Δίκη Τσοχατζόπουλου: Η γκρίζα όψη του γάμου του;

«Ο Τσοχατζόπουλος είναι το δέντρο, στο δάσος ενός σάπιου εκμεταλλευτικού συστήματος» Με αφορμή την «(Ανατρ)Οπή» του MEGA, στις 22/4/2013. Θέμα: ΠΩΣ ΦΤΑΣΑΜΕ ΣΤΗ ΔΙΚΗ ΤΟΥ ΑΚΗ ΤΣΟΧΑΤΖΟΠΟΥΛΟΥ Καλεσμένος ο Μάκης Παπαδόπουλος, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ.    1999. Ο ΥΠΕΘΑ, Ο ΥΠΕΞ και Ο ΑΠΕΞ(Ω) «Πρόσω ολοταχώς! 50 χρόνια το ΝΑΤΟ μας δίνει πορεία». Η προσπάθεια, τόσο από τον Όλγα Πρετεντέρη, όσο και από τους λοιπούς καλεσμένους, ήταν να επικεντρωθεί η συζήτηση στον Άκη, και μόνο. Ωσάν το πρωτοπαλίκαρο κάποτε της Αλλαγής, το δεξί χέρι του Αντρέα, ο αντίπαλος του Σημίτη το 1996 για την προεδρία του ΠΑΣΟΚ, ο παραλίγο πρωθυουργός, να εξέφραζε την προσωπική του πολιτική. Ωσάν ο άλλοτε πρώτος τη τάξει στο κόμμα που πήρε εργολαβία τη διακυβέρνηση της χώρας μεταπολιτευτικά, να διετέλεσε Υπουργός Άμυνας, ενός νεφελώματος. Mε ένα ΚΥΣΕΑ που έκανε προμήθειες για να περνάει την ώρα του.  1998. Οι ομόλογοι, Άκης Τσοχατζόπουλος και Μπιλ Κοέν. Ειδικότερα η Ουάσιγκτον δίνει μεγάλη σημασία στην επιλογή του αντιαεροπορικού συστήματος Patriot και θα δυσαρεστηθεί σφοδρώς εφόσον επιλεγούν οι ρωσικοί πύραυλοι S-300. Ο κ. Τσοχατζόπουλος επεχείρησε πάντως να λάβει διαβεβαιώσεις από τους αμερικανούς συνομιλητές του για την πρόθεσή τους να επιτρέψουν την πώληση των αεροσκαφών τύπου F-15 καθώς και των σύγχρονων πυρομαχικών (πυραύλων και βομβών) για τον εξοπλισμό τους (ΤΟ ΒΗΜΑ, 12/7/1998). Ο Μάκης Παπαδόπουλος, όμως, είναι σκληρός αντίπαλος. Με λόγο αφοπλιστικά σαφή έφερε όπως πάντα τους συνομιλητές του σε πολύ δύσκολη θέση. Και στο συνεχές του στρίμωγμα, η άμυνά τους, ήταν ένα μονίμως ειρωνικό γελάκι, που –όπως σε παρόμοιες εκπομπές «λόγου» με συμμετοχή κομμουνιστών– προσπαθούσε να κρύψει και την αμηχανία συντονιστών και λοιπών συγγενών.   Αλλά το συνεχές μειδίαμα σε κάνει να φαντάζεις γελοίος (γελά ο μωρός καν τι μη γελοίον ει), αποκαλύπτοντας την κενότητα και την έλλειψη επιχειρημάτων. Και τότε επιστρατεύονται τα γκουλάγκ, οι δίκες της Μόσχας, και η διαφθορά της Σ.Ε. Αν δεν αρκούν όλα τούτα, καλεί η Φώφη το πνεύμα του μπαμπά της, αποδεικνύοντας (με ατράνταχτα πνευματικά επιχειρήματα) πως οι μίζες συνδέονται μόνο με πρόσωπα που ρέπουν προς την ακολασία. Βλέπετε ότι η πολιτική είναι θέμα Άκηδων; Τα ΠΑΣΟΚ, ως γνωστόν, δεν έχουν τσέπες! Κι αν κάνεις το λάθος να συνδέσεις τον Άκη με τα κόμματα και τις πολιτικές και τους Οργανισμούς που γεννάνε υποβρύχια, Ζήμενς και Μανωλάδες, τότε «πετάς την μπάλα όξω». Πάντως, το πρόσωπο του Ακη Τσοχατζόπουλου θα λάμπει από χαρά και περηφάνια σήμερα... Ξέρεις τι είναι να χειρίζεσαι τέσσερα τρισεκατομμύρια δραχμές;... Σύμφωνα, με όσα μαθαίνουμε, θα ανακοινώσει ταυτόχρονα και σχέδιο συμμετοχής των επιχειρήσεων της Βόρειας Ελλάδας στα προγράμματα εξοπλισμού της χώρας. Ε, μόνον ο Κ. Σημίτης και ο Γ. Παπαντωνίου θα εξαγγέλλουν πολιτικές και προγράμματα ενίσχυσης των μεγάλων επιχειρήσεων και της ολιγαρχίας. Υπάρχει και ο Ακης... (ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ, 6/9/2000).  