Εκδήλωση της ΤΕ Πειραιά του ΚΚΕ με θέμα
«Τα πρώτα βήματα. Οι πρώτες μάχες. Το ΚΚΕ στον Πειραιά 1918 - 1936»
«Τα πρώτα βήματα. Οι πρώτες μάχες. Το ΚΚΕ στον Πειραιά 1918 - 1936»
(Το κείμενο της ομιλίας στο τέλος, μετά τη συνέντευξη)
***
Συνέντευξη του Δημήτρη Κουτσούμπα στην εφημερίδα «Real News»
Κυριακή 09/10/2016 - 10:42
Συνέντευξη στην εφημερίδα «Real News» και το δημοσιογράφο Β. Σκουρή, παραχώρησε ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Δημήτρης Κουτσούμπας. Η συνέντευξη έχει ως εξής:
Η κυβέρνηση δηλώνει ότι στη διαπραγμάτευση για τα Εργασιακά έχει ως «κόκκινη γραμμή» το ευρωπαϊκό κεκτημένο. Εκτιμάτε ότι μπορεί να το πετύχει; Και τι σημαίνει για εσάς «ευρωπαϊκό κεκτημένο»;
Μα, το πρόβλημα είναι ακριβώς αυτό το «ευρωπαϊκό κεκτημένο». Με βάση αυτό το «κεκτημένο» ψηφίστηκε ο πρόσφατος αντεργατικός νόμος στη Γαλλία από τον Ολάντ ή άλλα αντεργατικά μέτρα στην Ιταλία από τον Ρέντσι. Παρεμπιπτόντως και οι δύο είναι σύμμαχοι του κυρίου Τσίπρα για να αλλάξει την Ευρώπη. Εκεί δεν υπάρχει ούτε ΔΝΤ, ούτε μνημόνια. Τι υπάρχει; Οι διαρκείς απαιτήσεις του κεφαλαίου για τη θωράκιση της κερδοφορίας και της ανταγωνιστικότητάς του, που εφαρμόζονται σε όλες τις χώρες της ΕΕ. Συνεπώς, η προσπάθεια της κυβέρνησης, να εμφανίσει την ΕΕ ως τον «καλό» της υπόθεσης και το ΔΝΤ ως τον «κακό», είναι για γέλια. Κι αυτό επιβεβαιώνεται και από το πόρισμα των «ειδικών», που είναι «πολιορκητικός κριός» για όσα δικαιώματα έχουν απομείνει στους εργαζόμενους.
Πιστεύετε ότι η χώρα όντως μπορεί να βγει από το μνημόνιο το 2018 κ. Κουτσούμπα; Και ότι, όντως, το πρόγραμμα όπως είναι σχεδιασμένο μπορεί να εκτελεστεί;
Πάντως, ήδη η εφαρμογή του προγράμματος σημαίνει νέα δυσβάσταχτα βάρη για το λαό. Η κυβέρνηση, ως καλός μαθητής, δείχνει αποφασισμένη να το υλοποιήσει και με το παραπάνω. Το ερώτημα για το λαό είναι άλλο. Θα ανακτηθούν οι τεράστιες οικονομικές απώλειες για το εισόδημά του, θα ανακοπούν τα μέτρα, αν υλοποιηθεί το πρόγραμμα, ακόμη κι αν υπάρχει κάποια ανάκαμψη της οικονομίας, πράγμα αμφίβολο; Κατηγορηματικά όχι. Κι αυτό αποδεικνύεται και από τον προϋπολογισμό για το 2017, που ενώ προβλέπει ανάπτυξη, την ίδια στιγμή, προβλέπει κι απαρέγκλιτη εφαρμογή της αντιλαϊκής πολιτικής.
Βλέπετε πολιτικές εξελίξεις; Και αν ναι, πότε τις υπολογίζετε;
Η βασική μας εκτίμηση είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει επιλεγεί για να ολοκληρώσει τη βρώμικη δουλειά, με το μνημόνιο 3, επειδή μπορεί καλύτερα απ' ότι η ΝΔ σ' αυτή τη φάση. Φυσικά οι εξελίξεις έχουν τη δική τους δυναμική. Αν τα πράγματα δεν πάνε όπως τα υπολογίζουν, δεν αποκλείουμε ηρωική έξοδο.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, πάντως, συζητά για τη συγκρότηση Φόρουμ και κοινής καθόδου στις εκλογές με δυνάμεις από την κεντροαριστερά και την οικολογία. Θα ήθελα το σχόλιό σας.
Είναι λογική συνέπεια της πορείας του ΣΥΡΙΖΑ. Άλλωστε τέτοιες δυνάμεις, κυρίως πρώην ΠΑΣΟΚ, υπάρχουν ήδη στις γραμμές του. Από τη στιγμή που ολοκληρώνεται η πλήρης μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ σε αστικό κόμμα της σοσιαλδημοκρατίας, είναι φυσικό να απευθύνεται και σε δυνάμεις, που μέχρι πριν λίγο τις περνούσε «γενεές δεκατέσσερις». Μπορεί όμως τώρα να απασχολεί το λαό μας αν θα επιστρέψει στον ΣΥΡΙΖΑ ο κ. Κουβέλης ή ποιος ακόμα θα προσχωρήσει από το «παλιό ΠΑΣΟΚ»;
Τον Κυριάκο Μητσοτάκη πώς τον κρίνετε; Το προβάδισμα που έχει στις δημοσκοπήσεις είναι καθαρό, το θεωρείτε και μη αναστρέψιμο;
Το προβάδισμα στις δημοσκοπήσεις οφείλεται, κυρίως, στο ότι ο ΣΥΡΙΖΑ χάνει την εμπιστοσύνη του λαού κι όχι γιατί την κερδίζει η ΝΔ. Τον κ. Μητσοτάκη τον κρίνουμε ως πρόεδρο της ΝΔ, δηλαδή του πιο παραδοσιακού κόμματος του κεφαλαίου στη χώρα μας. Ένα κόμμα που κυβερνούσε έως πολύ πρόσφατα και που σήμερα στηρίζει την ίδια αντιλαϊκή πολιτική.
Από το κυβερνών κόμμα, πάντως, κάποιοι σας κατηγορούν -φαντάζομαι θα το έχετε ακούσει- ότι ως ΚΚΕ προτιμάτε τη ΝΔ από τον ΣΥΡΙΖΑ και γι' αυτό ασκείτε σκληρή πολιτική κριτική στον Αλ. Τσίπρα...
Ναι, τα ίδια ακούγαμε και από το ΠΑΣΟΚ παλιότερα. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ξεπατικώσει, βλέπετε, όχι μόνο τη χρεοκοπημένη πολιτική, αλλά και όλα τα άλλα χούγια του. Μόνο που δεν πείθουν, γιατί ο λαός ξέρει ότι το ΚΚΕ είναι σταθερά στον αγώνα, με όποια κυβέρνηση. Δεν έχουμε προτιμήσεις σε κόμματα. Μεταξύ τους προτιμά ο ένας τον άλλο και γι' αυτό ψηφίζουν μαζί τα μνημόνια και πολλά από τα αντιλαϊκά μέτρα. Πάντως, η διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να έσπειρε απογοήτευση σε ένα τμήμα του λαού που τους εμπιστεύθηκε, όμως υπήρξε και διδακτική για να σπάσουν σε ένα ριζοσπαστικό κόσμο αυταπάτες για δήθεν φιλολαϊκές λύσεις «εντός των τειχών».
Δημοκρατική Συμπαράταξη και Ποτάμι δεν κατάφεραν να τα βρουν. Πού εκτιμάτε ότι οδηγείται ο συγκεκριμένος χώρος και τι περιθώρια για αυτόνομη παρουσία μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ διαθέτει;
Αυτά τα κόμματα έχουν αντικειμενικές δυσκολίες, επειδή έχει καταλάβει το φυσικό τους χώρο ο ΣΥΡΙΖΑ. Είναι, επομένως, λογικό να βολοδέρνουν ανάμεσα στη ΝΔ και τον ΣΥΡΙΖΑ και να αποτελούν εφεδρείες και του ενός και του άλλου.
