Ουίλλιαμ Σαίξπηρ: Σονέτο LXXV (75) — Μετάφραση: Μπάμπης Ζαφειράτος

Ουίλλιαμ Σαίξπηρ

William Shakespeare

[26 Απριλίου 1564 – 23 Απριλίου (ή 3 Μαΐου) 1616]

Sonnet LXXV (75)

 

 

Μετάφραση

Μπάμπης Ζαφειράτος / Μποτίλια Στον Άνεμο

Πρώτη δημοσίευση στο BookSitting, 3/5//2024

(Πηγή σχεδίου: creativefabrica.com)

 

 

Ουίλιαμ Σαίξπηρ

Σονέτο LXXV (75)

 

Στη σκέψη μου είσαι η τροφή που τη ζωή μάς δίνει,

Γλυκιά ανοιξιάτικη βροχή που η γη αποζητάει⸱

Πέφτω για τη ειρήνη σου μες σε πολέμου δίνη,

Όπως στα πλούτη του άγρια ο άπληστος βουτάει.

 

Αγέρωχος από χαρά κι ύστερα φοβισμένος,

Πως θησαυρέ μου ο καιρός ο κλέφτης θα σ’ αρπάξει⸱

Τη μια μαζί σου λέω να ζω κι απ’ όλους ξεκομμένος

Την ευτυχία μου λέω μετά ο κόσμος ας κοιτάξει.

 

Φορές από τα μάτια σου μιαν ευωχία νιώθω

Κι άλλοτε για ένα βλέμμα σου λιμάζω απελπισμένα⸱

Τίποτα πια δεν απαιτώ κι άλλον δεν έχω πόθο

Απ’ όσα πήρα ή μπορώ να πάρω από σένα.

 

          Γι’ αυτό μέρα τη μέρα μου πεινάω ή χορταίνω⸱

          Τη μία θα σε λαχταρώ την άλλη θα πλουταίνω.

 

 

Μετάφραση: Μπάμπης Ζαφειράτος, 26 Απριλίου 2024

 

 

William Shakespeare

Sonnet LXXV (75)

 

So are you to my thoughts as food to life,
Or as sweet-season’d showers are to the ground;
And for the peace of you I hold such strife
As ‘twixt a miser and his wealth is found;

Now proud as an enjoyer, and anon
Doubting the filching age will steal his treasure;
Now counting best to be with you alone,
Then better’d that the world may see my pleasure.

Sometime all full with feasting on your sight,
And by and by clean starved for a look;
Possessing or pursuing no delight
Save what is had, or must from you be took.

          Thus do I pine and surfeit day by day,
          Or gluttoning on all, or all away.

 

Σημείωση του μεταφραστή

 

Ουίλλιαμ Σαίξπηρ (William Shakespeare). Ηνωμένο Βασίλειο, Στράτφορντ-απόν-Έιβον. 26 Απριλίου 1564 – 23 Απριλίου (3 Μαΐου) 1616

 

Τα 154 σονέτα πρωτοδημοσιεύτηκαν το 1609. Τα 126 (Ι – LXXVI) έχουνε παραλήπτη έναν νέο⸱ στα επόμενα 28 (LXXVII – LCIV) ―που μπορεί να αποτελούν ταυτόχρονα και ένα ενιαίο ποίημα― ο παραλήπτης είναι η αιώνια μοιραία γυναίκα· μια «μελαχρινή (ή μήπως σκοτεινή;) κυρία», αισθησιακή, ερωτική, γήινη —μεγαλύτερη από τον νέο των 126 σονέτων—, που κάποτε τον είχε αποπλανήσει…

 

Σημαντικό στοιχείο σε αυτά τα περίφημα 14στιχα, που έρχεται να προστεθεί στην τεράστια απήχησή τους και στη διαχρονική γοητεία τους ―πέρα από την έμπνευση κι από την άρτια τεχνική τους που τα καθιστά μοναδικά― είναι πως με το γένος εν πολλοίς ασαφές, ως εκ της φύσεως της αγγλικής γλώσσας, το αντικείμενο του πόθου μπορεί να ανήκει και στα δύο φύλα. 

 

Μπ. Ζ. Απρίλιος 2022