Κώστας Πουρναράς (Μπόσης): Στρατευμένος στο πλευρό των αδικημένων και καταπιεσμένων ‒ Εκδήλωση τιμής και μνήμης για τον «άγνωστο» δάσκαλο, αγωνιστή, λογοτέχνη

Κώστας Πουρναράς (Μπόσης)
1908, Χώσεψη (Κυψέλη), Άρτας - 2 Απρίλη 1994, Σιμπίου, Ρουμανίας
Σχέδιο, Μπάμπης Ζαφειράτος, 29.XI.2015 (Μολύβι, 29 χ 21 εκ.)

*

Συνδιοργανωτές Εκδήλωσης

Σύλλογος Δασκάλων και Νηπιαγωγών Νομού Άρτας
Σύλλογος Γυναικών Αμβρακικού
Ηλεκτρονικό περιοδικό «Ατέχνως»

*

Διαβάστε στη συνέχεια

• Σύντομες πληροφορίες για τη ζωή και τη δράση του Μπόση
• Απόσπασμα υπό τον τίτλο [Το γράμμα…] από το μυθιστόρημά του «Ο Θωμάς ο Καρατζάς» (Σύγχρονη Εποχή, 1978)
• Οδηγίες μετά χάρτου προς… ναυτιλλομένους για Άρτα

*



Κώστας Πουρναράς (Μπόσης)
Στρατευμένος στο πλευρό των αδικημένων και καταπιεσμένων

Από Ατέχνως: 
Οικοδόμος και ofisofi

«Ήταν ο δάσκαλος που δεν περιορίστηκε στα στενά δημοσιοϋπαλληλικά καθήκοντα αλλά έσκυψε με συμπόνια στον πάσχοντα άνθρωπο. Βοήθησε τον αδύνατο, πάλεψε για το δίκιο του αδικημένου και συμπαραστάθηκε στον ταπεινό και καταφρονεμένο. (…) Ακόμα και σήμερα τον θυμούνται με συγκίνηση στα χωριά που δούλεψε. Θυμούνται το δάσκαλο με το πλατύ χαμόγελο και τη μεγάλη καρδιά που περίμενε να πληρωθεί για να μοιράσει το μισθό του σε φτωχούς και ανήμπορους ενώ αυτός ζούσε ασκητικά…».

Ο Κώστας Πουρναράς (Μπόσης) αντιτάχτηκε στην «κανονικότητα» της εποχής του που ήθελε τον δάσκαλο κρίκο της αλυσίδας που κρατούσε δεμένο το λαό, στο σκοτάδι, γιατί έτσι βόλευε τα συμφέροντα αυτών που λυμαίνονταν τον ιδρώτα του και όριζαν τις τύχες του.

Μπροστάρης ανάμεσα στους πρωτοπόρους αγωνιστές, τους «σκαπανείς των καινούργιων ιδεών» που φύσηξε στα πέρατα του κόσμου ο άνεμος της Οχτωβριανής Επανάστασης. Συγκαταλέγεται σε αυτούς που, «κατέβαλαν πολλές και επίπονες προσπάθειες να διαδώσουν στο λαό τις καινούργιες ιδέες, την ιδεολογία και τις αρχές του ΚΚΕ».

Με το λογοτεχνικό του έργο εξέφρασε τους πόθους του λαού, ύμνησε τους αγώνες του για λευτεριά, ανεξαρτησία και κοινωνική απελευθέρωση, για τον σοσιαλισμό. Ο συγγραφέας του Αη Στράτη, της Αντίστασης, του Γράμμου, της πολιτικής προσφυγιάς, αφιέρωσε την προσωπική του ζωή και το έργο του στην υπόθεση της εργατικής τάξης, της φτωχής αγροτιάς, των καταπιεσμένων. Φυλακίστηκε, βασανίστηκε, εξορίστηκε, πολέμησε με το τουφέκι και το μολύβι, τραυματίστηκε, έζησε στην αναγκαστική υπερορία και «έφυγε» αταλάντευτα πιστός στις ιδέες και στα ιδανικά του.