Γιατί επιμένετε να θεωρείτε τον Βασίλη Λεβέντη «λαγό» κ. Κουτσούμπα;
Η κριτική μας είναι πολιτική, όχι προσωπική. «Λαγός» είναι κάποιος, όταν δουλεύει ένα σενάριο για λογαριασμό κάποιου άλλου. Δεν υποστηρίζουμε ότι παίρνει γραμμή από την κυβέρνηση. Βέβαια και οι δύο τους έχουν πει ότι έχουν πολύ καλή επικοινωνία. Άλλωστε, ο ίδιος προβάλλει θέσεις, όπως για τις συντάξεις, που αποτελούν τους πιο μύχιους πόθους του κεφαλαίου και έρχονται ύστερα οι κυβερνώντες και τις υλοποιούν.
Στο Φεστιβάλ απευθύνατε πρόσκληση στους αριστερούς πολίτες για συστράτευση με το ΚΚΕ. Γιατί αποκλείετε τις ηγεσίες; Γιατί π.χ. δεν μπορεί να συνεργαστείτε με τη Ζωή Κωνσταντοπούλου ή τον Παναγιώτη Λαφαζάνη;
Να πάμε, δηλαδή, και να συμβάλλουμε στη δημιουργία νέων αυταπατών; Αφήστε που όλοι αυτοί έχουν μεγάλες ευθύνες για το αριστερό άλλοθι που έδωσαν στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Και διαφοροποιήθηκαν την τελευταία στιγμή για να διασωθούν πολιτικά. Από άποψη ουσίας αναμασούν τα ίδια ουτοπικά, για φιλολαϊκές λύσεις εντός του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης, με αρκετές δόσεις προπαγανδιστικού λαϊκισμού. Πλέον υπάρχει αρκετή πείρα σε όλους.
Σας απασχολεί, όμως, γιατί δεν διαμορφώνεται εναλλακτική πολιτική λύση; Γιατί οι κινητοποιήσεις είναι αναιμικές; Γιατί το ΚΚΕ δεν ενισχύεται όσο και εσείς θα θέλατε;
Δεν θα συμφωνήσω απόλυτα με την εκτίμηση για τους αγώνες. Στο πρώτο εξάμηνο της δεύτερης κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ έγιναν τέσσερις μαζικές πανελλαδικές απεργίες, ενώ ήταν στο δρόμο εργάτες, φτωχοί αγρότες, αυτοαπασχολούμενοι, επιστήμονες. Καθημερινά, υπάρχουν κινητοποιήσεις.
Μπορώ να συμφωνήσω ότι αυτοί οι αγώνες δεν αντιστοιχούν στην επίθεση που δέχεται ο λαός. Αυτό φυσικά μας απασχολεί. Όμως, πέρα από τη μαζικότητα ενός αγώνα, σημασία έχει και η κατεύθυνσή του. Γιατί μαζικοί αγώνες έγιναν τα προηγούμενα χρόνια, όμως αυτό που κυριάρχησε ήταν το αίτημα να φύγει μια κυβέρνηση και να έλθει μια άλλη, που τελικά συνέχισε την ίδια πολιτική, οδηγώντας κόσμο στην απογοήτευση και την ηττοπάθεια. Σήμερα, χρειάζονται μαζικοί αγώνες, ριζωμένοι στους χώρους δουλειάς, για όλα τα προβλήματα, που θα βάζουν στο στόχαστρο τον ίδιο τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης, την εξουσία των μονοπωλίων, την ΕΕ. Και αυτοί οι αγώνες θα μπορούν να έχουν και δύναμη, διάρκεια, νίκες και πάνω από όλα θα έχουν προοπτική. Αν αναπτυχθούν τέτοιοι αγώνες, φυσιολογικά και το ΚΚΕ θα ενισχυθεί πολύ περισσότερο.
Το επόμενο Συνέδριο του ΚΚΕ πότε θα πραγματοποιηθεί; Και τι θα διαπραγματευτεί κ. Κουτσούμπα;
Το προηγούμενο, το 19ο Συνέδριο, έγινε τον Απρίλη του 2013. Βάσει του καταστατικού μας Συνέδριο γίνεται κάθε 4 χρόνια. Δεν έχουμε συζητήσει ακόμη τον ακριβή χρόνο. Τρεις μήνες πριν τη διεξαγωγή του, η ΚΕ είναι υποχρεωμένη, από το καταστατικό μας, να ανακοινώσει την ημερομηνία σύγκλισής του στις Οργανώσεις και τα θέματα. Αυτή τη στιγμή, στην πορεία προς το Συνέδριο, ο στόχος είναι η ολόπλευρη ισχυροποίηση του Κόμματος για να ανταποκριθούμε στο καθήκον της ανασύνταξης του εργατικού κινήματος, της ανάπτυξης της κοινωνικής συμμαχίας σε αντικαπιταλιστική - αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση, σε εποχές δύσκολες και σύνθετες, όπου είναι πιθανός ακόμη και ένας πιο γενικευμένος ιμπεριαλιστικός πόλεμος στη γειτονιά μας.
Την αντίδραση της Αθήνας στις νέες προκλήσεις Ερντογάν πώς την κρίνετε;
Δε θεωρούμε ότι οι δηλώσεις Ερντογάν έγιναν για εσωτερική μόνο κατανάλωση, όπως ισχυρίζονται ελληνικές κυβερνητικές πηγές. Θεωρούμε επικίνδυνη την προσπάθεια της κυβέρνησης να καθησυχάσει το λαό, όταν στην περιοχή υπάρχουν ανοιχτά θέματα και κυριολεκτικά μυρίζει μπαρούτι. Και ακόμη πιο επικίνδυνη είναι η προσήλωση της κυβέρνησης στις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες, όπως το ΝΑΤΟ, που είναι παράγοντας ενθάρρυνσης των τουρκικών προκλήσεων.
Οι παρεμβάσεις της κυβέρνησης στο θέμα των τηλεοπτικών αδειών πού οδηγούν κατά τη γνώμη του ΚΚΕ;
Στην αναδιανομή της τηλεοπτικής πίτας, ανάμεσα σε επιχειρηματικά συμφέροντα, με προφανή στόχο της κυβέρνησης να δημιουργηθεί ένα, όσο γίνεται, πιο ευνοϊκό γι' αυτή περιβάλλον και να διαμορφώσει συμμαχίες με καναλάρχες. Η ΝΔ υπερασπίζεται τις δικές της συμμαχίες με καναλάρχες - επιχειρηματίες. Αυτό το αντιλαμβάνεται ο πολύς κόσμος, γι' αυτό και δεν πιστεύει τα περί πάταξης της διαφθοράς και διαπλοκής. Τα κανάλια θα παραμείνουν ιδιοκτησία μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων, ενώ θα επιδεινωθεί η θέση των δημοσιογράφων και των άλλων εργαζομένων στα ΜΜΕ.
Με δεδομένη και την ένταση που θα επικρατήσει αύριο στην προ ημερησίας διατάξεως συζήτηση στη Βουλή για τη διαφθορά και τη διαπλοκή, θα ήθελα να ρωτήσω πώς βλέπετε την πόλωση μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ...
Ψεύτικη και αποπροσανατολιστική, που επιχειρεί να στήσει εκ νέου ένα διπολισμό, στη θέση του παλιού δικομματισμού. Οι βαρύγδουπες κορώνες, που θα ανταλλάξουν για τη διαπλοκή, είναι κάτι που υπηρετεί και προωθεί την ατζέντα και των δύο. Να κρύβεται η συμφωνία τους στη στρατηγική και να προβάλλεται η κόντρα τους στα επιμέρους.
Πιστεύετε ότι υπεύθυνος για τα χημικά στους συνταξιούχους ήταν ο αναπληρωτής υπουργός Προστασίας του Πολίτη;
Αποκλειστικά υπεύθυνη είναι η κυβέρνηση, συνολικά. Και έχει ξαναγίνει. Και την προηγούμενη φορά ακούσαμε να στεναχωριέται ο κ. Τσίπρας. Είναι προϊόν μιας πολιτικής που τσακίζει τους εργαζόμενους, τους συνταξιούχους, τη νεολαία μας και που συνοδεύεται αντικειμενικά από την καταστολή εναντίον τους, όταν αυτοί δικαίως διαμαρτύρονται. Τα γεγονότα της περασμένης εβδομάδας είναι απαράδεκτα και οι δηλώσεις ανάληψης πολιτικής ευθύνης του κ. Τόσκα, δεν ξεπλένουν τα δακρυγόνα.
