Γιάννης Ρίτσος: Ο ποιητής των ποιητών, ο ζωγράφος, ο μουσικός, ο ηθοποιός-χορευτής ─ Στο Υπερώον της ποίησης, ανέγγιχτος από την κόψη του θανάτου!

Γιάννης Ρίτσος: 1 Μαΐου 1909, Μονεμβασιά - 11 Νοεμβρίου 1990, Αθήνα

Σχέδιο (1ο από 4 του Ρίτσου), Μπάμπης Ζαφειράτος, 29.IV.2015 (Μολύβι, 29χ21 εκ.)

«...Ίσως εκεί που κάποιος αντιστέκεται χωρίς ελπίδα, ίσως εκεί να αρχίζει η ανθρώπινη ιστορία, που λέμε, κι η ομορφιά του ανθρώπου ανάμεσα σε σκουριασμένα σίδερα...»
ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ, Η ΕΛΕΝΗ, 1972 (σελ. 28)

 

*

 

ΑΝΑΠΑΝΤΗΤΟ

 

Πού με πας από ’δω; Πού βγάζει αυτός ο δρόμος; Πες μου.

Δε βλέπω τίποτα. Δεν είναι δρόμος. Πέτρες μονάχα.

Μαύρα δοκάρια. Φανοστάτης. Να ’χα τουλάχιστον

εκείνο το κλουβί, – όχι αυτό των πουλιών, τ’ άλλο

με τα μεγάλα σύρματα, με τα γυμνά αγαλμάτια. Τότε

που ρίχναν τους νεκρούς απ’ την ταράτσα, εγώ δε μίλησα,

μάζευα εκείνα τ’ αγαλμάτια – τα λυπήθηκα. Τώρα, το ξέρω:

το τελευταίο που πεθαίνει είναι το σώμα. Μίλα μου, λοιπόν.

Πού με πας από ’δω; Δε βλέπω τίποτα. Τι καλά που δε βλέπω.

Το πιο μεγάλο εμπόδιο για να σκεφτώ ως το τέλος, είναι η δόξα.

 

                                                                             Αθήνα, 19.V.68

 

ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ

Από την ενότητα ΠΕΤΡΕΣ, της συλλογής
ΠΕΤΡΕΣ - ΕΠΑΝΑΛΗΨΕΙΣ – ΚΙΓΚΛΙΔΩΜΑ, ΚΕΔΡΟΣ, 1972 (σελ. 16)

 

*

 

ΑΝΑΔΡΟΜΗ

Σαπουνόνερα, λάσπη, αγριόχορτα,
σημαδεμένοι τοίχοι –
πόσοι εκτελεσμένοι.
Τα κουμπιά απ’ τα σακάκια τους,
απ’ τα πουκάμισά τους,
μαζεμένα
σ’ ένα κουτί σιδερένιο,
κουδουνίζουν τις νύχτες.
Ράβω, ξεράβω στίχους
να τούς κουμπώσω ως το λαιμό
μη μου κρυώσουν,
μη και μου ξεχαστούνε,
μην ξεχαστώ μαζί κι εγώ.

                                    Αθήνα, 15.ΙΙΙ.85

 

 

 

ΑΠΟΤΑΜΙΕΥΣΗ

 

Παράξενος άνθρωπος· μαζεύει

σκουριασμένα καρφιά,

καμένους γλόμπους,

άδειες κουβαρίστρες.

Ίσως αυτή ή αχρηστία

του δίνει κάποια χρησιμότητα

γιατί

όταν ανοίγει το παράθυρο

το πρώτο σύννεφο είναι φίλος του,

το δεύτερο συνάδελφός του,

το τρίτο αστέρι είναι μολύβι του

να γράφει και να σβήνει

τα μυστικά του κόσμου.

 

                                    Αθήνα, 15.ΙΙΙ.85

 


ΔΗΜΟΣΙΟ ΠΑΡΚΟ

Στη μικρή λίμνη τα χρυσόψαρα κι ένας κύκνος.
Στο παγκάκι η Περσεφόνη σταυροπόδι. Τα γόνατά της
λάμπουν ωραία. Όμως, προπάντων,
αυτός ο κύκνος ακριβώς ήταν το επιχείρημά σου
να συνεχίζεις να γράφεις μετά θάνατον.

                                                          Αθήνα, 19.ΙΙΙ.85

 

ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ, ΥΠΕΡΩΟΝ, Κέδρος, Νοέ. 2013 (σσ. 54, 55, 70)

 

*

[...] ο ποιητής, όπως τον μάθαμε στο διαρκές του πηγαινέλα: Από το λίγο στο πολύ. Από τον έρωτα στη φθορά. Από το προσωπικό στο κοινωνικό. Χωρίς το ένα να καταπιέζει το άλλο. Αλλά ούτε και το ένα να υπάρχει χωρίς το άλλο. Χωρίς παραχωρήσεις. Όπως πάντα. Εδώ. Στο Δημόσιο Πάρκο της ζωής (του).

[Καθισμένος] Στο [ίδιο] παγκάκι με την Περσεφόνη,

συνεχίζει να γράφει μετά θάνατον

[και] ράβει, ξεράβει στίχους για τους εκτελεσμένους,

[κι ένα]

αστέρι είναι το μολύβι του

να γράφει και να σβήνει

τα μυστικά του κόσμου.

Ανέγγιχτος από την κόψη του θανάτου.

 

Μπάμπης Ζαφειράτος, 4/5/2014

─ Ολόκληρο το κείμενο από το μπλογκ Μποτίλια Στον Άνεμο: Γιάννης Ρίτσος: Στο Υπερώον της ποίησης, ανέγγιχτος από την κόψη του θανάτου – 25 ποιήματα. Και ένα κριτικό σημείωμα του Μπάμπη Ζαφειράτου και μέσω της Επίσημης ιστοσελίδας του ποιητή

*

4 πορτρέτα από την Μποτίλια Στον Άνεμο: Μπάμπης Ζαφειράτος

Ρίτσος - Γκιγιέν από την ιστοσελίδα του ποιητή της Ρωμιοσύνης - Και 4 πορτρέτα διά χειρός