Δημήτρης Κουτσούμπας στη «Pharmathen» με αφορμή την 8η Μάρτη: Φυλετική καταπίεση δίπλα στην ταξική εκμετάλλευση ‒ Απάντηση η λαϊκή πάλη για ρήξη με την ΕΕ, το κεφάλαιο και την εξουσία τους ‒ Ελπιδοφόρο αύριο η στρατηγική του ΚΚΕ (VIDEO)

Το πρόβλημα της γυναικείας ισοτιμίας να βρεθεί στην ημερήσια διάταξη της λαϊκής πάλης

Αποσπάσματα από την ομιλία του ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ στους εργαζόμενους της φαρμακοβιομηχανίας «Pharmathen» με αφορμή την 8η Μάρτη

Στην εταιρεία φαρμάκου «Pharmathen» στην Παλλήνη περιόδευσε χτες το πρωί ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Δημήτρης Κουτσούμπας, ενόψει του εορτασμού της Παγκόσμιας Μέρας της Γυναίκας, στις 8 του Μάρτη. Αφού ενημερώθηκε από τη διοίκηση της εταιρείας, στη συνέχεια μίλησε στους εργαζόμενους, η πλειοψηφία των οποίων είναι γυναίκες.

Ακολουθούν αποσπάσματα από την ομιλία του Δ. Κουτσούμπα.

***

Το ΚΚΕ πάντα τιμά αυτή τη Μέρα της Γυναίκας, όχι ως μια επέτειο για μια μέρα, για να θυμηθούμε απλώς τη γυναίκα, την εργαζόμενη και τα προβλήματά της, ούτε μόνο για να κάνουμε μια ιστορική αναφορά για εκείνον το μεγάλο αγώνα, που πραγματικά υπήρξε ορόσημο για τη χειραφέτηση και για τη συνειδητοποίηση από τις γυναίκες ότι υφίστανται εκτός από την ταξική εκμετάλλευση και τη φυλετική καταπίεση. Δεν είναι το ίδιο ο άνδρας με τη γυναίκα μέσα στους χώρους δουλειάς, στους χώρους εργασίας.

Και απ' αυτή την άποψη, εκείνος ο αγώνας -το 1857, μιλάμε πάνω από 150 χρόνια έχουν περάσει, ήταν ο προ-προηγούμενος αιώνας- σηματοδότησε πολλά πράγματα. Καταρχήν, ένα ζήτημα είναι ότι δεν υπάρχει αγώνας που να δίνεται και με θυσίες -γιατί χύθηκε αίμα γυναικών τότε σ' αυτόν- που να μην έχει θετικές επιπτώσεις στην εξέλιξη της κοινωνίας, στη θέση των ίδιων των εργαζομένων, των ίδιων των γυναικών. Μόνο να φανταστεί κανένας ότι εκείνος ο αγώνας δόθηκε τότε σε πολύ σκληρές συνθήκες, με αίτημα να κατοχυρωθεί το 10ωρο, γιατί τότε δούλευαν 12ωρα και βάλε, να υπάρχουν φωτεινές και πιο υγιεινές αίθουσες εργασίας στους χώρους δουλειάς, να πάρουν οι γυναίκες ίδιους μισθούς με αυτούς που είχαν οι άντρες, γιατί ήταν πολύ κάτω τα μεροκάματα τότε, και βέβαια τα πέτυχαν. Γι' αυτό έγινε παγκοσμίως γνωστή και καθιερώθηκε στη συνέχεια ως Παγκόσμια Μέρα της Γυναίκας. Οι αγώνες αυτοί μας δείχνουν, από μια άποψη, και το δρόμο για σήμερα. Δε μιλάμε για το πολύ μακρινό παρελθόν, όσο κι αν έχουν βελτιωθεί πολλά πράγματα. Γιατί πολλές φορές ακούμε «η γυναίκα βγήκε μαζικά στην παραγωγή, η γυναίκα έχει δουλειά, η γυναίκα έχει δικαιώματα, η γυναίκα ψηφίζει, εκλέγεται, είναι σε δημόσια πόστα» κλπ. Ολα αυτά, βεβαίως, ισχύουν και δεν έγιναν έτσι ξαφνικά, ούτε ήταν χάρισμα κανενός. Και αυτά έγιναν κάτω από συνεχείς αγώνες, από συνεχή πάλη, από θυσίες προηγούμενων γενεών, έτσι γίνονται οι κατακτήσεις, έτσι παίρνονται τα δικαιώματα και έτσι προχωρά και η κοινωνία προς τα εμπρός. Αυτό είναι ένα χρήσιμο συμπέρασμα και για το σήμερα.

