Μπάμπης Ζαφειράτος: Άσμα Για Τους Ταξιδιώτες Των Τρένων ή Σπουδή Για Επανάσταση (Η Τριλογία του Άρη)

Άρης Βελουχιώτης
27 Αυγούστου 1905, Λαμία - 16 Ιουνίου 1945, Μεσούντα Άρτας
Και πίσω τον ακολουθάει πάντοτες ένας τρανός αητός με μια σημαία
(Γιάννης Ρίτσος, Το Υστερόγραφο της Δόξας)
Σχέδιο (2ο από 2 του Άρη), Μπάμπης Ζαφειράτος, 10.VI.2015 (Μελάνι, 29 χ 21 εκ.)

 

 

 

Ωδη Στον Αρη

 

                                Μνήμη Παντελή Πασχαλίδη, 1953-2001

 

Διακόσιες τριάντα μέρες

σπάζοντας δόντια απ’ την τσατσάρα μου

κι η πόλη που σε αρνήθηκε χορτάριασε στις πλάτες σου

και στους κρυψώνες των βουνών.

 

Διακόσιες τριάντα μέρες

κι η πόλη που βράχνιασε να σε φωνάζει

με αναφορές και προσκλητήρια παίρνει δίωρες άδειες

με την καρδιά της να χτυπάει

ανάμεσα πλατείας Λαού και Δημαρχείου.

 

Άκου καμάρι μου.

Ετούτη η πόλη θα τρομάζει από τον αχό του αλόγου σου.

 

Μη δίνεις το λοιπόν καπίκι για την πάρτη της.

 

Οι στρατώνες θα φοβούνται μήπως περάσεις έφοδο

και τα Α2 των βάσεων θα σε έχουν καταχωρημένο

στα σιδερένια τους ντουλάπια.

 

Βέβαια το ξέρω πως βαρέθηκες από τις δικές μου εξόδους

με τις φτηνοταινίες και τα μπουρδέλα.

Το ξέρω πως παραμονεύω σαν γέρος μπανιστηριτζής

μέσα στο δάσος της γενειάδας σου

πως ο Θανάσης Διάκος έχει πετρώσει με κομμένο το σπαθί

πως στον απάνω μαχαλά τρέχουνε τα παιδιά χωρίς σφεντόνες

πως στο ταχυδρομείο πάνε στα κρυφά

μήπως και δούνε τον Θανάση Κλάρα πίσω απ’ τις θυρίδες.

 

Αλλά μη νοιάζεσαι την πόλη που σε αρνήθηκε

γιατί οι άνθρωποι έχουνε μνήμη άγρια.

Και κλείνονται στα σπίτια τους

ώσπου να μπουν στα όνειρά τους.

 

229, 228, 227…

Μετρώ τις μέρες μου

στήνω τα μπλόκα μου στους μήνες

με τα φαρδιά οδοφράγματα των ώμων σου

και τους πολλαπλασιασμούς σου με τα φυσεκλίκια.

 

***

 

Την επομένη, φτάνοντας με το τρένο των εννιάμισι

σου έλεγα πως στα φυλάκια του Γοργοπόταμου

διηγούνται ιστορίες με αντάρτες

πως τα γεφύρια ακούνε κάτω από τα σκέλια τους

τα ουρλιαχτά της πέστροφας.

 

Η Οίτη κατεβάζοντας ελάφια στο χακί σου το πηλήκιο

κι η ζώνη του ορίζοντα μύριζε μπαρουτόσκονη.

 

Κι η πόλη που σε αρνήθηκε

γυρίζει ανάστροφα μη λάχει και σε δει μες στα στενά της.

 

 

 

Του Καστρου

 

Η πόλη με τους στρατώνες και τους μισθοφόρους

έγινε ίσκιος και σκυλί

όταν ο Διάκος, ο Άρης κι ένας οπλίτης

τσαλαπατούσανε τα τανκς

κι οι αύρες γκρεμίζονταν απ’ τα μαλλιά τους.

 

Από τις άδειες αποθήκες και τα εργοστάσια

κόσμος ξεχύθηκε πολύς

κι ένα πυκνό γαρμπίλι

ξέσκιζε τις λαμαρίνες.

 

Όταν ο Ηλίας, ο οδηγός κι ο ταχυδρόμος…

 

Και πάνω στο κάστρο της πόλης που σε σφάζει

βγαίνουν

ο Διάκος, ο Άρης κι ένας οπλίτης.

 

 

 

Ασμα Για Τους Ταξιδιωτες Των Τρενων

ή

Σπουδη Για Επανασταση

 

Τα τρένα εκκινούν απ’ τον Τρικούπη σέρνοντας

κι είναι γεμάτα μετανάστες, ρουφιάνους

και τουρίστες από το Βλαδιβοστόκ, τα Φάρσαλα

και τη Φρανκφούρτη.

 

Εξακολουθούν να διέρχονται από σήραγγες, γέφυρες,

τούντρες, ερήμους και στέπες.

 

Διέπονται από το νόμο «περί παραλλήλων ραγών»

οι οποίες ουδέποτε συναντώνται

όσο και αν προεκταθούν από τη Γουέλς Φάργκο

ως το Λονδίνο, τας Αθήνας και το Σίδνεϋ.

 

Στο μεταξύ, κλειδούχοι

υπήκοοι στις σημαίες των σταθμών

αποφεύγουν τις συγκρούσεις

φροντίζοντας για την ομαλή διέλευση του υπερσιβηρικού

δια των πόλεων Βανκούβερ – Λαμίας.

 

Αεί ο θεός γεωμετρεί.

 

Ώσπου ο Διάκος και ο Βελουχιώτης

τίναξαν στον αέρα

τις γραμμές των παραλλήλων.

 

 

Μπάμπης Ζαφειράτος, Άδεντρες Πλατείες (Δίαυλος, 2013)