Αυτή άλλωστε είναι η συνήθης αντιμετώπιση των στελεχών του ΚΚΕ, σε όλα ανεξαιρέτως τα πάνελ: Ελαφρύ απαξιωτικό υπομειδίαμα και αστειάκια του τύπου «Μα μόνο εσείς έχετε δίκιο;» ή «Επιμένετε στην άρνησή σας για συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ;» ή «Σε ποια χώρα εφαρμόζονται αυτά που λέτε ;» (Πριν τον Κολόμβο, Αμερική γιοκ). Ο στόχος προφανής, αφού οι εκπροσώποι του ΚΚΕ είναι οι μόνοι στις προκλητικά λιγοστές εμφανίσεις τους –σε σχέση με την υπερπροβολή των υπολοίπων κομμάτων– που αρθρώνοντας έναν βαθιά πολιτικό λόγο, εκφράζουν τη μοναδική διαφορετική άποψη και προτείνουν τη μοναδική λύση εξόδου από την κρίση: Την αποδέσμευση δηλαδή από την Ε.Ε, με ένα μοντέλο ανάπτυξης στο οποίο οι πλουτοπαραγωγικές πηγές της χώρας θα περάσουν στη λαϊκή εξουσία. Βέβαια, μια τέτοια άποψη είναι εξαιρετικά επικίνδυνη για το ευρωδίαιτο δημοσιογραφικό και καθηγητικό κατεστημένο, και τους μεγαλοεργολάβους καναλάρχες χρηματοδότες του. Έτσι, εκτός του ότι η άποψη αυτή συμπιέζεται πάντα από τους συντονιστές, μέσα στα ασφυκτικά ­­πλαίσια του «τηλεοπτικού χρόνου», πρέπει και να απαξιωθεί. Επί πλέον, ο χρόνος υπάρχει και τηρείται ευλαβικά μόνο για τους κομμουνιστές, ενώ όλοι οι άλλοι μπορούν να απεραντολογούν ασύστολα και να διακόπτουν, υπό το πρόσχημα του διαλόγου. Και επειδή ο κόσμος, λούζεται την κυρίαρχη άποψη και ιδεολογία σε ασύλληπτα μεγάλες ποσότητες, με δια βίου τηλεοπτική (και όχι μόνο) εκπαίδευση, πέφτει εύκολα στις (ανατρ)Οπές που τον σπρώχνουν, πιστεύοντας με απόλυτη βεβαιότητα ότι ο μόνος δρόμος είναι ο μονόδρομος. Μπορεί ποτέ οι πολλοί να μην «κατευθύνονται» σωστά; Επί πλέον, στη συγκεκριμένη πρετεντεριάδα, έγινε προσπάθεια να φωτιστεί η παρα-πολιτική διάσταση του σκανδάλου, έξω, δηλαδή, από το πλαίσιο του αστικού κράτους στο οποίο εντάσσεται και το οποίο γεννάει τα σκάνδαλα. «Who am I in the end of all!» 1997-2004. Ο ΥΠΕΘΑ, ο επικεφαλής της Διεύθυνσης Εξοπλισμών, και ο τότε Αμερικανός πρέσβης Νίκολας Μπερνς. «Είμαστε ευτυχείς -δηλώνει ο Μπερνς- που οι ΗΠΑ συνεργάζονται με την Ελλάδα στο θέμα της κρίσης στο Κόσσοβο. Ποτέ οι δυο κυβερνήσεις, των ΗΠΑ και της Ελλάδας, δε συνεργάστηκαν τόσο στενά όσο στο θέμα αυτό. Είμαστε ευτυχείς... Εχουμε ταύτιση στόχων!» (ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ, 14/1/2001).  