Ιστορία Αντίστροφη

«Μελαγχολώ, λέει η Όλγα, όταν το πρωί μου λέει πως πάει στον Πύργο: αυτή η ανώφελη, πιθανώς, πορεία, αυτή η χαμένη, πιθανώς, μέρα, αυτή η –πιθανώς– μάταιη ελπίδα». ΦΡΑΝΤΣ ΚΑΦΚΑ, Ο Πύργος. Ο Νότιος Πύργος (1962-1965, Βρυξέλλες, κρατικό κτήριο). Σκοπός του ήταν να συγκεντρωθούν εκεί όλες τις κυβερνητικές υπηρεσίες που εξετάζουν το συνταξιοδοτικό σύστημα. Πηγή φωτoγραφίας Σ’ αυτό το μυθιστόρημα, ο κεντρικός ήρωας, ο Κ…, διορίζεται γεωμέτρης του Πύργου και φτάνει στο χωριό. Αλλά η επικοινωνία ανάμεσα στο χωριό και στον Πύργο είναι αδύνατη. Σε δεκάδες σελίδες ο Κ… προσπαθεί με πείσμα να βρει το δρόμο για τον Πύργο. Kι έπειτα μια άλλη καθημερινή μυθο-ιστορία. Με μάταιη –πιθανώς– ελπίδα ψάχνεις για μια χαραμάδα φωτός. Μα όλες οι είσοδοι είναι κλειστές· όλες οι έξοδοι δεν οδηγούν πουθενά… Σ’ αυτούς τους σύγχρονους αφιλόξενους Πύργους, με τους αόρατους τοίχους και τη ρευστή «δομή», νοιώθεις μόνος και ένοχος. Μια ενοχή για κάτι που δεν έκανες. Για κάτι θαρρείς που θα κάνεις και θα επισύρει την τιμωρία του νόμου. Και κάθε πρωί ανακαλύπτεις ότι χάνεσαι όλο και πιο βαθιά στο σκοτεινό Λαβύρινθο της μέρας. Και κάθε μέρα, βλέποντας να στενεύουν τα περιθώρια, με τη ζωή σου να στριμώχνεται σε βιαστικά πενθήμερα και σε αβέβαιους μήνες, ανάμεσα σε δυο στιγμές, αισθάνεσαι πίσω σου την ανάσα που προδίδει τον Μινώταυρο. Χωρίς όμως τη σιγουριά πως όπου να ’ναι θ’ ανακαλύψεις το θηρίο σε κάποια σκοτεινή γωνιά της νύχτας. Γιατί κάποτε είναι σιγουριά να ξέρεις πως θα μετρηθείς με τα σκοτάδια. Κι είναι ίσως οδυνηρό ν’ ανακαλύπτεις πως ο «μίτος» αντί να σε βοηθήσει να ξαναβρείς την έξοδο σε σπρώχνει όλο και πιο βαθιά σε διαδρόμους φτιαγμένους από κινούμενη άμμο. Κι είναι ακόμα πιο οδυνηρό όταν δεν περιμένεις την ομορφιά μιας έστω αβέβαιης νίκης. Την όμορφη αβεβαιότητα πως, όταν το θηρίο νικηθεί, στην άλλη άκρη σε περιμένουν ή περιμένεις… Όταν ο Κ… προσπαθεί να επικοινωνήσει με τον «πύργο» από το τηλέφωνο ακούει ακατάληπτους ψίθυρους, αόριστα γέλια, μακρινές φωνές… Κάθε κεφάλαιο και μια αποτυχία. Κι επίσης ένα ξαναρχίνισμα. Ο Κ… ζητάει ένα επάγγελμα, ένα σπίτι… Όταν οι άλλοι, οι εκατομμύρια Κ… προσπαθούν να επικοινωνήσουν με το «χωριό» ακούνε τους ίδιους απροσδιόριστους ήχους, τις ίδιες άηχες φωνές... Αλλά όσο κι αν είναι τραγικό να διαπιστώνεις καθημερινά την απόσταση, φυλακισμένος στο Λαβύρινθο με τους ευμετάβλητους τοίχους, όσο κι αν είναι οδυνηρό να μη βρίσκεις το δρόμο για τον Πύργο, και αντίστροφα το δρόμο για το χωριό, κάπου αχνοφαίνεται μια χαραμάδα ελπίδας: Όταν ανακαλύπτεις ότι γύρω σου υπάρχουν εκατομμύρια Κ… Και κρατιούνται απ’ τον ίδιο μίτο που κρατιέσαι κι εσύ… Όταν αγωνιάς κι επιμένεις. «Σαν τις βραδινές υποσχέσεις που δικαιολογούν τη ζωή σου». Πύργος Αθηνών (1968-1971). Kτήριο γραφείων. Πηγή φωτογραφίας Το κείμενο πρωτοδημοσιεύτηκε στη συνδικαλιστική εφημερίδα «Ο ΠΑΛΜΟΣ» (Μάιος 2003, φ. 12, ) του Επιχειρησιακού Σωματείου Εργαζομένων της ΕΚΟ (πρώην ESSO PAPPAS).

ΕυρωΣΥΝΤΑΓΜΑ των λαών ή ΕυρωΠΡΟΣΤΑΓΜΑ των ισχυρών;

