Ο Naji al-Ali
Ο Naji al-Ali
γεννήθηκε σ' ένα χωριό που δεν υπάρχει πια.
Στα δέκα του, ήτανε πρόσφυγας στη Σιδώνα
και τη Σατίλα. Μάζευε πορτοκάλια, δούλευε στα εργοστάσια,
μάθαινε για τις μηχανές αυτοκινήτων. Τον πατέρα του τον θάψανε
στον προσφυγικό καταυλισμό.
Ο Naji al-Ali έμαθε γράμματα στις τεχνικές σχολές
και τα κατηχητικά. Ζωγράφιζε ένα παιδί
μες στα κουρέλια, που κοίταγε και δεν μπορούσες
να το κοιτάξεις. Ζωγράφιζε στάχυα, συρματοπλέγματα, σκοτωμένους, λουλούδια.
Και μια πέτρα, μικρή, γιατί ο τόπος του σ' αυτό είχε συμπυκνωθεί.
Κι έτσι, έβγαλε στο τέλος το ψωμί του
με σκίτσα, που ούτε ένα δεν έχω δει να χαχανίζει.
Γύρισε χώρες πολλές, και τον σκοτώσανε στο Λονδίνο,
από κοντά πυροβολώντας τον
στο αριστερό μάτι, που όπως το δεξί, έκλαιγε μες στην πένα του.
Δεν τον αφήσανε ούτε νεκρό
να επιστρέψει στου προσφυγικού καταυλισμού το χώμα.
Και τ' άγαλμά του, στο ίδιο αυτό στρατόπεδο, δεν δέχτηκαν
να υπάρχει. Κι' αυτό στο μάτι το πυροβόλησαν,
κ έπειτα, σαν το χωριό του, το αρπάξαν, για να μη
μείνει ίχνος του κανένα.
Κανένας, φυσικά, δεν πήγε σε πορεία στη μνήμη του
--έτσι κι αλλιώς, δεν καταδέχτηκε ποτέ να ζωγραφίσει πολιτικούς--
ούτε και τόλμησε κανείς να πει "Εγώ είμαι ο Naji al-Ali",
γιατί κανείς δεν θα 'θελε, ούτε στιγμή, να είναι αυτός.
γεννήθηκε σ' ένα χωριό που δεν υπάρχει πια.
Στα δέκα του, ήτανε πρόσφυγας στη Σιδώνα
και τη Σατίλα. Μάζευε πορτοκάλια, δούλευε στα εργοστάσια,
μάθαινε για τις μηχανές αυτοκινήτων. Τον πατέρα του τον θάψανε
στον προσφυγικό καταυλισμό.
Ο Naji al-Ali έμαθε γράμματα στις τεχνικές σχολές
και τα κατηχητικά. Ζωγράφιζε ένα παιδί
μες στα κουρέλια, που κοίταγε και δεν μπορούσες
να το κοιτάξεις. Ζωγράφιζε στάχυα, συρματοπλέγματα, σκοτωμένους, λουλούδια.
Και μια πέτρα, μικρή, γιατί ο τόπος του σ' αυτό είχε συμπυκνωθεί.
Κι έτσι, έβγαλε στο τέλος το ψωμί του
με σκίτσα, που ούτε ένα δεν έχω δει να χαχανίζει.
Γύρισε χώρες πολλές, και τον σκοτώσανε στο Λονδίνο,
από κοντά πυροβολώντας τον
στο αριστερό μάτι, που όπως το δεξί, έκλαιγε μες στην πένα του.
Δεν τον αφήσανε ούτε νεκρό
να επιστρέψει στου προσφυγικού καταυλισμού το χώμα.
Και τ' άγαλμά του, στο ίδιο αυτό στρατόπεδο, δεν δέχτηκαν
να υπάρχει. Κι' αυτό στο μάτι το πυροβόλησαν,
κ έπειτα, σαν το χωριό του, το αρπάξαν, για να μη
μείνει ίχνος του κανένα.
