NEW STAR
Φεστιβάλ ρώσικου αντιπολεμικού κινηματογράφου
(Trailer)
Η New Star σε συνεργασία με την Russian Filmmakers Union, «Mosfilm» και National Film Foundation of Russian Federation («Gosfilmofond») οργανώνουν Φεστιβάλ ρώσικου αντιπολεμικού κινηματογράφου από 18 έως 30 Νοέμβρη στον κινηματογράφο «ΑΛΚΥΟΝΙΣ new star art cinema» (Ιουλιανού 42-46, πλ. Βικτωρίας).
Στο Φεστιβάλ θα προβληθούν σπουδαίες αντιπολεμικές ταινίες, αριστουργήματα του ρώσικου και σοβιετικού κινηματογράφου, πολλές εκ των οποίων για πρώτη φορά (Διαβάστε παρακάτω αναλυτικά το πρόγραμμα και τα στοιχεία των ταινιών).
Στο φεστιβάλ θα παρευρεθεί αντιπροσωπεία Ρώσων καλλιτεχνών με επικεφαλής τον Karen Georgievich Shakhnazarov, σκηνοθέτη, παραγωγό και σεναριογράφο, γενικό διευθυντή και πρόεδρο στο στούντιο «MOSFILM» (Στούντιο Κινηματογραφικών ταινιών και Τηλεοπτικών προγραμμάτων), τρεις ηθοποιούς πρωταγωνίστριες ταινιών που θα προβληθούν στο Φεστιβάλ, Shevchuk Irina, Karpova Marija, Vulichenko Ekaterina και οι εκπρόσωποι από το Russian Filmmakers' Union, Solomonov Aleksandr και Kolosov Yury.
Το Φεστιβάλ ξεκινά σήμερα Παρασκευή 18 Νοέμβρη στις 19.00 με την πρεμιέρα της ταινίας «Λευκός Τίγρης» του Karen Shakhnazarov (2012). Μετά το τέλος της ταινίας θα ακολουθήσει συζήτηση με το κοινό.
Το Πρόγραμμα
- 19.00 ΛΕΥΚΟΣ ΤΙΓΡΗΣ του Karen Shakhnazarov (2012) παρουσια του Σκηνοθέτη
- 21.00 ΤΑ ΠΑΙΔΙΚΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΟΥ ΙΒΑΝ του Andrei Tarkovsky (1962)
Σάββατο 19 Νοέμβρη
- 19.00 Ο ΔΡΟΜΟΣ ΓΙΑ ΤΟ ΒΕΡΟΛΙΝΟ του Sergei Popov ( 2015)
- 21.00 ΗΡΕΜΕΣ ΗΤΑΝ ΟΙ ΑΥΓΕΣ του Stanislav Rostotskiy (1972)
Κυριακή 20 Νοέμβρη
- 18.00 ΕΛΑ ΝΑ ΔΕΙΣ του Elem Klimov (1985)
- 21.00 ΑΣΤΕΡΙ του Nikolay Lebedev (2002)
Δευτέρα 21 Νοέμβρη
- 19.00 ΟΤΑΝ ΠΕΤΟΥΝ ΟΙ ΓΕΡΑΝΟΙ του Mikhail Kalatozov (1957)
- 21.00 Ο ΧΟΡΟΣ ΤΗΣ ΤΕΦΡΑΣ των Alyona Semenova & Aleksandr Smirnov (2010)
Τρίτη 22 Νοέμβρη
- 19.00 Η ΜΠΑΛΑΝΤΑ ΕΝΟΣ ΣΤΡΑΤΙΩΤΗ του Grigoriy Chukhray (1959)
- 21.00 ΤΟ ΗΜΙΧΡΟΝΟ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ του Yevgeni Karelov (1960)
Πέμπτη 24 Νοέμβρη
- 23.00 Ο ΠΑΤΕΡΑΣ ΤΟΥ ΣΤΡΑΤΙΩΤΗ του Grigoriy Chukhray (1965)
Παρασκευή 25 Νοέμβρη
- 23.00 Ο ΧΟΡΟΣ ΤΗΣ ΤΕΦΡΑΣ των Alyona Semenova & Aleksandr Smirnov (2010)
Σάββατο 26 Νοέμβρη
- 19.00 Ο ΑΛΗΘΙΝΟΣ ΦΑΣΙΣΜΟΣ του Mikhail Romm (1965)
- 21.30 ΑΓΩΝΙΣΤΗΚΑΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ του Sergey Bondarchuk (1975)
Κυριακή 27 Νοέμβρη
- 21.00 ΤΟ ΗΜΙΧΡΟΝΟ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ του Yevgeni Karelov (1960)
- 23.00 ΣΤΗ ΜΑΧΗ ΠΑΝΕ ΜΟΝΟ ΟΙ ΑΣΣΟΙ του Leonid Bykov (1974)
Δευτέρα 28 Νοέμβρη
- 19.00 Η ΜΟΙΡΑ ΕΝΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥ του Sergey Bondarchuk (1959)
- 21.00 ΛΕΥΚΟΣ ΤΙΓΡΗΣ του Karen Shakhnazarov (2012)
- 23.00 Ο ΔΡΟΜΟΣ ΓΙΑ ΤΟ ΒΕΡΟΛΙΝΟ του Sergei Popov (2015)
Τρίτη 29 Νοέμβρη
- 19.00 ΚΑΘΑΡΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ του Grigoriy Chukhray (1961)
- 21.00 ΤΑ ΠΑΙΔΙΚΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΟΥ ΙΒΑΝ του Andrei Tarkovsky (1962)
- 23.00 ΟΤΑΝ ΠΕΤΟΥΝ ΟΙ ΓΕΡΑΝΟΙ του Mikhail Kalatozov (1957)
Τετάρτη 30 Νοέμβρη
- 20.00 BATALON του Dmitriy Meskhiev (2015)
- 22.00 CONTRIBUTION του Sergey Snezhkin (2016)
*
Οι ταινίες
Χρυσός Αετός για καλύτερη ταινία μυθοπλασίας, καλύτερης μουσικής, καλύτερου μοντάζ και καλύτερης ηχοληψίας, στα Golden Eagle Awards, Ρωσία 2013.
