Αυτή τη στάση να δω κι ας πεθάνω!

Για τι είδους κρίση πρόκειται; Από πού πηγάζει; Ποιος κατάρτισε το πρόγραμμα, και ποιος το επιβάλλει; Σε τι συνίσταται η δημοσιονομική του προσαρμογή; Ποιοι είναι οι τοκογλύφοι που λέει ο Τσίπρας; «Με κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, πρώτα θα πληρώνονται οι συντάξεις και οι μισθοί. (…) και μετά θα ξεπληρώνουμε τους τόκους, τα πανωτόκια και τους τοκογλύφους». (Στο Σύνταγμα, 17/6).

Και ποια σχέση μπορεί να έχει ο ΣΥΡΙΖΑ με το Μάαστριχτ, ή μάλλον το Μάαστριχτ με τον ΣΥΡΙΖΑ; Δεν πρέπει να είμαστε κολλημένοι στο 1992. «Το ’92 είναι πάρα πολλά χρόνια. 20 χρόνια είναι. Ο πρόεδρός μας έπαιζε με το τρενάκι του (sic) το ‘92(!)», έλεγε φανερά ενοχλημένος  ο Μηλιός στον Παφίλη τον Μάιο του 2012. (Η συγκεκριμένη αποστροφή στο 8:20-8:45, αλλά αξίζει να δείτε όλη την τοποθέτηση του Παφίλη).

Και επειδή πέρασαν 20 χρόνια, μάλλον έχει πάψει να ισχύει η ιδρυτική τής ΕΕ, ή αν ισχύει, "ο πρόεδρός τους" ουδεμία ευθύνη φέρει!

Ποια σχέση μπορεί να έχει η Ευρωζώνη με το Μάαστριχτ; Καμία. Άλλωστε, στην περίφημη Ευρώπη των λαών φταίνε τα πάντα εκτός από την ύπαρξή της.

«Δεν είναι το νόμισμα το άλφα και το ωμέγα της πολιτικής μας»  μας έχει πει ο Τσακαλώτος.

Αλλά, «θα επαναδιαπραγματευτούμε σκληρά τη δανειακή σύμβαση, επιδιώκοντας μια λύση εντός ευρώ, γιατί θέλουμε να σώσουμε τη χώρα και να στηρίξουμε την κοινωνία και όχι γιατί θέλουμε “πάση θυσία να σώσουμε το ευρώ”, διαλύοντας ακόμη περισσότερο την κοινωνία μας», διατείνεται στις 27/4 ο Παπαδημούλης. Και σε ανύποπτο(;) τότε χρόνο, εξηγεί με ποιους όρους μπορεί να υπάρξει σύγκλιση με τη ΔΗΜΑΡ(!).

Ενώ ο Σταθάκης ξεπερνάει το δίλημμα, πηγαίνοντας πολύ πιο πίσω «Στον δρόμο που χάραξαν Τρικούπης, Βενιζέλος και Καραμανλής». Όπου, σε αυτόν το δρόμο, δεν θα είναι μόνος πια. Θα πορευτεί κι αυτός παρέα με τον σύντροφο Κουβέλη, αφού «μετά τις εξελίξεις αυτές, η ΔΗΜΑΡ θα είναι διαφορετική και θα αλλάξει. (…) Δεν θα είναι η ίδια ΔΗΜΑΡ με αυτήν που συμμετείχε στην τρικομματική κυβέρνηση. (…) Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ανοιχτός σε κάθε μελλοντική προοπτική ενός ευρύτερου μετώπου της αριστεράς».

Χατζησωκράτης, Λυκούδης, Μαργαρίτης και τα άλλα τα παιδιά, μπορεί να λείπει ο Ψαριανός…

«Δεν υπάρχει περίπτωση νομίζω συνεργασίας με την ΔΗΜΑΡ. Οι διαφωνίες μας είναι τεράστιες». Νομίζει ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ, Παναγιώτης Λαφαζάνης.

Ως εσωτερική αντιπολίτευση, όμως, ο Παναγιώτης έχει συνηθίσει να κατεβάζει προτάσεις(!;) και να του τις απορρίπτουν.

Και σε μια άλλη εναλλακτική του πρόταση επιμένει μαζί με τον Στρατούλη, ότι για να βγούμε από αυτόν τον μονόδρομο, πρέπει να ξηλώσουμε το πελατειακό κράτος του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ και να ξαναχτίσουμε το κράτος Δικαίου, επειδή (κατά Στρατούλη) «οι δημόσιοι υπάλληλοι μετατρέπονται σε ομήρους μικρών και μεγάλων συμφερόντων». Σώπα!