Τι σηματοδοτούν και πού στοχεύουν κατά τη γνώμη σας οι τελευταίες παρεμβάσεις του Αρχιεπισκόπου;
Προσπάθεια διαίρεσης του λαού κι αναβίωσης της κάλπικης διαχωριστικής γραμμής «εθνικισμός - κοσμοπολιτισμός», ανακατεμένη με πρωτόγονο σκοταδιστικό αντικομμουνισμό. Όμως, σε αυτό το παιχνίδι συμμετέχει και η κυβέρνηση, που ανοίγει θέματα με ανεύθυνο τρόπο κι αναζητά πιστοποιητικά «αριστεροσύνης», τη στιγμή που ακόμη και τον υπερώριμο αστικό εκσυγχρονισμό διαχωρισμού κράτους - εκκλησίας, τον έχει κάνει «γαργάρα».
Στην εργατούπολη του Πειραιά, όπου πριν από 98 χρόνια ιδρύθηκε το ΚΚΕ και που από τότε σημαδεύτηκε από μεγάλους και ηρωικούς εργατικούς αγώνες, εκατοντάδες εργατοϋπάλληλοι, άνεργοι, συνταξιούχοι και νέοι των εργατικών - λαϊκών στρωμάτων έδωσαν το «παρών» την Κυριακή στη μεγάλη πολιτική - πολιτιστική εκδήλωση της ΤΕ Πειραιά του ΚΚΕ με θέμα «Τα πρώτα βήματα. Οι πρώτες μάχες. Το ΚΚΕ στον Πειραιά 1918 - 1936», με ομιλητή τον ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Δημήτρη Κουτσούμπα. (περισσότερα με φωτό από την εκδήλωση).
Η ομιλία του Δ. Κουτσούμπα
(βίντεο κορυφής)
«Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Εδώ στον Πειραιά, πριν από 98 χρόνια το Κόμμα μας έκανε τα πρώτα του βήματα με το 1ο ιδρυτικό του Συνέδριο.
Το γεγονός της ίδρυσης του Κόμματος στον Πειραιά έχει τη δική του ιστορική σημασία.
Αποδεικνύει ότι το ΚΚΕ γεννήθηκε μέσα στις ιστορικές εκείνες συνθήκες που το εργατικό κίνημα στον Πειραιά και σε όλη τη χώρα ωρίμαζε, μεγάλωνε, αναζητούσε νέους δρόμους για την ιδεολογική και πολιτική χειραφέτηση της εργατικής τάξης, την οποία σηματοδότησε η γέννηση του ΚΚΕ, κάτω από την επίδραση της Μεγάλης Οκτωβριανής Σοσιαλιστικής Επανάστασης.
Ο Πειραιάς από τα τέλη του 19ου αιώνα αποτελούσε βασικό βιομηχανικό κέντρο της καπιταλιστικής Ελλάδας.
Στο πολυάριθμο εργατικό δυναμικό που συγκεντρώνεται στην πόλη, για να δουλέψει στο λιμάνι, στα καράβια, στα καρνάγια, στους σιδηρόδρομους, στα καπνεργοστάσια, στα τσαγκαράδικα, στα κεραμοποιεία, στα εργοστάσια της "Power" και της "Ηλεκτρικής", προστίθενται στις πρώτες δεκαετίες του 20ού αιώνα, οι χιλιάδες πρόσφυγες της μικρασιατικής καταστροφής που εγκαταστάθηκαν στις γειτονιές του Πειραιά και που συνέβαλαν στην ανάπτυξη του εργατικού κινήματος και του Κόμματος.
Η εικόνα του Πειραιά εκείνη την εποχή αποτελεί μια απόδειξη ότι οι καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής είχαν κυριαρχήσει στη Ελλάδα, το αστικό κράτος είχε διαμορφωθεί.
Αυτό έχει ιδιαίτερη σημασία, γιατί στη πορεία, κυριάρχησαν λογικές που απέδιδαν τη σχετική καθυστέρηση, την ανισομετρία δηλαδή που πάντα υπάρχει στον καπιταλισμό, κυρίως στο ότι η αστική τάξη συνθηκολόγησε, στο ότι είναι υποτελής στους ξένους και άλλα σχετικά που στην πραγματικότητα την αθώωναν ως σύνολο ή τμήματά της, από τη δική της επιλογή να γονατίζει τους εργαζόμενους μέσα στη χώρα και να κάνει τις συμμαχίες της με άλλα καπιταλιστικά κράτη.
Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Από αυτά τα πρώτα βήματα μέχρι και σήμερα, η εργατιά και το εργατικό κίνημα στον Πειραιά συνδέονται με το ΚΚΕ με δεσμούς αίματος, αγώνων και θυσιών.
Δεν υπάρχει αγώνας, μικρός ή μεγάλος, δεν υπάρχει κατάκτηση που να μην έχει τη σφραγίδα των κομμουνιστών.
Κι αυτή η πρώτη περίοδος, τα πρώτα βήματα του Κόμματος, στα οποία είναι αφιερωμένη η σημερινή εκδήλωσή μας, κατέχει τη δική της ξεχωριστή θέση στην 100χρονη, γεμάτη αγώνες και θυσίες, διαδρομή του ΚΚΕ.
Εδώ στον Πειραιά, μελετάμε, βγάζουμε συμπεράσματα από τα πρώτα βήματα, τις πρώτες μάχες του εργατικού κινήματος, τη δράση του Κομμουνιστικού Κόμματος την περίοδο 1918 - 1936.
Η Ιστορία της δράσης του Κόμματος εκείνα τα χρόνια, είναι ένα πραγματικό μάθημα, δίνει συμπεράσματα, τα οποία δεν αφορούν το παρελθόν, έχουν άμεση σχέση με τη σημερινή δράση στις σημερινές εξελίξεις, για τα καθήκοντα των κομμουνιστών.
Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Το κοινωνικό, πολιτικό και οικονομικό σκηνικό της δράσης του ΚΚΕ από το 1918 ως το 1936, το συνθέτουν: Ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος, η οικονομική καπιταλιστική κρίση, οι αλλαγές συμμαχιών τμημάτων της αστικής τάξης, οι αλλαγές στο αστικό πολιτικό σύστημα και στις μορφές της αστικής διακυβέρνησης, η άνοδος του φασισμού, η έξαρση του προσφυγικού και μεταναστευτικού ζητήματος, η δράση του ρεφορμισμού και του οπορτουνισμού στο εργατικό λαϊκό κίνημα κ.λπ.
Αντίστοιχα ζητήματα και εξελίξεις μήπως δεν υπάρχουν και σήμερα, αν και έχει περάσει σχεδόν ένας αιώνας από τότε;
Κανείς σοβαρός άνθρωπος δεν θα μπορούσε να ισχυριστεί το αντίθετο.
Το ΚΚΕ γνωρίζει πολύ καλά ποιο είναι το καθήκον του σήμερα.
Γι' αυτό κρατάμε ψηλά τη σημαία της ταξικής πάλης και της αναγκαιότητας της επαναστατικής ανατροπής.
Την ίδια στιγμή δεν μπορούμε να μη σχολιάσουμε ότι ο κ. Τσίπρας και η κυβέρνησή του που εκπληρώνει ένα προς ένα τα καθήκοντα που τους έχει αναθέσει η πλουτοκρατία, η ΕΕ, το ΝΑΤΟ, να έχει το θράσος να πηγαίνει στην Καισαριανή και να βρίζει το λαό της κατάμουτρα λέγοντας ότι "εμείς κάνουμε απλά το καθήκον μας και συνεχίζουμε στα βήματα όσων θυσιάστηκαν στην Καισαριανή''!
Τους λείπει τουλάχιστον η στοιχειώδης σεμνότητα:
Τι σχέση έχουν αυτοί, με τους αλύγιστους της ταξικής πάλης;
Κάποιους από εκείνη τη "δρακογενιά" της Αντίστασης και του ΔΣΕ, την επόμενη ημέρα, η κυβέρνηση του "αριστερού" ΣΥΡΙΖΑ, δεν είχε κανένα πρόβλημα να τους ξυλοφορτώσει και να τους ρίξει χημικά στην πορεία των συνταξιούχων...
Χωρίς καμιά καθυστέρηση, τώρα, πρέπει να τους γυρίσουν την πλάτη όλοι οι σκεπτόμενοι άνθρωποι της πατρίδας μας και να συμπορευτούν εδώ και τώρα με το ΚΚΕ.