Πρόκειται για μια συμβολική παραβολή, ένα μυστικιστικό θρίλερ παρά για μια κλασσική πολεμική ταινία. Θυμίζει το φιλοσοφικό τρόπο του Tarkovsky, κάποιες σκηνές, πρόσωπα σχεδόν παρουσιάζονται σαν ένα κλείσιμο του ματιού στον πρωταγωνιστή του Stalker.
Ταυτόχρονα είναι μια σουρεαλιστική ταινία, αν ο David Lynch έφτιαχνε μια ταινία για τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο θα ήταν κάπως έτσι. Ένας οδηγός τανκ, ο Ιβάν, ως εκ θαύματος γλιτώνει από πολύ σοβαρά εγκαύματα σε μια μάχη με το μυστηριώδες τανκ που έχει την ονομασία «white tiger», το οποίο καταστρέφει τα στρατιωτικά τάγματα και παραμένει αλώβητο. Μια ταινία για το κουράγιο και τις ψυχολογικές και πνευματικές επιπτώσεις του πολέμου, έχοντας σε δεύτερο πλάνο τις σκηνές μάχης. Μια ταινία με πολλά επίπεδα ερμηνείας.
Όταν πετούν οι γερανοί
Πρωταγωνιστούν: Τατιάνα Σαμοΐλοβα, Αλεξέι Μπατάλοφ, Μ. Μερκούλιεφ, Α. Χβόριν.
Χρυσός Φοίνικας του Φεστιβάλ Καννών 1958.
Πρόκειται για το ασπρόμαυρο σοβιετικό αριστούργημα γυρισμένο το 1957, πάνω στο ανατρεπτικό για τα κινηματογραφικά δεδομένα της εποχής, σενάριο του Βίκτωρ Ροζόβ. Λυρικό αλλά ταυτόχρονα και σκληρό δοκίμιο πάνω στα αιώνια θέματα της ζωής αλλά και του κινηματογράφου: Ο έρωτας, ο χωρισμός, το καθήκον, η πατρίδα, η προσωπική αγωνία, ο θάνατος, η αθανασία, η ελπίδα, η απελπισία, η πίστη και η προσδοκία. Μια ταινία που έδειξε με συγκινητικό τρόπο τον αντίκτυπο του πολέμου πάνω στους απλούς πολίτες. Η ελπίδα και ο χαμός των αγαπημένων προσώπων και τα βάσανα του απλού πολίτη μπαίνουν στο κινηματογραφικό παιχνίδι και το αποτέλεσμα ήταν μια από τις μεγαλύτερες επιτυχίες του σοβιετικού σινεμά. Ο Καλατόζοφ παραδίδει μαθήματα σκηνοθεσίας μαζί με το θαυμάσιο οπερατέρ του, Σεργκέι Ουρουσέφσκι και τις φωτογραφικές λήψεις του, επινοώντας ευρηματικές γωνίες λήψης και δημιουργώντας εκπληκτικά πλάνα, χωρίς τη χρήση οπτικών εφέ για εύκολο εντυπωσιασμό. Όλη η συγκίνηση αιχμαλωτίζεται στο φακό μέσα από την εύθραυστη ερμηνεία της πανέμορφης Τατιάνα Σαμοΐλοβα που ενσάρκωσε ευαίσθητα την ηρωίδα και κέρδισε τα δάκρυα εκατομμυρίων θεατών.
Βρισκόμαστε στο Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Η Βερόνικα και ο αγαπημένος της Μπόρις ζούνε στιγμές ευτυχίας. Πάνω τους πετούν οι γερανοί συμπληρώνοντας ειδυλλιακά το ερωτικό σκηνικό της ευτυχίας. Ένα ζευγάρι που ο πόλεμος, σκληρός, απάνθρωπος και αδιάφορος για κάθε τι ωραίο, το χωρίζει. Οι Γερμανοί εισβάλλουν και κηρύσσεται γενική επιστράτευση. Παρά τη θέληση όλης της οικογένειάς του και της Βερόνικα, ο Μπόρις κατατάσσεται εθελοντής και φεύγει για το μέτωπο. Μετά από ένα τρομερό βομβαρδισμό, η Βερόνικα χάνει τους δικούς της και καταφεύγει στην οικογένεια του Μπόρις. Ο αδερφός του όμως τη βιάζει και παντρεύονται. Τα γερμανικά στρατεύματα προελαύνουν, η οικογένεια μετακινείται στην Σιβηρία και ο Μπόρις σκοτώνεται στο μέτωπο. Αλλά κανείς δεν μπορεί να τους ενημερώσει για το τραγικό γεγονός.
Η μπαλάντα ενός στρατιώτη
Πρωταγωνιστούν: Β.Ιβάτσοφ, Ζ.Προκχορένκο, Α.Μαξίμοβα.
Ειδικό Βραβείο της Επιτροπής στο Φεστιβάλ Καννών 1960.
Μια από τις πρώτες σοβιετικές ταινίες που ανέτρεψαν τα στερεότυπα του σοσιαλιστικού ρεαλισμού, με τον πικρό ρομαντισμό της. Ένα πανέμορφο, απέριττο διαμάντι, ένα πραγματικό αριστούργημα. Η ταινία βραβεύτηκε με το Ειδικό Βραβείο της Επιτροπής στο Φεστιβάλ Καννών 1960.
Ο Τσουχράι έγινε παγκόσμια γνωστός με την ταινία του «Η μπαλάντα ενός στρατιώτη» (1959), η οποία προβλήθηκε σε όλο τον κόσμο και θεωρείται μια από τις καλύτερες σοβιετικές πολεμικές ταινίες και μια από τις καλύτερες πολεμικές ταινίες του παγκόσμιου κινηματογράφου.
O Τσουχράι παντρεύει το ρομαντικό με το δραματικό, την καθημερινότητα με την πραγματική αγάπη όπως η τελευταία γεννιέται όταν κοιτάς τον άλλο στα μάτια.