Εν τέλει, δεν κυριαρχεί η Αγορά του Δήμου, αλλά ο δείμος (τρόμος) της αγοράς * Το κείμενο που ακολουθεί πρωτοπαρουσιάστηκε στην εφημερίδα των εργαζομένων της ΕΚΟ "Ο ΠΑΛΜΟΣ", το καλοκαίρι του 2005, με αφορμή την καταψήφιση του ΕΥΡΩΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ από τους Γάλλους, στο δημοψήφισμα της 29 Μαΐου του 2005. Εδώ παρουσιάζεται με αφορμή την μεταμόρφωσή του σε Συνθήκη της Λισσσαβόνας. * Η Συνθήκη Της Λισσαβόνας *   ΕΝΟΠΟΙΗΜΕΝΗ ΑΠΟΔΟΣΗ ΤΗΣ ΣΥΝΘΗΚΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΕΝΩΣΗ ΚΑΙ ΤΗΣ ΣΥΝΘΗΚΗΣ ΓΙΑ ΤΗ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ ΕΝΩΣΗΣ (2008/C 115/01) * Χαρακτηριστική είναι η συχνότητα εμφάνισης κάποιων λέξεων (φορές): Τράπεζα (385) Αγορά (100, 5 κεφαλαιαγορά) Επιχειρήσεις (68) Επένδυση (67) Ελεύθερος ανταγωνισμός, ανταγωνισμός, ανταγωνιστικότητα (51) Τρομοκρατία και τρομοκρατική (12) Νοθεύω την αγορά και νόθευση της αγοράς (8) Και μόνο 37 φορές η λέξη Ελευθερία (τις 24 δίπλα στην ασφάλεια). Επανακάμπτει... δριμύτερο το μόρφωμα του Ευρω-Προστάγματος μεταμφιεσμένο σε Συνθήκη− αλλά με την ίδια ακριβώς ισχύ− και επικυρώνεται από τις κυβερνήσεις των χωρών-μελών, οι οποίες εντελώς φιλελεύθερα υποχρεώνουν τους «υπηκόους» τους να πειθαρχήσουν εκόντες άκοντες. Έτσι, τα σαρκοζοειδή μετατρέπουν τη σθεναρή άρνηση (το 2005) των Γάλλων και των Ολλανδών, σε αποδοχή −μέσα από τα κοινοβούλιά τους πλέον−, γράφουν στα παπάρια τους το πρόσφατο «ΟΧΙ» των Ιρλανδών, και καλούν τους αγοραίους (συν)εταίρους τους να προχωρήσουν με αταλάντευτο «δημοκρατικό» βηματισμό, ώστε να μην υπάρξει «νόθευση του ανταγωνισμού εντός της Ένωσης». Έστω και μία χώρα να πει ΟΧΙ, η Συνθήκη θεωρείται νεκρή, αφού για την επικύρωσή της χρειάζεται ομόφωνη απόφαση και από τα 27 κράτη-μέλη. Ε, καλά! Είπαμε «ομόφωνη», αλλά με ποιο δικαίωμα το 0,125% των ευρωπαίων μπορεί να ανακόψει τη νικηφόρα πορεία της ελεύθερης αγοράς προς τους πακτωλούς της μίζας της κονόμας και της αρπαχτής; Ας περιμένουμε να δούμε τι θα πει μετά το επικείμενο ΟΧΙ των Τσέχων ο μουσολινικών εκφράσεων και χειρονομιών Γάλλος συνέταιρος. «Λάβαμε την απόφαση ότι η διαδικασία της επικύρωσης πρέπει να συνεχιστεί σε όλα τα κράτη-μέλη, αυτή είναι τώρα η θέση του Συμβουλίου» δήλωσε ο Γάλλος πρόεδρος Νικολά Σαρκοζί. «Η Ιρλανδία είναι ένα πρόβλημα, αλλά αν είχαμε ένα δεύτερο ή ένα τρίτο πρόβλημα, τότε θα ήταν πολύ δύσκολο» προσέθεσε υπογραμίζοντας την ανάγκη για τους εταίρους της Ιρλανδίας να προχωρήσουν. Ο Τσέχος πρωθυπουργός Μίρεκ Τοπολάνεκ δήλωσε από τις Βρυξέλλες ότι δεν θα επιχειρήσει να εμποδίσει τη διαδικασία επικύρωσης στη χώρα του, υπογράμμισε όμως ταυτόχρονα πως «δεν πρόκειται να αναγκάσει τους βουλευτές να στηρίξουν τη Λισαβόνα και δεν θα στοιχημάτιζε 100 κορόνες σε ένα τσεχικό "ναι"» Με τα πλατιά θυμωμένα ποτάμια… …ή ένας ένας θα ηττηθούμε κατά κράτος Στη χώρα μας, όποιος πρόλαβε να ενημερωθεί ενημερώθηκε και το δημοψήφισμα κρίθηκε περιττό, χωρίς αυτό βέβαια να σημαίνει τίποτα, αφού όπως αποδεικνύεται κανένα «ΟΧΙ» δεν πρόκειται να νεκρώσει το Ευρω-πρόσταγμα, αλλά ούτε και να αναστρέψει τη νεοφιλελεύθερη κατεύθυνση της Ε.Ε. Ουσιαστικά πρόκειται για μια ταπεινωτική συνθήκη, επιστέγασμα των ολοκληρωτικών επιλογών μιας κατ’ επίφαση δημοκρατικής Ευρώπης. Η Νέα Βίβλος καταγράφει τις πολιτικές της Ε.Ε. που ισχύουν από το 1992 (συνθήκη του Μάαστριχτ, όπου η ΕΟΚ μετεξελίσσεται σε Ε.Ε. σηματοδοτώντας το ξεχαρβάλωμα του Ευρωπαϊκού Κοινωνικού Κράτους) αποτελείται από την Συνθήκη για την Ευρωπαϊκή Ένωση (Α), με 55 άρθρα, και τη Συνθήκη για τη λειτουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης (Β), με 358 άρθρα, ενώ ενσωματώνει 37 Πρωτόκολλα και δύο Παραρτήματα. «Η Συνθήκη, όπως προβλέπει το άρθρο 6 αυτής, θα αρχίσει να ισχύει από την 1η Ιανουαρίου 2009, εφόσον θα έχουν κατατεθεί όλα τα έγγραφα κύρωσης πριν από την ημερομηνία αυτή ή, εν ελλείψει, από την πρώτη ημέρα του μηνός που ακολουθεί την κατάθεση του τελευταίου εγγράφου κύρωσης». (σελ. 2, ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΑΝΑΓΝΩΣΤΗ) Το «νέο ευαγγέλιο» είναι (για να αντιστρέψουμε μια ατυχή παρομοίωση ενός καθηγητή του Πανεπιστημίου της Αθήνας) ένα «φτηνό προϊόν σε ακριβό περιτύλιγμα». Είναι το απότρόπαιο πρόσωπο του νεοφιλελευθερισμού με μάσκα «συντάγματος». Συνοπτικά: Η Χάρτα των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου έχει διακοσμητικό χαρακτήρα. Η εργασία δεν αποτελεί προστατευμένο έννομο αγαθό αλλά απλώς ατομικό δικαίωμα. Οι «θεμελιώδεις ελευθερίες» διακίνησης εμπορευμάτων, κεφαλαίων, προσώπων και υπηρεσιών