Αφοπλίζουμε το κεφάλαιο οπλίζοντας την ταξική μας συνείδηση

[…] Ό άμεσος σκοπός των κομμουνιστών είναι […]: συγκρότηση του προλεταριάτου σε τάξη, ανατροπή της αστικής κυριαρχίας, κατάχτηση της πολιτικής εξουσίας από το προλεταριάτο.

 […] το πρώτο βήμα στην εργατική επανάσταση είναι η ανύψωση του προλεταριάτου σε κυρίαρχη τάξη, η κατάχτηση της δημοκρατίας.

Μανιφέστο του Κομμουνιστικού Κόμματος

εφοπλίζω = εξοπλίζω, εφοπλιστής [Μπαμπινιώτης] εφοδιάζω με όπλα – παρέχω τον κατάλληλο εξοπλισμό· αρματώνω. [Λεξικό Liddel-Scott] όπως και σήμερα, οπλίζω τινά εναντίον τινός (Οππιανός, ποιητής. 180 μ. Χ.)

πλουτοκρατία [Μπαμπινιώτης] 1. η συγκέντρωση της πολιτικής δύναμης στα χέρια των πλούσιων· 2. η τάξη των πλούσιων που επικρατεί και καθορίζει τις εξελίξεις χάρη στον πλούτο της. [Μέγα Λεξικόν της Ελληνικής Γλώσσης των  Liddel-Scott] ολιγαρχία συνισταμένη εκ των πλουσίων. (Ξενοφώντος Απομνημονεύματα. 4.6,12)

πλουτοκρατέομαι [Λεξικό Liddel-Scott] κατοικώ εν πόλει κυβερνωμένη υπό των πλουσίων (Έλληνες ρήτορες. IX / Christianus Walz)

Λευκή Βίβλος [λέξεις ξύλινες]: Η ΚΑΤΕΥΘΥΝΤΗΡΙΑ γραμμή που πρέπει να ακολουθήσει η Ευρωπαϊκή Ένωση (EE) για την «ανάπτυξη, την ανταγωνιστικότητα και την απασχόληση» Εγκρίθηκε στη Σύνοδο Κορυφής των Βρυξελλών στις 10 και 11 Δεκέμβρη 1993.

Βίβλος Όρος του Διεθνούς Δικαίου. Η συλλογή κρατικών επισήμων εγγράφων που σχετίζονται με εξωτερικά ή και εσωτερικά θέματα (ζητήματα). Εκδίδεται από τις κυβερνήσεις σε μορφή βιβλίου. Το ουσιαστικό ακολουθείται μετά επιθέτου δηλωτικού χρώματος π.χ. Λευκή, Κυανή, Ερυθρά κ.λ.π.

Όλα καλά κι όλα ωραία. Η Οργάνωση της Χρυσής Αυγής εξαρθρώθηκε, αλλά το κόμμα της Χ.Α. παραμένει ένα κόμμα της αστικής μας δημοκρατίας· ο «εγκέφαλος» της Χ.Α. είναι στη φυλακή, αλλά ο ανεγκέφαλος κορμός της, έστω και μισός, κατοικοεδρεύει στον ναό της δημοκρατίας· ο φύρερ και πεντέξι ακόμα στο κάγκελο και οι λοιπές φύρες στο έδρανο. Μπορούμε να κοιμόμαστε ήσυχοι τώρα.

Έστω κι αν οι γνωστοί και μη εξαιρετέοι, έγκριτοι παπαγάλοι των μεγαλοκάναλων απορούν κι εκφράζουν τις δημοκρατικές τους ανησυχίες για το οξύμωρο του πράγματος, και για το ότι κάτι πρέπει να γίνει.

Σε πρώτη ανάγνωση οι απορίες είναι εύλογες. Στόχος τους όμως δεν είναι άλλος απ’ το να ρετουσάρουν τα χαρακτηριστικά του τερατόμορφου αστικού κράτους, το οποίο στηρίζουν με όλες τους τις δυνάμεις, και να μας αποκοιμίσουν για τα καλά. Τη δουλειά τους κάνουν οι άνθρωποι.

Ωστόσο, ο πόλεμος δίπλα μας μαίνεται και τα γεγονότα (θα) τρέχουν με την ταχύτητά του, αφήνοντας πίσω τους (και μπροστά μας) νεκρούς –ακόμα και αν δεν βρίσκονται όλοι στην ίδια πλευρά.