Και όταν η συζήτηση «ξεστράτιζε» στο ποιος δίνει (και όχι στο ποιος παίρνει) τις μίζες, τότε ο ομιλών ήταν εκτός θέματος. Υπό αυτό το πρίσμα η δίκη του Άκη έπρεπε (και πρέπει) να φωτιστεί τόσο, ώστε να μην αποκαλυφθεί τίποτα. Να προβληθεί τόσο, ώστε να καταγραφεί ως ένα ακόμα κοινωνικό γεγονός, ως μια ακόμα θλιβερή εικόνα της ανθρώπινης απληστίας, μια ακόμα χιλιοειπωμένη διαπίστωση του πως καταντάει ο άνθρωπος, πόσο μυστήριο πράγμα είναι η ανθρώπινη φύση, πώς ένα λαμπερό γεγονός μπορεί να βυθιστεί στο σκοτάδι.    Με άλλα λόγια: η γκρίζα όψη του γάμου του, πασπαλισμένη με ολίγη από πολιτική. Για τη σημειολογία του πράγματος, βλέπε συμμετοχή της Πόπης Διαμαντάκου, τηλεοπτικής κριτικού στα ΝΕΑ. Μια δεύτερη σημειολογική παρατήρηση είναι ότι, με τη συμμετοχή του φασιστοειδούς που ακούει στο όνομα Θεοδωρόπουλος, είχαμε τρεις (3) του «Συγκροτήματος ΔΟΛ» –νυν Ψυχάρης και Υιός. Να πώς συγκροτείται η κυρίαρχη αστική ιδεολογία-ενημέρωση. Παλιές, καλές εποχές. «Τι νομίζουν Θόδωρε; Ότι πέσαμε απ’ τον ουρανό;» Ο Μάκης όμως δεν παίζεται. Και απέδειξε ότι «ο Τσοχατζόπουλος είναι το δέντρο, στο δάσος ενός σάπιου εκμεταλλευτικού συστήματος». _______________________ Ακούστε τον ή/και διαβάστε τον, στο απομαγνητοφωνημένο… κέρασμα της ΜΠΟΤΙΛΙΑΣ, που ακολουθεί. (Διάρκεια 10:07) 0:00 ΜΑΚΗΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ: Κατ’ αρχάς, πρέπει να διαχωρίσουμε τις ατομικές ευθύνες, εμείς ποτέ δεν απαλείψαμε την ατομική ευθύνη, αλλά θα χάσουμε το δάσος, αν κυνηγάμε τα δέντρα των ατομικών ευθυνών, ορισμένων κυρίως παροπλισμένων πολιτικών, οι οποίοι τώρα πλέον παίζουν το ρόλο του αποδιοπομπαίου τράγου. ΠΡΕΤΕΝΤΕΡΗΣ: Γιατί το λέτε αυτό; ΜΑΚΗΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ: Γιατί δεν απαντάμε δύο βασικά ερωτήματα που είναι και τα θεμέλια ερωτήματα . Το πρώτο είναι ποιος διαφθείρει, ποιος δίνει μίζες -κι εκεί θα συναντήσουμε τους μονοπωλιακούς ομίλους όχι ποιος-  είτε μιλάμε για τον πρόεδρο της Γερμανίας και της Ζήμενς, είτε μιλάμε για τον υπεύθυνο του Γραφείου του Πρωθυπουργού της Βρετανίας, κι εκεί θα δούμε τον όμιλο Μέρντοχ. Υπάρχει και μια βαθύτερη διαδικασία που έγκειται στο ποια είναι η νόμιμη αποστολή του κράτους.  Γιατί η παρανομία κι η διαφθορά ανθεί πάνω σε ένα συγκεκριμένο έδαφος μιας νόμιμης αποστολής, η οποία υπηρετεί στρατηγικά συμφέροντα του κεφαλαίου, φοροαπαλλάσσει-φοροελαφρύνει ομίλους -για να επιστρέψουμε εκε- και γι αυτόν ακριβώς το λόγο -για να δούμε τώρα το μέτρο- έχουμε ένα κράτος που είναι ιδιαίτερα αναποτελεσματικό, όταν πρέπει να βρει… ΠΡΕΤΕΝΤΕΡΗΣ: Πήγατε αλλού τώρα, κράτος και επανάσταση… ΜΑΚΗΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ: Όχι δεν κάνω κράτος και επανάσταση ΠΡΕΤΕΝΤΕΡΗΣ: Πάμε στον Τσοχατζόπουλο τώρα. 1:40 ΜΑΚΗΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ: Ο Τσοχατζόπουλος είναι το δέντρο ενός σάπιου εκμεταλλευτικού συστήματος, που