Αλκυονίς των Τεχνών: Οιδίπους Τύραννος του Κώστα Μεσάρη - Κρουστά: Νίκος Τουλιάτος (23 Οκτ - 23 Δεκ 2017)

«Οιδίποδας Τύραννος» – Ω, φως, που στα μάτια μου δεν φτάνεις

​​του Κώστα Μεσάρη

Από 23 Οκτωβρίου 2017 - Λήξη: 23 Δεκεμβρίου 2017

Παραστάσεις: Δευτέρα, Τρίτη στις 21:15

Το εμβληματικό έργο του Σοφοκλή «Οιδίπους Τύραννος», σε ελεύθερη απόδοση-μετάπλαση και σκηνοθεσία Κώστα Μεσάρη, παρουσιάζεται, από την ομάδα ΚΗΠΟΣ Λ.Α.Θ.Ε. (Λαϊκό Απλό Θέατρο Ενέργειας) από 23 Οκτωβρίου έως 23 Δεκεμβρίου, μόνο για 20 παραστάσεις, στο ΑΛΚΥΟΝΙΣ new star art cinema.

Φωτό από την πρεμιέρα (1)

Φωτό από την πρεμιέρα (2)

«Οιδίποδας τύραννος» - Ω, φως, που στα μάτια μου δεν φτάνεις

Στην καρδιά του χειμώνα, μια ιδιότυπη καλλιτεχνική δημιουργία του Κώστα Μεσάρη, μια μουσικοχορευτική παράσταση της σημαντικότερης ελληνικής αρχαίας τραγωδίας «Οιδίπους Τύραννος» με επίκεντρο το αιώνιο σύμβολο του τρόπου με τον οποίο το πεπρωμένο «εμπαίζει» τον άνθρωπο, τη μοίρα, αινιγματική και μυστηριώδης. Στο επίκεντρο του έργου το άτομο σε σχέση με την προσωπική του ελευθερία, την εξουσία, την κοινωνία και τη θεϊκή βούληση.

«Ω, φως, που στα μάτια μου δεν φτάνεις», μια καλλιτεχνική στοχαστική θεατρική προσέγγιση μεταξύ αισθήσεων ήχων και διαλόγων.

Η σύγκρουση του Οιδίποδα με τη μοίρα και τη θεία Δίκη καθιστούν τον ήρωα τραγικό πρόσωπο και στην αναμέτρηση της εσωτερικής ελευθερίας με την εξωτερική αναγκαιότητα βρίσκουμε το τραγικό στοιχείο όλου του έργου που εξελίσσεται κάτω από βιωματικούς και αυτοσχέδιους ήχους από τα κρουστά του Νίκου Τουλιάτου και το ούτι του Τάσου Σερεμέτη, πλαισιωμένη από σπάνια χειροποίητα σκηνικά.

Ένας αναστοχασμός σύγχρονων προβληματισμών καταγεγραμμένων ήδη, αιώνες πριν στο αρχαίο δράμα, έρχονται στον ιστορικό χώρο της Αλκυονίδας με θέμα

*

Ύστερα από την επιτυχία των ορισμένων περσινών παραστάσεων, επιτυχία καλλιτεχνική και με καλή προσέλευση κοινού, οι παραστάσεις του δράματος του Σοφοκλή «Οιδίποδας Τύραννος», με υπότιτλο:

«ΦΩΣ ΠΟΥ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ ΜΟΥ ΔΕΝ ΦΤΑΝΕΙΣ», συνεχίζονται φέτος με μουσική, χορευτικά, ερμηνευτική αναβάθμιση, στο ΑΛΚΥΟΝΙΣ new star art cinema.

