Δημήτρης Κουτσούμπας: Ένας αιώνας αγώνας και θυσία ‒ Το έγκλημα στο Ασφαλιστικό μας αφορά όλους και όλες. Κανείς δεν μένει έξω από τη σφαγή ‒ ΚΚΕ δυνατό, η ελπίδα είναι εδώ (VIDEO)

ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΚΟ ΑΤΤΙΚΗΣ ΚΚΕ

H ομιλία του ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Δημήτρη Κουτσούμπα στο ΣΕΦ

(VIDEO)

Κυριακή 17/01/2016 - 19:51 - Ενημέρωση: Κυριακή 17/01/2016 - 21:36

Μήνυμα έντασης της πάλης ενάντια στον αντιασφαλιστικό όλεθρο κυβέρνησης, κεφαλαίου, ΕΕ έστειλε η μαζική και μαχητική συγκέντρωση με ομιλητή τον Δημήτρη Κουτσούμπα στο ΣΕΦ.

Οι χιλιάδες εργατοϋπαλληλοι, άνεργοι, συνταξιούχοι, νέοι και νέες, με το δυναμικό τους «παρών», με τα συνθήματα που βροντοφώναζαν έκαναν καθαρό ότι το 2016 ξεκινάει με κλιμάκωση της εργατικής, λαϊκής πάλης. Ότι η επίθεση που έχει εξαπολύσει η πλουτοκρατία, με τον ΣΥΡΙΖΑ να κάνει τη «βρώμικη δουλειά», όπως τόνισε ο ΓΓ του Κόμματος, κάθε άλλο πάρα εύκολα θα περάσει. Το αντίθετο: θα συναντήσει την αποφασιστική πάλη σε κάθε χώρο δουλειάς, σε κάθε συνοικία.

«ΚΚΕ Δυνατό, η ελπίδα είναι εδώ» και «Ένας αιώνας αγώνας και θυσία» είναι δυο από τα συνθήματα που δονούσαν το κατάμεστο ΣΕΦ.

Η επιτυχημένη συγκέντρωση αφήνει παρακαταθήκη για την επομένη μέρα, ενισχύοντας τις προσπάθειες των μελών και των φίλων του ΚΚΕ και της ΚΝΕ, ώστε τα επόμενα χρόνια, μέχρι την επέτειο σταθμό για τα 100 χρόνια από την ίδρυση του Κόμματος, να είναι χρόνια αποφασιστικής ισχυροποίησης, οικοδόμησης του ΚΚΕ σε κάθε χώρο δουλειάς, αλλαγής των συσχετισμών και ανασύνταξης του κινήματος.

Η εκδήλωση άνοιξε από τον  Θέμη Γκιώνη, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και του Γραφείου της ΕΠ της ΚΟ Αττικής του Κόμματος, ο οποίος σημείωσε, ότι «Ελπίζουμε και προσδοκούμε η σημερινή μας εκδήλωση να δώσει ώθηση στη μελέτη της Ιστορίας του Κόμματος και του κινήματος από τις νεότερες γενιές, να έχει τη δική της συμβολή στη διαπαιδαγώγηση των νέων κομμουνιστών για να αντεπεξέλθουμε επάξια στην πάλη του Κόμματος στις σημερινές συνθήκες. Είναι η ελάχιστη τιμή που μπορούμε να αφιερώσουμε σ' όλους τους συντρόφους και συντρόφισσες που πέρασαν από τα κάτεργα, τις φυλακές, τις εξορίες και στάθηκαν αλύγιστοι, είτε βρίσκονται μαζί μας εδώ είτε όχι». (Διαβάστε εδώ αναλυτικά)

Το «παρών» στην εκδήλωση έδωσαν μεταξύ άλλων, εκπρόσωποι από τις πρεσβείες της Κούβας, της Παλαιστίνης, της Βενεζουέλας και του Βιετνάμ, άνθρωποι των Γραμμάτων και του Πολιτισμού, εκπρόσωποι μαζικών φορέων (Διαβάστε εδώ αναλυτικά).

Ακολούθησε η ομιλία του ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Δ. Κουτσούμπα (διαβάστε παρακάτω αποσπάσματα από την ομιλία του), ακολούθησε η μουσικοθεατρική παράσταση.

Στην ομιλία ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Δημήτρης Κουτσούμπας τόνισε μεταξύ άλλων:

«Απόψε από δω, από αυτή την πραγματικά μεγάλη εκδήλωση της Κομματικής Οργάνωσης Αττικής, απευθυνόμαστε σε όλους τους εργάτες, τους αυτοαπασχολούμενους, τους φτωχούς αγρότες, τους απόμαχους της δουλειάς, τους ανέργους, τα νέα παιδιά και τις γυναίκες των λαϊκών οικογενειών.

Καλή αγωνιστική χρονιά σε όλους και όλες.

Τιμάμε όλους και όλες που κράτησαν ψηλά τη σημαία του Κόμματος σε δύσκολες συνθήκες. Τους αλύγιστους της ταξικής πάλης, τους τιμημένους νεκρούς ήρωες του αγώνα.

