Λευκή ρετροσπεκτίβα σε φόντο κόκκινο – Δ' Μέρος: Κόκκινος Θερισμός – Με αφορμή την επαναλειτουργία της Αλκυονίδας και του Studio (4 από 5) – Ταινίες (VIDEO)

Μικρό οδοιπορικό μνήμης μέσα από σινεμά και γεγονότα της ταξικής πάλης που σημάδεψαν τα χρόνια μας

Δ'

 

Πάμε μωρό μου σινεμά

Μπάμπης Ζαφειράτος

 

 

Πάμε μωρό μου σινεμά
Για Χιούστον Κόπολα ή Ντε Πάλμα
Να ξαναβρούμε το ΠΙΓΚΑΛ
Το ΚΥΨΕΛΑΚΙ και την ΑΛΜΑ

 

Διάλεξε θρίλερ ή νουάρ
Δυο ώρες φυγή και αυταπάτη
Που απ’ τον καθρέφτη κάποιου μπαρ
Ο Μπόγκυ θα μας κλείνει μάτι

 

Γουστάρω πάλι σινεμά
Μελβίλ ή Πέκινπα ή Ραίη
Πάμε μωρό μου στο ΠΑΛΛΑΣ
Στην ΑΕΛΛΩ στο ΜΠΡΟΝΤΓΟΥΑΙΗ

 

Μπροστά στο μαγικό πανί
–Το χέρι σου μες στο δικό μου–
Ζούμε διπλά κάθε σκηνή
Γινόμαστε ήρωες εκτός νόμου

 

Έχουμε χάσει Μπουνιουέλ
Τρυφώ Ντασέν και Τορνατόρε
Παίζονται τώρα στο ΛΙΛΑ
Στο ΒΟΞ στο ΕΚΡΑΝ και στο ΑΜΟΡΕ

 

Μετά από μια στενή επαφή
Που θα ’μαστε πιο λίγο μόνοι
Θα ’ναι γλυκιά η επιστροφή
Στου μέλλοντός μας την οθόνη

 

Free Cinema ή Nouvelle Vague;
Ράις Γκοντάρ ή Μονιτσέλι;
ΑΣΤΥ μωρό μου ή ΟΝΤΕΟΝ
ΝΙΡΒΑΝΑ STUDIO ή ΕΛΛΗ;

 

Δείξε μου πόσο μ’ αγαπάς
Μη μου αρνηθείς σινεμαδάκι
Ας είναι και με happy end
Μα πρέπει να βιαστείς λιγάκι

 

Έλα. Οι Ταβιάνι κι ο Βαντίμ
Ο Παζολίνι ο Κουροσάβα
Μας περιμένουν στο ΦΙΛΙΠ
στο ΑΛΕΞ στο ΑΘΗΝΑΙΟΝ στην ΑΒΑ

 

Πάμε μωρό μου όπου μου πεις
Κι όπου ποθεί η ψυχή σου πάλι
Στα Ιλίσια ή στην Κηφισιά
Στο Φάληρο ή στην Αμφιάλη

 

Χειμερινό ή θερινό;
Αϊζενστάιν ή Ντε Σίκα;
ΑΛΚΥΟΝΙΔΑ ή ΑΛΦΑΒΙΛ;
ΑΪΝΤΑ ΚΑΡΜΕΝ ή ΑΜΙΚΑ;

 

Θνητοί οι πρωταγωνιστές
Θεοί εμείς απ’ την πλατεία
Και σταυρωμένοι εραστές
Κι επαναστάτες με αιτία

 

Έχει πρεμιέρα με Λουί Μαλ
Ρενέ Λεόνε και Αντονιόνι
Λέγε. ΙΝΤΕΑΛ ή ΕΤΟΥΑΛ;
Στο ΔΑΝΑΟ ή στην ΑΝΕΜΩΝΗ;

 

Πάμε μωρό μου σινεμά
Στου σκοταδιού το αργό ταξίδι
Μετά θα δούμε κριτική
Του Ακτσόγλου και του Ραφαηλίδη

 

Μια αναπαράσταση η ζωή
Πρόβα αόρατου θιάσου
Εσύ να γίνεσαι βροχή
Να πνίγομαι στη αγκαλιά σου

 

Και στην καρδιά μας θ’ αντηχεί
Σαν χαμηλώνουνε τα φώτα
Της Καραΐνδρου η μουσική
Του Μορικόνε και του Ρότα

 

Κι άμα ο κόσμος πάει στραβά
Να δεις πώς θα ’ρχεται στα ίσα
Κι η αγάπη μας παντοτινά
Θα στέκει σαν γιγαντοαφίσα

 

Διώξε τα σύννεφα του χθες
Πάμε μαζί και χαμογέλα
Διάλεξε τ’ όνειρο που θες
Τζίλντα μου Μαίριλυν και Στέλλα

 

…………………………………

 

Έξω το φως είναι απειλή
Σκληρή η σιωπή τα λόγια στείρα
Η πόλη που πυροβολεί
Με σιγαστήρα

 

(1979-2021)

____________

 

Το Πάμε μωρό μου σινεμά, 11στροφο, γράφτηκε από Σεπ. 1979 έως Ιαν. 1980 και πρωτοδημοσιεύτηκε σε αυτή τη Ρετροσπεκτίβα, σαν προοίμιο σε κάθε μια από τις 4 συνέχειές της (17 και 31/12/2014, 7 και 15/1/2015).

Σε αυτή την ολοκληρωμένη 19στροφη μορφή του, με στίχους που για διάφορους λόγους είχανε μείνει εκτός και με άλλους που γράφτηκαν στην πορεία, δημοσιεύτηκε στην Κατιούσα, στις 28/2/2021: Πάμε μωρό μου σινεμά – Μικρή ελεγεία για τα σινεμά που αγαπήσαμε και θ’ αγαπάμε πάντα, όπου υπάρχει και η  εξελικτική του διαδρομή. Την ίδια μέρα δημοσιεύτηκε και στην Μποτίλια Στον Άνεμο.

Η 11στροφη εκδοχή παραμένει μόνο, και για την... ιστορία, στη συγκεντρωτική σελίδα των περιεχομένων της Ρετροσπεκτίβας.

*

«Για σας ο κινηματογράφος είναι θέαμα.

Για μένα είναι σχεδόν μία αντίληψη του κόσμου.

Ο κινηματογράφος είναι φορέας της κίνησης.

Ο κινηματογράφος ανανεώνει τις λογοτεχνίες.

Ο κινηματογράφος είναι τόλμη.

Ο κινηματογράφος είναι αθλητής.

Ο κινηματογράφος διαδίδει ιδέες.

Αλλά ο κινηματογράφος είναι άρρωστος.

Ο καπιταλισμός τού έριξε στα μάτια χρυσόσκονη.

Επιτήδειοι επιχειρηματίες τον σέρνουν στους δρόμους.

Ο κομμουνισμός πρέπει να διαφυλάξει τον κινηματογράφο
από τα χέρια των κερδοσκόπων...».

Βλαντιμίρ Μαγιακόβσκη, 1922

   
Λευκή ρετροσπεκτίβα σε φόντο κόκκινο

(Από την αφήγηση ενός παλιού Αμπελοκηπιώτη)

Δ' Μέρος: Κόκκινος Θερισμός

Αναφορές

Ενδεικτικά: Η Γυάρος και η «Συκιά του Γλάστρα». Το STUDIO του Καψάσκη, του Στεργιάκη και του Κοσσυβάκη.Ο Κόκκινος Θερισμός του Τσίπρα...

 

*

 

Σινεμά:

Αλκυονίς, Studio 1 και 2, Studio,  Αμόρε

*

Ταινίες:

Solaris (1968, 1972, 2002), Γιοζίμπο (1961), Χίτλερ (1977), NON OMNIS MORIAR (2014)

Ντάσιελ Χάμμετ και Κόκκινος Θερισμός

*

Πρόσωπα:

Μαγιακόβσκη, Βελισσάριος Κοσσυβάκης (της αναγγέννησης δυο θρυλικών αιθουσών), οι σκηνοθέτες: Σωκράτης Καψάσκης, Αλέξης Δαμιανός, Αλέκος Γαλανός, ξανά ο Αντώνης Στεργιάκης,  Γιώργος Τζιότζιος (του ΣΙΝΕΜΑ), Αλεχάντρο Κάστρο Εσπίν (Κουβανός πολιτικός), Λίλα Καφαντάρη (ηθοποιός, βουλευτίνα του ΚΚΕ), Βασίλης Ραφαηλίδης (πάντα), Ασσαντούρ Μπαχαριάν (Ζωγράφος), Βαγγέλης Σιδέρης (Πολιτικός Μηχανικός - Ο Αλκυονίδας), Δημήτρης Αρμακόλας (Γλύπτης), οι σκηνοθέτες: Γιώργος Μεσάλας, Μανούσος Μανουσάκης, Θόδωρος Αγγελόπουλος

*
Α' Μέρος: Αλεξ-ίσφαιροι

Β΄Μέρος: Τα Μεροκάματα του Τρόμου

Γ' Μέρος: Σκοτάδι και φως

Α', Β', Γ' και Δ' Μέρος:
Ρετροσπεκτίβα (4)

*

Αλκυονίδας και STUDIO εποχή

Από 23 Οκτ. 2014 η Αλκυονίς ζεσταίνει πάλι τις νύχτες μας

Γεννήθηκαν με δύο χρόνια διαφορά

Και το STUDIO, από 14 Δεκ. 2014

Ξαναγεννιούνται δίδυμα

_________________________________________________

Μια πρώτη μορφή του κειμένου που ακολουθεί, δημοσιεύτηκε σαν καλωσόρισμα στην επανεμφάνιση της Αλκυονίδας και του STUDIO με τίτλο: STUDIO: Το δεύτερο, μετά την Αλκυονίδα, παν-όραμα του Βελισσάριου Κοσσυβάκη.
Στην παρούσα τελική γραφή υπάρχουν νέα κείμενα, και προγράμματα από τη συλλογή της Μποτίλιας.
Οι χρονολογίες των προγραμμάτων αναμένουν την ταυτοποίησή τους από τον Βελισσάριο.
Ο χρόνος προβολής των ταινιών, όπως σημειώνεται σε κάποια από αυτά, θεωρείται προσωρινός μέχρι την τελική έγκριση του καθ' ύλην αρμόδιου.
Τον ευχαριστούμε και από αυτήν τη θέση.