Όπως, επίσης, δεν μπορούμε να παραγνωρίσουμε ότι η ίδια η εξέλιξη αυτού του συστήματος, του καπιταλιστικού συστήματος, έδωσε τη δυνατότητα στη γυναίκα να βγει στην παραγωγή. Οχι γιατί της έκανε χάρη, ούτε γιατί ήταν φιλάνθρωπο το σύστημα αλλά γιατί ήθελε τη γυναίκα στην παραγωγή, για να αυξήσει και την παραγωγή και να αυξήσει κυρίως την κερδοφορία του. Οι καπιταλιστές, η εργοδοσία έτσι λειτουργούν, διότι η γυναίκα, ακριβώς λόγω της θέσης της στην καπιταλιστική κοινωνία, είναι πιο ευάλωτη και η εργοδοσία επιδιώκει στο να ρίξει πιο κάτω το «εργατικό κόστος», που είναι ο στόχος κάθε μεγάλου ομίλου, κάθε εργοδότη, κάθε καπιταλιστή. Με αυτή την έννοια, αξιοποιεί, χρησιμοποιεί τη γυναίκα για να μπορεί να ρίχνει πιο κάτω τους μισθούς, τα ασφαλιστικά δικαιώματα και μια σειρά άλλες κατακτήσεις. Αυτή ήταν η ουσία.

Παραμένει η φυλετική καταπίεση δίπλα στην ταξική εκμετάλλευση

Και βεβαίως επειδή κάποιοι -θέλοντας να διακωμωδήσουν ακόμα και αυτή τη μέρα που τη γιορτάζουμε, την 8η Μάρτη- λένε «ε, γιατί δε βάζουμε και μια μέρα του άντρα»! Δεν είναι έτσι. Υπάρχει και η ειδική φυλετική καταπίεση, έχει σχέση με το φύλο, με τη γυναίκα, μέσα σ' αυτές τις συνθήκες τις καπιταλιστικές που ζούμε σήμερα. Και υπάρχουν όχι μόνο διακρίσεις και ανισοτιμία αλλά υπάρχει και επιπλέον επιβάρυνση στο ρόλο της γυναίκας. Αν σκεφτούμε, δηλαδή, ότι η γυναίκα, απ' τη φύση της ως γυναίκα, έχει τη μητρότητα, έχει η ίδια -έτσι όπως είναι η κοινωνία σήμερα και οι αρμοδιότητες «κατανεμημένες» και μέσα σε ένα νοικοκυριό- την ευθύνη, πρώτα απ' όλα, της διαπαιδαγώγησης, το να αναθρέψει τα παιδιά της, το να ασχοληθεί και με τη μόρφωσή τους περισσότερο, το να συντρέξει γερόντους, άρρωστους, ηλικιωμένους -είτε πεθερούς και πεθερές είτε γονείς, μάνα και πατέρα- και μια σειρά άλλα τέτοια ζητήματα. Μαζί με αυτήν τη σκλαβιά, να το πούμε έτσι, που έλεγε και ο Λένιν στη Σοβιετική Ενωση που έκανε την επανάσταση, τη «σκλαβιά του νοικοκυριού». Γιατί είναι σκλαβιά, εδώ που τα λέμε, επιπλέον για τη γυναίκα που δεν την έχει ο άνδρας. Και να με συγχωρούν οι άνδρες που βρίσκονται εδώ, αλλά εμείς δεν την έχουμε. Εχει φεύγοντας απ' τη δουλειά της, με όλα τα προβλήματα, να έχει τα παιδιά, να έχει και το πλύσιμο και το σιδέρωμα και να μαγειρέψει το φαΐ και να σκουπίσει και να καθαρίσει το σπίτι και, και, και... Που βεβαίως και αυτό ταξικό πρόβλημα είναι σε τελική ανάλυση, γιατί αυτό δεν το έχουν οι κυρίες της αστικής τάξης, έχουν το υπηρετικό τους προσωπικό και λύνουν τα προβλήματα πολύ καλύτερα απ' ό,τι οι εργαζόμενες.