Κανένας, φυσικά, δεν πήγε σε πορεία στη μνήμη του
--έτσι κι αλλιώς, δεν καταδέχτηκε ποτέ να ζωγραφίσει πολιτικούς--
ούτε και τόλμησε κανείς να πει "Εγώ είμαι ο Naji al-Ali",
γιατί κανείς δεν θα 'θελε, ούτε στιγμή, να είναι αυτός.
Naji al-Ali
Wikipedia, μτφρ.: Lenin Reloaded
(Με προσθήκες της Μποτίλιας)
Ο Naji al-Ali γεννήθηκε το 1938 περίπου στο βόρειο Παλαιστινιακό χωριό Al-Shajara, μεταξύ της Τιβεριάδας και της Ναζαρέτ, τώρα εκτοπισμένο από τον συνοικισμό moshav Ilaniya. Εξορίστηκε στο νότιο Λίβανο μαζί με την οικογένειά του μετά την έξοδο των Παλαιστίνιων το 1948, και έζησε στο στρατόπεδο προσφύγων Ain al-Hilweh, κοντά στη Σιδώνα. Εκεί, πήγε στο σχολείο της Ένωσης Χριστιανικών Εκκλησιών. Αφού αποφοίτησε, δούλεψε στους πορτοκαλεώνες της Σιδώνας, και μετά μετακόμισε στην Τρίπολη, όπου φοίτησε σε επαγγελματική σχολή των Καθολικών για δύο χρόνια.
Ο Χαντάλα. Ο 10χρονος ήρωας του Naji al-Ali. Ο σιωπηλός, αλλά όχι άφωνος μάρτυρας που καταδεικνύει και καταγγέλλει τα εγκλήματα των ιουδαιοναζί.Ο Αλ-Αλί έγραψε:Ο Χαντάλα γεννήθηκε 10 χρονών και θα είναι πάντα 10 χροών. Ήταν εκείνη την εποχή που έφυγα από την πατρίδα μου την Παλαιστίνη. Όταν ο Χαντάλα θα επιστρέψει θα είναι ακόμη 10 χρονών και μετά θα αρχίσει να μεγαλώνει. Η στάση του, πισώπλατα με τα χέρια ενωμένα, συμβολίζει αφενός την «απόρριψη σε μια εποχή που οι λύσεις μάς παρουσιάζονται με τον αμερικανικό τρόπο» και αφετέρου «την απόρριψη όλων των σημερινών αρνητικών ρευμάτων στην περιοχή μας». Ο Χαντάλα είναι το σύμβολο μιας δίκαιης υπόθεσης. Είναι το βέλος της πυξίδας που δείχνει σταθερά προς την Παλαιστίνη με την πανανθρώπιμη έννοια. Είναι το σύμβολο μιας δίκαιης υπόθεσης, ανεξάρτητα από το αν αυτή αφορά την Αίγυπτο, το Βιετνάμ ή τη Νότια Αφρική. (Προσθήκη Μποτίλιας).
 |
| Ο Χαντάλα στην Αφρική (https://kanan48.wordpress.com/naji-al-ali/) |
Ο Naji al-Ali, το 1960, έγινε μέλος της Λιβανέζικης Ακαδημίας Καλών Τεχνών, αλλά δεν μπόρεσε να συνεχίσει τις σπουδές του γιατί φυλακίστηκε για πολιτικούς λόγους λίγο αργότερα. Όταν αποφυλακίστηκε, μετακόμισε στην Τύρινθο, όπου εργάστηκε ως δάσκαλος σκίτσου στο Κολλέγιο Ja'fariya.
[...]
Το 1963, ο Naji al-Ali μετακόμισε στο Κουβέιτ, προσπαθώντας να εξοικονομήσει χρήματα για να σπουδάσει τέχνη στο Κάιρο ή τη Ρώμη. Εκεί εργάστηκε ως εκδότης, σκιτσογράφος, σχεδιαστής και συντάκτης στην αραβική εθνικιστική εφημερίδα Al-Tali'a. Μετά το 1968, εργάστηκε στην εφημερίδα Al-Siyasa. Στην περίοδο αυτή, επέστεψε πολλές φορές στο Λίβανο. Το 1974, άρχισε να εργάζεται στην λιβανέζικη εφημερίδα Al-Safir, το οποίο του επέτρεψε να επιστρέψει στο Λίβανο για περισσότερο χρόνο. Κατά την εισβολή του Ισραήλ στο Λίβανο, συνελήφθη για λίγο από τις δυνάμεις κατοχής, μαζί με άλλους κατοίκους του Ain al-Hilweh. Το 1983 ξαναμετακόμισε στο Κουβέιτ για να εργαστεί για την Al-Qabas και το 1985 μετακόμισε στο Λονδίνο, όπου εργάστηκε για την διεθνή της έκδοση ως το θάνατό του.