Η ρετροσπεκτίβα-αφιέρωμα στο κόκκινο σινεμά της (αιώνιας) νιότης μας θα ολοκληρωθεί εντός… ολίγου προσεχώς.

Μπ.Σ.Α.

_____________________

1967, 1969. Έτη σωτήρια, στην κυριολεξία, για τους σινεμαδόφιλους και τους "αντιστασιακούς" εν μέσω… εθνοσωτηρίου.

Αλκυονίς και STUDIO. Δυο σινεμά που έπαιξαν ρόλο πρωτεύοντα στην κινηματογραφική (και όχι μόνο) παιδεία της γενιάς του ’70, της γενιάς του Πολυτεχνείου, ας πούμε. Άλλο αν αργότερα κάποιοι από αυτή την πολλά υποσχόμενη γενιά, βγαίνοντας από το φωτεινά σκοτάδια δεκάδων ταινιών, καμωμένων από τα πιο πρωτοπόρα μυαλά της 7ης τέχνης, κράτησαν μόνο τα σκοτάδια (ονόματα μη λέμε).

Συνέντευξη στον Δημήτρη Φύσσα τον Οκτ. του 2013 (Δημοσίευση 2/12/2013) [59]

Αλκυονίς και STUDIO. Γεννήθηκαν με δύο χρόνια διαφορά. Ξαναγεννήθηκαν πρόσφατα, ταυτόχρονα σχεδόν ‒ούτε δυο μήνες απόσταση: 26 Οκτωβρίου 2014 η Αλκυονίς, 14 Δεκεμβρίου το Studio.

Κι αυτό χάρη στο πείσμα και την τρέλα και το όραμα του Βελισσάριου Κοσσυβάκη, καλλιτεχνικού διευθυντή της New Star Cinema –του Τριανόν, της Αλεξάνδρας -I,II, του καλοκαιρινού Ζέφυρου– που από το 2001 μάς έχει κακομάθει:

 

... ... ...

STUDIO "1" & "2"

Σωκράτης Καψάσκης (1928-2007) [60]

Εν αρχή ην το STUDIO (2) της οδού Τρικόρφων 3 και 3^ης Σεπτεμβρίου 69. Άνοιξε έξι μόλις μήνες μετά το πραξικόπημα των παπαδοπουλαίων.

Είναι το όραμα του ποιητή, σκηνοθέτη και χαλκέντερου μεταφραστή τού κατά
Τζόυς Οδυσσέα, μα και βαθύτατου μελετητή των Σολωμού και Κάλβου: του αλησμόνητου Σωκράτη Καψάσκη.

Στεγάστηκε στον χώρο του πρωτοποριακού θεάτρου Πορεία, όραμα κι αυτό ενός μοναχικού Ηνίοχου του θεάτρου και του κινηματογράφου με τη δική του πεισματική πορεία: του Αλέξη Δαμιανού της Ευδοκίας. Eδώ παίχτηκαν και «Τα κόκκινα φανάρια» (1962-1964) του Αλέκου Γαλανού με Μαίρη Χρονοπούλου.

Κι εδώ ήρθε τον Οκτώβρη του 1967 να στήσει ο Καψάσκης την οθόνη του ‒παντός καιρού και με φοιτητικό αργότερα. Είναι η πρόταση-απάντηση στην αμερικανοκίνητη χούντα και στα χολυγουντιανά κατασκευάσματα. Κι αρχίζει η νέα εποχή με τις μεγάλες ταινίες του σινεμά. Είναι εντέλει ο Οκτώβρης του Καψάσκη. Αλλά αυτός ο άνθρωπος είναι από μόνος του μια άλλη ιστορία...

Πηγή: εφημερίδα "Τα Νέα" 21/11/1967

Πρώτη ταινία «Ο ενεχυροδανειστής». Κι ακολουθούν (ενδεικτικά): «Άγριες φράουλες» του Μπέργκμαν· «Κλέφτης ποδηλάτων» του Ντε Σίκα· «Η κυρία με το σκυλάκι» του Γιόσιφ Κέιφιτς· «Ο φασίστας» του Λουτσιάνο Σάλτσε με τον Ούγκο Τονιάτσι· «Η κυρία θέλει έρωτα» του Γκοντάρ με Άννα Καρίνα, Ζαν-Κλωντ Μπριαλύ, Μπελμοντό· «Η κόκκινη έρημος» του Αντονιόνι· «Οι νικημένοι» του Μίκλος Γιάντσο· «Η παρθένα κι ο τσιγγάνος» του Κρίστοφερ Μάιλς από νουβέλα του Ντ. Χ. Λώρενς, με Φράνκο Νέρο, Τζοάνα Σίμκους· «Σάββατο βράδυ, Κυριακή πρωί» του Κάρελ Ράις, με Αλμπερτ Φίνεϋ· «Όσο έχουμε την υγειά μας» και «Γιογιό» του Πιερ Εταίξ· «Τα χέρια πάνω από την πόλη» με Ροντ Στάιγκερ και «Σαλβατόρε Τζουλιάνο (Τζουλιάνο ο Αρχιληστής)» του Φραντζέσκο Ρόζι· «Ο καταδότης» του Τζων Φορντ· «Οι θρύλοι του Καντέρμπουρυ» του Παζολίνι· «Το προξενιό της Άννας» του Βούλγαρη… [Πολλές πηγές]

Πηγή: εφημερίδα "Τα Νέα" 19/03/1973

Το STUDIO (2) άντεξε συμπτωματικά όσο κι χούντα ‒αν και οι βίοι
τους ασύμπτωτοι· έκλεισε το 1973, συνεχίζοντας την Πορεία του τη θεατρική ‒και το όνομά του‒, απ’ το ’80 μέχρι σήμερα.

Πηγή: εφημερίδα "Τα Νέα" 23/02/1973

Ύστερα έρχεται η σειρά του STUDIO (1) στην Πλατεία Αμερικής, Σπάρτης και Κ. Σταυροπούλου 33. Όταν το άνοιξε κι ετούτο ο Καψάσκης, με τη προοπτική να αφήσει της Τρικόρφων, είπε (2) το παλιό και (1) το καινούργιο. Κοντά δυο χρόνια κάνανε συλλείτουργο τα δυο τους.

Πηγή εφημερίδα "Τα Νέα" 07/10/1972

Το 1994, μέχρι την άνοιξη το 2001, τo STUDIO περνάει σε μια άλλη "μορφή" του χώρου, από εκείνες που πάλαιψαν μοναχικά σχεδόν, καθιερώνοντας αίθουσες και πέραν του αμφιβληστροειδούς: Είναι ο Αντώνης ο Στεργιάκης με τους γιους του. Παράλληλα με το ΑΛΦΑΒΙΛ τους, συνέχισαν τον ποιοτικό και ποητικό δρόμο του ιδρυτή του. [Βλ. Μποτίλια για Στεργιάκη - Καψάσκη [61]: 3 μπομπίνες την ημέρα, το γιατρό τον κάνουν πέρα: ΤΑΙΝΙΟΡΑΜΑ 2014 (34+9 φωτό) – Αλφαβίλ & Άστυ – Και ένα επίμετρο Ιστορικής Μνήμης].

Τη δεύτερη αναγέννησή του επιχείρησε ο Γιώργος Τζιότζιος ‒πρώτος διευθυντής του περιοδικού ΣΙΝΕΜΑ (Οκτ. 1989)‒, μέχρι την άνοιξη του 2005, οπότε και έκλεισε οριστικά, μα άνοιξε πόρτα για τον ουρανό, αφού θα γίνει στούντιο λατρείας του Υψίστου, παίζοντας μόνο για τη χάρη Του, για τις ψυχές που ακούνε με μάτια και αφτιά κλειστά και βλέπουνε οράματα:

Η πίστη έρχεται ΜΕ ΤΗΝ ΑΚΟΗ

ΚΑΙ Η ΑΚΟΗ με τον λόγο του Θεού

Ημερ. λήψης: 26/02/2009

ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΟΛΩΝ ΤΩΝ
ΕΘΝΩΝ · ΑΘΗΝΑΣ · ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΑΚΟΗΣ

CHURCH OF ALL NATIONS
ATHENS HEARING MINISTRY

Τώρα η ταμπέλα του θεού αποκαθηλώθηκε. Το STUDIO (1) πήρε από προχτές (14/12/2014) ξανά, μετά 33 χρόνια, όσα τα χρόνια του Χριστούλη μας, τη… γήινη υπόστασή του.

‒‒Μια από τις πρώτες ταινίες, που θα δούμε τον Γενάρη, όπως μας είπε ο Βελισσάριος, θα είναι ο ΧΙΤΛΕΡ (HITLER, ΕΙΝ FILM AUS DEUTSCHLAND, 1977), του Χανς-Γύργκεν Ζύμπερμπεργκ: Το πορτρέτο του Άντολφ Χίτλερ, η «γοητεία του φασισμού», η άνοδος και η πτώση του Γ΄ Ράιχ.

Ένα επτάωρο έπος χωρισμένο σε τέσσερα μέρη, μια ανεπανάληπτη –διάρκειας επτάμισι ωρών– οπτικοακουστική εμπειρία, κι ένα από τα τολμηρότερα κινηματογραφικά πειράματα στην ιστορία του κινηματογράφου· ρηξικέλευθο τόσο από αισθητικής όσο και από πολιτικής άποψης. Πρωτοπαίχτηκε τον Απρίλη που μας πέρασε (2014), αλλά για τεχνικούς λόγους οι προβολές διακόπηκαν.

