47ο Φεστιβάλ ΚΝΕ - «Οδηγητή» - Μάκης Παπαδόπουλος - Κωνσταντίνα Τσιουπρά: Από την «πρώτη έφοδο στον ουρανό» στους σύγχρονους αγώνες

47ο ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΚΝΕ - «ΟΔΗΓΗΤΗ»

Με εφόδιο την πολύτιμη πείρα από την «πρώτη έφοδο στον ουρανό» και το βλέμμα στραμμένο στους σύγχρονους αγώνες

Προσέλκυσε το ενδιαφέρον η Κεντρική Συζήτηση

Με εφόδιο την πολύτιμη πείρα από την «πρώτη έφοδο στον ουρανό» και το βλέμμα στραμμένο στους σύγχρονους αγώνες για «την κοινωνία της πραγματικής ελευθερίας», πλήθος νεολαίας παρακολούθησε την Κεντρική Συζήτηση του 47ου Φεστιβάλ ΚΝΕ - «Οδηγητή» που έγινε το απόγευμα της Παρασκευής στη Λαϊκή Σκηνή, με θέμα την Παρισινή Κομμούνα.

Στην εκδήλωση μίλησαν ο Μάκης Παπαδόπουλος, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, και η Κωνσταντίνα Τσιουπρά, μέλος του Γραφείου του ΚΣ της ΚΝΕ.

«150 χρόνια από την πρώτη έφοδο στον ουρανό... Δυναμώνουμε τον αγώνα για την κοινωνία της πραγματικής ελευθερία»: Κάτω από τον τίτλο αυτό, οι εισηγητικές ομιλίες αλλά και η συζήτηση που ακολούθησε, βοήθησαν τους παρευρισκόμενους να ανατρέξουν στην πείρα της ιστορικής διαδρομής από τις μέρες της Κομμούνας μέχρι το σήμερα.

Ανέδειξαν πως πίσω από τις διαφορετικές μορφές της εκάστοτε διακυβέρνησης προβάλλει το πρόσωπο του ίδιου εχθρού, του αστικού κράτους, της δικτατορίας του κεφαλαίου, της εξουσίας της αστικής τάξης σε βάρος της εργατικής τάξης και της λαϊκής πλειοψηφίας. Υπογράμμισαν πως καμία «προοδευτική» διακυβέρνηση δεν μπορεί να αλλάξει τον ταξικό χαρακτήρα του κράτους αυτού. Φώτισαν το συμπέρασμα της επαναστατικής θεωρίας πως η εργατική τάξη δεν μπορεί να χρησιμοποιήσει τον σημερινό κρατικό μηχανισμό για να ανοίξει τον δρόμο για την κοινωνική απελευθέρωση, αλλά για να «χτίσει» τη δική της κοινωνία πρέπει πρώτα να «γκρεμίσει» το κράτος των εκμεταλλευτών της.

Στη συζήτηση παρευρέθηκαν οι πανεπιστημιακοί Γ. Μηλιός, Γ. Οικονομάκης, Δ. Πατέλης και Α. Χρύσης.

Ακολουθούν εκτενή αποσπάσματα από τις ομιλίες του Μάκη Παπαδόπουλου και της Κωνσταντίνας Τσιουπρά.

Μ. Παπαδόπουλος: Από τους Βερσαλλιέρους μέχρι το σύγχρονο επιτελικό κράτος, συνεχίζουμε την αναμέτρηση με τη δικτατορία του κεφαλαίου

Η σημερινή μας συζήτηση αφορά το μέλλον. Γιατί ολόκληρη η ιστορική διαδρομή των 150 χρόνων απ’ τη στιγμή που υψώθηκε η κόκκινη σημαία στο Δημαρχείο του Παρισιού προσφέρει πολύτιμα συμπεράσματα για τις μεγάλες μάχες που έρχονται, για τον αγώνα μας για μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.

Η πρώτη «έφοδος στον ουρανό» των κομμουνάρων και στη συνέχεια, 46 χρόνια αργότερα, η πρώτη νίκη της σοσιαλιστικής επανάστασης του Οκτώβρη του ’17, φώτισαν τη μεγάλη δύναμη των εκμεταλλευόμενων και των καταπιεσμένων, όταν αποφασίσουν, να βγουν ορμητικά στο προσκήνιο και να γυρίσουν προς τα εμπρός τον τροχό της Ιστορίας.

Αυτή τη θανάσιμη απειλή για τα συμφέροντά της αισθάνθηκε εξάλλου από την άλλη πλευρά η άρχουσα τάξη των καπιταλιστών μόλις έπεσε η πρώτη κανονιά των εργατών στα θεμέλια του καπιταλιστικού συστήματος στο Παρίσι το 1871.

Αυτός ο φόβος της ανατροπής συνοδεύει από τότε την αστική τάξη στη διαρκή αναμέτρησή της με το επαναστατικό εργατικό κίνημα και ας παριστάνει σήμερα την παντοδύναμη.

Αν πίστευε πραγματικά η αστική τάξη ότι η ταξική πάλη τελείωσε και ότι φτάσαμε στο Τέλος της Ιστορίας, δεν θα ξόδευε τόσο πολύ μελάνι και χρήμα για να μας πείσει.