Συνεχίζουμε κάτω από την ίδια σημαία, με μεγαλύτερο ακόμα πείσμα, ακλόνητη πίστη και αισιοδοξία!

Χαιρετίζουμε όσους και όσες βρίσκονται αυτές τις μέρες στο δρόμο του αγώνα για τα δικαιώματά τους, για μια αξιοπρεπή και καλύτερη ζωή.

Είμαστε στο πλευρό των εργατών που κατά εκατοντάδες αυτές τις μέρες πετιούνται στο δρόμο από το κλείσιμο εργοστασίων, άλλων επιχειρήσεων!

Οι ψεύτικες προσδοκίες και οι ελπίδες τέλειωσαν πολύ νωρίς, στον ένα χρόνο διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ, καθώς μπαίνουμε στον όγδοο χρόνο της οικονομικής κρίσης.

Ένα χρόνο, κατά τον οποίο οι βιομήχανοι μέσω του ΣΕΒ, οι εφοπλιστές, το μεγάλο κεφάλαιο απαιτούν νέες φοροαπαλλαγές, πρόσθετα εργαλεία κρατικής στήριξής τους, την ίδια ώρα που τα κυβερνητικά επιτελεία ετοιμάζονται να εισάγουν στα σχολεία ειδικό μάθημα "Φορολογικής Συνείδησης", επειδή προφανώς …ανακάλυψαν -οι φωστήρες- ότι η φοροδιαφυγή και φοροαπαλλαγή γίνεται από μαθητές και φοιτητές κι όχι από το μεγάλο κεφάλαιο!

Φίλοι και φίλες,

Το έγκλημα στο Ασφαλιστικό μας αφορά όλους και όλες. Κανείς δεν μένει έξω από τη σφαγή.

Γι’ αυτό τώρα λαϊκός ξεσηκωμός.

Το σχέδιο της κυβέρνησης για το Ασφαλιστικό είναι μια ακόμα απόδειξη πως ο ΣΥΡΙΖΑ και η κυβέρνησή του με τους ΑΝΕΛ ολοκληρώνουν τη βρώμικη δουλειά που δεν μπόρεσαν να τελειώσουν οι προηγούμενες κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ.

Γιατί βρώμικη δουλειά είναι να υλοποιείς κατά γράμμα απαιτήσεις που για χρόνια είχε το κεφάλαιο, να ξεμπερδεύει το κράτος με τον κοινωνικό χαρακτήρα της Ασφάλισης, προκειμένου το χρήμα που θα του απομένει να δοθεί στους καπιταλιστές για τις επενδύσεις τους.

Βρώμικη δουλειά είναι να μετατρέπεις την Ασφάλιση σε ατομική υπόθεση του κάθε ασφαλισμένου και τη σύνταξη σε επίδομα πτωχοκομείου και να ανοίγεις έτσι το δρόμο για χρυσές δουλειές στους μεγαλεμπόρους στην Υγεία και στις ασφαλιστικές εταιρείες.

Και αν ορισμένοι, όταν μιλάμε για τη βρώμικη δουλειά του ΣΥΡΙΖΑ, ακόμα ενοχλούνται, ας μας απαντήσουν:

Τι είναι, εκτός από βρώμικη δουλειά, να προσπαθείς να καθησυχάσεις το κίνημα, το λαό, να τον ξεγελάσεις, την ίδια ώρα που φέρνεις ένα σχέδιο συνολικής αντιδραστικής αναδιάρθρωσης στο Ασφαλιστικό;

Εκτός αν συμφωνούν ορισμένοι ότι πρέπει να δικαιωθεί το ΠΑΣΟΚ για το αντιασφαλιστικό έκτρωμα Γιαννίτση, όπως τολμούν να λένε στον ΣΥΡΙΖΑ, ζητώντας δηλώσεις μετανοίας.

Έχουν δίκιο στην κυβέρνηση, το σχέδιό τους για το Ασφαλιστικό είναι βαθιά ταξικό γιατί πλήττει την εργατική τάξη, τα λαϊκά στρώματα.

Γι’ αυτό το στηρίζουν οι βιομήχανοι, οι εφοπλιστές, οι μεγαλοεπιχειρηματίες, όλα μαζί τα "κοράκια" της πλουτοκρατίας.

Γι’ αυτό το καλοδέχεται η τρόικα, γιατί ουσιαστικά η πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ ενσωματώνει όλους τους νόμους του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, όλες τις μειώσεις που υπέστησαν οι συνταξιούχοι τα προηγούμενα χρόνια, όλες τις ανατροπές σε ασφαλιστικά δικαιώματα.

Φίλες και φίλοι,

Αν το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ τα προηγούμενα χρόνια ενταφίαζαν ένα προς ένα τα κοινωνικά - ασφαλιστικά δικαιώματα του λαού μας, ο ΣΥΡΙΖΑ σήμερα βάζει οριστικά "ταφόπλακα" στην Κοινωνική Ασφάλιση.