Η Μποτίλια είχε ετοιμάσει ένα μεγάλο αφιέρωμα, αλλά οι μπλογκιές του μπλόγκερ το εξαφάνισαν. Ευτυχώς σώζεται σε μια πρώτη μορφή και πιστεύουμε πως με την επανακυκλοφορία της ταινίας θα ξαναμιλήσουμε γι αυτόν τον αντιφασιστικό ποταμό. Κι όποιος αντέξει…

‒‒Ακόμα, από 8-14 Γενάρη προβλήθηκε το πολυαναμενόμενο ντοκιμαντέρ για τον 9μηνο αγώνα των χαλυβουργών, NON OMNIS MORIAR (Δεν θα πεθάνω ολάκερος, 2014), από την κολεκτίβα «Lokomotiva», σε σκηνοθεσία της Θεοδοσίας Γραμματικού.

Σε φόντο κατακόκκινο

• «Διατηρώντας την παλιά τους αισθητική ‒θα πει σε πρόσφατη συνέντευξή του ο Βελλισσάριος Κοσσυβάκης‒, αλλά και πολλά από τα στοιχεία της περιόδου που πρωτολειτούργησαν, έχουν εκσυγχρονιστεί για να συνεχίσουν τη μεγάλη τους παράδοση ως ζεστοί και φιλόξενοι χώροι του κέντρου της Αθήνας δίνοντας ζωή και χρώμα στο μέχρι πρότινος απαξιωμένο κέντρο, επί της οδού
  Ιουλιανού η Αλκυονίς και επί τους οδού Σταυροπούλου κοντά στην Πλατεία Αμερικής το Στούντιο» [62].

Ο Βελλισσάριος Κοσσυβάκης με τον Μπέλα Ταρ

Και στο φυλλάδιο της Αλκυονίδας σημειώνει:

• «Η Αλκυονίδα δεν έρχεται μόνο για να φέρει την άνοιξη στην καρδιά του παρατεταμένου πολιτιστικού χειμώνα που πλήττει την πόλη. Έρχεται για να προτείνει μια εναλλακτική προσέγγιση της δημιουργίας σε όλο το φάσμα των τεχνών. Για τον κινηματογράφο. Για το θέατρο. Για τις εικαστικές τέχνες. Για το βιβλίο. Για τη μουσική. Για τον άνθρωπο. Γιατί όποια κι αν είναι η ερώτηση που θέτει η τέχνη, η απάντηση είναι ο άνθρωπος». 

«Οι τέχνες στην υπηρεσία του ανθρώπου». Έτσι θα μπορούσε να συνοψίσει κάποιος το όραμα του Βελισσάριου Κοσσυβάκη. Και παραγματοποιείται με τη New Star Cinema από το 2012 (όπως προαναφέραμε), και τώρα με τα δύο ιστορικά σινεμά που πυρπόλησαν νύχτες και νύχτες στις μέρες μας.

Χαρακτηριστική η έναρξη της Αλκυονίδας με δυο μεγάλα αφιερώματα: Το ένα στον σύντεκνο κομμουνιστή Καζαντζάκη.

Είναι το πρώτο κινηματογραφικό αφιέρωμα στην Ελλάδα για τον μεγάλο Έλληνα συγγραφέα, όπου συνυπήρξαν για πρώτη φορά στη μεγάλη οθόνη τα αριστουργήματα της έβδομης τέχνης, Zorba the Greek, η ταινία των τριών Όσκαρ, Ο Τελευταίος πειρασμός του Μάρτιν Σκορτσέζε και Ο Χριστός ξανασταυρώνεται του Ζυλ Ντασέν με τη θρυλική Μελίνα Μερκούρη.

Ο Βελισσάριος Κοσσυβάκης από τα εγκαίνια της Αλκυονίδας, με το Φεστιβάλ Μνήμης και Τιμής για τον Νίκο Καζαντζάκη (26/10 - 2/11/2014).

Δεύτερο, το 3ήμερο Αφιέρωμα στους πέντε Έλληνες κομμουνιστές δημιουργούς του κινηματογράφου (από Μποτίλια [63]).

Στο πλαίσιο των πολλαπλών εκδηλώσεων διοργανώθηκε, 8-14 Γενάρη, από τη «NEW STAR» –σε συνεργασία με την Πρεσβεία της Κούβας στην Ελλάδα–, και πραγματοποιήθηκε το Φεστιβάλ Κουβανικού κινηματογράφου αφιερωμένο στα 56 χρόνια της Κουβανικής Επανάστασης (καθιερώθηκε από το 2008, ότε και γιορτάστηκαν τα 50χρονά της). 

 

Έτσι είναι με τα οράματα: Κάποιοι βλέπουν, κάποιοι άλλοι τα (ξε)πουλάνε. Και κάποιοι λίγοι, περίεργοι, τα έχουν και τα πραγματοποιούν.

Ειδική μνεία: Αλεχάντρο Κάστρο Εσπίν:

Προσκαλεσμένος από τον αναβιωτή των δυο ιστορικών σινεμά βρέθηκε στην Αθήνα ο Αλεχάντρο Κάστρο Εσπίν –γιος του Ραούλ Κάστρο και της Βίλμας Εσπίν–, μηχανικός με μάστερ στις Διεθνείς Σχέσεις.

Αφορμή στάθηκε και η κυκλοφορία στα ελληνικά, από τις εκδόσεις «New Star editions», του βιβλίου του «Το τίμημα της ισχύος - H αυτοκρατορία του τρόμου», που πρωτοκυκλοφόρησε στα ισπανικά το 2009 και πραγματεύεται τις σχέσεις Κούβας - ΗΠΑ. [Βλέπε προηγούμενη δημοσίευση από Μποτίλια με ετικέτα (Αλεχάντρο) Κάστρο, [64].

Ραούλ Κάστρο - Βίλμα Εσπίν

Ο Αλεχάντρο Κάστρο Εσπίν συμμετείχε ως εθελοντής με τις Διεθνιστικές Αποστολές της Κούβας κατά τον Εμφύλιο στην Αγκόλα –παρά το νεαρό της ηλικίας του τότε (γεννήθηκε το 1965)– όπου και τραυματίστηκε στη Λουάντα, χάνοντας το ένα του μάτι.

Είναι ειδικός ερευνητής σε θέματα άμυνας και εθνικής ασφάλειας. Άρθρα του δημοσιεύονται τακτικά στον κουβανικό Τύπο.

11.051 χιλιόμετρα: Τι είναι η Μαρξιστική-Λενινιστική αλήθεια; [65]

Σημείωση - ειδική μνεία: Διεθνιστική Αλληλεγγύη

1. Ο Εμφύλιος ξέσπασε μετά την ανακήρυξη (Νοέμβρης 1975) της ανεξάρτητης Λαϊκής Δημοκρατίας της Αγκόλας και διεξήχθη σε τρεις περιόδους: 1975-1991, 1992-1994 και 1998-2002. Βλέπε από Μποτίλια Πέτερ Βάις: Άσμα για την επανάσταση. [66]

2. Συνολικά, ο αριθμός των Κουβανών εθελοντών (περιλαμβανομένων αγημάτων, εκπαιδευτικών και γιατρών), που υπηρέτησαν στην Αγκόλα από το 1975-1991, εκτιμάται επισήμως σε 375.000 [67], 2.000 εκ των οποίων έχασαν τη ζωή τους.

Αυτός είναι κυρίως ο λόγος για τον οποία η Κούβα υπήρξε η πρώτη μη αφρικανική χώρα που επισκέφθηκε ο Μαντέλα, μετά την αποφυλάκισή του το 1991. Το 1995, κατά τη Διάσκεψη Αλληλεγγύης Κούβας - Νοτίου Αφρικής, ο Μαντέλα επεσήμανε: «Οι Κουβανοί ήρθαν στην περιοχή μας ως γιατροί, δάσκαλοι, στρατιώτες, εμπειρογνώμονες στον αγροτικό τομέα, αλλά ποτέ ως αποικιοκράτες. Μοιραστήκαμε τα ίδια χαρακώματα στον αγώνα ενάντια στην αποικιοκρατία, την υπανάπτυξη, και το απαρτχάιντ. Εκατοντάδες Κουβανοί έχουν δώσει τη ζωή τους, κυριολεκτικά, σε έναν αγώνα που ήταν, πρώτα και κύρια, δικός μας και όχι δικός τους. Εμείς οι Νοτιοαφρικανοί τους χαιρετίζουμε. Ορκιζόμαστε πως δεν θα ξεχάσουμε ποτέ το λαμπρό αυτό παράδειγμα ανιδιοτελούς διεθνισμού». Πηγή Σημ. 2 [68]

Λαμία. Ο Βελισσάριος, στο κέντρο με τον... Τσε, κάτω από το άγαλμα του Άρη, κατά την επίσκεψη του Αλεχάντρο Κάστρο Εσπίν, στις Θερμοπύλες και στον Γοργοπόταμο, για την εκπλήρωση ενός "όνείρου ζωής".
Ετικέτα Μποτίλιας: (Αλεχάντρο) Κάστρο [ό.π. 64]

Ο ανιψιός του Φιντέλ Κάστρο στη Λαμία by LAMIASTARGR [69]

Η επανεκκίνηση της Αλκυονίδας

Στο σημείο αυτό αξίζει να προσθέσεις την άποψη της ηθοποιού, αγωνίστριας στον ΣΕΗ μέσα από τις ταξικές γραμμές του ΠΑΜΕ, υποψήφιας περιφερειάρχη Νοτίου Αιγαίου με τη Λαϊκή Συσπείρωση και πρώην βουλευτίνας του ΚΚΕ, Λίλας Καφαντάρη:

«Ανάμεσα στις ταινίες εμπόρευμα που διακινούν οι πολυεθνικές και τον κινηματογράφο Τέχνης που ενεργοποιεί το μυαλό του θεατή για να τον κάνει καλύτερο και κοινωνικά χρήσιμο, η απόσταση είναι χαώδης. Γι' αυτό η αναβίωση της "Αλκυονίδας" έχει μεγαλύτερη σημασία από ποτέ και για τους δημιουργούς και το κοινό. Και με τη στήριξη όλων μας, μπορεί να γίνει η όαση που τόσο έχουμε ανάγκη.