επεκτείνονται στις «ελαστικές» πλέον αγορές εργασίας, στην εξάλειψη των εμποδίων για ελεύθερη διαμόρφωση ημερομισθίων και στο «ευπροσάρμοστο εργατικό δυναμικό» (Β. Άρθρο 145). «Η Ένωση εγκαθιδρύει εσωτερική αγορά. Εργάζεται για την αειφόρο ανάπτυξη της Ευρώπης με γνώμονα την ισόρροπη οικονομική ανάπτυξη και τη σταθερότητα των τιμών, την άκρως ανταγωνιστική κοινωνική οικονομία της αγοράς» (Α. Άρθρο 3). Η Ένωση καθορίζει και εφαρμόζει κοινές πολιτικές και δράσεις(...), με στόχο «την προώθηση της ενσωμάτωσης όλων των χωρών στην παγκόσμια οικονομία, μεταξύ άλλων και μέσω της προοδευτικής κατάργησης των περιορισμών του διεθνούς εμπορίου» (Α. Άρθρο 21, 2ε). «Η Ένωση έχει αποκλειστική αρμοδιότητα» στη «θέσπιση των κανόνων ανταγωνισμού» στην «εμπορική και νομισματική πολιτική», (Β. Άρθρο 3, 1β,γ,ε). ...«η δράση των κρατών μελών και της Ένωσης (...) ασκείται σύμφωνα με την αρχή της οικονομίας της ανοιχτής αγοράς με ελεύθερο ανταγωνισμό» (Β. Άρθρα119, 120, 127). Τα κράτη μέλη απαγορεύεται ουσιαστικά να ασκήσουν οικονομική πολιτική άλλη από τη νεοφιλελεύθερη, η όποια κοινωνική δέσμευση είναι ανύπαρκτη και «κάθε κράτος μέλος δύναται να λαμβάνει τα μέτρα» που «δεν πρέπει να αλλοιώνουν τους όρους του ανταγωνισμού» (Β. Άρθρο 346). «Αν τα μέτρα που λαμβάνονται στις περιπτώσεις των άρθρων 346 και 347 έχουν ως αποτέλεσμα τη νόθευση των όρων του ανταγωνισμού στην εσωτερική αγορά, η Επιτροπή εξετάζει μαζί με το ενδιαφερόμενο κράτος τους όρους υπό τους οποίους τα μέτρα αυτά δύνανται να προσαρμοσθούν στους κανόνες που θεσπίζουν οι Συνθήκες» (Β. Άρθρο 348). Απαγορεύονται εθνικές ρυθμίσεις και «Ενισχύσεις που χορηγούνται (...) με κρατικούς πόρους και που νοθεύουν ή απειλούν να νοθεύσουν τον ανταγωνισμό» (Β. Άρθρο 107). Στην ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ «η Ένωση και τα κράτη μέλη εφαρμόζουν μέτρα (...) ώστε να «διατηρηθεί η ανταγωνιστικότητα της οικονομίας της Ένωσης» (Β. Άρθρο 151). Υπεροχή της Συνθήκης και του Κοινοτικού Δικαίου απέναντι στην εσωτερική έννομη τάξη. Πρωτοκαθεδρία του ΝΑΤΟ στην Ευρώπη. Καθιερώνεται η υποχρεωτική συμμετοχή της χώρας στους αντιτρομοκρατικούς «πολέμους» (Α. Άρθρο 43). Ο Υπουργός Εξωτερικών του «ευρωσυντάγματος» μετονομάζεται σε Ύπατο Εκπρόσωπο, ο οποίος «ασκεί την κοινή εξωτερική πολιτική και πολιτική ασφαλείας της Ένωσηςτης». Έχει αυξημένες αρμοδιότητες και εκπροσωπεί την ΕΕ στις διεθνείς σχέσεις, προεδρεύει στο Συμβούλιο Υπ.Εξ. της ΕΕ, είναι αντιπρόεδρος της Επιτροπής, «επικουρείται από ευρωπαϊκή υπηρεσία εξωτερικής δράσης» (Α. Άρθρο 24, 25, 27, 30 κ.α.) «Οι δράσεις της Ένωσης στον τομέα της ανθρωπιστικής βοήθειας (...) αποσκοπούν, κατά περίπτωση, να παρέχουν εγκαίρως συνδρομή και βοήθεια στους πληθυσμούς τρίτων χωρών που πλήττονται από φυσικές ή ανθρωπογενείς καταστροφές και να τους προστατεύουν ώστε να αντιμετωπίσουν τις ανθρωπιστικές ανάγκες που προκύπτουν από τις διάφορες αυτές καταστάσεις» (Β. Άρθρο 214). Θεσμοθετείται «ΡΗΤΡΑ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ» (Β. Άρθρο 222) και «Σε περίπτωση που κράτος μέλος δεχθεί τρομοκρατική επίθεση (...) τα κράτη μέλη συντονίζονται στο πλαίσιο του Συμβουλίου» «Οι λεπτομερείς διατάξεις για την εφαρμογή από την Ένωση της παρούσας ρήτρας αλληλεγγύης καθορίζονται με απόφαση που εκδίδεται από το Συμβούλιο,...» (Β. Άρθρο 222, 2, 3). Και για να αναθεωρηθεί το Ευρω-πρόσταγμα, ούτε λόγος, αφού χρειάζεται πλήρης ομοφωνία των κρατών-μελών! Έτσι, με πρόσχημα την ευρωπαϊκή ενοποίηση, διαβρώνονται οι κοινωνικές προδιαγραφές σε κάθε χώρα-μέλος και οι εργαζόμενοι παραδίδονται ανυπεράσπιστοι στη πυρά των Διεθνών Αγορών. Εξουδετερώνονται, ακόμα, όλοι τοι «θεσμοί» που εμποδίζουν τον ελεύθερο ανταγωνισμό και είχαν εισαχθεί από τις σοσιαλδημοκρατικές κυβερνήσεις: Ο εκτεταμένος δημόσιος τομέας και το κράτος-πρόνοιας, ο κρατικός παρεμβατισμός που εξασφάλιζε την πλήρη απασχόληση, οι «περιοριστικές πρακτικές» των κακών εργατικών συνδικάτων κ.ά. Στόχος, όπως επισημαίνει ο συνταγματολόγος Αντώνης Μανιτάκης, είναι «η διαιώνιση και η συνταγματική κατοχύρωση μιας διακρατικής διακυβέρνησης λαών». Η Ε.Ε. και το Ευρω-σύνταγμα, επομένως, δεν σημαίνουν την ενοποίηση λαών –ούτε καν την ενοποίηση κρατών– αλλά απλώς την ενοποίηση των ελεύθερων αγορών. Η οικονομία της αγοράς… UMBER ALLES!! Το πιο πάνω σημείωμα έλαβε υπόψη του ένα κείμενο του Αντώνη Μανιτάκη στο περιοδικό Ο ΠΟΛΙΤΗΣ (τ. 130, Φεβ.2005), και δύο άρθρα των Τάκη Φωτόπουλου και Κώστα Βεργόπουλου (ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, 16/4 και 15/4/2005).