Ένας Ρώσος στρατιώτης καταστρέφει μόνος του δυο γερμανικά τανκς και παίρνει έξι μέρες τιμητική άδεια. Στο δρόμο για το σπίτι του συναντά μια κοπέλα, και θα αγαπηθούν παράφορα. Κάποτε θα φτάσει στο σπίτι του, αλλά δεν προφταίνει παρά να αγκαλιάσει τη μάνα του και να ξαναφύγει, γιατί οι μέρες της άδειάς του τελείωσαν.
Κι ενώ τα πρώτα «καρδιοχτύπια» είναι εμφανή, απομένει μόνο μια «κίνηση» για την επεξήγηση του μυστηρίου του πρωτόγνωρου, τυχαίου έρωτα. Θα προλάβουν όμως να το συνειδητοποιήσουν;
Μέσα από αυτό το ολιγοήμερο ταξίδι, ο ήρωας βλέπει, παρατηρεί και γεύεται -φευγαλέα και αμυδρά - τις χαρές της ζωής που δεν θα προλάβει ποτέ του να ζήσει, καθώς θα βρει το θάνατο στη μάχη του Βερολίνου, λίγο πριν την τελική νίκη απέναντι στο φασισμό.
Τα παιδικά χρόνια του Ιβάν
Πρωταγωνιστούν: Nikolai Burlyaev, Stepan Krylov, Nikolai Grinko, Irina Tarkovskaya, Andrei Konchalovsky.
Χρυσός Λέοντας στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Βενετίας 1962.
Χρυσή Γέφυρα για Καλύτερη Σκηνοθεσία στο Φεστιβάλ του Σαν Φρανσίσκο 1962.
Η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του Ταρκόφσκι, βασισμένη σε ένα αντιπολεμικό διήγημα του Βλαντιμίρ Μπογκομόλοφ, που έκανε μεγάλη αίσθηση στον κινηματογραφικό χώρο. Την ταινία επαίνεσε ο μεγάλος Γάλλος λογοτέχνης Ζαν ΠολΣαρτρ, αλλά και εξέχουσες διεθνείς προσωπικότητες, που παραδέχθηκαν ότι ποτέ άλλοτε δεν είχε υπάρξει μια τόσο δυνατή ταινία με θέμα τον πόλεμο. Μια ταινία με τέτοια δύναμη που επηρέασε δημιουργούς τόσο διαφορετικούς μεταξύ τους όσο ο Μίλος Φόρμαν, ο Τζορτζ Λούκας και ο Τζιμ Τζάρμους.
Η ιστορία εκτυλίσσεται κατά τη διάρκεια του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου, με κεντρικό ήρωα ένα δωδεκάχρονο αγόρι, τον Ιβάν, η οικογένεια του οποίου ξεκληρίστηκε από τους Ναζί. Μην έχοντας να χάσει κάτι, κατατάσσεται στον σοβιετικό στρατό ως ανιχνευτής και αναλαμβάνει επικίνδυνες αναγνωριστικές αποστολές, για τις οποίες είναι ο πλέον κατάλληλος χάρη στο μικρό του μπόι και τη σβελτάδα του. Δημιουργεί φιλίες με πολλούς από τους ενήλικες συμπολεμιστές, οι οποίοι τον σέβονται και τον αναγνωρίζουν ως ισότιμο. Όταν του προτείνουν να πάει σε μια στρατιωτική ακαδημία, για να τον προφυλάξουν από τους κινδύνους της μάχης, ο Ιβάν απορρίπτει πεισματικά την ιδέα. Η προσέγγιση είναι περισσότερο προσωπική παρά πολιτική ή προπαγανδιστική και κατατάσσει «Τα παιδικά χρόνια του Ιβάν» στα πλαίσια του «Νέου Κύματος» του πρωτοποριακού σοβιετικού σινεμά που άλλαξε την οπτική αναπαράσταση του πολέμου στην οθόνη.
Αν και γυρίστηκε πριν από σχεδόν σαράντα πέντε χρόνια, δεν έχει χάσει καθόλου από τη δύναμη και την αμεσότητά της, ενώ ακόμα καθηλώνει απόλυτα το θεατή. Οι σεκάνς του ονείρου είναι ιδιαίτερα ισχυρές με τον τρόπο που παρουσιάζουν την ιστορία και κατάσταση του μυαλού του νεαρού Ιβάν. Οπτικά μοτίβα όπως το νερό και τα άλογα που εμφανίζονται κατά κόρον στο έργο του σκηνοθέτη, χρησιμοποιούνται με υπέροχο τρόπο για να εκφράσουν τη βαθιά σχέση ανάμεσα στον άνθρωπο και τη φύση. Η ερμηνεία είναι εξαιρετική, όπως και το μοντάζ και η φωτογραφία που είναι αριστουργηματική. Συνολικά, η ταινία είναι ένα παράδειγμα σκηνοθετικής τελειότητας, αποδεικνύοντας για πρώτη φορά ότι ο Tαρκόφσκι είναι σε θέση από μια πολύ απλή ιστορία να χτίσει ένα μυθοπλαστικό μεγαθήριο.
Ήρεμες ήταν οι αυγές
Πρωταγωνιστούν: Andrey Martynov, Irina Dolganova, Elena Drapeko.
Ο Ροστότσκι στο «Ήρεμες ήταν οι αυγές» που στηρίζεται σε μια μαεστρία, αλλά χωρίς εξάρσεις και μεγαλοστομίες ένα ασήμαντο επεισόδιο από τα χιλιάδες που διαδραματίστηκαν στις μάχες των Σοβιετικών κατά των Γερμανών στο Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Χρησιμοποιώντας συνέχεια μονοχρωμίες αναπλάθει με ρεαλισμό την καθημερινότητα του πολέμου (συνήθως απεικονίζεται σε γκρίζους τόνους), ενώ τα φωτεινά χρώματα (άσπρο, κόκκινο, πορτοκαλί) μας μεταφέρουν μακριά από αυτή, μέσα από τις αναμνήσεις των ηρώων.