Η επανεκκίνηση της "Αλκυονίδας" εκτός από έντονη συναισθηματική φόρτιση ενέχει τη γλυκιά νοσταλγία καιρών χαλεπών, μιας εποχής δύστροπης, αλλά με διαφορετικά ποιοτικά χαρακτηριστικά από τη σημερινή. Γιατί σήμερα, στο πλαίσιο της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης, διαπιστώνουμε και εξίσου σημαντική κρίση στον κινηματογράφο, παρά τις κάποιες σποραδικές ανατάσεις. Το πρόβλημα της διανομής συναγωνίζεται εκείνο της παραγωγής...

Η απουσία κρατικής χρηματοδότησης αναγκάζει τους  κινηματογραφιστές να ευελπιστούν σε χρηματοδότηση από
σχετικά ταμεία της ΕΕ ή ιδιώτες χορηγούς.

Αυτό όμως προϋποθέτει αυτολογοκρισία και "μπουρδολογία", που να κάνει το έργο αγνώριστο και να μη γνωρίζει κανείς αν μπορούμε πια να μιλάμε για "καλό κινηματογράφο", Τέχνης, δημιουργού κ.λπ. Τουλάχιστον κρίνοντας από τα κυρίαρχα και ισχύοντα μοντέλα και συμπεριφορές...

Αλλά, μέσα στη 45ετία από την ίδρυση της "Αλκυονίδας", άλλαξε σημαντικά και ο "έτερος συμβαλλόμενος" στο συμβόλαιο της σχέσης σινεμά / θεατή. Ο παραλήπτης του μηνύματος. Το κοινό. Που ανδρώθηκε μέσα σε επί τούτου χαοτικό οπτικοακουστικό τοπίο.

Διδάχθηκε τους κώδικες αυτού του οπτικοακουστικού αχταρμά κι έμαθε να αρέσκεται σε αυτό το είδος, πρακτικά είναι το μόνο που μπορεί να καταλάβει, γιατί το γνωρίζει. Ετσι οι κινηματογραφικές του επιλογές είναι δικαιολογημένα τηλεοπτικές, "διαφημιστικές", "παιχνιδιού υπολογιστή" κ.λπ.» [70]

*

Αλκυονίς

Αν και το STUDIO ξεκίνησε πρώτο, τα σκήπτρα τα κράτησε η Αλκυονίς.

Οι Αλκυονίδες μέρες μας και νύχτες μας.

Παρουσιάσεις ταινιών, κι ένας καινούργιος κόσμος ανοιγόταν πριν από μισόν αιώνα. Με κυριακάτικα πρωινά και τον Ραφαηλίδη, μαχητικό, αιρετικό και "προβοκάτορα", που ήταν ήδη κόκκινο πανί, αφού με το πρώτο βιβλιαράκι του, τα "12 μαθήματα για τον κινηματογράφο" φιγουράριζε στη λίστα απαγορευμένων της χούντας. 

Πηγή φωτό [71]

Όχι επειδή μ' αυτό έφτιαχνες βόμβες, μα «επειδή ο συγγραφέας είναι κομμουνιστής», αλλά και γιατί τα μαθήματα είχαν εκδοθεί από το κομμουνιστικό άντρο του ΕΑΜίτη ζωγράφου Ασσαντούρ Μπαχαριάν (1924-1990), την γκαλερί ΩΡΑ της οδού Ξενοφώντος 7.

Γυάρος, Το «δέσιμο στη συκιά του Γλάστρα». Πηγή [72]
Σχέδιο του πολιτικού κρατούμενου, κομμουνιστή ζωγράφου Ασσαντούρ Μπαχαριάν, πολιτικού κρατούμενου στις εκεί φυλακές το 1945. Πηγή [73]
Άλλα έργα του [74].

Άλλωστε, εκεί στην ΩΡΑ τα παράδωσε ο Ραφαηλίδης, άρτι αποφυλακισθείς από την Αίγινα –είχε όλα τα εχέγγυα, όπου σήμερα στεγάζεται η γκαλερί του ΣΕΒ ή της ΕΕ, ή κάποια μπουτίκ τουριστική της κυρίας Κεφαλογιάννη. Τα μαθήματα του Ραφαηλίδη, βέβαια, συνέχισαν να παραδίδονται και μέσα από τα προγράμματα του STUDIO.

Εκεί στην Ιουλιανού κι ο Νίνος Φένεκ Μικελίδης, ο Διαμαντής Λεβεντάκος (1978-1981) κι ο Ανδρέας Τύρος, και στις επιλογές των ταινιών οι Χρίστος Χριστοδούλου (βλέπε πιο κάτω πρόγραμμα), Ζήνος Παναγιωτίδης, Κώστας
Αλεξάνδρου. Και ο Σολδάτος με τον Αιγόκερό του, που πλούτισαν την κινηματογραφική βιβλιογραφία με σπάνια κείμενα.

Ο Βαγγέλης Σιδέρης ‒πριν δύο χρόνια ανέβηκε στον ουρανό του Μπουνουέλ‒, πολιτικός μηχανικός, ιδιοκτήτης και κατασκευαστής της αίθουσας, με τα ωραία ανάγλυφα του Αρμακόλα, βάφτισε το σινεμά «Αλκυονίς», απ' τις Αλκυονίδες, τα νησάκια του Κορινθιακού που πήγαινε για ψάρεμα, κυρίως όμως για τις άλλες, τις ηλιόλουστες στη μέση του χειμώνα.
 

"Από έαρ σε έαρ ο χρόνος"

Πηγή: εφημερίδα "Τα Νέα" 06/04/1970

Το σινεμά μάς κράτησε συντροφιά 23 χρόνια. Από την άνοιξη του 1969 ως την άνοιξη του 1992, κάποτε και κατακαλόκαιρο, όπως σου προανέφερα. Κι ύστερα εκεί στεγάστηκε το θέατρο του Γιώργου Μεσάλα, μέχρι το 2013. Μα πάντα με την ίδια αγαπημένη μας μαρκίζα.

Αξέχαστες οι θείες, κι όχι μόνο κυριακάτικες, λειτουργίες του σινεμά που κοινωνούσαμε ‒εμείς οι άπιστοι πιστοί‒ στη μνήμη αγίων και μαρτύρων: Ντονσκόι, Κόζνιτσεφ, Βερτόφ, Αϊζενστάιν, Ρομ, Πουντόβκιν και Ντοβζένκο... Αλέα, Λίτιν, Μπελόκιο, Γκοντάρ, Γιάντσο και Ποντεκόρβο... Αλλά και ντόπιων όσιων: Βούλγαρης, Μανουσάκης, Αγγελόπουλος, Λύκας και Δαμιανός και Κατσουρίδης...

Ταινίες, ταινίες, ταινίες: «Το Κορίτσι του 17» του Πέτρου Λύκα· «Παρένθεση» του Τάκη Κανελλόπουλου· «Όταν περνούν οι γερανοί» του Μιχαήλ Καλατόζοφ με Τατιάνα Σαμοΐλοβα και Αλεξέι Μπατάλοφ· «Ευδοκία» του Αλέξη Δαμιανού· «Η μάχη των σιδηροδρόμων» του Ρενέ κλεμάν· «Τι έκανες στον πόλεμο Θανάση;» του Ντίνου Κατσουρίδη· «Βασιλιάς Ληρ» του Γκριγκόρι Κόζιντσεφ, με Γιούρι Γιέρβετ και μπουσική Ντμίτρι Σοστακόβιτς· «Το δεκαήμερον» του Παζολίνι·  «Λουτσία» του Ουμπέρτο Σόλας· «Μέρες του '36» του Θόδωρου Αγγελόπουλου· «Βαρθολομαίος» του Μανούσου Μανουσάκη· «Συνάντησα κι ευτυχισμένους τσιγγάνους ακόμα» του Αλεξάντερ Πέτροβιτς· «Τζώννυ Γκιτάρ» του Νίκολας Ραίη με Τζόαν Κρώφορντ και Στέρλινγκ Χέυντεν... [Πολλές πηγές]

Μεταπολίτευση. Το νέο σήμα του σινεμά: Ο ρόλος του κινηματογράφου στην επαναστατική διαδικασία

Αναπαράσταση, 1971: Η πρώτη μεγάλου μήκους του Θεού Αγγελόπουλου (είχε προηγηθεί η επίσης βραβευμένη με το βραβείο κριτικών στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης 1968, μικρού μήκους, Εκπομπή) έκοψε 11.000 εισιτήρια την πρώτη εβδομάδα.
 
H Γη του Ντοβζένκο (έχει η Μποτίλια αφιέρωμα) έκοψε 15.000 εισιτήρια στην πρώτη της επίσης εβδομάδα.

Επεισοδιακή μνεία: 1972. Ο Βαρθολομαίος του Μανούσου Μανουσάκη: Δύο φορές κομμένη από τη λογοκρισία ταινία, χαμένη σήμερα, με άδεια προβολής για μία και μόνο αίθουσα. Στο σχόλασμα, ο χαμός. Το τραγούδι του έργου, με τους στίχους του Γιώργου Σκούρτη, τη μουσική του Γιάννη Μαρκόπουλου και την άγια φωνή του Ξυλούρη, συνεχίστηκε με αυτοσχέδιες χορωδίες κατά μήκος της Ιουλιανού: Μπήκαν στην πόλη οι οχτροί!

Και γίναμε όλοι… παραβάτες.

Σε ποιον θεό προσεύχονται, άραγε;

Αλκυονίς, 1.000 ταινίες: Μ' αυτόν τον τίτλο, μου έλεγε ο φίλος Βελισσάριος Κοσσυβάκης, θα μαζέψει τα προγράμματα του σινεμά, σ' ένα άλμπουμ, και πιστεύουμε ότι με την ταχύτητά που τον διακρίνει θα κυκλοφορήσει σύντομα.

Ένα άλμπουμ-ευαγγέλιο για όσους πιστούς (παλιούς και νέους) προσέρχονται.

Αμήν!

