Μπομπ Ντύλαν: Τρικυμία (Tempest) — Μετάφραση στα μέτρα της μελωδίας: Μπάμπης Ζαφειράτος

Μπομπ Ντύλαν (Ρόμπερτ Άλλεν Ζίμμερμαν)
24 Μαΐου 1941, Μινεσότα, ΗΠΑ. Νόμπελ Λογοτεχνίας, 13 Οκτ. 2016.
Σχέδιο (2^ο από 3 του Ντύλαν), Μπάμπης Ζαφειράτος, 20.X.2016 (Μολύβι, 29 χ 21 εκ.)

 

 

Γενέθλια του Ντύλαν σήμερα. Η Μποτίλια Στον Άνεμο με το BookSitting, του εύχονται χρόνια πολλά, να εκατοστίσει τα Νόμπελ του, και με Tempestώδη διάθεση παρουσιάζουν ένα από τα μεγαλύτερα, στιχουργικά, μουσικά και σε διάρκεια (το τρίτο μεγαλύτερο μέχρι τώρα) τραγούδια του.

 

Bob Dylan - Tempest

Μετάφραση – Σημειώσεις

Μπάμπης Ζαφειράτος – Μποτίλια Στον Άνεμο

Πρώτη παρουσίαση - δημοσίευση, BookSitting, 24/5/2024

 

 

Πολλές φορές οι άνθρωποι «αφαιρούν» τη μουσική από τους στίχους μου και τους διαβάζουν σαν στίχους. Αυτό δεν είναι πραγματικά δίκαιο γιατί πάντα ένιωθα πως η μουσική και οι στίχοι είναι στοιχεία αναπόσπαστα μεταξύ τους. Δεν μπορείς έτσι απλά να ξεχωρίσεις το ένα από το άλλο. Συχνά το νόημα βρίσκεται στον τρόπο που τραγουδιέται ένας στίχος, και όχι μόνο στον ίδιο τον στίχο.

Μπομπ Ντύλαν

 

 

Bob Dylan – Tempest (Official Audio)

Διάρκεια, 13:54

Άλμπουμ: Tempest (2012)

 

 

Πηγή βίντεο: Bob Dylan

Το πρωτότυπο κείμενο, μετά τις σημειώσεις, προέρχεται από την επίσημη ιστοσελίδα του Ντύλαν.

 

 

 

Μπομπ Ντύλαν

Τρικυμία

(2012)

 

1

Σελήνη χλωμή έχει ανατείλει

Με αίγλη στη δύση κοιτάζει

Θλιμμένο τραγούδι θα στείλει

Για πλοίο τρανό που βουλιάζει

 

2. 0:40

Δέκα τέσσερεις ήταν τ’ Απρίλη

Στο κύμα καβάλα απαλά

Για του αύριο πλέει την πύλη

Χρυσή εποχή προμηνά

 

3. 0:55

Λαμπρή ήταν η νύχτα στο αστρόφως

Καθαροί ωκεανοί κοφτεροί

Τις σκιές ορθόπλωρο σκίζει

Μια γη επαγγελίας να βρει

 

4. 1:10

Τα φώτα πορεία κρατάνε

Γλιστράνε γλυκά στον αφρό

Κι οι λόρδοι κι οι λαίδες τραβάνε

Για τόπο αιώνιο στερνό

 

5. 1:25

Πολυέλαιοι αργά αιωρούνται

Ψηλά απ’ τις χρυσές κουπαστές

Η ορχήστρα αδιάκοπα παίζει

Τραγούδια γι’ αγάπες σβηστές.

 

6. 1:41

Κοιμάται βαθιά ο βατσιμάνης

Ζευγάρια σε δίνη χορού

Κι ο Τιτανικός στ’ όνειρό του

Στην άβυσσο πάει του χαμού

 

7. 2.15

Ο Λίο το μπλοκ του έχει πάρει

Όπως έκανε τόσο συχνά

Με μάτια κλειστά να σκιτσάρει

Σκηνές που η μνήμη κρατά.