Φίλες και φίλοι,
Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Το ΚΚΕ αν και ιδρύθηκε προς το τέλος του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, αν και άπειρο και νέο, δεν δίστασε, στη συνολική και αταλάντευτη στάση του, αφού:
- Υπερασπίστηκε το πρώτο σοσιαλιστικό κράτος ενάντια στην ιμπεριαλιστική επέμβαση, στην οποία συμμετείχαν και ελληνικά στρατεύματα.
- Τάχθηκε ενάντια στη Μικρασιατική εκστρατεία, που ξεκίνησε η Ελλάδα προς εξυπηρέτηση των συμφερόντων της αστική τάξης της, αλλά και των ιμπεριαλιστών συμμάχων της, της Αντάτ, Αγγλων και Γάλλων.
Ήταν η περίοδος όπου συνέβαιναν κοσμογονικές αλλαγές.
Στη Ρωσία το Κόμμα των Μπολσεβίκων, υπό την καθοδήγηση του Λένιν, στις συνθήκες του Α' Παγκοσμίου Ιμπεριαλιστικού Πολέμου και της επαναστατικής κατάστασης που διαμορφώθηκε στη Ρωσία την περίοδο Φλεβάρη - Οκτώβρη 1917, κατάφεραν να πραγματοποιήσουν ιστορικά την πρώτη έξοδο από τον πόλεμο με εργατική επαναστατική εξουσία. Πρόβαλαν το σύνθημα να μετατραπεί ο ιμπεριαλιστικός ληστρικός και κατακτητικός πόλεμος, στο μοναδικό δίκαιο πόλεμο, την πάλη της εργατικής τάξης και των συμμάχων της για την ανατροπή της καπιταλιστικής εξουσίας και ιδιοκτησίας.
Κάτι το οποίο δεν συνέβη αποφασιστικά και συνολικά κατά το Β' Παγκόσμιο Ιμπεριαλιστικό Πόλεμο, όταν το Διεθνές Κομμουνιστικό Κίνημα δεν μπόρεσε να παραμείνει σταθερά στη γραμμή της πάλης για τη μετατροπή του ιμπεριαλιστικού πολέμου σε πόλεμο για το γκρέμισμα του καπιταλισμού σε όλες τις χώρες.
Τα βασικά ζητήματα για κάθε πόλεμο, είναι:
Ποια τάξη κάνει τον πόλεμο με ποιο σκοπό, σε ποια φάση της ιστορικής της ανάπτυξης.
Η Ιστορία των πολέμων στις συνθήκες του καπιταλισμού επιβεβαιώνει ότι με τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο συνεχίζεται, με άλλα βίαια μέσα, η επίθεση της αστικής τάξης ενάντια στην εργατική τάξη της χώρας της και ως συμμετοχή στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, ενώ η ειρήνη που ακολουθεί αποτελεί τη συνέχεια αυτής της πολιτικής, με το πιστόλι στον κρόταφο των λαών, μέχρι την επόμενη ένοπλη σύγκρουση.
Είναι λοιπόν απολύτως επίκαιρη η πείρα του Διεθνούς Κομμουνιστικού Κινήματος και του Κόμματός μας όσον αφορά το καίριο ζήτημα τι κάνουν οι κομμουνιστές στην περίπτωση του ιμπεριαλιστικού πολέμου και σε κάθε περίπτωση: Είτε βρίσκεται σε κράτος που είναι επιτιθέμενο ή σε κράτος που είναι αμυνόμενο.
Η πείρα του Κόμματός μας στα πρώτα του βήματα, αλλά και η πείρα του ΔΚΚ, είναι εξαιρετικά επίκαιρη γιατί διανύουμε μια περίοδο που δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι εγκυμονεί πολύ σοβαρές εξελίξεις.
Η εξέλιξη της καπιταλιστικής κρίσης, η όξυνση των ανταγωνισμών σε περιφερειακό και διεθνές επίπεδο, αποτελούν την εύφλεκτη ύλη που συσσωρεύεται, ιδιαίτερα στην περιοχή μας.
Ο κίνδυνος γενίκευσης τοπικών ή περιφερειακών συγκρούσεων, στα πλαίσια ενός ιμπεριαλιστικού πολέμου στον αιώνα μας είναι υπαρκτός, για να μην πούμε ότι με μια έννοια βρίσκεται ήδη σε εξέλιξη.
Αυτή τη στιγμή στη γειτονιά μας υπάρχει πρωτόγνωρη συγκέντρωση πολεμικών δυνάμεων διαφόρων χωρών. Πέρα από τα ισχυρά ιμπεριαλιστικά κέντρα, τις ΗΠΑ, τη Ρωσία, την ΕΕ, την Κίνα, συμμετέχουν και περιφερειακοί παίκτες, όπως το Ισραήλ, η Τουρκία που διεκδικεί αναβαθμισμένο ρόλο στην περιοχή, για τα συμφέροντα της τουρκικής αστικής τάξης. Δεν μας ανησυχούν απλώς οι πρόσφατες προκλητικές δηλώσεις του Ερντογάν για την αμφισβήτηση της Συνθήκης της Λωζάνης, όσον αφορά τα ελληνικά νησιά του Αιγαίου. Εκτός από πάγιες θέσεις της πολιτικής ισχυρών τμημάτων της αστικής τάξης της Τουρκίας, εμπεριέχουν και ένα σχεδιασμό, που μεθοδικά εξελίσσεται όλα τα τελευταία χρόνια για συνολικότερη αμφισβήτηση υπαρχόντων συνόρων, γκριζάρισμα ζωνών κ.λπ., ενταγμένο στην οξυμένη αντιπαράθεση μεγάλων ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών και αντιθέσεων.
Στο επίκεντρο είναι ο φυσικός πλούτος της περιοχής, οι ενεργειακοί δρόμοι των αγωγών, τα γεωπολιτικά, στρατιωτικά ερείσματα, που βοηθούν τα σχέδια του ενός ή του άλλου ιμπεριαλιστικού κέντρου.
Οι ελληνικές κυβερνήσεις και η σημερινή, των ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ έχουν τεράστιες ευθύνες, γιατί συμμετέχουν ενεργά σε σχεδιασμούς για λογαριασμό του ελληνικού κεφαλαίου, στήριξαν και στηρίζουν τους επικίνδυνους σχεδιασμούς του ΝΑΤΟ που σηματοδοτούν κλιμάκωση των ανταγωνισμών, κυρίως ανάμεσα σε ΝΑΤΟ - Ρωσία.
Ενώ καλλιεργούν και ψεύτικες ελπίδες ότι η Ελλάδα μπορεί να είναι "νησίδα" σταθερότητας σε μια ταραγμένη περιοχή, κάνοντας κηρύγματα από άμβωνος, σαν κάποιους παπάδες, ότι ο πόλεμος είναι μια "ηθική αμαρτία" του συστήματος, που μπορεί να γιατρευτεί από μόνη της αν επικρατήσει η "λογική". Λες και δεν γνωρίζουν ότι το κεφάλαιο δεν υπάρχει έγκλημα που να μη μπορεί να το κάνει για τα κέρδη του.
Η ευθύνη της κυβέρνησης, όπως και των άλλων πολιτικών δυνάμεων, είναι μεγάλη γιατί ενώ η προκλητικότητα και η επιθετικότητα της Τουρκίας απέναντι στη χώρα μας εντείνεται, παραμυθιάζουν τον ελληνικό λαό, ότι η συμμαχία Ελλάδας - Τουρκίας - ΝΑΤΟ είναι παράγοντας "ειρήνης και ασφάλειας στην περιοχή", τη στιγμή που το ΝΑΤΟ όχι μόνο δεν κατευνάζει τις επιθετικές βλέψεις της Τουρκίας, αλλά αντίθετα τις υποθάλπει και τις ενισχύει.
Σήμερα, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, απαιτείται, λαϊκή αγωνιστική ετοιμότητα ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και τις επεμβάσεις, τη συμμετοχή της χώρας μας σε αυτές. Απαιτείται, επίσης, ο κάθε λαός να αναπτύξει τη δική του αυτοτελή δράση, να διεκδικεί σε κάθε καμπή και στιγμή τη δική του λύση, με κριτήριο τις δικές του ανάγκες και με στόχο την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου, την αποδέσμευση από τις διάφορες ιμπεριαλιστικές ενώσεις.