Αρα, λοιπόν, μαζί μ' όλα αυτά, έχουν και τα ζητήματα της δουλειάς, ας πούμε τις μειώσεις μισθών, που σε όλη την ελληνική κοινωνία πλέον βιώνουν και οι γυναίκες και οι άντρες, λόγω της κρίσης. Μειώσεις στους μισθούς, σε μεροκάματα, σε συντάξεις, έχουν παρθεί πίσω πολλά εργασιακά δικαιώματα, στις περισσότερες επιχειρήσεις και εταιρείες είναι πολύ κάτω οι μισθοί σε σχέση με το 2009, πριν δηλαδή από 6 χρόνια, όταν ξεκίνησε η κρίση. Η αλλού είναι ακόμα τα ίδια, ενώ έχουν αυξηθεί οι ανάγκες, είναι διαφορετικές οι σύγχρονες ανάγκες. Δεν υπάρχουν Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας, υπάρχουν προβλήματα σε εργασιακούς χώρους που ο καθένας τα βιώνει ξεχωριστά και συλλογικά όλοι μαζί, και άντρες και γυναίκες.

Αλλά είναι και μετά απ' αυτό: Πας στο σπίτι, υπάρχουν τα χρέη, τα δάνεια, η εφορία, ο ΕΝΦΙΑ, ο ΤΑΠ, ήρθαν τώρα σε κάποιους ανθρώπους -δεν ξέρω σε δήμους της Αθήνας αλλά στην επαρχία έτσι όπως μας κατήγγειλαν χτες- ΤΑΠ από το 2006, το 2008, που με βάση το νόμο, ένα μνημονιακό νόμο, είναι υποχρεωμένοι οι δήμοι τώρα να στέλνουν και πληρώνει ο άλλος 300, 200, 100 ευρώ δεν ξέρω τι, για ακάλυπτους χώρους κλπ. Μια σειρά τέτοια προβλήματα, εκτός από τα άλλα ζητήματα. Δηλαδή θέλει να πάει φροντιστήριο το παιδί, θέλει να στείλει στο άλλο παιδί που σπουδάζει μακριά, να πληρώσει το ενοίκιο και δεν έχουν χρήματα. Και αυτά δημιουργούν, εκτός από τα προβλήματα αυτά τα υπαρκτά τα οικονομικά, και ψυχολογικά και μια σειρά άλλα προβλήματα, που τα ζούμε όλοι μας, γιατί όλοι μέσα στις λαϊκές οικογένειες ζούμε και τα αντιμετωπίζουμε, άλλος περισσότερο, άλλος λιγότερο.

Χρειάζεται μια νέα κοινωνική οργάνωση

Αυτά λέμε εμείς οφείλονται στον τρόπο που είναι οργανωμένη η κοινωνία και η οικονομία και αυτός είναι ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής. Θα έχετε ακούσει να μας λένε πολλές φορές ότι «έχετε ξύλινη γλώσσα εσείς στο ΚΚΕ, όλο για καπιταλισμό μιλάτε». Μα τι να κάνουμε; Αυτό είναι. Καπιταλισμός είναι αυτό, υπάρχει ο καπιταλιστής, υπάρχει και ο εργάτης, η εργάτρια, υπάρχει ο αυτοαπασχολούμενος επαγγελματίας, υπάρχει ο φτωχός αγρότης, αυτές είναι οι κοινωνικές τάξεις, αυτή είναι η κοινωνία, αυτή είναι η διαστρωμάτωση. Κάποιοι κερδίζουν, κάποιοι χάνουν, δεν μπορεί να κερδίζουν όλοι και να είναι όλα καλά και ωραία και γι' αυτόν που είναι ιδιοκτήτης μονοπωλιακού ομίλου, μιας εταιρείας και για τον εργάτη που δουλεύει με ελαστικές σχέσεις εργασίας ή και με σταθερές σχέσεις εργασίας ή πολύ περισσότερο αν είναι άνεργος.