 

8. 2.29

Το βέλος του ο έρωτας ρίχνει

Μεμιάς τού τρυπάει την καρδιά   

Μια όμορφη πλάι τού δείχνει

Σε ολάνοιχτη πέφτει αγκαλιά

 

9. 2.44

Ακούει δυνατό έναν κρότο

Σαν κάτι να υπάρχει κακό

Το είναι του ολόκληρο λέει

Πως πια δεν θ’ αντέξει εδώ

 

12. 3.00

Στην πρύμη θα βγει και τρεκλίζει

Η νύστα πετάει για καλά

Νερό από παντού ξεχειλίζει

Κοντά ένα μέτρο ψηλά

 

11. 3.15

Γερτή η τσιμινιέρα στο πλάι

Τα πόδια βαριά σαν σφυριά

Σε δίνη τρελή προχωράει

Κι απάνω ο ουρανός να γυρνά 

 

12. 3.31

Το πλοίο για κάτω βουτάει

Το σύμπαν διάπλατα ανοίγει

Το ζάρι στο επέκεινα πάει

Κι οι άγγελοι έχουνε φύγει

 

13. 3.46

Φώτα στα χωλ χαμηλώνουν

Τρεμίζουν θαμπά κι αμυδρά

Να κιόλας κορμιά επιπλέουν

Στα ύφαλα κάτω νεκρά

 

14. 4.00

Τρελές μηχανές τότε σκάνε

Προπέλες με δίχως ρυθμό

Καζάνια μουγκρίζουν ξεσπάνε

Κι η πλώρη έχει ανοίξει στα δυο

 

15. 4.17

Παντού επιβάτες πετάνε

Μπρος, πίσω, γοργά και μακριά

Τουμπάρουν, σκοντάφτουν, τσουλάνε

Όλοι τώρα ανασαίνουν βαριά

 

16. 4.30

Το πέπλο του κόσμου σκισμένο

Μεσάνυχτα η ώρα γυρνά

Και θαύμα κανείς δεν προσμένει

Ν’ αλλάξει αυτό που περνά

 

17. 4.49

Σε ύπνο βαθύ ο βατσιμάνης

Σε κλίση το πλοίο τρελή

Κι ο Τιτανικός στ’ όνειρό του

Μπροστά της θα πάει να συρθεί

 

18. 5.20

Ο Ουέλινγκτον όπως κοιμάται

Ξάφνου η κουκέτα γλιστρά

Μα η γενναία καρδιά δεν φοβάται

Και σπρώχνει τραπέζια μακριά

 

19. 5.35

Κρύσταλλα ο τόπος σπαρμένος

Παντού συντρίμμια γυαλιά

Τα δυο του πιστόλια ζωσμένος

Αχ ν’ άντεχε μία σταλιά

 

20. 5.50

Οι φίλοι κι οι σύντροφοι τώρα

Χαμένοι δε βλέπει ψυχή

Περίμενε να ’ρθει η ώρα

Σε μαύρη τριγύρω σιωπή

 

21. 6.06

Μια τρύπα μπροστά του ανοιγόταν

Μαυρίλα ο αέρας που λες

Η θλίψη παντού απλωνόταν

Κι ακούγονταν γύρω κραυγές

 

22. 6.21

Σειρήνες ακούς ν’ αλυχτάνε

Το κύμα φουσκώνει όσο πάει

Οι φίλοι κι οι αγάπες κολλάνε

Ο ένας στο άλλονε πλάι

 

23. 6.37

Μανάδες κι οι κόρες τους πάνε

Στις σκάλες κατρακυλούν

Στα κρύα νερά όπως πηδάνε

Συμπόνια κι αγάπη ζητούν.