Τονίζουμε ταυτόχρονα πως η πάλη, για την υπεράσπιση των συνόρων, των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Ελλάδας, από τη σκοπιά της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων, είναι αναπόσπαστη από την πάλη για την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου και βέβαια, δεν έχει καμία σχέση με την υπεράσπιση των σχεδίων του ενός ή άλλου ιμπεριαλιστικού πόλου, της κερδοφορίας του ενός ή του άλλου μονοπωλιακού ομίλου.
Η εργατική τάξη, τα λαϊκά στρώματα, η νεολαία τους, κατά τη γνώμη μας έχουν μόνο μία επιλογή: Να βάλουν τέρμα στο σύστημα που αναπόφευκτα γεννά την εκμετάλλευση, τις κρίσεις και τη συμμετοχή σε ιμπεριαλιστικούς πολέμους. Κι αυτό προϋποθέτει να νικήσουν και τον εξωτερικό εχθρό, με τη μορφή του εισβολέα, και τον εσωτερικό εχθρό, την αστική εξουσία που τους σέρνει σε πόλεμο και εξαθλίωση.
Επιμένουμε να αναδεικνύουμε τον κίνδυνο εμπλοκής της χώρας μας σε ένα ιμπεριαλιστικό πόλεμο, με τεράστιες συνέπειες για τον ελληνικό λαό και τη νεολαία, γιατί ταυτόχρονα θα ξεσαλώσει η αστική τάξη της χώρας, θα ζητήσει από το λαό πλήρη υποταγή, θα πάρει μέτρα περιορισμού λαϊκών δικαιωμάτων κι ελευθεριών, στο όνομα του πολέμου και των εξωτερικών κινδύνων.
Αυτό έχει αποδειχτεί ουκ ολίγες φορές στην Ιστορία. Αποδείχτηκε και στην περίοδο 1918-1936. Οι μάχες που έδωσε το Κόμμα από τη γέννησή του ήταν ηρωικές, αφού σε συνθήκες πολέμου κάθε κίνηση θεωρείται "στάσις" και καταπνίγεται.
Ο ελληνικός λαός από το 1912 ως το 1922, για 10 συνεχή χρόνια, βρίσκεται σε πολεμικές μάχες και αυτές έφερναν νέα φορολογικά μέτρα, αύξηση των τιμών σε προϊόντα ευρείας λαϊκής κατανάλωσης, αλλά και φέρετρα από το μέτωπο. Από την άλλη, η αστική τάξη της Ελλάδας, μετρούσε μεγάλους ρυθμούς ανάπτυξης με νέα συσσώρευση κεφαλαίων, κερδών.
Φίλες και φίλοι,
Κατά τη διάρκεια της ιμπεριαλιστικής Μικρασιατικής εκστρατείας δίνονται πολλές απεργιακές μάχες σε όλη την Ελλάδα και στον Πειραιά, με πιο χαρακτηριστική την απεργία της Ομοσπονδίας Ηλεκτρισμού και Ηλεκτροκινήσεως το Νοέμβρη του 1921.
Το αστικό κράτος χαρακτήρισε την απεργία στάση και επιστρατεύει τους απεργούς. Έντεκα απεργοί καταδικάστηκαν από στρατοδικεία και στάλθηκαν στις φυλακές της Ακροναυπλίας.
Νωρίτερα η απεργία των σιδηροδρομικών το Μάρτη του 1921 γνωρίζει την κρατική καταστολή με αποτέλεσμα τη σύλληψη 1500 απεργών. 580 εργάτες στάλθηκαν στο Μικρασιατικό μέτωπο και 38 καταδικάστηκαν με διάφορες ποινές.
Και οι δυο αυτές απεργίες καθοδηγήθηκαν από στελέχη του ΚΚΕ στο συνδικαλιστικό κίνημα, σε κόντρα με τους ρεφορμιστές που προσπαθούσαν να τις εκφυλίσουν. Όλος ο αστικός τύπος "ξέρναγε χολή" κατά του κομμουνισμού. Πολλά μέλη του Κόμματος στέλνονται στην Ακροναυπλία και στο πολεμικό μέτωπο.
Η πείρα από αυτές τις απεργιακές μάχες και κινητοποιήσεις έχει μεγάλη σημασία.
Γιατί, παρά το ότι τα αιτήματα είναι καθαρά οικονομικά, όπως η αύξηση του ημερομισθίου και οι συνθήκες εργασίας, όμως δίνονται σε καιρό πολέμου και σε κλάδους στρατηγικής σημασίας που έχει απόλυτη ανάγκη η αστική τάξη.
Ταυτόχρονα, διατυπώνεται από τους απεργούς ως αίτημα το σταμάτημα του πολέμου, πράγμα που ζητούσε μεγάλο μέρος της ελληνικής κοινωνίας.
Αυτή η πείρα αποτελεί παρακαταθήκη, γιατί, αλίμονο, στα Κομμουνιστικά Κόμματα, στα κινήματα, που θα κατεβάσουν τη σημαία της ιδεολογικοπολιτικής οργανωτικής τους αυτοτέλειας, της πάλης για το σοσιαλισμό και στο όνομα του "εξωτερικού κινδύνου" και της "εθνικής ομοψυχίας" σηκώσουν τη σημαία της αστικής τάξης, της ταξικής συνεργασίας, δηλαδή της παράδοσης και μάλιστα αμαχητί του λαού.
Φίλες και φίλοι,
Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Το Κόμμα την περίοδο που μελετάμε βρέθηκε αντιμέτωπο με δύσκολα ζητήματα που έθετε η ίδια η ζωή μπροστά του.
Σ' αυτές τις δύσκολες συνθήκες επιλέγει να ενταχθεί και να γίνει τμήμα της Κομμουνιστικής Διεθνούς, και να απαντήσει στο βασικό ερώτημα "επανάσταση ή μεταρρύθμιση", επιλέγοντας την επαναστατική γραμμή.
Σε όλη την 100χρονη Ιστορία του, το ΚΚΕ, ποτέ δεν απαρνήθηκε το χαρακτήρα του ως επαναστατικό κόμμα της εργατικής τάξης.
Βεβαίως, δεν αρκεί μόνο η διακήρυξη της πάλης για το σοσιαλισμό. Σε κάθε ιστορική στιγμή το ΚΚΕ πρέπει να μελετά τις συνθήκες και να επεξεργάζεται την επαναστατική στρατηγική του για να γίνεται πιο ικανό, πιο αποτελεσματικό σε αυτό το στόχο.
Και στο ζήτημα αυτό, έχουμε πλέον πείρα.
Κάποιες φορές και με δική μας ευθύνη, επειδή οι λαϊκές ανάγκες ήταν πιεστικές, άλλες φορές γιατί ο αντίπαλος, το σύστημα θέτει διλήμματα που αντιστοιχούν στις δικές του ανάγκες, στους δικούς του πολιτικούς στόχους, το ζήτημα του σοσιαλισμού παρουσιαζόταν ως ανεπίκαιρο, έμπαινε στην άκρη, επειδή δήθεν προέχει κάτι άλλο, όπως λένε και σήμερα κάποιοι που έχουν πλήρως συνθηκολογήσει με την καπιταλιστική βαρβαρότητα, που παρουσιάζουν το σοσιαλισμό ως όραμα της "δευτέρας παρουσίας".
Η πάλη ενάντια στο φασισμό, για την απελευθέρωση από τον κατακτητή, η πάλη κατά του ιμπεριαλιστικού πολέμου, η έξοδος απ' την κρίση προς όφελος του λαού, δεν πρέπει να απομακρύνουν από το προσκήνιο την πάλη για την κατάκτηση της εργατικής λαϊκής εξουσίας, την αναγκαιότητα του σοσιαλισμού, χωρίζοντας σε στάδια την πάλη, θέτοντας ως πρώτο στάδιο τη συμμετοχή σε κάποιας μορφής κυβέρνηση αστικής διαχείρισης, που το μόνο που φέρνει στο κίνημα είναι τακτική απαράδεκτων συμβιβασμών, χάσιμο χρόνου για το λαό και κέρδισμά του αντίστοιχα από την αστική τάξη και τους ιμπεριαλιστές συμμάχους της.
Είναι χαρακτηριστικό ότι σε όλη τη διάρκεια της περιόδου από το 1918 έως το 1936 και μπροστά σε κάθε νέα κατάσταση που διαμορφωνόταν, το Κόμμα μας δεχόταν επίθεση από ρεφορμιστές και οπορτουνιστές, "δεξιούς" και "αριστερούς", ώστε να προτάξει ένα μίνιμουμ πρόγραμμα στόχων.