Ο Κώστας Πουρναράς (Μπόσης) γεννήθηκε το 1908 στη Χώσεψη (Κυψέλη) Άρτας. Μετά το Γυμνάσιο αποφοίτησε από το Διδασκαλείο Ιωαννίνων και υπηρέτησε ως δάσκαλος στη Θράκη και στην Ανέζα Άρτας. Υπήρξε μέλος του ΚΚΕ από το 1930 και γραμματέας της κομματικής οργάνωσης Άρτας πριν τη δικτατορία του Μεταξά. Με την κήρυξη της φασιστικής μεταξικής δικτατορίας συλλαμβάνεται και καταδικάζεται ως «επικίνδυνος για την δημόσια τάξη». Στέλνεται στις φυλακές της Κέρκυρας και στη συνέχεια εκτοπίζεται στον Αη Στράτη. Εκεί θα τον βρει μαζί με άλλους αγωνιστές η Γερμανική Κατοχή, αφού η ελληνική κυβέρνηση αρνήθηκε να τους απελευθερώσει και να πολεμήσουν τους ναζί καταχτητές, όπως κατ’ επανάληψη αιτούνταν οι εξόριστοι.

Το χειμώνα του 1941-42 θα ζήσει την τρομακτική εμπειρία της μάχης με την πείνα, από την οποία θα χάσουν τη ζωή τους 33 κομμουνιστές εξόριστοι, αρνούμενοι να προδώσουν την ιδεολογία τους, που θα μεταφέρει αργότερα στο μνημειώδες έργο του “Αη Στράτης, η μάχη της πείνας των πολιτικών εξορίστων στα 1941”. Στις 17 Ιούνη του 1943, συμμετέχει στη μεγάλη απόδραση από τον Αη Στράτη και καταφεύγει στη Χαλκιδική, όπου θα ενταχτεί στον ΕΛΑΣ και θα του ανατεθεί ο τομέας πολιτικής διαφώτισης των ανταρτών. Παράλληλα αρθρογραφεί στον αντιστασιακό τύπο.

Μετά τη συμφωνία της Βάρκιζας δεν είναι λίγες οι φορές που βασανίστηκε, φυλακίστηκε και εξορίστηκε για τη δράση του. Το 1947 καταφέρνει δραπετεύοντας από τόπο εξορίας να βγει στο βουνό και να ενταχτεί στον Δημοκρατικό Στρατό Ελλάδας (ΔΣΕ). Πολιτικός Επίτροπος της 107ης Ταξιαρχίας και παράλληλα ανταποκριτής-αρθρογράφος στα έντυπα του ΔΣΕ, βρίσκεται στην πρώτη γραμμή στις μάχες του Γράμμου και του Βίτσι. Σε μια από αυτές τραυματίζεται βαριά στο κεφάλι με αποτέλεσμα να χάσει την όραση από το ένα του μάτι. Μετά την ανάρρωσή του σε νοσοκομείο της Λ.Δ. Ουγγαρίας επιστρέφει στο Γράμμο.

Με την λήξη του εμφυλίου πολέμου βρίσκεται πολιτικός πρόσφυγας στην Τασκένδη της ΕΣΣΔ. Μεταβαίνει στη Μόσχα όπου κάνει ανώτατες σπουδές και από εκεί στη Λ.Δ. Ρουμανίας όπου τοποθετείται στο εκδοτικό τμήμα του ΚΚΕ, στον Λογοτεχνικό Κύκλο (επιτροπή λογοτεχνών που γνωμοδοτούσαν για τα υπό έκδοση βιβλία), στον ραδιοφωνικό σταθμό, ενώ συμμετέχει στην μεταφραστική ομάδα που ασχολείται με την μετάφραση κλασικών έργων του Μαρξισμού-Λενινισμού.