Η αλήθεια είναι ότι 150 χρόνια μετά τη σφαγή της Κομμούνας από τους Βερσαλλιέρους αντιμετωπίζουμε διαρκώς τον ίδιο εχθρό, τη δικτατορία του κεφαλαίου, που γίνεται όλο και πιο επιθετικός απέναντι στα δικαιώματα και στις ανάγκες μας. Ο εχθρός μας μελετά κι αυτός απ’ την πλευρά του τα διδάγματα της Ιστορίας, εκσυγχρονίζει τα όπλα του, βελτιώνει την οργάνωσή του, αξιοποιεί τη νέα τεχνολογία. Σήμερα μας συστήνεται ως το επιτελικό ψηφιακό κράτος της αστικής δημοκρατίας που τάχα δεν κάνει διακρίσεις και εργάζεται για το συμφέρον όλων των πολιτών.

Όμως, ό,τι κι αν κάνει το σύστημα, δεν πρόκειται να κρύψει τη μεγάλη αλήθεια, ότι θα μπορούσαμε να ζούμε πολύ καλύτερα αν οι ανάγκες μας δεν θυσιάζονταν καθημερινά στο βωμό του κέρδους των μεγάλων ομίλων. Δεν μπορεί να κρύψει ότι η αντίθεση ανάμεσα στο κεφάλαιο και την εργασία οξύνεται και γεννά τη δυνατότητα να ανατραπεί η εξουσία του κεφαλαίου, παρότι σήμερα φαίνεται ακλόνητη.

Δεν υπάρχει κοινό συμφέρον για τους θύτες και τα θύματα της εκμετάλλευσης

Η ιστορική πείρα των τελευταίων 150 χρόνων αποκάλυψε πόσο απατηλός είναι ο ισχυρισμός ότι μπορεί τάχα να υπάρξει κρατική διακυβέρνηση που να υπηρετεί τόσο τα συμφέροντα του κεφαλαίου όσο και της εργατικής τάξης, του λαού. Αποκάλυψε πως δεν μπορεί να υπάρξει κοινό εθνικό συμφέρον για τους θύτες και τα θύματα της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης. Απέδειξε ότι η άρχουσα τάξη των καπιταλιστών είναι έτοιμη να διαπράξει τα μεγαλύτερα εγκλήματα σε βάρος του λαού προκειμένου να εδραιώσει, να θωρακίσει και να διατηρήσει την εξουσία της.

Την περίοδο της Παρισινής Κομμούνας το αποκρουστικό αντιλαϊκό πρόσωπο της γαλλικής αστικής τάξης αποκαλύφθηκε κατ’ επανάληψη, και όταν έσυρε το λαό στη φρίκη του Γαλλοπρωσικού πολέμου, και όταν υπονόμευσε την εθνοφρουρά στη διάρκεια της πολιορκίας της πόλης, και όταν, στη συνέχεια, συμμάχησε ανοιχτά με τον πρωσικό στρατό κατοχής για να καταπνίξει την Κομμούνα. Ακόμη περισσότερο όταν εκτέλεσε δεκάδες χιλιάδες εργάτες του Παρισιού, όταν φυλάκισε και εξόρισε εκατοντάδες χιλιάδες για να στείλει ένα αιματοβαμμένο μήνυμα σε όποιον σκεφτόταν στο μέλλον να αμφισβητήσει ξανά την εξουσία της.

Αντίστοιχα το 1917 η αστική κυβέρνηση του Κερένσκι και του Μιλούκοφ, που σχηματίστηκε μετά την ανατροπή του Τσάρου, πρόδωσε χωρίς δισταγμό της λαϊκές προσδοκίες για ειρήνη και έξοδο της Ρωσίας από τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Αν είχε καταφέρει τότε να εδραιωθεί η αστική δημοκρατία στη Ρωσίας, αν δεν είχε νικήσει η Οκτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση, θα είχαν προστεθεί εκατοντάδες χιλιάδες εκατομμύρια νεκροί εργάτες και αγρότες τόσο στα πεδία των μαχών όσο και από την πείνα στα μετόπισθεν.

Ολόκληρη η ιστορία του 20ού και 21ου αιώνα επιβεβαιώνει αυτά τα συμπεράσματα και φωτίζει τον πραγματικό αντίπαλο που εμποδίζει να ανοίξει ο δρόμος για την κοινωνική ευημερία, την εξουσία του κεφαλαίου.

Όλο αυτό το διάστημα οι ανταγωνισμοί των αστικών τάξεων και των ιμπεριαλιστικών κέντρων ευθύνονται για τα εγκλήματα δύο παγκοσμίων πολέμων και βρίσκονται πίσω από δεκάδες αιματοβαμμένες ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, από το Βιετνάμ μέχρι το Ιράκ, τη Συρία και το Αφγανιστάν.