είναι το δάσος. ΠΡΕΤΕΝΤΕΡΗΣ: Πάμε στο δέντρο τώρα. ΜΑΚΗΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ: Και λέω, ακριβώς για το δέντρο, και το κράτος απέναντι στα δέντρα, έχουμε ένα κράτος αναποτελεσματικό, ακόμα και όταν ψάχνει τις ευθύνες του Τσοχατζόπουλου και τις περιορίζει μόνο στο αν ξέπλυνε μαύρο χρήμα, αλλά δεν στέκεται στις αναθέσεις απευθείας υποβρυχίων, δεν στέκεται στο τι έγινε με τα ΚΥΣΕΑ για την εφαρμογή των συμβάσεων στη συνέχεια -μια και θέλετε τον Τσοχατζόπουλο-, έχουμε ένα κράτος το οποίο είναι αναποτελεσματικότατο για να ελέγξει συνθήκες εργασίας, υγιεινής και ασφάλειας ή δικαιώματα μεταναστών εργατών, και είναι πολύ αποτελεσματικό για να καταργεί ωράρια εμπορικών καταστημάτων, είναι πολύ αποτελεσματικό όταν θέλει να καταργήσει συλλογικές συμβάσεις ή να επιστρατεύσει απεργούς. Επομένως ο γενικός αφορισμός… ΠΡΕΤΕΝΤΕΡΗΣ: Δεν είναι της ίδιας τάξης πρόβλημα, ότι ένας υπουργός κλέβει το Δημόσιο με το τι ώρα ανοίγουν τα καταστήματα την Κυριακή, δεν είναι το ίδιο πρόβλημα. 2:50 ΜΑΚΗΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ: Όταν υπάρχει μια νόμιμη αποστολή που υπηρετεί την εκμετάλλευση, την αδικία, πάνω σ’ αυτήν, φυσικά κάποιοι κρατικοί υπάλληλοι θα αναπτύξουν περαιτέρω δράση και στη συγκεκριμένη περίπτωση τώρα που συζητάμε… ΠΡΕΤΕΝΤΕΡΗΣ: Θα πάρει κι ένα φακελάκι. ΜΑΚΗΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ:  Όχι, δεν είναι μόνο το φακελάκι. Θα έχουμε ένα κράτος που στην περίπτωση της Μανωλάδας, για παράδειγμα  -ενώ οι πάντες γνωρίζουν- θα κρατάει τη συγκεκριμένη στάση, και  θα τηρείται απέναντι σε υπουργούς στάση ασυλίας, μέχρι την ώρα που πρέπει να γίνουν αποδιοπομπαίοι τράγοι. 3:30 ΜΑΚΗΣ ΒΟΡΙΔΗΣ: Εμείς βάλαμε τη μπάλα μέσα, τώρα την πετάξαμε όξω. ΜΑΚΗΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ: Το μέτρο δεν είναι «ο νόμος είναι νόμος», αλλά ποια ταξικά συμφέροντα υπηρετεί ο νόμος. Δεν υπάρχει μια νομιμότητα υπεράνω ταξικών συμφερόντων και αυτό φαίνεται στην κάθε Μανωλάδα και στον κάθε Τσοχατζόπουλο. Ακόμα και στις ατομικές ευθύνες δεν φτάνουμε στην ταμπακέρα της απευθείας ανάθεσης, και της εφαρμογής των συμβάσεων μετά από όλο το ΚΥΣΕΑ… ΠΡΕΤΕΝΤΕΡΗΣ: Μα αυτό συζητάμε ΜΑΚΗΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ: Συζητάμε μόνο για τον Τσοχατζόπουλο ΠΡΕΤΕΝΤΕΡΗΣ: Συζητάμε για τις ευθύνες του Τσοχατζόπουλου, ως υπουργός Αμύνης. ΜΑΚΗΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ: Υπάρχει μια ολόκληρη κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ, αφού θέλετε να συζητήσουμε πιο συγκεκριμένα. ΠΡΕΤΕΝΤΕΡΗΣ: Εγώ διαφωνώ ριζικά μαζί σας και θα πω ότι καμιά κυβέρνηση δεν είναι υπεύθυνη με τις ατομικές ενέργειες του κάθε μέλους. ΜΑΚΗΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ: Για το ξέπλυμα του μαύρου χρήματος όχι, αλλά για το ότι είχε μια ολόκληρη απευθείας ανάθεση η οποία χρειαζότανε μίζες… Γιατί δινόντουσαν οι μίζες κ. Πρετεντέρη; Ο κύριος Τσοχατζόπουλος τις πήρε. Αλλά γιατί δινόντουσαν οι μίζες;  Γιατί δεν υπήρχε κανένα πρόβλημα; Δίνανε έτσι μίζες, χαριστικά; Γιατί τις δίνανε; Για να περάσουν οι απευθείας αναθέσεις. Αυτά όμως δεν δικάζονται. 