Μέχρι το τέλος της ζωής του έμεινε αταλάντευτα πιστός στα ιδανικά του σοσιαλισμού-κομμουνισμού. Πέθανε στο Σιμπίου της Ρουμανίας στις 2 Απρίλη του 1994. Η τέφρα του μεταφέρθηκε με τη φροντίδα της γυναίκας του Ιλεάνας Μπιρσάν και τάφηκε, όπως ο ίδιος επιθυμούσε, στον τόπο που γεννήθηκε.

Έχουν εκδοθεί τα βιβλία του:

1)  «Αη Στράτης, η μάχη της πείνας των πολιτικών εξορίστων στα 1941» (Εκδοτικό της ΚΕ του ΚΚΕ, 1947 ― Ιστορικές Εκδόσεις, 1977 ― Αθήνα 1994.)
2) «Εμείς θα νικήσουμε» (Εκδοτικό «Νέα Ελλάδα», 1953)
3) «Δύσκολες μέρες» (Πολιτικές & Λογοτεχνικές Εκδόσεις, 1956)
4) «Αναμνήσεις» (Αθήνα 1978)
5) «Ο Θωμάς ο Καρατζάς» (Σύγχρονη Εποχή, 1978)
6) «Ο Κραβαρίτης» (Σύγχρονη Εποχή, 1983)
7) «…Και το τραίνο τραβούσε για τα ξεχερσώματα» (Πολιτικές και Λογοτεχνικές Εκδόσεις, 1962 ― Σύγχρονη Εποχή, 1998 και β΄ έκδοση 2013).

Το λογοτεχνικό έργο του Κώστα Μπόση, από τα εξέχοντα της αγωνιστικής λογοτεχνίας μας, δεν έχει ακόμη τη θέση που του αξίζει· στο μεγαλύτερο μέρος του δεν είναι ακόμα γνωστό. Άδικο για κάποιον που αφιέρωσε όλη τη ζωή και το έργο του στον αγώνα για να γίνει ο κόσμος καλύτερος. Που δεν έλειψε στιγμή απ’ το πλευρό των αδικημένων και καταπιεσμένων. Που υπηρέτησε και εκπλήρωσε το χρέος του προς το λαό με τη στάση ζωής του και την τέχνη του.

Τα τελευταία χρόνια έχουν γίνει προσπάθειες να γίνει ευρύτερα γνωστό το έργο και η προσωπικότητα του Κώστα Μπόση και σε αυτό έχει συμβάλει θετικά και το διαδίκτυο.

Στην κατεύθυνση αυτή, της γνωριμίας μας με τον άνθρωπο, τον αγωνιστή, το συγγραφέα, της διάδοσης του έργου και της απόδοσης τιμής για την προσφορά του κινείται η εκδήλωση που διοργανώνουμε ο Σύλλογος Δασκάλων και Νηπιαγωγών Ν. Άρτας, ο Σύλλογος Γυναικών Αμβρακικού και το περιοδικό μας (ΑΤΕΧΝΩΣ).

Κώστας Πουρναράς (Μπόσης)
Πολιτικός Επίτροπος του ΔΣΕ, στις κορφές του Γράμμου

 Η εκδήλωση θα γίνει

 ΣΑΒΒΑΤΟ 23 ΓΕΝΑΡΗ 2016, στις 6 το απόγευμα στην ΑΝΕΖΑ ΑΡΤΑΣ, στο παλιό Δημοτικό Σχολείο (δίπλα στην εκκλησία)

ΚΩΣΤΑΣ ΠΟΥΡΝΑΡΑΣ (ΜΠΟΣΗΣ)
ο δάσκαλος, ο συγγραφέας, ο αγωνιστής

Ογδόντα χρόνια μετά, η Ανέζα θυμάται και τιμά τον αγωνιστή δάσκαλό της και λογοτέχνη, στο χώρο όπου δίδαξε τα παιδιά της, στον τόπο όπου έταξε τη ζωή του στην υπόθεση του δίκιου και της προκοπής του λαού.

