Νίκη Τριανταφυλλίδη (27 Νοεμβρίου 1942 - 13 Μαΐου 2013)

 -Είσθε κομμουνίστρια;

"Πιστεύω σ' αυτή τη θεωρία ως καλλιτέχνης. Είναι η πιο σοφή κουβέντα που έχει πει η ανθρωπότητα για την οργάνωσή της. Φυσικά η φιλοσοφία της, ο διαλεκτικός υλισμός είναι και δικός μας, ο αρχαίος ελληνικός. Εδώ γεννήθηκε" 

(Στον Βασίλη Κ. Καλαμαρά. ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, 1995)

[Όλη η συνέντευξη, στο τέλος]

Φωτό: 1975. ΕΥΡΥΔΙΚΗ ΒΑ 2037 του Νίκου Νικολαΐδη

Γρηγόριος Ξενόπουλος: Στέλλα Βιολάντη. Το Θέατρο της Δευτέρας, 24/5/1976.


1971-1972. Ο ΧΟΡΟΣ ΤΗΣ ΗΛΕΚΤΡΑΣ
Ακούστε την παράσταση από το αρχείο του Εθνικού Θεάτρου
(από όπου και οι φωτογραφίες)

Νίκη Τριανταφυλλίδη (Ηλέκτρα), Θεανώ Ιωαννίδου (Κλυταιμνήστρα) 
Α΄και Β΄Πράξη (0:51:47)

Νίκη Τριανταφυλλίδη (Ηλέκτρα), Νικηφόρος Νανέρης (Ορέστης)
Γ΄Πράξη (0:22:14)

Θα παραμείνει ζωντανή στη μνήμη μας

Πηγή κειμένου: ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Η Νίκη Τριανταφυλλίδη ήταν μια ταλαντούχα ηθοποιός και δασκάλα. Η πολιτική της τοποθέτηση καθόρισε και την καλλιτεχνική της πορεία. Υπηρέτησε έμπρακτα τις πολιτικές της ιδέες και στην τέχνη και στη ζωή, ως υποψήφια του ΚΚΕ, μέλος του ΚΚΕ και συνοδοιπόρος στους αγώνες για ένα καλύτερο αύριο.

Γεννημένη στην Αθήνα το 1942, ήταν κόρη του συνθέτη Πάνου Τριανταφυλλίδη. Απόφοιτος της δραματικής σχολής του Εθνικού Θεάτρου και της Σχολής του Πέλου Κατσέλη, έκανε την πρώτη της εμφάνιση, το 1963, στο «Σπίτι της Μπερνάρντα Αλμπα», με τον θίασο Αλέκας Κατσέλη. Από την αρχή της σταδιοδρομίας της καθιερώθηκε ως πρωταγωνίστρια και το 1971 το «Κέντρο Μελέτης και Ερευνας του Ελληνικού Θεάτρου» της απένειμε το βραβείο «Μαρίκα Κοτοπούλη» ως την καλύτερη ηθοποιό της περιόδου 1970-71.

1971. Μαρία Λαμπαρίδου-Πόθου: Ο χορός της Ηλέκτρας  Νέα Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου, 10/11-12/12/1971. Σκηνοθεσία, Λάμπρος Κωστόπουλος. Μουσική, Σταύρος Ξαρχάκος. Σκηνικά-Κοστούμια, Διονύσης Φωτόπουλος.
Άννα Παϊταζή (Παραμάνα), Νίκη Τριανταφυλλίδη (Ηλέκτρα).
Αρχείο Εθνικού Θεάτρου

Πάνω από τριάντα χρόνια στο σανίδι, η Νίκη Τριανταφυλλίδη συνεργάστηκε με το Εθνικό Θέατρο («Ο Καλός άνθρωπος του Σε Τσουάν» κ.ά.) και με σπουδαίους πρωταγωνιστές: Μ. Κατράκη («Ο σταυρός και το σπαθί»), Κατερίνα Ανδρεάδη («Κάποιος είναι στην πόρτα»), Δ. Χορν («Βασιλιάς Ριχάρδος»), Αλ. Αλεξανδράκη («Ενας μήνας στην εξοχή»), Ελ. Λαμπέτη («Λεωφορείον ο πόθος»), Αλ. Μινωτή και Κ. Παξινού («Οι παλαιστές», «Ματωμένος γάμος») κ.ά.