4:50 ΠΡΕΤΕΝΤΕΡΗΣ: Σε ποιον τις δίνανε; ΜΑΚΗΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ: Τις δώσανε σ’ αυτούς που δέχτηκαν να τις πάρουν, καταρχήν, αλλά δεν υπήρξε και ο έλεγχος των υπολοίπων για το τι γίνεται. Εγώ σας λέω ότι έγινε έλεγχος μετά τις εφαρμογές αυτών των συμβάσεων· και δεν βρέθηκε κανένα πρόβλημα όλα αυτά τα χρόνια; ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ: Πάντως ακολουθώντας τη λογική του κυρίου Παπαδόπουλου στα άκρα, συμφωνείτε ότι κατ’ ανάγκη όλοι οι πολιτικοί, οι οποίοι δρουν σε ένα τέτοιο σύστημα είναι διεφθαρμένοι. ΜΑΚΗΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ: Όχι, σας λέω το εξής: Κάνω μια διάκριση. Με την έννοια των ποινικών ευθυνών υπάρχει ατομική ευθύνη, αλλά υπάρχει πολιτική ευθύνη, όταν υπηρετείς ένα διεφθαρμένο σύστημα· μιας νομιμότητας -μια και θυμηθήκατε το φασισμό-,  που έφθασε με νόμιμο τρόπο μέχρι την αυτοδιάλυση του γερμανικού κοινοβουλίου για να έρθει ο Χίτλερ. Νόμιμα έγινε. Νόμιμα επίσης στο Σύνταγμα του 52 προβλεπόταν η διάλυση του κοινοβουλευτισμού που αντί να την κάνει ο βασιλιάς την έκανε ο Παπαδόπουλος. Αυτή είναι η αστική νομιμότητα. 6:00 ΜΑΚΗΣ ΒΟΡΙΔΗΣ: (το σκουλήκι το οποίον) Γιατί νόμιμα γίνανε και τα γκουλάγκ κι οι εκτοπίσεις κι οι δίκες της Μόσχας… ΜΑΚΗΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ: Αν θέλετε να συζητήσουμε για τη λαϊκή απάντηση στην αστική βία, να συζητήσουμε. 6:15 ΜΑΚΗΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ: Λέω λοιπόν το εξής: Τηλεοπτικές δίκες για τις σχέσεις συγκεκριμένων ομίλων με συγκεκριμένους πολιτικούς, δεν βοηθάνε να συζητήσουμε την ουσία. Και η ουσία είναι, αν υπάρχουν πολιτικές που υπηρετούν ταξικά συμφέροντα, κι όχι ποιος όμιλος σχετίζεται με ποιον πολιτικό. Εγώ λέω λοιπόν, ότι άμα δούμε όλα τα κράτη της Ε.Ε. -κι όχι μόνο την Ελλάδα- κι αν δούμε και τις ΗΠΑ του Ομπάμα -γιατί συχνά συζητάμε μόνο για την Ευρωζώνη-, θα δούμε ότι υπάρχει μια σαφής ταξική πολιτική, η οποία έχει θύματα και θύτες, και θα δούμε ότι αν συζητήσουμε μόνο για τα τρία τελευταία χρόνια για να κάνουμε έναν απολογισμό, από τη μια μεριά οι μισθωτοί και οι αυτοαπασχολούμενοι μετράνε τη μία απώλεια μετά την άλλη, αλλά όχι μόνο στην Ελλάδα που έχει τρόϊκα. Μετράνε και στη Δανία, που είναι εκτός Ευρωζώνης, μετράνε και στη Γερμανία, που σκέφτονται πολύ υπεύθυνα οι Γερμανοί εργαζόμενοι, αλλά από