Θα χαιρετήσουν

– Γιώργος Μαργώνης, πρόεδρος του Συλλόγου Δασκάλων και Νηπιαγωγών Ν. Άρτας
– Ελένη Χουλιάρα, πρόεδρος του Συλλόγου Γυναικών Αμβρακικού

Θα μιλήσουν

Νίκος Πουρναράς, οικοδόμος, συνεκδότης του περιοδικού ΑΤΕΧΝΩΣ
Σοφία Χατζηκυριάκου – Βώττη, εκπαιδευτικός
Χρήστος Νταβαντζής, αντιστασιακός, συναγωνιστής και φίλος του Κώστα Πουρναρά (Μπόση)

*

‒Συμμετέχει μουσικό συγκρότημα φοιτητών από το Τμήμα Λαϊκής και Παραδοσιακής Μουσικής του ΤΕΙ Ηπείρου

‒Μέλη του Συλλόγου Δασκάλων και Νηπιαγωγών Ν. Άρτας θα διαβάσουν αποσπάσματα από έργα του συγγραφέα

‒Θα προβληθεί βίντεο για τη ζωή και το έργο του Κώστα Πουρναρά (Μπόση), ενώ στο χώρο της εκδήλωσης θα υπάρχει έκθεση φωτογραφίας και έκθεση με βιβλία του συγγραφέα

*

Θα συντονίσει ο Λάμπρος Θεμελής, μαθηματικός, υπάλληλος του ΚΕΠ Αμβρακικού

Στο τέλος της εκδήλωσης θα προσφερθούν ηπειρώτικες πίτες και τσίπουρο

Στο ΑΤΕΧΝΩΣ έχουμε ήδη αναφερθεί με δημοσιεύσεις στο έργο του Κώστα Πουρναρά (Μπόση) και θα συνεχίσουμε με εκτενές αφιέρωμα μέχρι τη μέρα της εκδήλωσης. Δεσμευόμαστε ότι η προσπάθειά μας αυτή δεν θα σταματήσει με την εκδήλωση, θα έχει και συνέχεια.

• Περισσότερα για τον Κώστα Μπόση από το Ατέχνως, αλλά και από την ιστοσελίδα Κώστας Πουρναράς (Μπόσης)

***

[Το γράμμα…]

Κώστας Μπόσης: Ο Θωμάς ο Καρατζάς (Μυθιστόρημα, 1978)

Επιμέλεια: ofisofi

Ο Κώστας Πουρναράς (Μπόσης) το 1971, έγραψε το τέταρτο μεγάλο μυθιστόρημα, Ο Θωμάς ο Καρατζάς, το οποίο εκδόθηκε στην Αθήνα το 1978 από την Σύγχρονη Εποχή. Σήμερα και αυτό το βιβλίο του συγγραφέα είναι δυσεύρετο και σπάνιο.

Πρόκειται για μια τοιχογραφία της νεότερης ελληνικής ιστορίας και κοινωνίας από το 19ο αιώνα έως και τα μεταπολεμικά χρόνια. Εστιάζει  στη δράση των ανθρώπων εκείνων που διαφοροποιήθηκαν, τράβηξαν μπροστά και συνειδητοποιημένοι ταξικά  αγωνίστηκαν να αλλάξουν την κοινωνία και τη ζωή τους. Παράλληλα με την πορεία των ηρώων του παρακολουθούμε και τη διαμόρφωση της πολιτικής σκέψης του συγγραφέα. Με τη φωνή των προσώπων του μυθιστορήματος αναπτύσσει τις απόψεις του σε κρίσιμα ζητήματα του κομμουνιστικού κινήματος και των γεγονότων που ακολούθησαν την Εθνική Αντίσταση, τα Δεκεμβριανά και τον Εμφύλιο.

Στα πλαίσια του αφιερώματος του περιοδικού μας στον Κώστα Πουρναρά (Μπόση), εν όψει της εκδήλωσης προς τιμή του στις 23 Γενάρη [ό.π.π.] ‒το ΑΤΕΧΝΩΣ συμμετέχει ως συνδιοργανωτής‒ δημοσιεύουμε απόσπασμα από το βιβλίο αυτό.