 

24. 6.52

Θα δώσει ο πλούσιος Άστορ

Γλυκό στην καλή του φιλί

Δεν ήξερε τότε πως θα ’χε

Ταξίδι στερνό στη ζωή

 

25. 7.09

Ο Κάλβιν, ο Μπλέικ κι ο Γουίλσον

Ρισκάρουν στη σκοτεινιά

Κανείς δεν θα βγει να ιστορήσει

Κανείς δεν θα δει τη στεριά

 

26. 7:24

Πόλεμος ξέσπασε άγριος

Παντού και σε κάθε στιγμή

Χορός του θανάτου μακάβριος

Σε μια αδερφοφάγα σφαγή

 

27. 7:39

Πέφτουν σωσίβιες βάρκες

Το πλοίο για κάτω τραβά

Προδότες εκεί και εξωμότες

Σπασμένοι λαιμοί και πλευρά

 

28. 7:55

Τρέχει ο παπάς να βοηθήσει

Να σώσει όποιον μπορεί

Το βλέμμα ψηλά θα γυρίσει

«Στο χέρι σου, Θεέ μου, οι φτωχοί»

 

29. 8:10

Απ’ το μπουρδέλο του ο Ντέιβυ

Να βγουν στα κορίτσια ζητά

Κοιτάει το νερό που ’χει ανέβει

Τον κόσμο του ν’ αλλάζει κοιτά

 

30. 8:27

Ο Τζιμ Ντάντυ γελάει

Δεν ξέρει κολύμπι γι’ αυτό

Και τη θέση του δίνει

Παιδάκι σαν βλέπει κουτσό

 

31. 8:41

Τ’ άστρο κοιτάει που χρυσίζει

Ροδίζει η ανατολή

Ο χάρος γύρω θερίζει

Μα η καρδιά του είναι πια ειρηνική

 

32 8:57

Φράζουνε όλα τ’ αμπάρια

Δεν κρατάνε ούτε λεπτό

Στις σκάλες βλέπεις κουφάρια

Μαζί μ’ ατόφυο χρυσό

 

33. 9:13

Ο Λίο λέει στην Κλίο

«Σαν να ’χω τρελαθεί»

Μα είν’ το μυαλό του χαμένο

Αν δεν είχε ήδη χαθεί

 

34. 9:28

Την πόρτα πάει να κλείσει

Να σώσει ό,τι μπορεί

Βαθιά πληγή ανοιγμένη

Στο μπράτσο του αιμορραγεί

 

35. 9:44

Τ’ άνθη γύρω μαδάνε

Πέφτουν όλα νεκρά

Φρίκης ώρες περνάνε

Στου Πρόσπερου την αρά

 

36. 10:00

Μπράντυ ο πλοίαρχος πίνει

Πάει κάτω αργά να σταθεί

Στην άκρη πρέπει να μείνει

Αυτός τελευταίος θα βγει

 

37. 10:15

Ήταν κι άλλοι ανώνυμοι άλλοι

Που είναι μακριά μας πια

Με του ωκεανού το κύμα

Δεν ταξίδεψαν ξανά

 

38. 10:30

Κοιμάται βαθιά ο βατσιμάνης

Το ρήγμα έχει πια προκληθεί

Κι ο Τιτανικός στ’ όνειρό του

Βουλιάζει σε ποιον να το πει

 

39. 11:04

Ο πλοίαρχος βαριά ανασαίνει

Στο τιμόνι γονατιστός

Χιλιάδες τόνοι ατσάλι

Πάνω κάτω στη μέση αυτός

 

40. 11:18

Την πυξίδα του κοιτάζει

Καθρεφτίζει ένα πρόσωπο μέσα

Τον πάτο η βελόνα της δείχνει

Και ξέρει πως δεν έχει μπέσα

 

41. 11:34

Μες στο σκούρο φως της νύχτας

Βλέπει χρόνια αλλοτινά

Που Αποκάλυψη διαβάζει

Τρέχουν δάκρυα πύρινα

 

42. 11:50

Κι ως ο Θεριστής τελειώνει

Χίλιοι εξακόσιοι έχουν χαθεί

Καλοί, κακοί, πλούσιοι, φτωχοί

Οι πιο ωραίοι κι οι εκλεκτοί

 

43. 12:06

Περιμένανε λιμάνι

Ψάχνοντας κάτι να βγει

Μ’ άγνωστο είναι το φιρμάνι

Του Θεού η προσταγή

 