Μια ομάδα πέντε γυναικών - πυροβολιστριών που μόλις έχουν αρχίσει να γνωρίζουν τη φρίκη του πολέμου, ξεκινούν με το διοικητή τους για επικίνδυνη αναγνωριστική αποστολή. Στην πορεία τους αυτή έρχονται αντιμέτωπες με 16 Γερμανούς κι ύστερα από σκληρές μάχες σκοτώνονται όλες. Ο Ροστότσκι δεν ενδιαφέρεται τόσο για την απεικόνιση του ηρωισμού αυτών των γυναικών, αλλά για την ανάπτυξη των διαπροσωπικών σχέσεων μεταξύ τους και την εξέλιξη των χαρακτήρων τους: Τη μεταμόρφωση των κοριτσιών από χαρούμενα παιδιά γεμάτα κέφι, διάθεση για έρωτα και χαρά (σκηνές του μπάνιου, του χορού και των συζητήσεων στους θαλάμους είναι πολύ αποκαλυπτικές) σε ριψοκίνδυνες και αποφασιστικές γυναίκες, που αναμετριούνται ακόμη και με το θάνατο. Η αναφορά στις προσωπικές ιστορίες της καθεμιάς δημιουργεί γέφυρα με το παρελθόν, όταν ακόμα οι νέες ερωτεύονταν και οι γυναίκες γεννούσαν, δημιουργούσαν νέα πλάσματα αντί να σκοτώνουν.
Αξιοπρόσεχτος είναι ο τρόπος που εξελίσσεται η σχέση με τον διοικητή: Από ειρωνική γεμάτη δυσπιστία μεταβάλλεται σε βαθιά ανθρώπινη επικοινωνία, όπου έχουν πέσει τα προσωπεία κι αυτό που μετρά είναι η ουσιαστική επαφή κι όχι ο βαθμός.
Η ταινία πάρα τον ακαδημαϊσμό της έχει θαυμάσιες λυρικές στιγμές, που απογειώνουν το θεατή. Το σοβιετικό τοπίο με τα χρώματά του, η σκηνή στο βάλτο και η «παράσταση» που στήνουν οι γυναίκες για να παραπλανήσουν τον εχθρό, με κορυφαία αιχμή το μπάνιο της Ξένια στα παγωμένα νερά του ποταμού, αποτελούν εξάρσεις και υπερβάσεις της κατά τα άλλα αυστηρής γραφής. Ο Ροστότσκι αρθρώνοντας έναν προβληματισμό παράλληλο με του Έριχ Μαρία Ρέμαρκ και του «Ουδέν νεότερο από το δυτικό μέτωπο», κάνει τελικά μια ταινία ύμνο στην ανθρώπινη φύση, που μέσα σε αυτή την εφιαλτική πραγματικότητα του πολέμου αποζητά τη γαλήνη, η οποία είναι, όπως διακηρύττει ο ποιητής, «ένα άπιαστο όνειρο».
Ο δρόμος για το Βερολίνο
Ρωσία - 2015 - Έγχρωμο - Διάρκεια: 82΄. Σκηνοθεσία: Sergei Popov Σενάριο: Emmanuil Kazakevich, Evgeniy Nikishov. Πρωταγωνιστούν: Amir Abdykalov, Yuriy Borisov, Maksim Demchenko, Mariya Karpova.
Ειδικό Βραβείο της Επιτροπής στο Montreal World Film Festival 2015.
Κέρδισε ο Sergei Popov το Ειδικό Βραβείο της Επιτροπής στο Montréal World Film Festival 2015. Το 1942 παραμονές της μάχης του Στάλινγκραντ. Ένας αξιωματικός κατηγορείται για δειλία και καταδικάζεται σε θάνατο, ένας εντεταλμένος στρατιώτης να τον προσέχει, είναι οι δυο πρωταγωνιστές της ταινίας.
Σε μια νέα επίθεση των Γερμανών καταφέρνουν να γλιτώσουν και περιπλανώνται σε ερειπωμένα και κατεστραμμένα μέρη, περνάνε από διάφορες περιπέτειες και αναπτύσσουν μια στενή σχέση.
Το σενάριο της ταινίας είναι βασισμένο σε διάφορα βιβλία που έγραψαν ο Emmanuil Kazakevich, Evgeniy Nikishov, καθώς συμμετείχαν και οι ίδιοι στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και σε διηγήσεις του πατέρα του παραγωγού Karen Shaknazarov.
Αγωνίστηκαν για τη μητέρα πατρίδα
Υποψηφιότητα για το Χρυσό Φοίνικα το 1975.
Ο σκηνοθέτης του Πόλεμος και Ειρήνη, του Βατερλό Ικανότατος στο να κάνει το φιλικό κόσμο να μοιάζει αληθινός.
Εξαιρετική ηθοποιία, έντονα δραματικές σκηνές του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου, με μια μοναδική ερμηνεία του ίδιου του σκηνοθέτη. Το σενάριο είναι βασισμένο στο βιβλίο του Νομπελίστα Mikhail Sholokho.
Ιούλιος του 1942 ο σοβιετικός στρατός είναι εξουθενωμένος και σε οπισθοχώρηση απέναντι στις γερμανικές μεραρχίες του Panzer. Παίρνεται η απόφαση να κρατηθεί με κάθε τρόπο η κορυφογραμμή από ένα σύνταγμα με ελλειπτικές δυνάμεις κοντά στον ποταμό Ντον για να μπορέσουν οι υπόλοιποι να αποσυρθούν διαμέσου του ποταμού και να βοηθήσουν στην οχύρωση του Στάλινγκραντ, για την αποφασιστική μάχη που επρόκειτο να δοθεί.
Η ταινία καθρεφτίζει τις σκέψεις και τους φόβους του κάθε στρατιώτη μπροστά σε μια επερχόμενη απάνθρωπη θανάσιμη μάχη και τους δεσμούς που αναπτύσσουν μεταξύ τους.
Ο καθένας από αυτούς δίνει τη δική του προσωπική μάχη για να επιβιώσει για να παραμείνει ψύχραιμος και αισιόδοξος όντως μόνος απέναντι σε μια τεράστια κατάσταση.