Μόνο αυτός που δεν θέλει μπορεί να μην το βλέπει, μπορεί να το αγνοεί. Γιατί τι άλλο εκτός από «πόλεμος» είναι οι χιλιάδες αυτοκτονίες και θάνατοι, εξαιτίας της άθλιας υγειονομικής και φαρμακευτικής περίθαλψης;

Πώς αλλιώς εξηγούνται τα πογκρόμ κατά των εργαζομένων, οι οποίοι βαφτίζονται κινητικοί, επίορκοι και μαστροποί για να αδειάσουν τη γωνιά του δημοσίου, ώστε να την βρουν καθαρή οι διάφοροι στρατηγικοί αγιογδύτες; Τους άνεργους, τους άστεγους, τους πεινασμένους, τις κατασχέσεις των μισθών, των σπιτιών μας και της ζωής μας ποια άλλη λέξη  μπορεί να ερμηνεύσει;

Είναι ο –χρόνια τώρα– κηρυγμένος πόλεμος του κεφαλαίου κατά της τάξης που παράγει τον πλούτο (του).  

Αντιθέτως, έχουν πείσει ότι αυτός είναι ο κόσμος στον οποίον πρέπει να ζούμε, ότι έτσι πρέπει να εξελίσσονται τα πράγματα. Και τα όσα φασιστικά εμπεριέχονται σε αυτόν τον κόσμο είναι κάποιες μικρές αποκλίσεις του, τις οποίες η δημοκρατία μας θα επαναφέρει στον ίσιο δρόμο. Και αφελώς πιστεύουμε ότι έτσι θα γίνει.

Μια τέτοια στάση, όμως, όχι μόνο καλύπτει την αδράνειά μας, αλλά γίνεται ο πιο ικανός συνήγορος στα αποτρόπαια εγκλήματα που διαπράττονται εις βάρος μας.

Ωστόσο, ακόμα κι αν πέφτουμε από τα σύννεφα, δεν θα λάβουμε απάντηση, αν δεν πάψουμε… να πετάμε στα σύννεφα.

Και το παιγνίδι θα το έχουμε χάσει, γιατί στον ταξικό πόλεμο που διεξάγεται μέσα στο καπιταλιστικό πεδίο, θύματα και θύτες, εντέλει, είμαστε εμείς οι ίδιοι.

Αφού ο καπιταλισμός είναι από τη φύση του δολοφονικός και εκτελεί, έχοντας για όπλα όχι μόνο τους καθωσπρέπει λακέδες του, αλλά και εγκληματίες τύπου Χρυσής Αυγής.

Κι ακόμα περισσότερο: Αν δεν αντιληφθούμε ότι όχι μόνο το δεξί χέρι της ΧΑ, αλλά και το αριστερό χέρι τής όποιας σέχτας ανήκουν στο ίδιο τερατόμορφο σώμα και οπλίζονται από τον ίδιο αμφιδέξιο εγκέφαλο του αστικού κράτους, θα βουλιάζουμε όλο και πιο βαθιά «σ’ αυτή την έρημο με την κινούμενη άμμο».

Η τάξη των κεφαλαιοκρατών δεν δείχνει ποτέ έλεος. Όσο πιο βαθιά σε χώσει τόσο πιο ψηλά θα ανεβεί. Όσο πιο πολύ σε εξαθλιώσει τόσο πιο πολύ θα ευημερήσει.

Αυτή η τάξη, η αστική τάξη, η άρχουσα δηλαδή τάξη είναι ταυτισμένη με τον καπιταλιστικό δρόμο (υπο)ανάπτυξης, τον στρωμένο –στην κυριολεξία– με τα κορμιά μας.

Οι εφοπλιστές, οι βιομήχανοι, οι μεγαλοεργολάβοι, με μια –όχι στη γλώσσα του Μαρξ, αλλά του Ξενοφώντα– ξύλινη λέξη: η πλουτοκρατία, στις σημερινές συνθήκες (μιας από της βαθύτερες και σκληρότερες οικονομικές κρίσεις), και με μεγάλο απόντα το αντίπαλο κοινωνικό δέος του σοβιετικού μοντέλου οργάνωσης, βγάζει από το συρτάρι τα όπλα της και παίρνει την πιο βορβορώδη, κατά Μπρεχτ, όψη της.

Γι’ αυτό, δεν ακούγονται μόνο κούφιες, αλλά και προκλητικά χυδαίες οι φωνές όσων προσπαθούν να αφαιρέσουν από τη δολοφονία του Φύσσα το ταξικό κίνητρο, προσπαθώντας να μας πείσουν ότι η Χρυσή Αυγή είναι τρομοκρατική οργάνωση. Ή, όπως από την πρώτη στιγμή υποστήριξε ένας θλιβερός εισαγγελέας, ήταν (περίπου) έγκλημα… πάθους, που εμπίπτει στο κοινό ποινικό δίκαιο. Γιατί τι διάολο; Δεν γίνεται να ψάχνουμε πολιτικά αίτια, αφού όλοι, λίγο πολύ, κάποιο κόμμα ψηφίζουμε(!).