44. 12:22

Το νέο αναστατώνει

Με θανατηφόρα ορμή

Σβήνει η αγάπη λειώνει

Χαραγμένη η διαδρομή

 

45. 12:37

Κοιμάται βαθιά ο βατσιμάνης

Και βλέπει ό,τι έχει ειπωθεί

Κι ο Τιτανικός στ’ όνειρό του

Στη μπλε άβυσσο έχει χαθεί

 

Μετάφραση στα μέτρα της μελωδίας: Μπάμπης Ζαφειράτος, 18-21 Μαΐου 2024 (Α΄ γραφή Οκτ. 2016, Β΄ Μάι. 2023)

 

 

Οι Μουσικοί

 

Bass – Tony Garnier

Cover [Package Design] – Coco Shinomiya

Drums – George G. Receli

Engineer – Scott Litt

Guitar – Charlie Sexton, Stu Kimball

Guitar, Accordion, Violin – David Hidalgo

Guitar, Piano, Vocals – Bob Dylan

Mixed By – Dana Nielsen, Scott Litt

 

 

Σημειώσεις του μεταφραστή

 

Τρικυμία: Το προτίμησα αντί του Θύελλα, αφού σαν Τρικυμία είναι γνωστό και το έργο του Σαίξπηρ, στον οποίον ο Ντύλαν αναφέρεται εμμέσως με τον μάγο του (wizard) στην 35^η στροφή (βλ. σχετική σημείωση), εξού και η δική μου απόδοση με τον Πρόσπερο της τραγωδίας.

 

 

Το Tempest του Ντύλαν μπορεί να αναφέρεται μεν σε αυτό το τιτάνιο ναυάγιο, αλλά δεν είναι τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο από τον επερχόμενο καταποντισμό του κόσμου μας.

 

Πρόκειται για έναν… μεταφορικό, αλληγορικό, Αποκαλυπτικό Τιτανικό, χωρίς παγόβουνα, με βιβλικές αναφορές σε Θύελλες ή Τρικυμίες και σε κατακλυσμούς, με πανταχού παρούσα τη Δευτέρα Παρουσία.

 

Ο Ντύλαν σε Συνέντευξή του στο περιοδικό Rolling Stone, το 2012 και στην ερώτηση: «Αλήθεια, η γλώσσα της Βίβλου εξακολουθεί να τροφοδοτεί με εικόνες τα τραγούδια σου;» απαντάει:

«Φυσικά, τι άλλο θα μπορούσε να υπάρχει; Πιστεύω στο Βιβλίο της Αποκάλυψης».

 

 

 Η δομή της μελωδίας και η μετρική προέρχονται από το πολύ αγαπητό τραγούδι The Titanic (1956) του λαϊκού συγκροτήματος The Carter Family (1927-1956), από το οποίο ο Ντύλαν κουβαλάει στις αποσκευές του δικού του (στροφές 1 και 5) και 4 στίχους της οικογένειας (με έντονα):

 

The pale moon rose in its glory

She’s drifting from golden west

She told a sad, sad story

Six hundred had gone to rest

 

The watchman was a dreaming

Yes dreaming a sad, sad dream

He dreamed the Titanic was sinking

Out on the deep blue sea

 

Αναφορά επίσης του Ντύλαν σε αυτό το τραγούδι είναι και το θηλυκό γένος She στην πρώτη στροφή (προσθέτει μάλιστα και το her στην 17^η στροφή), που αναφέρεται στην αφηγήτρια… Σελήνη: She told a sad, sad story.

 

Ας έχουμε και κατά νου πως πρόκειται για το όνειρο του φύλακα (βατσιμάνη στην ναυτική διάλεκτο), όπου βλέπει τον Τιτανικό, την ώρα που βουλιάζει, να σέρνεται μπροστά στο θηλυκό Φεγγάρι: Κι ο Τιτανικός στ’ όνειρό του / Μπροστά της θα πάει να συρθεί — He dreamed the Titanic was sinking / Dropping to her knees.