***

Ο ερχομός της άνοιξης, το πλησίασμα του καλοκαιριού, λιώνουν τους πάγους του χειμώνα. Η γη νιώθει τα πρώτα ζεστά χάδια πάνω στην πληγιασμένη σάρκα της. Ο αγέρας σκορπάει τα σύνεφα, η νύχτα ζαρώνει κατά τη δύση και στην ανατολή προβαίνει ο ήλιος.

Στο  καλύβι συζητούν το σχέδιο των επιχειρήσεων κι ο σκοπός, καμιά δεκαριά βήματα πιο πέρα, τσακώνεται με κάποιον.

– Θέλω να δω το διοικητή σας

– Έχει δουλειά.

– Σε παρακαλώ, ειδοποίησέ τον. Πρόκειται για δική του υπόθεση.

– Μου είπε να μην τους ενοχλήσει κανένας.

– Είναι ανάγκη.

– Περίμενε να τελιώσουν.

– Βιάζουμαι. Το τμήμα μου πάει σ’ αποστολή. Τ’ άφησα στη χαράδρα και πετάχτηκα ως εδώ.

Ο Γιώργος άκουσε και βγήκε. Ζύγωσε κι άπλωσε το χέρι στον άγνωστο.

– Καρατζάς.

– Σιδερίδης, απάντησε ο ξένος και, βγάζοντας απ’ την τσάντα ένα δεματάκι, πρόστεσε: Αυτό, νομίζω, θα είναι για σας.

Το ξετύλιξε με προσοχή και περιέργεια. Απ’ την πρώτη ματιά ένιωσε ρίγος. Ένα μήνυμα ερχόταν από μακριά, απ’ τα περασμένα, απ’ τον άλλο κόσμο. Μια φωτογραφία στο Λευκό Πύργο. Η Κατίνα σπρώχνει το καροτσάκι κι αυτός σκύβει πάνω στο μωρό, το Θωμά. Στη δεύτερη, η Κατίνα κάθεται σ’ έναν κάβο, κρατάει στην ποδιά της το Βαγγέλη και κοιτάζει νοσταλγικά τη γαλάζια θάλασσα…Λίγα πραματάκια – χτένι, κλωστή, βελόνι…δυο ζευγάρια καλτσάκια παιδικά. Τ’ αγόρασε στην Πολιτειούλα και, θες δε βρήκε άνθρωπο, θες δεν πρόλαβε να τα στείλει στο χωριό…Σ’ ένα φάκελο πράσινο τα δικά του γράμματα, βαλμένα στη σειρά, κατά ημερομηνία, και τελευταίο ένα δικό της.

8 του Νοέμβρη 1940

Γιώργο!

Η μέρα είναι Θεού χαρά κι εγώ νιώθω ένα βάρος στην ψυχή. Πρέπει να με καταλάβεις. Ήρθα να δουλέψω στο Νοσοκομείο. Σήμερα με φώναξε ο Διοικητής και μου είπε να ετοιμαστώ για την πρώτη γραμμή. Καλύτερα να σου γράψω απ’ την καινούργια διεύθυνση.

25 του Νοέμβρη 1940

Γιώργο!

Δεν μπόρεσα να σου γράψω νωρίτερα. Δε μ’ άφησαν οι φασαρίες. Έχουμε άσχημο καιρό. Η υγεία  μου δεν πάει και καλά. Γιώργο! Δε θέλω να θυμώσεις. Κάνω κουράγιο. Άμα ζεστάνει θα μου περάσει…

2 του Δεκέμβρη 1940

Γιώργο!