Ο Πατέρας του Στρατιώτη
Μια από τις καλύτερες ταινίες για τον πόλεμο του σοβιετικού λαού εναντίον του φασισμού. Μια πραγματικά συγκινητική ιστορία που σκηνοθετεί ο Rezo Chkheidze με μοναδικό τρόπο, ώστε η ταινία να χαρακτηρίζεται έως σήμερα ως ένα από τα αριστουργήματα του σοβιετικού κινηματογράφου.
Η σκληρότητα του πολέμου πάνω στους ανθρώπους, που μπορούν να είναι τόσο δημιουργοί, όσο και καταστροφείς, φανερώνεται μέσα από τη δραματική ιστορία ενός ηλικιωμένου αγρότη από τη Γεωργία. Ο γέρος βρίσκεται στο δρόμο για το νοσοκομείο, όπου νοσηλεύεται ο στρατιώτης γιος του. Όμως πριν εκείνος καταφέρει να φτάσει εκεί, ο γιος του έχει ήδη φύγει για το μέτωπο. Ο πατέρας, χωρίς να μπορεί να επιστρέψει πίσω στο χωριό του, μαζί με το σοβιετικό στρατό θα φτάσει μέχρι το Βερολίνο, μέχρι τη νίκη κατά του φασισμού…
Η Μοίρα Ενός Ανθρώπου
Πολωνία - 1959 - 103' - Δράμα. Σκηνοθεσία: Sergey Bondarchuk Σενάριο: YuriyLukin, FyodorShakhmagonov. Πρωταγωνιστούν: Sergey Bondarchuk, Pavel Boriskin, Zinaida Kirienko.
Η πραγματική ιστορία ενός γενναίου στρατιώτη από τον SergeyBondarchuk που βραβεύτηκε με Βραβείο GrandPrix από το Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Μόσχας 1959. Μια ακόμη ταινία του βραβευμένου με Όσκαρ δημιουργού της επικής ταινίας «Πόλεμος και Ειρήνη». Ο Σεργκέι Μπονταρτσούκ που ήταν Σοβιετικός σκηνοθέτης, σεναριογράφος και ηθοποιός ασχολήθηκε κυρίως με κινηματογραφικές διασκευές λογοτεχνικών έργων των Μιχαήλ Σόλοχοφ, Λέων Τολστόι και Αντόν Τσέχωφ.
Η ιστορία του Αντρέι Σοκόλοφ, που ο μεγάλος πόλεμος τού έκοψε στα δύο την ζωή. Η σύζυγος και η κόρη του πέθαναν στο βομβαρδισμό του χωριού του, παρέμεινε αιχμάλωτος σε στρατόπεδο συγκέντρωσης κι ο γιος του πέθανε σε μια από τις τελευταίες μάχες του πολέμου...
Ο χορός της τέφρας
Ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος κοντεύει να τελειώσει. Στη βορειοδυτική Σοβιετική Ένωση, οι Γερμανοί οπισθοχωρούν βιαστικά για να μαζευτούν στο Βερολίνο. Πίσω έχουν αφήσει για προστασία τους ναρκοπέδια. Όπου πριν υπήρχε ζωή τώρα υπάρχουν χιλιάδες κατεστραμμένα χωρία και άνανδροι έτοιμοι να σκοτώσουν χωρίς καμία διάκριση. Σε ένα μικρό χωρίο της Σοβιετικής Ένωσης έχουν απομείνει μόνο γυναίκες, ορισμένα παιδιά και οι ηλικιωμένοι. Το χωριό είναι περικυκλωμένο από απέραντα ναρκοπέδια, οι κάτοικοι πρέπει να μάθουν να ζούνε με το θάνατο. Τρεις σοβιετικοί στρατιώτες έχουν προσκληθεί για να μάθουν στις γυναίκες να εξολοθρεύσουν τις νάρκες. Η παρουσία τριών νέων ωραίων αντρών σε ένα χωριό γεμάτο γυναίκες θα φέρει έκρυθμες καταστάσεις, ζήλιες, κόντρες, επιθυμίες.
Η ταινία πάλλεται από θηλυκότητα, γυναίκες που έχουν μείνει μόνες τους αλλά ικανές να πάρουν στα χέρια τους τις ζωές τους και τις ζωές των άλλων.
Είναι σε θέση να υπερασπίσουν τον εαυτό τους, να αμυνθούν, να γίνουν κανονικοί ναρκαλιευτές. Η δύναμη των γυναικών είναι ολοκληρωμένη, συνολική, το φιλμ τροφοδοτεί αυτήν τη σθεναρότητα, δημιουργώντας χαρακτήρες αποφασιστικούς, γεμάτους θέληση. Κάποιες φορές υπάρχει αμφιβολία, αντίθεση και μια λεπτή ειρωνεία.
Το δέντρο του τίτλου της ταινίας, η σουρβιά, είναι ένα πολύ ευαίσθητο και εύθραυστο δέντρο που ανθίζει λιγότερο από 10 μέρες το χρόνο. Οι ζωές των γυναικών ταυτίζονται με αυτό το δέντρο.
Στη μάχη πάνε μόνο οι άσσοι
Εκπληκτικές εικόνες από μάχες της Σοβιετικής Πολεμικής Αεροπορίας κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, όπως η μάχες της Luftwaffe. Οι βετεράνοι Ρώσοι πιλότοι δίδαξαν τους νεοσύλλεκτους για τη ζωή, το θάνατο και την αγάπη. Όταν οι ηλικιωμένοι άνδρες πετάξει στη μάχη, θα είναι έτοιμοι να πολεμήσουν οι νέοι πιλότοι - πόσοι όμως θα επιστρέψουν;
Μία από τις καλύτερες ρωσικές ταινίες για το Μεγάλο Πατριωτικό Πόλεμο του 1941-1945. Οι «γέροι» σε αυτή τη μοίρα της αεροπορίας δεν ήταν μεγαλύτεροι από είκοσι χρονών, αλλά με την επιτάχυνση της κατάρτισης για γρήγορη ενίσχυση, δεν είχαν τη δυνατότητα να πάνε στη μάχη για αρκετό διάστημα...
