Ποδέμος και λοιπες (ανήμπορες) δυνάμεις: Η αλλαγή της Ευρώπης, ο απαράλλαχτος καπιταλισμός και η μοναδική διέξοδος των λαών

Η Ελπίδα ήρθε (είδε και απήλθε)

ΑΠΑΤΗ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΛΑΟΥΣ Η «ΕΥΡΩΠΗ ΠΟΥ ΑΛΛΑΖΕΙ»

Με αφορμή τις φετινές εκλογικές διαδικασίες σε Πορτογαλία (τον Οκτώβρη), την Ισπανία (το Δεκέμβρη) και τα αποτελέσματά τους, αναζωπυρώθηκε από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και τον πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα, το φιλοκυβερνητικό Τύπο και διάφορες σοσιαλδημοκρατικές και οπορτουνιστικές δυνάμεις το γνωστό παραμύθι - ιδεολόγημα ότι «η Ευρώπη αλλάζει!», εννοώντας την ιμπεριαλιστική λυκοσυμμαχία της ΕΕ. Είχαν προηγηθεί παρόμοιες διατυπώσεις με την εκλογή των «ανανεωτών» Φρ. Ολάντ στη Γαλλία το 2012 και Ματέο Ρέντζι στην Ιταλία το 2014.

Οπως θα δείξουμε παρακάτω, η όποια αναμόρφωση του αστικού πολιτικού σκηνικού για τις σύγχρονες ανάγκες του κεφαλαίου δε συνιστά καμία αλλαγή υπέρ των λαϊκών στρωμάτων, το αντίθετο, η σκυτάλη παίρνεται από τους προηγούμενους αστούς διαχειριστές για να συνεχιστεί η φιλομονοπωλιακή πολιτική, με στόχο την πολυπόθητη καπιταλιστική ανάκαμψη, που «πατάει» στην εκμετάλλευση των εργαζομένων και σε νέα πιο μελετημένη επίθεση στα δικαιώματά τους.

Όσο για την Ευρωπαϊκή Ένωση, που είναι ένωση κεφαλαίου και των αστικών τάξεων, δεν μπορεί ούτε πρόκειται ν' αλλάξει με αλλαγή διαχειριστών.

Είναι από τη φύση της συμμαχία καπιταλιστικών κρατών, ιμπεριαλιστική ένωση, όπως δείχνουν πλείστα παραδείγματα, από την ενιαία επίθεση στα κοινωνικοασφαλιστικά δικαιώματα μέχρι τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις στις οποίες συμμετέχει και την τραγωδία των προσφύγων.

Αν κάτι επιβεβαιώνουν οι «αλλαγές» στις χώρες που προαναφέραμε, συμπεριλαμβανομένης και της χώρα μας, είναι ότι δεν μπορεί να υπάρξει φιλολαϊκή κυβέρνηση που θα διαχειρίζεται την οικονομία του κεφαλαίου.

ΙΣΠΑΝΙΑ

Venceremos: Podemos (αλλά για ποιον;)

Καλλιεργώντας αυταπάτες για τη νέα σοσιαλδημοκρατία

Αντίστοιχη διαδικασία αναμόρφωσης του αστικού πολιτικού σκηνικού έφεραν οι εκλογές της 20ής Δεκέμβρη στην Ισπανία.

Τα παζάρια στη χώρα αυτή και οι διεργασίες για τη νέα αστική κυβέρνηση είναι σε πλήρη εξέλιξη και όλα τα ενδεχόμενα είναι ανοιχτά.

Αν κάτι ξεχώρισε εκεί είναι η επιτυχημένη τακτική της αστικής τάξης, που κατάφερε να διοχετεύσει τη συσσωρευμένη λαϊκή οργή από την πολιτική του παλιού δικομματισμού του συντηρητικού Λαϊκού Κόμματος (Partido Popular - PP) και του σοσιαλδημοκρατικού Σοσιαλιστικού Εργατικού Κόμματος Ισπανίας (Partido Socialista Obrero Espanol - PSOE) σε νέα, ανώδυνα για το σύστημα, κανάλια. Σε δύο «νεότευκτα» σχήματα μικροαστικής κυρίως διαμαρτυρίας: Το σοσιαλδημοκρατικό κόμμα «Podemos» («Ποδέμος» - «Μπορούμε», προσφάτως αδελφό κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ), προϊόν του λεγόμενου κινήματος των αγανακτισμένων, και το φιλελεύθερο «Ciudadanos» («Πολίτες», που έχει αδελφοποιηθεί με το Ποτάμι του Στ. Θεοδωράκη).