Όλο αυτό το διάστημα και ιδιαίτερα μετά την ανατροπή της πρώτης προσπάθειας σοσιαλιστικής οικοδόμησης τον 20ό αιώνα, οι εργαζόμενοι βλέπουν να αυξάνει η ψαλίδα ανάμεσα στο πώς ζουν και στο πώς θα μπορούσαν να ζουν με βάση τις δυνατότητες που γεννά η πρόοδος της επιστήμης και της τεχνολογίας. Όλο αυτό το διάστημα αυτοί που παράγουν τον πλούτο υποχρεώνονται σε απανωτές θυσίες για να αυξηθούν τα κέρδη του κεφαλαίου, πληρώνουν τις κρίσεις ενός συστήματος που σαπίζει.

Ενός συστήματος που γίνεται όλο και πιο αντιδραστικό όσο γιγαντώνονται οι μονοπωλιακοί όμιλοι.

Ενός συστήματος που μετατρέπει σε όνειρο θερινής νυκτός τη δυνατότητα που υπάρχει σήμερα να έχουν όλοι οι νέοι μόνιμη δουλειά, σύγχρονο και ασφαλές σπίτι, περισσότερο δημιουργικό ελεύθερο χρόνο, δωρεάν υψηλού επιπέδου μόρφωση.

Όλο αυτό το διάστημα αποδείχθηκε επίσης ότι απέναντί μας δεν υπάρχει ένα κράτος που υπηρετεί το δημόσιο συμφέρον, αλλά αντίθετα υπάρχει ένα εχθρικό αστικό κράτος που είχε, έχει και θα έχει ως σταθερή αποστολή του να επιβάλει και να διατηρεί ακλόνητη τη δικτατορία του κεφαλαίου.

Όποια μορφή διακυβέρνησης και αν εξετάσουμε, από το ναζιστικό κράτος της Γερμανίας του Χίτλερ, τη δικτατορία του Φράνκο στην Ισπανία ως τις σύγχρονες αστικές δημοκρατίες στην ΕΕ και τις ΗΠΑ, θα καταλήξουμε στο ίδιο συμπέρασμα. Θα διαπιστώσουμε ότι το σύνολο των λειτουργιών του αστικού κράτους, η κατασταλτική, η οικονομική, η πολιτική και η ιδεολογική λειτουργία του, υπηρετούν και οργανώνουν την εξουσία της αστικής τάξης σε βάρος της εργατικής τάξης και της λαϊκής πλειοψηφίας.

Ας σκεφτούμε για παράδειγμα πόσο ικανό και αποτελεσματικό αναδεικνύεται σήμερα το κράτος όταν θέλει να απαγορεύσει απεργίες και να καταστείλει διαδηλώσεις και πόσο ανίκανο όταν πρέπει να σώσει τα δάση και κατοικίες από τις φωτιές του καλοκαιριού. Πόσο ικανό είναι το σύγχρονο αστικό κράτος για να στηρίζει με εκατοντάδες δισ. ευρώ τους μονοπωλιακούς ομίλους και πόσο αναποτελεσματικό εμφανίζεται για να αντιμετωπίσει τη φτώχεια και την ανεργία. (...)

Το σύγχρονο επιτελικό κράτος

Το σύγχρονο ψηφιακό, επιτελικό κράτος έχει στόχο να οργανώσει πιο αποτελεσματικά τη δικτατορία του κεφαλαίου, να παίξει καλύτερα τον αντιδραστικό του ρόλο σε όλες τις πλευρές της οικονομικής και κοινωνικής δραστηριότητας. Και ασφαλώς διαθέτει πολύ μεγαλύτερες δυνατότητες επιτελικού σχεδιασμού και επιτήρησης, παρέμβασης, χειραγώγησης και καταστολής από την εποχή της Κομμούνας και της Οκτωβριανής Επανάστασης.

Στην οικονομία τα σχέδια κρατικής παρέμβασης αναβαθμίζονται, δεν συγκρίνονται με την εποχή του 1871 και του 1917. Αλλάζει, όμως, η κατεύθυνση;

Η πυξίδα δείχνει σταθερά προς την επιβολή φθηνής εργατικής δύναμης. Να αυξηθεί το ξεζούμισμα, να δουλεύουμε περισσότερο και να αμειβόμαστε λιγότερο, να αυξηθεί ο βαθμός εκμετάλλευσης. Να διασφαλίζεται ένα ελάχιστο εισόδημα για την ακραία φτώχεια, που λαμβάνεται από τους υπόλοιπους μισθωτούς και αυτοαπασχολούμενους, την ίδια ώρα που ενισχύονται συνεχώς πλουσιοπάροχα οι επιχειρηματικοί όμιλοι.

Σήμερα βλέπουμε την αστική οικονομική πολιτική να χρησιμοποιεί τις ίδιες τις αρνητικές συνέπειες και τα αδιέξοδα του συστήματος για να προχωρήσει σε νέα επίθεση σε βάρος των εργαζομένων. Η εκτίναξη της ανεργίας χρησιμοποιείται για να γενικευθούν οι ελαστικές σχέσεις και η μερική απασχόληση. Τα εγκλήματα υποβάθμισης και καταστροφής του περιβάλλοντος, αξιοποιούνται για να μονιμοποιηθεί στη λαϊκή συνείδηση η τεράστια χρηματοδότηση των πράσινων επενδύσεων.