«Το Αρχαίο Δράμα, λέει πολλά με το λόγο υπονοεί, όμως, περισσότερα με τη σιωπή. Ξεπερνά την εποχή του, ακόμη και την εποχή μας, δείχνοντας πως τότε, σε κάποια πράγματα, ήταν πιο μπροστά κι από εμάς. Σήμερα στην Ελλάδα, τα μνημόνια μας απομύζησαν, μας εξαγόρασαν με ψιχία και μας εξαχρείωσαν.  Όπως ακριβώς και στη Θήβα του Σοφοκλή. Το έργο θεωρείται ένα από τα πιο αντιπροσωπευτικά δείγματα δράματος, μαζί με τους «Πέρσες» του Αισχύλου και τους «Όρνιθες» του Αριστοφάνη. Γράφτηκε το 420 π.Χ. όταν ο εμφύλιος πόλεμος Αθήνας-Σπάρτης μαινόταν και κατέστρεφε. Ο Περικλής, στρατηγός της δημοκρατίας και του πολέμου μαζί, καθαιρέθηκε, ξανακλήθηκε και σύντομα πέθανε από λοιμό. Ο Οιδίποδας βγάζει τα μάτια του, βλέπει φως με τα μάτια των άλλων και το μοιρολόι θανάτου γίνεται ύμνος ζωής, φιλίας, αγάπης.

Αυτό το έργο που παρουσιάζουμε, είναι ένα λαϊκό, βιωματικό, παραδοσιακό μουσικοχορευτικό ορατόριο, ένα συναρπαστικό, ερωτικό, σύγχρονο αστυνομικό θρίλερ. Μια σύγχρονη «παραλογιά», με βυζαντινά, δημοτικά, αλλά και μοντέρνα ακούσματα».

*

Ελεύθερη απόδοση μετάπλαση – διδασκαλία: Κώστας Μεσάρης
∆ημιουργική παρέμβαση κρουστών: Νίκος Τουλιάτος
Συνεργάστης σκηνοθεσίας: Σήφης Μάινας
Ούτι: Τάσος Σερεμέτης
Σκηνικά-κοστούμια: Ντέιλ
∆ημιουργική εκτέλεση σκηνικών: Κώστας Νικολάου – Ξυλογλύπτης
Κινησιολογία: Κώστας Γαρίφης Αγγελική Παντερμαλή
Φωτισμοί: Γιώργος Αντωνόπουλος
Διάρκεια: 75΄(χωρίς διάλειμμα)

ΟΙ∆ΙΠΟ∆ΑΣ: Κώστας Μεσάρης
ΚΡΕΟΝΤΑΣ: Άλκης Συνετός
ΤΕΙΡΕΣΙΑΣ: Νίκος Τουλιάτος
ΙΟΚΑΣΤΗ: Κάτια Σπερελάκη
ΑΓΓΕΛΟΣ: Αλέξης Μαρτζούκος
ΒΟΣΚΟΣ: Βίλλυ Σκούρα
ΕΞΑΓΓΕΛΟΣ: Γιώργος Αντωνόπουλος
ΚΟΡΥΦΑΙΑ ΧΟΡΟΥ: Σεβίλη Λυμπέρη

Διάρκεια: 75΄(χωρίς διάλειμμα)

*

ΑΛΚΥΟΝΙΣ new star art cinema

ΙΟΥΛΙΑΝΟΥ 42-46, ΠΛΑΤΕΙΑ ΒΙΚΤΩΡΙΑΣ (ΜΕΤΡΟ Βικτώρια)

Πληροφορίες-Κρατήσεις: .210 8220008

Εισιτήριο: €10.00. Άνεργοι και φοιτητές: €5.00

Ώρες ταμείου: 13:00-15:00, 17:00-21:00

Parking διαθέσιμο κάτω από τον κινηματογράφο

*

Λίγα Λόγια για την παράσταση

«Οιδίποδας Τύραννος» του Σοφοκλή, μια μουσικοχορευτική, χειροποίητη, βιωματική μοντέρνα παράσταση. Ένα υπαρξιακό, ερωτικό, δράμα, εξουσίας θρίλερ αγωνίας και τρόμου.

Σε ελεύθερη απόδοση – μετάπλαση – διδασκαλία: Κώστας Μεσάρης, στο ρόλο του Τειρισίας και δημιουργική παρέμβαση κρουστών ο Νίκος Τουλιάτος, στο ρόλο της Ιοκάστης η Κάτια Σπερελάκη και δημιουργική βιωματική μουσικη στο ούτι ο Τάσος Σερεμέτης.

Το έργο του Σοφοκλή «Οιδίποδας Τύραννος» θεωρείται ένα από τα πιο αντιπροσωπευτικά δείγματα δράματος.

Περικλήδες πολέμου και δημοκρατίας και Οιδίποδες μοιραίοι και σήμερα. Καθιστούν το έργο πιο επίκαιρο παρά ποτέ. Το πιο πρόσφορο για να αναπαρασταθεί και να πλαστεί σήμερα, φέρνοντας το μύθο στο σήμερα και όλα να είναι σα να γίνονται και σήμερα και τότε.

