό ξέσπασε και το κίνημα στο Ναυτικό (Μάης 1973) που εξέφραζε και διεργασίες μέσα στις Ενοπλες Δυνάμεις.

Συνέβαλε στην ανάπτυξη των αγωνιστικών διαθέσεων και των αγώνων η βελτίωση και ανάπτυξη των οργανωμένων δυνάμεων του Κόμματος και ιδιαίτερα της ΚΝΕ.

Στους παραπάνω παράγοντες πρέπει να προσθέσουμε και τις αντιθέσεις που άρχισαν να εμφανίζονται στις γραμμές της χούντας αλλά και ευρύτερα της αστικής τάξης. Οι συνθήκες αυτές ευνόησαν την εξέγερση και αξιοποιήθηκαν από το κίνημα (στάση κεφαλαίου, Καραμανλή, «φιλελευθεροποίηση», Μαρκεζίνης κ.λπ.).

Η εξέλιξη των γεγονότων πριν και ιδιαίτερα κατά τη διάρκεια του Πολυτεχνείου πήραν αυτή την κατεύθυνση όχι τυχαία. Θα μπορούσαν να είχαν και άλλη κατεύθυνση και πιθανόν όχι θετική ή να είχαν πιο περιορισμένη σημασία και απήχηση.

Πήραν αυτή την κατεύθυνση με τα γνωστά συνθήματα, έγινε υπόθεση του λαού η εξέγερση των φοιτητών γιατί υπήρχε έντονη ιδεολογική και πολιτική διαπάλη στις γραμμές του κινήματος και γενικά και ειδικά του φοιτητικού κινήματος.

Η διαπάλη αφορούσε τα συνθήματα, το πλαίσιο πάλης, τις μορφές πάλης, τις μορφές οργάνωσης.

 Για τη στάση του ΚΚΕ

Σε γενικό πολιτικό επίπεδο στην περίοδο αυτή στο επίκεντρο της πολιτικής πάλης ήταν οι προσπάθειες της χούντας και μερίδας της αστικής τάξης να ξεγελάσουν τον κόσμο με την κυβέρνηση Μαρκεζίνη και την υπόσχεση εκλογών.

Το ΚΚΕ αντιπάλεψε πολύ αποφασιστικά και με καθαρές θέσεις αυτό το μασκάρεμα. Αντίθετα, το «ΚΚΕ εσωτερικού», πρόγονος του σημερινού ΣΥΡΙΖΑ, υποστήριζε ένθερμα αυτό το πείραμα. Μπέρδευαν τον κόσμο και τον αποπροσανατόλιζαν. Δεν υπάρχει τίποτα το παράξενο στη θέση αυτή. Είναι το κύριο γνώρισμα των οπορτουνιστών.

Ο συμβιβασμός, η άρνηση της ρήξης και της σύγκρουσης, η επιλογή κάθε φορά του μικρότερου κακού.

Εκφράζουν την ψυχή και το συμφέρον του μικροαστισμού.

Αυτή η διαπάλη είχε τον αντίκτυπό της και μέσα στις γραμμές του φοιτητικού κινήματος, π.χ. αποδοχή ή όχι των ψευτοεκλογών στους φοιτητικούς συλλόγους που οργάνωνε η χούντα.

Στοιχείο διαπάλης ήταν ακόμα και η μετά χούντα εποχή. Όλες οι άλλες πολιτικές δυνάμεις έφταναν το στόχο τους με την αποκατάσταση της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, δηλαδή, επιστροφή στην προ χούντας κατάσταση.

Το ΚΚΕ μιλούσε βέβαια για ουσιαστικές αλλαγές. Είχε όμως ένα σοβαρό κενό στο σχεδιασμό του. Πολιτικά, δε συνέδεε αυτόν τον αγώνα με την ανατροπή κάθε μορφής καπιταλιστικής εξουσίας. Ήταν μια αδυναμία στη στρατηγική του Κόμματος. Αυτό το κενό διορθώθηκε κατοπινά. Σήμερα το Κόμμα είναι γερά εξοπλισμένο με Πρόγραμμα και γραμμή πάλης.

• Σημαντικό από την άποψη της πείρας είναι και ένα άλλο ακόμα φαινόμενο. Έχει να κάνει με τη συνύπαρξη και αλληλοεπίδραση του αυθόρμητου και του συνειδητού. Σε τέτοιες καταστάσεις μπαίνουν στον αγώνα μάζες με πολύ διαφορετικό επίπεδο συνείδησης, πείρας, ακόμα και συμφερόντων.

Έχει πολύ μεγάλη σημασία η κατάσταση της πρωτοπορίας, η ετοιμότητα, η ικανότητά της να συσπειρώνει, να προσανατολίζει, να αξιοποιεί δυνατότητες, να δημιουργεί αλλά και να απομονώνει όπου χρειάζεται.

• Σε μια εξέγερση έχει ιδιαίτερη και ξεχωριστή σημασία το όργανο διεύθυνσης του αγώνα.