Βρυξελλιστάν

Σκεφθείτε τι θα γινόταν, αν βλέπαμε μια παρόμοια εικόνα στο Σύνταγμα ή στην Ομόνοια. Ο ΚΛΙΚάνθρωπος κ. Κωστόπουλος. Ξιφήρης γι’ αυτούς που κόβουν την Ελλάδα στα δυο, καταπατάνε την ελευθερία των άλλων, και τον εμποδίζουν να πάει να δει την άρρωστη μανούλα του στη Λάρισα. Ο θαυμαστής του Χιροχίτο, Ιαπωνολάγνος και λαμπρός ευρωβουλευτής κ. Γιάννης Μαρίνος. Λάβρος κατά των Ελλήνων που δεν θα γίνουν ποτέ... Ευρωπαίοι. Και ένιοι όψιμοι Τροτσκιστές υπερεπαναστάτες. Μιλάνε για τον αντιδραστικό ρόλο των αγροτών στην επανάσταση, που νοθεύει τη φύση και το ρόλο του προλεταριάτου. Δείτε το φιλμάκι από το ΕΘΝΟΣ Μπλόκο στις Βρυξέλλες

Innocent When You Dream (VIDEO)

«Είμαστε πίθηκοι με λεφτά και όπλα» (Photo by Michael O’Brien) «Είμαστε θαμμένοι κάτω από το βάρος των πληροφοριών, που συγχέονται με τη γνώση. Η ποσότητα συγχέεται με την αφθονία και ο πλούτος με την ευτυχία. Ο σκύλος της Λεόνα Χάμσλεϊ έβγαλε 12 εκατ. δολάρια πέρσι... κι ο Ντιν Μακλέιν, ένα αγρότης στο Οχάιο, έβγαλε 30.000 δολάρια. Είναι απλώς μια γιγαντιαία εκδοχή της παράνοιας που τρέφουμε μέσα στον εγκέφαλό μας. Είμαστε πίθηκοι με λεφτά και όπλα». Τομ Γουέιτς: Συνέντευξη από τον εαυτό του, στην εφημερίδα «Ιντεπέντεντ» Innocent When You Dream (Franks Wild Years,1987)