Πίσω από την πρώτη ανάγνωση, θεοκρατικού, θεολογικού μύθου, όπου όλα τα κάνουν οι θεοί, υπάρχει η πραγματικότητα. Υπάρχουν άλλες ερμηνείες, μύθοι και αλήθειες. Υπάρχει η δυνατότητα να αποφασίζουν και οι άνθρωποι για τις μοίρες τους. Στην ελεύθερη έκφραση-μετάπλασή μας υπονοείται συνεχώς πως θεοί δεν υπάρχουν. Υπάρχουν άνθρωποι, κατεστημένα ιερατεία και κοινωνία ανθρώπων.

Η παράσταση είναι σε ελεύθερη απόδοση και μετάφραση του Κώστα Μεσάρη και σε μεταφορά του μύθου του Οιδίποδα στις μέρες μας. Όλα συμβαίνουν σε μία μόνο μέρα με πύκνωση χρόνου και χώρου από το τέλος Βυζαντίου ως τις μέρες των μνημονίων.

Ένα μουσικοχορευτικό, παραδοσιακό, βιωματικό, λαϊκό  ορατόριο, μια θεατρική παράσταση με βιωματικά ακούσματα, ρυθμούς και βυζαντινά χρώματα, δημοτικά και λαϊκά. Ορατόριο που φανερώνει την άρρηκτη σύνδεση του αρχαίου Δράματος και του Οιδίποδα Τύραννου με τη σημερινή λαϊκή παράδοση, όχι γραφικό μα με ένα τρόπο, αδρό και μοντέρνο.

Παράσταση απλή άμεση, καθημερινή με ακέραιο το μεγαλείο της ποίησης, όμορφη, χειροποίητη, σαν τον πίσω κήπο, σαν το πίσω περιβόλι παλιού σπιτιού, με τη ροδιά, τα φρούτα, τα άνθη, τα αρώματα, τη ρίγανη, τα αγριόχορτα. Γλυκιά σαν την πρώτη κουταλιά γλυκού του κουταλιού, αγριοβύσσινο, δυνατό σαν το πρώτο φιλί που πήρες ή σου αρνήθηκαν…

Θέατρο μέσα στο θέατρο που είναι η ζωή, όνειρο μέσα στο όνειρο που γίνεται εφιάλτης και στο τέλος ημερεύει σε αγάπη. Αρχίζει πατώντας το ένα πόδι στην Πλατεία και το άλλο στο έργο και τελειώνει, πατώντας το ένα πόδι στο έργο και το άλλο στην Πλατεία, όταν ο ηθοποιός που παίζει τον Οιδίποδα, βγαίνει από το έργο και λέει την τελευταία ατάκα σαν ένας από το κοινό.

Link photo της θεατρικής παράστασης «Οιδίποδας Τύραννος»

*

ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΣΤΟ ΑΡΧΑΙΟ ΘΕΑΤΡΟ

«ΟΙΔΙΠΟΔΑΣ ΤΥΡΡΑΝΟΣ» με υπότιτλο

«Ω, ΦΩΣ ΠΟΥ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ ΜΟΥ ∆ΕΝ ΦΤΑΝΕΙΣ!»

ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ

Αρχέγονες οι ρίζες του θεάτρου, της τέχνης των τεχνών. Αχνοφάνηκε με την μίμηση μάθησης. Στη σπηλιά, με τις ανταύγειες της φωτιάς και στομέσο αρχέγονου οικισμού, στο φως του φεγγαριού και του ήλιου, πρωτοφάνηκε τραγούδι ομαδικό, ρυθμικό, χορευτικό και καθιστικό. Τραγούδι ιεροτελεστίας θρησκευτικής. Τελετουργίας μαγικής. Τραγούδι ομαδικής άσκησης, εργασίας, πολέμου. Τραγούδι ομαδικής αναπαράστασης μύθου, ενότητας της φυλής. Σκωπτικό τραγούδι ηθών και χαρακτήρων. Μοιρολόι αιώνιας απουσίας νεκρών. Ταφής. Τραγούδι χαράς, σκόλης, διασκέδασης, ηδονικού διονυσιασμού, ευτυχίας. Το θέατρο γράφεται και παίζεται με αφοσίωση, σοβαρότητα και αθωότητα. Όπως, καθώς λέει ο Νίτσε, παίζουν τα παιδιά το παιχνίδι τους. Γράφεται θερμά, ενεργητικά, δραματικά, με λόγο και έκφραση σώματος και λόγο σιωπής, λέξη-λέξη, έκφραση-έκφραση, σιωπή-σιωπή. Παίζεται θερμά, ενεργητικά, δραματικά, αποδομώντας και αναδομώντας κάθε λόγο, λέξη, σιωπή, έκφραση, αθωώνοντας κάθε λέξη, σιωπή, έκφραση, στιγμή-στιγμή, στιγμές που κινούνται συνεχώς και αλλάζουν μην και ενοχοποιηθούν, βαρύνουν, αδρανήσουν, ψυχρανθούν και νεκρώσουν.