Αρα, λοιπόν, αυτό το ζήτημα της κοινωνικής οργάνωσης -που εμείς είμαστε σε εντελώς διαφορετική ρότα, θα το έχετε ακούσει, το ξέρετε, μιλάμε για μια νέα εντελώς κοινωνική οργάνωση- αυτό το σύστημα λέμε, αν τελικά δεν ανατραπεί, αν δε βάλεις το μαχαίρι στο κόκαλο βαθιά, ώστε να το ανατρέψεις συθέμελα και να οικοδομήσεις μια νέα κοινωνία, ένα νέο κράτος, που θα δουλεύει καθημερινά για το συμφέρον του εργάτη, της εργάτριας, των εργαζομένων γενικότερα, των αυτοαπασχολουμένων, των ανθρώπων που ουσιαστικά παράγουν αυτό τον πλούτο σ' αυτήν τη χώρα... Είτε είναι μέσα στην παραγωγή είτε είναι σε τομείς όπως η επιστήμη, η Ερευνα, η τεχνολογία. Αρα εκεί πρέπει να είναι η στόχευση και εκεί πρέπει να οδεύουμε.

Ζητήματα - κρίκοι στην πάλη του λαού

Φυσικά, δεν αφαιρούμαστε από τα συγκεκριμένα ζητήματα ή, αν θέλετε, τους κρίκους που λέμε εμείς, που θα πρέπει να αναπτυχθεί αυτή η πάλη για να οδηγηθούμε εκεί. Και βέβαια αυτοί οι κρίκοι σήμερα, για παράδειγμα, είναι ότι πρέπει επιτέλους να καταργηθούν τα μνημόνια, πρέπει να καταργηθούν όχι τα μνημόνια ως λέξεις, πρέπει να καταργηθεί όλο αυτό το οικοδόμημα που έγινε τα τελευταία 6 χρόνια, που έχει συγκεκριμένους εφαρμοστικούς νόμους, που οδήγησαν και σε δανειακές συμβάσεις και μετά έγιναν νόμοι του ελληνικού κράτους με ψηφοφορίες στη Βουλή. Αυτά πρέπει να καταργηθούν.

Εμείς καταθέσαμε ήδη μια Πρόταση Νόμου, συνεπείς με τις προεκλογικές μας υποσχέσεις. Αλλοι δεν είναι συνεπείς, ας τους κρίνει ο λαός, δεν ήρθα εδώ τώρα για να μιλήσω συγκεκριμένα ούτε για την κυβέρνηση, ούτε για τα υπόλοιπα κόμματα και να κάνουμε την κριτική μας τοποθέτηση που την ξέρετε. Λέμε τι πιστεύουμε εμείς. Και πρέπει να κριθούν όλοι αυτοί από το λαό. Χωρίς να έχουμε αυταπάτες ότι όλα θα λυθούν μέσα στη Βουλή, με μια Πρόταση Νόμου που κατέθεσε το ΚΚΕ για να καταργηθούν αυτοί οι αντεργατικοί αντιλαϊκοί νόμοι, αλλά ότι είναι ζήτημα πάλης του ίδιου του εργαζόμενου λαού, μέσα στους χώρους δουλειάς, έξω, με κινητοποιήσεις, με οργάνωση της πάλης, με διεκδίκηση, με πίεση. Γιατί χωρίς πίεση, χωρίς αγώνα δε γίνεται τίποτα. Εμείς θα κάνουμε το καθήκον μας και μέσα στη Βουλή και έξω από αυτή.

