Το τσάκισμα των δικαιωμάτων μας είναι το λίπασμα για τα κέρδη τους ‒ Στον ταξικό πόλεμο με το κεφάλαιο θα πούμε την τελευταια λέξη

Νταίηβιντ Αλφάρο Σικέιρος: Το πορτρέτο της Μπουρζουαζίας, 1939. Λεπτομέρεια τοιχογραφίας (πυροξυλίνη). Ένωση Εργαζομένων στον Ηλεκτρισμό (Μεξικό)

 Μάκης Παπαδόπουλος:
Κρίσιμος ο προσανατολισμός της ταξικής πάλης, ώστε να σημαδεύει τον πραγματικό αντίπαλο

Αποσπάσματα από την ομιλία του Μ. Παπαδόπουλου, μέλους της ΚΕ του ΚΚΕ, σε εκδήλωση της ΤΟ Βιομηχανίας της ΚΟ Κ. Μακεδονίας

*
Εκδήλωση, με θέμα «Το τσάκισμα των δικαιωμάτων μας είναι το λίπασμα για τα κέρδη τους. Ανάπτυξη από ποιον για ποιον; Η πρόταση του ΚΚΕ», διοργάνωσε το Σάββατο 19/3 η ΤΟ Βιομηχανίας της Κ. Μακεδονίας του ΚΚΕ, στο Εργατικό Κέντρο Θεσσαλονίκης.

Ακολουθούν αποσπάσματα από την ομιλία που έκανε στην εκδήλωση ο Μάκης Παπαδόπουλος, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και υπεύθυνος της Ιδεολογικής Επιτροπής και του Τμήματος Οικονομίας της ΚΕ.

***

Καθώς συνεχίζεται για όγδοη συνεχή χρονιά η βαθύτερη μεταπολεμική κρίση της ελληνικής οικονομίας, καθώς επιδεινώνεται η κατάσταση της εργατικής οικογένειας, είναι λογικό και αναμενόμενο να κυριαρχεί το ερώτημα αν υπάρχει διέξοδος προς όφελος του λαού από τη σημερινή ασφυκτική κατάσταση.

Η αστική τάξη υπόσχεται «ανάπτυξη και ευημερία για όλους» και μας καλεί να στρατευτούμε πίσω από τους στόχους της, να κάνουμε «προσωρινές θυσίες», για να αυξηθεί η ανταγωνιστικότητα των μονοπωλιακών ομίλων.

Προσπαθεί να κρύψει ότι

• ακόμη και αν αυξηθεί ο ρυθμός ανάπτυξης,
• ακόμη και αν μειωθεί το κρατικό χρέος,

Όσο τα μονοπώλια κρατούν στα χέρια τους το τιμόνι της εξουσίας και της οικονομίας, δεν πρόκειται ποτέ να πουν στους εργαζόμενους 

• «ελάτε να σας επιστρέψουμε τις απώλειές σας, τις κατακτήσεις ή τα δικαιώματα που χάσατε».

Είτε βρισκόμαστε στη φάση της κρίσης, είτε βρισκόμαστε στην περίοδο της ανάπτυξης,

• Tο κεφάλαιο θα απαιτεί φτηνή εργατική δύναμη, αύξηση του βαθμού εκμετάλλευσης, νέα πεδία κερδοφορίας, αφού ο στόχος είναι πάντα ο ίδιος, να ανακάμψουν και να αυξηθούν τα κέρδη του.
• Το κεφάλαιο επιδιώκει σταθερά μέσα στην εργάσιμη μέρα να μειωθεί ο χρόνος που ο εργάτης δουλεύει για τον εαυτό του και να αυξάνεται ο χρόνος που το κεφάλαιο κλέβει από τη δουλειά του εργάτη.

Αυτό το συμπέρασμα, το οποίο απέδειξε θεωρητικά ο Μαρξ, μπορούμε σήμερα να το επαληθεύσουμε με τη σύγχρονη και την ιστορική πείρα στην Ελλάδα και διεθνώς.