Ήθελαν να βιώσουν τα πάντα - τη θέρμη της μάχης, τη χαρά της πρώτης νίκης επί του εχθρού, το μεγαλείο μιας αδελφότητας, το πρώτο έρωτα, και την πίκρα της απώλειας... Όταν ήρθε η μέρα που ακούστηκε η εντολή ότι «μόνο οι "γέροι" επρόκειτο να πάνε στη μάχη», ήταν αυτοί που έσπευσαν να ανέβουν στα αεροπλάνα τους...
Μόνο κατά τη διάρκεια του πρώτου έτους του στις αίθουσες, την ταινία είδαν 44.300.000 θεατές -ρεκόρ στην ιστορία του παγκόσμιου κινηματογράφου. Όταν αυτό το πολεμικό μιούσικαλ κυκλοφόρησε (1973), το κοινό συνωστίζονταν στις αίθουσες, αναζητώντας ένα εισιτήριο. Και το παλιό, ξεχασμένο τραγούδι «Darkie» έγινε πολύ δημοφιλές και πάλι.
Παρεμπιπτόντως, ο χαρακτήρας παρατσούκλι Darkie είχε ένα πρωτότυπο πραγματικό στη ζωή -τον παιδικό του φίλο Leonid Bykov, τον Βίκτορ Shcheglov που ήταν πιλότος.
Καθαρός Ουρανός
Η ταινία βραβεύτηκε με το Βραβείο GrandPrix στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Μόσχας 1961 και την ίδια χρονιά για καλύτερη σκηνοθεσία με το Βραβείο Χρυσής Πύλης στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου SanFrancisco.
Ο «Καθαρός Ουρανός» είναι από τις σημαντικότερες ταινίες του Τσουχράι όπου χρησιμοποιεί με μαεστρία την παράδοση του ρωσικού λυρισμού και το σοσιαλιστικό ρεαλισμό. Αυτή είναι η φύση αυτής της εικόνας. Ποίηση, ειλικρίνεια, απλότητα, έχουν παραδοθεί από τον κ. Chukhrai σε μια επίθεση συναισθηματισμού.
Κατά την έναρξη του πολέμου, ο Αλεξέι, ένας αεροπόρος, παντρεύεται την Sasha Lvova, μια νεαρή εργάτρια. Μια μέρα, ο Αλεξέι δεν θα επιστρέψει από την αποστολή του και όλοι πιστεύουν ότι είναι νεκρός. Λίγο καιρό μετά το τέλος των εχθροπραξιών όμως, επανεμφανίζεται: Αιχμάλωτος, έχει καταφέρει να επιβιώσει. Αλλά όλοι τον απορρίπτουν εκτός από την Sasha. Τον αποβάλλουν από το Κόμμα και αυτό κάνει τα πράγματα ακόμη χειρότερα.
Φαίνεται ότι μένει ακάλυπτος τεχνητά για λόγους που είναι πέρα από αυτόν. Ο Αλεξέι βυθίζεται στην απελπισία και τον αλκοολισμό. Γίνεται μέθυσος και η ζωή φαίνεται απαίσια και ζοφερή -μέχρι που πεθαίνει ο Στάλιν…
Τα χιόνια λιώνουν, ο πάγος λιώνει, όλα κατευθύνονται στα ποτάμια, οι «ουρανοί καθαροί» και μια νέα Επιτροπή του Κόμματος του δίνει την τιμήν του ήρωα με το χρυσό αστέρι.
Καλύτερη Ταινία, Βραβείο FIPRESCI Φεστιβάλ Μόσχας 1985.
Λευκορωσία 1943, οι Γερμανοί ναζί καταστρέφουν ολοσχερώς 618 χωριά καίγοντας ζωντανούς τους κατοίκους τους, κυρίως γυναικόπαιδα και ηλικιωμένους. Κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου σκοτώθηκαν 2,2 εκατομμύρια Λευκορώσοι.
Η αριστουργηματική ταινία του Έλεμ Κλίμοφ είναι ένα συγκλονιστικό έπος των φρικαλεοτήτων των Ναζί αποτελεί μια βίαιη καταδίκη του πολέμου. Η ταινία ακολουθεί ένα 12χρονο αγόρι, τον Φλόρια (που τον υποδύεται υποδειγματικά ο Aleksei Kravchenko). Όταν ξεθάβει ένα χαμένο όπλο, ο Φλόρια κατατάσσεται στο ρωσικό στρατό ανυπομονώντας να ζήσει σαν στρατιώτης. Όμως, η φαντασίωσή του γρήγορα διαλύεται, όταν έρχεται αντιμέτωπος με την πραγματικότητα. Οι συμπολεμιστές του τον αφήνουν πίσω για να τον προστατεύσουν κι απομένει μόνος. Συναντά την Γκλάσα (Olga Mironova), μια όμορφη έφηβη, που επίσης έχει μείνει μόνη της. Μαζί επιστρέφουν στο χωριό του Φλόρια, όπου ανακαλύπτουν ότι όλοι οι κάτοικοι και η οικογένεια του Φλόρια, έχουν σφαγιαστεί. Ο Φλόρια συνεχίζει την περιπλάνηση και ξεκινά μια νέα αποστολή: Να βρει τροφή για τους αβοήθητους κατοίκους ενός γειτονικού χωριού. Στο δρόμο του θα βρεθεί στο μέσο μιας σφαγής και θα δει τους Ναζί να στοιβάζουν τους κατοίκους ενός χωριού σε μια αποθήκη και να την πυρπολούν, αφανίζοντας μαζί και την αθωότητα του Φλόρια, που αρχίζει εμφανώς να γερνά. Καθώς βρίσκεται αντιμέτωπος με την κτηνωδία, τα μαλλιά του ασπρίζουν και ρυτίδες εμφανίζονται στο πρόσωπό του.