Ταυτόχρονα, δε μένουμε σε αυτό. Εμείς λέμε ότι πρέπει να υπάρξει ανάκτηση των απωλειών. Τι σημαίνει αυτό; Οτι όλα αυτά που έχασε σταδιακά όλη η εργατική τάξη, ο λαός μας, όλα αυτά τα χρόνια, θα πρέπει να ανακτηθούν. Ξεκινώντας από απλά πράγματα που μπορούν ή πρέπει να γίνουν, είναι υποχρεωτικό να γίνουν άμεσα. Οπως, για παράδειγμα, ο κατώτερος μισθός στα 751 ευρώ. Ως κατώτατος μισθός, όχι να πάνε και τα μεροκάματα και οι μισθοί που είναι παραπάνω, 800, 900, 1.000 ευρώ, να πάνε όλα στα 751 ευρώ επειδή θα υπάρχει τέτοιος νόμος. Γιατί κάτι τέτοιο υπολογίζουν ορισμένοι. Και βεβαίως, η κυβέρνηση τώρα, μετεκλογικά, το παίρνει πίσω. Λέει, θα δούμε, από το 2016, θα γίνει σταδιακά. Αυτά με δηλώσεις. Θα δούμε και το νόμο όταν έρθει, όταν κατατεθεί, γιατί πολλές δηλώσεις γίνονται αλλά συγκεκριμένα, χειροπιαστά, ακόμα δεν έχει κατατεθεί τίποτα. `Η πρέπει να ξεκινήσουμε από άλλα ζητήματα, όπως είναι οι Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας. Δεν μπορεί να λυθεί το πρόβλημα με την ατομική σύμβαση που υπογράφει ο καθένας. Εμείς θεωρούμε ότι πρέπει από άποψη αρχής να είναι συλλογική η Σύμβαση Εργασίας που να αφορά όλους, με αγώνα κατά της εργοδοσίας. Θα πρέπει να προωθηθούν μια σειρά άλλα ζητήματα, ξεκινώντας από την επαναφορά του 13ου και 14ου μισθού, που είναι τα δώρα των Χριστουγέννων, του Πάσχα, το επίδομα των διακοπών. Αυτά είναι. `Η η 13η και 14η σύνταξη που δεν προβλέπεται. Πρέπει να καταργηθεί οριστικά ο ΕΝΦΙΑ και να μην αντικατασταθεί όμως από άλλον τέτοιο νόμο, κ.λπ.

Δηλαδή, υπάρχουν κρίκοι στην πάλη που πρέπει να κάνουμε, που μπορεί να τα βάλει το εργατικό κίνημα, οι εργαζόμενοι, να τα διεκδικήσουν. Και βεβαίως εμείς, ό,τι μας αφορά ως πολιτικό κόμμα και μέσα στη Βουλή και παντού να τα προβάλλουμε και να πιέσουμε σε αυτή την κατεύθυνση.

Η στρατηγική του ΚΚΕ μπορεί να οδηγήσει σε ένα ελπιδοφόρο αύριο

Μα, λένε ορισμένοι, αυτό θα σε φέρει σε σύγκρουση με την ΕΕ, με τους «θεσμούς». Τώρα τα μνημόνια γίνανε «νέα προγράμματα», «συμφωνία - γέφυρα», η τρόικα έγινε «τρεις θεσμοί», άλλαξε ο Μανωλιός και έβαλε τα ρούχα του αλλιώς... Τέλος πάντων, δε συζητάω αυτό, ας τους πουν όπως θέλουν. Πρέπει να πεις «όχι». Θα πεις «όχι», θα έρθεις σε ρήξη. Αυτή είναι η πολιτική του ΚΚΕ.

Εμείς ξέρουμε ότι η πλειοψηφία του λαού, ακόμα και σε εσάς που μιλάω τώρα, μπορεί να μη συμφωνείτε ή να μην καλοβλέπετε αυτή την ιδέα. Γιατί καταλαβαίνετε ότι μπορεί να υπάρχουν και προβλήματα και δυσκολίες, και θα υπάρχουν. Αλίμονο. Βεβαίως γι' αυτό ο ελληνικός λαός μάς έδωσε - ένας από τους λόγους - και 5,5% και δε μας έδωσε παραπάνω στις τελευταίες εκλογές. Ομως, δεν υπάρχει άλλος δρόμος. Ο άλλος δρόμος είναι ενσωμάτωση μέσα σε αυτό το σύστημα, ενσωμάτωση σε αυτή τη λυκοσυμμαχία - έτσι τη λέμε γιατί τέτοια είναι - της ΕΕ. Είναι η συνεχής υποχώρηση στις απαιτήσεις και των εταίρων και των μονοπωλιακών ομίλων, του κεφαλαίου, συμφερόντων δηλαδή που είναι ξένα προς τα πραγματικά λαϊκά συμφέροντα, προς τα συμφέροντα τα δικά μας, τα δικά σας, όλων των εργαζομένων αυτού του τόπου. Και βεβαίως με στόχο αποδέσμευση από αυτή τη λυκοσυμμαχία, με αποδέσμευση από τους κανόνες που ρυθμίζουν την οικονομία του κεφαλαίου και την εξουσία του ίδιου του κεφαλαίου, των μονοπωλιακών ομίλων. Αυτή είναι η στρατηγική γραμμή που μπορεί πραγματικά να οδηγήσει σε ένα ελπιδοφόρο αύριο και να μας βγάλει σε ένα ξέφωτο.

