ΣΥΡΙΖΑ: Ένας χρόνος αριστερά μνημόνια, ένας χρόνος μάχη για το κεφάλαιο. Προχωράνε σαρώνοντας ό,τι απόμεινε – ΠΑΜΕ για την ανατροπή

365 μέρες κυβέρνησης της «αριστεράς» – Τι μάθαμε

Γράφει ο Νίκος Μόττας

(Υποψήφιος Διδάκτωρ Πολιτικών Επιστημών και Ιστορίας)

Στις 25 Γενάρη συμπληρώνεται ένας χρόνος από την εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ και το θριαμβευτικό ερχομό της «αριστεράς» στη διακυβέρνηση του τόπου. ‘Ενας χρόνος από την περίφημη «Πρώτη φορά Αριστερά», τότε που η «ελπίδα έρχονταν» και η «Ελλάδα προχωρούσε» όπως έγραφαν τα σλόγκαν του ΣΥΡΙΖΑ. Σήμερα, θα ήταν κανείς το λιγότερο αχάριστος αν δεν αναγνώριζε ότι αυτός ο ένας χρόνος της αριστερής διακυβέρνησης αποτελεί πηγή πλούσιων συμπερασμάτων από τα οποία οφείλουμε να διδαχθούμε.

Τι μάθαμε, λοιπόν, μεταξύ άλλων, μέσα σε αυτό το διάστημα;

• Μάθαμε ότι το διαβόητο «σκίσιμο των μνημονίων» του κ. Τσίπρα δεν σήμαινε τελικά απεμπλοκή απ’ τα μνημόνια, αλλά- αντιθέτως– σήμαινε επαναδιαπραγμάτευση και τελικά επιβολή νέου, επαχθέστερου μνημονίου.

• Μάθαμε ότι η- κατά τον κ.Τσίπρα– κατάργηση «με ένα νόμο και σε ένα άρθρο» όλων των μέτρων λιτότητας των προηγούμενων κυβερνήσεων ήταν τελικά «σχήμα λόγου». Έτσι, στα φούμαρα και τις μεταξωτές κορδέλες που ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ πουλούσε στο λαό προεκλογικά ήρθαν, μετεκλογικά, να προστεθούν νέα μέτρα λιτότητας. Το δε «Πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης», με τα λιγοστά ψίχουλα που έδινε για την ακραία φτώχεια, πήγε κι’ αυτό περίπατο…

• Μάθαμε πως μπορεί η δημιουργική ασάφεια της «πρώτης φοράς αριστερά» να επινοήσει μια σειρά λέξεις και φράσεις όπως πρόγραμμα-γέφυρα, πρόγραμμα-πακέτο, συμφωνία, έντιμος συμβιβασμός, αμοιβαία επωφελής συμφωνία κλπ με έναν και μόνο στόχο: Να ρίξει στάχτη στα μάτια του λαού, κρύβοντας πίσω από την ασάφεια και τους λεκτικούς ακροβατισμούς το απεχθές, αντιλαϊκό πρόσωπο του αναπόφευκτου συμβιβασμού της.

• Μάθαμε πως, στο πλαίσιο της κρίσης, πρέπει να συμβιβαστούμε με το «λιτό βίο» (Βαρουφάκης) και τα «γεμιστά» (Φωτίου). Με λίγα λόγια, να χει ο λαός μειωμένες προσδοκίες, να κρατά χαμηλά το κεφάλι απέναντι στην άρχουσα τάξη, να συμβιβάζεται με τις ταξικές ανισότητες. Αυτή είναι η συνταγή κάποιων που παριστάνουν τους «αριστερούς».

• Μάθαμε ότι, στη διάλεκτο της «αριστεράς» του ΣΥΡΙΖΑ, το «ΌΧΙ» σημαίνει «ΝΑΙ». Είναι η ίδια διάλεκτος, που συνοδευόμενη από μεγάλες δόσεις πολιτικής απατεωνιάς, κάνει το άσπρο-μαύρο, μετατρέποντας την αντιμνημονιακή ψήφο της λαϊκής πλειοψηφίας σε… υπογραφή νέου μνημονίου.

