Τζένη Μαστοράκη: Αθήνα, 21 Φεβ. 1949 - 30 Ιουλ. 2024
(Πηγή φωτό: https://www.fosonline.gr )
Τζένη Μαστοράκη
5 Ποιήματα
Περίληψη
Παιδί, η μάνα μου
μου φόραγε κατάσαρκα το πατερημών
και γαλάζια φυλαχτά της Τήνου.
Έπαιρνε ένα μεγάλο κλειδί
και διπλοκλείδωνε τον ύπνο μου.
Το πρωί μέτραγε τα όνειρα
και τα κατάγραφε σ’ ένα τετράδιο.
Τώρα μου ξορκίζει
το τραγούδι απ’ τα χείλια
όταν κοιμάμαι
και κάθε βράδυ το κρεβάτι μου
γίνεται ένα κεντημένο κάντρο
που γράφει «Ελευθερία ή Θάνατος».
Των Αγίων Πάντων
Πλένουν πάλι κρυφά
τα πανιά τους στη βρύση
μας πνίξαν τα αίματα
Άντε τώρα να σου μάθω
ελληνικά
με τόσα εμβατήρια και σημαίες
ή τι θα πει Ναυκρατούσα
και τι έχει στο νου της η μάνα μου
όταν λέει ας είναι κι από ξύλο.
Τότε που κόντευα τα οχτώ
με βάστηξαν ξάγρυπνη
όλη τη νύχτα των εκλογών.
Αν βγούνε, μου λέγαν,
θα κατέβουν απ’ τα βουνά και θα μας σφάξουνε.
Την άλλη μέρα τα πετσετάκια
είχαν τη θέση τους σημαδεμένη με κιμωλία
σα να σου φοράνε άξαφνα
παπούτσια με πέλματα.
Έξω ο κόσμος δίπατος.
Στους δρόμους κυλούσαν
βαρέλια με καρφιά
και κλεμμένα παιδάκια
κι όλοι σπρωχνόντουσαν
να δουν τον νεκρό
και κλείναν το στόμα
γιατί ’χε φαγωμένο αυτί
κι αν προλάβαινε να μετρήσει
τα δόντια τους, θα πέφταν.
Η πόρτα
Τώρα επάνω στην πεσμένη πόρτα
Περνάνε και κρεμάνε τα τραγούδια τους
Δεμένα με χρωματιστές κορδέλες
Σαν τάματα σε κάποια
Παναγία τάδε, τη θαυματουργή.
Ο ποιητής κουβαλάει
Την πόρτα στην πλάτη
και σωπαίνει.
Θα τονε δεις καμιά φορά λοιπόν
Να περπατάει σκυφτός
Ή να περνάει με το πλάι τα στενά
Και κείνο το κάγκελο
στραβωμένο
αφήνει βαθιά χαρακιά
πάνω στην άσφαλτο.
Η χαρά της μητρότητας
Τα βράδια κάνω
επικίνδυνες δουλειές.
Δένω μεγάλους σπάγκους
από παράθυρο σε παράθυρο
και κρεμάω παράνομες εφημερίδες.
Τί τα θες, η ποίηση πια δε φτουράει.
Μας τα ’παν κι άλλοι, σου λένε.
Κι έπειτα, έχει κάμποσες να τραγουδήσουν
τη χαρά της μητρότητας.
Η κόρη μου γεννήθηκε
σαν όλα τα παιδιά.
Καταπώς φαίνεται,
θα κάνει και γερά ποδάρια,
να τρέχει γρήγορα στις διαδηλώσεις.
Το σόι ‒Τα παραμύθια της Χαλιμάς (Κέδρος, 1978, σσ. 11, 39, 40)
Οι μεγάλοι
Οι μεγάλοι
κουβαλούν πάντα μέσα τους
το παιδί που υπήρξαν
στο δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο
το κορίτσι που δεν πρόφτασαν να φιλήσουν
έναν αγιάτρευτο καημό λαχανίδας.
Το πρώτο χνούδι στο πανωχείλι τους
τους Βαρβάρους του Καβάφη2
και μια παλιά φυματίωση.
Τις μέρες τους
καταχωρισμένες σε δελτία τροφίμων.
Ένα καρφί στον τοίχο
μπορούσε να σημαδέψει μια εποχή
—τα καλοκαίρια ξυριζόντουσαν
με τον καθρέφτη κρεμασμένο στο παράθυρο.
Όνειρα συνοικιακά
σα μια μοτοσικλέτα με καρότσα
για πολυμελείς οικογένειες.
Εμείς
κουβαλάμε, απλούστατα, μέσα μας
τους μεγάλους.
Διόδια ‒ Τα Πρόσωπα και οι Θεσμοί (Κέδρος, Αθήνα 1972)
*
Γιάννης Μαρκόπουλος ‒ Τζένη Μαστοράκη ‒ Βασιλική Λαβίνα
http://www.youtube.com/watch?v=S39XK3CQL0c
*
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.