Φασίστες, κάτω τα βρωμόχερα απ' το κόκκινο λάβαρο! - Δύο κείμενα

Karl Marx, "Aναγκαστική μετανάστευση", 1853

Karl Marx

Αναγκαστική Μετανάστευση

New York Tribune, 1853

Πηγή και Μτφρ.: Lenin Reloaded

[...]

Ξεκινήστε εξαθλιώνοντας τους κατοίκους μιας χώρας, και όταν δεν μπορείτε να τους στίψετε άλλο για κέρδος, όταν γίνουν βάρος στο εισόδημα, διώξτε τους και κάντε τους λογαριασμούς για το καθαρό εθνικό προϊόν!

Αυτό είναι το δόγμα του Ρικάρντο στο πολύκροτο έργο του "Οι Αρχές της Πολιτικής Οικονομίας". Αφού τα ετήσια κέρδη ενός καπιταλιστή φτάνουν τις 2000 στερλίνες, τι τον νοιάζει αν εργοδοτεί 100 ή 1000; "Δεν είναι", λέει ο Ρικάρντο, "το εισόδημα ενός έθνους παρόμοιο πράγμα;"

Εφόσον το καθαρό εθνικό εισόδημα, οι γαιοπρόσοδοι  και τα κέρδη, παραμένει το ίδιο, δεν έχει σημασία αν βγαίνει από 10 εκατομμύρια λαού ή από δώδεκα.

Ο Σισμόντι στο "Νέες αρχές της πολιτικής οικονομίας", απαντά πως, κατά τη δική του άποψη, το αγγλικό έθνος δεν θα ενδιαφερόταν καθόλου αν εξαφανιζόταν όλος του ο πληθυσμός και έμενε ο βασιλιάς (τότε είχαν βασιλιά και όχι βασίλισσα) μόνος του στο νησί, υποστηρίζοντας απλώς τον αυτόματο εκείνο μηχανισμό που θα του επέτρεπε να αντλεί το ποσό εισοδήματος που τώρα παράγει ένας πληθυσμός 20 εκατομμυρίων. Πράγματι, η γραμματολογική εκείνη οντότητα που ονομάζεται "εθνικός πλούτος" δεν θα μειωνόταν. 

[...]

Δεν έχω ούτε τις απόψεις του Ρικάρντο, που βλέπει το "καθαρό εθνικό προϊόν" ως Μολλώχ στον οποίο πρέπει να θυσιαστούν ολόκληροι πληθυσμοί χωρίς να ψελλιστεί κιχ, ούτε τις απόψεις του Σισμόντι, που με την υποκριτική του φιλανθρωπία θα προτιμούσε να διατηρήσει τις ξεπερασμένες μεθόδους της γεωργίας και να απαγορεύσει την επιστήμη από το να εισέλθει στη βιομηχανία όπως εξορίζει τους ποιητές ο Πλάτωνας από την Πολιτεία του.

Η κοινωνία περνά από μια σιωπηλή επανάσταση, την οποία πρέπει να αποδεχτούμε, και η οποία δεν νοιάζεται περισσότερο για τις ανθρώπινες υπάρξεις από ό,τι ο σεισμός νοιάζεται για τα σπίτια που καταστρέφει.

Οι τάξεις και οι φυλές, όσο είναι πολύ αδύναμες για να ελέγξουν τις νέες συνθήκες ζωής, πρέπει να υποχωρούν [μπροστά τους]. Αλλά μπορεί να υπάρξει κάτι πιο αξιοθρήνητο, πιο μυωπικό από τις απόψεις εκείνων των οικονομολόγων που θεωρούν με κάθε σοβαρότητα ότι αυτή η φρικτή μεταβατική κατάσταση δεν σημαίνει τίποτε παρά την προσαρμογή της κοινωνίας στις ιδιοκτησιακές ορέξεις των καπιταλιστών, γαιοκτημόνων και αφεντών του χρήματος; 

[...]

Οι σύγχρονες αλλαγές στην τεχνική της παραγωγής κατέστρεψαν, σύμφωνα με τους ίδιους τους αστούς οικονομολόγους, το απαρχαιωμένο κοινωνικό σύστημα και τους τρόπους ιδιοποίησής του. Απαλλοτρίωσαν τον Σκωτσέζο χωρικό, τον Ιρλανδό ενοικιαστή γης, το άγγλο γεωργό, τον υφαντουργό, αναρίθμητους τεχνίτες, ολόκληρες γενιές παιδιών και γυναικών των εργοστασίων. Θα έρθει καιρός που θα απαλλοτριώσει τον γαιοκτήμονα και τον αφέντη του βαμβακιού.