Τα πρώτα χρόνια και ενώ εξελισσόταν η επέμβαση στη Μικρά Ασία, δεχόταν επίθεση για να υιοθετήσει το μεταβατικό στάδιο της "λαϊκής δημοκρατίας", αργότερα κατά τη δικτατορία του Πάγκαλου η "αριστερή πραγματική δημοκρατία", γινόταν άλλη μια παρένθεση στη στρατηγική του Κόμματος.
Τον ίδιο στόχο υπηρετούσε η πίεση στο Κόμμα να παραιτηθεί από την επαναστατική δράση και να ασχοληθεί μόνο με το κοινοβούλιο, κάνοντας μια "κοινοβουλευτική στροφή", αφού ήδη είχε γνωρίσει μια εκλογική επιτυχία στις πρώτες εκλογές που συμμετείχε το Νοέμβρη του 1920.
Η ίδια η μελέτη της Ιστορίας και του κινήματός μας, όμως, μας διδάσκει ότι η πάλη για αποκατάσταση των δημοκρατικών ελευθεριών, ο αγώνας για τη νομιμοποίηση του ΚΚΕ, δεν σημαίνει στρατηγική συνεργασίας με την αστική τάξη, τμήματά της έστω και τα αντίστοιχα κόμματά της. Η πάλη για τις δημοκρατικές λαϊκές ελευθερίες δένεται άρρηκτα και ενσωματώνεται στην πάλη για την οριστική κατάργηση του συστήματος, που τα γεννά όλα αυτά τα αρνητικά, με τους εργάτες, το λαό στην εξουσία.
Στα χρόνια για παράδειγμα από την ίδρυση του Κόμματος ως το '33, ο ενδοαστικός ανταγωνισμός, αλλά και οι συμμαχίες τμημάτων της αστικής τάξης με ξένες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, αποκρυσταλλώθηκαν στο λεγόμενο "εθνικό διχασμό", όπου αυτή η διαπάλη ενσωμάτωνε τις εργατικές λαϊκές μάζες.
Στη διάρκεια του μεσοπολέμου τα στρατιωτικά πραξικοπήματα εξυπηρετούσαν τμήματα της αστικής τάξης και το δίλημμα "βασιλεία ή δημοκρατία", συγκάλυπτε τον ταξικό χαρακτήρα της αστικής δημοκρατίας.
Μοναδικό συμπέρασμα που πρέπει να φυλάμε σαν "κόρη οφθαλμού", από όλη αυτή την τεράστια πείρα του Κόμματός μας είναι ότι σε κάθε εποχή, σε κάθε ιστορική στιγμή, το ΚΚΕ, το εργατικό - λαϊκό κίνημα δεν πρέπει να χάνουν από τα μάτια τους τον ταξικό αντίπαλο, το κεφάλαιο, το μονοπώλιο, την εξουσία του, το σύστημα, όποιο πρόσωπο και αν έχει, όποιο κι αν χρησιμοποιεί ως πολιτικό προσωπικό του.
Είτε αυτός εμφανίζεται με το πρόσωπο της φασιστικής δικτατορίας, είτε με το πρόσωπο της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, είτε με το πρόσωπο του εθνικισμού, είτε του κοσμοπολιτισμού του κεφαλαίου, όπως γίνεται αυτές τις ημέρες με την αποπροσανατολιστική κόντρα κυβέρνησης - εκκλησίας, με αφορμή το μάθημα των Θρησκευτικών. Είτε είναι ο εξωτερικός εισβολέας, είτε η εγχώρια πλουτοκρατία και τα κόμματά της. Όπως και η πλουτοκρατία και τα κόμματά της δεν έχασαν ποτέ από μπροστά τους τον ταξικό τους αντίπαλο, την εργατική τάξη και το κόμμα της, το ΚΚΕ.
Μάλιστα η αστική τάξη στα χρόνια που το Κόμμα μας κάνει τα πρώτα του βήματα έχει πρόσφατη την πείρα από το κοσμογονικό γεγονός της Μεγάλης Οκτωβριανής Επανάστασης. Έτσι όλα τα βέλη της στρέφονται ενάντια στο εργατικό κίνημα και πρώτα από όλα στην πρωτοπορία του το Κομμουνιστικό Κόμμα. Αξιοποιεί την ωμή βία, με ανοικτές δολοφονίες, διώξεις, εκτοπισμούς, φυλακίσεις, εισβολές στα γραφεία του Κόμματος, στο "Ριζοσπάστη". Αξιοποιεί όλο το νομικό σύστημα με αποκορύφωμα το περίφημο "Ιδιώνυμο", προκειμένου να θωρακίσει την εξουσία της.
Πάντα λοιπόν κάτι θα βρίσκεται και πάντα κάτι θα επινοείται, μέσω του οποίου θα γίνεται προσπάθεια να ασκηθεί πίεση στο εργατικό λαϊκό κίνημα, στις πιο γνήσιες αγωνιστικές ριζοσπαστικές δυνάμεις, που συμπαρατάσσονται με το ΚΚΕ, στο ίδιο το ΚΚΕ, προκειμένου να παραιτηθεί από το πρόγραμμά του, από τους στόχους του, από την πάλη του για την ανατροπή του καπιταλισμού και την οικοδόμηση μιας νέας κοινωνίας.
Ιδιαίτερα σήμερα, μαζί με τη βαθιά κρίση, ήρθαν τα μνημόνια, που με τη σειρά τους, όπως μας λένε διάφοροι, αναστέλλουν την πάλη για ριζικές αλλαγές, για την αντικαπιταλιστική αντιμονοπωλιακή συμμαχία και πάλη για την εργατική λαϊκή εξουσία, για το σοσιαλισμό, γιατί δήθεν προέχει η "εθνική σωτηρία".
Τα διάφορα αστικά και οπορτουνιστικά επιτελεία από την αρχή της κρίσης μιλούσαν για "χρηματοπιστωτική κρίση", για "κρίση του καζινοκαπιταλισμού".
Αναζητούσαν πολιτικές διαχείρισής της, εστίαζαν στα δημοσιονομικά ελλείμματα την αιτία της, ώσπου κατέληξαν ότι πρόκειται για "κρίση χρέους". Έτσι, με πρόσχημα τα κρατικά χρέη, οι αστικές κυβερνήσεις από το ΠΑΣΟΚ, τη ΝΔ, τη συγκυβέρνησή τους μέχρι και τη σημερινή κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ εφαρμόζουν βαθιά αντεργατική αντιλαϊκή πολιτική. Που δεν έχει καμιά σχέση με τα ελλείμματα και το κρατικό χρέος. Απ' αυτήν την πολιτική, δε γεμίζουν τα κρατικά ταμεία.
Μέτρα όπως η επέκταση των ελαστικών σχέσεων εργασίας, η κατάργηση των Συλλογικών Συμβάσεων και του κατώτατου μισθού για να μειωθεί ακόμη πιο δραστικά η τιμή της εργατικής δύναμης, η κατάργηση 13ου και 14ου μισθού στον ιδιωτικό τομέα, της επικουρικής και της κύριας σύνταξης, η κατάργηση του κοινωνικού χαρακτήρα της Ασφάλισης κ.ά., άλλο στόχο έχουν.
Όπως και οι περικοπές σε κοινωνικές δαπάνες και παροχές, αλλά και η φοροληστεία του λαού, σε συνδυασμό με τη δραστική μείωση της φορολογίας κεφαλαίου επιδιώκουν από τη μια να κάνουν πιο φτηνούς τους εργαζόμενους για το κεφάλαιο, να αυξήσουν την εκμετάλλευση. Κυρίως θέλουν να ετοιμάσουν συνθήκες μεγάλης κερδοφορίας όταν έλθει ανάκαμψη.
Μπορεί οι κοινωνικοπολιτικές συνθήκες στην Ελλάδα να μην είναι ακριβώς οι ίδιες, με την περίοδο της καπιταλιστικής κρίσης του 1929-33, αλλά από την άποψη της ταξικής ουσίας, με εξαίρεση την ύπαρξη της ΕΣΣΔ, τίποτε δεν είναι διαφορετικό. Και τότε οι αστικές αναλύσεις για την κρίση και τις αιτίες της ήταν σαν τις σημερινές.