Και υπογραμμίζει αλλού ο Παναγιώτης, ότι «οι σκανδαλώδεις προσανατολισμοί προσπαθούν να κρατήσουν, μέσα στην ύφεση, όρθιο και κερδοφόρο το τραπεζικό κεφάλαιο σε βάρος της κοινωνίας και της οικονομίας». Πάψε!

Αν θέλουμε να απαλλαγούμε από τρόικες και μνημόνια, προς αυτή την κατεύθυνση πρέπει όλοι μαζί να δώσουμε τη μάχη, ορθώνοντας ένα κοινό μέτωπο, μας λέει παρακάτω: «Η Αριστερά οφείλει να συμβάλει, έπρεπε να το έχει κάνει εδώ και καιρό, σε ένα μεγάλο κίνημα του λαού και της νεολαίας με σύνθημα ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ-ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ. Ένα τέτοιο μεγάλο λαϊκό κίνημα είναι η προϋπόθεση».

Πατάτες και «Δεν πληρώνω», αβράκωτοι και φρακοντυμένοι, ψύχραιμοι και αγανακτισμένοι, ΔΗΜΑΡατοι και ΑΝΕΛπιδες, οικολόγοι κι αντάρσυοι, για τη μεγάλη Αριστερά, που… εις την κορφή κανέλλα.

Ναι, αλλά πριν από τις τρόικες και τα μνημόνια, δεν υπήρχαν μνημόνια; Κι όλες εκείνες οι συνθήκες που εφαρμόζονταν με τους νόμους πλαίσια, τη διευθέτηση του χρόνου εργασίας και τις ευέλικτες μορφές της, τις Λισσαβόνες, τα Άμστερνταμ, τις Βαρκελώνες;

Απλές συνθήκες είναι αυτές (εκτός από λιμάνια) και αλλάζουν εύκολα από τους λαούς (του Νότου). Το πρόβλημα είναι το ΔΝΤ. Με το ΔΝΤ, μας λέει ο Τσίπρας, «είμαστε χαμένοι επειδή η Ελλάδα επιλέγει ως ένα πείραμα σε αυτήν την κρεατομηχανή των ομολογούντων σήμερα του λάθους του ΔΝΤ, εγώ σήμερα έχω να σας πω μονάχα ένα πράγμα: Δεν έχουμε άλλη προοπτική, παρά μονάχα να αντισταθούμε και να σταματήσουμε εμείς το λάθος». (Σύνταγμα, 17/6)

Δηλαδή; Μόνη της δουλεύει η κρεατομηχανή; Σε ποιο σφαγείο την έχουν εγκαταστήσει; Και η Ευρωπαϊκή Ένωση;

Έχουμε αποφασίσει ποιος είναι ο πραγματικός μας αντίπαλος; Μπορούμε να δούμε λίγο πιο πέρα από την Τρόικα (ντόπια και ξένη), πιο πέρα από τη μύτη μας;

Ποιοι είναι οι ξένοι και ντόπιοι εκφραστές της και τι εκφράζουν;

Στοιχειώδες, Γουάτσον! «Η κυβέρνηση παγιδεύτηκε στον «Μερκελισμό» σε ρόλο ευπειθούς μαθητή των μνημονίων». Μας έχει πει ο Παπαδημούλης.

Σερσέ λα φαμ μας λέει κι ο πρόεδρος του Παπαδημούλη, ο οποίος έβαλε τις φωνές στη  φράου Μέρκελ να σταματήσει «τους εκβιασμούς, την τρομοκρατία, τις παρεμβάσεις στα εσωτερικά μιας κυρίαρχης χώρας, γιατί η Ελλάδα δεν θα γίνει αποικία σας». (Σύνταγμα, 17/6). Αλλιώς τι; Θα της κηρύξουμε τον πόλεμο;

Κατόπιν τούτων, ποια είναι η προοπτική που ανοίγεται μπροστά μας; Υπάρχει τέτοια εντός ΕΕ;

Ναι, όπως διατείνονται Βαρουφάκηδες και Λαπαβίτσες. Μια άλλη διαπραγμάτευση είναι εφικτή. Ένα νέο ευρωομόλογο, μια ρήτρα, μια καινούργια σύμβαση θα φέρει το σεφέρι των φτωχών του Νότου και θα οικοδομήσει την νέα ΕΕ… εντός ΕΕ.

