Ο Κληρονόμος Πουλιών, κύριος Μίλτος Σαχτούρης (Εν και δέκα ποιήματα)

Μίλτος Σαχτούρης: Αθήνα, 29 Ιουλίου 1919 - 29 Μαρτίου 2005

Σχέδιο, Μπάμπης Ζαφειράτος, 29.III.2018 (Μολύβι, 29χ21 εκ.)

 

*

 

ΣΑΝ ΠΑΝΗΓΥΡΙ

[3]

νεκρό πουλί ακονίζω τα μαχαίρια μου

η Ιστορία (βλέπετε) δεν κάνει διάκριση

νεκρός ή

ζωντανός.

 

Χρωμοτραύματα

Γνώση, 1980 (σ. 13)

 

 

Η ΑΓΡΥΠΝΙΑ

 

Όλοι κοιμούνται

κι εγώ ξαγρυπνώ

περνώ με χρυσή κλωστή

ασημένια φεγγάρια

και περιμένω να ξημερώσει

για να γεννηθεί ένας νέος θεός

μες στην καρδιά μου

την παγωμένη

από άγρια φαντάσματα

και τη μαύρη πίκρα

 

Ανάποδα Γυρίσαν Τα Ρολόγια

Κέδρος, 1998 (σ. 27)

 

 

 

ΦΘΙΝΟΠΩΡΙΝΟ ΤΟΠΙΟ

 

Λυσσάει ένας διαβολεμένος αέρας

κι η βροχή δεν πέφτει

δύο διάβολοι αλληλοξεσκίζονται

δύο σκυλιά αλληλοσπαράζονται

φέτος δεν πήγα εξοχή

του χρόνου όμως θα πάω

                    από την οδό Αναπαύσεως

αυξήθηκαν τ’ ασφάλιστρα

αυξήθηκαν οι βενζίνες

προσέχετε τους νεκρούς!

και τώρα άρχισε να πέφτει η βροχή.

 

Ανάποδα Γυρίσαν Τα Ρολόγια

Κέδρος, 1998 (σ. 12)

 

 

 

ΤΑ ΠΟΤΑΜΙΑ

 

Δυστυχισμένα όνειρα

τα χρόνια μας περνούν μέσα στην αγωνία

οι εφημερίδες λησμονούν

όμως μες στην καρδιά μας

καίει μια κατακόκκινη πληγή

απ’ το παλιό χρυσάφι

Όλο μαζεύουμε τα πράγματά μας

τα κρύβουμε σε βαθιά υπόγεια

λύνουμε τις ντουλάπες μας

στήνουμε ανάποδα τις καρέκλες μας

κι ο απελπισμένος ήλιος μπαίνει

από μια χαραματιά και τις φωτίζει

 

Πρέπει να βγούμε στα ποτάμια

ακόμα λίγο και θα σπάσει το πουλί

μες στο κεφάλι μας

ακόμα λίγο και θα πήξει

το αίμα μέσα στην καρδιά μας

πρέπει να βγούμε σύρριζα

πρέπει να βγούμε   μ έ σ α   απ’ τα ποτάμια

 

Με το Πρόσωπο Στον Τοίχο, 1952

Ποιήματα (1945-1971), Κέδρος, 1977 (σ. 90)

 

 

 

Η ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΗ

 

Μια μέρα θα ξυπνήσω

άστρο

όπως το ’λεγες

θα πλύνω από τα χέρια μου

το αίμα

και θα πετάξω τα καρφιά

από το στήθος μου

δε θα φοβάμαι πια τον κεραυνό

δε θα φοβάμαι το σφαγμένο

πετεινό

μια μέρα θα ξυπνήσω

άστρο

όπως το ’λεγες

τότε

θα είσαι ένα πουλί

ίσως να είσαι   έ ν α   π α γ ώ ν ι

εγώ θα έχω αθωωθεί

 

Με το Πρόσωπο Στον Τοίχο, 1952

Ποιήματα (1945-1971), Κέδρος, 1977 (σ.106)

 

 

 

[ΦΥΤΡΩΣΑΜΕ]

 

                                        Στον Θ. Ι. Ρούσσο

 