Έτσι, το παζάρι που γίνεται για τον έλεγχο της πλειοψηφίας στην 350μελή Βουλή γίνεται με τους εξής όρους: 

• ΡΡ 123 βουλευτές, PSOE 90, «Ποδέμος» 69, «Πολίτες» 40, Ενωμένη Αριστερά (συμμαχία άλλων σοσιαλδημοκρατικών και οπορτουνιστικών δυνάμεων, όπου συμμετέχει και το μεταλλαγμένο ΚΚ Ισπανίας) 2 και 29 έδρες σε διάφορα εθνικιστικά κόμματα, όπως η Ρεπουμπλικανική Αριστερά Καταλονίας, η Δημοκρατία και Ελευθερία Καταλονίας, οι Βάσκοι Εθνικιστές κ.λπ.

Η «αλλαγή», λοιπόν, που υποτίθεται συνιστά το αποτέλεσμα στην Ισπανία, όπως διακηρύσσουν ειδικά ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Αλ. Τσίπρας, στοιχειοθετείται από την άνοδο των «Ποδέμος», που δήθεν θα στρέψει τα πράγματα προς τα αριστερά.

Ενδεικτική είναι η πρώτη ανακοίνωση του ΣΥΡΙΖΑ, που ευελπιστεί να σκορπίσει αυταπάτες σε λαϊκές δυνάμεις. Λέει χαρακτηριστικά:

«Η 20ή Δεκέμβρη αποτελεί μια σαφή ένδειξη ότι, παρά τις κραυγές του συντηρητικού μπλοκ, η Ευρώπη αλλάζει! (...) Ο εκλογικός χάρτης της Ισπανίας σφραγίζεται από την άνοδο των Ποδέμος, οι οποίοι με ποσοστό 20,65% αποτελούν τον αδιαφιλονίκητο πρωταγωνιστή της επόμενης μέρας. Η άνοδος των πολιτικών δυνάμεων που εκφράζουν τα μεγαλειώδη κοινωνικά κινήματα που συγκλόνισαν όχι μόνο την Ισπανία αλλά ολόκληρη την Ευρώπη, σηματοδοτεί μια ιστορική αλλαγή στο πολιτικό σκηνικό της χώρας, που βαθαίνει το ρήγμα της νεοφιλελεύθερης κυριαρχίας στην Ευρώπη και ανοίγει το δρόμο σε ριζοσπαστικές και προοδευτικές αλλαγές».

Χρήσιμο δεκανίκι του συστήματος

Ας δούμε όμως τι εστί «Ποδέμος»: Αρχικά πρέπει να επισημάνουμε ότι τον τελευταίο χρόνο το κόμμα αυτό και ο ηγέτης του, Πάμπλο Ιγκλέσιας, έχουν «μαζέψει» πολλά απ' αυτά που έλεγαν πριν και ιδιαίτερα μετά την εμπειρία της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα.

Η δημιουργία του «Ποδέμος» «πάτησε» στην αγανάκτηση μικροαστικών στρωμάτων και ανώριμων λαϊκών μαζών που «τσίμπησαν» στις φανφάρες περί

«ελέγχου της διαφθοράς, αυστηρής τιμωρίας κάθε οικονομικής απάτης, ανάγκης η οικονομία να λειτουργήσει αρμονικά με τήρηση των κανόνων για το συμφέρον της πατρίδας, συμμετοχής των πολιτών στη διαχείριση εταιρειών, ανάγκης αγώνα για την ανάκτηση της δημοκρατίας στο κράτος και στην ΕΕ, τον εκδημοκρατισμό της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, τη διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του δημόσιου χρέους».

Τα μνημόνια τέρμα ! (Μοιάζουμε;)

Η φρασεολογία αυτή είναι γνώριμη και πολύ σχετική με το «αντιμνημονιακό» μοτίβο στη χώρα μας, που εξέθρεψε και τον ΣΥΡΙΖΑ, και την αντίδραση των ΑΝΕΛ ή τους εγκληματίες ναζιστές της Χρυσής Αυγής που φούντωσαν στους... όχλους της πλατείας.

• Πίσω από την «αντισυστημική» φρασεολογία του «Ποδέμος», αυτό που κρυβόταν και κρύβεται είναι η στήριξη της καπιταλιστικής οικονομίας και εξουσίας, που δήθεν μπορεί να μεταρρυθμιστεί και να γίνει πιο ανθρώπινη.