Με το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος είχε συνεργαστεί στις παραστάσεις: «Ιφιγένεια εν Ταύροις» (Θέατρο Δάσους,1987), «Ο ηλίθιος» (Εταιρεία Μακεδονικών Σπουδών - Κεντρική Σκηνή, 1980), «Εκκλησιάζουσες» (Αρχαίο Θέατρο Φιλίππων, 1979), «Το παραμύθι χωρίς όνομα» (Εταιρεία Μακεδονικών Σπουδών - Κεντρική Σκηνή, 1979 ), «Η προξενήτρα» (Δημοτικό Θέατρο Κήπου, 1978), «Η βασίλισσα του χιονιού» (Εταιρεία Μακεδονικών Σπουδών - Κεντρική Σκηνή, 1977), «Ο κύκλος με την κιμωλία» (Εταιρεία Μακεδονικών Σπουδών - Κεντρική Σκηνή, 1977), «Ο άγιος πρίγκηψ» (Αρχαίο Θέατρο Φιλίππων, 1977), «Ιφιγένεια η εν Ταύροις» (Αρχαίο Θέατρο Φιλίππων, 1972).

1985. Μπέρτολτ Μπρεχτ: Ο καλός άνθρωπος του Σετσουάν

Κεντρική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου, 15/2-17/3/1985. Μετάφραση Μάριος Πλωρίτης. Σκηνοθεσία Γιώργος Ρεμούνδος. Η Νίκη Τριανταφυλλίδη στον πρωταγωνιστικό ρόλο.

Νίκη Τριανταφυλλίδη (Σεν Τε), Μαίρη Λαλοπούλου (Κα Γιάνγκ),

Αρχείο Εθνικού Θεάτρου

Εγραψε, επίσης, τα έργα «Πάρτυ στο σπίτι της Ελισσάβετ Π.», «Ηχώ και νάρκισσος», «Τρελλή Ελένη», τα οποία παρουσιάστηκαν σε δική της σκηνοθεσία. Δίδαξε στις δραματικές σχολές του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος και του Πέλλου Κατσέλη.
Συμμετείχε σε πολλές ταινίες: «Ουρανός», «Πικρή μου αγάπη», «Ο κράχτης», «Βρώμικη πόλις», «Αντίο για πάντα», «Το Κανόνι και τ' Αηδόνι», «Ενα κορίτσι αλλιώτικο από τα άλλα», «Ο Αστραπόγιαννος», «Ομορφες», «Χωρίς συνείδηση», «Ο κατάδικος» κ.ά. Το 1970 κέρδισε το βραβείο σκηνοθεσίας στο φεστιβάλ κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, για την ταινία μικρού μήκους «Συνηθισμένο μου όνειρο». Συμμετείχε επίσης σε τηλεοπτικές σειρές: «Από την άλλη όχθη», «Γυναίκα από βελούδο», «Ο Χριστός ξανασταυρώνεται», «Οι Φρουροί της Αχαΐας», «Το σπίτι των ξένων» κ.ά.

Ιδρυτικό μέλος του Θεάτρου Συνόλου και της Πολιτιστικής Κίνησης, η Νίκη Τριανταφυλλίδη με πολύ κόπο και κάποια ιδιωτική οικονομική βοήθεια έφτιαξε το 1992 τη δική της θεατρική στέγη, με το όνομά της, στην πλατεία Βάθης, το σημερινό «Προσκήνιο».

1972. Μπεν Τζόνσον: Ο Αλχημιστής

Κεντρική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου, 15/4-14/5/1972.
Μετάφραση, Παύλος Μάτεσις. Σκηνοθεσία, Σωκράτης Καραντινός. Σκηνικά-Κοστούμια, Λίζα Ζαΐμη. Μουσική, Μιχάλης Χριστοδουλίδης.

