Η νέα δολοφονία του Παύλου Φύσσα: Η Χρυσή Δικαιοσύνη και οι ρίζες της δημοκρατίας

Πέτρος Ζερβός

 

Η νέα δολοφονία του Παύλου Φύσσα

Του
Γιώργου ΚΑΚΟΥΛΙΔΗ

1. Η νέα δολοφονία του Παύλου Φύσσα συντελέστηκε από την ανικανότητα της δικαιοσύνης να δράσει γρήγορα, επειδή πρόκρινε την τήρηση, με θρησκευτική ευλάβεια, των τύπων κατά τη διεξαγωγή της δίκης των χρυσαυγιτών. Δεδομένου ότι η δικαιοσύνη επιδίδεται συχνά σε παρόμοια σφάλματα, δεν θα περάσει πολύς καιρός που θα αναγκαστεί εκ των πραγμάτων να εφεύρει από την αρχή το ρόλο της.

2. Βαρετά φιλολογικός και επιδερμικός ήταν ο τρόπος που ο θρασύδειλος Μιχαλολιάκος ανέλαβε την πολιτική ευθύνη της δολοφονίας Φύσσα, διότι γνώριζε πολύ καλά ότι απευθύνεται σ' ένα αόριστο και βουβό κοινό που καθοδηγείται από τα μίντια και τους θλιβερούς εκπροσώπους του.

Η εξαχρείωση της κοινωνίας είναι γεγονός. Τα αστικά κόμματα κατάφεραν ακόμα και σ' αυτές τις συνθήκες να λειτουργήσουν τον ιστορικό τους ρόλο: να νομοθετούν όπως θέλουν, αφήνοντας τη βρόμικη δουλειά στους ομοαίματούς τους χρυσαυγίτες.

Μέσα σε μια άθλια καθημερινότητα, ο πολίτης πέρασε στο ρόλο του Λαζάρου: ακίνητος μέσα στην οικογένεια - τάφο της δημοκρατίας, περιμένοντας έξωθεν τη φωνή που θα τον αναστήσει. Γι' αυτό το σκάνδαλο την ημερών είναι η «έκπληξη» (ή, αλλιώς, υποκρισία του Λαζάρου) για την αποφυλάκιση Ρουπακιά.

3. Είναι ταξικό μου προνόμιο ενάντια στην κυρίαρχη βλακεία η συστηματική παρέμβαση μαζί με τους συντρόφους μου, ώστε ο λαός να τσακίσει το χοιροστάσιο της Χρυσής Αυγής. Κι αυτό δεν συνιστά μια ακόμη ανησυχία δημοκρατικού τύπου (που την έχω, εξάλλου, γραμμένη στα παλιά μου τα παπούτσια μαζί με τους μηχανισμούς του κράτους).

Αν πιστεύουν οι χρυσαυγίτες ότι είναι πονηρές αλεπούδες εις βάρος μας, ας μην ξεχνάνε ότι υπάρχει και η κυνηγετική περίοδος.

4. Οι μεταμορφώσεις της κυβέρνησης δεν αναπαριστούν παρά μόνο την απουσία της. Τώρα προσπαθούν να θυμηθούν πώς ξεκίνησαν. Όταν έχεις όμως χάσει το βάρος σου, σε περιμένει η ελαφρότητα και η μανία της εξουσίας. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι πλέον νεκρή φύση.

5. Η σοσιαλδημοκρατία κατάφερε να γεμίσει την Ευρώπη με μικρές βιομηχανίες παραγωγής νεοναζήδων, αφού κατέστησε τους πολίτες της σκέτα μηδενικά, μετά τη θεαματική επίδειξη σκληρότητας απέναντι στους πρόσφυγες (σπασμένα κεφάλια και χέρια, σκυλιά - φύλακες).

Η Ευρώπη του διαφωτισμού δεν θ' αργήσει να ξεχαστεί, γιατί με τη στάση της που θρέφει τα ακροδεξιά, φασιστικά και ρατσιστικά στοιχεία, σίγουρα θα επιστρέψει στο προτεσταντικό της παρελθόν.

6. Το «παθός» δεν είναι «μαθός». Η δολοφονία του Φύσσα δεν ήταν παρά μια ακόμη πρόβα των χρυσαυγιτών να δοκιμάσουν τα όριά τους, χασκογελώντας με την αστάθεια του κράτους, περήφανοι για τους μπάτσους που είναι με το μέρος τους.

7. Όποιος κλείνει τα μάτια μπροστά στην πραγματικότητα, να είναι σίγουρος ότι θα φροντίσει εκείνη να τον συναντήσει. Δεν τον προστατεύει να αλλάζει πολιτικούς σχηματισμούς, οι οποίοι διαλύονται μόλις γεννηθούν.

Ήδη το κατασκεύασμα του Σταύρου Θεοδωράκη προκαλεί γενική θυμηδία: έχοντας στο πλάι του τους εκδότες, που τώρα δεν τον γνωρίζουν, και τον υποκριτή Στέλιο Ράμφο που βρίσκεται σε μόνιμη άγρα πελατείας, βλέπει έκπληκτος το Ποτάμι να γίνεται βρομόνερα.

Η κυρία Φώφη έχει βγει στη ζητιανιά ζητώντας άλλη μια - έτσι, γενικά και θεωρητικά - ένωση της Αριστεράς, αφού είναι γνωστό σε όλους πως δεν έχει αφήσει κομμωτήριο για κομμωτήριο της σκέψης που να μην το έχει επισκεφτεί.

Τέλος, ο σχεδόν άνθρωπος Βασίλης Λεβέντης, που για τριάντα ολόκληρα χρόνια είχε κρεμάσει κουδούνια και διασκέδαζε δωρεάν τις νύχτες τους Νεοέλληνες, σε πρόσφατη συνέντευξή του στον τηλεοπτικό σταθμό «Εψιλον», επιδόθηκε σε έναν παρανοϊκό αντικομμουνισμό: «Δολοφόνοι στην Κατοχή, το ξέρατε; Μέσα στο αίμα οι Κουκουέδες, το ξέρατε;». Αλλά αυτό που δεν είχε σκεφτεί ο στημένος κρετίνος ήταν ότι το Δρομοκαΐτειο δεν βρισκόταν πολύ μακρύτερα, όπου ευκολότερα θα μπορούσε να συστήσει μια οικουμενική κυβέρνηση.

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ, 26/3/2016