Φίλες και φίλοι,
Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Το ΚΚΕ απευθύνει κάλεσμα λαϊκού ξεσηκωμού. Δεν παραβλέπουμε ούτε υποτιμάμε το γεγονός ότι το κίνημα βρίσκεται σε υποχώρηση, έχει δυσκολίες. Δεν υποκλινόμαστε όμως σε αυτές. Προσπαθούμε να αντιπαλέψουμε το διάχυτο φόβο, την ανασφάλεια, τη μοιρολατρία που υπάρχει σήμερα σε πλατιά τμήματα του λαού μας.
Αποφασίσαμε να αναμετρηθούμε με αυτές τις δυσκολίες και όχι να αναδιπλωθούμε όπως κάνουν άλλοι. Προσπαθούμε να ανιχνεύσουμε κάθε μικρή ή μεγαλύτερη δυνατότητα υπάρχει. Αξιοποιούμε την πολύτιμη πείρα των προηγούμενων χρόνων.
Το ΚΚΕ επιμένει κόντρα στις "σειρήνες" της υποταγής να μιλά για την πραγματική ρήξη και σύγκρουση με το κεφάλαιο και την εξουσία του. Απευθύνει κάλεσμα συμπόρευσης.
Σ' αυτό το δρόμο μπορεί το εργατικό - λαϊκό κίνημα να παλεύει και να 'χει αποτελέσματα, να φρενάρει αντιλαϊκά μέτρα και να αποσπά κατακτήσεις. Αυτόν το δρόμο δεν έχει δοκιμάσει να τον περπατήσει με συνέχεια και συνέπεια, μέχρι τέλος, νικηφόρα ο λαός μας. Τη δύναμή του δεν την έχει ακόμα δοκιμάσει ο λαός μας.
Σήμερα, η ριζοσπαστικοποίηση της εργατικής - λαϊκής συνείδησης, είναι μια πολύ πιο σύνθετη, πολύ πιο δύσκολη διαδικασία, από ότι στο παρελθόν.
Σήμερα, κι αυτό δεν πρέπει να το ξεχνάμε, δεν υπάρχει το σοσιαλιστικό σύστημα που οικοδομήθηκε τον 20ό αιώνα και αποτέλεσε πηγή έμπνευσης για χιλιάδες κομμουνιστές και άλλους αγωνιστές των προηγούμενων γενιών, για όλους τους λαούς του κόσμου.
Αν για παράδειγμα δεκαετίες πριν μπορούσαμε να μιλήσουμε, να δείξουμε χειροπιαστά, να περιγράψουμε και την ίδια στιγμή να αντλήσουμε δύναμη από το σοσιαλισμό και τις κατακτήσεις του, σήμερα, κάτω από το βάρος των αντεπαναστατικών ανατροπών που επιδρούν ακόμα καταλυτικά στις λαϊκές συνειδήσεις πρέπει να απαντήσουμε πειστικά στα ερωτήματα, που καλοπροαίρετα μας θέτει ο λαϊκός κόσμος.
Σήμερα για να κερδηθεί έστω και ένας εργαζόμενος, ένας νέος άνθρωπος, ακόμη για να συμμετέχει στο σωματείο ή στο σύλλογό του, στο μαζικό φορέα του, να πάρει μέρος στην κινητοποίηση, πολύ περισσότερο σε μια απεργία, χρειάζεται πιο υπομονετική, επίμονη, βασανιστική δουλειά.
Χρειάζεται, να αναπτύσσονται καθημερινά, στέρεοι ιδεολογικοί και πολιτικοί δεσμοί, που να δίνουν καθαρές απαντήσεις σε όλα τα ζητήματα, τόσο στα ζητήματα του σοσιαλισμού και των αιτιών της ανατροπής του, όσο και να εξηγούν, πώς λειτουργεί κι αναπτύσσεται η καπιταλιστική οικονομία, πού οδηγεί ο καπιταλιστικός δρόμος εξέλιξης της κοινωνίας, ότι αυτό το σύστημα δεν είναι ούτε αιώνιο, ούτε παντοδύναμο.
Χρειάζεται να εξηγούμε γιατί το κράτος και οι διάφοροι θεσμοί του δεν είναι ένα ουδέτερο πεδίο, που μπορεί να λειτουργεί υπέρ ή κατά του λαού, ανάλογα με το ποιος είναι στην κυβέρνηση κάθε φορά, αλλά είναι ο κατασταλτικός κατά βάση μηχανισμός που μοναδικός του σκοπός και αποστολή είναι να εξασφαλίζει την εξουσία των εκμεταλλευτών και κατά περίσταση χρησιμοποιεί, πότε το μαστίγιο και πότε το καρότο.
Την πραγματική εξουσία την έχει η τάξη που έχει την εξουσία και η κάθε κυβέρνηση, όπως κι αν αυτή ονομαστεί, είναι τελικά όργανό της.
Ιδιαίτερα σήμερα μετά από ένα χρόνο διακυβέρνησης της πρώτης φοράς Αριστεράς, περισσότεροι πλέον μπορούν να κατανοήσουν τη στάση του Κόμματός μας απέναντι στις αστικές κυβερνήσεις διαχείρισης.
Τη θέση μας, ότι το Κόμμα μας θα δώσει το "παρών" του στη διακυβέρνηση, στις συνθήκες της εργατικής λαϊκής εξουσίας, όπου ο λαός οργανωμένος, αποφασισμένος θα επιβάλει το δίκιο του, με μοναδικό γνώμονα και σκοπό του την λαϊκή ευημερία, την ικανοποίηση όλων των σύγχρονων αναγκών κάθε λαϊκής οικογένειας. Αυτή την προοπτική αγωνίζεται το Κόμμα να ανοίξει, με επεξεργασμένη πολιτική.
Διαφορετικά, είναι πολύ εύκολο η λαϊκή αγανάκτηση να μετατρέπεται σε μοιρολατρία και ηττοπάθεια, να παγιδεύεται στη λογική του μικρότερου κακού, να αναζητά πότε τον ένα και πότε τον άλλο δήθεν καλύτερο διαχειριστή της σημερινής βαρβαρότητας, με ευκολία να μετακινείται από το ένα αστικό κόμμα σε ένα άλλο, ή να εγκλωβίζεται σε αντιδραστικές, συντηρητικές αντιλήψεις κι απόψεις.
Κι αυτά, φίλες και φίλοι, δεν είναι θεωρία. Τα ζήσαμε τα τελευταία χρόνια. Ζήσαμε τα προηγούμενα χρόνια -από το 2009 που εξελίσσεται η κρίση μέχρι σήμερα- σημαντικές οικονομικές και πολιτικές εξελίξεις, ζήσαμε και μεγάλους αγώνες. Ιδιαίτερα τα πρώτα χρόνια της κρίσης εξελίχτηκαν μεγάλοι μαζικοί αγώνες, το Κόμμα μας έδωσε ηρωικές μάχες, μπήκε μπροστά για να οργανωθεί η πάλη του λαού, για να μην πληρώσει ο λαός τα βάρη της οικονομικής κρίσης.