Το ότι η «εναλλακτική» του «Ποδέμος» «ακουμπάει» σε τμήματα του κεφαλαίου και τις σύγχρονες ανάγκες του φαίνεται από τη στήριξη που έχει από τα αστικά ΜΜΕ, που του αναγνωρίζουν την ικανότητα να χειραγωγεί καλύτερα τους εργαζόμενους.

Βεβαίως, το «Ποδέμος» και με την εμπειρία της Ελλάδας στράφηκε επί το ρεαλιστικότερον.

• Έτσι, για παράδειγμα, μιλάει για διευθέτηση του χρέους ώστε να γίνει βιώσιμο. Τα αρχικά περί εθνικοποίησης ή και κατάσχεσης στρατηγικών τομέων της οικονομίας, έχουν πάει περίπατο.
• Επίσης, η σύνταξη στα 60 πήγε στα 65 και ανάλογα με τις δυνατότητες της οικονομίας. Το λεγόμενο πρόγραμμα αντιμετώπισης της ανθρωπιστικής κρίσης (κάτι σαν τα ψίχουλα του προγράμματος Θεσσαλονίκης του ΣΥΡΙΖΑ) γίνεται η ...κορωνίδα στο παζάρι που επιχειρεί και στο μετεκλογικό σκηνικό.
• Έτσι, προβάλλει την ανάγκη μέτρων για τους πιο αδύναμους, για τον «τερματισμό των εξώσεων, των διακοπών ηλεκτρικού ρεύματος και φυσικού αερίου σε ανθρώπους που δεν μπορούν να πληρώσουν, την κάλυψη της ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης, την καταπολέμηση της διαφθοράς».

Επίσης, ενδεικτική της συμβολής του «Ποδέμος» στο σύστημα είναι η τοποθέτηση του ηγέτη του, Π. Ιγκλέσιας, που είπε ότι

• αν «δεν αφήσουν τον Πέδρο Σάντσες να γίνει πρωθυπουργός, να αναλάβει να βγάλει τη χώρα από τη διαφθορά και την ανισότητα μια προσωπικότητα κύρους».

Γίνεται φανερό ότι οι αντιπαραθέσεις που έχει το «Ποδέμος» με τους Σοσιαλιστές, που του θέτουν θέμα να απαρνηθεί την υπεράσπιση του δικαιώματος του δημοψηφίσματος περί ανεξαρτησίας της Καταλονίας, είναι ουσιαστικά για το θεαθήναι.

Όμως, δεν αποκλείεται να χρησιμοποιηθούν ως πρόσχημα για προσφυγή σε νέες εκλογές, όπου το «Ποδέμος» ευελπιστεί να αυξήσει τις δυνάμεις του.

• Τα περί «αυτοδιάθεσης των λαών» που υποτίθεται υπερασπίζεται το «Ποδέμος» είναι επί της ουσίας κενά περιεχομένου και άλλος ένας τρόπος χειραγώγησης του λαού, αφού πραγματική αυτοδιάθεση στο έδαφος του καπιταλισμού δεν μπορεί να υπάρξει.

Ουσιαστική αλλαγή χωρίς αλλαγή τάξης στην εξουσία δεν υπάρχει

Στα ουσιώδη ζητήματα το «Ποδέμος» (όπως και ο ΣΥΡΙΖΑ στη χώρα μας) αποδεικνύει ότι είναι όπως και όλα τα αστικά κόμματα, με τις επιλογές του κεφαλαίου που κερδίζει από τη συμμετοχή στις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες της ΕΕ και του ΝΑΤΟ.

Τα περί «δημοκρατικής Ευρώπης που δεν θα είναι υπό την κηδεμονία της Μέρκελ και της Γερμανίας» εκφράζουν υπαρκτές τάσεις στην αστική τάξη, ειδικά σε χώρες όπου οι καπιταλιστές είναι «ριγμένοι» στην περίοδο της καπιταλιστικής κρίσης σε σχέση με τους «συναδέλφους» τους Γερμανούς.

Είναι και αυτό έκφραση της ανισομετρίας που χαρακτηρίζει το σύγχρονο ιμπεριαλιστικό σύστημα και το κάθε κράτος παίρνει το μερίδιό του με βάση την οικονομική, πολιτική και στρατιωτική του ισχύ.