Ολες οι άλλες λύσεις είναι για να γίνεται κουβέντα, να γίνεται προπαγάνδα. Ο ένας λέει είναι καλό να υπάρχει «ασάφεια» σε αυτήν τη «συμφωνία - γέφυρα». Ο Σόιμπλε την ασάφεια την ερμηνεύει από τα δικά του τα συμφέροντα, του γερμανικού κεφαλαίου, της γερμανικής κυβέρνησης. Εδώ, εμείς «ερμηνεύουμε την ασάφεια», υποτίθεται, από τη σκοπιά των συμφερόντων της Ελλάδας, αλλά τελικά γίνεται μια τρύπα στο νερό. Επιτρέψτε μου αυτή τη βαριά έκφραση, διότι ξαναέρχονται τέτοια μέτρα και υποχωρεί η «αδύνατη οικονομία», συμβιβάζεται σε έναν αντιλαϊκό συμβιβασμό απέναντι σε ισχυρότερους, υποτίθεται.

Το ζήτημα είναι η συνολική ρήξη με την ΕΕ, το κεφάλαιο και την εξουσία τους

Εδώ γίνεται ο εκβιασμός, μαζί με το ψεύτικο εμπόριο ελπίδας γίνεται το εμπόριο του φόβου. Το έχουμε γνωρίσει πάρα πολλές φορές αυτό, τα τελευταία έξι χρόνια. Θυμόσαστε ότι κάθε φορά που ήταν να δοθεί μια δόση για να διευκολυνθεί, όπως λένε, η ρευστότητα των τραπεζών, των επιχειρήσεων και λοιπά και να προχωρήσει η οικονομία, έπρεπε να υποταχθούμε, να υποχωρήσουμε, να συμβιβαστούμε και να πάμε εκεί. Και γινόταν όλος αυτός ο σάλος για να υποχωρήσει κάθε κυβέρνηση. Το ίδιο γίνεται και τώρα. Είδατε τις τελευταίες μέρες. Υπάρχει μια τρομοκρατία, ένας εκφοβισμός για το τι θα γίνει. Εμείς λέμε δεν υπάρχει άλλος δρόμος, υπάρχει μόνο ρήξη με την ΕΕ, με τα συμφέροντα του κεφαλαίου και με την εξουσία τους.

Να σας πω και κάτι άλλο, γιατί μερικοί πάνε και λένε, να βγούμε από το νόμισμα, το ευρώ. Αν βγεις μόνο από το ευρώ και δε δεις την έξοδο, για παράδειγμα, από το ευρώ, την Ευρωζώνη, ως εργαλείο για να αποδεσμευτείς συνολικά από την ΕΕ, για να κοινωνικοποιήσεις τον πλούτο που υπάρχει στη χώρα, για να έχεις εσύ τα εργαλεία στα χέρια σου, για να έχεις πραγματική εξουσία του λαού, εργατική - λαϊκή εξουσία, που θα σχεδιάσει την οικονομία, θα κατανείμει τους πόρους, θα κατανείμει το εργατικό δυναμικό και θα δώσει λύσεις παίρνοντας αυτά τα εργαλεία στα χέρια της, τότε πραγματικά θα έχεις προβλήματα, δε θα λύσεις το ουσιαστικό πρόβλημα.

Δεν είναι το πρόβλημα, δηλαδή, αν θα πας στη δραχμή ή να συνδεθείς με άλλο νόμισμα. Δεν φαίνεται ως πιθανό το σενάριο αυτή τη στιγμή, διότι δε συμφωνούν όλοι. Ούτε οι Ευρωπαίοι επί της ουσίας συμφωνούν με αυτή την εκδοχή, ούτε εδώ, να το πω έτσι, η αστική τάξη που έχει την εξουσία της χώρας, η πλειοψηφία της τουλάχιστον, να το πω καλύτερα, ούτε οι Αμερικάνοι ή άλλες ισχυρές οικονομίες και δυνάμεις. Ολοι θέλουν, αυτή τη στιγμή, ύπαρξη της Ευρωζώνης, να μην υπάρξει δηλαδή αποπομπή της Ελλάδας ή άλλων χωρών από αυτή, για να μην έχουν και αλυσιδωτές αντιδράσεις. Αυτή είναι η λογική τους.