Το σενάριο είναι του Αντάμοβιτς που είχε υπηρετήσει στο Β’ Παγκόσμιο κι είχε βιώσει την καταστροφική λαίλαπα που άφησαν οι ναζί στην Λευκορωσία, αναφέρει πραγματικά γεγονότα, όπως η καταστροφή του χωριού Κατίν. Ο Κλίμοφ άντλησε επίσης υλικό από τα παιδικά του χρόνια, όπου αναγκάστηκε να εκκενώσει την πόλη, με μια βάρκα με την μητέρα του και το βρέφος αδελφό του κατά τη μάχη του Στάλινγκραντ. «Οι φλόγες ανέβαιναν ως τον ουρανό, ακόμα και το ποτάμι καιγόταν (Βόλγας). Ήταν νύχτα, βόμβες εκρήγνυνταν παντού και οι μητέρες προσπαθούσαν να καλύψουν τα μάτια των παιδιών τους με ό,τι είχαν στη διάθεσή τους. Συμπεριέλαβα στην ταινία όλα όσα ήξερα, παρόλο που δεν είχα δει τίποτα». Αυτή η ταινία ήταν το κύκνειο άσμα του Κλίμοφ και η προσωπική του μαρτυρία.
Το αριστούργημα του Κλίμοφ καθηλώνει με την ομορφιά των εικόνων του, που λειτουργούν πολυεπίπεδα, καθιστώντας την ταινία ένα άχρονο κι αξέχαστο επίτευγμα.
Προς τιμήν των 618 χωριών που καταστράφηκαν ιδρύθηκε στο Κατίν ένα μνημείο που λειτουργεί ως και σήμερα. Διαβάζουμε την επιγραφή:
«Καλέ μας φίλε, θυμήσου: Αγαπήσαμε τη ζωή και την πατρίδα μας κι εσένα. Καήκαμε ζωντανοί μέσα στις φλόγες. Κάνουμε έκκληση σε σένα: Οι κραυγές κι ο πόνος μας να γίνουν θάρρος και δύναμη, για να επικρατήσει ειρήνη και γαλήνη σ’ αυτή τη γη. Ώστε να μη χαθεί ποτέ ξανά ζωή στην πύρινη λαίλαπα».
Το ημίχρονο του θανάτου
Πρόκειται για μια αληθινή ιστορία που συνέβη το καλοκαίρι του 1942 στην κατεχόμενη από τους Ναζί Ουκρανία. Ο Γερμανός διοικητής θέλοντας να «συσφίξει» τις σχέσεις των στρατευμάτων κατοχής με τους ντόπιους, αποφάσισε να διοργανώσει έναν ποδοσφαιρικό αγώνα. Συγκέντρωσε λοιπόν όλους τους αιχμαλώτους πολέμου που ήταν ποδοσφαιριστές, τους έντυσε, τους έδωσε δελτία τροφής και τους υποσχέθηκε ότι θα τους αφήσει τελείως ελεύθερους μετά το τέλος του αγώνα.
Οι Σοβιετικοί έχουν στην αρχή ενδοιασμούς αν θα πρέπει να συμμετάσχουν σ' αυτή την καθαρά προπαγανδιστική εκδήλωση, όπου η ήττα τους είναι προδικασμένη. Αντίπαλοι τους είναι γερά εκπαιδευμένοι Γερμανοί, πρωταθλητές της μπάλας, ενώ αυτοί δεν έχουν συνέλθει ακόμα από τις κακουχίες των στρατοπέδων συγκέντρωσης, είναι απροπόνητοι και δεν έχουν ακόμα τη συνείδηση της ομάδας. Μια προσπάθειά τους να δραπετεύσουν πέφτει στο κενό. Αποφασίζουν τότε ν' αγωνιστούν και ενισχύουν την ομάδα τους με μερικούς ντόπιους παίκτες. Και η μεγάλη στιγμή έρχεται. Στο πρώτο ημίχρονο οι Γερμανοί προηγούνται σταθερά, στην αρχή όμως του δεύτερου οι Σοβιετικοί περνούν στην αντεπίθεση και γρήγορα ισοφαρίζουν το σκορ. Εξοργισμένος ο Γερμανός διοικητής στέλνει τελεσίγραφο ότι αν οι Σοβιετικοί νικήσουν θα εκτελεστούν αμέσως μετά το τέλος του αγώνα. Το όραμα της ελευθερίας μεταβάλεται ξαφνικά σ' έναν εφιάλτη, που συμπαρασύρει και τους πολίτες ποδοσφαιριστές. Το κοινό από τις κερκίδες, που αγνοεί τη γερμανική διαταγή, κραυγάζει για τη νίκη. Τα τελευταία λεπτά περνούν και οι παίκτες πρέπει ν' αποφασίσουν για την έκβαση του ματς που γίνεται κατά κυριολεξία ένας αγώνας ζωής και θανάτου.
Γυρισμένη μ' εξαιρετική απλότητα, χωρίς κραυγαλέους ρητορισμούς, η διάσημη αυτή ταινία του Καρέλοφ, αφηγείται τους ηθικούς ενδοιασμούς των πρώην αιχμαλώτων πολέμου να συμμετάσχουν σ' ένα ναζιστικό πανηγύρι και την ακλόνητη απόφαση τους στη συνέχεια να φτάσουν τον αγώνα μέχρι τέλους. Ο σχετικά αργός ρυθμός του πρώτου μέρους δίνει γρήγορα τη θέση του σ' ένα γεμάτο ένταση ποδοσφαιρικό αγώνα, που το μεγάλο αστέρι του είναι, ιστορική αδεία, ο μεγάλος Λεβ Γιασίν, ένας από τους πιο θρυλικούς τερματοφύλακες που πέρασαν ποτέ από την ιστορία του ποδοσφαίρου. Η επιτυχία της ταινίας ήταν τόσο μεγάλη, ώστε αμέσως μετά ο Ζόλταν Φάμπρι να γυρίσει τα «Δύο ημίχρονα στην κόλαση» (1962), ενώ πρόσφατα ο Τζων Χιούστον εμπνεύστηκε απ' το ίδιο περιστατικό για τη «Μεγάλη απόδραση των Ν», που όμως παρά την παρουσία μεγάλων ονομάτων του ποδοσφαίρου δεν κατάφερε να έχει την αμεσότητα, τη δραματική ένταση και την επιτυχία του «Ημίχρονου του θανάτου».