• Μήπως οι αντιλαϊκές αναδιαρθρώσεις που κατεδαφίζουν τα δικαιώματα και θυσιάζουν ανάγκες της εργατικής τάξης αποτελούν ελληνική πρωτοτυπία;
• Μήπως ξεκίνησαν την περίοδο της κρίσης;

Τίποτα από τα δύο δεν είναι αλήθεια. Οι στόχοι και οι καταστάσεις που συμβάλλουν στη θωράκιση της ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορίας των μονοπωλιακών ομίλων έχουν αποτυπωθεί στα ντοκουμέντα κοινοτικής στρατηγικής όπως η Λευκή Βίβλος του 1993, η Συνθήκη της Λισαβόνας, η Στρατηγική «Ευρώπη 2020». (Βλ. και εδώ: Μάαστριχτ και άλλα βιβλία)

• Προωθούνται και εφαρμόζονται σε όλα τα κράτη - μέλη της ΕΕ, πολύ πριν την εκδήλωση της κρίσης του 2008 - 2009.

Ανάπτυξη για ποιον;

Η αντεργατική επίθεση κλιμακώνεται σήμερα σε όλα τα ιμπεριαλιστικά κέντρα, σε όλα τα κράτη της ΕΕ.

• Στη Σουηδία, που δεν έχει ευρώ, μόνο το 1/3 των ανέργων δικαιούται επίδομα ανεργίας, ενώ η ανεργία των νέων έχει ξεπεράσει το 25%. Το όριο συνταξιοδότησης έχει ήδη φτάσει στα 67 και μεθοδεύεται να φτάσει στα 70.
• Στη Βρετανία, που επίσης δεν έχει ευρώ, ούτε και τρόικα ή κουαρτέτο, το 27% εργάζεται ήδη με σχέσεις μερικής απασχόλησης και χιλιάδες νέοι εργάζονται με συμβόλαια μηδενικών ωρών, ουσιαστικά ανασφάλιστοι και με μισθούς πείνας.
• Στην Ιταλία, μετά την απελευθέρωση των απολύσεων, προβλέπεται δραστική περικοπή των συντάξεων, με νέα ρύθμιση που θα συνδέει το ύψος της σύνταξης με το σύνολο της οικογενειακής περιουσίας και όχι μόνο με τις ασφαλιστικές εισφορές.

Ας επιστρέψουμε στην Ελλάδα.

Η ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας με κριτήριο το κόστος εργασίας βελτιώνεται συνεχώς μετά το 2010, σε ετήσια βάση.

• Σύμφωνα με πρόσφατη μελέτη του ΟΟΣΑ, οι αντιλαϊκές αναδιαρθρώσεις που εφαρμόστηκαν την περίοδο 2010 - 2014 συνέβαλαν στην αύξηση του πραγματικού ΑΕΠ κατά 5,6 δισ. ευρώ.

Ωφελήθηκε από αυτήν τη βελτίωση ο μισθωτός εργαζόμενος;

Αντίθετα, η συγκεκριμένη βελτίωση βασίστηκε στη σφαγή του εισοδήματος και των δικαιωμάτων της εργατικής τάξης.

Μεταξύ 2009 – 2013

• ο μέσος καθαρός μισθός μειώθηκε κατά 20%, για τους ασφαλισμένους στο ΙΚΑ, ενώ
• αυξήθηκε πάνω από 50% ο αριθμός των εργαζομένων με σχέση μερικής απασχόλησης. Η αγοραστική δύναμη του μέσου μισθού ήταν στο 82% του αντίστοιχου μέσου μισθού στην Ευρωζώνη και σήμερα έχει πέσει κάτω από το 65%.