Ειδική μνεία: Χαρακτηριστικό του κλίματος που επικρατούσε εκείνη την εποχή είναι το περιστατικό που έζησα στο σινεμά σε παρουσίαση ταινίας του Αγγελόπουλου ‒Αναπαράσταση; Μέρες του 36; Θα σε γελάσω. Ο Τεό στη σκηνή αναφέρεται στους συντελεστές, ευχαριστώντας τους και από εκείνο το βήμα. Μετά από πέντε έξι ‒άντε δέκα‒ ονόματα που αραδιάζει, αρχίζει να δυσκολεύεται και καταλήγει με το γνωστο (το μεταφέρω, όχι αυτολεξί βεβαίως): "...και άλλους ακόμα που δεν τους θυμάμαι τώρα, όχι ότι δεν είναι εξίσου σημαντικοί...", για να διακοπεί από τη στεντόρεια φωνή γνωστού επίσης σκηνοθέτη (μέχρι τότε είχε στο ενεργητικό του 4 μικρού μήκους, ενώ ο Τεό μόνο την Εκπομπή), που σαν... τίγρης σηκώνεται κουνώντας το χέρι του: "Τι πα' να πει δεν τους θυμάσαι. Ας τους έγραφες σε ένα χαρτί να μην ξεχάσεις κανέναν!" Σείστηκε βέβαια η αίθουσα, ανάμεσα σε αγγελοπουλικούς και μη, χωρίς ωστόσο να ξεσπάσει και εμφύλιος. Ωραίες εποχές. Αξέχαστες...

Αλκυονίς και STUDIO: Ταινίες-σταθμοί, δημιουργοί-ποιητές, χώροι πολιτι(στι)κής επιμόρφωσης, αρένα ιδεολογική, ξανά κοντά μας.

Τα δυο σινεμά συγκατοίκησαν στην 7^η και 8^η στροφή του Πάμε μωρό μου…:

Πάμε κι απόψε σινεμά

Μελβίλ, Λεόνε, ή Μονιτσέλι

Θέλεις μωρό μου ODEON

ΝΙΡΒΑΝΑ, STUDIO ή ΕΛΛΗ;

Χειμερινό ή θερινο;

Αϊζενστάιν ή Ντε Σίκα;

ΑΛΚΥΟΝΙΔΑ ή ΑΛΦΑΒΙΛ;

ΑΛΑΜΠΡΑ, ΚΑΡΜΕΝ ή ΑΜΙΚΑ;

Απαραίτητη διευκρίνηση: «ΑΛΚΥΟΝΙΔΑ ή ΑΛΦΑΒΙΛ;»

Ουσιαστικά, τη χρονιά που γράφεται το τραγούδι (1979), η ΑΛΚΥΟΝΙΔΑ συνυπάρχει μόνο με τους άσημους προγόνους του ΑΛΦΑΒΙΛ: τη Φλώρα, από το 1967-1980, και το PLAY BOY, μέχρι το 1986, οπότε η αίθουσα μετονομάστηκε, φόρος τιμής στη θ(ρ)ηλυκή γκονταρική Alphaville [Βλ. Γ' Μέρος: Σκοτάδι και φως: Εύφημη μνεία, Αλφαβίλ].

Αρχικά, λοιπόν, ο στίχος ήταν «ΑΛΚΥΟΝΙΔΑ ή ΙΝΤΕΑΛ;»

Ωστόσο, η ιδιαίτερη σχέση μου με το Bar-Cinema των Στεργιάκηδων (βλ. και πιο πάνω σε STUDIO - Καψάσκη) οδήγησε στην αποκαθήλωση της ιστορικής ‒ενίοτε με έργα δύο‒ αίθουσας της Πανεπιστημίου, και στον μικρό ονοματολογικό αναχρονισμό (ΑΛΚΥΟΝΙΔΑ- ΑΛΦΑΒΙΛ) της παρούσας εκδόσεως. Άλλωστε, η γεωγραφία του κινηματογράφου, κατά κανόνα, διαφέρει από τη γεωγραφία της… γεωγραφίας. Στην προκειμένη περίπτωση τα… κεραμίδια παραμένουν ανέπαφα.

*

Δύο (2) προγράμματα του STUDIO - εποχής Καψάσκη
(πρώτη δημοσίευση, 19/12/2014)
Από προσωπικό αρχείο Μπάμπη Ζαφειράτου
Κλικ! για μεγέθυνση

(Προσωπικό αρχείο Μπάμπη Ζαφειράτου)

1975 (;) Η κριτική του Ραφαηλίδη στο Βήμα είναι στις 23-12-1975
(Προσωπικό αρχείο Μπάμπη Ζαφειράτου)

(Προσωπικό αρχείο Μπάμπη Ζαφειράτου)

1974
(Προσωπικό αρχείο Μπάμπη Ζαφειράτου)

*

STUDIO: Δύο (2) ακόμη προγράμματα
(προσθήκη, 14/1/2015)
Από προσωπικό αρχείο Μπάμπη Ζαφειράτου
Κλικ! για μεγέθυνση

(Προσωπικό αρχείο Μπάμπη Ζαφειράτου)

(Προσωπικό αρχείο Μπάμπη Ζαφειράτου)

(Προσωπικό αρχείο Μπάμπη Ζαφειράτου)

(Προσωπικό αρχείο Μπάμπη Ζαφειράτου)

*
Τρία (3) προγράμματα της Αλκυονίδας

(πρώτη δημοσίευση, 19/12/2014)
Από προσωπικό αρχείο Μπάμπη Ζαφειράτου

Κλικ! για μεγέθυνση

1972. Το... επεισοδιακό πρόγραμμα του Βαρθολομαίου με συνέντευξη του Μανουσάκη
(Προσωπικό αρχείο Μπάμπη Ζαφειράτου)

1970. Από την "Εβδομάδα ούγγρικου κινηματογράφου"
(Προσωπικό αρχείο Μπάμπη Ζαφειράτου)

(Προσωπικό αρχείο Μπάμπη Ζαφειράτου)

1972
(Προσωπικό αρχείο Μπάμπη Ζαφειράτου)

*
Αλκυονίδα: Πέντε (5) ακόμη προγράμματα
(προσθήκη, 14/1/2015)
Από προσωπικό αρχείο Μπάμπη Ζαφειράτου

Κλικ! για μεγέθυνση

(Οι Επτά Σαμουράι, 1954, του Ακίρα Κουροσάβα. Πρόγραμμα του 1972 από το προσωπικό αρχείο Μπάμπη Ζαφειράτου. Το έτος πιστοποιείται και στο οπισθόφυλλο όπου διαβάζουμε: Τρία χρόνια καλών ιδεών, τρία χρόνια καλού κινηματογράφου. Το Αλκυονίς άνοιξε την Άνοιξη του 1969)

(Οι Επτά Σαμουράι, 1954, του Ακίρα Κουροσάβα. Πρόγραμμα του 1972 από το προσωπικό αρχείο Μπάμπη Ζαφειράτου)

(Προσωπικό αρχείο Μπάμπη Ζαφειράτου)

(Προσωπικό αρχείο Μπάμπη Ζαφειράτου)

(Προσωπικό αρχείο Μπάμπη Ζαφειράτου)

(Προσωπικό αρχείο Μπάμπη Ζαφειράτου)

(Συνάντησα κι ευτυχισμένους τσιγγάνους ακόμα, 1967 (όχι 1966), του Αλεξάντερ Πέτροβιτς, καταλυτική επίδραση στον Καιρό των Τσιγγάνωνμε του Κουστουρίτσα, με έναν σπουδαίο Μπεκίμ Φεμιού, που αμέσως μετά έκανε καριέρα στο ευρωπαϊκό σινεμά πλάι στην Κάντις Μπέργκεν, τον Αζναβούρ, τον Φερνάντο Ρέη, αλλά και στο περίφημο Σαλόν Κίττυ (1976) του Τίντο Μπρας, δίπλα στον Χέλμουτ Μπέργερ και την Ίνγκριντ Τούλιν. Πρόγραμμα του 1972 (μάλλον), μπορεί και του 1969, αφού η ταινία πρωτοπροβλήθηκε στο Διεθνές Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης 1968. Από το προσωπικό αρχείο Μπάμπη Ζαφειράτου)

(Συνάντησα κι ευτυχισμένους τσιγγάνους ακόμα, 1967 (όχι 1966), του Αλεξάντερ Πέτροβιτς. Πρόγραμμα του 1972 (μάλλον), μπορεί και του 1969, από το προσωπικό αρχείο Μπάμπη Ζαφειράτου)

(Προσωπικό αρχείο Μπάμπη Ζαφειράτου)

(Προσωπικό αρχείο Μπάμπη Ζαφειράτου)

Οι συνέχειες επί της οθόνης...

***

Ειδική μνεία, Solaris επί 3

Solaris (1968)
Αγγλικοί υπότιτλοι
 

*


Solaris (1972)
Αγγλικοί υπότιτλοι

Trailer



* 
Α' Μέρος

Β' Μέρος

Κατεβάστε και μέσω Torrenz:

1. Ταινία
(πολύ καλή κόπια)
Download Torrent: 
http://www.torrentreactor.net/torrents/5176432/Solaris-1972-720p-BluRay-x264-CiNEFiLE
Ή ακόμη, ταινία με αρχείο αγγλικών υποτίτλων που ταιριάζουν και στην προηγούμενη καλύτερη κόπια:
http://www.torrentreactor.net/torrents/8683378/Solaris-1972-Criterion-Collection-1080p-BluRay-x264-anoXmous

Αρχείο ελληνικών υποτίτλων:
Solaris 1972 720p BluRay x264-CiNEFiLE
http://www.small-industry.com/download-s81088fe76c.html

*
"Listen to Bach (The Earth)"

*

Solaris (2002)

Trailer, αγγλικοί υπότιτλοι

Κατεβάστε και μέσω Torrenz:
Ταινία
(πολύ καλή κόπια):
Download Torrent
http://www.torrentreactor.net/torrents/25243946/Solaris-2002-720p-BRrip-scOrp-dude7001
Αρχείο ελληνικών υποτίτλων:
Solaris 2002 720p HDTV x264-SkyM (EDIT)(http://www.small-industry.com/download-s12503e874f.html)
*
Cliff Martinez (Solaris OST) - First Sleep

Solaris (2002) - Soundtrack Full OST



*

Βασίλης Ραφαηλίδης
Σολάρις (Solaris, 1972)

To Σολάρις, φιλμ μεταφυσικής αλληγορίας και καθόλου επιστημονικής φαντασίας, όπως χαρακτηρίστηκε βιαστικά εξαιτίας τού θέματος του, περιέχει ήδη εναργέστερες τις κύριες φιλοσοφικές ιδέες που θα βρούμε και στον Καθρέφτη, και κυρίως την έννοια του «κυκλικού χρόνου» και την δι' αυτού κατάργηση της έννοιας της ιστορικότητας.