 

 

Μια ακόμη αναφορά του Ντύλαν βρίσκεται στο αμερικανικό λαϊκό τραγούδι The [Great] Titanic του 1915, που έκτοτε έχει ηχογραφηθεί πλειστάκις (Λεντ Μπέλυ, Γούντυ Γκάθρι, Πητ Σίγκερ, μεταξύ άλλων):

 

Ντύλαν: She told a sad, sad story / Of the great ship that went down.

 

Πητ Σίγκερ: It was sad when that great ship went down / Θλίψη πέφτει βαριά που το πλοίο το τρανό πάει στον πάτο, όπως είναι η επωδός στα 6 τετράστιχα του συγκεκριμένου τραγουδιού, που επαναλαμβάνεται και στο ρεφρέν.

 

 

Ο Ντύλαν θα πει:

Λοιπόν, πρέπει να καταλάβετε πως δεν είμαι μελωδός. Τα τραγούδια μου είτε βασίζονται σε παλιούς προτεσταντικούς ύμνους ή σε τραγούδια της Carter Family ή σε παραλλαγές της φόρμας των μπλουζ […]. Έγραψα το Blowin’ in the Wind σε 10 λεπτά, απλά για να βάλω στίχους σε ένα παλιό σπιρίτσουαλ, κάτι που έμαθα μάλλον από τους δίσκους της Carter Family. Αυτό είναι άλλωστε η λαϊκή μουσική παράδοση. Να αξιοποιείς την κληρονομιά σου.

 

(Το απόσπασμα, όπως και αυτό της κορυφής προέρχονται από το βιβλίο Bob Dylan: The Essential Interviews (2017) του συγγραφέα, δημοσιογράφου και συντάκτη του περιοδικού Rolling Stone, Jonathan Cott, μεγάλο μέρος της δουλειάς του οποίου επικεντρώνεται στη μουσική).

 

Blowin’ in the Wind: Δες από Μποτίλια Στον Άνεμο, Μπομπ Ντύλαν – Τζόαν Μπάες: Τα παίρνει ο άνεμος

 

 

3^η στροφή

promised hour: Υπόσχεσης ώρα να βρει. Προτίμησα το Μια γη επαγγελίας να βρει, αφού το promised hour παραπέμπει και στο promised land: Γη της Επαγγελίας. Ο… βιβλικός Ντύλαν. Αν και μέχρι τα χρόνια του ’60 ακόμα, οι Έλληνες που φεύγανε μετανάστες για Αμερική έτσι αποκαλούσανε αυτή τη χώρα-κάτεργο του Κολόμβου.

 

 

7^η στροφή

Ο Λίο [Ζίμμερμαν], πραγματικός επιβάτης στον Τιτανικό. Το πραγματικό όνομα του Ντύλαν είναι Robert Allen Zimmerman.

 

Αναφορά βέβαια και στον Τιτανικό του Τζέιμς Κάμερον (1997), με τον Λεο-νάρντο Ντι Κάπριο (Τζακ Ντώσον), ένα ταλαντούχο στο σχέδιο φτωχόπαιδο, που τη μοιραία νύχτα σκιτσάρει την Κέιτ Γουίνσλετ (Ρόουζ).

 

 

23^η στροφή

Η καλή του Τζων Τζέικομπ Άστορ (Μαντλίν Φορς) γλύτωσε. Ο ίδιος όχι.

 

 

25^η στροφή

Calvin, Blake and Wilson: Στον Τιτανικό υπάρχουν δύο Μπλέικ: Στάνλεϊ Μπλέικ και Τόμας Μπλέικ και ένας Μπέρτι Γουίλσον. Όσο για τον Κάλβιν, ας αρκεστούμε στην ποιητική άδεια του Ντύλαν ή τρέχα γύρευε, αφού τα ποιήματά του είναι γεμάτα με αναφορές σε πρόσωπα και πράγματα και γεγονότα…

 

 

29^η στροφή

Το μπουρδέλο και ο  Ντέιβυ (Δαυίδ) αναφέρονται και στο περίφημο τραγούδι του, Tombstone Blues, αφού ο Ντύλαν κάνει συχνά αναφορές και στα δικά του τραγούδια, αλλά και στο alter ego του, τον Γούντυ Γκάθρι.