Η Διευθέτηση Της Ζωής Μας

Αν θέλουμε να λεγόμαστε άνθρωποι... «Απλά επειδή ο ελεύθερος χρόνος είναι μια αποδεκτή εναλλακτική κατάσταση για τους εύπορους, μπορεί να είναι ηθικά επιζήμια για τους φτωχούς. Κοστίζει σε χρήμα, ιδιωτικό και δημόσιο -με τη μορφή λιγότερων εργάσιμων ημερών και περισσότερων αργιών. Κατά συνέπεια, ενώ η αεργία θεωρείται καλή για την αργόσχολη τάξη στις ΗΠΑ και σε όλες τις ανεπτυγμένες χώρες, συνήθως είναι καταδικαστέα για τους φτωχούς». Τζον Κένεθ Γκαλμπρέιθ, «Τα Οικονομικά Της Αθώας Απάτης» (Κεφ.4, Ο Απατηλός Κόσμος Της Εργασίας) H νέα απόφαση του Συμβουλίου Υπουργών Απασχόλησης της Ε.Ε. χειροτερεύει το ήδη «ευέλικτο» καθεστώς που δρομολογήθηκε με τη συνθήκη του Μάαστριχτ, αφού ο εβδομαδιαίος χρόνος θα φτάνει μέχρι και τις 65 ώρες (ή 78 για εξαήμερο) αντί των 48 ωρών που ισχύουν σήμερα. Σε περίπτωση δε που η σύμβαση εργασίας ορίζει διαφορετικά, τότε ο εργάσιμος χρόνος μπορεί να υπερβαίνει και τις 65 ώρες της πενθήμερης εβδομάδας(!) Βέβαια, η απόφαση αυτή δεν είναι καθόλου νέα. Χρόνια το παλεύουν τα ανθρωποειδή των Βρυξελλών υπό την πίεση των εντολοδόχων τους, της Ένωσης των Ευρωπαϊκών Βιομηχανικών και Εργοδοτικών Συνδέσμων (UNICE). Το τραγικό όμως είναι ότι με τις συνεχείς τροποποιήσεις η συνθήκη γίνεται όλο και πιο επαχθής για τους εργαζόμενους. Όλα άρχισαν στις 23-11-1993 όταν το συμβούλιο της ΕΕ ενέκρινε την οδηγία 93/104/ΕΚ η οποία αποτέλεσε τον θεμέλιο λίθο των μετέπειτα νομοθετικών ρυθμίσεων στην Ευρώπη και στην Ελλάδα για την οργάνωση του χρόνου εργασίας. Σύμφωνα με το ελληνικό εργατικό δίκαιο, ο χρόνος εργασίας είναι χρόνος κατά τον οποίο ο «εργαζόμενος βρίσκεται στη διάθεση του εργοδότη χωρίς να απαιτείται πραγματική απασχόληση», αλλά στην οδηγία 93/104/ΕΚ (αρθ. 2, παρ. 1) αναφέρεται ως "χρόνος εργασίας": κάθε περίοδος κατά, τη διάρκεια της οποίας ο εργαζόμενος ευρίσκεται στην εργασία, στη διάθεση του εργοδότη, και ασκεί τη δραστηριότητα ή τα καθήκοντά του, σύμφωνα με τις εθνικές νομοθεσίες ή/και πρακτικές- Στο άρ. 3 η οδηγία ορίζει: «Τα κράτη μέλη θεσπίζουν τα αναγκαία μέτρα ώστε κάθε εργαζόμενος να διαθέτει, ανά εικοσιτετράωρο, περίοδο ανάπαυσης ελάχιστης διάρκειας ένδεκα συναπτών ωρών». Άρα οι ισχυροί του Κεφαλαίου αποκτούν αυτομάτως το δικαίωμα να εκμεταλλεύονται την εργατική δύναμη επί 13 ώρες ημερησίως(!) Στη χώρα μας η πρώτη διευθέτηση του χρόνου εργασίας έγινε με τον Ν. 1892/90 (άρ. 40) και δίνεται η δυνατότητα 6μηνης διευθέτησης με ανώτατα όρια 9ωρης ημερησίας και 48ωρης εβδομαδιαίας εργασίας. Ο Ν. 2639/98 (άρ. 3) δίνει δυνατότητα ετήσιας διαχείρισης του χρόνου με υπέρβαση του συμβατικού ωραρίου κατά δύο ώρες ημερησίως και μέχρι έξι μήνες. Και οι δύο περιπτώσεις προβλέπουν ανώτατο εβδομαδιαίο χρόνο τις 48 ώρες. Με τον Ν. 2874/2000 (άρ. 5) η ετήσια διευθέτηση συνδέθηκε με την πλασματική μείωση του ετήσιου εργάσιμου χρόνου κατά 90 ώρες και τη θέσπιση εβδομαδιαίου μέσου όρου απασχόλησης 38 ωρών. Ο συνολικός χρόνος για διευθέτηση έγινε 138 ώρες. Δηλαδή οι επιχειρήσεις δεν είναι υποχρεωμένες να καταβάλλουν πρόσθετη αποζημίωση γι αυτές τις ώρες, εφ’ όσον τις διαθέτουν σύμφωνα με τις ανάγκες τους. ...ας γίνουμε χιονοστιβάδα Με την οδηγία 2003/88/ΕΚ (ψηφίστηκε στις 4/11/2005) εισάγεται για πρώτη φορά ο όρος «opt-out» (Παρέκκλιση), όπως αναφέρεται στο Άρθρο 17, και για τα άρθρα: 3 (Ημερήσια ανάπαυση), 4 (Διαλείμματα), 5 (Εβδομαδιαία ανάπαυση), 6 (Μέγιστη εβδομαδιαία διάρκεια εργασίας), 8 (Διάρκεια της νυχτερινής εργασίας) και 16 (Περίοδοι αναφοράς). «Οι παρεκκλίσεις που προβλέπονται στις παραγράφους 3, 4 και 5 επιτρέπεται να θεσπίζονται μέσω της νομοθετικής, κανονιστικής ή διοικητικής οδού ή με συλλογικές συμβάσεις ή με συμφωνίες μεταξύ κοινωνικών εταίρων...» Η... πιστή μετάφραση των παραπάνω αποκαλύπτει την παράταση (μέχρι και 13 ώρες δουλειάς) του μέσου εβδομαδιαίου χρόνου εργασίας, σε απευθείας διαπραγμάτευση (δηλ. επιβολή διευθυντικού δικαιώματος) με τον εργαζόμενο. Η Μεγάλη Βρετανία είναι η πρώτη χώρα που κάνει χρήση του μέτρου, με ευεργετικά αποτελέσματα για την κερδοφορία των εταιρειών και καταστροφικά για τους εργαζόμενους. 4 και πλέον εκατομμύρια υπερβαίνουν τις 48 ώρες εργασίας, δηλαδή σχεδόν ένα εκατομμύριο περισσότεροι από όσους πραγματοποιούσαν τόσο μεγάλης διάρκειας βδομάδες εργασίας πριν από την έκδοση της οδηγίας. Ομοίως αυξήθηκε ο αριθμός όσων εργάζονται πάνω από 55 ώρες και σήμερα ανέρχεται σε πάνω από 1,55 εκατομμύρια άτομα. Το 1% των εργαζομένων στο Ηνωμένο Βασίλειο απασχολούνται για περισσότερες από 70 ώρες. Τέλη του 2004 προέκυψε και το (υπό συζήτηση) σχέδιο οδηγίας COM(2004) 0607: Εδώ ο χρόνος εργασίας σπάει σε «ενεργό» και σε «ανενεργό» (εφημερίες), ενώ προβλέπεται η ετήσια διευθέτησή του και χωρίς τη σύμφωνη γνώμη των Σωματείων. Πιο αναλυτικά, στο Άρθρο 2 (Ορισμοί) παρεμβάλλονται τα σημεία 1α, 1β, και το Άρθρο 2α, και εισάγονται δύο νέοι ορισμοί: «χρόνος εφημερίας (on-call time)» και «ανενεργή περίοδος του χρόνου εφημερίας (inactive part of on-call time)». «Η ανενεργή περίοδος εφημερίας δεν θεωρείται ως χρόνος εργασίας, εκτός αν ορίζεται διαφορετικά στην εθνική νομοθεσία ή, σύμφωνα με την εθνική νομοθεσία ή/και εθνική πρακτική, σε συλλογικές συμβάσεις ή συμφωνίες μεταξύ των κοινωνικών εταίρων». Δηλαδή... «χέζε ψηλά κι αγνάντευε!» Και επειδή η «εφημερία» επεκτείνεται σε πολλούς άλλους χώρους δουλειάς (πολυκαταστήματα, σούπερ μάρκετ), και επειδή τρώγοντας (εμάς) έρχεται η όρεξη −τέτοια ευκαιρία να πάει χαμένη;− τότε κατά το μάλλον (κατά το... μέλλον, καλύτερα) μάς αφορά όλους. Και δεν χρειάζεται βέβαια να είναι κανείς μαρξιστής για να καταλάβει ότι η απλή και μόνο παράταση της εργάσιμης μέρας ρίχνει την τιμή της εργασίας μας, και καλύπτει τη βασικη και μόνιμη επιδίωξη των επιχειρηματιών για μεγαλύτερα, μεγαλύτερα, μεγαλύτερα κέρδη. Ως πότε τα ανθρωποειδή των Βρυξελλών θα μας θεωρούν χωρίς μέλλον, εφήμερους, ανενεργούς κι αναλώσιμους; Για το θέμα, βλέπε εκτενώς και: Ριζοσπάστης, 10/06/2008 και 11/06/2008 Ελευθεροτυπία, 11/06/2008 και Κύριο Άρθρο