Νίκη Τριανταφυλλίδη (Δώρα η Πάνδημη), Βασίλης Παπανίκας (Κυρ-Επίκουρος Μαμμωνάς).

Αρχείο Εθνικού Θεάτρου

Οι οικονομικές ανάγκες στέγασης και συντήρησης του θεάτρου μετριάζονταν κάπως με την επιχορήγηση, που την αξιοποιούσε για την παραγωγή των παραστάσεων. Το 1997 εξαιρέθηκε από τις επιχορηγήσεις, γεγονός που της στοίχισε και την οδήγησε όχι μόνο σε οικονομική καταστροφή, αλλά δημιούργησε και προβλήματα στην υγεία της.
Όταν βρισκόταν στο νοσοκομείο το καλοκαίρι, μετά από μια κρίση που υπέστη στα γραφεία του ΙΚΑ, της έδωσαν την υπόσχεση ότι με κάποιο τρόπο θα λυθεί το πρόβλημα. Τουλάχιστον να άρουν την κατάσχεση στο μοναδικό περιουσιακό της στοιχείο, ένα οικόπεδο, ώστε να μπορέσει να το πουλήσει και να εξοφλήσει το ΙΚΑ και με το υπόλοιπο να μπορέσει να συνεχίσει τη θεατρική της δραστηριότητα.

1972. Ευριπίδη: Ιφιγένεια Εν Ταύροις

Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος - Καβάλα, Αρχαίο Θέατρο Φιλίππων, 22-30/7/1972. Μετάφραση, Θρασύβουλος Σταύρου. Σκηνοθεσία, Γιώργος Θεοδοσιάδης. Σκηνικά-Κοστούμια, Ρένα Γεωργιάδου. Μουσική, Χρήστος Λεοντής.

Νίκη Τριανταφυλλίδη (Ιφιγένεια).

Αρχείο Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος

Όμως, ούτε αυτή η υπόσχεση, όπως η ίδια είχε πει, τηρήθηκε. Αντ' αυτού, το ΥΠΠΟ αρνήθηκε να της καταβάλει ακόμη και το ποσό της επιχορήγησης της προηγούμενης χρονιάς με την αιτιολογία ότι εκκρεμεί μια διοικητική εξέταση για τις καταγγελίες που είχε κάνει πριν λίγο καιρό η Ν. Τριανταφυλλίδη για τον τρόπο με τον οποίο δίνονταν οι επιχορηγήσεις.

Παρά τα μεγάλα προβλήματα που αντιμετώπισε η Νίκη Τριανταφυλλίδη, με τον αποκλεισμό της από τις επιχορηγήσεις, μέχρι και το 1999 το πάλεψε, ανεβάζοντας ένα έργο που είχε γράψει η ίδια με τίτλο «Τρελλή Ελένη».

1968. Το Κανόνι και Το Αηδόνι
Πηγή: ΤΑΙΝΙΟΘΗΚΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