Τι μας διδάσκουν αυτές οι εξελίξεις, τι επιβεβαιώνουν; Επιβεβαιώνουν ότι

• Το βασικό αντεργατικό πλαίσιο που επιβλήθηκε την περίοδο της κρίσης όχι μόνο θα διατηρηθεί, αλλά και θα επεκταθεί στη φάση της επιστροφής στην καπιταλιστική ανάπτυξη.

Ας σκεφτούμε:

• Ο κλάδος του Τουρισμού βρίσκεται ήδη σε τροχιά ανάκαμψης για τρίτη χρονιά. Αποφάσισαν τάχα οι όμιλοι του κλάδου να καλύψουν μισθούς, να αποκαταστήσουν δικαιώματα; Γιατί άραγε να γίνει κάτι διαφορετικό, αν μπει σε φάση ανάκαμψης συνολικά η ελληνική οικονομία;

Ο ΣΥΡΙΖΑ προβάλλει ως εναλλακτικό μοντέλο φιλολαϊκής ανάπτυξης τις επενδύσεις που προωθούν την καινοτομία, τα σύγχρονα προϊόντα υψηλής ποιότητας, τον τεχνολογικό εκσυγχρονισμό.

• Κρύβει ότι η αξιοποίηση της νέας τεχνολογίας, για να αυξηθεί η παραγωγικότητα δεν χρησιμοποιείται στον καπιταλισμό για να βελτιωθεί η θέση των εργαζομένων, αλλά για να αυξηθούν τα κέρδη του κεφαλαίου.
• Για να αυξηθεί η καπιταλιστική κερδοφορία πρέπει να αυξάνεται η ψαλίδα ανάμεσα στο επίπεδο παραγωγικότητας και το επίπεδο του μισθού.

Εξάλειψη των κρίσεων;

Ακόμη πιο μεγάλο ψέμα είναι ο ισχυρισμός των αστών πολιτικών και της σημερινής κυβέρνησης ότι αν οι εργάτες αποδεχθούν αυτές τις θυσίες, η ελληνική οικονομία θα αφήσει οριστικά πίσω της τον κίνδυνο εκδήλωσης νέας κρίσης και θα επιστρέψει στη λεγόμενη «κανονικότητα».

Πώς θα επιτευχθεί αυτό το θαύμα;

Σύμφωνα με την κυβέρνηση,

• Με την προσέλκυση επενδύσεων,
• Την αύξηση της παραγωγικότητας,
• Την προώθηση αναδιαρθρώσεων για να ανακάμψει και στη συνέχεια να διατηρηθεί σε υψηλά επίπεδα η κερδοφορία των μονοπωλίων και ο ρυθμός ανάπτυξης, και με την εξωστρέφεια.

Ας σκεφτούμε ποια ήταν η κατάσταση της ελληνικής οικονομίας την περίοδο 2000 - 2007:

• Η Ελλάδα είχε ετήσιο ρυθμό ανάπτυξης διπλάσιο από της Ευρωζώνης, μεγάλες ξένες επενδύσεις, «Χόχτιφ» στο αεροδρόμιο Σπάτων, «Ντόιτσε Τέλεκομ» στον ΟΤΕ, εξορμήσεις ελληνικού κεφαλαίου με επενδύσεις στα Βαλκάνια που έφτασαν τα 14 δισ., υψηλή κερδοφορία των μονοπωλιακών ομίλων.

Τι έφερε αυτός ο δρόμος, που η αστική τάξη προβάλλει ως θαυματουργική διέξοδο, πού οδήγησε; Οδήγησε στη βαθύτερη μεταπολεμική κρίση του ελληνικού καπιταλισμού.

• Το ΑΕΠ το 2014 υποχώρησε κατά 26% σε σχέση με το 2008, ενώ η ύφεση συνεχίστηκε και το 2015.
• Η μείωση του εισοδήματος των ελληνικών νοικοκυριών ήταν διπλάσια της συρρίκνωσης του ΑΕΠ.