ΤΟ ΑΡΧΑΙΟ ∆ΡΑΜΑ

Θέατρο των Θεάτρων. Αρχέγονες οι ρίζες του. Κίνησε από τραγούδι καιμε την έλευση του άγριου ∆ιονύσου στην αγορά της ελληνικής πόλης, φάνηκε ∆ιθύραμβος. Στην πόλη της Αθήνας, στην Άμεση ∆ημοκρατία της και την Εκκλησία του ∆ήμου της και «εν ονόματί» τους, με τον πολιτισμό του άγριου διονυσιακού ρυθμού, στο φως και το μέτρο το απολλώνειο (Νίτσε), φανερώθηκε Αρχαίο Δράμα αιώνιο, σαν «αρχική υπόσταση» ποίησης ανθρωπιστικού πολιτισμού, μέσα στη Λαϊκή Παράδοση, διαχεόμενο συνεχώς στην καθημερινότητα των ανθρώπων, είτε το γνωρίζουν και το συνειδητοποιούν, είτε όχι.

Το Αρχαίο Δράμα είναι και θέατρο Σκιών, λαϊκού εξπρεσιονισμού, είναι και Θέατρο Νο και Όπερα, Κινέζικη Όπερα και πολλά άλλα. Είναι και κάθε σύγχρονο εξπρεσιονιστικό, αστικό, μικροαστικό δράμα. Κάθε δράμα Αρχαίου ∆ράματος, πυκνώνει στη διάρκεια μιας μέρας, την σύμπασα κοσμική ύπαρξη. Την ιστορία της κοινωνίας του ανθρώπου. Συμπυκνώνει κάθε κίνηση ιστορίας, κάθε αισθητική, κοινωνική, επιστημονική, πολιτική γνώση. Κάθε δράμα, λέει πολλά με το λόγο του και την έκφραση σώματος και υπονοεί περισσότερα στην παταγώδη σιωπή του.

ΟΙ∆ΙΠΟ∆ΑΣ ΤΥΡΑΝΝΟΣ

Το έργο του Σοφοκλή «Οιδίποδας Τύραννος» θεωρείται ένα από τα πιο αντιπροσωπευτικά δείγματα δράματος, μαζί με τους «Πέρσες» του Αισχύλου και τους «Όρνιθες» του Αριστοφάνη. Γράφτηκε το 420 π.Χ. Ο Εμφύλιος πόλεμος Αθήνας-Σπάρτης μαινόταν και κατέστρεφε. Ο λοιμός έπεσε κι αφάνισε την Αθήνα. Ο Περικλής, στρατηγός της δημοκρατίαςκαι του πολέμου μαζί –πολέμου που δεν ήθελε ο Σοφοκλής–, καθαιρέθηκε και ξανακλήθηκε και σύντομα πέθανε από λοιμό. Στο έργο, στην Αθήνα και τη Θήβα τότε, κοινωνία που έγινε όχλος. Περικλής στην Αθήνα, Οιδίποδας στο έργο του Σοφοκλή, στη Θήβα. Περικλήδες πολέμου και δημοκρατίας και Οιδίποδες μοιραίοι και σήμερα. Καθιστούν το έργο πιο επίκαιρο παρά ποτέ. Το πιο πρόσφορο για να αναπαρασταθεί και να πλαστεί σήμερα, φέρνοντας το μύθο στο σήμερα και όλα να είναι σα να γίνονται και σήμερα και τότε. 