Και την ίδια ώρα που βάζουν την "ταφόπλακα" στο Ασφαλιστικό λένε στους εργαζόμενους να διαλέξουν από τι ξύλο θα 'ναι το φέρετρο. 

Γι’ αυτό το Ασφαλιστικό για το σύνολο της εργατικής τάξης, των λαϊκών στρωμάτων δεν μπορεί παρά να είναι αιτία πολέμου.

Ο ΣΥΡΙΖΑ ολοκληρώνει το έγκλημα χρησιμοποιώντας ακριβώς τα ίδια επιχειρήματα, τα ίδια ψέματα, τους ίδιους εκβιασμούς, τις ίδιες απειλές με τους προκατόχους του στο τιμόνι της αστικής διαχείρισης.

Τι έλεγαν το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ κάθε φορά που πετσόκοβαν τις συντάξεις, κάθε φορά που αύξαναν τα όρια συνταξιοδότησης, κάθε φορά που μείωναν τη συμμετοχή κράτους και εργοδοσίας στα ασφαλιστικά ταμεία και μεγάλωναν τη συμμετοχή των ασφαλισμένων;

Ότι το Ασφαλιστικό δεν είναι βιώσιμο, ότι τα ασφαλιστικά ταμεία είναι άδεια και ότι το σχέδιό τους για το Ασφαλιστικό είναι σχέδιο σωτηρίας και κοινωνικής δικαιοσύνης.

Κάθε φορά που τα αστικά κόμματα "έσωζαν" το Ασφαλιστικό, οι συνταξιούχοι μετρούσαν νέες απώλειες, οι νέες γενιές έβλεπαν τη σύνταξη να συρρικνώνεται και η μεγαλοεργοδοσία έτριβε τα χέρια της.

Τα περί μη βιωσιμότητας του Ασφαλιστικού οι σημερινοί και αυριανοί συνταξιούχοι πρέπει να τα επιστρέψουν πίσω στην κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, πληρώνοντάς την πολιτικά αυτή τη φορά. 

Γιατί όταν οι σημερινοί συνταξιούχοι πλήρωναν διπλά και τριπλά για τις συντάξεις, την ασφάλιση και την ιατροφαρμακευτική τους περίθαλψη, κράτος και μονοπώλια λεηλατούσαν τα αποθεματικά των Ταμείων, τέλειωναν σιγά - σιγά με την Κοινωνική Ασφάλιση, πότε στο όνομα των περικοπών των κοινωνικών δαπανών, πότε στο όνομα μείωσης του εργατικού κόστους, της ενίσχυσης της ανταγωνιστικότητας, πότε με το τζογάρισμα των αποθεματικών των Ταμείων στο χρηματιστήριο.

Το ίδιο πρέπει να κάνει και η νέα γενιά, τα παιδιά της λαϊκής οικογένειας που βλέπουν τη σύνταξη και την ασφάλιση ως άπιαστο όνειρο.

Ποιος νέος μπορεί σήμερα μέσα σ’ αυτή την εργασιακή ζούγκλα να συμπληρώσει 40 χρόνια ασφάλισης; Και ποιος θα μπορεί να ζήσει με τη λεγόμενη εθνική σύνταξη των 384 ευρώ;

Αυτή είναι η "κοινωνική δικαιοσύνη", η "αξιοπρεπής διαβίωση", η "προστασία των αδυνάτων" που επικαλείται η κυβέρνηση ότι διασφαλίζει με το σχέδιό της για το Ασφαλιστικό.

Φαίνεται πως στα κολέγια της ΕΕ, του ΔΝΤ και της ΕΚΤ και στα σεμινάρια της αστικής τάξης, όπου φοιτούν τελευταία τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, οι λέξεις αλλάζουν νόημα.

Η παραπλάνηση και η εξαπάτηση γίνεται για τον ΣΥΡΙΖΑ "παλιά μου τέχνη κόσκινο".

Είναι "κοινωνική δικαιοσύνη" η δουλειά μέχρι τον τάφο;

Η ζητιανιά για ένα μεροκάματο στα γεράματα;

Είναι "αξιοπρεπής διαβίωση" οι συντάξεις φτώχειας που στις μέρες μας πρέπει να συντηρήσουν παιδιά και εγγόνια;

Είναι "προστασία των αδυνάτων" η κατάργηση του ΕΚΑΣ που θα οδηγήσει στην εξαθλίωση και την ανέχεια χιλιάδες χαμηλοσυνταξιούχους;

Και τέλος πάντων ποιον κοροϊδεύει η κυβέρνηση, όταν λέει ότι με την επιστροφή μελλοντικά στην καπιταλιστική ανάπτυξη θα αποκατασταθούν οι απώλειες, όταν αυτή προϋποθέτει το τσάκισμα των εργατικών - λαϊκών δικαιωμάτων;

Όταν μάλιστα κι αυτή η ανάκαμψη όχι μόνο είναι αβέβαιη, αλλά όλο και περισσότερο διαγράφεται η προοπτική μιας νέας πιο βαθιάς συγχρονισμένης κρίσης, αν δει κανείς την κατάσταση ισχυρών καπιταλιστικών οικονομιών.