Τι είδους κοινωνία θέλουμε, λοιπόν;

«Η αδυναμία, όπως πάντα, βρίσκει καταφύγιο στα θαύματα» Καρλ Μαρξ το ερωτημα παλιό. Σήμερα όμως (με την απόφαση του Συμβουλίου Υπουργών Απασχόλησης, για την κατάργηση του 48ώρου) εμφανίζεται επίμονο, αφού είναι άρρηκτα δεμένο με την ποιότητα ζωής μας και τις δυνατότητες βελτίωσής της. κι αν είναι απαντημένο γι αυτούς που νομοθετούν, κι αν για τα φερέφωνά τους και την κάθε Πετραλιά είναι ανύπαρκτο, για μας τους υπόλοιπους, που βλέπουμε να συρρικνώνεται η ζωή μας, είναι ανάγκη να απαντηθεί χωρίς καθυστέρηση. ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΕΣ βέβαια γίνονται πάντα. Αλλά, κάθε φορά τα ερωτηματικά-τσιγκέλια είναι αμείλικτα. Και δεν θα πάψουν να μας βασανίζουν αν δεν απαντήσουμε σε ένα άλλο κρίσιμο ερώτημα: Τι είδους συμμετοχή θέλουμε, λοιπόν; ΕΝΕΡΓΟ ή αδιάφορη; Ουσιώδη ή τυπική; Διαρκή ή περιστασιακή; Σταθερή ή ταλαντευόμενη; Πραγματική ή εικονική; Συλλογική ή ατομική; ΚΙ ΕΔΩ αρχίζουν τα δύσκολα, αφού στην αφασική κοινωνία μας η μη συμμετοχή στα κοινά θεωρείται μέγιστος εκσυγχρονισμός κι η «απελευθερωμένη» χωρίς συμβάσεις δουλεία προβάλλεται ως η αναγέννηση των εργασιακών σχέσεων. ΟΤΑΝ τα δύο μεγάλα κόμματα υπόσχονται καλύτερες μέρες, και μάλιστα χωρίς τη δική μας κοπιαστική συμμετοχή (κι αυτό μας βολεύει), τότε προς τι η αγωνία μας; ΚΙ ΟΤΑΝ εμείς πολίτες-πελάτες καλούμαστε να «παίξουμε» -και παίζουμε- στο (χωρίς πόδια) τραπέζι της πολιτικής ρουλέτας, ποντάροντας ανάμεσα στο κόκκινο της νεοφιλελεύθερης ασυδοσίας και στο μαύρο του ασύδοτου νεοφιλελευθερισμού, τότε προς τι τα μεταφυσικά ερωτήματα; ΑΦΟΥ έχουμε ήδη απαντήσει. Ή ΜΑΛΛΟΝ συμβαίνει κάτι χειρότερο: Συνειδητοποιώντας τον αυτοεγκλωβισμό μας κι έχοντας ξεπεράσει τον Μαρξ, πιστεύουμε πλέον τους θαυματοποιούς. ΚΑΙ ΔΙΑΝΥΟΥΜΕ ολοταχώς την απόσταση που οδηγεί από τον πλούτο της κοινωνικής συμμετοχής στην ένδεια της ιδιώτευσης· κι από ’κει στην έρημο του ατομοκεντρισμού μας.

Εθελοντισμός ή Εθελοδουλία;