Η πλειοψηφία βέβαια του λαού δεν ακολούθησε την γραμμή πάλης που πρότεινε το ΚΚΕ. Ποιο ήταν τελικά το περιεχόμενο εκείνων των αγώνων; Ποια συνθήματα κυριάρχησαν; Μήπως η ψεύτικη διαχωριστική γραμμή "μνημόνιο - αντιμνημόνιο" που επικράτησε τότε από τον ΣΥΡΙΖΑ και άλλους κάθε είδους τυχοδιώκτες, που έδειχνε ως ενόχους μόνο κάποια κόμματα και κάποιους ξένους, έκρυβε καλά την ουσία, τον αντίπαλο, το σύστημα, το κράτος τους, την τάξη που έχει τα χέρια της την εξουσία;
Μήπως δεν ήταν αυτή η γραμμή που έφερε και το 3ο αριστερό μνημόνιο; Πού πήγε εκείνο το κίνημα των "αγανακτισμένων", των "πλατειών" που η "επανάστασή" τους έφτανε μόνο μέχρι να αναρριχηθούν στην κυβερνητική εξουσία και να κάνουν τα ίδια και χειρότερα με τους προηγούμενους από αυτούς, να περνάνε αντεργατικά μέτρα και προαπαιτούμενα, με διαδικασίες φαστ τρακ και ΠΝΠ, "αποφασίζομεν και διατάσσομεν" και οι διαδηλωτές να ξυλοκοπούνται πάλι από τα ΜΑΤ έξω από το Μαξίμου, σαν να μην πέρασε μια μέρα από τότε;
Έχει λοιπόν σημασία να ανοίξει η συζήτηση ποια γραμμή ωφελεί το κίνημα. Με ποια γραμμή πρέπει το κίνημα να βαδίσει; Κάτω από τη σημαία του ρεφορμισμού, του οπορτουνισμού, του εργοδοτικού συνδικαλισμού, όπως μέχρι σήμερα; Μια γραμμή που θα βγάζει λάδι τις συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες της ΓΣΕΕ, της ΑΔΕΔΥ;
Ποιος τελικά πρέπει να βάζει τη σφραγίδα του στο κίνημα; Τα μικροαστικά στρώματα, η ανώτερη συνδικαλιστική κρατική γραφειοκρατία; Η' οι βιομηχανικοί κλάδοι, οι εργάτες και οι εργάτριες της μεταποίησης, το εργοστασιακό προλεταριάτο στο μέταλλο, στη χημική βιομηχανία, στη φαρμακοβιομηχανία, στα τρόφιμα, οι εργαζόμενοι στις μεταφορές, στις υποδομές, στις κατασκευές, στην ενέργεια, στις τηλεπικοινωνίες, αλλά και οι εργαζόμενοι στον τουρισμό, τον επισιτισμό, το εμπόριο κ.λπ.;
Ποια πολιτική πρόταση χρειάζεται να γίνει κυρίαρχη στο κίνημα; Η πάλη για αλλαγή διαχειριστών εντός του εκμεταλλευτικού συστήματος και των διεθνών συμμαχιών του ή η πάλη με γραμμή σύγκρουσης, ανατροπής και αποδέσμευσης από αυτά με αλλαγή τελικά τάξης στην εξουσία;
Κι όλα αυτά τα λέμε σήμερα, γιατί η κομμουνιστική απάντηση σε αυτά και άλλα ερωτήματα καθορίζουν σε μεγάλο βαθμό και τα καθήκοντα της ανασύνταξης του εργατικού κινήματος στις νέες συνθήκες που βιώνουμε αυτά τα χρόνια και κυρίως αυτά που έχουμε να αντιμετωπίσουμε από δω και πέρα με βάση τις εξελίξεις.
Φίλες και φίλοι,
Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Σήμερα, βαδίζοντας προς τη συμπλήρωση σε δύο χρόνια των 100 χρόνων του τιμημένου και ηρωικού Κόμματός μας, μπορούμε να γίνουμε πιο ικανοί στην προβολή της πολιτικής μας πρότασης, που απαντάει στη δυνατότητα οι εργαζόμενοι να ζήσουν καλύτερα, με βάση τις σύγχρονες ανάγκες τους, αρκεί οι παραγωγικές δυνατότητες της χώρας, οι πλουτοπαραγωγικές πηγές, τα συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής, να γίνουν κοινωνική ιδιοκτησία, με κεντρικό σχεδιασμό, με ενεργό συμμετοχή των εργαζομένων στην οργάνωση - διεύθυνση της κοινωνικής παραγωγής και των κοινωνικών υπηρεσιών.
Αυτή η εξουσία, που θα στηρίζεται σε ένα λαό αποφασισμένο κι οργανωμένο, θα μπορεί να αξιοποιήσει τις αντιθέσεις των καπιταλιστικών χωρών, για να κάνει και επωφελείς συμφωνίες. Και πάνω από όλα θα παρακινήσει κι άλλους λαούς, κινήματα να ακολουθήσουν τον ίδιο δρόμο.
Άλλωστε, η Ιστορία έχει δείξει ότι όταν ένας λαός βαδίζει μπροστά, διεκδικεί την εξουσία, σίγουρα θα υπάρξουν κι άλλοι λαοί που όχι μόνο θα δείξουν αλληλεγγύη, αλλά θα τον ακολουθήσουν.
Μπορούμε να γίνουμε πιο ικανοί σαν Κόμμα ώστε να ανταποκριθούμε στο σύνθετο και δύσκολο καθήκον να ανανεώνουμε και να διευρύνουμε τις δυνάμεις μας, κυρίως στις παραγωγικές ηλικίες πρώτα απ' όλα των εργατών και εργατριών των βιομηχανιών, των χωρών συγκέντρωσης μισθωτών, των νέων από τις λαϊκές οικογένειες.
Μπροστά σ' αυτό το καθήκον αξιοποιούμε και την πείρα του Κόμματος αυτής της ιστορικής περιόδου, η οποία αποδεικνύει ότι οι δεσμοί του ΚΚΕ με την εργατική τάξη είναι πραγματικά δεσμοί αίματος.
Οι δεσμοί με τους εργάτες του Πειραιά και λόγω της μεγάλης συγκέντρωσης πάντα έπαιζαν αποφασιστικό ρόλο στο πως θα προχωρούσε το συνολικό σχέδιο οικοδόμησης, άρα και καθοδήγησης της εργατικής τάξης.
Το Κόμμα βρέθηκε δίπλα στο καθημερινό πρόβλημα της εργατικής τάξης, το μισθό, το ωράριο, τις συνθήκες εργασίας, τις μεγάλες μάχες που δόθηκαν κατά κλάδο για να δημιουργηθούν Ταμεία Ασφάλισης. Καθοδήγησε τον αγώνα αυτό σε κόντρα με το ρεφορμισμό οποίος υπονόμευε κάθε κίνηση, κάθε ξέσπασμα εργατικής δράσης, διαλυτικά ώστε να εκφυλίσει την εργατική κινητικότητα.
Την ίδια μάχη έδωσε και στις γειτονίες που ζούσε η εργατική τάξη, χαρακτηριστική είναι η πάλη για τα ενοικιοστάσια που ταλάνιζαν την εργατική τάξη. Αλλά και στους προσφυγικούς συνοικισμούς, όπου στοιβάζονταν οι πρόσφυγες σε παράγκες, χωρίς νερό, με άθλιες αποχετευτικές εγκαταστάσεις και που η κάθε νεροποντή διέλυε ολόκληρες συνοικίες. Πρωτοστάτησε στην πάλη για την υγειονομική φροντίδα των ασθενών από φυματίωση και ελονοσία που μάστιζαν την εργατική τάξη.
Οι δεσμοί του Κόμματος με την εργατική τάξη χτίστηκαν μαζί με την ταυτόχρονη προσπάθεια του Κόμματος, να ωριμάζει η αντικαπιταλιστική προοπτική με την ανοικτή κομματική δράση, αλλά και μέσα από τη δράση των κομμουνιστών στο συνδικαλιστικό κίνημα. Σ' αυτό το δρόμο σταθερά συνεχίζουμε.
Φίλες και φίλοι,
Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Μπορούμε να γίνουμε πιο ικανοί σαν Κόμμα να καθοδηγήσουμε την ΚΝΕ για να περάσει σε φάση σημαντικής ανάπτυξης των δυνάμεών της, να αναπτύξει δυνάμεις στους μαθητές και στις μαθήτριες των εργατικών - λαϊκών οικογενειών, στους μαθητές - σπουδαστές της επαγγελματικής τεχνικής εκπαίδευσης, στους φοιτητές της εργατικής λαϊκής καταγωγής. Για να μπορεί η ΚΝΕ να διαπαιδαγωγεί, να διαμορφώνει νέους κομμουνιστές, κομμουνίστριες, ικανά μέλη και στελέχη του Κόμματος μαχητές και μαχήτριες της ταξικής πάλης σε διάφορες συνθήκες.
Μπορούμε να γίνουμε πιο ικανοί σαν Κόμμα ώστε οι κομμουνιστές αυτοαπασχολούμενοι να συνδέονται με τα πιο πρωτοπόρα αγωνιζόμενα τμήματα των βιοπαλαιστών αυτοαπασχολούμενων στις πόλεις και των αγροτών στην ύπαιθρο.
Μπροστά στο 20ό Συνέδριο του ΚΚΕ το 2017, στο γιορτασμό των 100 χρόνων από τη Μεγάλη Οχτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση το 2017, και την επέτειο των 100 χρόνων το 2018, αποδεικνύουμε στην πράξη γιατί το ΚΚΕ είναι το "πιο νέο κόμμα" μέσα στην ελληνική κοινωνία.
Από τον Πειραιά στέλνουμε μήνυμα σε όλη τα χώρα. Ολόκληρα 98 χρόνια αγώνα και θυσία το ΚΚΕ στην πρωτοπορία.
Τότε και τώρα. Μέχρι την τελική νίκη, για πάντα».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.