 

Βλ. από Μποτίλια Στον Άνεμο (5/11/2016 και 24/5/2022): Μπάμπης Ζαφειράτος: Μπομπ Ντύλαν (24.5.1941), Επιτάφιο Μπλουζ – Ένα μυθικό τραγούδι για τον μπουρδελοπόλεμο του μπαρμπα-Σαμ (σημειώσεις, 8 και 12)

 

 

35^η στροφή

Του Πρόσπερου τρέχει η αρά: The wizard’s curse played on. Ο Πρόσπερος στην Τρικυμία του Σαίξπηρ γίνεται μάγος, ελέγχει τα στοιχεία της φύσης και τρελαίνει τους σφετεριστές του θρόνου του.

 

Εδώ η κατάρα του Πρόσπερου πέφτει στους επιβάτες αυτού του προκλητικού πλοίου, για το οποίο κάποιος στην ομώνυμη ταινία λέει πως ούτε ο Θεός μπορούσε να το βουλιάξει.

 

 

37^η στροφή

Nameless here forevermore: Ατόφυο από Το Κοράκι του Πόε, για τη χαμένη του Λεονόρα.

 

Ah, distinctly I remember it was in the bleak December;
And each separate dying ember wrought its ghost upon the floor.
Eagerly I wished the morrow; — vainly I had sought to borrow
From my books surcease of sorrow — sorrow for the lost Lenore —
For the rare and radiant maiden whom the angels name Lenore —
Nameless here for evermore.

 

Σε δική μου μετάφραση:

Α, τη θύμησή μου αρπάζει κρύος Δεκέμβρης που οργιάζει,

Και στην κάμαρα σωριάζει στάχτες, σπίθες και στοιχειά

Το αύριο νά ’ρθει λαχταρούσα, κι άδικα παρακαλούσα

Τη Λεονόρα που θρηνούσα να ξεχνούσα στα χαρτιά

Την πανέμορφη Λεονόρα των αγγέλων συντροφιά

Που είναι μακριά μου πια.

 

Βλέπε από Μποτίλια Στον Άνεμο: Πόε - Ντορέ: Το Κοράκι – Επιλεγόμενα και Μνήμη Παντελή Πασχαλίδη

 

 

42^η στροφή

Μια ακόμη πιθανή αναφορά στον Πόε:

Ντύλαν: Καλοί, κακοί, πλούσιοι, φτωχοί / Οι πιο ωραίοι κι οι εκλεκτοί

(The good, the bad, the rich, the poor / The loveliest and the best)

 

Πόε: Where the good and the bad and the worst and the best
Have gone to their eternal rest. (The City in the Sea)

Εκεί που οι καλοί κι οι κακοί κι οι άθλιοι κι οι εκλεκτοί / θα βρουν αιώνια ανάπαυση.

 

 

Για τον πραγματικό Τιτανικό βλ. Encyclopedia Titanica

 

 

Βλέπε επίσης:

Ο Ντύλαν από την Μποτίλια Στον Άνεμο και Ο Πόε από την Μποτίλια Στον Άνεμο

 

(Μπ. Ζ. Μάιος 2024)

 

 

Bob Dylan

Tempest

 

1

The pale moon rose in its glory
Out on the western town
She told a sad, sad story
Of the great ship that went down

2
’Twas the fourteen day of April
Over the waves she rode
Sailing into tomorrow
To a golden age foretold

3
The night was bright with starlight
The seas were sharp and clear
Moving through the shadows
The promised hour was near

4
Lights were holding steady
Gliding over the foam
All the lords and ladies
Heading for their eternal home

5
The chandeliers were swaying
From the balustrades above
The orchestra was playing
Songs of faded love

6
The watchman he lay dreaming
As the ballroom dancers twirled
He dreamed the Titanic was sinking
Into the underworld

7
Leo took his sketchbook
He was often so inclined
He closed his eyes and painted
The scenery in his mind

8
Cupid struck his bosom
And broke it with a snap
The closest woman to him
He fell into her lap

9
He heard a loud commotion
Something sounded wrong
His inner spirit was saying
That he couldn’t stand here long

10

He staggered to the quarterdeck
No time now to sleep
Water on the quarterdeck
Already three foot deep