Η κατασταλτική λειτουργία επίσης αναβαθμίζεται συνεχώς για να θωρακίσει την εξουσία του κεφαλαίου. Τη θέση των παλιών χάρτινων φακέλων για όσους «δεν συμμορφώνονται προς τας υποδείξεις» έχει πάρει τώρα το ψηφιακό φακέλωμα που συγκεντρώνει και επεξεργάζεται το σύνολο των ιατρικών, οικονομικών και προσωπικών στοιχείων του καθενός και της καθεμίας μας. Μια αλυσίδα νομοθετικών ρυθμίσεων περιορίζει τα δικαιώματα στη συνδικαλιστική δράση, στην απεργία, στις διαδηλώσεις, ενώ παράλληλα αξιοποιούνται όλα τα σύγχρονα μέσα από τις κάμερες και τα drones ως τα ειδικά σώματα καταστολής απέναντι στο εργατικό - λαϊκό κίνημα.

Ταυτόχρονα, με τις συνταγματικές αναθεωρήσεις ενισχύεται η δυνατότητα περιορισμού ακόμα και των σημερινών δικαιωμάτων στο όνομα της υπεράσπισης της δημόσιας ασφάλειας, του δημόσιου συμφέροντος που μπορεί να απειλήσει ο εσωτερικός εχθρός, ο «εχθρός λαός».

Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι στη σημερινή ΕΕ είναι απαγορευμένη σε πολλά κράτη η λειτουργία και τα σύμβολα των Κομμουνιστικών Κομμάτων και πως έχει ποινικοποιηθεί ο ριζοσπαστικός και η λεγόμενη ιδεολογία της βίας.

Στην προσπάθεια ενσωμάτωσης και χειραγώγησης της λαϊκής συνείδησης η ιδεολογική λειτουργία του αστικού κράτους και γενικότερα η αστική παρέμβαση έχει απογειωθεί.

Θα μπορούσαμε να μιλάμε ώρες μόνο γι’ αυτό το θέμα. Σκεφτείτε μόνο πόσα πακέτα χρηματοδότησης δίνονται σε ινστιτούτα, ακαδημαϊκά φόρουμ, πολιτικούς φορείς και μέσα ενημέρωσης για να προβάλλεται έμμεσα ή άμεσα η ανιστόρητη θεωρία των 2 άκρων, η επίσημη πολιτική του αντικομμουνισμού και του αντισοβιετισμού της ΕΕ, η παρουσίαση της αστικής δημοκρατίας ως το καλύτερο σύστημα διακυβέρνησης.

Σκεφτείτε επίσης με πόσο συστηματικό τρόπο προωθούνται στην πανεπιστημιακή έρευνα και στη διδασκαλία οι ιδεαλιστικές προσεγγίσεις του μεταμοντερνισμού και του ατομικού αυτοπροσδιορισμού, που αρνούνται στην ουσία τη δυνατότητα να προσεγγίσουμε επιστημονικά την αντικειμενική αλήθεια και την ιστορική κίνηση της κοινωνίας. Σκεφτείτε πώς προβάλλεται σήμερα η αντιδραστική άποψη ότι υπάρχουν πολλές διαφορετικές υποκειμενικές αλήθειες και πως είναι προοδευτικό να υποκλιθούμε στον υποκειμενισμό, στον ανορθολογισμό, στον αγνωστικισμό.

Να αποδεχτούμε ότι οι τάξεις, το έθνος, το φύλο, ακόμα και ο ίδιος ο χώρος δεν έχουν αντικειμενικό υλικό υπόβαθρο, αλλά αποτελούν υποκειμενικές νοητικές κατασκευές και ταυτότητες.

«Κράτος και επανάσταση»

Όλα όσα προαναφέραμε βοηθούν να κατανοήσουμε γιατί η εργατική τάξη δεν μπορεί να χρησιμοποιήσει τη μηχανή του αστικού κράτους για να διανύσει το δύσβατο δρόμο που οδηγεί στην κοινωνική απελευθέρωση, στον κομμουνισμό.

Να κατανοήσουμε γιατί η εργατική τάξη δεν μπορεί να «παραλάβει» με το σχηματισμό μιας προοδευτικής κυβέρνησης τον αστικό κρατικό μηχανισμό και να τον χρησιμοποιήσει προς όφελός της. Να κατανοήσουμε ότι, αντίθετα, πρέπει να τον τσακίσει και να τον αντικαταστήσει με το δικό της κράτος, το κράτος της εργατικής εξουσίας.

Σ’ αυτό το συμπέρασμα, που είχε θεμελιώδη ιστορική σημασία για την ανάπτυξη της επαναστατικής θεωρίας, κατέληξαν οι Μαρξ και Ένγκελς μελετώντας προσεκτικά τη θετική και την αρνητική πείρα των ταξικών αγώνων στη Γαλλία την περίοδο 1848-1871, με αποκορύφωμα την «πρώτη έφοδο της εργατικής τάξης στον ουρανό».