Η σφαγή στο Ασφαλιστικό δεν είναι προσωρινή. Είναι μόνιμη, γιατί μόνιμη είναι η απαίτηση του κεφαλαίου για να μειωθεί ακόμα περισσότερο ο μισθός του εργάτη, η τιμή της εργατικής δύναμης.

Θέλουν τους εργαζόμενους να δουλεύουν με μισθό έως 500 ευρώ, χωρίς σταθερή δουλειά, μέχρι τα βαθιά γεράματα, με ελάχιστες κοινωνικές παροχές και συντάξεις.

Η σφαγή στο Ασφαλιστικό ξεκίνησε μάλιστα σε συνθήκες υψηλών ρυθμών ανάπτυξης κι όλα αυτά τα πρωτοφανούς αγριότητας μέτρα αποτελούσαν κατευθύνσεις της ΕΕ από τις αρχές της δεκαετίας του ‘90.

Τα ίδια μέτρα στην Κοινωνική Ασφάλιση παίρνονται σε όλες τις χώρες της ΕΕ, με ή χωρίς μνημόνιο, με ή χωρίς ευρώ, υλοποιούνται σε όλο τον καπιταλιστικό κόσμο.

Φίλες και φίλοι,

Συντρόφισσες και σύντροφοι,

Στον πόλεμο κυβέρνησης - κεφαλαίου - ΕΕ για να βάλουν "ταφόπλακα" στην Κοινωνική Ασφάλιση η εργατική τάξη, ο λαός πρέπει να δώσει τη δική του απάντηση και στο πραγματικό δίλημμα: Υποταγή στη σφαγή ή λαϊκός ξεσηκωμός;

Να απαντήσει με την οργάνωση της πάλης του, με την ενίσχυση της κοινωνικής συμμαχίας στην κατεύθυνση της ρήξης και της σύγκρουσης με το κεφάλαιο και την εξουσία του.

Γιατί όταν μιλάμε για την Κοινωνική Ασφάλιση μιλάμε ουσιαστικά για την Υγεία, την Πρόνοια, την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, την προστασία της μητρότητας, την προστασία από ατυχήματα στη δουλειά, για κατακτήσεις και δικαιώματα που σε κάθε βήμα βρίσκουμε μπροστά μας.

Ναι, το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας επιμένει να μιλάει για κατακτήσεις και δικαιώματα, να μιλάει για τα αυτονόητα που έχει ανάγκη σήμερα ο λαός μας, για να ζήσει με αξιοπρέπεια.

Ναι, μπορούμε να ζήσουμε μια ζωή με αξιοπρέπεια και σύγχρονα δικαιώματα!

Ο εργαζόμενος, μετά από χρόνια δουλειάς, να βγαίνει έγκαιρα στην σύνταξη και να ζει ανθρώπινα. Ο άνεργος, ο συνταξιούχος να έχει ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, να κάνει εξετάσεις, να παίρνει τα φάρμακά του χωρίς να τα χρυσοπληρώνει. Ο εργάτης να έχει εξασφαλισμένη περίθαλψη σε περίπτωση ατυχήματος στη δουλειά. Να προστατεύεται η μητρότητα, η οικογένεια. Να παρέχονται σε όλους υψηλού επιπέδου παροχές Υγείας - Πρόνοιας.

Και σε όσους μας ρωτάνε αν μπορούν όλα αυτά να γίνουν, αν μπορούμε να απολαμβάνουμε πραγματικά μια ζωή με δικαιώματα, απαντάμε κατηγορηματικά: Ναι, μπορούμε γιατί σήμερα, παρά τις αρνητικές συνέπειες και τις δυσκολίες από την κρίση, η χώρα μας έχει μεγάλες παραγωγικές δυνατότητες.

Η τεχνολογική και επιστημονική εξέλιξη είναι τεράστια. Χάρη στη δουλειά του λαού και του πλούτου που παράγει, υπάρχουν οι προϋποθέσεις για μια ζωή αξιοπρεπή και με ευημερία.

Και μια τέτοια ζωή με δικαιώματα απολάμβαναν οι εργαζόμενοι εκεί που στο επίκεντρο ήταν οι δικές τους ανάγκες και όχι του κεφαλαίου. Εκεί που τα κλειδιά της οικονομίας τα είχε η εργατική - λαϊκή εξουσία, στις χώρες δηλαδή που οικοδομήθηκε ο σοσιαλισμός και μάλιστα τον προηγούμενο αιώνα.