Το αν αυτό το έγκλημα είχε και τον «αντίλογό του» με το χτύπημα στο Νέο Ηράκλειο, κι αν έγινε προσπάθεια, για να φανούν τα θύματα αθώοι σκακιστές, ώστε να αμβλυνθεί η σχέση τους με τη ΧΑ, δεν αναιρεί το χαρακτήρα του φασιστικού τέρατος.

Ίσα ίσα, είναι η καλύτερη επιβεβαίωση για τις μεθόδους που χρησιμοποιούν οι μηχανισμοί του αστικού κράτους, όταν τα κεφάλαιά του κινδυνεύουν –ιδιαίτερα σε περιόδους κρίσης– προκειμένου να αποπροσανατολίσουν την «κοινή γνώμη».

Το αστικό κράτος θα κόψει με τα δόντια το αριστερό του άκρο που θα σηκωθεί να τιμωρήσει τους «κακούς», και θα γίνει ακόμα πιο σκληρό, πιο αυταρχικό, πιο ανελεύθερο, πιο δυνατό, πιο άγριο, πιο εκδικητικό. Θα γίνει αμιγώς φασιστικό.

Και δεν χρειάζεται να βάλουμε τα ταξικά γυαλιά μας για να δούμε τι συμβαίνει γύρω μας. Αρκεί μόνο να ανοίξουμε τα μάτια μας.

Αρκεί να θυμόμαστε ότι η πρώτη «κατευθυντήρια γραμμή» που ακολούθησε η Ευρωπαϊκή Ένωση, αμέσως μετά την ίδρυσή της, ήταν αυτή που όριζαν οι διατάξεις της ΛΕΥΚΗΣ ΒΙΒΛΟΥ για την «ανάπτυξη, την ανταγωνιστικότητα και την απασχόληση».

Για την ιστορία: Είκοσι ολόκληρα χρόνια πριν, από το Μάρτη του 1994 ήδη, ο «Ριζοσπάστης» κυκλοφορεί ειδικό ένθετο φυλλάδιο του ΚΚΕ με τίτλο: «Λευκή Βίβλος, η επιχείρηση επιστροφής στον εργασιακό μεσαίωνα».

Παρά ταύτα, δεν μας επιτρέπεται καν να μιλάμε για ταξικό πόλεμο, ο οποίος στη θωρακισμένη αστική δημοκρατία μας δεν υφίσταται τάχα. Η πάλη των τάξεων, λένε, δεν υφίσταται. Είναι κατάλοιπο ενός χρεωκοπημένου μοντέλου –του μόνου που καταργεί το αστικό κράτος– καταδικασμένου, όλως τυχαίως, από το ίδιο.

Μα αν η πάλη των τάξεων έχει λήξει πια, τότε να το πούμε και στα αφεντικά για να μην παλεύουν μόνα τους, που λέει κι ο Αλτάν.

Η αστική δημοκρατία δεν μπορεί να μειώσει, παρά να απορροφήσει περιστασιακά τις  Χρυσές Αυγές της. Η λαϊκή εξουσία μόνο μπορεί να σταματήσει το φασισμό, αφού το κεφάλαιο δεν θα κυκλοφορεί πλέον ασύδοτο.

Για τους πολλούς, η λαϊκή απάντηση στην αστική βία αποκαλείται βίαια ανατροπή των δημοκρατικών(!) θεσμών(;), είναι «σταλινικές απόψεις».

Και η άμυνα απέναντι στις επιθέσεις νεοφιλελεύθερων πολιτικών, που μάχονται για να διατηρήσουν οι κεφαλαιούχοι τα χαμένα τους (και) εφοπλιστικά κεφάλαια, είναι παρανομία.

Όμως η νομιμότητα μιας πολιτικής κρίνεται από τα συμφέροντα που υπηρετεί. Αν υπηρετεί τα συμφέροντα του λαού τότε, ναι, είναι σταλινισμός.

Στη δική μας νομιμότητα, η άρχουσα τάξη είναι ένοχη χωρίς ελαφρυντικά, αφού είναι αυτή που γεννάει το φασιστικό μόρφωμα, το οποίο όχι μόνο θα εκπαιδεύσει για να την υπηρετήσει, αλλά και θα κληθεί με την ταξική της Δικαιοσύνη να αντιμετωπίσει.

Αλλά μια τέτοια δικαιοσύνη, μια τέτοια δημοκρατία είναι ανίκανες, επειδή είναι ικανό το κεφάλαιο που τις διαχειρίζεται.

Το μόνο που μας απομένει είναι η ταξική μας συνείδηση.
Με αυτήν πολεμάμε.
Άλλο όπλο δεν έχουμε.

________

Πίνακας:

Pavel Filonov (1883-1941). The February Revolution. 1924-1926. Watercolor, Indian ink, feather, ink pencil on paper. 22 x 26 cm. The Russian Museum, St. Petersburg, Russia

*
Από Μποτίλια επίσης:
Καπιταλιστικό Κράτος και Ταξική Συνείδηση