Η περιοδική εκδήλωση της καπιταλιστικής κρίσης αποτελεί νομοτέλεια για την κίνηση της καπιταλιστικής οικονομίας. Πρόκειται για κρίση υπερσυσσώρευσης του κεφαλαίου, όπου ένα σημαντικό μέρος του κεφαλαίου δεν μπορεί να επενδυθεί ξανά και να διασφαλίσει ένα ικανοποιητικό ποσοστό κέρδους.

• Η βαθύτερη αιτία είναι η ίδια η σχέση εκμετάλλευσης της μισθωτής εργασίας από το κεφάλαιο, η βασική αντίθεση κεφαλαίου - εργασίας.

Γι' αυτό δεν υπάρχει καμία γραμμή αστικής διαχείρισης, που να μπορεί να αναιρέσει την αιτία της εκδήλωσης της καπιταλιστικής κρίσης.

Είτε εφαρμοστεί περιοριστική πολιτική, όπως της γερμανικής κυβέρνησης της Μέρκελ,

Είτε εφαρμοστεί επεκτατική πολιτική, όπως της αμερικανικής κυβέρνησης του Ομπάμα,

• η περιοδική εκδήλωση της κρίσης δεν μπορεί να αποτραπεί. Απόδειξη είναι η συγχρονισμένη εκδήλωση της καπιταλιστικής κρίσης σε ΗΠΑ, ΕΕ και Ιαπωνία το 2009.

Σήμερα, ο πονοκέφαλος της αστικής διαχείρισης διεθνώς αφορά τη δυσκολία ελεγχόμενης απαξίωσης του μεγάλου μεγέθους του υπερσυσσωρευμένου κεφαλαίου με διάφορες μορφές (υπερχρεωμένα κράτη, μεγάλες προβληματικές τράπεζες) και τη διαπάλη για την κατανομή των ζημιών.

• Πάνω σ' αυτό το έδαφος αυξάνεται ο κίνδυνος ενός μεγάλου ιμπεριαλιστικού πολέμου για το μοίρασμα αγορών, ενεργειακών πηγών και σφαιρών γεωστρατηγικής επιρροής.

Η εγχώρια αστική τάξη είναι συνένοχη

Σε κάθε περίπτωση, η εργατική τάξη δεν έχει κανένα λόγο να στοιχηθεί πίσω από το στόχο ανάκαμψης των κερδών του κεφαλαίου.

Αυτός ο στόχος αντιστρατεύεται τα συμφέροντα και τις ανάγκες της.

Δεν κινδυνεύει μόνο το εργατικό εισόδημα, τα εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα.

Η εγχώρια αστική τάξη, για να συμμετάσχει στο νέο μοίρασμα των αγορών της περιοχής και για να αναβαθμίσει τον γεωπολιτικό της ρόλο, συμμετέχει πρόθυμα στα πιο επικίνδυνα ιμπεριαλιστικά σχέδια του ΝΑΤΟ και της ΕΕ στην ευρύτερη περιοχή.

‒Η κυβέρνηση στηρίζει ενεργά την κλιμακούμενη στρατιωτική ευρωατλαντική επέμβαση που αυξάνει τον κίνδυνο του γενικευμένου ιμπεριαλιστικού πολέμου στην Ευρασία.

Η εγχώρια αστική τάξη και οι κυβερνήσεις της είναι συνένοχοι με την ΕΕ και το ΝΑΤΟ για όλες τις πλευρές της αντιλαϊκής επίθεσης.

Συνυπογράφει και προωθεί όλα τα μέτρα που

• τσακίζουν τα εργατικά δικαιώματα,
• αυξάνουν τη καταστολή,
• περιορίζουν τη λαϊκή πάλη,
• προετοιμάζουν ακόμα πιο αιματηρές ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις.