Φίλες και φίλοι,

Συντρόφισσες και σύντροφοι,

Αναρωτιούνται ορισμένοι: Μπορεί σήμερα το ΚΚΕ να λέει ότι το Ασφαλιστικό για την εργατική τάξη, το λαό πρέπει να γίνει αιτία πολέμου;

Μπορεί το ΚΚΕ να μιλά για λαϊκό ξεσηκωμό και να μην παίρνει υπόψη του την άσχημη κατάσταση του εργατικού - λαϊκού κινήματος;

Ναι, το ΚΚΕ απευθύνει κάλεσμα λαϊκού ξεσηκωμού. Δεν παραβλέπουμε ούτε υποτιμάμε το γεγονός ότι το κίνημα βρίσκεται σε υποχώρηση, έχει δυσκολίες.

Δεν υποκλινόμαστε όμως σε αυτές. Προσπαθούμε να αντιπαλέψουμε το διάχυτο φόβο, την ανασφάλεια, τη μοιρολατρία που υπάρχει σήμερα σε πλατιά τμήματα του λαού μας.

Την ίδια ώρα που βλέπουμε και αντιμετωπίζουμε κατάματα όλες τις αντικειμενικές και υποκειμενικές δυσκολίες, αποφασίζουμε να αναμετρηθούμε με αυτές και όχι να αναδιπλωθούμε όπως κάνουν άλλοι.

Προσπαθούμε να ανιχνεύσουμε κάθε μικρή ή μεγαλύτερη δυνατότητα υπάρχει.

Αξιοποιούμε την πολύτιμη πείρα των προηγούμενων χρόνων.

Μελετάμε την πείρα, αλλά και την επιτυχία που είχαν οι πρόσφατες μεγάλες πανελλαδικές απεργίες που προηγήθηκαν και μάλιστα μέσα σε δύο μήνες από την πανηγυρική επανεκλογή του ΣΥΡΙΖΑ, κάτι που δεν έχει ξαναγίνει τις τελευταίες δεκαετίες.

Το ΚΚΕ επιμένει, κόντρα στις Σειρήνες της υποταγής, να μιλά για την πραγματική ρήξη και σύγκρουση με το κεφάλαιο και την εξουσία του.

Να απευθύνει κάλεσμα συμπόρευσης στο δρόμο της ανατροπής, με στόχο την κατάργηση της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας και εξουσίας.

Σ’ αυτό το δρόμο μπορεί το εργατικό - λαϊκό κίνημα να παλεύει και να ‘χει αποτελέσματα, να φρενάρει αντιλαϊκά μέτρα και να αποσπά κατακτήσεις.

Αυτόν το δρόμο δεν έχει δοκιμάσει να τον περπατήσει με συνέχεια και συνέπεια, μέχρι τέλος, νικηφόρα ο λαός μας.

Τη δύναμή του δεν έχει ακόμα δοκιμάσει ο λαός μας.

Και στα εύλογα ερωτήματα που βασανίζουν πολλούς, "γιατί ο κόσμος δεν ξεσηκώνεται", "τι περιμένει, γιατί δεν αντιδρά", εμείς ξέρουμε ότι σήμερα η ριζοσπαστικοποίηση της εργατικής - λαϊκής συνείδησης είναι μια πολύ πιο σύνθετη, πολύ πιο δύσκολη διαδικασία, από ό,τι στο παρελθόν.

Σήμερα, κι αυτό δεν πρέπει να το ξεχνάμε, δεν υπάρχει το σοσιαλιστικό σύστημα που οικοδομήθηκε τον 20ό αιώνα και αποτέλεσε πηγή έμπνευσης για χιλιάδες κομμουνιστές και άλλους αγωνιστές των προηγούμενων γενιών, για όλους τους λαούς του κόσμου.

Αν για παράδειγμα δεκαετίες πριν μπορούσαμε να μιλήσουμε, να δείξουμε χειροπιαστά, να περιγράψουμε και την ίδια στιγμή να αντλήσουμε δύναμη από το σοσιαλισμό και τις κατακτήσεις του, σήμερα, κάτω από το βάρος των αντεπαναστατικών ανατροπών που επιδρούν ακόμα καταλυτικά στις λαϊκές συνειδήσεις, πρέπει να απαντήσουμε πειστικά στα ερωτήματα που καλοπροαίρετα μας θέτει ο λαϊκός κόσμος.

Κι αυτά δεν τα λέμε για να συμβιβαστούμε με το σημερινό επίπεδο ταξικής πολιτικής συνείδησης, να υποταχθούμε στις αντικειμενικές δυσκολίες, αλλά για να βελτιώσουμε τη δουλειά μας και στην καθημερινή μας δράση, να αναστηλώσουμε το σοσιαλιστικό - κομμουνιστικό στόχο που παραμένει ρεαλιστικός και επίκαιρος όσο ποτέ.

Σήμερα, η χειροτέρευση, η επιδείνωση της ζωής του λαού δεν οδηγεί και αυτόματα σε συμμετοχή στο κίνημα.

Η απογοήτευση που υπάρχει από τις αστικές κυβερνήσεις, πριν της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, σήμερα του ΣΥΡΙΖΑ, δεν οδηγεί αυτόματα και σε συμπόρευση με το ΚΚΕ.