Στον «Άμλετ» του Σαίξπηρ, ο ήρωας λέει: «Γεννήθηκα να φέρω τον αναποδογυρισμένο κόσμο στα ίσια του. Όλα τα άλλα είναι σιωπή» και στο έργο «Οιδίποδας Τύραννος» τα πιο πολλά είναι σιωπή. Πίσω από την πρώτη ανάγνωση, θεοκρατικού, θεολογικού μύθου, όπου όλα τα κάνουν οι θεοί, υπάρχει η πραγματικότητα. Υπάρχουν άλλες ερμηνείες, μύθοι και αλήθειες. Υπάρχει η δυνατότητα να αποφασίζουν και οι άνθρωποι για τις μοίρες τους. Στην ελεύθερη έκφραση-μετάπλασή μας υπονοείται συνεχώς πως θεοί δεν υπάρχουν. Υπάρχουν άνθρωποι, κατεστημένα ιερατεία και κοινωνία ανθρώπων. Σε εμάς υπονοείται και ως Προμηθέας, ο Οιδίποδας και ως Περικλής και ως ο κάθε σημερινός Οιδίποδας και Περικλής αυταπατώμενος και απατών.

Ο «Οιδίποδας Τύραννος» είναι όνειρο στο όνειρο της ζωής, εφιάλτης, μόρα, του Έντγκαρ Άλαν Πόε, είναι και όνειρο τρικυμίας χειμωνιάτικου παραμυθιού, καλοκαιριάτικης νύχτας του Σαίξπηρ καιόνειρο του τίποτα που είναι το παν, του Μπέκετ, όνειρο αποστασιοποιημένης επανάστασης φιλίας του Μπρεχτ, όνειρο φεγγαρόφωτου του Ματωμένου Γάμου του Λόρκα. Είναι παραδοσιακή «παραλογιά». Τραγούδι του Νεκρού Αδερφού, θάμα κι αντίθαμα, να περπατούν οι ζωντανοί με τους απεθαμένους. Η ζωή «εν τάφω» και ο τάφος σπίτι των ζωντανών, που γίνεται σπίτι ζωής, φιλίας, αγάπης, ανθρωπιστικού πολιτισμού, πέρα από κάθε βαρβαρότητα. Είναι το σήμερα, το χτες και το αύριο. 

ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ – ΜΕΤΑΠΛΑΣΗ

«Ω, ΦΩΣ ΠΟΥ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ ΜΟΥ ∆ΕΝ ΦΤΑΝΕΙΣ!»

Στην παράσταση-ελεύθερη απόδοση, στο σήμερα, του έργου του Σοφοκλή «Οιδίποδας Τύραννος», με υπότιτλο: «Ω, ΦΩΣ ΠΟΥ ΣΤΑΜΑΤΙΑ ΜΟΥ ΔΕΝ ΦΤΑΝΕΙΣ!», λάβαμε πρώτα-πρώτα υπόψη μας πως κανείς σήμερα δεν γνωρίζει πώς ανέβαιναν τα δράματα τότε. Γνωρίζουμε όμως ότι το κάθε αρχαίο δράμα, μαζί και το έργο «Οιδίποδας Τύραννος», ζει ως αρχική υπόσταση ποίησης ανθρωπιστικού πολιτισμού ως τα σήμερα, άρρηκτα δεμένο με τη Λαϊκή Παράδοση και διαχέεται στην καθημερινότητά μας. 

Πολλά από αυτά που λέει το έργο ξεπερνούν την εποχή του κι αγγίζουν το σήμερα. Κάποια ξεπερνούν και την εποχή μας, αποδείχνοντας πως σε πτυχές της, εκείνη η εποχή, ήτανε πιο μπροστά κι από τη δική μας. Υπάρχουν και πολλά στο έργο που είναι νεκρά. Αυτά τα αποβάλουμε, κάνοντας την απαραίτητη αναδημιουργία, κατά την ανάγκη της εποχής μας, σε επιμέρους κυρίως ζητήματα, αφήνοντας ακέραιη τη δομή και την «αρχική υπόσταση». Φέρνουμε το μύθο στις μέρες μας, φανερώνοντας ένα σενάριο, από τα τόσα σενάρια που υπονοεί ο Σοφοκλής στη σιωπή του, που έγραψε το έργο, κατά την ανάγκη της εποχής του, σε πρώτη ανάγνωση, παραδίνοντάς το ελεύθερο στην αιωνιότητα, να αναδημιουργηθεί κατά την ανάγκη της κάθε εποχής. Να φανερώνει ο κάθε αναδημιουργός, ερμηνευτής, θεατής, το σενάριο, την αλήθεια, το μύθο, πίσω από τον μύθο, πίσω από την αλήθεια, πίσω από το σενάριο, το πρωτοφανέρωτο.