Εθελοντής είναι όποιος προσφέρει χρόνο, ενέργεια, γνώσεις και δεξιότητες σε κάποιο άτομο ή σε μια ομάδα ή σε μια οργάνωση χωρίς να πληρώνεται. Γενική Γραμματεία Νέας γενιάς Στρατολογούμε εθελοντές που θα καταγράψουν το φυσικό πλούτο της Αθήνας. Πόσα δέντρα υπάρχουν, πού βρίσκονται, και τι είδους είναι. Και δεύτερον, στηρίζουμε την επιτυχία της πρώτης μεγάλης αθλητικής διοργάνωσης που έχουμε αναλάβει και στην παρουσία των εθελοντών μας. Νικήτας Κακλαμάνης, Δήμαρχος Αθηναίων Θέλω έναν εθελοντή! Τσακίσου κι έλα ’δω εσύ… Κλασική στρατιωτική ατάκα Εθελοντές μες στην καλή χαρά ΕΣΧΑΤΩΣ, μια παλιά λέξη σε νέο περιτύλιγμα έρχεται να πλουτίσει το «φιλοσοφικό λεξιλόγιο» των κυνικών της Αγοράς: εθελοντισμός. ΕΝΝΟΙΕΣ όπως εθελοντική προσφορά, εθελοντική συμμετοχή, εθελοντική εργασία, (ακόμα και η έννοια εθελοντική στράτευση) είχαν πάντα μεγάλο ειδικό και ηθικό βάρος. Ο ΕΘΕΛΟΝΤΙΣΜΟΣ είναι μια κοινωνική αξία, που περικλείει την ανιδιοτέλεια και την προσφορά, χωρίς αναμονή κάποιου οφέλους υλικού ή ηθικού. ΟΙ ΕΘΕΛΟΝΤΙΚΕΣ μορφές οργάνωσης και δράσης προϋποθέτουν υψηλό αίσθημα ευθύνης των εθελοντών, και αποτελούν συστατικό στοιχείο της κοινωνίας των πολιτών. ΌΜΩΣ, σήμερα ο εθελοντισμός είναι ταυτόσημος με τη δωρεάν εργασία. ΓΙΑ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ, οι αθάνατοι του 2004 αμείβονται με αστρονομικά ποσά για να καλούν όλους τους υπόλοιπους να δουλέψουν τζάμπα! Και διάφοροι πολιτικοί −με μάστερ παραθυρολογίας− βγαίνουν να μας ψέξουν επειδή δεν έχουμε εθελοντική συνείδηση, καλώντας μας να δουλεύουμε χωρίς αμοιβή. Τη στιγμή που οι ίδιοι (ως επί το πλείστον) αμείβονται χωρίς να δουλεύουν… ΜΕΤΑ την Ολυμπιάδα, το 2006, 420 εθελοντές πρόσφεραν την εργασία τους για τα αγνά ιδεώδη του διαγωνισμού Γιουροβίζιον που διοργανώθηκε στη χώρα μας. ΤΟ 2005, για τους υπαλλήλους του Οργανισμού Νεολαίας και Αθλησης (ΟΝΑ) του Δήμου Αθηναίων ανακοινώθηκε ότι οι καλοκαιρινές άδειες παγώνουν» και «άδεια δικαιούται όποιος τακτοποιήσει την υποχρέωσή του στον "εθελοντισμό"». ΑΛΛΑ και οι επιχειρήσεις με την περιλάλητη Εταιρική Κοινωνική Ευθύνη (ΕΚΕ) προβάλλουν το «κοινωνικό» τους πρόσωπο με πολυδιαφημισμένες δωρεές –σε κάποιο νοσοκομείο, ας πούμε−, τη στιγμή που απασχολούν, κατά δεκάδες, νοικιασμένους εργαζόμενους (εργολαβική σχέση), χωρίς τα στοιχειώδη εργασιακά δικαιώματα. Έτσι «εθελοντισμός» και ΕΚΕ οδηγούν σε συρρίκνωση ακόμη και τις υποτυπώδεις πολιτικές πρόνοιας. ΕΠΙΣΗΣ, με το πρόγραμμα Διακοπές και Εθελοντισμός «μπορείς να συνδυάσεις τις διακοπές με την εθελοντική εργασία; Η Γενική Γραμματεία Νέας Γενιάς σε συνεργασία με το Υπουργείο Μεταφορών και Επικοινωνιών σου δίνει αυτή τη δυνατότητα! Αν είσαι λοιπόν νέος ή νέα από 18-25 ετών, μπορείς να προσφέρεις εθελοντική εργασία σε κάποιο Ελληνικό Ταχυδρομείο μιας τουριστικής περιοχής. Με την προσφορά σου θα αντιμετωπισθούν οι αυξημένες ανάγκες που έχουν οι τουριστικές περιοχές κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού. Τα ΕΛ.ΤΑ. καλύπτουν μέρος της διαμονής, διατροφής, μετάβασης και επιστροφής των εθελοντών στις περιοχές των ταχυδρομείων που θα προσφέρεις την "εργασία" σου». Υπάρχουν ακόμα τα προγράμματα: Ιατρική Απόβαση σε Ακριτικά Νησιά, Δράση 2 του Προγράμματος "Νέα Γενιά σε Δράση" σε συνεργασία με την Ευρωπαϊκή Εθελοντική Υπηρεσία για Νέους. (ΒΛΕΠΕ ακόμα και: Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις: Συνταγματική αναγνώριση, "Έργο Πολιτών" και "κοινωνία της κουμπαριάς", στην εφημερίδα Η ΑΥΓΗ). Η ΕΜΦΑΣΗ δίνεται πάντα στο ότι με τον (κατ’ αυτούς) εθελοντισμό το άτομο αναλαμβάνει την ατομική του ευθύνη, και το (πανταχού απόν) κράτος δίνει ίσες ευκαιρίες στον καθένα· αρκεί εμείς οι εθελοντές–εργαζόμενοι να τις αρπάξουμε· και να κάνουν κάποιοι την αρπαχτή τους. ΑΛΛΑ ο εθελοντισμός επεκτείνεται και στους χώρους δουλειάς. Πρόσφατα, στην Ολλανδία, εργαζόμενοι οδηγήθηκαν εθελοντικά (υπό την απειλή απόλυσης) να δουλέψουν επιπλέον ένα 2ωρο την εβδομάδα χωρίς αμοιβή για να μην κλείσει η επιχείρηση. Αλλά το δικαστήριο, με μια σημαντική απόφαση που δεν επιτρέπει την επιμήκυνση του χρόνου εργασίας, απέρριψε την πρόταση της εταιρείας. Και στα δικά μας! ΕΙΝΑΙ προφανές ότι αυτός ο εθελοντισμός ουδεμία σχέση έχει με τον… εθελοντισμό. Βοηθάει(!) όμως την κοινωνία, αφού οι διάφορες φιλανθρωπικές ομάδες (διάβαζε κέντρα εξουσίας) που «αγοράζουν» την εθελοντική εργασία μας, καταφέρνουν να αυτοσυντηρούνται οι καημένες! Εις τους αιώνας των αιώνων. ΚΑΤΑ μία άλλη έννοια, στους τόπους εργασίας, η συμμετοχή στα κοινά (π.χ. Σωματεία) −ούτως ή άλλως εθελοντική− απαξιώνεται, ενώ οι μισθοί, δεμένοι με μπόνους και μόρια, «μοιράζονται» απλόχερα ανάλογα με το πόσο… εθελοντές είμαστε. ΝΑ, λοιπόν που σ’ αυτή την αγοραία κοινωνία μπορούμε να επιλέξουμε εντελώς ελεύθερα τη μορφή του… εθελοντισμού μας!! …ΚΑΙ να ζήσουμε εμείς καλά, κι ΑΥΤΟΥΣ να τους ζούμε καλύτερα!!

