Το αφήγημα της επιτροπείας, η υπανάπτυξη της οικονομίας, οι επιταγές της εργοδοσίας, ο κανόνας της φοροληστείας και η απάντηση της απεργίας

*
Αν δεν ΠΑΜΕ, υπάρχει και πιο πάτος!
*

Η πραγματική «επιτροπεία»

Η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, σε μια προσπάθεια να συσκοτίσει την πραγματικότητα και να αποπροσανατολίσει το λαό, κηρύσσει την «έξοδο από την επιτροπεία» το φθινόπωρο του 2018, δηλαδή μετά την προγραμματιζόμενη τυπική λήξη του τρέχοντος μνημονίου.

Μέχρι τότε, βέβαια, θα έχουν δρομολογηθεί όλα τα αντιλαϊκά μέτρα που αποφασίστηκαν στο πλαίσιο της δεύτερης «αξιολόγησης» και τα άλλα που θα προκύψουν στην πορεία, μιας και μεγάλα ζητήματα, όπως τα Εργασιακά, παραμένουν ακόμα ανοιχτά.

Αυτό, όμως, σε τίποτα δεν αποθαρρύνει την κυβέρνηση να ζητάει από το λαό να «καταπιεί» τα προηγούμενα και τα επόμενα μέτρα, ως το αναγκαίο τάχα «σκαλοπάτι» για να βγει η χώρα από την «επιτροπεία» των μνημονίων, καλλιεργώντας αυταπάτες ότι έτσι θα απαλλαχθεί από την αντιλαϊκή πολιτική στο σύνολό της.

Τίποτα απ' αυτά, βέβαια, δεν ισχύει.

Τα λεγόμενά τους περί «επιτροπείας» αποσκοπούν στο:

• Να αποδώσουν τις ευθύνες για τα βάρβαρα μέτρα στα μνημόνια και στους δανειστές,
• Να αφήσουν στο απυρόβλητο την πολιτική εξυπηρέτησης των συμφερόντων του κεφαλαίου, που ευλαβικά υλοποιεί και αυτή η κυβέρνηση, με αντιλαϊκά μέτρα μέσα κι έξω από τα μνημόνια.

Ως προς αυτό, είναι αποκαλυπτική η πρόσφατη δήλωση του πρωθυπουργού ότι:

• Η πώληση μονάδων της ΔΕΗ θα γινόταν έτσι κι αλλιώς, μιας και προβλέπεται από τη στρατηγική της ΕΕ για την «απελευθέρωση» της αγοράς ηλεκτρικής ενέργειας, απέναντι στην οποία δεσμεύεται η Ελλάδα, ανεξάρτητα από τα μνημόνια.

Ακόμα όμως κι αν υποθέσουμε ότι τα μνημόνια και οι δημοσιονομικοί τους στόχοι είναι βραχνάς για την κυβέρνηση και εμπόδιο στην άσκηση πολιτικής ανακούφισης των λαϊκών στρωμάτων, το... αφήγημα της «επιτροπείας» «μπάζει νερά»,

• Με δεδομένο ότι τα αντιλαϊκά μέτρα που αποφασίστηκαν στη δεύτερη «αξιολόγηση», όπως και οι στόχοι για τα πρωτογενή πλεονάσματα, επεκτείνονται πολύ μετά την τυπική λήξη του μνημονίου.
• Δίπλα σ' αυτά, βασικός πυλώνας της αντιλαϊκής πολιτικής στη «μετά μνημόνιο» εποχή είναι η «βιώσιμη» διαχείριση του κρατικού χρέους, σε ορίζοντα πολλών δεκαετιών, ενδεχομένως και μέχρι το 2060, που σημαίνει μέτρα πάνω στα μέτρα για να εκπληρώνεται η εξυπηρέτηση και η σταδιακή απομείωσή του.

Για την εφαρμογή των αυστηρών δημοσιονομικών μέτρων, ανεξάρτητα από τη φάση του οικονομικού κύκλου και τυχόν δανειακές συμβάσεις ανάμεσα στα κράτη - μέλη, η ΕΕ έχει επίσης θεσπίσει το λεγόμενο «ευρωπαϊκό εξάμηνο», που προβλέπει ενισχυμένους δημοσιονομικούς ελέγχους και μέτρα συμμόρφωσης σε βάρος του λαού.