Φυτρώσαμε πάλι άγρια λουλούδια

                                            αυτή την άνοιξη

άγρια βυσσινιά κι άγρια γαλάζια

άλλα πεθαίνουν

εμείς μεγαλώνουμε σαν τ’ αγάλματα

άγρια ζεστά λουλούδια αυτή την άνοιξη

απλώνουμε τα χέρια και φωνάζουμε

όμως η απάντηση

έρχεται ύστερα από χρόνια

και από μακριά

σαν αλυσοδεμένο φάντασμα

 

και σα βαρύ άδειο καράβι

 

Όταν Σας Μιλώ (1956)

Ποιήματα (1945-1971), Κέδρος, 1977 (σ. 109)

 

 

 

ΤΟ ΠΕΡΙΣΤΕΡΙ

 

Αποδώ θα περνούσε το περιστέρι

είχαν ανάψει δαδιά γύρω στους δρόμους

άλλοι άνθρωποι φυλάγαν στις δενδροστοιχίες

παιδιά κρατούσαν στα χέρια σημαιούλες

περνούσαν οι ώρες κι άρχισε να βρέχει

έπειτα σκοτείνιασε όλος ο ουρανός

μια αστραπή ψιθύρισε κάτι φοβισμένα

και άνοιξε η κραυγή στο στόμα του ανθρώπου

 

τότε το άσπρο περιστέρι μ’ άγρια δόντια

σα σκύλος ούρλιαξε μέσα στη νύχτα

 

Όταν Σας Μιλώ (1956)

Ποιήματα (1945-1971), Κέδρος, 1977 (σ. 116)

 

 

 

Ο ΕΛΕΓΚΤΗΣ

 

Ένας μπαξές γεμάτος αίμα

                    είν’ ο ουρανός

και λίγο χιόνι

έσφιξα τα σκοινιά μου

πρέπει και πάλι να ελέγξω

τ’ αστέρια

εγώ

κληρονόμος πουλιών

πρέπει

έστω και με σπασμένα φτερά

να πετάω

 

Τα Φάσματα ή Η Χαρά Στον Άλλο Κόσμο (1958)

Ποιήματα (1945-1971), Κέδρος, 1977 (σ. 140)

 

 

 

Η ΣΤΑΧΤΗ

 

Η στάχτη που μένει

το χιόνι που λιώνει

ένα μικρό άσπρο χέρι

διωγμένο

που παγώνει

 

τα δάση ψηλά με τις φωτιές

τα δάση που καίγονται

 

τα όνειρά μου

 

Ο Περίπατος (1960)

Ποιήματα (1945-1971), Κέδρος, 1977 (σ. 164)

 

 

 

ΚΟΙΤΑΜΕ ΜΕ ΤΑ ΔΟΝΤΙΑ

 

Δε φταίει το φεγγάρι για την πίκρα μας

καθώς στριφογυρνάει δαιμονισμένα

                                          μέσα στο φωσφόρο

σκορπώντας δεξιά κι αριστερά τα κόκαλά του

καθώς και μεις στριφογυρνάμε στο σκοτάδι μας

σκορπώντας δεξιά κι αριστερά τα κόκαλά μας

δε φταίει το φεγγάρι για τους λεμονανθούς

δε φταίει το φεγγάρι για τα χελιδόνια

δε φταίει το φεγγάρι για την Άνοιξη και τους

                                                         σταυρούς

δε φταίει αν πάνω στα μάτια μας φύτρωσαν δόντια

 

Σφραγίδα ή Η Όγδοη Σελήνη (1964)

Ποιήματα (1945-1971), Κέδρος, 1977 (σ. 227)

 

 

 

ΤΟ ΚΑΝΑΡΙΝΙ

 

Τον έστησαν εκεί όπου φυσάει ο πιο

                                    άγριος άνεμος

τον έταξαν στις παγωνιές

του δώσαν ένα φόρεμα μαύρο

και μια γραβάτα κόκκινη

ένα ήλιο με καρφί να στάζει

μαύρα γυαλιά

αίμα πάνω στο δηλητήριο

ένα κοντάρι

κι ένα καναρίνι

τον έστησαν εκί όπου τινάζεται ο πόνος

τον έδωσαν στο θάνατο

να λάμπει ασημένιος

 

Σφραγίδα ή Η Όγδοη Σελήνη (1964)

Ποιήματα (1945-1971), Κέδρος, 1977 (σ. 228)

 

___________________