Στην παράστασή μας αναπαριστούμε το έργο σα να γράφτηκε σήμερα, για το σήμερα, σαν όλα να γίνονται μαζί και τότε και τώρα. Θέλουμε μιαμετάπλαση-παράσταση, σαν παραδοσιακή «παραλογιά», σαν σημερινό παραδοσιακό και μοντέρνο δράμα ερωτικό, υπαρξιακό, δράμα εξουσίας, θρίλερ αγωνίας και τρόμου, δράμα αγάπης, λύτρωσης, εξέγερσης ,φιλίας και καταλλαγής. Θέλουμε παράσταση βιωματική, χειροποίητη, όμορφη, σα τον πίσω κήπο, τον πίσω περίβολο, την πίσω αυλή του σπιτιού, με τη ροδιά, τα άνθη, τη ρίγανη, τα τσαμπιά σταφύλια, τ’ αγριόχορτα.

Παράσταση γλυκιά, σαν την πρώτη κουταλιά γλυκού του κουταλιού, στυφή σαν το πρώτο φιλί που δεν πήραμε, δυνατή σαν το πάθος για το πρώτο φιλί που μισοπήραμε πίσω από μια πόρτα στο μισοσκόταδο.

∆ίπολα αντιθέτων κατακλύζουν τον κόσμο (Ηράκλειτος), κάποια δίπολα αντιθέτων, θέλουμε να διαπνέουν την παράστασή μας ιδιαίτερα: Αρχική υπόσταση–χάος, (πυρ-φωτιά), ύπαρξη-ανυπαρξία, συνειδητό-ασυνείδητο, αθωότητα-ενοχή, ετερότητα-εγωπάθεια, κοινωνικό-ατομικό, φως-σκοτάδι, άγνοια-γνώση, επιστήμη-πρόληψη, αισθητική-ακαλαισθησία, πολιτική-θρησκεία, κοινωνικό-ατομικό, ελευθερία-καταπίεση, κίνηση-ακινησία, θέρμη-ψυχρότητα, δόμηση-αποδόμηση, ενέργεια-αντενέργεια, δράση-αντίδραση, επανάσταση-αντεπανάσταση, δημοκρατία-τυραννία, αγάπη-φθόνος, φιλία-αντιπαλότητα, όχλος-κοινωνία, ανθρωπισμός-αντιανθρωπισμός, πολιτισμός- βαρβαρότητα, φυσικό-αφύσικο, όμορφο-άσχημο, ζωή-θάνατος.

Η παράστασή μας, θέατρο μέσα στο θέατρο της ζωής, όνειρο μέσα στο όνειρο, που γίνεται εφιάλτης, μόρα και στο τέλος λύτρωση, ηδονή, ευτυχία, ελευθερία. Αρχίζει από την πλατεία, την κοινωνία, με το ένα πόδι του θιάσου στην πλατεία και το άλλο στο έργο, στην παράσταση και τελειώνει με το ένα πόδι στο έργο, στην παράσταση και το άλλο στην πλατεία, όταν ο θίασος βγαίνει από τους ρόλους και κάποιος ηθοποιός λέει σαν ένας από την πλατεία, την τελευταία ατάκα. Όλοι στην παράσταση είναι χορός. Στην αρχή χορός-όχλος, φθόνου, που γυρνά σε κύκλο θανάτου, χαμένος στο σκοτάδι του ασυνείδητου, του Εγώ. Ο Οιδίποδας βγάζει τα μάτια του, βλέπει φως με τα μάτια των άλλων, ο κύκλος σπάει και το μοιρολόι θανάτου γίνεται ύμνος ζωής, φιλίας, αγάπης.

*

Γραφείο Τύπου NEW STAR

Phone: 2108220008, 2108220023

E-mail: newstarcine@gmail.com

W: http://newstarartcinema.gr/