Θέλω να σου γράψω πολλά, πάρα πολλά…

Η Κατίνα, μ’ όλο που έκανε κουράγιο και στον ίδιο τον εαυτό της, φοβόταν πως δεν θ’ αντέξει κι ένιωθε κάποια τύψη. Κάποια μέρα στο νησί, κει που κάθονταν στον κάβο και κουβέντιαζαν για τα περασμένα, είπε σε μια συνεξόριστη, ολότελα αβίαστα – φυσιολογικά: «Στη ζωή μας όλα ήταν φτωχά. Σπίτι δεν είχαμε. Το ψωμί λίγο. Τα ρούχα φτηνά – παλιά – τριμένα…Και οι τρεχάλες, οι στενοχώριες…Σε ένα πράμα είμασταν πλούσιοι…Μόνο που ζήσαμε λίγα χρόνια μαζί…». Ο Γιώργος ποτέ δεν της είχε πει κακό λόγο, όμως, τούτη η περίπτωση είναι διαφορετική. Ήταν άρωστη, είχε παιδιά…Έπρεπε να τα υπολογίσει. Ήθελε να του πει, πώς σκέφτηκε, όταν αποφάσισε  να δουλέψει στο Νοσοκομείο, σε τι συνθήκες βρέθηκε, πώς την απείλησαν με στρατοδικείο αν δεν εχτελέσει τη διαταγή…Να γράψει ανοιχτά, η λογοκρισία δε θ’ άφηνε το γράμμα να περάσει, να γράψει σκεπασμένα, μπορούσε να μην καταλάβει ο άντρας της. Έγραφε λίγες λέξεις και σταματούσε…Άλλωστε η ραγδαία εξέλιξη των γεγονότων και η αρώστια, της αφαιρούσαν και το χρόνο και την ψυχική γαλήνη…

Έδωσαν μάχες στον κάμπο της Κοζάνης, στα Χάσια, στα Γρεβενά, στο δρόμο της Καλαμπάκας, στην Κατάρα…και πέρασαν στο Σμόλικα. Στο Τρίστρατο μίλησε κάμποσο με τον Καπετάνιο για τη διάταξη του τμήματος και πρόστεσε:

– Δε θ’ αργήσω.

Τα πρόβατα δεν είχαν ανεβεί ακόμα στα βουνά και το γυμνό μιάζει χαλί κεντημένο με χίλιων λογιών λουλούδια. Μοσχοβολάει ο τόπος. Ψηλά γυροφέρνει ένας αετός. Απ’ το απέναντι ύψωμα φτάνει ως εδώ το τραγούδι: « Όσα έγραψε ο Ρήγας έναν καιρό παλιό καιρό, οι παρτιζάνοι απ’ τα Βαλκάνια το κάνουν έργο ζωντανό…». Πάνω στο σταχτί τσουγκάρι ένα τρυγόνι κελαηδάει λυπητερά. Η βρυσούλα μοιρολογάει στη ρίζα του έλατου. Λίγα βήματα πιο πέρα δυο πέτρες. Έκατσε δίπλα.