Τα πάντα εδώ έχουν ακινητοποιηθεί μέσα στον αέναο κύκλο μιας συνεχώς ανακυκλούμενης Ιστορίας, που δεν είναι παρά η ίδια η αιωνιότητα, στην πιο «προσιτή», στην ανθρώπινη διάνοια εκδοχή της: ένας «άχρονος χρόνος», μια αρχή που δεν άρχισε ποτέ κι ένα τέλος δεν έχει τελειωμό. Κάπως έτσι φαντάζονται και οι θεολόγοι τον Θεό τους.

Η ιστορία της ταινίας, το σενάριο της οποίας στηρίζεται στο ομότιτλο μυθιστόρημα επιστημονικής (;) φαντασίας του Πολωνού Στάνισλαβ Λεμ, έχει περιληπτικά ως εξής:

Ο μυστηριώδης πλανήτης Σολάρις παρακολουθείται από πάρα πολλά χρόνια, από έναν ακινητοποιημένο διαστημικό σταθμό που έχει σχεδόν σκουριάσει και αραχνιάσει.

Στους δυο ευρισκόμενους στο σταθμό επιστήμονες προστίθεται κι ένας ψυχολόγος που έρχεται απ' τη Γη για να αποφανθεί για τη σκοπιμότητα της συνέχισης της παρακολούθησης του Σολάρις, ο ωκεανός του οποίου δημιουργεί στην κυριολεξία τερατώδη ψυχολογικά και ηθικά προβλήματα στους επιστήμονες του σταθμού, που οδηγούνται μέχρι την αυτοκτονία:

Μέσα απ' το μάγμα του αναβράζοντος ωκεανού τού Σολάρις, ξεπετιούνται γή­ινα όντα, αλλά με τρόπο καθορισμένο απ' το ασυνείδητο των ενοίκων του σταθμού:

Κάθε ένοχο όνειρο ενσαρκώνεται αυτόματα και παίρνει τη μορφή ενός ανθρώπου που χάθηκε εξαιτίας μιας παρωχημένης ηθικής ατα­σθαλίας του ενοίκου του σταθμού. 'Έτσι, ο ψυχολόγος συναντάει στο σταθμό τη γυναίκα του που αυτοκτόνησε πριν από πολλά χρόνια εξαιτίας του. Το κορμί της τώρα δεν αποτελείται από άτομα αλλά από ουδετερονια κι αυτό στη μυθολογία της ταινίας σημαίνει πως δεν έχει πλήρη ψυχισμό, αφού της λείπει το συναίσθημα που, όμως, θα το αποχτήσει κι αυτό σαν από μετάγγιση με τη γειτνίαση με τον πρώην και νυν σύζυγο. Έτσι το πλάσμα γίνεται πραγματικό ανθρώπινο ον –και η Ανάσταση έχει τελειωθεί, ο θάνατος έχει καταργηθεί.

Μια βασανιστική προοπτική αθανασίας ξανοίγεται, μέχρι τη στιγμή που θα επέμβει η νόηση για να την καταργήσει διά παντός: Οι επιστήμονες στέλνουν στο μάγμα του ωκεανού του Σολάρις ενσυνείδητες και λογικές εντολές, με α­ποτέλεσμα να καταστρέψουν τη μαγική του σχέση με το υποσυνείδητο όπου εδρεύει ίσως η αθανασία.

Τον κόσμο τον δημιουργεί τώρα ο άνθρωπος-επιστήμονας, που καθώς κοινωνικοποιεί το φυσικό (πρόκειται για τον τυπικό ορισμό του πολιτιστικού προ­τσές) σκοτώνει την αθανασία και καταδικάζεται έτσι σε οριστικό αφανισμό. Το θαύμα είναι αδύνατο πια. Η επιστήμη κάνει θαύματα μόνο μεταφορικά.

Αυτόν τον εκπληκτικό μύθο του Λεμ, ισάξιο σε «γνωστική» και ιδεολογική αξία με τους πιο μεγάλους κοσμογονικούς μύθους μιας παμπάλαιας ανατολίτικης μυθολογίας που επιβιώνει πάντα στις αντιλήψεις τού ινδουισμού για την ανακύκληση της ζωής, ο Ταρκόφσκι έρχεται να τον μπολιάσει στο λανθάνοντα (;) χριστιανισμό της σλαβικής μυστικιστικής ορθοδοξίας του:

Αυτό που παίζει τον κύριο ρόλο σαν ενοποιός δύναμη του Σύμπαντος είναι η Αγάπη. Ο χριστιανός Θεός, σε αντίθεση με τους άλλους Θεούς που δε δρουν «θυμικά», έπλασε τον κόσμο από αγάπη των έλλογων πλασμάτων του. Κάθε διαταραχή στην αγάπη είναι ύβρις στον Θεό. Και κάθε απομάκρυνση απ' τον Θεό είναι ένα χάσιμο της αγάπης. Η αγάπη μεταξύ ανθρώπων είναι μια συμμετοχή στο θεϊκό έργο, μια κατάσταση ποιητική στην πλήρη κυριολεξία, που καταργεί το θάνατο.

Στην πραγματικότητα, το Σολάρις είναι ένα χριστιανικής έμπνευσης ερωτικό ποίημα, καθόλου λυρικό όμως, δηλαδή καθόλου προσωπικό: Ο επιστήμονας που ξαναερωτεύεται την πεθαμένη και αναστημένη πρώην γυναίκα του, ερωτεύεται στην πραγματικότητα την ενσαρκωμένη αιωνιότητα, την αποπνευματοποιημένη ύλη.

Όπως και στον Καθρέφτη, μπορεί κανείς να έχει όσες αντιρρήσεις θέλει για την αφέλεια της παραπάνω φιλοσοφίας, που δεν έχει αποκολληθεί ακόμα απ' τη μάνα της τη θεολογία.

Όμως η ποιητική προσέγγιση του μυστηρίου (του επιστημονικά αδιερεύνητου) θα έχει πάντα μια ανεξάντλητη γοητεία.

Άλλωστε, η ποίηση λειτουργεί μόνιμα στον κενό χώρο που αφήνει η επιστήμη, δηλαδή λειτουργεί πάντα ολίγον θεολογικά ή αν προτιμάτε μαγικά, που είναι το ίδιο.

Κι ο Ταρκόφσκι είναι ένας πολύ μεγάλος ποιητής της εικόνας. Κι ένα πολύ μεγάλο κινηματο­γραφικό ταλέντο.

Σημείωση: Αν εκλάβετε το φιλμ σαν ταινία επιστημονικής φαντασίας θα απογοητευτείτε οικτρά απ' τον πολύ αργό ρυθμό της. Πάντως δε θα αποφύγετε την απογοήτευση, τόσο απ' την αγγλική βερσιόν που καταστρέφει τη βαθιά μουσικότητα της ρώσικης γλώσσας, όσο κι απ' τη φριχτή μετάφραση των υποτίτλων που αποσώνει ό,τι ποιητικό απομένει.

«Το Βήμα», 18-12-1979
Λεξικό Ταινιών, τ. Β’ (Αιγόκερως, 2003, σ. 386-387)

***

Ειδική, ειδική μνεία: Γιοζίμπο - Χάμμετ - Τσίπρας

YOJIMBO (1961)

Εδώ εδράζεται η εποποιία των σπαγκέτι, και η φήμη του σπουδαίου σκηνοθέτη και μεγάλου στυλίστα Σέρτζιο Λεόνε με το Για μια χούφτα δολάρια, αλλά και Ο Τελευταίος Επιζών (Last Man Standing), του Γουώλτερ Χιλ, ένα κακό ρημέικ, με έναν επαναλαμβανόμενο όμως Μπρους Γουίλις.

Ιαπωνία, 19ος αιώνας. Ο γιζίμπο (σωματοφύλακας) Σαντζούρο, ένας φτωχός ρόνιν (άνθρωπος των κυμάτων κυριολεκτικά, αλήτης μεταφορικά, περιπλανώμενος), ένας σαμουράι χωρίς αφέντη, θα εκμεταλλευτεί δυο αντίπαλες οικογενειακές συμμορίες που λυμαίνονται ένα φτωχοχώρι και ταλαιπωρούν τους κατοίκους του.

Κάθε ομοιότητα με τον αριστερό σαμουράι του Τσίπρα ‒αυτός έχει αφέντη την ΕΕ και το ΝΑΤΟ‒, που παίζει σε δυο ταμπλώ, ήτοι ανάμεσα στις δυο γνωστές πολιτικές οικογένειες της χώρας, και μπορεί να κάνει τα πάντα για μια χούφτα ευρώ, οφείλεται στη φαντασία της Μποτίλιας Στον Άνεμο.

Και οι τρείς όμως ταινίες, τέσσερεις (4) με την ελληνική πολιτική εκδοχή του ΣΥΡΙΖΑ, βασίζονται στον Υπηρέτη Δύο Αφεντάδων του Γκολντόνι.