Τρύπες

«Τα μεγάλα έργα αφήνουν και μεγάλες τρύπες», είπε παλιότερα η Βάσω! «Οι μεγάλες τρύπες (Ελληνικό, Χαϊδάρι, Ελαιώνας, Γουδή, Πάρνηθα) αφήνουν και μεγάλα έργα», εννοεί σήμερα ο Σουφλιάς. «Μπροστά μου δρόμοι που βιάζονται να κλείσουν», τραγούδησαν κάποτε οι Τρύπες!

Παγκόσμια Ημέρα (Ελληνικού) Περιβάλλοντος.

Κατά πού πέφτει το περιβάλλον, ρε παιδιά; * Γ. Σουφλιάς: Το Πτρωτοκωλό-χαρτο του Κιότο. Το Πρωτόκολλο του Κιότο επιχειρεί να αντιμετωπίσει τις κλιματικές αλλαγές Ο Στ. Δήμας τονίζει πως η Ευρ. Επιτροπή είναι υποχρεωμένη μετά τις τελευταίες εξελίξεις «να κινήσει και η ίδια διαδικασία παράβασης καθότι μαζί με το Πρωτόκολλο του Κιότο η Ελλάδα παραβιάζει και την κοινοτική νομοθεσία που το ενσωματώνει στην κοινοτική έννομη τάξη» Δείτε τι είναι το Πρωτόκολλο του Κιότο και τι προβλέπει. Κάντε κλικ εδώ για να κατεβάσετε το αρχείο * Γ. Σουφλιάς: Δεν θα υπάρξουν αυθαίρετα στην Πάρνηθα. Η Πάρνηθα παρακολουθείται δορυφορικά, ούτως ώστε να μην προκύψουν αυθαίρετα, τόνισε ο υπουργός ΠΕΧΩΔΕ Γιώργος Σουφλιάς, διαβεβαιώνοντας παράλληλα πως στον Εθνικό Δρυμό δεν υπάρχει κανένα αυθαίρετο κτίσμα. * Χάσαμε όμως την επαφή με το δορυφόρο ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ; Κι όμως: «Στην καρδιά της Πάρνηθας, σε απομονωμένες καταπράσινες πλαγιές, όπου δεν θα έπρεπε ούτε να πατάει ανθρώπου πόδι, ξεφυτρώνουν σαν τα μανιτάρια πολυτελείς βίλες»... * Γ. Σουφλιάς: Η αναδάσωση στην Πάρνηθα γίνεται με τον καλύτερο τρόπο. ...ενώ σχετικά με το καζίνο ο υπουργός διευκρίνισε ότι η σύμβαση παραχώρησης είχε υπογραφεί από το 2003 και δεν έχει υπάρξει καμιά αναθεώρηση της σύμβασης αυτής. * Κ. Καραμανλής: Οπου ήταν δάσος θα ξαναγίνει δάσος. (από βίλες) «Την απόφαση έφερε στο φως της δημοσιότητας χτες ο "Ριζοσπάστης". Ακόμη δεν έχει καθαρίσει ο αέρας από τις στάχτες των καμένων στον τελευταίο μεγάλο πνεύμονα οξυγόνου της Αττικής, και η κυβέρνηση με απόφαση της Περιφέρειας Αττικής εξαιρεί από την αναδάσωση 62,59 στρέμματα δάσους, που κάηκε, καθώς έχουν παραχωρηθεί με νόμο του 2003 του ΠΑΣΟΚ στο Καζίνο του Μοντ Παρνές για επεκτάσεις!» (Εφημερίδα, Η ΑΥΓΗ) ΠΑΡΝΗΘΑ: Εργο - βιτρίνα και με την αναδάσωση * Σουφλιάς - real estate Αρνείται τη χρηματοδότηση (85%) από Κομισιόν, επιμένει στην αντιπαροχή. Επιμένει το υπουργείο ΠΕΧΩΔΕ στα σχέδια που έχει ανακοινώσει για χρηματοδότηση του μητροπολιτικού πάρκου στο Ελληνικό από τα έσοδα της οικιστικής αξιοποίησης τμήματος της έκτασης. Απορρίπτει έτσι την πρόταση της Κομισιόν να εξασφαλίσει έως και το 85% του κόστους, αλλά και το αίτημα των γύρω δήμων (Ελληνικού, Αλίμου, Αργυρούπολης, κ.λπ.) να μην οικοπεδοποιηθεί ούτε ένα στρέμμα, αφήνοντας παράλληλα έκθετο τον πρωθυπουργό που πριν από τις εκλογές του 2004 είχε δεσμευτεί δημόσια ότι στο Ελληνικό θα γίνει μόνον πάρκο. * Μ’ άλλα λόγια, «Στα Παπάρια μας!» Ελευθεροτυπία: Χωρίς άδεια το σπίτι Σουφλιά Σουφλιάς: ... υποστηρίζει ότι έχει άδεια, αλλά υπάρχει ένα «μικρό ελάττωμα». * Σουφλιάς: “Παπαρολογίες” * Παπαρολογίες και πράσιν’ άλογα: Σουφλιάς (videο) Ο Ελληνας επίτροπος Περιβάλλοντος, που διευκρίνισε ότι τα πυρηνικά δεν είναι ανανεώσιμη πηγή ενέργειας, όπως ανέφερε ο κ. Σουφλιάς. Αλλωστε δεν ήταν και το μόνο «φάλτσο» της ομιλίας του. * ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ Από το Ρεπορτάζ Χωρίς Σύνορα «Τι έχει γίνει στον Ασωπό 10 μήνες μετά την διάγνωση εξασθενούς χρωμίου; 15 Δήμοι σε όλη την Ελλάδα πίνουν νερό με αρσενικό. Στους Ταγαράδες του νομού Θεσσαλονίκης, έχουν αποθηκευτεί, από το 1981, 15 εκατομμύρια τόνοι απορριμμάτων. Το 2006 προκλήθηκε πυρκαγιά, η οποία και δημιούργησε ένα τοξικό σύννεφο που εξαπλώθηκε σε ολόκληρη την περιοχή». Στου κουφού την πόρτα... *