Αυτό εκφράζει και η κριτική που ασκούν οι αστοί πολιτικοί στη Γαλλία, στην Ιταλία, στην Πορτογαλία ή τη χώρα μας, που ζητούν χαλάρωση των κανόνων του Συμφώνου Σταθερότητας και μεγαλύτερη ευελιξία και... κατανόηση από τη Γερμανία.

Αυτές όμως οι «γκρίνιες» για την ελάφρυνση από τα κρατικά χρέη, για να διευκολυνθεί η ρευστότητα, δηλαδή το ζεστό χρήμα προς το κεφάλαιο, να γίνουν επενδύσεις, να είναι πιο εύκολη η προώθηση των αντιλαϊκών αναδιαρθρώσεων, αν είναι δυνατόν και με λαϊκή συναίνεση και «ταξική ειρήνη», δεν έχουν καμία σχέση με τα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα, με την αποκατάστασή τους.

Αντίθετα, η καπιταλιστική ανάκαμψη προϋποθέτει το χτύπημα όποιων κατακτήσεων είχαν έως τώρα οι εργαζόμενοι.

• Τα λαϊκά, εκμεταλλευόμενα στρώματα δεν πρέπει να έχουν αυταπάτες γι' αυτούς που οι εκμεταλλευτές τους και οι πολιτικοί εκπρόσωποί τους, και στη χώρα μας, παρουσιάζουν ως δήθεν συμμάχους τους.
• Με δήθεν «μέτωπα του Νότου» και «ρωγμές στο νεοφιλελεύθερο μοντέλο».

Οι «αλλαγές» που γίνονται σε διάφορες χώρες στο τιμόνι της διαχείρισης, δεν έχουν ούτε ψήγμα κάποιου θετικού στοιχείου γι' αυτά.

• Μόνο η ουσιαστική αλλαγή στη συνείδησή τους, η ταξική συνειδητοποίηση και η πάλη ενάντια στην εξουσία του κεφαλαίου, η πάλη ενάντια στις ενώσεις του, ΕΕ και ΝΑΤΟ, και κάθε μορφή αστικής διαχείρισης, μπορεί να δώσει διέξοδο προς όφελός τους.
• Αλλαγή στη ζωή τους χωρίς το πέρασμα των κλειδιών της οικονομίας στη δική τους εργατική - λαϊκή εξουσία, με πανεθνικό επιστημονικό σχεδιασμό και εργατικό έλεγχο είναι μάταιο να περιμένουν.

ΓΑΛΛΙΑ

Τσιπρανδρέου - Ολανδρέου (ανατολικός και δυτικός άνεμος)

«Άνεμος» αντιλαϊκός

Ο «άνεμος της αλλαγής» που δήθεν έπνευσε με την ανάδειξη Ολάντ (τον οποίο ο ΣΥΡΙΖΑ είχε συγχαρεί από τους πρώτους) στη θέση του Προέδρου, το 2012, γρήγορα φάνηκε ότι είναι καταιγίδα για τους λαούς. Ωστόσο, η Γαλλία συνεχίζει να συγκαταλέγεται στη λεγόμενη «Ευρώπη που αλλάζει».

Μάλιστα, το περασμένο καλοκαίρι, όταν κορυφώνονταν τα αντιλαϊκά παζάρια μεταξύ Αθήνας - Βρυξελλών, η Γαλλία προβλήθηκε ως ένας από τους στενότερους υποστηρικτές της ελληνικής κυβέρνησης (μαζί με τις ΗΠΑ) και η γαλλική «διαφοροποίηση» απέναντι στη σκληρότερη στάση του Βερολίνου ερμηνεύτηκε ως απόδειξη ότι - δήθεν - το Παρίσι αντιλαμβάνεται την ανάγκη να γίνουν αλλαγές στην Ευρώπη και την ΕΕ.

• Η αλήθεια είναι πως η «αλλαγή» που επιδιώκει η γαλλική αστική τάξη αφορά την ανάγκη να «προσαρμοστεί» η δομή και η λειτουργία της ΕΕ στους άξονες που η ίδια εκτιμά ότι θα τη βοηθήσουν να ανακτήσει κάποια από τη χαμένη της δύναμη.

Οι αλλαγές αυτές όμως σε καμία περίπτωση δεν αφορούν την υπεράσπιση των λαϊκών αναγκών και κατακτήσεων, που η κυβέρνηση Ολάντ - Βαλς διαμηνύει σε όλους τους τόνους πως θα συνεχίσει να λεηλατεί.