«Είναι κατά πάσα πιθανότητα» -είχε πει τότε σε συνέντευξη Τύπου η Νίκη Τριανταφυλλίδη- «η τελευταία φορά που παίζω θέατρο. Μπορεί σε ένα μήνα, μπορεί αύριο, το ΠΑΣΟΚ θα με βάλει στη φυλακή. Δεν έγινε ακόμη, ίσως γιατί προβάλατε το θέμα μου από τις εφημερίδες σας και σας ευχαριστώ. Θέλω να κάνω σήμερα έναν απολογισμό της σχέσης μου με το ΠΑΣΟΚ, από τότε που πρωτοπήρε την εξουσία. "Γυναικείες μορφές της ελληνικής ιστορίας" έτοιμο σίριαλ, κόβεται. "Συμμορία της Μαίρης", έτοιμο σίριαλ, κόβεται στη μέση. "Περσεφόνη" του Ρίτσου, μαγνητοσκοπημένη παράσταση, δεν προβάλλεται ποτέ. Απολύομαι από το Εθνικό και το ΚΘΒΕ. Αμέτρητες προτάσεις απορρίπτονται όλες. Κόβομαι από τις επιχορηγήσεις και τώρα θα με βάλουν φυλακή. Είναι τόσο κακοί; Τόσο άσχετοι από τα καλλιτεχνικά; Όχι. Ξέρουν πολύ καλά το συμφέρον τους. Ένα λαϊκό θέατρο δεν τους υπηρετεί. Ο λαός πρέπει να είναι απογοητευμένος από τις αριστερές ιδέες και να προσβλέπει στη σωτηρία από το ΠΑΣΟΚ. Μίλησα για το περιεχόμενο της δουλειάς μου στον Λαλιώτη, αφελής, πιστεύοντας στο πέρασμα από το Πολυτεχνείο. Έκανε πως με υποστηρίζει, αλλά αμέσως με κόβουν από τις επιχορηγήσεις. Ο κ. Λαλιώτης ξέρει ποιος είναι ο εχθρός. Η ιδεολογία της Αριστεράς. Διαχειρίζονται το δικό μας χρήμα σαν προσωπικό τους. Την άλλη βδομάδα θα στείλουν τα ΜΑΤ στους μαθητές και πριν τις εκλογές θα μας πουν "προσέξτε μην ξαναβγεί η Δεξιά" και θα ξαναθυμηθούν το σοσιαλιστικό όραμα. Τουλάχιστον, όταν με βάλουν φυλακή να ξέρετε γιατί μ' έβαλαν».

Και ήταν η τελευταία. Από τότε, η Νίκη Τριανταφυλλίδη, χάθηκε. Έχασε και το θέατρο και κλείστηκε στον εαυτό της. Είχαν ήδη αρχίσει και τα προβλήματα με την υγεία της. Και την περασμένη Δευτέρα «έφυγε» για το μεγάλο ταξίδι.

1970. Ο Αστραπόγιαννος (1:52:15). Νίκος Κούρκουλος, Νίκη Τριανταφυλλίδη. Σκηνοθεσία, Νίκος Τζήμας. Σενάριο, Πέτρος Μακεδών-Νίκος Τζήμας. Μουσική, Μίμης Πλέσσας.

«Είμαι δέσμια τών πνευμάτων»

Μια εκ βαθέων συνέντευξή της στην Ελευθεροτυπία, το 1995

Πηγή: enet.gr

Σημ. Μποτίλιας: Και οι χωρίς στοιχεία τεκμηρίωσης φωτογραφίες, που συνοδεύουν τη συνέντευξη, είναι από το αρχείο του ΚΘΒΕ (εδώ). Η πρώτη παραπέμπει στην Ιφιγένεια του 1972.

Η Νίκη Τριανταφυλλίδη σε μια εκ βαθέων συνέντευξή της στην Ελευθεροτυπία το 1995, τη δεύτερη χρονιά που έστησε την προσωπική της θεατρική στέγη, στην οδό Καπνοκοπτηρίου.

τού ΒΑΣΙΛΗ Κ. ΚΑΛΑΜΑΡΑ

1987. Ευριπίδη: Ιφιγένεια Εν Ταύροις

Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος - Θέατρο Δάσους, 11/8 - 6/9/1987.
Μετάφραση, Τάσος Ρούσσος. Σκηνοθεσία, Νίκος χαραλάμπους. Σκηνικά-Κοστούμια, Γιώργος Ζιάκας. Μουσική, Μιχάλης Χριστοδουλίδης.

Νίκη Τριανταφυλλίδη (Ιφιγένεια).

Αρχείο Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος

Στην οδό Καπνοκοπτηρίου 8 που την βρίσκουμε, καθώς κατεβαίνουμε την οδό Στουρνάρη, η Νίκη Τριανταφυλλίδη έχει στήσει από πέρυσι το δικό της θεατρικό αλωνάκι, το Θέατρο Νίκης Τριανταφυλλίδη. Και δοκιμάζει να μιλήσει στους θεατές, μέσα από ένα δικό της έργο: το "Πάρτυ στο σπίτι τής Ελισάβετ Π". Ένα έργο, το οποίο χρωστά πολλά στην αρχαία Ελλάδα και στην αρχαιοελληνική σκέψη. Στο συρτάρι της περιμένει άλλο έναν δικό της θεατρικό, η "Μαγιάτικη νύχτα", το οποίο θ' ανέβει τού χρόνου. Ας την ακούσουμε:

-Τι σάς ώθησε να ανεβάσετε δικό σας έργο;

«Αφού το είχα γράψει, χαμένο θα πήγαινε; Το ανέβασα».