Αποπροσανατολίζει το λαό, ισχυριζόμενη

• ότι οι ιμπεριαλιστικές λυκοσυμμαχίες θα φυλάξουν τα πρόβατα,
• ότι η αρμάδα του ΝΑΤΟ στο Αιγαίο ήρθε τάχα για να βοηθήσει στο προσφυγικό πρόβλημα.

Παίζει με τη φωτιά, θυσιάζει λαϊκά δικαιώματα, παζαρεύει την ειρήνη και τα κυριαρχικά δικαιώματα,

• προκειμένου να θωρακίσει την κερδοφορία και την ανταγωνιστικότητα των εγχώριων μονοπωλιακών ομίλων.

Η ενισχυμένη παρουσία του ΝΑΤΟ στο Αιγαίο

• εντάσσει άμεσα την Ελλάδα στην καυτή ζώνη μιας γενικευμένης ιμπεριαλιστικής πολεμικής αναμέτρησης και διευκολύνει τα σχέδια της Τουρκίας για συνδιαχείριση, συγκυριαρχία στο Αιγαίο.

Αποφασιστικά για τη νίκη στον ταξικό πόλεμο

Το πιο κρίσιμο ζήτημα, για να προχωρήσουμε νικηφόρα στο σκληρό ταξικό πόλεμο που διεξάγουμε είναι

• Ο προσανατολισμός της ταξικής πάλης, ώστε να σημαδεύει τον πραγματικό αντίπαλο, την άρχουσα τάξη των καπιταλιστών, το κράτος της, τις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες που στηρίζουν, την ΕΕ και το ΝΑΤΟ.
• Το περιεχόμενο, το πλαίσιο πάλης να βοηθά, να ωριμάζει και να βαθαίνει, να εδραιώνεται η αντιμονοπωλιακή - αντικαπιταλιστική κατεύθυνση της πάλης.

Δεν πρόκειται για ένα μονόπρακτο έργο, αλλά για μία μαραθώνια προσπάθεια.

Το πλαίσιο αυτό, οι στόχοι πάλης, η αγωνιστική δράση πρέπει

• να λαμβάνουν υπόψη άμεσες πιεστικές ανάγκες για ανακούφιση των εργαζομένων, για να μπουν εμπόδια στην αντιλαϊκή επίθεση του κεφαλαίου,

Αλλά δεν πρέπει να σταματούν εκεί.

Πρέπει να συμβάλλουν

• στην αμφισβήτηση των στόχων της άρχουσας τάξης,
• στην υπονόμευση του κύρους των αστικών θεσμών και του αστικού κράτους,
• στην όξυνση της αντιπαράθεσης και της σύγκρουσης με την εξουσία του κεφαλαίου.

Απαιτούμε, για παράδειγμα,

• την άμεση απόσυρση του αντιασφαλιστικού νομοσχεδίου, αλλά επίσης δε σταματάμε εκεί.
• Απαιτούμε αποκλειστικά δημόσια Κοινωνική Ασφάλιση και δημόσια Υγεία για όλους, δηλαδή προβάλλουμε και παλεύουμε ριζοσπαστικούς στόχους πάλης που οδηγούν σε ευθεία σύγκρουση με τη στρατηγική του κεφαλαίου για πλήρη εμπορευματοποίηση της Υγείας και της Ασφάλισης.

Παλεύουμε

• για την ανατροπή του συστήματος που γεννά εκμετάλλευση, ανεργία, κρίσεις, πολέμους, προσφυγιά.

Προχωράμε αποφασιστικά, με εμπιστοσύνη στην εργατική τάξη.

• Μπορούμε να ατσαλώσουμε και να διευρύνουμε πρωτοπόρες λαϊκές δυνάμεις που θα βαδίσουν μαζί μας, μέχρι τέλους στον ταξικό πόλεμο με το κεφάλαιο.

Προχωράμε μαχητικά και είμαστε σίγουροι ότι εμείς θα πούμε την τελευταία λέξη.

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ, 25/3/2016