Ναι, προσθέτει κι ο Σταθάκης: «Πρέπει το χρέος, να συνδεθεί, να επαναδιαπραγματευτεί, με κάποιας μορφής ρήτρα ανάπτυξης και μόνο τότε θα μπορέσει να αποκτήσει το χαρακτήρα της σταθερότητας και της βιωσιμότητάς του».

Και επαναλαμβάνει ο Μηλιός «την ανάγκη δρομολόγησης και δημόσιων επενδύσεων αλλά και τη δημιουργία ενός επιτελικού σχεδίου για την ανάπτυξη (και) Θεωρεί απαραίτητες κάποιες φοροαπαλλαγές, ξεκαθαρίζοντας ωστόσο ότι θα πρέπει αυτές να στραφούν προς άλλη κατεύθυνση, αναφερόμενος χαρακτηριστικά στη φορολόγηση των εφοπλιστών με συντελεστή που δεν ανταποκρίνεται στις σημερινές οικονομικές συνθήκες».

Τώρα είναι η ευκαιρία μας. Τώρα που το ΔΝΤ αναγνώρισε το «λάθος στον πολλαπλασιαστή».

Και το ελληνικό κεφάλαιο βρήκε τον «κοινό διαιρέτη» του λαού στο πρόσωπο του Τσίπρα.

Ώστε να οδηγηθούμε με ασφάλεια, από «άλλο δρόμο» στον ίδιο μονόδρομο.

Δεν φταίει λοιπόν η Ευρώπη της Μέρκελ, αλλά η Μέρκελ της Ευρώπης!

Να από πού πηγάζουν τα δεινά μας. Αυτός είναι ο εφιάλτης που ναρκοθετεί την ιδέα μιας μεγάλης και ενωμένης Ευρώπης.

Και μόλις μας δώσει ο Αντώνης τα κλειδιά, θα τελειώσουμε οριστικά με την Γερμανία και την Ευρώπη των Σόιμπλε.

Και τότε τέρμα το κεφάλαιο και οι τράπεζες.

Και θα έχουμε τελειώσει μια και καλή με τις αντιλαϊκές ρυθμίσεις που γκρεμίζουν το κοινωνικό κράτος και εξαθλιώνουν τους πολίτες.

Κρατώντας ταυτόχρονα και τους μισθούς και τα πανωτόκια. Και το κεφάλαιο και τους εργάτες. Και τις φοροαπαλλαγές (στους λίγους) και τις φοροεπιβαρύνσεις (στους πολλούς). Και την ανάπτυξη και τη σταθεροποίηση των εισοδημάτων. Και ευρώ και άνευ.

«Αυτή τη στάση να δω κι ας πεθάνω!», όπως αναφώνησε κι ο παπαγάλος του ανεκδότου, όταν το αφεντικό του, στην προσπάθεια να ανεβάσει ένα μεγάλο έπιπλο στο σπίτι, φώναζε στον μεταφορέα να πάνε κι οι δυο από πάνω.

Υ.Γ.
Τη Ρένα ξέχασα, αλλά αυτή είναι μεγάλο και ξεχωριστό κεφάλαιο.


ΑΝΑΦΟΡΕΣ ΚΕΙΜΕΝΟΥ:

1. Τσίπρας: Στο Σύνταγμα,17/6/2013
2. Μηλιός-Παφίλης: Μάιος 2012
3. Τσακαλώτος: «Δεν είναι το νόμισμα...»
4. Παπαδημούλης: «θα επαναδιαπραγματευτούμε σκληρά...» & «Η κυβέρνηση παγιδεύτηκε στον Μερκελισμό της...» 
5. Σταθάκης: «Στον δρόμο που χάραξαν...» & «μετά τις εξελίξεις αυτές, η ΔΗΜΑΡ...» & «Πρέπει το χρέος...» 
6. Μηλιός: «την ανάγκη δρομολόγησης...» 
7. Στρατούλης: «οι δημόσιοι υπάλληλοι μετατρέπονται...» 
8. Λαφαζάνης: «Δεν υπάρχει περίπτωση... με την ΔΗΜΑΡ», «οι σκανδαλώδεις προσανατολισμοί...» & «Η Αριστερά οφείλει να συμβάλει...»