Με βάση τη μελέτη αυτής της πείρας, ο Μαρξ έκανε τη μοναδική διόρθωση του «Μανιφέστου του Κομμουνιστικού Κόμματος», στον πρόλογο της τελευταίας έκδοσης που συνυπέγραψε με τον Ένγκελς το 1872.

Ο Λένιν ανέπτυξε δημιουργικά στη συνέχεια, στην εποχή του μονοπωλιακού καπιταλισμού, του ιμπεριαλισμού, αυτή τη θεωρητική θέση για την ανάγκη τσακίσματος του αστικού κράτους, την ανάγκη επαναστατικής ανατροπής της δικτατορίας του κεφαλαίου με το κορυφαίο έργο του «Κράτος και επανάσταση», το οποίο ασφαλώς και επιβάλλεται να διαβάζουμε όλοι ξανά και ξανά. (...)

Η πορεία προς τη νίκη του 1917 δεν ήταν ένα μονόπρακτο έργο, αλλά προϊόν επίπονης θεωρητικής και πολιτικής επεξεργασίας ιδιαίτερα απ’ τον Λένιν. Σκεφτείτε μόνο την ιστορική σημασία που είχε η αποφασιστική άρνηση του Λένιν να υποστηρίξει την προσωρινή αστική κυβέρνηση, μετά την ανατροπή του Τσάρου, όταν σχεδόν όλοι οι άλλοι θεωρούσαν την εδραίωση της αστικής δημοκρατίας ως αναγκαία, για να ανοίξει σταδιακά ο δρόμος για προοδευτικές εξελίξεις. Σκεφτείτε ποια θα ήταν η πορεία του 20ού αιώνα αν δεν είχε επιμείνει ο Λένιν σ’ αυτή τη θέση.

Ο μύθος της προοδευτικής διακυβέρνησης του συστήματος

Δυστυχώς, αυτά τα πολύτιμα θεωρητικά συμπεράσματα που οδήγησαν στη νίκη το 1917 και άνοιξαν το δρόμο για τη σοσιαλιστική οικοδόμηση, δεν αποτέλεσαν στη συνέχεια σταθερή πυξίδα για τη δράση του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος. Ήδη πριν το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο στην Ευρώπη, ακόμα πιο πολύ μετά, με την ισχυροποίηση του ευρωκομμουνιστικού ρεύματος κυριάρχησε η γραμμή του λεγόμενου ειρηνικού κοινοβουλευτικού δρόμου και εγκαταλείφθηκε στην πράξη η πολιτική δράση που υπηρετεί τη στρατηγική της σοσιαλιστικής επανάστασης. Η κατάσταση επιδεινώθηκε μετά τη νίκη του αντεπαναστατικού ρεύματος στις αρχές της δεκαετίας του ’90. Η δραματική επιδείνωση του ήδη αρνητικού συσχετισμού επιτάχυνε τη διάβρωση και την οπορτουνιστική υποχώρηση πολλών κομμουνιστικών κομμάτων.

Επικράτησε η επιλογή της πολιτικής συνεργασίας με τη σοσιαλδημοκρατία, της προβολής και στήριξης κυβερνητικών λύσεων στο έδαφος του καπιταλισμού.

Φυσικά όλες οι περιπτώσεις δεν είναι ίδιες. Αλλού προβλήθηκε η λαθεμένη θέση ότι μπορεί να αλλάξει σταδιακά ο συσχετισμός σε βάρος της άρχουσας τάξης μέσα σε ορισμένους μηχανισμούς του κράτους, όπως η εκπαίδευση.

Η ζωή απέδειξε ότι οι λειτουργίες του αστικού κράτους - ιδεολογικές, κατασταλτικές, οικονομικές- δεν αυτονομούνται, διαπλέκονται και υπηρετούν ενιαία τα συμφέροντα του κεφαλαίου.

Το σχολείο δεν είναι αποκλειστικά ιδεολογικός μηχανισμός, υπάρχει η αξιολόγηση του εκπαιδευτικού, η απειλή της απόλυσης, η αποβολή του μαθητή.

Αντίστροφα, στα αστυνομικά σώματα γίνεται συστηματική προπαγάνδα της κυρίαρχης ιδεολογίας.

Σ’ άλλες περιπτώσεις η γραμμή προοδευτικής κυβέρνησης προβλήθηκε ως σκαλοπάτι για τη διασφάλιση μιας πιο φιλολαϊκής διαχείρισης, σ’ άλλες ως τρόπος συγκέντρωσης δυνάμεων όταν κυριαρχούν οι δύσκολες αντεπαναστατικές συνθήκες.

Ο περιορισμένος χρόνος δεν προσφέρεται για μια εκτενή θεωρητική ανάλυση γύρω από όλες αυτές τις παραλλαγές.

Το συμπέρασμα στο οποίο αξίζει να σταθούμε και να φωτίσουμε, είναι ότι ποτέ και πουθενά δεν άνοιξε το δρόμο για το σοσιαλισμό κάποια αστική κυβέρνηση, που αυτοχαρακτηρίστηκε ως προοδευτική ή αριστερή.