-Γι αυτό το ανεβάσατε για να μην πάει χαμένο;

«Όταν έχεις ένα έργο γραμμένο από άλλον ή έχεις έναν ολόκληρο θίασο, δεν μπορείς να φερθείς ελεύθερα. Γιαυτό ήθελα να ξεκινήσω με δικό μου έργο. Να έχω την ελευθερία, όταν μου έρθει κάποια καινούργια φράση να την προσθέσω».

Η Νίκη Τριανταφυλλίδη σταματάει και μεταφέρεται στην Θεσσαλονίκη, την εποχή που άρχισε να γράφει το "Πάρτυ στο σπίτι τής Ελισάβετ Π": « Θα παίζαμε το "Ξαφνικά πέρσι το καλοκαίρι". Περιμένοντας ν' αρχίσουν οι παραστάσεις, καθόμουνα πολλές ώρες στο ξενοδοχείο. Είχα μιάν μαγική αίσθηση από τον μονόλογο τής Κάθριν στο τέλος».

-Τον απόηχο από τον Τένεσι Ουϊλιαμς.

«Θά έλεγα, ότι από εκεί ξεκίνησε. Βέβαια, το τελικό αποτέλεσμα δεν έχει καμμία σχέση με το τελικό. Καμμία μα καμμία. Ξέρετε ήθελα να πω στο κοινό κάποια άλλα πράγματα, δικά μας, ελληνικά».

-Ο Κώστας Γεωργουσόπουλος σάς χαρακτηρίζει στην κριτική του αδαπάνητο ταλέντο.

«Αδαπάνητο; Εννοείτε, γιατί δεν έπαιζα τόσον καιρό;»

-Ναι, ναι. Όλοι μιλάνε γιά μεγάλο ταλέντο, το οποίο όμως δεν έχει ολοκληρωθεί.

«Ακούστε. 'Εχω συμπληρώσει είκοσι χρόνια στο θέατρο. Μέσα σ' αυτά, έχω δουλέψει μαζεμένα τρία χρόνια: δέκα παραστάσεις στο Εθνικό, δύο παραστάσεις στο Ηρώδειο, τρεις παραστάσεις στην Επίδαυρο. Δυό φορές στην ζωή μου έχω παίξει σεζόν: μία φορά με τον Διαμαντόπουλο την "Αθάνατη αγαπημένη" τού Γιώργου Ρούσσου και μία φορά "Ξαφνικά πέρσι το καλοκαίρι". Πράγματι, έχω παίξει παρά πολύ λίγο».

-Σε ποιούς λόγους οφείλεται, ότι δεν έχετε παίξει πολύ;

«Σάμπως εγώ το αποφάσισα και έλεγα όχι; Η αλήθεια είναι, ότι θα μπορούσα να είχα παίξει πολύ περισσότερο και πολύ περισσότερους ρόλους. 'Εχω πει όχι, όταν πρωτοβγήκα σε θιάσους που με ζητάγανε πρωταγωνίστρια. Εγώ βαδίζω σ' έναν δρόμο, τον οποίο ερευνώ. Δεν μπορούν να μού μπαίνουν εμπόδιο συμβατικοί τρόποι δουλειάς».

-Πώς εννοείτε τους συμβατικούς τρόπους;

«Να σού λέει ο σκηνοθέτης, από την πρώτη πρόβα, που εσύ αγωνίζεσαι να βγάλεις έναν λόγο γνήσιο: "Παίξε καημένη και λίγο συμβατικά". Από εκεί και πέρα τελειώνουν όλα. 'Εχει βάλει ο ίδιος την σφραγίδα».