• Μάθαμε ότι η Τρόικα, την οποία ο ΣΥΡΙΖΑ θα έδιωχνε με τις κλωτσιές απ’ την Ελλάδα, παρέμεινε στη χώρα αλλάζοντας όνομα: από Τρόικα μετονομάστηκε σε «θεσμοί». Το «οριστικό τέλος» που η κυβέρνηση του κ.Τσίπρα θα έβαζε στην Τρόικα και τις πολιτικές της πήγε περίπατο και η λαϊκή φράση «άλλαξε ο Μανωλιός κι’ έβαλε τα ρούχα του αλλιώς» επιβεβαιώθηκε και πάλι στην πράξη.

• Μάθαμε ότι ο ΕΝΦΙΑ, την κατάργηση του οποίου ο ΣΥΡΙΖΑ υπόσχονταν προεκλογικά σε όλους τους τόνους, όχι μόνο δεν καταργήθηκε αλλά συνεχίζει, εδώ και ένα χρόνο «αριστερής κυβέρνησης», να επιβαρύνει τα λαϊκά νοικοκυριά.

• Μάθαμε ότι μια «κυβέρνηση της αριστεράς», αν είναι αρκούντως αδίστακτη όπως αυτή του ΣΥΡΙΖΑ, μπορεί να κάνει με επιτυχία τη δουλειά που σκληρές δεξιές, νεοφιλελεύθερες κυβερνήσεις ενδεχομένως να δυσκολεύονταν να βγάλουν σε πέρας. Κάπως έτσι να ξεπουλούνται σε επιχειρηματικούς κολοσσούς 14 περιφερειακά αεροδρόμια και να βρίσκονται στα σκαριά ιδιωτικοποιήσεις λιμανιών, σιδηροδρόμων, τομείς της ενέργειας κλπ.

 

• Μάθαμε πως μια κυβέρνηση – αυτής της υποτιθέμενης αριστεράς – μπορεί να εφαρμόζει όσα προηγουμένως κατήγγειλε. Όπως, για παράδειγμα, την εφαρμογή Πράξης Νομοθετικού Περιεχομένου (ΠΝΠ) για τη δέσμευση των ταμειακών διαθέσιμων. Το 2012, σύμφωνα με τον τους κ.κ. Τσίπρα και Βούτση, οι ΠΝΠ «συρρίκνωναν τη δημοκρατία» και ήταν «χουντικής έμπνευσης». Το 2015 οι ίδιοι, ως κυβέρνηση, εφάρμοσαν τέτοιες πρακτικές.

• Μάθαμε τι σημαίνει «πολύπλευρη και πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική» στη διάλεκτο του ΣΥΡΙΖΑ. Σημαίνει πίστη και υποταγή σε ιμπεριαλιστικές οργανώσεις όπως το ΝΑΤΟ και η ΕΕ. Σημαίνει βαθύτερη εμπλοκή της χώρας στο καζάνι των ενδοιμπεριαλιστικών, ευρωατλαντικών ανταγωνισμών που σιγοβράζει στην περιοχή. Σημαίνει διπλωματικά πάρε-δώσε με ανοιχτά ακροδεξιές, φασιστικές κυβερνήσεις όπως αυτή της Ουκρανίας. Σημαίνει, επιπλέον, συμμετοχή, χαμόγελα και δημόσιες σχέσεις σε διάσημα ιμπεριαλιστικά φόρουμ και think tank, όπως τα ινστιτούτα Brookings, Levy και Κλίντον. Σημαίνει, πως οι – άλλοτε- «φονιάδες των λαών» είναι τώρα οι καλύτεροι μας φίλοι, οι σύμμαχοι και προστάτες μας.