• Οι διαδικασίες των «ευρωπαϊκών εξαμήνων» προβλέπουν και ειδικούς εποπτικούς ελέγχους μετά τη λήξη των προγραμμάτων χρηματοπιστωτικής στήριξης μέσω των μνημονίων, μέχρις ότου αποπληρωθεί τουλάχιστον το 75% των δανείων που χορηγήθηκαν σε κάθε κράτος.

Την εικόνα συμπληρώνουν μια σειρά άλλων συμφωνιών και συνθηκών της ΕΕ, που ισχύουν στο διηνεκές, όπως:

• Το «Σύμφωνο Σταθερότητας»,
• Οι διακρατικές συμφωνίες που υπέγραψαν μεταξύ τους οι αστικές κυβερνήσεις («Σύμφωνο για το ευρώ+», «Ενιαίος Μηχανισμός Στήριξης», «Δημοσιονομικό Σύμφωνο»),
• Η νομοθεσία για τους 6+2 Κανονισμούς για την «Ενισχυμένη Οικονομική Διακυβέρνηση» κ.ά.

Όλα αυτά, μέσα από έναν αυτοματοποιημένο σχεδόν μηχανισμό επιβολής περικοπών και αντιλαϊκών μέτρων, στη βάση προκαθορισμένων στόχων, που συνδέονται άμεσα με βασικούς δείκτες της ανταγωνιστικότητας του κεφαλαίου, συνιστούν μνημόνια διαρκείας για το λαό, χωρίς ημερομηνία λήξης.

• Η πραγματική «επιτροπεία», λοιπόν, είναι αυτή της κερδοφορίας του κεφαλαίου σε βάρος της ικανοποίησης των σύγχρονων λαϊκών αναγκών.

Και από αυτή ο λαός μπορεί να βγει με έναν μόνο τρόπο:

• Δυναμώνοντας τη συμμαχία και την πάλη του για την ανάκτηση των απωλειών, σε σύγκρουση με το κεφάλαιο και την εξουσία του, με κριτήριο τις σύγχρονες ανάγκες του.

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ - Η Άποψή μας, 9/5/2017

*

Δεν εξαιρείται κανείς!

«Μας πιάνει εμάς;». Το ερώτημα αυτό πλέον δεν υφίσταται για κανέναν κλάδο. Κι αυτό γιατί είναι καθαρό ότι από την καθολική επίθεση κυβέρνησης - κεφαλαίου με το 4ο μνημόνιο δεν εξαιρείται κανείς.

Το πακέτο μέτρων που θα συζητηθεί στη Βουλή την επόμενη βδομάδα, περιλαμβάνει «κοστούμι» για όλα τα εργατικά - λαϊκά στρώματα.

• Οι εργαζόμενοι θα δουν να παγιώνεται όλο το αντεργατικό πλαίσιο που έχει διαμορφωθεί τα τελευταία χρόνια και να προστίθενται νέα μέτρα.

Η απελευθέρωση των μαζικών απολύσεων, η ουσιαστική κατάργηση της Κυριακής αργίας είναι από τα εμβληματικά στοιχεία της συμφωνίας, που δείχνουν ότι η ένταση της εκμετάλλευσης είναι δεδομένη.

Θα δουν, επίσης, νέα εμπόδια στη συνδικαλιστική δράση, με ισχυροποίηση των όπλων της εργοδοσίας απέναντι στην απεργία.

• Οι συνταξιούχοι, στο μεγάλο πετσόκομμα που έχουν δοκιμάσει από το 2011, θα δοκιμάσουν και νέο τσεκούρι μέχρι και 18% με την κατάργηση της «προσωπικής διαφοράς».
• Οι φτωχοί αυτοαπασχολούμενοι, που καθημερινά έχουν το άγχος των τραπεζών, της Εφορίας, των ληξιπρόθεσμων χρεών κ.λπ., θα δουν νέα αύξηση των ασφαλιστικών εισφορών από το 2018.

Ταυτόχρονα, η «επέκταση της φορολογικής βάσης» και η ένταση της «εισπραξιμότητας» από το κράτος, για τις οποίες «δεσμεύεται» η κυβέρνηση, σηματοδοτούν νέα αφαίμαξη από το εισόδημα των εργαζομένων.

• Σε αυτά προστίθενται οι περικοπές στα προνοιακά επιδόματα: ΕΚΑΣ, επίδομα ανεργίας και θέρμανσης, παροχές αναπηρίας κ.λπ., «εξορθολογίζονται», δηλαδή εξανεμίζονται.