Παντού, στη Χιλή, στη Γαλλία, στην Ιταλία, στην Ισπανία, στην Ελλάδα, στην Κύπρο, αποδείχτηκε ότι το τρένο της αστικής διακυβέρνησης κινείται σταθερά στις ράγες που χαράζει η εξουσία του κεφαλαίου, όσοι μηχανοδηγοί και αν αλλάξουν. Παντού αποδείχθηκε ότι δεν μπορεί να υπάρξει ενδιάμεσου τύπου εξουσία ανάμεσα στον καπιταλισμό και το σοσιαλισμό. Παντού επιβεβαιώθηκε ότι η καπιταλιστική οικονομία έχει τις δικές της νομοτέλειες, τις οποίες δεν μπορεί να παρακάμψει καμία αστική κυβέρνηση. Δεν μπορεί να υπάρξει διακυβέρνηση στο έδαφος του καπιταλισμού με πρόγραμμα που θα υπονομεύει την ανταγωνιστικότητα της οικονομίας, την κερδοφορία του κεφαλαίου, που θα μειώνει μεσοπρόθεσμα το βαθμό εκμετάλλευσης.

Γι’ αυτό και όλα τα αστικά κόμματα δεσμεύονται ότι θα εφαρμόσουν τη στρατηγική της ΕΕ, την Ευρωπαϊκή Πράσινη Συμφωνία. Δεσμεύονται ότι θα συνεχίσουν την ενίσχυση των μεγάλων ομίλων και το ξεζούμισμα των εργαζομένων με τις ελαστικές εργασιακές σχέσεις.

Γι’ αυτό και κάθε νέα κυβέρνηση εφαρμόζει τα αντιλαϊκά μέτρα των προηγούμενων, παρά τις προεκλογικές διακηρύξεις της, όπως έγινε στην Ελλάδα με τις κυβερνήσεις Παπανδρέου, Σαμαρά, Τσίπρα και Μητσοτάκη. Το πάθημα του 2015 πρέπει να γίνει μάθημα.

Αποδείχθηκε επίσης ότι δεν υπάρχει καμιά φιλολαϊκή πρόταση αστικής διαχείρισης. Το φάρμακο για το ένα πρόβλημα γίνεται δηλητήριο για το άλλο. Στην επεκτατική πολιτική που εφαρμόζεται σήμερα στην ΕΕ, το λαϊκό εισόδημα ροκανίζεται απ’ τον πληθωρισμό, την ακρίβεια και τους φόρους για να αποπληρωθούν τα νέα κρατικά χρέη.

Προσωρινές ήττες που ανοίγουν το δρόμο προς τη νίκη

Η ίδια η ηρωική ιστορία της Κομμούνας, τα όσα προηγήθηκαν και τα όσα ακολούθησαν μας βοηθούν να καταλάβουμε πώς πρέπει να κρίνουμε, πώς πρέπει να μετράμε την αποτελεσματικότητα του αγώνα για την κοινωνική απελευθέρωση.

Απ’ τις προσωρινές ήττες της Κομμούνας αλλά και της επανάστασης του 1905 διδάχτηκαν οι μπολσεβίκοι για να φτάσουν στη συνέχεια στη νίκη του 1917. Αλλά και χωρίς τη γαλλική αστική επανάσταση του 1789 και την εξέγερση του 1848 δεν θα φτάναμε στην Κομμούνα.

Η Κομμούνα διδάσκει ότι καμία ήττα δεν είναι οριστική αν η επαναστατική πρωτοπορία διδαχθεί από τα λάθη της για να μην τα επαναλάβει.

Ακόμα και το γεγονός ότι οι κομμουνάροι αρνήθηκαν να παραδοθούν και έπεσαν ηρωικά μαχόμενοι είχε τόσο μεγάλη σημασία, ώστε ο Μαρξ τη συνόψισε ως κατάκτηση ενός σημείου εκκίνησης στην Παγκόσμια Ιστορία.

Η ιστορία του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος επιβεβαιώνει, όποια δεκαετία κι αν εξετάσουμε, ότι υπάρχουν προσωρινές ήττες που ισοδυναμούν με νίκες και προσωρινές νίκες που αποδεικνύονται πιο μοιραίες από τις ήττες, για να θυμηθούμε τον Λίμπκνεχτ.

Ας σκεφτούμε τη συμβολή του ηρωικού αγώνα του ΔΣΕ στη διάσωση του επαναστατικού DNA στο δικό μας κόμμα, το ΚΚΕ, παρά τις όποιες αδυναμίες και τις αντιφάσεις της στρατηγικής που κυριάρχησαν τις επόμενες δεκαετίες.

Ας σκεφτούμε αντίστροφα, πώς οδηγήθηκαν στην ουσία στη διάλυση το Ιταλικό και το Γαλλικό ΚΚ, μέσα από πρόσκαιρες μεγάλες εκλογικές επιτυχίες που συνδυάστηκαν με την απεμπόληση των επαναστατικών αρχών.

Το ΚΚΕ συνεχίζει να μελετά επίμονα και αυτοκριτικά τη δική του πείρα, τη διαδρομή του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος, τις σύγχρονες εξελίξεις.