Σήμερα για να κερδηθεί έστω και ένας εργαζόμενος, ένας νέος άνθρωπος, ακόμη για να συμμετάσχει στο σωματείο ή στο σύλλογό του, στο μαζικό φορέα του, να πάρει μέρος στην κινητοποίηση, πολύ περισσότερο σε μια απεργία, χρειάζεται πιο υπομονετική, επίμονη, βασανιστική δουλειά.

Χρειάζεται να αναπτύσσονται καθημερινά στέρεοι ιδεολογικοί και πολιτικοί δεσμοί, που να δίνουν καθαρές απαντήσεις σε όλα τα ζητήματα, τόσο στα ζητήματα του σοσιαλισμού και των αιτιών της ανατροπής του, όσο και να εξηγούν πώς λειτουργεί και αναπτύσσεται η καπιταλιστική οικονομία, πού οδηγεί ο καπιταλιστικός δρόμος εξέλιξης της κοινωνίας, ότι αυτό το σύστημα δεν είναι ούτε αιώνιο, ούτε παντοδύναμο.

Χρειάζεται να εξηγούμε γιατί το κράτος και οι διάφοροι θεσμοί του δεν είναι ένα ουδέτερο πεδίο που μπορεί να λειτουργεί υπέρ ή κατά του λαού, ανάλογα με το ποιος είναι στην κυβέρνηση κάθε φορά, αλλά είναι ο κατασταλτικός κατά βάση μηχανισμός που μοναδικός του σκοπός και αποστολή είναι να εξασφαλίζει την εξουσία των εκμεταλλευτών και κατά περίσταση χρησιμοποιεί πότε το μαστίγιο και πότε το καρότο.

Την πραγματική εξουσία την έχει η τάξη που έχει την εξουσία και η κάθε κυβέρνηση, όπως κι αν αυτή ονομαστεί, είναι τελικά όργανό της.

Ιδιαίτερα σήμερα, μετά από ένα χρόνο διακυβέρνησης της πρώτης φοράς Αριστεράς, περισσότεροι πλέον μπορούν να κατανοήσουν τη στάση του κόμματός μας απέναντι στις αστικές κυβερνήσεις διαχείρισης.

Τη θέση μας ότι το κόμμα μας θα δώσει το "παρών" του στη διακυβέρνηση στις συνθήκες της εργατικής - λαϊκής εξουσίας όπου ο λαός οργανωμένος, αποφασισμένος θα επιβάλει το δίκιο του, με την κοινωνικοποίηση των συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής, τον κεντρικό επιστημονικό σχεδιασμό της οικονομίας, την αποδέσμευση από τις ιμπεριαλιστικές λυκοσυμμαχίες και τους πολέμους τους, με μοναδικό γνώμονα και σκοπό του τη λαϊκή ευημερία, την ικανοποίηση όλων των σύγχρονων αναγκών κάθε λαϊκής οικογένειας.

Αυτή την προοπτική αγωνίζεται το Κόμμα να ανοίξει με επεξεργασμένη πολιτική.

Διαφορετικά, είναι πολύ εύκολο η λαϊκή αγανάκτηση να μετατρέπεται σε μοιρολατρία και ηττοπάθεια, να παγιδεύεται στη λογική του μικρότερου κακού, να αναζητά πότε τον έναν και πότε τον άλλο δήθεν καλύτερο διαχειριστή της σημερινής βαρβαρότητας, με ευκολία να μετακινείται από το ένα αστικό κόμμα σε ένα άλλο ή να εγκλωβίζεται σε αντιδραστικές, συντηρητικές αντιλήψεις και απόψεις.

Κι αυτά, φίλες και φίλοι, δεν είναι θεωρία. Τα ζήσαμε τα τελευταία χρόνια.

Ζήσαμε τα προηγούμενα χρόνια -από το 2009 που εξελίσσεται η κρίση μέχρι σήμερα- σημαντικές οικονομικές και πολιτικές εξελίξεις, ζήσαμε και μεγάλους αγώνες. Ιδιαίτερα τα πρώτα χρόνια της κρίσης εξελίχθηκαν μεγάλοι μαζικοί αγώνες, το κόμμα μας έδωσε ηρωικές μάχες, μπήκε μπροστά για να οργανωθεί η πάλη του λαού, για να μην πληρώσει ο λαός τα βάρη της οικονομικής κρίσης.

Η πλειοψηφία βέβαια του λαού δεν ακολούθησε την γραμμή πάλης που πρότεινε το ΚΚΕ.