-Είσθε από τις ηθοποιούς που δεν τα πάτε πολύ καλά με τούς σκηνοθέτες;

«Α, όχι, τα πάω υπέροχα με καλούς σκηνοθέτες. Και συγκρούομαι πολύ δημιουργικά. Κανείς άνθρωπος δεν καθηλώνεται στις βλακείες. Καθηλώνεται, όταν κάποιος τον οδηγεί και τού ανοίγει καινούργιες πόρτες και καινούργια παράθυρα».

-Ξεφύγαμε λίγο από το έργο σας, ένα έργο το οποίο έχει πολλά στοιχεία από την Ελλάδα. Με εμμονή στην αρχαία.

«Αφού είμαι Ελληνίδα, τι να κάνω δηλαδή; Δεν γίνονται λογικά αυτά τα πράγματα. Μπορούσε ένας άλλος να έχει αναφορές στο Εικοσιένα. Εμένα μού μιλάει η μυθολογία. Τρελαίνομαι, ζω με την μυθολογία. Υπάρχει ο Προμηθέας, ο Πρίγκηπας τών κρίνων. Πήγαινα στην Κνωσσό και πάθαινα ταραχή. Νόμιζα, ότι από εκείνα τα στενά δρομάκια θα περάσει ο Πρίγκηπας τών κρίνων. Τέτοιες παραισθήσεις είχα. Πήγα στον Τυμφρηστό και με 'πιασε κάτι το τρομαχτικό. Στενοί δρόμοι και γκρεμός κάτω».

- Ζείτε με τούς μύθους και τα παραμύθια.

«Τί είναι το παραμύθι; Η άλλη διάσταση τής ζωής μας που κοντεύει να μάς την ισοπεδώσει αυτός ο οδοστρωτήρας τής κοινωνίας, αυτής τής καθημερινής μιζέριας».

-Ο θεατής πώς θα ξεχάσει την καθημερινότητα;

«Υπάρχουν κάτι υπέροχοι θεατές. Τούς λατρεύω, τούς ξέρω ποιοί είναι. 'Ερχονται μόνοι χωρίς παρέα. Κάθονται πάντα κάπου ψηλά, γιατί δεν τούς αρέσει να ακούνε κάποιο σχόλιο ή κάποια συζήτηση. Την αράζουν και λεηλατούν όλη την παράσταση. 'Εχουν έρθει αποφασισμένοι, με ανοιγμένους τούς πόρους, να τα αρπάξουν όλα. Θεατές που έρχονται με μιά παρέα, έχουν λιγότερες πιθανότητες να τα αρπάξουν όλα. Θέλουν να φύγουν από την παράσταση και να μού λένε: γέλασα, αλάφρωσα, στεναχωρέθηκα, ευχαριστήθηκα, ένοιωσα ευφορία, σφίχτηκε η καρδιά μου».

-Δημιουργήσατε ένα δικό σας θέατρο.
«Δεν είναι επιχείρηση. Σε πιάνει μιά μανία, μιά τρέλα, δεν μπορώ να το εξηγήσω. Νομίζεις, ότι θα σώσεις τον άλλο, αυτή είναι η τρέλα η καλλιτεχνική».

 -Το να φέρει το θέατρο το όνομά σας, δεν φανερώνει φιλοδοξία;

«Ξέρω, ότι έχω σοκάρει που το ονόμασα Θέατρο Νίκη Τριανταφυλλίδη, γιατί δεν έχω πεθάνει ακόμη. 'Εχω συνειδητοποιήσει, ότι θα πεθάνω και δεν με ενδιαφέρουν οι δημοσιότητες».

-Θέλατε ένα δικό σας σπιτάκι.

«Μεγάλο θα το ήθελα, αλλά δεν υπήρχαν οικονομικές δυνατότητες».

-Θα θέλατε να είναι σε ποιό κεντρικό μέρος, στην οδό Πανεπιστημίου;

«Θα πέφτανε μέσα στο Μπροντγουέϊ. Οφ, οφ».

- Είσθε οφ Μπροντγουέϊ;

«Όποιος είναι θέατρο, επειδή είναι κέντρο, δεν είναι το κοινό που εκτιμώ, είναι τού συρμού».