Αυτό που πολλοί βάφτισαν γαλλική «αντίσταση» στη Γερμανία δεν αποτελεί παρά γραμμή υπεράσπισης των αυτοτελών συμφερόντων της γαλλικής πλουτοκρατίας.

Σε αυτό το πλαίσιο, η γαλλική αστική τάξη πρωτοστατεί στη συζήτηση για την «αλλαγή» στην ΕΕ.

Ο ίδιος ο Ολάντ τόνιζε, στα μέσα του περασμένου Ιούλη, σε άρθρο του για το «μέλλον της Ευρώπης», ότι

• «κανείς δεν μπορεί να φανταστεί ότι κάποιο έθνος θα εγκαταλείψει ένα μέρος της κυριαρχίας του, αν δεν είναι βέβαιο ότι θα βγει πιο ευνοημένο από αυτήν τη διαδικασία».

Ενδεικτική είναι η θεματολογία διαφόρων Φόρουμ που οι Γάλλοι οργάνωσαν τους περασμένους μήνες στο Ευρωκοινοβούλιο, όπως:

• «Η ελευθερία κόντρα στον έλεγχο: προς μια δημοκρατική απάντηση», και υποάξονες συζήτησης όπως «Επιτήρηση: ποια είναι η σωστή δόση;».

Στην κατεύθυνση αυτή, το επόμενο διάστημα αναμένονται εξελίξεις και στο εσωτερικό της γαλλικής σοσιαλδημοκρατίας, ειδικά μετά τις πρόσφατες περιφερειακές εκλογές, όπου η μεγάλη άνοδος του «Εθνικού Μετώπου» αναζωπύρωσε τη συζήτηση για να ανασυγκροτηθεί η γαλλική «αριστερά» (όπως βαφτίζεται ο χώρος όπου κυριαρχεί το κυβερνών Σοσιαλιστικό Κόμμα - PS).

• Ο γραμματέας του PS Ζαν Κριστόφ Καμπαντελίς ανακοίνωσε ότι το κόμμα θα πρωτοστατήσει στη δημιουργία ενός σχήματος με τον τίτλο «Λαϊκή Συμμαχία», χωρίς βέβαια να αποκηρύξει στο ελάχιστο καμία από τις στρατηγικές επιλογές της αστικής τάξης που με αφοσίωση υπηρετεί για χρόνια το κόμμα.

«Σχέδια Β'»: Εναλλακτική στο δρόμο του κεφαλαίου

Επιπλέον, αρκετοί παρουσιάζουν ως φιλολαϊκές «αλλαγές» και τις εντατικές προσπάθειες για την ανάπτυξη ενός «Σχεδίου Β'» για την Ευρώπη.

• Το εγχείρημα, δηλαδή, στο οποίο πρωτοστατούν δυνάμεις όπως το «Κόμμα της Αριστεράς», μαζί με δοκιμασμένα στελέχη της σοσιαλδημοκρατίας και του οπορτουνισμού από διάφορες χώρες, ανάμεσά τους και οι Γ. Βαρουφάκης, Ζ. Κωνσταντοπούλου, Οσκαρ Λαφοντέν κ.τ.λ.

Τις επόμενες βδομάδες αναμένεται να πραγματοποιηθεί η διεθνής σύνοδος που αναβλήθηκε στα μέσα Νοέμβρη, μετά το μακελειό του Παρισιού.

Ωστόσο, για τους λαούς, καμιά θετική προσδοκία δεν μπορεί να υπάρξει, αφού οι «εναλλακτικές» που αναζητούνται αφορούν την εξυπηρέτηση των γαλλικών (και άλλων ευρωπαϊκών) μονοπωλίων, απέναντι στους ανταγωνιστές τους που προπορεύονται σημαντικά.

Στα επίσημα κείμενα, που οι πρωτεργάτες του «Σχεδίου Β'» έχουν δημοσιεύσει, γκρινιάζουν, επειδή

• «η μέθοδος Ολάντ - Ρέντσι του "καλού μαθητή", στην πραγματικότητα του μοντέλου του φυλακισμένου, αποτελεί μια μορφή συνθηκολόγησης (σ.σ. προφανώς απέναντι στο γερμανικό κεφάλαιο) που δε θα εξασφαλίσει ούτε την επιείκεια».