Ποιο ήταν τελικά το περιεχόμενο εκείνων των αγώνων;

Ποια συνθήματα κυριάρχησαν;

Μήπως η ψεύτικη διαχωριστική γραμμή "μνημόνιο - αντιμνημόνιο" που επικράτησε τότε από τον ΣΥΡΙΖΑ και άλλους κάθε είδους τυχοδιώκτες, που έδειχνε ως ενόχους μόνο κάποια κόμματα και κάποιους ξένους, έκρυβε καλά την ουσία, τον αντίπαλο, το σύστημα, το κράτος τους, την τάξη που έχει τα χέρια της την εξουσία;

Μήπως δεν ήταν αυτή η γραμμή που έφερε και το 3ο αριστερό μνημόνιο το περασμένο καλοκαίρι;

Πού πήγε εκείνο το κίνημα των "αγανακτισμένων", των "πλατειών" που η "επανάστασή" τους έφτανε μόνο μέχρι να αναρριχηθούν στην κυβερνητική εξουσία και να κάνουν τα ίδια και χειρότερα με τους προηγούμενους από αυτούς, να περνάνε αντεργατικά μέτρα και προαπαιτούμενα, με διαδικασίες φαστ τρακ και ΠΝΠ, "αποφασίζομεν και διατάσσομεν" και οι διαδηλωτές να ξυλοκοπιούνται πάλι από τα ΜΑΤ έξω από το Μαξίμου, σαν να μην πέρασε μια μέρα από τότε;

Ποιος έκρυψε κάτω από την "μπότα της Μέρκελ", του Σόιμπλε και των θεωριών περί της "αποικιοκρατίας" και της "μπανανίας" τον ίδιο τον χαρακτήρα της ΕΕ ως ένωσης καπιταλιστικών κρατών που στόχο έχουν το ξεζούμισμα των λαών;

Ποιος προσπαθούσε να κρύψει από το λαό ότι μια μερίδα της ελληνικής αστικής τάξης και μια μερίδα της γερμανικής και βάλε έβλεπε και εξακολουθεί να βλέπει ότι καλύτερα εξυπηρετούνται τα κέρδη τους από μια ενδεχόμενη έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ, δηλαδή με αλλαγή νομίσματος, αρκεί να μείνει η καπιταλιστική ιδιοκτησία και κερδοφορία τους, να ξεζουμίζουν έστω με δραχμές το λαό μας;

Τώρα περισσότεροι αρχίζουν να συνειδητοποιούν γιατί το ΚΚΕ επιμένει ότι η λαϊκή ευημερία προϋποθέτει συνολικότερες αλλαγές στο επίπεδο της εξουσίας και της οικονομίας, που θα αποδεσμεύσουν τη χώρα από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ.

Εμείς οι κομμουνιστές δεν θα κουραστούμε, ακόμα και μετά από 7 χρόνια κρίσης, να συζητάμε για τον πραγματικό χαρακτήρα της οικονομικής καπιταλιστικής κρίσης, γιατί επιμένουμε, όταν οι άλλες πολιτικές δυνάμεις αναμασούσαν τα περί καζινοκαπιταλισμού, εισαγόμενης κρίσης, κρίσης χρέους για να αθωώσουν τελικά το εκμεταλλευτικό σύστημα.

Και γιατί ακόμα και σήμερα επιμένουμε να αναδεικνύουμε ότι η οικονομική κρίση δεν είναι φαινόμενο κυρίως ελληνικό, όπως προβάλλεται, δεν φταίνε γι' αυτό μόνο τα διάφορα λαμόγια, η διαφθορά, η "έλλειψη του κράτους", όπως όλα αυτά τα χρόνια προβάλλουν κόμματα και μηχανισμοί του συστήματος.

Γιατί δεν φταίει ο παραγωγός στη λαϊκή αγορά που δεν κόβει αποδείξεις, ούτε ο καστανάς γιατί δεν έχει άδεια εργασίας. Τα κρατικά ελλείμματα δεν τα δημιούργησαν οι άνθρωποι του μόχθου, αλλά τα παράσιτα, οι καπιταλιστές, που έπαιρναν ζεστό χρήμα για τις επενδύσεις τους.

Έχει σημασία να γίνει κατανοητό ότι ακόμα και στο ενδεχόμενο περάσματος στην ανάπτυξη, αυτό θα είναι εντελώς προσωρινό, δεν θα συνδυαστεί με ανάκτηση των μεγάλων οικονομικών απωλειών και των δικαιωμάτων, θα συνοδευτεί μόνο από ένταση της εκμετάλλευσης.

Έχει σημασία να ανοίξει η συζήτηση ποια γραμμή ωφελεί το κίνημα.

Με ποια γραμμή πρέπει το κίνημα να βαδίσει;

Κάτω από τη σημαία του ρεφορμισμού, του οπορτουνισμού, του εργοδοτικού συνδικαλισμού, όπως μέχρι σήμερα; Μια γραμμή που θα βγάζει λάδι τις συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες της ΓΣΕΕ, της ΑΔΕΔΥ;

Ποιος τελικά πρέπει να βάζει τη σφραγίδα του στο κίνημα; Τα μικροαστικά στρώματα, η ανώτερη συνδικαλιστική κρατική γραφειοκρατία;