_________________

R. Landor-Συνέντευξη με τον Καρλ Μαρξ, 1871

 Για τη «Διεθνή», τη χειραφέτηση του Κινήματος και τις απεργίες

 R. Landor- Συνέντευξη με τον Καρλ Μαρξ,εφημερίδα New York World, 18 Ιουλίου 1871

Πηγή και Μτφρ.: Lenin Reloaded

[...]

ΜΑΡΞ: [...] Η Διεθνής δεν είναι κυβέρνηση της εργατικής τάξης. Είναι ένας κρίκος ένωσης και όχι μια δύναμη ελέγχου.

ΛΑΝΤΟΡ: Ένωσης για ποιο σκοπό;

ΜΑΡΞ: Για την οικονομική χειραφέτηση της εργατικής τάξης με την κατάκτηση της πολιτικής εξουσίας. Για τη χρήση αυτής της πολιτικής εξουσίας για την επίτευξη κοινωνικών στόχων. [...] Η Διεθνής δεν προσποιείται πως υπαγορεύει για τα ζητήματα αυτά, ούτε καν σχεδόν πως έχει ρόλο συμβούλου. Αλλά σε κάθε κίνημα δείχνει τη συμπάθειά της και την βοήθειά της μέσα στα όρια που καθορίζονται από τους δικούς της νόμους.

ΛΑΝΤΟΡ: Και τι είδους βοήθεια είναι αυτή;

ΜΑΡΞ: Για να σας δώσω ένα παράδειγμα, μια απ' τις συχνότερες μορφές του κινήματος για τη χειραφέτηση είναι οι απεργίες. Παλιότερα, όταν γινόταν απεργία σε μια χώρα, την έκαμπταν εισαγάγοντας εργάτες από μια άλλη.

Η Διεθνής έχει σχεδόν βάλει τέλος σ' αυτή την τακτική. Παίρνουμε πληροφορίες σχετικά με την επικείμενη απεργία, δίνουμε αυτές τις πληροφορίες στα μέλη μας, και αυτά βεβαιώνονται άμεσα ότι η έδρα της πάλης θα είναι απαγορευμένη ζώνη. Έτσι τα αφεντικά πρέπει να τα βγάλουν πέρα με τους δικούς τους άντρες.[...]

Ας συνοψίσω μονολεκτικά. Η εργατική τάξη παραμένει φτωχή μέσα στην αύξηση του πλούτου, εξαθλιωμένη μέσα στην αύξηση της πολυτέλειας. Η υλική της στέρηση της στερεί ηθικό και σωματικό ύψος. Δεν μπορεί να βασιστεί σε άλλους για τη λύση.

Για αυτήν, έχει γίνει επιτακτική αναγκαιότητα να αναλάβει την υπόθεσή της στα χέρια της. Πρέπει να αλλάξει τις σχέσεις της με τους καπιταλιστές και τους γαιοκτήμονες, και αυτό σημαίνει πως πρέπει να μετασχηματίσει την κοινωνία.

Αυτός είναι ο γενικός στόχος κάθε εργατικής οργάνωσης. Οι ενώσεις αγροτών και εργατών, οι φιλικές εταιρείες, ο συνεργατισμός, είναι απλώς μέσα για τον στόχο αυτό.

Η θεμελίωση μιας απόλυτης αλληλεγγύης ανάμεσα σ' αυτές τις οργανώσεις είναι η δουλειά της Διεθνούς. Η επίδρασή της αρχίζει να γίνεται αισθητή παντού. Δυο εφημερίδες διαχέουν τις απόψεις μας στην Ισπανία, τρεις στη Γερμανία, άλλες τόσες στην Αυστρία και την Ολλανδία, έξι στο Βέλγιο, έξι στην Ελβετία. Και τώρα πού σας είπα τι είναι η Διεθνής, μπορείτε ίσως να σχηματίσετε τη δική σας άποψη σε ό,τι αφορά τις υποτιθέμενες συνομωσίες της.