11
Smokestack leaning sideways
Heavy feet began to pound
He walked into the whirlwind
Sky spinning all around

12

The ship was going under
The universe opened wide
The roll was called up yonder
The angels turned aside

13
Lights down in the hallway
Flickering dim and dull
Dead bodies already floating
In the double bottomed hull

14

The engines then exploded
Propellers they failed to start
The boilers overloaded
The ship's bow split apart

15
Passengers were flying
Backward, forward, far and fast
They mumbled, fumbled, tumbled
Each one more weary than the last

16
The veil was torn asunder
’Tween the hours of twelve and one
No change, no sudden wonder
Could undo what had been done

17

The watchman lay there dreaming
At fourty-five degrees
He dreamed the Titanic was sinking
Dropping to her knees

18

Wellington, he was sleeping
His bed began to slide
His valiant heart was beating
He pushed the tables aside

19

Glass of shattered crystal
Lay scattered ’round about
He strapped on both his pistols
How long could he hold out?

20

His men and his companions
Were nowhere to be seen
In silence there he waited for
Time and space to intervene

21

The passageway was narrow
There was blackness in the air
He saw every kind of sorrow
Heard voices everywhere

22

Alarm bells were ringing
To hold back the swelling tide
Friends and lovers clinging
To each other side by side

23

Mothers and their daughters
Descending down the stairs
Jumped into the icy waters
Love and pity sent their prayers

24

The rich man, Mr. Astor
Kissed his darling wife
He had no way of knowing
Be the last trip of his life

25

Calvin, Blake and Wilson
Gambled in the dark
Not one of them would ever live to
Tell the tale of disembark

26
Brother rose up against brother
In every circumstance
They fought and slaughtered each other
In a deadly dance

27

They lowered down the lifeboats
From the sinking wreck
There were traitors, there were turncoats
Broken backs and broken necks

28

The bishop left his cabin
To help all those in need
Turned his eyes up to the heavens
Said, “The poor are yours to feed.”

29

Davey the brothel keeper
Came out, dismissed his girls
Saw the water getting deeper
Saw the changing of his world

30

Jim Dandy smiled
He'd never learned to swim
Saw the little crippled child
And he gave his seat to him

31

He saw the starlight shining
Streaming from the East
Death was on the rampage
But his heart was now at peace

32

They battened down the hatches
But the hatches wouldn’t hold
They drowned upon the staircase
Of brass and polished gold

33

Leo said to Cleo
“I think I’m going mad.”
But he'd lost his mind already
Whatever mind he had

34

He tried to block the doorway
To save all those from harm
Blood from an open wound
Pouring down his arm

35

Petals fell from flowers
‘Til all of them were gone
In the long and dreadful hours
The wizard’s curse played on

36

The host was pouring brandy
He was going down slow
He stayed right ‘til the end
He was the last to go

37

There were many, many others
Nameless here for evermore
They'd never sailed the ocean
Or left their homes before

38

The watchman, he lay dreaming
The damage had been done
He dreamed the Titanic was sinking
And he tried to tell someone

39

The captain, barely breathing
Kneeling at the wheel
Above him and beneath him
Fifty thousand tons of steel

40

He looked over at his compass
And he gazed into its face
Needle pointing downward
He knew he lost the race

41

In the dark illumination
He remembered bygone years
He read the Book of Revelation
And he filled his cup with tears

42

When the Reaper’s task had ended
Sixteen hundred had gone to rest
The good, the bad, the rich, the poor
The loveliest and the best

43

They waited at the landing
And they tried to understand
But there is no understanding
On the judgment of God’s hand

44

News came over the wires
And struck with deadly force
Love had lost its fires
All things had run their course

45

The watchman he lay dreaming
Of all things that can be
He dreamed the Titanic was sinking
Into the deep blue sea

 

____________