Ζητούν

• «την πλήρη επαναδιαπραγμάτευση των ευρωπαϊκών συνθηκών... μια εκστρατεία ανυπακοής σε αυθαίρετες ευρωπαϊκές πρακτικές και σε παράλογους κανόνες», παροτρύνοντας στη χρήση «εργαλείων», που μπορούν να αξιοποιηθούν όπως «τα παράλληλα νομίσματα», η «έξοδος από το ευρώ», η «μετατροπή του ευρώ σε ένα κοινό νόμισμα», τα οποία δεν αγγίζουν στο ελάχιστο την οικονομική βάση στην οποία βασίζεται η σκληρή εκμετάλλευση των εργαζομένων.

Άλλωστε, πρωτοκλασάτα στελέχη του «Parti de Gauche» (Κόμματος της Αριστεράς) εντοπίζουν στα άρθρα τους ως πρόβλημα την πολιτική

• «του ισχυρού ευρώ και μιας καθαρά μονεταριστικής πολιτικής για να εξασφαλιστεί η γερμανική ανάπτυξη μέσα από μια πολιτική επιθετικών εξαγωγών...» και δυσανασχετούσαν επειδή στόχος της Γερμανίας ως «αρχιχειριστή της τρόικας είναι να ελέγξει όλες τις κυβερνήσεις της Ευρωζώνης, συμπεριλαμβανομένης της Γαλλίας. Αυτές οι πολιτικές λιτότητας προκαλούν την οικονομική επιβράδυνση σε όλες τις χώρες της Ζώνης του Ευρώ με εξαίρεση τη Γερμανία...».

ΠΟΡΤΟΓΑΛΙΑ

Άγιος Κόστα. Ο προστάτης των (αγ)λαών (του κεφαλαίου)

Νέοι διαχειριστές υπερασπιστές των συμφερόντων του κεφαλαίου

Οι βουλευτικές εκλογές που έγιναν στις 4 Οκτώβρη στην Πορτογαλία, ανέδειξαν πρώτη δύναμη τη συμμαχία «Πορτογαλία μπροστά» του φιλελεύθερου Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος (PSD) και του συντηρητικού Δημοκρατικού Κοινωνικού Κέντρου (CDS-PP), με επικεφαλής τον έως τότε πρωθυπουργό, Πέδρο Πάσος Κοέλιο, αλλά χωρίς αυτοδυναμία και με μειωμένη δύναμη (38,55% και 104 βουλευτές στη 230μελη Βουλή, από 50,37% και 129 βουλευτές που είχε το 2011).

Δεύτερο ήταν το σοσιαλδημοκρατικό Σοσιαλιστικό Κόμμα (PS) με 32,38%, που στήριξε όλα τα αντιλαϊκά μέτρα και το μνημόνιο και μετά υποτίθεται διαφοροποιήθηκε, τρίτο ήταν το Μπλοκ της Αριστεράς (Βloco de Esquerda), μέλος του Κόμματος Ευρωπαϊκής Αριστεράς, με 10,22% και 19 έδρες και τέταρτη η Ενωτική Δημοκρατική Συμμαχία (CDU), όπου συμμετέχουν το Πορτογαλικό ΚΚ, το Κόμμα Οικολόγων Πράσινων και η οργάνωση Δημοκρατική Παρέμβαση, με 8,27% και 17 έδρες.

Αφού η κυβέρνηση που πρότεινε ο Κοέλιο δεν έλαβε ψήφο εμπιστοσύνης, ακολούθησε μετά από 50 μέρες παζαριών στις 26/11 η συγκρότηση της λεγόμενης «αριστερής» κυβέρνησης με πρωθυπουργό τον ηγέτη των σοσιαλδημοκρατών Σοσιαλιστών, Αντόνιο Κόστα, που έχει τη στήριξη και του Μπλοκ της Αριστεράς, του Πορτογαλικού ΚΚ και των Οικολόγων, με τους οποίους υπέγραψε 3 διαφορετικές συμφωνίες.

Τα κόμματα αυτά τελικά δε συμμετέχουν με υπουργούς στην κυβέρνηση.

Η νέα κυβέρνηση στην Πορτογαλία υπό τους σοσιαλδημοκράτες εμφανίστηκε και στη χώρα μας ως «ελπιδοφόρα εξέλιξη», ως δήθεν «θαρραλέα πολιτική» από τα άλλα κόμματα που την στηρίζουν (και μάλιστα σε αντιδιαστολή με τη στάση του ΚΚΕ για μη συμμετοχή σε αστικές κυβερνήσεις), που δήθεν «θα δώσει ανάσα», θα «τερματίσει τη λιτότητα» και θα «πιέσει για αλλαγές στην ΕΕ με τη συγκρότηση του "μετώπου του Νότου", εν αναμονή και της αλλαγής στην Ισπανία».