Η καθολική αυτή επίθεση που σχεδιάζει η κυβέρνηση θα έχει και κερδισμένους.

• Αυτοί είναι οι επιχειρηματικοί όμιλοι, τα μονοπώλια. Για να επιτευχθεί το περιβόητο «ελκυστικό επιχειρηματικό περιβάλλον», θα ματώσουν οι εργαζόμενοι.

Το νέο πακέτο μέτρων προστίθεται στα προηγούμενα, επιβεβαιώνοντας:

• Ότι για να εξασφαλιστεί η καπιταλιστική ανάκαμψη, το «εξιτήριο» από την κρίση, όπως λέει η κυβέρνηση, δεν υπάρχει άλλος δρόμος από την ένταση της εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης, με τη μείωση της τιμής της εργατικής δύναμης.
• Ότι πρέπει να συγκεντρωθεί η επιχειρηματική πίτα σε λιγότερα χέρια, με την εξόντωση των φτωχών αυτοαπασχολούμενων, καθώς, όπως λέει ο ΣΕΒ, ο αριθμός τους αποτελεί «ένδειξη υπανάπτυξης» της οικονομίας.

Βεβαίως, ο καθολικός χαρακτήρας της επίθεσης και η στόχευσή της δείχνουν και κάτι άλλο:

• Το πώς πρέπει να οργανωθεί η αγωνιστική εργατική - λαϊκή απάντηση, αλλά και πού πρέπει να κατευθυνθούν τα «βέλη» της.

Ότι είναι αναγκαίο να ενισχυθεί πιο αποφασιστικά η κοινή πάλη όσων πλήττονται από την αντιλαϊκή πολιτική, όσων βρίσκονται στην «αντίπερα όχθη» από αυτή του κεφαλαίου, των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων: Των εργατών, των φτωχών αυτοαπασχολούμενων, των φτωχών αγροτών, των παιδιών της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων, των συνταξιούχων.

• Η κοινή πάλη με προσανατολισμό την αμφισβήτηση του πυρήνα των παλιών και νέων μέτρων, της στρατηγικής που υπηρετούν, είναι η μόνη ρεαλιστική απάντηση στο «δεν βγαίνει τίποτα», στη μιζέρια και την απογοήτευση που καλλιεργείται στο λαό.
• Κοινή πάλη, που πρέπει να ωριμάζει, να βαθαίνει, αποκτώντας τα χαρακτηριστικά της Κοινωνικής Συμμαχίας ανάμεσα στην εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα της πόλης και της υπαίθρου, σε κατεύθυνση σύγκρουσης με το κεφάλαιο, τα μονοπώλια.

Η αντιπαράθεση με την κυβέρνηση και το κεφάλαιο πρέπει σήμερα να οργανωθεί όχι μόνο ενάντια στα νέα μέτρα, αλλά:

• Με επίκεντρο τη διεκδίκηση επιστροφής όλων των απωλειών των τελευταίων ετών, που η κυβέρνηση καλεί τους εργαζόμενους να τις ξεγράψουν για πάντα.
• Με τη διεκδίκηση της ικανοποίησης των σύγχρονων εργατικών - λαϊκών αναγκών, στον αντίποδα του σημερινού δρόμου ανάπτυξης, που είναι φτιαγμένος για να ικανοποιεί τις ανάγκες μιας χούφτας καπιταλιστών.
• Με την ενίσχυση δηλαδή του αντικαπιταλιστικού - αντιμονοπωλιακού προσανατολισμού στην πάλη, που θα στοχεύει τον πραγματικό αντίπαλο, το κεφάλαιο και την εξουσία του, θα ανοίγει το δρόμο για την ανατροπή τους.

Λιγότερο από μια βδομάδα έμεινε μέχρι τη μεγάλη απεργιακή αναμέτρηση.

• Η κυβέρνηση και η τάξη που υπηρετεί, με κάθε ευκαιρία δείχνουν την αποφασιστικότητά τους.
• Η εργατική - λαϊκή απάντηση, που πρέπει να δοθεί σε κάθε τόπο δουλειάς, μπορεί να σηματοδοτήσει το αναγκαίο «ως εδώ, περνάμε στην αντεπίθεση!»

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ - Η Άποψή μας», 11/5/2017