Το 1984, η εφημερίδα Guardian τον περιέγραψε ως "ό,τι κοντινότερο υπάρχει στην Αραβική κοινή γνώμη."
Στην καριέρα του ως πολιτικός σκιτσογράφος, ο Naji al-Ali δημιούργησε πάνω από 40.000 σκίτσα. Σε γενικές γραμμές, αφορούν την κατάσταση του παλαιστινιακού λαού, και απεικονίζουν τα βάσανα και την αντίστασή του, ασκώντας σκληρή κριτική στο Ισραηλινό κράτος και την "παράνομη ισραηλινή κατοχή", την ηγεσία των Παλαιστινίων, και τα αραβικά καθεστώτα. [...] Σε αντίθεση με πολλούς πολιτικούς σκιτσογράφους, δεν εμφανίζονται στο έργο του συγκεκριμένοι πολιτικοί. Όπως δήλωσε ο ίδιος: "έχω ταξική αντίληψη, και για αυτό το λόγο έχουν αυτή τη μορφή τα σκίτσα μου. Αυτό που έχει σημασία είναι να ζωγραφίζεις καταστάσεις και πραγματικότητες, όχι προέδρους και ηγέτες."
Δεν έχει ακόμα απαντηθεί ποιος άνοιξε πυρ εναντίον του Naji al-Ali έκω από τα λονδρέζικα γραφεία της εφημερίδας Al Qabas στις 22 Ιουλίου 1987, τραυματίζοντάς τον στο αριστερό μέρος του μετώπου. Ο Naji al-Ali παρέμεινε αναίσθητος ως τον θάνατό του, στις 29 August 1987. Αν και στη διαθήκη του είχε ζητήσει να τον θάψουν δίπλα στον πατέρα του, στο Ain al-Hilweh, αυτό κατέστη αδύνατο, και έτσι θάφτηκε στο Λονδίνο, στο ισλαμικό κοιμητήριο Brookwood. Η αστυνομία συνέλαβε τον Ismail Sowan, έναν 28χρονο Παλαιστίνο ερευνητή στο Πανεπιστήμιο Hull [...] αργότερα, ο Hull ομολόγησε ότι δούλευε και για το PLO και τις μυστικές υπηρεσίες Μοσάντ του Ισραήλ. Ένας δεύτερος ύποπτος που συνέλαβε η Σκότλαντ Γιάρντ είπε επίσης ότι ήταν διπλός πράκτορας. Αργότερα, αποκαλύφθηκε ότι η Μοσάντ είχε δύο διπλούς πράκτορες που εργαζόταν σε ομάδες εκτελεστών του PLO, και ότι ήξερε από πριν για την επικείμενη δολοφονία.
Ένα άγαλμα του Naji al-Ali, το οποίο φιλοτέχνησε ο Charbel Faris, ανεγέρθηκε στη βόρεια είσοδο του στρατοπέδου προσφύγων Ain al-Hilweh, εκεί που ο Naji al-Ali πέρασε τα περισσότερα νεανικά του χρόνια και άντλησε, κατά πάσα πιθανότητα, την έμπνευσή του. [...] Το άγαλμα κρατά μια πέτρα στο δεξί και ένα βιβλίο με ζωγραφιές στο αριστερό χέρι.
Λίγο μετά την ανέγερσή του, το άγαλμα καταστράφηκε από αγνώστους. Όπως ο ίδιος ο al-Ali, πυροβολήθηκε στο αριστερό μάτι.
Το άγαλμα επιδιορθώθηκε και ξαναστήθηκε, αλλά κατόπιν εξαφανίστηκε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.