Σας καλούμε όλους και όλες να αξιοποιήσουμε τη γνώση που αποκτήσαμε και να βρούμε τη δύναμη ώστε αυτή τη φορά να ανοίξουμε χωρίς επιστροφή το δρόμο για την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, για να φτάσουμε στην κοινωνία της πραγματικής ελευθερίας, στον κομμουνισμό.

Κ. Τσιουπρά: Φάρος για τους σύγχρονους αγώνες της νεολαίας

Η κυβερνητική πολιτική της ΝΔ, αλλά και η πολιτική που προωθούν τα αστικά κόμματα της αντιπολίτευσης, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, εξυπηρετούν αυτές τις επιδιώξεις. Από τις φωτιές του φετινού καλοκαιριού, αλλά και όλων των προηγούμενων, από το πώς αντιμετωπίζουν τα μεγάλα υπαρκτά προβλήματα της νέας γενιάς και την προσπάθειά της να αγωνιστεί για να ζήσει καλύτερα, αναδεικνύεται ο κοινός παρονομαστής τους: Για την κερδοφορία του κεφαλαίου, των μεγάλων μονοπωλιακών ομίλων, δεν διστάζουν να θυσιάσουν κανένα δικαίωμα στη μόρφωση, δουλειά και ζωή. Γι’ αυτό και όλοι μαζί αποτελούν τους πιο καλούς, γνήσιους υπηρέτες της δικτατορίας του κεφαλαίου.

Το ενδιαφέρον που κατά καιρούς, δήθεν, δείχνουν είναι υποκριτικό! Γι’ αυτό και είναι χρέος μας να μην αφήσουμε κανέναν να παρασυρθεί από την προπαγάνδα της κυβέρνησης και του αστικού κράτους, να εγκλωβιστεί στα δίχτυα της διαχείρισης και του «δήθεν μικρότερου κακού»:

Το «πρώτο ένσημο» που εξήγγειλε ο πρωθυπουργός από τη ΔΕΘ, δεν λύνει την ανάγκη για μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλους, με βάση το αντικείμενο που ο καθένας έχει σπουδάσει και θέλει να ακολουθήσει επαγγελματικά. Παρά μόνο δίνει επιπλέον ζεστό χρήμα στους εργοδότες, φτηνή εργατική δύναμη με επιδότηση του κράτους.

Η επαναφορά του κατώτατου μισθού που εξήγγειλε ο κ. Τσίπρας, θυμίζει κάτι από ανέκδοτο… Αφού επί της κυβέρνησής του ενεργοποιήθηκε ο μνημονιακός νόμος «Βρούτση - Αχτσιόγλου» που καταργεί μόνιμα τις συλλογικές διαπραγματεύσεις για τον κατώτατο μισθό, διατηρήθηκε το αίσχος του «υποκατώτατου» για τους νέους κάτω των 25 χρόνων.

Η Ελάχιστη Βάση Εισαγωγής και η εισαγωγή της Τράπεζας Θεμάτων ξανά στην Α’ και Β’ Λυκείου, δεν απαντάει στην ανάγκη των μαθητών για ένα σχολείο που θα προσφέρει ολόπλευρη, σύγχρονη μόρφωση, και δεν θα αποτελεί ένα εξεταστικό κέντρο, αίτημα που διαχρονικά βρίσκεται στην προμετωπίδα των μαθητικών κινητοποιήσεων όσες κυβερνήσεις και αν αλλάζουν.

Οι 40.000 μαθητές απόφοιτοι που βρίσκονται εκτός κάποιου πανεπιστημιακού ιδρύματος, δεν ένιωσαν «απεγκλωβισμένοι», όπως λέει η κ. Κεραμέως, αλλά «εγκλωβισμένοι» στην ανασφάλεια για το αύριο, στην οικονομική δυσκολία των οικογενειών τους να τους στηρίξει στο επόμενο βήμα που θα αποφασίσουν να κάνουν.

Οι εξαγγελίες της κυβέρνησης για «σχέδιο για φθηνή στέγη σε νέα ζευγάρια», αλλά και η «Διαμόρφωση Εθνικού Σχεδίου Φοιτητικής Στέγης» του ΣΥΡΙΖΑ μόνο κοροϊδία μπορεί να θεωρηθούν τη στιγμή που ο λαός διαχρονικά στενάζει από δυσβάσταχτα χαράτσια, τις νέες αντικειμενικές αξίες, τους νέους «πράσινους» φόρους, τα «κόκκινα» δάνεια και τον νέο Πτωχευτικό Κώδικα που μετατρέπει εκατοντάδες χιλιάδες οικογένειες σε νοικάρηδες στα σπίτια τους. Τη στιγμή που τα κέντρα των πόλεων γίνονται βιτρίνα για τους τουριστικούς ομίλους, εκτοξεύοντας τα ενοίκια, και η ανεπάρκεια φοιτητικών εστιών οδηγεί τις οικογένειες των πρωτοετών και δευτεροετών φοιτητών σε απελπισία. Τη στιγμή που διαχρονικά τα κονδύλια για τη φοιτητική μέριμνα μειώνονται.