*

Trailer

Yojimbo re-dubbed with A Fistful of Dollars Score

Κατεβάστε και μέσω Torrenz
Ταινία με αρχείο αγγλικών υποτίτλων:
(πολύ καλή κόπια)
Download Torrent
http://www.torrents.net/torrent/4414149/Yojimbo.1961.1080p.CRITERION.BluRay.x264.anoXmous/

Αρχείο ελληνικών υποτίτλων:
Yojimbo 1961 1080p BluRay x264-CiNEFiLE
(http://www.small-industry.com/download-s714557b659.html)

*

Yojimbo (1961) OST - 01 Titles

*
Σημείωση

Ο Κουροσάβα, ως πηγή έμπνευσής του αναφέρει το The Glass Key (ε.τ. Γιατί εσκότωσα), από το ομώνυμο μυθιστόρημα του Ντάσιελ Χάμμετ, γραμμένο το 1931. Ωστόσο το Yojimbo συγγενεύει περισσότερο, όπως πολλοί κριτικοί υποστηρίζουν, με το άλλο σημαντικό μυθιστόρημά του, το Red Harvest (1927, σε 4 συνέχειες, 1929 το βιβλίο), έργο αναφοράς της νουάρ-πολιτικής λογοτεχνίας, για το οποίο ο "Φιλοκτήτης" κομμουνιστής συγγραφέας Αντρέ Ζιντ (1859-1961) θα πει ότι είναι "ένα αξιοσημείωτο επίτευγμα, η επιτομή της αγριότητας, του κυνισμού και της φρίκης".

Ο Κόκκινος Θερισμός, έπειτα από μια ανεπιτυχή απόπειρα μεταφοράς του στην οθόνη Roadhouse Nights (1930), με αγνώριστα σχεδόν τα πρόσωπα και την πλοκή του, δεν έγινε ποτέ άλλοτε ταινία. Ένα σχέδιο του Μπερτολούτσι (1970), μέσα από την προσωπική του ιδιαίτερη πολιτική ματιά, και με Ρόμπερτ Ρέντφορντ, Τζακ Νίκολσον ή Κλιντ Ήστγουντ κατά νου για τον πρωταγωνιστικό ρόλο (Κοντινένταλ Οπ), δεν τελεσφόρησε.

Στα δυο σχετικά βιβλία του Χάμετ (Κόκκινος Θερισμός και Το Γυάλινο Κλειδί) βασίζεται (άτυπα) και η πολύ καλή ταινία των Αδελφών Κοέν, Το Πέρασμα του Μίλερ –Το "πηγαινέλα" του τζογαδόρου (Γκάμπριελ Μπερν) από τον αρχιμαφιόζο-αφεντικό του (Άλμπερτ Φίνευ) στην αντίπαλη συμμορία.

Mε δυο λόγια:

Λίγο πριν το μεγάλο Κραχ. Personville (πόλη του ενός προσώπου) ή Poisonville (πόλη δηλητήριο) με τον τοπικό μεγαλοεκδότη, ο οποίος εκτός των εφημερίδων ελέγχει πλήρως τράπεζες, ορυχεία, λοιπές επιχειρήσεις και όλη την πολιτική ηγεσία της Πολιτείας. L' Etat c' est moi. Αυτός είναι το κράτος. Η Πέρσονβιλ αυτοπροσώπως.

Οι τράπεζες και τα μονοπώλια, το ορυχείο χαλκού Ανακόντα, οι απεργίες και οι τραμπούκοι-απεργοσπάστες, πληρωμένοι δολοφόνοι του μεγαλοϊδιοκτήτη της πόλης, που καταστέλλουν με δολοφονίες τη συνδικαλιστική δράση, οι εκκαθαρίσεις των ενοχλητικών και οι διεφθαρμένοι αστυνομικοί είναι το σκηνικό μέσα στο οποίο οι αυτονομημένες εν τέλει (όπως εξ ανέκαθεν συμβαίνει, άλλωστε) συμμορίες των τραμπούκων διεκδικούν την κυριαρχία τους στο παιγνίδι της εξουσίας.

Ο Κόκκινος Θερισμός γράφτηκε με αφορμή τη δολοφονία του συνδικαλιστή των IWW, Frank LItle

Ο ντετέκτιβ του Χάμμετ –έχει κληθεί από τον άρχοντα της πόλης για να εξιχνιάσει και τη δολοφονία του γιου του–, συμμαχώντας με όλους (πότε με τη μια συμμορία, πότε με την άλλη) θα στρέψει του πάντες κατά πάντων, οδηγώντας στον Κόκκινο Θερισμό του τίτλου –«Η Πόιζονβιλ είναι ώριμη για θερισμό. Μ' αρέσει ο θερισμός»– και η τάξη θα αποκατασταθεί με τον πλήρη έλεγχο της πόλης από το στρατό!

Ο Κόκκινος Θερισμός είναι πάνω απ' όλα ένα βαθιά πολιτικό μυθιστόρημα.

Το 1917 άρπαξαν βίαια τον Λίτλ από το σπίτι του στο Μπιουτ της Μοντάνας και τον κρέμασαν με τον νόμο του Λυντς από ένα σιδηροδρομικό ικρίωμα.

Το 1906, είχε οργανώσει τους ανθρακωρύχους, τους ξυλοκόπους, και τους εργαζόμενους στον τομέα του πετρελαίου, και κατά τη δολοφονία του ήταν μέλος του Εκτελεστικού Συμβουλίου της Ένωσης και είχε εργαστεί για την οργάνωση των εργατών στο γειτονικό ορυχείο χαλκού Ανακόντα.

Ως εκτελεστές του αναφέρονται άντρες του μεγάλου πρακτορείου των ιδιωτικών αστυνομικών Πίνκερτον, οι οποίοι, με την άνοδο του Συνδικαλιστικού Κινήματος, αρχές του 1900, από διώκτες του εγκλήματος μεταμορφώθηκαν σε πράκτορες και τραμπούκους των εγκληματιών εργοδοτών.

Την εποχή της δολοφονίας του Λιτλ, ο Χάμμετ εργάζεται για τους Πίνκερτον ως ιδιωτικός ντετέκτιβ και ως εκ τούτου η δράση του Θερισμού έχει στηθεί σε γνώριμο έδαφος.

*

Ο κομμουνιστής
Dashiell Hammett, 1894-1961

Ο Ντάσιελ Χάμετ γεννήθηκε στο Μέριλαντ των ΗΠΑ το 1894. Γιος του Ρίτσαρντ Χάμετ και της Άνι Μποντ Ντάσιελ, αναγκάστηκε να εγκαταλείψει το σχολείο στα δεκατέσσερά του, προκειμένου να βοηθήσει οικονομικά την οικογένειά του.

Ο Χάμετ από τον Ντάιηβιντ Λεβάιν (6/2/1975)

Θα κάνει διάφορες δουλειές και θα καταλήξει να εργάζεται ως ιδιωτικός ντετέκτιβ στο Πρακτορείο Πίνκερτον. Κατατάχτηκε στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο ως μέλος του μηχανοκίνητου σώματος πρώτων βοηθειών, αλλά προσβλήθηκε από φυματίωση. Κατά τη νοσηλεία του στο νοσοκομείο Cushman Hospital, στην Τακόμα της Ουάσινγκτον, γνώρισε την πρώτη του γυναίκα, νοσοκόμα Josephine Dolan, με την οποία απέκτησε δύο κόρες.

Η πρώτη του αστυνομική ιστορία, την οποία υπέγραψε με το ψευδώνυμο Πίτερ Κόλινσον, δημοσιεύτηκε στο περιοδικό "Black Mask" τον Οκτώβριο του 1923. Πρωταγωνιστής των αστυνομικών μυθιστορημάτων του που ακολούθησαν (Ο "Κόκκινος θερισμός"/"Red Harvest", 1927, σε τέσσερις συνέχειες στο περιοδικό "Black Mask", και το 1929 σε μορφή βιβλίου, "Η κατάρα των Ντέιν"/"The Dain Curse", 1929) ήταν ο Κοντινένταλ Οπ, ένας αρχετυπικός ντετέκτιβ. Το 1930 ο Χάμετ θα δημιουργήσει έναν νέο ήρωα, τον Σαμ Σπέιντ, τον πρωταγωνιστή του θρυλικού "Γερακιού της Μάλτας" ("The Maltese Falcon").

"Το γεράκι της Μάλτας", συνάρπασε πολλές γενιές αναγνωστών. Μεταφέρθηκε στη μεγάλη οθόνη το 1931 από τον Roy del Ruth, το 1936 από τον William Dieterle και το 1941 από τον Τζον Χούστον (στην πιο γνωστή μεταφορά με πρωταγωνιστές τον Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ και τη Μαίρη Άστορ).

Στη μεγάλη οθόνη μεταφέρθηκαν και τα μυθιστορήματά του "Ο κόκκινος θερισμός" και "Το γυάλινο κλειδί"/"The Glass Key" (1931), ενώ τα άλλα δύο μυθιστορήματα, από τα πέντε που έγραψε συνολικά, "Η κατάρα των Ντέιν" και "Ο αδύνατος άντρας"/"The Thin Man" (1934), διασκευάστηκαν για την τηλεόραση.

Έχοντας χωρίσει από τη γυναίκα και την οικογένειά του, εν μέρει λόγω της φυματίωσης, το 1931 γνώρισε τη θεατρική συγγραφέα Λίλιαν Χέλμαν, με την οποία δημιούργησε τριαντάχρονη ερωτική σχέση.

Η πρώτη έκδοση (1929)

Μετά το 1934 δεν δημοσίευσε κανένα άλλο μυθιστόρημα, συνέχισε, όμως, να δημοσιεύει συγκεντρωτικές εκδόσεις των περισσότερων από πενήντα αστυνομικών διηγήματων του, και έγραψε τέσσερα σενάρια για τον κινηματογράφο (το ένα ήταν η διακευή του "Γυάλινου κλειδιού")

Την εποχή εκείνη ασχολήθηκε κυρίως με τον πολιτικό ακτιβισμό και το 1937 έγινε μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος. Ως μέλος (και πρόεδρος, το 1941) της Λίγκας Αμερικανών Συγγραφέων [League of American Writers], υποστήριξε τη φιλειρηνική της καμπάνια, "Keep America Out of War".

Μετά την επίθεση του Χίτλερ στη Σοβιετική Ένωση, όμως, με παραβίαση του Συμφώνου Μολότοφ-Ρίμπεντροπ, η στάση του άλλαξε και κατατάχτηκε και πάλι στον στρατό, για να υπηρετήσει ως λοχίας στα Aleutian Islands (Αλεούτιες Νήσους) του Ειρηνικού.