Άνθρακες ο θησαυρός

Φυσικά, αυτού του είδους οι αναλύσεις δεν έχουν καμία σχέση με την πραγματικότητα.

Το Σοσιαλιστικό Κόμμα της Πορτογαλίας είναι ένα κόμμα της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας που διακρίθηκε για την αντιλαϊκή πολιτική, τη στήριξη των μονοπωλίων στην περίοδο της κρίσης - και ως κυβέρνηση και ως αντιπολίτευση -, που έβαλε πλάτη στη «δεξιά» κυβέρνηση του Κοέλιο, άλλο αν μετά, στο πλαίσιο της δικομματικής εναλλαγής, διαφοροποιήθηκε τακτικά.

Οι δεσμεύσεις του και μόνο δείχνουν και τη δήθεν «προοδευτικότητα» που μας σερβίρουν όσοι «αναμασάνε» τα περί «αριστερής σοσιαλδημοκρατίας».

Ο Κόστα, όπως προεκλογικά έτσι και μετεκλογικά, διαβεβαίωσε ότι το κράτος έχει συνέχεια και θα τηρήσει τις διεθνείς δεσμεύσεις του και το πλαίσιο της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, ενώ προβάλλει και τη ζώνη των πορτογαλόφωνων κρατών ως διέξοδο για το κεφάλαιο της χώρας του.

• Υποσχέθηκε, επίσης, ότι θα άρει τα «δομικά εμπόδια στην ανταγωνιστικότητα, που έχουν τόσο δυσκολέψει την προσαρμογή της εθνικής οικονομίας στο πλαίσιο που απορρέει από την παγκοσμιοποίηση, τη διεύρυνση της ΕΕ και τη συμμετοχή στην Ευρωζώνη».

Γι' αυτό άλλωστε και εκπρόσωποι του κεφαλαίου όπως π.χ. ο τραπεζίτης Φερνάντο Ούλριχ, πρόεδρος της BCI, είπε χαρακτηριστικά:

• «Έχω εμπιστοσύνη στον καθηγητή Αντόνιο Κόστα και το ΣΚ ότι θα έχουν το απαραίτητο αίσθημα ευθύνης για να διατηρήσουν τη χώρα σε ένα δρόμο αυστηρότητας και εγγύησης της σταθερότητας στο χρηματοπιστωτικό σύστημα».

Μάλιστα, ένα από τα πρώτα μέτρα που ανακοίνωσε ο υπουργός Οικονομικών της νέας κυβέρνησης, Μάριο Σεντένο (ως τώρα στέλεχος της Τράπεζας της Πορτογαλίας), ήταν η περικοπή κατά 46 εκατομμύρια ευρώ των δαπανών του Δημοσίου, προκειμένου να πιαστούν οι δημοσιονομικοί στόχοι.

• Ωστόσο, για να ρίξει «στάχτη τα μάτια» του λαϊκού κόσμου, η κυβέρνηση Κόστα ανακοίνωσε από τις αρχές του χρόνου αύξηση του κατώτατου μισθού κατά 25 ευρώ, από 505 που είναι σήμερα σε 530, ενώ στόχος που εξαγγέλλεται είναι να φτάσει το 2019 στα 600 ευρώ.
• Με αυτά τα αμφίβολα «ψίχουλα», αφού πάντα εξαρτώνται από την πορεία της καπιταλιστικής ανάκαμψης, επιχειρεί να χειραγωγήσει τη δικαιολογημένη λαϊκή οργή για τα 5 χρόνια της λιτότητας, αλλά και να αποσπάσει τη λαϊκή συναίνεση στην αντιλαϊκή επίθεση διαρκείας στο όνομα της ανάκαμψης.

Στοχοπροσήλωση στην ευρωατλαντική συμμαχία

Ενδιαφέρον έχει και το γεγονός ότι την ίδια μέρα ορκωμοσίας του Κόστα, σε συνεδρίαση υπό τον Πρόεδρο της χώρας, Ανιμπάλ Καβάκο Σίλβα, του Ανώτατου Συμβουλίου Εθνικής Αμυνας, αποφασίστηκε η συνέχιση της συμμετοχής του στρατού της Πορτογαλίας σε αποστολές εκτός συνόρων το 2016, σε περιοχές της Ευρώπης, της Αφρικής, της Μέσης Ανατολής, στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ και της ΕΕ ή του ΟΗΕ. Ακόμα, πολεμικό σκάφος θα εξακολουθεί να συμμετέχει σε αποστολή της ΕΕ στη Μεσόγειο, στο πλαίσιο του υποτιθέμενου σχεδίου διάλυσης των παράνομων δικτύων μετανάστευσης.