Η ψηφιακή κάρτα για νέους και τα φιλοδωρήματα της κυβέρνησης δεν μπορούν να απαντήσουν στην ανάγκη για διακοπές, σταθερή πρόσβαση στον Πολιτισμό και τον Αθλητισμό, εξασφάλιση καλύτερων υποδομών. Ούτε τα δωρεάν Gigabytes στην ανάγκη για επιστημονική ενημέρωση για την πανδημία και τον εμβολιασμό, για μέτρα προστασίας της υγείας στους χώρους εργασίας, τους χώρους εκπαίδευσης κ.ο.κ.

Φίλες και φίλοι,

Τα όνειρα της νέας γενιάς δεν χωράνε σε φιλοδωρήματα, αμοιβές με ρεπό και Gigabytes, που έχουν στόχο να κρύψουν την επίθεση στα δικαιώματα και τη ζωή των νέων ανθρώπων. 

Εμείς οι νέοι κομμουνιστές και οι νέες κομμουνίστριες, όσοι συμπορεύονται με το ΚΚΕ και την ΚΝΕ το γνωρίζουμε καλά αυτό. Έχουμε την επιστημονικά τεκμηριωμένη πεποίθηση ότι τα πράγματα μπορούν να αλλάξουν και θα αλλάξουν, ότι οι σύγχρονες δυνατότητες που υπάρχουν μπορούν να λειτουργήσουν και να αξιοποιηθούν προς όφελος της μέγιστης κοινωνικής ευημερίας… σε μια άλλη κοινωνία όμως.

Γι’ αυτό και πρωτοστατούμε σε κάθε χώρο δουλειάς, κάθε σχολή και σχολείο, κάθε γειτονιά προκειμένου η νεολαία να μη δώσει καμία συναίνεση στην αστική πολιτική και την πολιτική της κυβέρνησης που αποδεικνύεται εγκληματική σε όλους τους τομείς. Να μην κυριαρχήσει ο συμβιβασμός ή η μοιρολατρία.

Πρωτοστατούμε ώστε να οργανωθεί από τώρα η απάντηση και ο αγώνας των νέων μέσα από τα Μαθητικά Συμβούλια, τους Φοιτητικούς Συλλόγους, τα εργατικά σωματεία. Και αυτή η προσπάθεια και αγώνας καθόλου μάταιος δεν είναι, παρά μόνο ελπιδοφόρος… Γιατί με τον αγώνα χιλιάδων νέων τις προηγούμενες χρονιές, την προσπάθεια οργάνωσης «από τα κάτω» στους φορείς και δομές του κινήματος, την κατοχύρωση νέων μορφών και δομών του κινήματος που αναδύθηκαν μέσα από τους αγώνες, όπως οι Συντονιστικές Επιτροπές των μαθητών, καταφέραμε:

Να συζητάμε για το άνοιγμα των Πανεπιστημίων, των σχολείων και των Σχολών Κατάρτισης ύστερα από δυο χρόνια που παρέμεναν ουσιαστικά κλειστά.

Να σκέφτεται η κυβέρνηση μια και δυο φορές αν και πώς θα μπει η πανεπιστημιακή αστυνομία μέσα στα Ιδρύματα.

Να καθυστερούμε την εφαρμογή της Τράπεζας Θεμάτων στα σχολεία, εδώ και δύο χρόνια.

Να υπάρχει ένα μεγάλο κύμα αντίδρασης από εργαζόμενους στην «e-food» απέναντι στην εργοδοτική αυθαιρεσία και προσπάθεια της εργοδοσίας να υλοποιήσει τον πρόσφατο νόμο Χατζηδάκη. Αλλά και ένα μεγάλο κύμα αλληλεγγύης προς αυτούς τους εργαζόμενους που αντιστάθηκαν. Που τελικά οδήγησαν σε μια πρώτη νίκη για τους εργαζόμενους με την υπογραφή σύμβασης αορίστου για όλους.

Η ίδια η Παρισινή Κομμούνα αποτελεί το πιο λαμπρό φάρο για τους σύγχρονους αγώνες που δίνονται. Όπως έλεγε ο Λένιν: «Η υπόθεση της Κομμούνας είναι υπόθεση της κοινωνικής επανάστασης, υπόθεση της ολοκληρωτικής πολιτικής και οικονομικής απελευθέρωσης των εργαζομένων, είναι υπόθεση του παγκόσμιου προλεταριάτου. Και με την έννοια αυτή το έργο της Κομμούνας είναι αθάνατο».

Τα 150 πλούσια χρόνια εργατικών αγώνων και εξεγέρσεων απέναντι στην αστική τάξη μας εξοπλίζει με πλούσια συμπεράσματα ώστε αυτόν τον αγώνα μας να τον κάνουμε ακόμα πιο δυνατό. Να μπορέσει να δυναμώσει στην καθημερινή πάλη που δίνουμε ο αντικαπιταλιστικός προσανατολισμός, να αποκαλυφθεί σε περισσότερους η ανάγκη για την ανατροπή της κοινωνίας.

Η συζήτηση που θα ακολουθήσει, οι ερωτήσεις και οι τοποθετήσεις ευελπιστούμε να βάλουν το δικό τους λιθαράκι σε αυτήν την προσπάθεια.

902