«Καλή μου! ήρθα… Γιατί να θυμώσω; Έτσι έκαναν όλοι οι τίμιοι Έλληνες, όμως αυτοί, οι « ήρωες» κατάφεραν να σκοτώσουν μια γυναίκα – μάνα κι άρωστη. Τα παιδιά μας είναι καλά. Ο Θωμάς σου μιάζει. Έχει και το λακάκι στο μάγουλο, και το μαύρο σημαδάκι στο λαιμό, και πιο πολύ την ψυχή σου… Από μένα πήρε μόνο το ανάστημα… Ο Βαγγέλης… Κι όπως φαίνεται, οι κόποι μας δεν πήγαν χαμένοι. Δε θα έχουν τις δικές μας πίκρες… Αν ξυπνούσες κι έριχνες μια ματιά γύρω, δε θα πίστευες στα μάτια σου. «Κάθε κορφή και φλάμπουρο, κάθε κλαδί και κλέφτης». Γέμισε ο τόπος ηρωισμό… Ολόκληρο θάμα… Άμα τελειώσει ο αγώνας, θα παίρνω τα παιδιά και θα ρχόμαστε τα καλοκαίρια να σου κρατάμε συντροφιά. Κι όταν μεγαλώσουν και φτιάξουν δικό τους νοικοκυριό και γω θα είμαι απόμαχος πια, θα ρθώ και θα μείνω για πάντα κοντά σου. Θα φτιάξω ένα καλυβάκι, θα φυτέψω τριανταφυλιές, λουλούδια… και θα κουβεντιάζουμε όλο το χρόνο και θα πούμε, όσα δε μας άφησε το καθεστώς να πούμε, όταν ζούσες. Μόνο μια φορά το χρόνο, όταν οι εργαζόμενοι του κόσμου θα γιορτάζουν τη μεγάλη γιορτή της  ανθρωπότητας και μεις, τη συνάντηση εκεί ψηλά στην Ακρόπολη, θα πηγαίνω στη Θεσαλονίκη. Θα βλέπω την παρέλαση, θα περνάω απ’ τα παλιά μας στέκια – και γυρίζοντας, θα σου φέρνω τα νέα… Λένε πως ο θάνατος είναι άσχημος για κείνους που φεύγουν. Οι άλλοι, οι ζωντανοί, ξεχνούν τους πεθαμένους… Όμως για μένα… Αν μπορούσα, θα έδινα, καλή μου και τη ζωή μου, όμως είναι νόμος να μη γυρίζουν πίσω οι νεκροί…».

Και τούτο το ραντεβού τους το έκοψε στη μέση ο αγώνας. Χαμηλά στο ποτάμι άναψε η μάχη.

Χάιδεψε τον τόπο, το χορτάρι, φίλησε τις πέτρες και πήρε το μονοπάτι για την κορφή του Σμόλικα.

‒ Ηλεκτρονικό περιοδικό Ατέχνως ‒ 

***

Πώς θα ταξιδέψετε (οδικώς) για την εκδήλωση

Κλικ, για μεγέθυνση

Από την Εθνική Οδό Άρτας-Ιωαννίνων: Στο ιστορικό Γεφύρι της Άρτας θα στρίψετε αριστερά (αν οδηγείτε με κατεύθυνση προς Γιάννενα) ή δεξιά (αν οδηγείτε με κατεύθυνση προς Άρτα) στην Επαρχιακή Οδό Άρτας-Σαλαώρας. Μετά από ευθεία πορεία 7,8 χλμ. θα στρίψετε αριστερά προς Ανέζα. Από εκεί απομένουν ακόμα περίπου 2 χλμ. διαδρομής μέχρι να φτάσετε στον χώρο της εκδήλωσης (βλ. χάρτη).

Από την Εθνική Οδό Αγρινίου-Άρτας:  Μπαίνοντας στην Άρτα η οδός μετονομάζεται σε Περιφερειακή Άρτας. Στο ιστορικό Γεφύρι θα στρίψετε αριστερά στην Επαρχιακή Οδό Άρτας-Σαλαώρας. Μετά από ευθεία πορεία 7,8 χλμ. θα στρίψετε αριστερά προς Ανέζα. Από εκεί απομένουν ακόμα περίπου 2 χλμ. διαδρομής μέχρι να φτάσετε στον χώρο της εκδήλωσης (βλ. χάρτη).

Από την Ιόνια Οδό: Έξοδος προς Άρτα. Ακολουθείτε την Εθνική Οδό Άρτας-Τρικάλων και στον κόμβο στρίβετε δεξιά στην Περιφερειακή Άρτας. Στο ιστορικό Γεφύρι θα στρίψετε αριστερά στην Επαρχιακή Οδό Άρτας-Σαλαώρας. Μετά από ευθεία πορεία 7,8 χλμ. θα στρίψετε αριστερά προς Ανέζα. Από εκεί απομένουν ακόμα περίπου 2 χλμ. διαδρομής μέχρι να φτάσετε στον χώρο της εκδήλωσης (βλ. χάρτη).

Πρόσκληση

*

Μποτίλια Στον Άνεμο: Πρόσωπα