Το Πολυτεχνείο ξεκίνησε χωρίς κάποιο συγκεκριμένο σχέδιο. Πέρα από τη γενική διάθεση να γίνει πιο έντονος αγώνας ενάντια στη χούντα, να φύγει η χούντα. Αυτό το κενό φαίνεται σε όλη την εξέλιξη. Γιατί όταν μπαίνεις σε έναν τέτοιο αγώνα πρέπει να έχεις οπωσδήποτε ένα βασικό σχέδιο τι θέλεις, μέχρι πού θέλεις να πας, πώς κ.λπ.

Υπήρχαν βέβαια θέσεις και σχέδια ξεχωριστών πολιτικών δυνάμεων και φοιτητικών παρατάξεων.

Μέσα σε αυτές τις συνθήκες έπαιξε αποφασιστικό ρόλο η Συντονιστική Επιτροπή που δημιουργήθηκε.

Αυτή συγκροτήθηκε με πρωτοβουλία της ΚΝΕ και τις Αντι-ΕΦΕΕ και αποτελούνταν από τους εκπροσώπους των επιτροπών αγώνα από τις διάφορες σχολές (Φιλοσοφική, Νομική, Ιατρική κ.λπ.).

Μέσα στην επιτροπή έγινε διαπάλη για όλα τα καίρια ζητήματα.

Έπαιξε τελικά θετικό ρόλο η συγκρότηση και το πλαίσιο, τα συνθήματά της και συνέβαλαν στην πλατιά λαϊκή κινητοποίηση.

 Γενικότερα συμπεράσματα

Συνοψίζοντας τη σύντομη αυτή περιγραφή και ανάλυση των γεγονότων του Πολυτεχνείου, θα θέλαμε να υπογραμμίσουμε ιδιαίτερα ορισμένα συμπεράσματα.

• Η εξέγερση στο Πολυτεχνείο βρήκε απήχηση και λαϊκή υποστήριξη, εξελίχθηκε σε λαϊκό ξεσηκωμό γιατί ήταν ώριμες οι συνθήκες. Από δω απορρέουν ορισμένα γενικότερα συμπεράσματα.

• Οι γνήσιες λαϊκές εξεγέρσεις δεν παραγγέλνονται, δεν εκβιάζονται από τα πάνω, αλλά και δεν ωριμάζουν αν η πρωτοπορία δε δουλεύει σε αυτή την προοπτική και δεν είναι έτοιμη ιδεολογικά, πολιτικά και οργανωτικά να την οδηγήσει στη νίκη με σχέδιο. Από την άποψη του μέλλοντος, είναι πολύ σημαντικό συμπέρασμα.

Το Κόμμα μας γενικεύοντας την πείρα του επαναστατικού κινήματος στην Ελλάδα και διεθνώς, στο πρόσφατο 19ο Συνέδριό του ψήφισε καινούριο Πρόγραμμα. Με αυτό το σχέδιο, αυτό το Πρόγραμμα σχεδιάζουμε το μέλλον και παλεύουμε στην πρώτη γραμμή με ανιδιοτέλεια και αυτοθυσία.

Ξέρουμε τις δυσκολίες. Αλλά δεν υπάρχει μεγαλύτερη ικανοποίηση και δικαίωση να παλεύεις για να ξημερώσουν καλύτερες μέρες σε αυτό τον τόπο για να βγούμε από το σκοτάδι στο φως.

Με αυτό το όραμα, αυτή την προοπτική παλεύουμε σήμερα σε πολύ δύσκολες συνθήκες να οργανωθεί η λαϊκή συμμαχία που θα σαρώσει μνημόνια και αφεντικά.

Η ανατροπή της καπιταλιστικής βαρβαρότητας που ζούμε δε θα έρθει μέσα από τη Βουλή και τις κοινοβουλευτικές διαδικασίες αλλά με την οργανωμένη πάλη του λαού και της νεολαίας.

• Σε αυτόν τον αγώνα καλεί το ΚΚΕ και η ΚΝΕ τη νεολαία που στην πλειοψηφία της είναι παιδιά του λαού.

• Με τις θέσεις και το Πρόγραμμα του ΚΚΕ καλούμε τη μαθητική και σπουδάζουσα νεολαία να δυναμώσει τον αγώνα της στα πανεπιστήμια, στα σχολεία και να πάρει δραστήρια μέρος στην αντιμονοπωλιακή - αντικαπιταλιστική πάλη. Με το δικό της φορέα το ΜΑΣ.

Όπως τότε η ΚΝΕ και η Αντι-ΕΦΕΕ κέρδισε την εμπιστοσύνη και ξεσήκωσε τους φοιτητές έτσι και τώρα η ΚΝΕ και το ΜΑΣ να γράψουν τις δικές τους σελίδες στους σύγχρονους ταξικούς αγώνες για τη σοσιαλιστική κομμουνιστική κοινωνία».

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ, 17/11/2013