• Γίνεται, δηλαδή, φανερό ότι παρά τις διακηρύξεις και τα μεγάλα λόγια, θα συνεχιστεί η πολιτική υπέρ του κεφαλαίου, με προσπάθεια αναβάθμισης του ρόλου της ντόπιας αστικής τάξης.
• Όσο για την ανάκτηση δικαιωμάτων για τους εργαζόμενους ή την επιδίωξη για κάποια χαλάρωση στο σύμφωνο σταθερότητας που εφαρμόζεται σε όλη την ΕΕ, που προβάλλουν και όσοι συνδράμουν τη νέα αστική κυβέρνηση, γρήγορα θα αποδειχτεί ότι είναι λόγια του αέρα, σε μια οικονομία που κουμάντο κάνουν οι καπιταλιστές.

ΙΤΑΛΙΑ

Sosialdimokratia (tis gravatas)

Κι άλλοι «σωτήρες» που ξεγυμνώθηκαν

Όταν το Φλεβάρη του 2014 ο «άφθαρτος» Μ. Ρέντσι αντικατέστησε στην ηγεσία του Δημοκρατικού Κόμματος (PD) και της ιταλικής κυβέρνησης τον Ενρίκο Λέτα, τα αστικά επιτελεία και ΜΜΕ και στη χώρα μας τον πρόβαλλαν ως νέο «σωτήρα» του ιταλικού λαού.

Μετά και από την ανάδειξη ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία, ο Ρέντσι εμφανίστηκε συχνά ως μια από τις «στενές παρέες» του... αγωνιζόμενου Ελληνα πρωθυπουργού, στη... «μάχη κατά της (γερμανικής) λιτότητας».

Βέβαια, η ίδια η ιταλική κυβέρνηση περηφανεύεται ότι στο εσωτερικό της χώρας της έχουν προχωρήσει όλες οι απαραίτητες αντιλαϊκές ανατροπές:

• πιο «ευπροσάρμοστους» μισθούς και πιο εύκολες απολύσεις, Παιδεία καλύτερα «συνδυασμένη» με τις ανάγκες της αγοράς, κρατικό μηχανισμό πιο «ευέλικτο», νέα «κίνητρα» στους επενδυτές κ.τ.λ.

Από την ίδια ακριβώς αφετηρία, αυτή της υπεράσπισης της θέσης του ντόπιου κεφαλαίου, είναι που η Ιταλία υψώνει και τη «σημαία της αντίστασης» κατά του Βερολίνου.

Μάλιστα, μετά την τελευταία Σύνοδο Κορυφής της ΕΕ, γράφτηκε ότι υψώθηκαν οι τόνοι μεταξύ Ρέντσι και Μέρκελ, για να πλέξουν το προφίλ του «αντιστασιακού» Ρέντσι.

Ωστόσο, η αγωνία της ιταλικής κυβέρνησης δεν αφορά παρά το ρόλο που μπορεί να διασφαλίσει για την πλουτοκρατία που εκπροσωπεί.

• «Η προσωπική μου σχέση με την καγκελάριο Αγκελα Μέρκελ είναι άριστη, αλλά εγώ αντιπροσωπεύω, πρέπει να αντιπροσωπεύω την Ιταλία (σ.σ. δηλαδή το ιταλικό κεφάλαιο)», εξήγησε ο ίδιος ο Ρέντσι.

Αστικά ιταλικά ΜΜΕ επισήμαναν ότι

«ο Ρέντσι ζήτησε εξηγήσεις από τη Μέρκελ», επειδή «τα τελευταία χρόνια έχασε θέσεις εργασίας και ανταγωνιστικότητα σε σύγκριση με την Αμερική», 

επειδή δηλαδή στην παγκόσμια ιμπεριαλιστική πυραμίδα πολλά ευρωπαϊκά μονοπώλια μετρούν απώλειες, απέναντι στους ανταγωνιστές τους και ενώ φυσικά αυτοτελώς το γερμανικό κεφάλαιο βγαίνει ενισχυμένο μπροστά τους.

ΚΕΙΜΕΝΑ: Δ. ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗΣ, Α. ΜΟΣΧΟΒΟΥ, Δ. ΟΡΦΑΝΑΚΗ

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ, 1-3/1/2015