Αληθινός φασισμός
Οι λαοί που δεν διδάσκονται από το παρελθόν, είναι καταδικασμένοι να το ξαναζήσουν.
Υπόθεση: Ντοκιμαντέρ με υλικό από τα πολεμικά αρχεία της ΕΣΣΔ, της Γερμανίας και της Πολωνίας, αλλά και από τα απόρρητα αρχεία του χιτλερικού υπουργείου Προπαγάνδας και από τις ταινίες της Λένι Ρίφερνσταλ. Μια απόπειρα σπουδής του φασισμού από τη μια και μια προσπάθεια ερμηνείας του από την άλλη.
Η πιο «δημοφιλής» αντιπολεμική ταινία όλων των εποχών, αποτελεί μια καυστική καταδίκη του φασισμού όχι μέσα από μια «ψυχρή», κοινωνιολογική προσέγγιση αλλά μέσα από την ανάδειξη παρείσφρησης της φασιστικής νοοτροπίας στην καθημερινότητα του μικροαστού, μέσα από τον εύκολο συναισθηματισμό. Το ντοκιμαντέρ, δεν μένει ωστόσο σε μια ξερή παράθεση ιστορικών ντοκουμέντων. Αντίθετα, μέσα από μια ψυχολογική περισσότερο ερμηνεία, αγγίζει ουσιαστικά το ζήτημα του φασισμού που βίωσαν πρόσφατα οι άνθρωποι, οι οποίοι, φαίνεται, δεν ήταν άμοιροι ευθυνών σε αυτή τη μαζική παραπλάνηση στην οποία οδηγήθηκαν.
Το Αστέρι
Είναι καλοκαίρι του 1944. Στο Πολωνικό Μέτωπο που χωρίζει τα γερμανικά και σοβιετικά στρατόπεδα, μια ανιχνευτική ομάδα του Κόκκινου Στρατού με το κωδικό όνομα «Αστέρι» αποστέλλεται στο μετόπισθεν του εχθρού για να κατασκοπεύσει τις κινήσεις του γερμανικού στρατεύματος. Έχοντας γνώση ότι δύο ομάδες που στάλθηκαν για τον ίδιο σκοπό συνελήφθησαν και εξαφανίστηκαν χωρίς να αφήσουν ίχνη, οι γενναίοι άντρες «Του Αστεριού» θα δώσουν μια απελπισμένη μάχη επιβίωσης. Θα βιώσουν τη φρίκη του πολέμου, αλλά και τα ευγενή ανθρώπινα συναισθήματα που μπορούν να ξεπηδήσουν ακόμα και στις πιο σκληρές καταστάσεις και θα επιδείξουν τον ύψιστο βαθμό αυτοθυσίας για τη διαφύλαξη ενός ανώτερου ιδανικού.
«Πιστεύω ότι η συγκεκριμένη ταινία είναι μια μοναδική ευκαιρία, για να κάνει κάποιος καθαρό σινεμά, όπως έλεγε ο Χίτσκοκ. Ένα σινεμά, όπου δεν θα υπάρχουν φλυαρίες, αλλά μόνο βλέμματα και καθαρή κινηματογραφική φόρμα, όπως του Κουλεσόφ. Ένα σινεμά, όπου ο άνθρωπος κοιτάζει, βλέπει κάτι και στα μάτια του γράφεται η αντίδραση αυτού που είδε». Νικολάι Λεμπέντεφ
«Την τελευταία δεκαετία έχει δημιουργηθεί η εντύπωση ότι δεν καταλάβαμε ποιος κέρδισε τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Στην Ευρώπη όλοι μαθαίνουν ότι τον κέρδισαν οι Αμερικάνοι. Αλλά το ενδιαφέρον είναι ότι και σε μας πια, η νεολαία επηρεασμένη από τις αμερικάνικες ταινίες που κατακλύζουν την αγορά με επιτυχία, έχει μπερδευτεί με αποτέλεσμα να αγνοεί το έργο των πατεράδων μας και τη μεγάλη τους νίκη. Κι επειδή εγώ ανήκω στη γενιά αυτών που ο πατέρας τους πολέμησε, το θεώρησα χρέος μου να κάνω κάτι για αυτό. Ήθελα να κάνω μια ταινία που να αντανακλά τη θέση μου σε αυτό το γεγονός και να πω ότι το βασικό φορτίο, το μεγαλύτερο βάρος στο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, το σήκωσε ο λαός μας. Αυτός ήταν ο πρώτος λόγος. Ο πατριωτικός». Κάρεν Σαχναζάροφ
«Ο Β' Παγκόσμιος ήταν το σημαντικότερο γεγονός του 20ού αιώνα κι ένα από τα σημαντικότερα στην ιστορία της ανθρωπότητας. Πιστεύω ότι δεν μπορεί να συγκριθεί με κανέναν από τους πολέμους της παγκόσμιας ιστορίας... και η χώρα μας είχε έναν ρόλο κλειδί που μας άφησε ένα σημάδι. Παρόλα αυτά για 10 χρόνια δεν κάναμε τίποτα για τον πόλεμο κινηματογραφικά. Υπήρχε ανάγκη μιας τέτοιας ταινίας. Συν το ότι σε όλους μας δημιουργείται η διάθεση να αντισταθούμε σε κάποιον τύπο αμερικάνικου κινηματογράφου που προσπαθεί να μας περάσει τη δική του άποψη για τον πόλεμο. Και κυρίως στη νεολαία. Για αυτό και "Το Αστέρι" αγγίζει κάποιους που δένονται με αυτό το γεγονός, αλλά κυρίως τους νέους που τη δέχονται πολύ καλά. Είναι μάλιστα μια διαφορετικού τύπου νεολαία από διάφορα κοινωνικά στρώματα. Αυτός ήταν ένας από τους βασικούς στόχους της ταινίας: Να προκαλέσει σε όλους μια αντίδραση». Κάρεν Σαχναζάροφ.
CONTRIBUTION
Sergey Snezhkin (2016)
*
BATALON
Dmitriy Meskhiev (2015)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.