• Μάθαμε ότι η «κυβέρνηση της Αριστεράς» – που τόσο νοιάζεται για την κοινωνική δικαιοσύνη και την υπεράσπιση των αδυνάτων- βρήκε τους ενόχους της φοροδιαφυγής. Όχι βέβαια στο μεγάλο κεφάλαιο -αλοίμονο!- αλλά σε πλανόδιους καστανάδες και καρκινοπαθείς που προσπαθούν να βγάλουν ένα μεροκάματο.

• Μάθαμε ότι το χτύπημα του αστυνομικού κλομπ δε διαχωρίζεται σε «δεξιό» και «αριστερό». Είδαμε, έτσι, τα «αριστερά» ΜΑΤ του κ. Τσίπρα και του κ. Τόσκα να τσακίζουν διαδήλωση συνταξιούχων, χτυπώντας στο ψαχνό απόμαχους της ζωής που διεκδικούν το αυτονόητο – μια αξιοπρεπή σύνταξη. Είδαμε τα ΜΑΤ της ίδιας αυτής αριστερής κυβέρνησης να επιτίθενται σε αγρότες, να παρεμποδίζουν απεργίες (Γιάννενα, SKOT Μάνδρα κλπ) αποδεικνύοντας πως το αστικό κράτος, ως όργανο ταξικής κυριαρχίας, εκφράζει την κοινωνική εκείνη τάξη που βρίσκεται στην εξουσία και τα συμφέροντα της οποίας προασπίζει.

• Μάθαμε πως οι αγωνιστικές περγαμηνές στο ΕΑΜ, τον ΕΛΑΣ, το ΔΣΕ μπορούν να μπαίνουν στο χρηματιστήριο των αγοραίων πολιτικών συναλλαγών για να δικαιολογήσουν μαζικούς διορισμούς. Προφανώς έτσι αντιλαμβάνονται και «τιμούν» την ιστορία της Αριστεράς εκεί στον ΣΥΡΙΖΑ- ξεπουλώντας τους αγώνες των προγόνων τους για βολέματα και ρουσφετολογικούς διορισμούς. «Για ένα κομμάτι ψωμί, θα χεις ξεχάσει πολλά…».

Αυτά είναι ορισμένα απ’ τα διδάγματα ενός χρόνου «κυβέρνησης της Αριστεράς». Μιας Αριστεράς που ετοιμάζεται, σε λίγο καιρό, να επιφέρει το τελειωτικό χτύπημα στην κοινωνική ασφάλιση, μέσω του νομοσχεδίου για το Ασφαλιστικό. Αυτή, λοιπόν, η περίφημη «Πρώτη φορά Αριστερά» του ΣΥΡΙΖΑ, δεν ήταν ούτε «πρώτη», ούτε πολύ περισσότερο «αριστερά». Ήταν ένα κάκιστο ριμέϊκ του ’81, μια ξινισμένη σούπα σοσιαλδημοκρατικής έμπνευσης φτιαγμένη με τα ίδια υλικά πολιτικής απατεωνιάς, αμοραλισμού και φαυλοκρατίας. Ήταν, εν τέλει, ένας κανιβαλισμός της ίδιας της έννοιας της «Αριστεράς» από τον κ.Τσίπρα και την παρέα του.

Αν είναι, λοιπόν, κάτι που πρέπει να μας μείνει, ως καταστάλαγμα των παραπάνω «μαθημάτων», αυτό είναι το εξής ένα: πως «αριστεροί σωτήρες» του λαού ούτε υπήρξαν, ούτε θα υπάρξουν. Και πως το ταξικό, εκμεταλλευτικό σύστημα δεν καλλωπίζεται και δεν χωρά φιλολαϊκής διαχείρισης, όσα αριστερά στολίδια κι’ αν του βάλεις, παρά μονάχα συντρίβεται και ανατρέπεται από τον ίδιο το λαό και την πάλη του.

Ατέχνως