Αυτό που λέμε εμείς συνιστά ένα συγκροτημένο σχέδιο, που δε θα γίνει βέβαια σε μια μέρα, όλα δεν θα τα κάνεις σε μια μέρα, αλλά δεν μπορεί να πεις ότι «θα τα κάνω του χρόνου ή του παραχρόνου». Η ίδια η ζωή, οι εξελίξεις θα σε οδηγήσουν εκεί, ώστε να έρθεις σε ρήξη και να πάρεις μέτρα κοινωνικοποίησης επιχειρήσεων στρατηγικής σημασίας, των συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής και λοιπά, ένα γενικότερο σχέδιο.

Δε θέλω να σας κουράσω άλλο, γιατί αυτά είναι μια ολόκληρη λογική, την οποία εμείς εξακολουθούμε να τη συζητάμε. Θέλουμε να τη συζητάμε με τους εργαζόμενους. Δεν ήρθα εγώ σήμερα και με αφορμή την 8η του Μάρτη, με μια κουβέντα ή μια συζήτηση, για να σας πείσω. Φυσικά, ο καθένας έχει την άποψή του, αλλά πιστεύουμε ότι αυτά τα ζητήματα που λένε οι πολιτικές δυνάμεις, αυτά που λέει το ΚΚΕ, που σε αρκετά έχει επιβεβαιωθεί, και τώρα ακόμα επιβεβαιώνεται από αυτά που έλεγε προεκλογικά μέσα σε λίγο καιρό, σε ενάμιση μήνα που πέρασε από τότε, πιστεύουμε είναι καλό να τα σκεφτούμε όλοι. Και εμείς να σκεφτούμε και να δεχθούμε παρατηρήσεις, για τη δουλειά μας, για τη δράση μας ως πολιτικό κόμμα, τι άλλο μπορούμε να κάνουμε καλύτερα και μέσα στη Βουλή και έξω από αυτή.

Αλλά και οι ίδιοι οι εργαζόμενοι, εσείς οι ίδιοι που σήμερα είσαστε εδώ να σκεφτείτε αυτά τα ζητήματα που λέει το ΚΚΕ. Γιατί με τόση επιμονή στέκεται σε κάποια ζητήματα; Γιατί τελικά χωρίς αγώνα δεν μπορεί να γίνει τίποτα. Γιατί χωρίς οργάνωση και των αντρών και των γυναικών, με συγκεκριμένο άξονα πάλης, με συγκεκριμένο σχέδιο πάλης, μέσα από τα σωματεία, και κυρίως τα σωματεία που πραγματικά παλεύουν, στέκονται στο πλευρό του εργαζόμενου, μέσα από το ΠΑΜΕ, λέμε εμείς, που ως Κομμουνιστικό Κόμμα δουλεύουμε μέσα από τις ταξικές οργανώσεις, τις εργατικές οργανώσεις του ΠΑΜΕ, Ομοσπονδίες, Σωματεία, Εργατικά Κέντρα και λοιπά. 'Η μέσα από τους συλλόγους ο καθένας και η καθεμιά. Οι γυναίκες, για παράδειγμα, μέσα από τους Συλλόγους της Ομοσπονδίας Γυναικών Ελλάδας, μπορούν να διεκδικήσουν ζητήματα και να βάλουν και το πρόβλημα της γυναικείας ισοτιμίας και χειραφέτησης στο επίκεντρο της πάλης, για να τελειώσω με αυτό, μιας και είναι μεθαύριο η επέτειος της 8ης του Μάρτη, και που είναι ο βασικός λόγος που ήρθαμε σήμερα εδώ.

Θέλω να σας ευχαριστήσω που με ακούσατε, καλή δύναμη σας εύχομαι, καλή υγεία σε όλους και σε όλες, και βεβαίως καλή πρόοδο ο καθένας και η καθεμιά σε αυτά που επιθυμεί είτε στην οικογένεια, είτε στη δουλειά, στην εργασία, σε άλλους τομείς της κοινωνικής ζωής.

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ, 7/3/2015