Μετά το τέλος του πολέμου, επέστρεψε στον ακτιβισμό και το 1946 εκλέχτηκε πρόεδρος του Κοινοβουλίου Πολιτικών Δικαιωμάτων [Civil Rights Congress, CRC], ενός οργανισμού που την επόμενη χρονιά χαρακτηρίστηκε "ανατρεπτικός, κομμουνιστικός οργανισμός" από τον Γενικό Εισαγγελέα των ΗΠΑ.

Ο Ντάσιελ Χάμετ με τη Λίλιαν Χέλμαν, του αντιναζιστικού θεατρικού Φρουρά στον Ρήνο

Ως αποτέλεσμα, το 1951 κλήθηκε να αποκαλύψει τους χρηματοδότες και τους συμπαθούντες του ενώπιον του δικαστή Συλβέστερ Ράιαν, πράγμα που αρνήθηκε να κάνει, επικαλούμενος την Πέμπτη Τροπολογία του Συντάγματος των ΗΠΑ, και φυλακίστηκε.

Την ίδια στάση κράτησε ο Χάμετ όταν παρουσιάστηκε στην Επιτροπή Αντιαμερικανικών Ενεργειών του γερουσιαστή Μακάρθι, το 1953, με αποτέλεσμα να μπει οριστικά στη "μαύρη λίστα" των κομμένων συγγραφέων και σεναριογράφων.

Με την υγεία του σοβαρά επιβαρυμένη από το αλκοόλ και το κάπνισμα, ζώντας τα τελευταία χρόνια του σαν ερημίτης, σύμφωνα με τη Λίλιαν Χέλμαν, πέθανε στη Νέα Υόρκη, στις 10 Ιανουαρίου του 1961.

Πηγή, βιβλιοnet [75]

***

Και ο δικός μου Κόκκινος Θερισμός

Γουστάρω πάλι σινεμά

Τρυφώ, Ντασσέν ή Τορνατόρε

Πάμε μωρό μου στο ΛΙΛΑ

Στο ΒΟΞ στο ΕΚΡΑΝ ή στο ΑΜΟΡΕ

Η αρχική εκδοχή του (με μικρή ανακατάταξη σε σινεμά και σκηνοθέτες) ήταν ο Κουροσάβα και η ΑΒΑ της Αμφιάλης (Θ).

Αργότερα, λόγοι μουσικότητας οδήγησαν στην αναθεώρησή του, με τον Τορνατόρε, του πανέμορφου, συγκινητικού και νοσταλγικού, κυρίως, Σινεμά ο Παράδεισος, και το ΑΜΟΡΕ στου Γκύζη (περιφερειακός Ευελπίδων) ‒που μας φιλοξένησε στην ταράτσα του ουκ ολίγα καλοκαιρινά βράδια‒ να παίρνουν τη θέση του Κουροσάβα και της ΑΒΑ, ενώ η ΚΑΡΜΕΝ της... Καίτης Γκρέυ στο Ελληνορώσων (Α' Μέρος: Αλεξ-ίσφαιροι) πήγε παρέα (ό.π.π.) με Αλκυονίδα, Αλφαβίλ, Αλάμπρα και Αμίκα.

Αμόρε - Ημερ. λήψης: 20/08/2008 και Bing maps (άνω)

Έτσι, αποτίνουμε τον απαιτούμενο φόρο τιμής στην Αλκυονίδα και στον Κουροσάβα, τον αγαπημένο σκηνοθέτη που προδώσαμε, των 7 Σαμουράι (πρωτοπαίχτηκε το 1956, τους είχαμε δει πολύ νωρίτερα, αλλά και το 1972, βλ. πρόγραμμα πιο πάνω), αλλά και του Ρασομόν, της Γειτονιάς των Καταφρονεμένων, του Θρόνου του Αίματος, του Ντερσού Ουζαλά, του Καγκεμούσα, του Ραν... Ακόμα, για ιδιαίτερους λόγους (εποχή 1965-'70, Λεόνε, Μορικόνε, Νιρβάνα ‒εδώ έχουμε δει το Για μια χούφτα δολάρια‒, κοπάνες, Ρεξ των γουέστερν κλπ), η Ειδική Μνεία αφιερώθηκε στο Γιοζίμπο (λιγότερο γνωστή ταινία από τους 7 Σαμουράι). Με "μοιραία" κατάληξη (όπως φαίνεται από την επόμενη τελευταία φωτό) την αναφορά μας στον κομμουνιστή συγγραφέα του Γερακιού της Μάλτας, αυτής της εμβληματικής ταινίας των Χιούστον-Μπόγκυ, στους οποίους "χρωστάμε" τις δυο πρώτες στροφές του Πάμε Μωρό μου Σινεμά:

Γουστάρω πάλι σινεμά

Κι ας είναι Χιούστον ή Ντε Πάλμα

Πάμε να βρούμε το ΠΙΓΚΑΛ

Το ΚΥΨΕΛΑΚΙ και την ΑΛΜΑ

Διάλεξε θρίλερ ή νουάρ

Δυο ώρες μες στην αυταπάτη

Που απ’ τον καθρέφτη κάποιου μπαρ

Ο Μπόγκυ θα μας κλείνει μάτι

Εν όψει δε και των επικείμενων εκλογών της 25 Γενάρη, μας "υπέβαλαν" και τον τίτλο του παρόντος Δ' Μέρους. Κόκκινος Θερισμός, λοιπόν, και...

Hasta La Victoria Siempre

Υ.Γ.

Με το όνομα ΑΒΑ, έχουν λειτουργήσει πέντε (5) σινεμά: Άβα -Αμφιάλη, Άβα -Αμφιθέα, Άβα -Καλλίπολη, Άβα -Νίκαια, Άβα -Περιστέρι, χαρακτηριστικό της εκδρομής που κάναμε για να δούμε ταινία.

Από τη συλλογή της Μποτίλιας - Μπάμπης Ζαφειράτος

***

Fin - The End 
Τέλος Δ' Μέρους: Κόκκινος Θερισμός

*
Βλέπε και
Α' Μέρος: Αλεξ-ίσφαιροι
Β΄Μέρος: Τα Μεροκάματα του Τρόμου
Γ' Μέρος: Σκοτάδι και φως

Α', Β', Γ' και Δ' Μέρος:
Ρετροσπεκτίβα (4)

*
Ένας παλιός Αμπελοκηπιώτης
Και για την αντιγραφή
Μπάμπης Ζαφειράτος – Μποτίλια στον Άνεμο
(Στο επόμενο η συνέχεια και το τέλος)

_________________________
 

Σημειώσεις - Πηγές φωτό
(συνέχεια αρίθμησης από το προηγούμενο)

Τα προγράμματα προέρχονται από τη συλλογή της Μποτίλιας

[59] Συνέντευξη στον Δημήτρη Φύσσα τον Οκτ. του 2013 (Δημοσίευση 2/12/2013)
[60] Σωκράτης Καψάσκης (1928-2007)
[61] Μποτίλια Στον Άνεμο: 3 μπομπίνες την ημέρα, το γιατρό τον κάνουν πέρα: ΤΑΙΝΙΟΡΑΜΑ 2014 (34+9 φωτό) – Αλφαβίλ & Άστυ – Και ένα επίμετρο Ιστορικής Μνήμης
[62] Συνέντευξη Βελισσάριου Κοσσυβάκη
[63] Μποτίλια Στον Άνεμο: Αφιέρωμα στους πέντε Έλληνες κομμουνιστές δημιουργούς του κινηματογράφου
[64] Αλεχάντρο Κάστρο
[65] 11.051 χιλιόμετρα: Τι είναι η Μαρξιστική-Λενινιστική αλήθεια;
[66] Μποτίλια Στον Άνεμο: Πέτερ Βάις: Άσμα για την επανάσταση
[67] Κουβανοί εθελοντές στην Αγκόλα: 375.000
[68] Πηγή Σημ. 2 Για Αγκόλα και Μαντέλα
[69] Ο ανιψιός του Φιντέλ Κάστρο στη Λαμία by LAMIASTARGR
[70] Λίλα Καφαντάρη για Αλκυονίδα
[71] 12 Μαθήματα για τον κινηματογράφο: Πηγή φωτό
[72] Γυάρος, Το «δέσιμο στη συκιά του Γλάστρα» Πηγή
[73] Το Σχέδιο του Ασσαντούρ Μπαχαριάν Πηγή
[74] Άλλα έργα του Μπαχαριάν
[75] biblionet.gr

Γενικές πληροφορίες για τα σινεμά στο Ε' και τελευταίο μέρος του σινε-οδοιπορικού
*
Λοιπές πηγές:
Νικόλαος Παραδείσης: «Αμπελόκηποι», Εταιρεία Αρχειακών Μελετών & Εκδόσεων «Μικρός Ρωμιός», Αθήνα 1997, Α' έκδοση
Μερικές... τινές πληροφορίες από Δημήτρης Φύσσας: ΤΑ ΣΙΝΕΜΑ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ
Πηγές φωτό σινεμά, κυρίως από το μοναδικό Cinema-Hellas
*

Ζωρζ Σαντούλ: Η Ιστο­ρία του Παγκόσμιου Κινηματογράφου (Δωδώνη, 1980).
Τζαίη Λέυντα: ΚΙΝΟ, Μια Ιστορία του Ρώσικου και Σοβιετικού Φιλμ - Η εξέλιξη του Ρώσικου κινηματογράφου από το 1896 έως σήμερα [1958, με φιλμογραφία έως το 1970]. Μετάφραση, Λουκάς Θεοδωρακόπουλος – Εξάντας, 1980
Βασίλης Ραφαηλίδης: Λεξικό Ταινιών, τ. Α' και Β’ (Αιγόκερως, 2003)
Στάθης Βαλούκος, Ιστορία του Κινηματογράφου
Μπάμπης Ακτσόγλου: 1919-1986, Μια συλλογή ταινιών (Εταιρεία STUDIO, 1989)

Αφιερώματα του ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ και του 902
wikipedia, IMDb

Το ΣΙΝΕΜΑ της Μποτίλιας