την ατζέντα 2010 έχουν χάσει 25% μέχρι σήμερα, για να δούμε αυτή την υπευθυνότητα πού οδηγεί, και έχουμε κακοπληρωμένο το 1/5 των Γερμανών εργαζομένων, και ταυτόχρονα, και φυσικά, έχουμε και στην Αμερική του Ομπάμα ανεργία, φτώχεια, μείωση της κοινωνικής πολιτικής… ΠΡΕΤΕΝΤΕΡΗΣ: Ελάτε, ελάτε κατά δω… 7:35 ΜΑΚΗΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ: Το λέω γιατί είναι ταξική η γενική πολιτική αυτή. ΜΑΚΗΣ ΒΟΡΙΔΗΣ: Η Σοβιετική Ένωση είχε διαφθορά; ΜΑΚΗΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ: Θα σας πω και για τη Σ.Ε. και θα σας πω και γιατί. Αφήστε όμως να πω μια κουβέντα και θα σας πω και για τη Σ.Ε… Κι εκεί ήταν το ίδιο πρόβλημα. Ήταν η υποχώρηση στις δυνάμεις της αγοράς, η εξασθένηση των σοσιαλιστικών σχέσεων του κεντρικού σχεδιασμού. Εκεί ο ίδιος αντίπαλος μας βγήκε από μέσα. Αλλά λέω: Η ταξικότητα μιας πολιτικής κρίνεται από τα συμφέροντα που υπηρετεί, από το ότι κατεδαφίζει εργασιακά, ασφαλιστικά και δημοκρατικά δικαιώματα, ενώ την ίδια στιγμή όχι απλά αφήνει στο απυρόβλητο, αλλά ενισχύει την πιο επικίνδυνη συντεχνία εφοπλιστών, βιομηχάνων, τραπεζιτών και αυτό φαίνεται στο πέρασμα του χρόνου με μονοκομματική, με τρικομματική κυβέρνηση, με κυβέρνηση τεχνοκρατών, στην Ελλάδα, στη Γαλλία, στην Ιταλία, στη Βρετανία, στη Γερμανία. Και απ’ αυτήν την άποψη, αν κάτι πρέπει να πούμε για την επόμενη μέρα που λέει ο κ. Λοβέρδος, χρειάζεται ριζική αλλαγή πορείας. Εμείς αυτό έχουμε να πούμε στον ελληνικό λαό. Αποδέσμευση από την ΕΕ, κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων. Εξάλειψη της μήτρας που γεννά αυτό το πρόβλημα, και που βεβαίως το γέννησε και στις σοσιαλιστικές χώρες, όσο υποχωρούσαν στις δυνάμεις της αγοράς, γι αυτό από το 50 και μετά φούντωσε η διαφθορά. ΠΡΕΤΕΝΤΕΡΗΣ: Πήγαμε στο 50 και στη Σ.Ε.! ΜΑΚΗΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ: Μα έγινε αναφορά. Υπάρχει απάντηση όταν αποδυναμωνόταν ο εργατικός έλεγχος στον κεντρικό σχεδιασμό της οικονομίας. ΠΡΕΤΕΝΤΕΡΗΣ: Διαφημίσεις! 9:20 ΜΑΚΗΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ: Ο βρετανικός κι ο ιταλικός καπιταλισμός, που έχουν ιστορικό κράτος, σε σχέση με το δικό μας,  και όχι τις παθογένειες που λέτε, αντιμετωπίζουν την ίδια βαθιά κρίση, που είναι κρίση υπερσυσσώρευσης κεφαλαίου και όχι κρίση ενός κρατικού τομέα. (Προς τον Βουδούρη) Η ρητορική σας κάνει το εξής: Παίρνει το ένα σύμπτωμα που είναι οι τράπεζες όταν μιλάμε για την Ιρλανδία ή την Κύπρο, παίρνει το άλλο σύμπτωμα, που είναι το κράτος, όταν μιλάμε για την Ελλάδα ή την Ιταλία, και πάλι βλέπει τα δέντρα και όχι το δάσος, για να επιστρέψω εγώ στο δάσος, που είναι το δάσος ενός συστήματος που παράγει υπερσυσσώρευση κεφαλαίου και κρίση, και στη Βρετανία και στην Ιταλία και στη Δανία.