-Τι κοινό έχετε διαμορφώσει, το γνωρίζετε;

«Να, προχθές, έρχεται μιά γυναίκα και μού λέει: " Ψάχνουμε να βρούμε τούς άλλους, δηλαδή εμάς. Αυτό έργο είναι δικό μου και θέλω να μού δώσετε το κείμενο ". 'Ερχονται μερικές και είναι κυρίες. Δεν επικοινωνούμε. 'Ερχονται μερικές και είναι γυναίκες και το αρπάζουν. Γιατί οι θεατές έχουν καταλάβει πολύ καλύτερα από σένα τον ίδιο, τι κάνεις. Από αυτούς πάντα μαθαίνω».

-Έχετε κάνει συμβιβασμούς;

«Όλοι κάνουμε συμβιβασμούς. Απλώς, νομίζω ότι υπάρχει ένα όριο, ένα ιερό και όσιο που δεν παραβιάζεται με τίποτα».

-Ποιό είναι αυτό το όριο;

«Δεν είμαι θαρραλέος άνθρωπος, είμαι πολύ δειλή. Αν με βάλεις σε μια συγκέντρωση, σε μιά δεξίωση θα κρυφτώ στην τελευταία γωνία. 'Εβλεπα την Μελίνα και πάθαινε η ψυχή μου. Στην σκηνή είναι ο μόνος χώρος που δεν μπορώ να κάνω πίσω, ούτε μπορώ να φοβηθώ τίποτα, ούτε να κάνω σκόντο. Μπορώ να ψάχνω τον ρόλο χρόνια, Αλλά όταν μού έρθει, δεν υπάρχει περίπτωση, να μού επέμβει τίποτα».

-Θα παίζατε ποτέ στον κινηματογράφο;

«Δεν μού αρέσει καθόλου, δεν με μαγεύει».

-Τί δεν έχει;

«Ζωντανό κοινό».

-Παραμένετε φανατική τού θεάτρου.

«Ο φανατισμός είναι ψυχασθένεια».

-Το αντίθετό του;

«Ελευθερία».

-Είσθε κομμουνίστρια;

«Πιστεύω σ' αυτή την θεωρία ως καλλιτέχνης. Είναι η πιό σοφή κουβέντα που έχει πει η ανθρωπότητα γιά την οργάνωσή της. Φυσικά η φιλοσοφία της, ο διαλεκτικός υλισμός είναι και δικός μας, ο αρχαίος ελληνικός. Εδώ γεννήθηκε».

-Αισθάνεσθε τσακισμένη ως άνθρωπος;

«Έχω τσακιστεί αμέτρητες φορές και έτσι έχω πάει επάνω. Αν είμαι, πριν την παράσταση ήρεμη και χαρούμενη, πρέπει να με πάρει ο διάβολος κατ' εντολή μου, να συγχυσθώ, να εκνευριστώ, να έρθουν σε σύγκρουση όλα γύρω μου. Πρέπει να νιώσω την μοναδική ύπαρξη που είμαι. Πρέπει να έρθω στην απόγνωση. `Οτι είμαι ένα πλάσμα που ήρθα και θα φύγω. Και σ' αυτό το λίγο πρέπει να κάνω το θαύμα μου. Η σκηνή είναι ένα αλωνάκι, όπου εκεί είναι η ύπαρξη, η οποία ήρθε και θα φύγει. 'Αμα δεν υπάρχει θαύμα, δεν υπάρχει τίποτα».

-Φοβάσθε τον θάνατο;

«Α, όχι, μ' αρέσει ο θάνατος. Μ' αρέσει πολύ».

-Θα είναι γιά σας ευτυχισμένη στιγμή, αν θα είχε ουρές το θέατρό σας;

«Είναι πολύ νωρίς να έχει ουρές από τώρα. Αλλά θα έχει».

-Θα σάς άρεσε ο χαρακτηρισμός ηθοποιός - εξωτικό;

«Μα είμαι, μα είμαι, όπως είμαστε όλοι. Απλώς το έχουμε βάλει στο πίσω ντουλάπι τού εγκεφάλου μας. Είμαι δέσμια των πνευμάτων».