Ή οι βιομηχανικοί κλάδοι, οι εργάτες και οι εργάτριες της μεταποίησης, το εργοστασιακό προλεταριάτο στο Μέταλλο, στη Χημική Βιομηχανία, στη Φαρμακοβιομηχανία, στα Τρόφιμα, οι εργαζόμενοι στις Μεταφορές, στις Υποδομές, στις Κατασκευές, στην Ενέργεια, στις Τηλεπικοινωνίες, αλλά και οι εργαζόμενοι στον Τουρισμό, τον Επισιτισμό, το Εμπόριο κλπ.;

Ποια πολιτική πρόταση χρειάζεται να γίνει κυρίαρχη στο κίνημα; Η πάλη για αλλαγή διαχειριστών εντός του εκμεταλλευτικού συστήματος και των διεθνών συμμαχιών του ή η πάλη με γραμμή σύγκρουσης, ανατροπής και αποδέσμευσης από αυτά, με αλλαγή τελικά τάξης στην εξουσία;

Φίλοι και φίλες,

Όλες αυτές οι εξελίξεις, αλλά και οι επιδιώξεις και στοχεύσεις της άρχουσας τάξης στην Ελλάδα, τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό, τροφοδοτούν και εξελίξεις στο αστικό πολιτικό σύστημα.

Η αναμόρφωση του πολιτικού σκηνικού βρίσκεται σε εξέλιξη, δεν έχει ολοκληρωθεί ακόμα. Είναι υπαρκτές οι διεργασίες μετά και τις εκλογές στη ΝΔ.

Η ανάδειξη νέου προέδρου στη ΝΔ αποτελούν σήμερα κόμβο της γενικότερης αναδιάταξης του πολιτικού συστήματος.

Είναι υπαρκτή η ανάγκη του αστικού πολιτικού συστήματος να στήσει "νέα" κάλπικα δίπολα που θα αποπροσανατολίζουν το λαό από τον πραγματικό του αντίπαλο, τα μονοπώλια και την εξουσία τους, να στήσει "νέες" πλαστές διαχωριστικές γραμμές που θα εγκλωβίζουν τη λαϊκή δυσαρέσκεια σε "εναλλακτικές" εντός των τειχών.

Ήδη προσπαθούν να επαναφέρουν το κάλπικο δίλημμα "αριστερά - δεξιά". Όπου “αριστερά” η σοσιαλδημοκρατία, η κεντροαριστερή αστική εκδοχή του μνημονιακού πλέον Τσίπρα και “δεξιά” η νεοφιλελεύθερη κεντροδεξιά αστική εκδοχή του επίσης σταθερά μνημονιακού Μητσοτάκη.

Ανοιχτή βέβαια ακόμα παραμένει και η επιδίωξη ευρύτερων πολιτικών συναινέσεων προς όφελος της επιτυχούς προώθησης των επιδιώξεων του κεφαλαίου, μέσα από τη συνένωση του αστικού πολιτικού κόσμου με αντίπαλο το λαό και το κίνημά του.

Ιδιαίτερο ρόλο σε αυτό παίζει ο γνωστός "λαγός" Λεβέντης του συστήματος, με τα κυβερνητικά στελέχη που βρίσκονται πλάι στον πρωθυπουργό να εκστασιάζονται μάλιστα εκθειάζοντας την "πολιτική ωριμότητα" του λαγού!

Συνολικά το πολιτικό σύστημα προσπαθεί να ισορροπήσει:

Από τη μια ανάμεσα στην ανάγκη ευρύτερων πολιτικών συναινέσεων για να περνάει όσο γίνεται απρόσκοπτα την αντιλαϊκή πολιτική προς όφελος του κεφαλαίου και από την άλλη στην ανάγκη να διατηρείται το ιδιαίτερο ιδεολογικοπολιτικό στίγμα κάθε ξεχωριστής πολιτικής δύναμης, για να μπορεί να παίζει το παιγνίδι του εγκλωβισμού του λαού μέσα από δικομματικές και ευρύτερες κοκορομαχίες.

Ταυτόχρονα, το σύστημα δεν ξεχνάει την προσπάθεια διαμόρφωσης του νέου οπορτουνιστικού πόλου παγίδευσης αγωνιστών, για να τα χρησιμοποιήσει ως αναχώματα και "τσόντες" σε κυβερνητικές και άλλες συνεργασίες και εκδουλεύσεις αργότερα.

Αυτές οι πολιτικές εξελίξεις και ιδιαίτερα οι αγώνες των προηγούμενων χρόνων προσφέρουν πολύτιμη πείρα που πρέπει να συζητηθεί και να αξιοποιηθεί από την εργατική τάξη, τα λαϊκά στρώματα.

Κι αυτή ακριβώς η πείρα μπορεί και πρέπει να αποτελέσει ισχυρό πλεονέκτημα στη δράση μας μέσα στο λαό για να βγουν ουσιαστικά συμπεράσματα μέσα στους τόπους δουλειάς, στις συνελεύσεις, στις συσκέψεις, στις συγκεντρώσεις, μέσα στο κίνημα, παντού όπου οργανώνεται η εργατική - λαϊκή πάλη».

902