 |
ξάγρυπνος πάντα ανάβοντας στου γαλαξία τη φλόγα το τσιγάρο σου (Γιάννης Ρίτσος) |
Η ΜΟΝΑΔΙΚΗ
Είχε μες στη γαλήνη του κορμιού της
Μια μικρή χιόνινη σφαίρα χρώμα ματιού
Είχε στους ώμους
Μια κηλίδα σιωπής μια κηλίδα ολορόδινη
Καπάκι στο φωτοστέφανό της καλά βαλμένο
Τα χέρια της και εύκαμπτα τόξα και αοιδοί
Τσακίζαν επιμελώς εκεί το φως
Ετραγούδαγε τα πρώτα λεπτά χωρίς δε καν ν’ αποκοιμιέται.
[ΤΟ ΣΤΟΜΑ ΣΟΥ ΜΕ ΧΕΙΛΗ ΧΡΥΣΟΥ]
Το στόμα σου με χείλη χρυσού
Δεν είναι εντός μου για να γελάει
Και τα φωτοστέφανα λόγια σου
Έχουν έννοιες τόσο τέλειες
Που είμαι μες στις νύχτες των χρόνων,
Στις νύχτες μέσα της νιότης και του θανάτου μου
Και καρτερώ της φωνής σου τη δόνηση
Ν’ ακουστεί σ’ όλους εντός τους θορύβους του κόσμου.
Στον μετάξινο όρθρο όπου φυτοζωεί το ψύχος
Η λειψή λαγνεία λυπεί και βάζει σ’ έγνοια τον ύπνο,
Στα χέρια του ήλιου όσα σώματα ξυπνάνε
Τρέμουν στην ιδέα
Μην και ξανάβρουν ξαφνικά την καρδιά τους.
Ενθύμια πράσινου δάσους, ομίχλη που πάω και με θάβει
Ξανακλείνω τα μάτια πάνω μου, είμαι σ’ εσένα.
Όλη μου η ζωή σ’ ακούει και δεν μπορώ να χαλάσω
Τις τρομερές χαρές οπού ’χει πλάσει για τ’ εμέ η αγάπη σου.
Η ΑΓΑΠΗΜΕΝΗ
Στέκεται ορθή στα βλέφαρά μου επάνω·
Η κόμη της μες στη δικιά μου κόμη·
Κι ακόμη έχει το σχήμα των χεριών μου
Και των ματιών μου το χρώμα έχει·
Χωνεύεται καλά μέσα στον ίσκιο μου
Σάμπως λιθάρι στον ουρανό που εχάθη.
Τα μάτια της κρατεί πάντ’ ανοιχτά·
Ποτέ δεν μ’ έδωσε του ύπνου δώρο·
Τα όνειρά της κολυμπούν στο φως·
Σβήνουνε ήλιους και καπάκι ήλιους άλλους·
Με κάνουν και γελώ και κλαίω και γελώ
Και όλο μιλώ μιλώ και τίποτα δε λέω.
Πώλ ΕΛΥΑΡ, «Των αλγηδόνων πρωτεύουσα»
Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής, ύψιλον / βιβλία, Αθήνα 2007
(σσ. 26, 140, 57)
*
Βλέπε από Μποτίλια
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.